Ο Ρομπέρ Λεπάζ επιστρέφει στη Στέγη με το αυτοβιογραφικό «887»

Ο Ρομπέρ Λεπάζ επιστρέφει στη Στέγη με το αυτοβιογραφικό «887» Facebook Twitter
Είναι ο τρόπος που διάλεξα να πω την ιστορία μου: διηγούμαι αληθινά γεγονότα με πρόσωπα που όντως υπήρξαν, αλλά ο τρόπος που τα λέω ενέχει στοιχεία μυθοπλασίας. Λίγο σαν να κλέβω. Σαν να παρουσιάζω τη δική μου ερμηνεία. Φωτο: Erick Labbe
0

Το κτίριο είχε οκτώ διαμερίσματα και δεκάδες παράθυρα. Βρισκόταν στη λεωφόρο Μάρεϊ στην πόλη του Κεμπέκ, μια εποχή που ο φανατισμός στην κοινωνία έκοβε τους ανθρώπους στα δύο. Οι ένοικοί του ήταν τύποι που μπορούσες να αγαπήσεις, αλλά και να διαγράψεις με την ίδια ευκολία. Στην είσοδο υπήρχε σχεδόν πάντοτε παρατημένο ένα ποδήλατο και το ταμπελάκι από πάνω έγραφε τον αριθμό 887. Σε ένα από τα διαμερίσματα μεγάλωνε ένα ντροπαλό και μανιοκαταθλιπτικό αγόρι που πολλά χρόνια μετά θα μεταμορφωνόταν σε έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες των τελευταίων ετών.

Ο Ρομπέρ Λεπάζ, πριν συμπληρώσει τα 60 του χρόνια, αποφάσισε πως ήρθε η στιγμή να κρυφοκοιτάξει τη ζωή του από την κλειδαρότρυπα. Τοποθέτησε στη σκηνή ένα πολυμορφικό περιστρεφόμενο κουκλόσπιτο, ομοίωμα της πολυκατοικίας στην οποία μεγάλωσε, και γύρω από αυτό άρχισε ολομόναχος να ξεφυλλίζει αναμνήσεις. Ο μέγας Καναδός δημιουργός επιστρέφει με την ομάδα του Ex Machina στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση (24-27 Οκτωβρίου) με το πιο αυτοβιογραφικό σόλο της ζωής του, το «887».


«Η αρχική σκέψη ήταν να κάνω μια παράσταση για τη μνήμη και τον τρόπο που αυτή αλλάζει στο πέρασμα των ετών», λέει ο χαρισματικός μαέστρος του σύγχρονου multimedia θεάτρου που ξέρει καλά πως το πεδίο όπου μεγαλουργεί είναι αυτό στο οποίο ο ρεαλισμός συναντιέται με την ποίηση. «Δουλεύοντας πάνω σε αυτή την ιδέα, διαπίστωσα ότι οι παλιές μου αναμνήσεις ήταν αρκετά επίμονες και σίγουρα πολύ καλύτερες από τις πρόσφατες. Είναι απίθανο, αλλά όσο μεγαλώνουμε μπορεί να ξεχνάμε τι συνέβη ή τι φάγαμε χθες, θυμόμαστε όμως μια χαρά την παιδική μας ηλικία. Κι όταν λέμε ότι αρχίζουμε να έχουμε απώλεια μνήμης εννοούμε ότι ξεχνάμε τα πολύ πρόσφατα γεγονότα. Χάνουμε το παρόν, αλλά όχι το παρελθόν».

Έμοιαζε με συνεδρίες όλη αυτή η διαδικασία επιστροφής στο παρελθόν. Κατανόησα ανθρώπους, συγχώρησα συμπεριφορές, είδα πράγματα με τη ματιά των ενηλίκων, έβαλα στην άκρη πράγματα όσα έκαναν ή δεν είχαν κάνει και με βάραιναν.


Για να ολοκληρώσει την παράσταση (που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Τορόντο το 2015) χρειάστηκε να ερευνήσει, να επιστρατεύσει ντοκουμέντα, να θυμηθεί τις κοινωνικοπολιτικές αναταραχές της εποχής του, να συγχωρέσει, να σκαλίσει όσα για χρόνια καταχώνιαζε στα συρτάρια του παιδικού του δωματίου και κυρίως να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο όσα έθαβε βαθιά στη μνήμη του.


Μέσα από μια διαδικασία που θυμίζει ψυχαναλυτική διαδρομή κατάφερε τελικά να σταθεί ολομόναχος στη σκηνή και να δημιουργήσει ένα σόλο λυρικό και στοχαστικό, ενίοτε παιγνιώδες, αλλά κυρίως μελαγχολικό, που μοιάζει να αποθεώνει μια διάσημη ρήση του Γάλλου φιλοσόφου Roland Barthes: «Η μόνη μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία».

Ο Ρομπέρ Λεπάζ επιστρέφει στη Στέγη με το αυτοβιογραφικό «887» Facebook Twitter
Φωτο: Erick Labbe

— Όταν τελικά καταφέρατε να συλλέξετε το υλικό σας, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κρατήσατε σημείωση να βάλετε στην παράσταση; 

Δεν γράφω σε χαρτί γιατί θυμάμαι. Συνήθως αυτοσχεδιάζω και σκαρφίζομαι διάφορα στην πορεία. Έκανα ένα πρώτο τεστ σε ένα συνέδριο όπου με είχαν καλέσει να μιλήσω για τον εαυτό μου. Ετοιμάζοντας την ομιλία, διαπίστωσα ότι επί δύο ώρες θυμόμουν απίθανα πράγματα. Συνειδητοποίησα ότι υπάρχει πολύ ψωμί στην υπόθεση. Η πρώτη και πιο σημαντική αναφορά ήταν το κτίριο, γι' αυτό και σχεδίασα αμέσως μια μικρογραφία του –θα τη δείτε στη σκηνή– με τα οκτώ διαμερίσματα. Όσοι ζούσαν μέσα σε αυτά, η ιστορία τους, περιστρέφονται γύρω από την ερμηνεία μου σαν πλανήτες.


— Ποια θέματα θέλατε να θίξετε; 

Για κάποιον λόγο, με ενδιέφερε να ξεκινήσω από την κατάσταση εκτός σπιτιού και να μιλήσω για τη δεκαετία του '60 και τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που απασχολούσαν την περιοχή μου. Τότε, φυσικά, δεν είχα γνώμη για τη διαμάχη σχετικά με την ανεξαρτησία του Κεμπέκ, αλλά είχα πολλές απορίες που τελικά έλυσα σήμερα. Ο τρόπος που καταλαβαίνει κανείς τον κόσμο περνά πάντα από αυτό που συμβαίνει ακούσια δίπλα του. Τα παιδιά μπορεί να μην έχουν άποψη, αλλά είναι οι πιο καλοί μάρτυρες.

— Εκτός από καλός παρατηρητής, πώς ήσασταν πιτσιρικάς;

Μικρός ήμουν πολύ θλιμμένος, ντροπαλός και συγχρόνως ενθουσιώδης. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με τέσσερα αδέρφια και νομίζω πως ο κοντινότερός μου άνθρωπος ήταν η μικρή μου αδερφή, η Μελίντα. Είχαμε έναν χρόνο διαφορά και εκτός από σπουδαία παρέα, ήταν εκείνη με την οποία παρατηρούσαμε τα ίδια πράγματα. Οι άνθρωποι, για να ταιριάξουν, χρειάζεται να έχουν την ίδια ματιά. Στην παράσταση τη μνημονεύω πολύ συχνά, θα δείτε. Τα άλλα δύο αδέρφια ήταν ήδη στην εφηβεία και σε άλλες αναζητήσεις. Η μητέρα μου ήταν μια πολύ αστεία γυναίκα που διηγούνταν τις πιο ωραίες ιστορίες. Νομίζω πως την ικανότητα να σκαρώνω παραμύθια την πήρα από εκείνη. Ο μπαμπάς ήταν οδηγός ταξί, δούλευε ατελείωτες ώρες, ήταν πολύ ήσυχος και έχασε ένα κομμάτι από το μεγάλωμά μας γιατί απουσίαζε συχνά. Κάποτε θεωρούσα ότι δεν κληρονόμησα κανένα χάρισμα από εκείνον. Ωστόσο, φτιάχνοντας αυτή την παράσταση, συνειδητοποίησα πόσο πολλά πράγματα σου δίνει κάποιος, ακόμα κι όταν είναι απών. Τόσο, που σχεδόν είναι εκείνος πια ο πρωταγωνιστής του «887».


— Ο Ναπολέων Βοναπάρτης έλεγε συχνά ότι πρέπει να συγχωρούμε. 

Κι εγώ αυτό έκανα δουλεύοντας το «887». Συγχώρησα πολλούς και για πολλά. Έμοιαζε με συνεδρίες όλη αυτή η διαδικασία επιστροφής στο παρελθόν. Κατανόησα ανθρώπους, συγχώρησα συμπεριφορές, είδα πράγματα με τη ματιά των ενηλίκων, έβαλα στην άκρη πράγματα όσα έκαναν ή δεν είχαν κάνει και με βάραιναν. Από την άλλη, τίποτε απ' όλα αυτά δεν έχει νόημα αν δεν βάλεις και τον εαυτό σου σε αυτήν τη διαδικασία. Πρέπει να εξετάζουμε τον εαυτό μας, να βλέπουμε σε ποιες περιπτώσεις η κρίση μας ήταν εσφαλμένη. Κι εγώ, μικρός, ήμουν αδαής.

Ο Ρομπέρ Λεπάζ επιστρέφει στη Στέγη με το αυτοβιογραφικό «887» Facebook Twitter
Φωτο: Erick Labbe


— Τελικά, τι είναι δυσκολότερο, να υποδύεσαι στη σκηνή τον εαυτό σου ή κάποιον που δεν γνώρισες ποτέ;

Νομίζω ότι το να υποδύεσαι τον εαυτό σου είναι δυσκολότερο και πάνω και κάτω από τη σκηνή. Η διαδικασία της έκθεσης, κακά τα ψέματα, έχει κάτι ταπεινωτικό. Όταν ερμηνεύεις κάποιον άλλον, παραμυθιάζεσαι ότι κρύβεσαι πίσω του. Μπορεί σε όλους τους ρόλους να προσθέτει κανείς προσωπικές εμπειρίες, αλλά πάντα κυριαρχεί η ψευδαίσθηση ότι μιλάς για κάποιον άλλο.


— Τι σημαίνει ο όρος auto-fiction που χρησιμοποιείτε για το «887»;

Είναι ο τρόπος που διάλεξα να πω την ιστορία μου: διηγούμαι αληθινά γεγονότα με πρόσωπα που όντως υπήρξαν, αλλά ο τρόπος που τα λέω ενέχει στοιχεία μυθοπλασίας. Λίγο σαν να κλέβω. Σαν να παρουσιάζω τη δική μου ερμηνεία. Νομίζω έτσι δουλεύει γενικά η μνήμη μας. Ανεξάρτητα από την αληθινή διάσταση ενός βιώματος, τη βαρύτητα θα τη δίνει πάντα η προσωπική ερμηνεία.


— Έτσι όμως δεν κινδυνεύουμε να εξιδανικεύσουμε κάτι;

Ναι, φυσικά, γιατί όταν κάτι το αφήνεις για καιρό στην άκρη, στο τέλος δεν είσαι καν σίγουρος αν τελικά συνέβη στ' αλήθεια.

— Στην παράσταση σχολιάζετε επίσης τις ταραχές της δεκαετίας του '60 και '70, κατά τη διάρκεια των οποίων το Κεμπέκ απαιτούσε την απόσχισή του από τη χώρα.

Ναι, είναι γεγονότα και καταστάσεις που θυμίζουν όσα συμβαίνουν σήμερα στην Καταλονία. Υπάρχουν πολλές ομοιότητες αλλά και μία βασική διαφορά: η ισπανική κυβέρνηση δεν ήθελε να επιτρέψει το δημοψήφισμα – στον Καναδά υπήρξαν δύο αρνητικά. Το αν συμφωνώ ή όχι με τον διαχωρισμό είναι μια πολύ διαφορετική ιστορία. Αλλά το να απαγορεύεις σε κάποιον να εκφραστεί είναι λάθος τακτική. Απορώ που δεν υπήρξε πιο μαζική κατακραυγή από τους Ευρωπαίους.


— Ας έρθουμε στο σήμερα του Καναδά. Συμπαθείτε τον Τζάστιν Τριντό;

Για μένα, που δεν τον πίστεψα από την αρχή, είναι μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Έχει ενδιαφέρον, μου αρέσει που είναι νέος και παρόλο που ο λόγος του είναι καθαρά φιλελεύθερος, κατάφερε να αλλάξει σε σύντομο χρονικό διάστημα πράγματα που για χρόνια είχαν παγιωθεί από συντηρητικές κυβερνήσεις. Δείχνει να αγαπά την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη και ενισχύει την τέχνη. Ελπίζω να κάνει ως το τέλος αυτά που ονειρεύεται γιατί οι υποσχέσεις του είναι στον σωστό δρόμο.


— Υπάρχει μια φράση του Έλληνα ποιητή Γιώργου Σεφέρη που λέει πως «η μνήμη, όπου κι αν την αγγίξεις, πονεί». Εσείς, μετά από όλο αυτό το ταξίδι στο χθες, τι λέτε;

Συμφωνώ με τον Έλληνα ποιητή!

Ιnfo:

«887»

Ex Machina, Robert Lepage

24-27/10/2017

20:30, Κεντρική Σκηνή, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Λ. Συγγρού 107, Αθήνα

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ