Ο Οδυσσέας δεν έχει πια όρεξη για φιλιά

Ο Οδυσσέας δεν έχει πια όρεξη για φιλιά Facebook Twitter
Όσο κι αν ονειρεύεται την Έντα Γκάμπλερ, όσο κι αν κραδαίνει τα πιστόλια της πέρα δώθε, η εξαίσια Αγνή του Χάρη Χαραλάμπους-Καζέπη δεν είναι παρά μια femme fatale της κακιάς ώρας. Φωτ.: Αλέξανδρος Σκουρλέτης
0

Αγέρωχη περιφέρεται τα βράδια από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Η ουρά της βελούδινης ρόμπας της κυματίζει ανάλαφρα, συλλέγοντας λαίμαργα τη σκόνη που συσσωρεύεται στο ξύλινο πάτωμα. Δεν την απασχολούν, όμως, ούτε οι ρύποι ούτε η φθορά των αντικειμένων γύρω της: γνώριζε πάντοτε πώς να υπερνικά την ποταπότητα, ακτινοβολώντας κομψότητα και πυγμή.

Τα σκυλιά γαβγίζουν στην πύλη. Θαμμένοι στους πρόποδες του λόφου, απέναντι από το ξενοδοχείο της, οι νεκροί βασιλείς αδιαφορούν για την αναρχία της βλάστησης. Εκείνη, αποφασισμένη να μην ξεθωριάσει ποτέ, κοιτάζει τα ερείπια από το παράθυρό της και περιμένει... Κανένας δεν θα καταλάβει τι κρύβεται πίσω από το υπέροχο πείσμα της. Πόσο ετοιμόρροπη στέκεται πίσω από το λαμπερό προσωπείο της. Τα έχει σχεδιάσει όλα έτσι ώστε να παραμένει ανεξιχνίαστη.

Καθημερινά ξεσκονίζει τ’ αναμνηστικά που κράτησε από τους μνηστήρες της. Κάποτε είχε πολλούς. Άνδρες όλων των ειδών και των ηλικιών παρατάσσονταν σε κύκλο, ενώ εκείνη κατέβαινε νωχελικά τη σκάλα πετώντας ένα ένα τα ρούχα της. Λυσίμαχος Βουρέν - ενεχυροδανειστής, Μάριο Μολίνα - μάγειρας, Ξαβιέ Χερνάντεζ - δάσκαλος, Τιμόθεος Τιμοθέου - αστυνομικός, Ευτύχιος - δόκιμος μοναχός, η λίστα ατελείωτη. Έδιναν μάχη για ένα βλέμμα της, εκείνη, όμως, βράχος – αθεράπευτα αφοσιωμένη στον μοναδικό άνδρα που τη συγκλόνισε ποτέ συθέμελα. «Θα έρθει κι όλα θα φανερωθούν», λέει στον αδελφό της. «Τον έχω ονειρευτεί τόσα βράδια που αποκλείεται να μη γυρίσει».

Κωμωδία, ποίηση και ψυχανάλυση σπάνια συνευρίσκονται τόσο γόνιμα εναγκαλισμένες όσο εδώ, σε τούτο το συγκινητικά «λοξό», ευρηματικά πολυσήμαντο κείμενο του Άκη Δήμου που συναντά αποθεωτική μεταχείριση στα χέρια του Γιάννη Σκουρλέτη και των ηθοποιών του.

Τι κι αν δεν έμαθε ποτέ τ’ όνομά του; Τι κι αν πέρασαν μαζί μονάχα μία νύχτα; «Υπάρχουν νύχτες που μετράνε σαν χρόνια», επιμένει η Αγνή ανακαλώντας τον αποχωρισμό τους. Έκτοτε, σταμάτησαν τα ρολόγια, έφυγαν οι επισκέπτες, άδειασαν οι σάλες. Γέμισαν οι τοίχοι γρατζουνιές.

Ο Οδυσσέας δεν έχει πια όρεξη για φιλιά Facebook Twitter
Οι τρεις ήρωες παρουσιάζονται, από τους ηθοποιούς και από τον σκηνοθέτη, ως ριζικές εκφράσεις επιτήδευσης και υπερβολής. Φωτ.: Αλέξανδρος Σκουρλέτης

Αιχμάλωτοι του παρελθόντος, η Αγνή και ο Ίων, τα δυο τέκνα ενός άστοργου στρατιωτικού και μιας αυτόχειρος μητέρας, διάγουν εν αναμονή. Ο καθένας επινοεί τις δικές του τελετουργίες για να αντεπεξέλθει. Όσο δριμύτερη η ματαίωση τόσο σφοδρότερη η επανάληψη: ένα τραύμα βασιλικών διαστάσεων αξιώνει βασιλικές αναπαραστάσεις. Η Αγνή θα συνεχίσει να υποδύεται την πιο πιστή σύζυγο όλων των εποχών («παραλίγο να με βάφτιζαν Πηνελόπη») με την ίδια ζέση, διεκδικώντας τον δικό της θρόνο στο παλάτι των ψευδαισθήσεων. Κι ας γνωρίζει κατά βάθος πως είναι πολύ αργά για να ξανασμίξει με τον Οδυσσέα της.

Γιατί παρόλο που επιστρέφει, ετούτος ο Οδυσσέας δεν έχει πλέον όρεξη για φιλιά. Τον ενδιαφέρει η νεκρή βασίλισσα και όχι η σύγχρονη εκδοχή της. Ο τάφος και όχι το κρεβάτι της. Ο πολυμήχανος ομηρικός τυχοδιώκτης κατάντησε ένας μυωπικός ιστοριοδίφης που προτιμά να γράφει ταξιδιωτικούς οδηγούς αντί να ταξιδεύει.

Κυκλικές διαδρομές, φθίνοντες αντικατοπτρισμοί, η επανάληψη ως οδύνη και ως ηδονή. Το ήδη και το όχι ακόμη. Αστραφτερές λεκτικές μονομαχίες, παραληρηματικοί μονόλογοι, αντικείμενα-φετίχ, ρομαντικές ολισθήσεις, ραγίσματα που απειλούν την ευφρόσυνη επιφάνεια, ένα δωμάτιο αλλεπάλληλων αντηχήσεων: κωμωδία, ποίηση και ψυχανάλυση σπάνια συνευρίσκονται τόσο γόνιμα εναγκαλισμένες όσο εδώ, σε τούτο το συγκινητικά «λοξό», ευρηματικά πολυσήμαντο κείμενο του Άκη Δήμου που συναντά αποθεωτική μεταχείριση στα χέρια του Γιάννη Σκουρλέτη και των ηθοποιών του.

Ο σκηνοθέτης επινοεί ένα ακραίο παιχνίδι μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, φύσης και κατασκευής. Αν όλα τα σημαντικά συμβαίνουν στα σύνορα, εδώ βρισκόμαστε διαρκώς «ανάμεσα» (στο Υψηλό και στο Χαμηλό, στον μύθο και στην παρωδία, στο ευγενές και στο μπανάλ, στο παλιό και στο καινούργιο, στο θήλυ και στο άρρεν), σε κατάσταση μεθυστικού μετεωρισμού.

Ο Οδυσσέας δεν έχει πια όρεξη για φιλιά Facebook Twitter
Ο Ίωνας του Στέλιου Δημόπουλου, με τα καρτουνίστικα ροζ μάγουλα, το στενό τζιν και το ακόμα πιο στενό μπλουζάκι, είναι ο νεότερος, ποδοπατημένος από τον πατέρα, αδελφός που ξεχειλίζει κωμικό παράπονο σε κάθε του βήμα, σε κάθε του λέξη. Φωτ.: Αλέξανδρος Σκουρλέτης

Το ρεαλιστικό σκηνικό μιας vintage τραπεζαρίας (με εταζέρες, μπιμπλό, καθρέφτες, κορνίζες, βάζα και σεμεδάκια) φιλοξενεί τις πλέον αντινατουραλιστικές, παρανοϊκές φιγούρες. Η ξέφρενη σπινθηροβόλα αίσθηση του boulevard και της φάρσας αναδύεται μέσα από τους αλλεπάλληλους παφλασμούς μιας γλυκόπικρης ερωτικής νοσταλγίας. Το σοβαρό είναι φαιδρό και το φαιδρό σοβαρό, ταυτόχρονα.

Οι τρεις ήρωες παρουσιάζονται, από τους ηθοποιούς και από τον σκηνοθέτη, ως ριζικές εκφράσεις επιτήδευσης και υπερβολής. Απεχθάνονται καθετί φυσικό, κομψό, «όμορφο», καλοταιριασμένο. Έχουν παραπανίσιες τρίχες, κιλά και πόζες. Επιλέγουν τρανς ταυτότητες, τη δημιουργική επανα-σκηνοθεσία του σώματός τους, υιοθετημένες φωνές, χειρονομίες, βλέμματα. Συνενώνουν τα θραύσματα του παρελθόντος, του οικογενειακού και συλλογικού μύθου με τα είδη, τα ύφη και τις τονικότητες της θεατρικής τέχνης. Αγοραίοι διάλογοι και ποιητικές εξάρσεις. Kωμωδία μυστηρίου και μελοδραματικές εκλάμψεις. Ένας φανφαρόνος ντετέκτιβ στο μπουντουάρ της Κυρίας με τις καμέλιες. «Φιγούρες της τράπουλας, δίχως πάχος»*. Θέατρο μέσα στο θέατρο και ρόλος μέσα στον ρόλο: ποιος υποδύεται ποια και πότε σταματά η «ερμηνεία»; Βολβός κρεμμυδιού με ατελείωτες στρώσεις.

Όσο κι αν ονειρεύεται την Έντα Γκάμπλερ, όσο κι αν κραδαίνει τα πιστόλια της πέρα δώθε, η εξαίσια Αγνή του Χάρη Χαραλάμπους-Καζέπη δεν είναι παρά μια femme fatale της κακιάς ώρας: με μισάνοιχτη ρόμπα και παντόφλες, θορυβώδεις στοματικές συνήθειες και λευκό μέικ απ που λιώνει υπό το φως των προβολέων, επιδεικνύει την αξιαγάπητη μεγαλομανία της την ίδια στιγμή που αδυνατεί παταγωδώς να σταθεί στο ύψος των μυθικών φαντασιώσεών της. Όμως δεν το βάζει κάτω, αντιστέκεται. «Παίζει» την Πηνελόπη, «παίζει» το φύλο της, επιδεικτικά, αψήφιστα, με απαράμιλλο κωμικό νάζι, ξορκίζοντας έτσι, μέσα από αυτή την απολαυστικά κωμική επιτέλεση της θηλυκότητας, όχι μόνο τον φόβο αντιποίνων από τη σπάθη της κανονικότητας αλλά και το ασήκωτο βάρος της οικογενειακής ιστορίας της.

Ο Οδυσσέας δεν έχει πια όρεξη για φιλιά Facebook Twitter
Στον Άνδρα του Θανάση Δήμου όλα είναι «μεγάλα»: η πληθωρική αύρα του, η επιτηδευμένα βροντερή φωνή του, ο τρόπος που χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι, οι οργισμένες «κορόνες» του, το μουστάκι του. Φωτ.: Αλέξανδρος Σκουρλέτης

Ο Ίωνας του Στέλιου Δημόπουλου, με τα καρτουνίστικα ροζ μάγουλα, το στενό τζιν και το ακόμα πιο στενό μπλουζάκι, είναι ο νεότερος, ποδοπατημένος από τον πατέρα, αδελφός που ξεχειλίζει κωμικό παράπονο σε κάθε του βήμα, σε κάθε του λέξη. Μια θαυμαστή ενορχήστρωση κίνησης, φωνής και φράντζας, η εξαιρετική ερμηνεία του ηθοποιού προσφέρει το αναγκαίο –sporty και ποπ– αντίβαρο στην παλιομοδίτικη αισθητική της Αγνής.  

Στον Άνδρα του Θανάση Δήμου όλα είναι «μεγάλα»: η πληθωρική αύρα του, η επιτηδευμένα βροντερή φωνή του, ο τρόπος που χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι, οι οργισμένες «κορόνες» του, το μουστάκι του. Διεγείρει το ενδιαφέρον με την είσοδό του αλλά και με την οπερατικά σκηνοθετημένη αρρενωπότητά του, τόσο υπερβολική στη σατιρική ανάπτυξη των σημείων της ώστε σπέρνει σταδιακά την πιο σοβαρή υποψία: δεν είναι μόνο η θηλυκότητα μεταμφίεση (Joan Riviere, Jacques Lacan) αλλά και η αρρενωπότητα. Aπλά υπέροχος.

«Μάθε με να φεύγω», εκλιπαρεί η Αγνή τον Άνδρα, σωριασμένη στο πάτωμα. Η συγκίνηση ξεπηδά ακαριαία, σε μια στιγμή κατάρρευσης, άκρως αιφνιδιαστικής στην έντασή της. Προφανώς, η απόγνωση ξέρει να κρύβεται πολύ καλά μέσα σε τούτο το αριστοτεχνικά γραμμένο και σκηνοθετημένο κυνηγητό των εραστών και των ταυτοτήτων.

* Gilles Deleuze, Η λογική του νοήματος

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ