Ο Άρης Σερβετάλης ζωντανεύει τον Ριχάρδο Β' στην πιο ιδανική (πολιτική) συγκυρία Facebook Twitter
Ως άνθρωπος προσδιορίζεσαι μέσα από την ιδιότητά σου. Σκέφτομαι ότι υποτίθεται πως εγώ είμαι ηθοποιός και πως αν δεν το κάνω αυτό, θα μπω σε μια διαδικασία διερώτησης σχετικά με το ποιος είμαι, τι κάνω, επομένως μπαίνω στη διαδικασία προσδιορισμού του εαυτού μου μέσα από την ιδιότητά μου. Αυτό νομίζω ότι είναι και λίγο αρρωστημένο. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ο Άρης Σερβετάλης ζωντανεύει τον Ριχάρδο Β' στην πιο ιδανική (πολιτική) συγκυρία

0

Ο Άρης Σερβετάλης που με υποδέχεται στο καφέ απέναντι από το θέατρο Ροές είναι μια φιγούρα ασκητική –ψηλός, αδύνατος, σοβαρός–, μιλάει σιγά και επιλέγει προσεκτικά τις λέξεις. Στην πορεία της κουβέντας μας χαλαρώνει και όταν χαμογελάει, το πρόσωπό του φωτίζεται. Η αφορμή για τη συνάντηση είναι ο Ριχάρδος Β', ο ρόλος που πρόκειται να υποδυθεί στην τέταρτη δουλειά της ομάδας Res Ratio Network, που από τις 25 του μήνα θα παρουσιάζεται στο Θέατρο Ροές σε σκηνοθεσία της Έφης Μπίρμπα. «Είναι μια παράσταση βασισμένη στο έργο του Σαίξπηρ», λέει, «αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό. Έχει γίνει μια μετάφραση από το αγγλικό κείμενο και μια απόδοση από τη Μιχαήλα Πλιαπλιά που απαντά στις ανάγκες της παράστασης. Έχουμε συμπτύξει ορισμένα πράγματα από τον λόγο του Ριχάρδου, έχουν μπει και κάποια άλλα κείμενα, είναι ουσιαστικά μια απόδοση. Εμένα μου αρέσει πολύ στο θέατρο αυτό γενικότερα, να υπάρχει η προσωπική ματιά του καλλιτέχνη πάνω στο έργο και όχι τόσο η αποτύπωση του έργου – αλλιώς, ας πάρει κάποιος το βιβλίο και ας το διαβάσει. Με ενδιαφέρει τι θέση παίρνει ο καλλιτέχνης που αποφασίζει να το ανεβάσει. Το ίδιο θεωρώ ότι έγινε και με τον Καραθάνο και τους Όρνιθες, όπου προσπάθησε να κάνει μια δική του ανάγνωση του έργου. Είναι, νομίζω, πολύ σημαντικό. Ακόμα και οι διαφωνίες που δημιουργούνται είναι κάτι εποικοδομητικό».

— Ο «Ριχάρδος Β'» δεν είναι από τα δημοφιλή έργα του Σαίξπηρ, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Γιατί το επιλέξατε; Νομίζω ότι από το 1948 είναι μόλις η τρίτη φορά που ανεβαίνει.

Το διαβάσαμε και συνειδητοποιήσαμε ότι μας αφορά άμεσα. Είναι ένα έργο που δεν έχει σχέση με τα άλλα σαιξπηρικά δράματα, που έχουν δολοφονίες και ίντριγκες. Περιέχει μια άλλη διαπλοκή σε σχέση με τους κόλακες και τον σφετεριστή του θρόνου –κι αυτός βασιλιάς– και ο λόγος που αποφασίσαμε –κυρίως η Έφη– να το ανεβάσουμε είναι ότι έχει να κάνει με την κατάρρευση της ιδιότητας. Ο Ριχάρδος είναι ένας βασιλιάς που από μικρός έχει αυτό τον τίτλο και ξαφνικά έρχεται ένα γεγονός που τον βγάζει από αυτή την ιδιότητα, χάνει την ταυτότητά του και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν. Στο τέλος, μέσα από αυτήν τη διαδικασία, ξαναβρίσκει κάπως τον εαυτό του. Είναι ένα έργο για την κατηφόρα που ξεκινάει από την απόλυτη καταξίωση και την εξουσία και καταλήγει στην επαναφορά του τίποτα και δείχνει πώς αυτό το τίποτα σε αναγεννά και μπορείς να βρεις κάτι μέσα σε αυτό.


—Στο τέλος είναι ένας συντετριμμένος βασιλιάς. Πόσο τον άλλαξε αυτή η συντριβή;

Σίγουρα τον άλλαξε, ήρθε πιο κοντά με ό,τι έχει εντός του, με τον εαυτό του.

Μέσα από το έργο του Σαίξπηρ και βλέποντας αυτό που ζούμε σήμερα, καταλαβαίνει κανείς ότι η εξουσία διαβρώνει τον άνθρωπο. Μπαίνεις σε μια διαδικασία ταύτισης με αυτήν και αλλάζει και η προσωπικότητά σου με κάποιον τρόπο.

 

—Τι είδους ήρωας είναι ο Ριχάρδος, είναι καλός ή κακός βασιλιάς;

Είναι μια επηρμένη προσωπικότητα, ένας έφηβος, γιατί γίνεται σε νεαρή ηλικία μονάρχης, ένας άνθρωπος που τα έχει όλα και ασκεί εξουσία σε πάρα πολλούς ανθρώπους, κάποιος που είναι μέσα στη μόδα και ωραιοπαθής φουλ. Εν τω μεταξύ, μέσα στο έργο έχει ενδιαφέρον το πώς λειτουργούν οι κόλακες, αυτός ο μηχανισμός που υπάρχει στα γρανάζια της εξουσίας: οι αυλικοί σού ψιθυρίζουν στο αυτί συνεχώς είτε κολακείες είτε διαπλοκές, και αυτό σιγά-σιγά σε διαφθείρει. Γιατί ουσιαστικά ο Ριχάρδος δεν φαίνεται να έχει ηγετικές ικανότητες, σαν τον παππού του ή τον πατέρα του, όπως λεγόταν, επομένως ήταν υποχείριο των κολάκων.

Ο Άρης Σερβετάλης ζωντανεύει τον Ριχάρδο Β' στην πιο ιδανική (πολιτική) συγκυρία Facebook Twitter
"Αυτό που συμβαίνει στον Ριχάρδο σε μικρότερη κλίμακα συμβαίνει σε όλους μας, είτε είσαι φωτογράφος, είτε δημοσιογράφος, είτε ηθοποιός, ανάλογα με την ιδιότητα που έχει καθένας. Εγώ τουλάχιστον αυτό λέω στον εαυτό μου, πως η ιδιότητά μου δεν θα πνίξει το πρόσωπό μου. Φωτογραφία από τις πρόβες της παράστασης".


—Έγινε στα δέκα του βασιλιάς κι έζησε μια ζωή στην εξουσία, ταγμένος σε αυτήν. Πώς το είχε δεχτεί αυτό;

Με αυτό τον τρόπο, με το να είναι ένας απόλυτος μονάρχης, έχοντας διαβρωθεί συναισθηματικά. Η βασιλεία και η διαχείριση του κράτους γινόταν μέσα από τους κόλακες. Ουσιαστικά τον ενδιέφερε πώς θα γινόταν αρεστός. Διατηρούσε πολύ μεγάλη αυλή, δεν έκανε πράγματα, δεν είχε εποπτεία.

—Αυτό το θέμα της εξουσίας που υπάρχει σε αρκετά έργα του Σαίξπηρ πώς το αντιμετωπίζεις σε σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα;

Είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό αυτό το στοιχείο. Σε μικροκλίμακα, η ταυτότητα και η ιδιότητα σού δίνουν μια κάποια εξουσία, το θέμα μετά είναι πώς τη διαχειρίζεσαι. Μέσα από το έργο του Σαίξπηρ και βλέποντας αυτό που ζούμε σήμερα, καταλαβαίνει κανείς ότι η εξουσία διαβρώνει τον άνθρωπο. Μπαίνεις σε μια διαδικασία ταύτισης με αυτήν και αλλάζει και η προσωπικότητά σου με κάποιον τρόπο. Ο μηχανισμός της εξουσίας νομίζω ότι μένει αναλλοίωτος και αυτό είναι το ενδιαφέρον, ότι δεν έχει αλλάξει από τον Μεσαίωνα μέχρι σήμερα. Ως άνθρωπος προσδιορίζεσαι μέσα από την ιδιότητά σου. Σκέφτομαι ότι υποτίθεται πως εγώ είμαι ηθοποιός και πως αν δεν το κάνω αυτό, θα μπω σε μια διαδικασία διερώτησης σχετικά με το ποιος είμαι, τι κάνω, επομένως μπαίνω στη διαδικασία προσδιορισμού του εαυτού μου μέσα από την ιδιότητά μου. Αυτό νομίζω ότι είναι και λίγο αρρωστημένο. Γιατί όταν γίνει κάτι και δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτό, τι είσαι, ένα τίποτα. Δηλαδή, θεοποιείται η ιδιότητα και χάνεται το πρόσωπο. Πρέπει να ξαναβρώ το πρόσωπο, ποιος είμαι, και μέσα από έναν υγιή τρόπο να διατηρήσω την ιδιότητά μου ή να αποκτήσω μια άλλη, αλλιώς η ιδιότητα γίνεται αυτοσκοπός. Αυτό εμένα με εντυπωσίασε στον Σαίξπηρ και στο συγκεκριμένο θεατρικό, γιατί είναι ένα έργο ψυχαναλυτικό. Όλοι το αντιμετωπίζουν ως ένα ιστορικό δράμα, αλλά με αφορμή τα ιστορικά γεγονότα ο Σαίξπηρ έχει φτιάξει ένα βαθιά ψυχαναλυτικό έργο.

Ο Άρης Σερβετάλης ζωντανεύει τον Ριχάρδο Β' στην πιο ιδανική (πολιτική) συγκυρία Facebook Twitter
"Η σχέση της κοσμικής εξουσίας με τη θρησκεία είναι ένα μεγάλο θέμα, ταυτίζονται ενώ δεν θα 'πρεπε. Έτσι, καταλήγεις στο ότι πρέπει πρώτα εσύ να ανακαλύψεις τον πλούτο της πνευματικότητας κι έπειτα να δεις όλο αυτό με διαφορετικό μάτι. Ας μην ξεχνάμε ότι κι αυτοί που ηγούνται της Εκκλησίας, άνθρωποι είναι". Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


—Το πιο μεγάλο του λάθος ποιο ήταν;

Εξόρισε τον ξάδερφό του, του δήμευσε την περιουσία και πήρε την περιουσία όλων. Έβγαλε έναν νόμο που θα του επέτρεπε να νοικιάσει το βασίλειό του, επειδή είχε φάει όλα τα χρήματα. Ο θείος του, πριν πεθάνει, τον χαρακτήρισε «ξενοδόχο», του είπε ότι κατέληξε να νοικιάσει την Αγγλία σαν ξενοδοχείο και ότι σφετερίστηκε και την περιουσία του, ότι είχε αποκτηνωθεί και δεν τον ενδιέφερε τίποτα πλέον. Ήθελε να πάει να πολεμήσει ο ίδιος για να φανεί ότι έκανε κάτι μεγάλο και ότι είναι ήρωας, και του γύρισε όλο ανάποδα.


— Ήταν και ένας άνθρωπος με πολλά πάθη.

Ναι, ήταν πολύ φιλήδονος, φιλάρεσκος, αυτάρεσκος, όλα αυτά. Είχε μια επηρμένη προσωπικότητα και ήταν βουτηγμένος μέσα στο πάθος της περηφάνιας – και αυτό σε αποπροσανατολίζει τελείως. Ένας περήφανος άνθρωπος ουσιαστικά δεν νοιάζεται για τον άλλο καθόλου, δεν μπορεί να μπει στη θέση του. Είναι αυτός και κανένας άλλος, με αποτέλεσμα να μην ακούει παρά μόνον αυτά που θέλει να ακούσει για να τραφεί το εγώ του και έχει κοντά του ανθρώπους που τον κολακεύουν. Είναι αυτοί οι γνωστοί κόλακες που σε καθησυχάζουν συνεχώς και δεν μπορείς να καταλάβεις ποτέ την αλήθεια, γιατί πολλές φορές η αλήθεια είναι πολύ σκληρή και την αποφεύγουμε. Ο Ριχάρδος δεν είχε τη δυνατότητα να ακούει, ήταν περιχαρακωμένος μέσα στα πάθη του, ήταν σαν να τον είχαν παστώσει με λίπος.

—Αυτό το παθαίνεις σε κάθε μορφή εξουσίας. Όταν βρεθείς σε μια θέση ηγετική, εύκολα μπορείς να παρασυρθείς, αλλάζεις χωρίς να το καταλάβεις καθόλου.

Θέλει πολύ μεγάλη αντίσταση, γιατί είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς ανθρώπους και καταστάσεις. Χρειάζεται μια πνευματικότητα και, νομίζω, και μια απόσταση από την ιδιότητα, να μην της επιτρέψεις να αλλοιώσει το πρόσωπό σου, το ποιος είσαι σε σχέση με αυτό που κάνεις. Αυτό που συμβαίνει στον Ριχάρδο σε μικρότερη κλίμακα συμβαίνει σε όλους μας, είτε είσαι φωτογράφος, είτε δημοσιογράφος, είτε ηθοποιός, ανάλογα με την ιδιότητα που έχει καθένας. Εγώ τουλάχιστον αυτό λέω στον εαυτό μου, πως η ιδιότητά μου δεν θα πνίξει το πρόσωπό μου. Με έναν τρόπο προσπαθώ να την κρατήσω σε μια απόσταση, για να καλλιεργώ και τα δύο, να έχουν μια παράλληλη πορεία. Όσες φορές μου έχει συμβεί να ταυτιστούν, είναι σαν να κλονίζεται ο εαυτός μου, να μην ξέρω τι μου συμβαίνει.


—Ο Ριχάρδος είναι επίσης ένας άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του ιερό και όταν η θρησκεία συναντάει την εξουσία, δημιουργείται συνδυασμός πολύ επικίνδυνος.

Τότε –το βλέπουμε και στον Πάπα αυτό– ο βασιλιάς είχε το αλάθητο. Ήταν ο εκλεκτός του Θεού, ο αντιπρόσωπός του επί γης. Λέει μέσα στο κείμενο: «Το ιερό μου σκήπτρο κανένα ανθρώπινο χέρι δεν μπορεί να το αγγίξει, παρά για να το κλέψει ή για να το βεβηλώσει». Η εξουσία τελείωνε μόνο με τον θάνατο και μόνο αν πέθαινε κάποιος μπορούσαν να τον διαδεχθούν. Γι' αυτό γίνονταν και τόσοι φόνοι. Ο βασιλιάς τότε δεν μπορούσε να κριθεί, δεν δεχόταν ότι μπορούσε να έχει κάνει λάθος, ήταν κάτι ιερό. Είναι πολύ περίεργη η αίσθηση να θεωρείται κάποιος αλάθητος, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει κάτι τέτοιο.

Ο Άρης Σερβετάλης ζωντανεύει τον Ριχάρδο Β' στην πιο ιδανική (πολιτική) συγκυρία Facebook Twitter
Ο Άρης Σερβετάλης και η Ιωάννα Τουμπακάρη στις πρόβες της παράστασης.


—Και σήμερα η θρησκεία έχει άμεση σχέση με την κοσμική εξουσία. Παρόλο που δεν υπάρχει βασιλιάς και αλάθητο, πάλι δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Βλέπεις πώς μια αριστερή κυβέρνηση που υποτίθεται ότι θα κρατούσε απόσταση από τη θρησκεία έχει γίνει έρμαιό της.

Κοίταξε, πιστεύω ότι η θρησκεία σού δίνει μια πνευματικότητα που τη χρειάζεσαι, την έχεις ανάγκη. Εγώ αισθάνομαι πως αυτή μου δίνει αυτό το πάτημα για αντίσταση στον κίνδυνο ταύτισης του προσώπου με την ιδιότητα. Για μένα, η θρησκεία δεν έχει την έννοια της εξουσίας ως απολυτότητα και τιμωρία. Έχει να κάνει με την πνευματικότητα και με την ουσία της ελευθερίας. Επομένως, έχω μια κάπως διαφορετική άποψη για το θέμα. Θεωρώ ότι επειδή η πνευματικότητα μπορεί να βοηθήσει πολύ έναν άνθρωπο σε δύσκολες στιγμές και για μένα η πνευματικότητα είναι συνυφασμένη με τη θρησκεία, πιστεύω ότι μόνο βοηθός μπορεί να είναι. Για ορισμένα πράγματα υπάρχουν κανόνες. Δηλαδή, υπάρχει ροή στον τρόπο που ζούμε, ελευθερία δεν είναι η ασυδοσία, αλλά τα όρια είναι λεπτά. Ακόμα και στο θέατρο, αν μου πει κάποιος «αυτοσχεδίασε», θα φοβηθώ λίγο, αν μου το περιορίσει κάπως, θα βρω μια ελευθερία να δημιουργήσω. Ας μην μπούμε όμως πιο βαθιά σε θέματα θρησκείας και Εκκλησίας, γιατί είναι μεγάλη κουβέντα. Οι περισσότερες θρησκείες έχουν αλλοιωθεί σε σχέση με την αρχική τους μορφή, αλλά εκεί μπαίνει ο ανθρώπινος παράγοντας και το πώς μεταλλάσσονται τα πράγματα. Αντίθετα, η πνευματικότητα και ο Θεός είναι κάτι σταθερό. Έχει και η πνευματικότητα κανόνες όμως, δεν είναι κάτι γενικό. Η σχέση της κοσμικής εξουσίας με τη θρησκεία είναι ένα μεγάλο θέμα, ταυτίζονται ενώ δεν θα 'πρεπε. Έτσι, καταλήγεις στο ότι πρέπει πρώτα εσύ να ανακαλύψεις τον πλούτο της πνευματικότητας κι έπειτα να δεις όλο αυτό με διαφορετικό μάτι. Ας μην ξεχνάμε ότι κι αυτοί που ηγούνται της Εκκλησίας, άνθρωποι είναι. Τελικά, όλα είναι συνυφασμένα, κι εδώ τίθεται θέμα ιδιότητας, ο ιερέας έχει έναν ρόλο.


—Από τον χαρακτήρα του Ριχάρδου τι σου έχει κάνει πιο μεγάλη εντύπωση;

Το πώς αλλοιώνεται σιγά-σιγά, πώς συντελείται αυτή η κατάρρευση. Πώς αυτή η λάμψη αρχίζει σταδιακά να θαμπώνει. Βλέπεις ότι στο τέλος του έργου, χάνοντας αυτή την απόλυτη φόρμα του τίτλου και της βασιλείας και όλου αυτού του μεγαλείου κι ερχόμενος στον αρχικό του εαυτό, μπορεί να λάμψει πολύ περισσότερο απ' ό,τι όταν ήταν βασιλιάς.


—Λέει κάποια στιγμή ο Ριχάρδος: «Μακάρι να μπορούσα να αλλάξω τα πολύτιμα πετράδια μου και να τα επενδύσω σε ουράνια χαρίσματα». Το έχεις αισθανθεί ποτέ αυτό;

Αυτό το αισθάνεσαι κάποιες στιγμές. Έχω μυρίσει, έχω αισθανθεί πώς θα μπορούσε να είναι, γι' αυτό συχνά κάνω αυτή την ερώτηση, «τι αξίζει περισσότερο;» – αυτό κάπως με προσγειώνει. Άλλοτε χάνομαι κι άλλοτε επανέρχομαι με την ανάμνηση αυτής της μυρωδιάς. Σίγουρα, πάντως, υπάρχει. Το γιατί δεν προσανατολιζόμαστε προς τα εκεί έχει να κάνει με τα θέλω μας και με τις επίγειες επιθυμίες.

ΙNFO

Ριχάρδος Β'

Σκηνοθεσία: Έφη Μπίρμπα

Θέατρο Ροές

25/11/16-29/1/17, Τετ.-Κυρ. 21:00.

Είσοδος: €10-17.

Παίζουν: Νίκος Καμόντος, Ερμής Μαλκότσης, Άρης Σερβετάλης, Ιωάννα Τουμπακάρη, Αχιλλέας Χαρίσκος 

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ