Ντον Τζοβάνι: Στην πρόβα του διαχρονικά επίκαιρου οπερατικού δράματος

Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

Έκανε διαδικτυακή πρεμιέρα πριν από δύο χρόνια, μέσα από τη GNO TV, αλλά ποτέ ζωντανά, στη σκηνή. Το 2022 ταξίδεψε στην Κοπεγχάγη, καθώς πρόκειται για συμπαραγωγή με τη Βασιλική Όπερα της Δανίας και την Όπερα του Γκέτεμποργκ, όπου θα παρουσιαστεί το 2023, και σύντομα θα κάνει πρεμιέρα στη Σκηνή Σταύρος Νιάρχος, σε αναβίωση της Αϊλίν Μπόζοκ. Παρακολουθήσαμε πρόβα και διαπιστώσαμε ότι η σκηνοθετική άποψη του Βρετανού σκηνοθέτη Τζον Φούλτζεϊμς προτείνει μια προσέγγιση ιδιαίτερα τολμηρή αλλά και προσαρμοσμένη στο σήμερα, όχι αποκλειστικά σε αισθητικό επίπεδο.

Ο Ντον Τζοβάνι, η εμβληματική όπερα του Μότσαρτ, βασίζεται στο διάσημο στην εποχή του θεατρικό έργο «Ο διαφθορέας της Σεβίλλης ή Ο πέτρινος επισκέπτης» του Τίρσο ντε Μολίνα. Ο Λορέντσο ντα Πόντε, που έγραψε το ποιητικό κείμενο, δανείστηκε στοιχεία από τον Δον Ζουάν του Μολιέρου, ενώ κάποιες ποιητικές φράσεις πρόσφερε ακόμα και ο Τζάκομο Καζανόβα, ο οποίος ήταν παρών στην παγκόσμια πρεμιέρα του στις 29 Οκτωβρίου του 1787 στο Θέατρο των Τάξεων στην Πράγα. Ο θρίαμβος της πρώτης παράστασης δεν επαναλήφθηκε στη Βιέννη τον Μάιο του 1788, αλλά η όπερα συνέχισε να ανεβαίνει σε όλη την Ευρώπη και οι αντιδράσεις ήταν διαφορετικές από πόλη σε πόλη. Η συζήτηση δεν έχει τελειώσει ακόμα όσον αφορά τόσο την ταυτότητα της όπερας, καθώς ο Ντα Πόντε τη χαρακτήρισε «dramma giocoso», δηλαδή παιγνιώδες δράμα, όσο και το φινάλε ‒ η μεταφυσική διάσταση και η ηθική δικαίωση από εποχή σε εποχή τύγχαναν διαφορετικής αποδοχής. Πάντως, κατά τον δέκατο ένατο αιώνα ήταν σαφές ότι ο Ντον Τζοβάνι είναι μια όπερα η οποία αναμειγνύει τραγικά και κωμικά στοιχεία. Μέχρι τις μέρες μας συνεχίζονται οι φιλοσοφικές αναζητήσεις και συζητήσεις, καθιστώντας τη μία από τις πλέον εμβληματικές όπερες όλων των εποχών.

Έντονη δραματικότητα, συγκρούσεις, σεξουαλική παρενόχληση στα όρια του βιασμού, συμπλοκές και φυσικά η κορύφωση με την περίφημη σκηνή της πύρινης κόλασης.

Η εκδοχή του Φούλτζεϊμς δεν μας μεταφέρει στην Ευρώπη του δέκατου όγδοου αι. αλλά τοποθετεί το έργο σε ένα σύγχρονο ξενοδοχείο, όπου κόσμος πολύς μπαινοβγαίνει, ενώ φιλοξενούνται και γαμήλια γλέντια. Εκεί ο ακόλαστος και απερίσκεπτος μέγας εραστής γυναικών Ντον Τζοβάνι θα αποπειραθεί να ρίξει στο κρεβάτι του κάποιες γυναίκες, αναστατώνοντας τη ζωή τους. Με σκηνή σε κρεβάτι, άλλωστε, ξεκινάει και η αφήγηση της παράστασης, μετά από μια νύχτα οργίου, για να ακολουθήσει η σκηνή της συνάντησης του Ντον Τζοβάνι και της Ντόνα Άννα και της θανάσιμης συμπλοκής με τον πατέρα της.

Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Την επιλογή του ξενοδοχείου ο σκηνοθέτης τη δικαιολογεί, γράφοντας σε σημείωμά του, πως τα ξενοδοχεία είναι «μέρη όπου υπάρχει τόσο οικειότητα όσο και ανωνυμία. Πρόκειται τόσο για ιδιωτικούς όσο και για δημόσιους χώρους, μεγάλο κομμάτι της λειτουργίας των οποίων προσανατολίζεται σε αυτό που συμβαίνει αφού πέσει το σκοτάδι». Σε αυτόν τον ιδιωτικό και δημόσιο χώρο, λοιπόν, παρακολουθούμε τη δράση, η οποία ξεκινάει από τον διάδρομο με τα δωμάτια δεξιά και αριστερά, και το ασανσέρ, που είναι η έξοδος και η είσοδος των χαρακτήρων, συνεχίζει στο λόμπι (όπου χάρη στην προβολή, μέσω βίντεο, των παραθύρων του ξενοδοχείου, γινόμαστε ακούσιοι παρατηρητές της προσωπική ζωής των ενοίκων), φτάνει μέχρι το ψυγείο με τα σφαχτάρια στο υπόγειο και καταλήγει στη σουίτα του Ντον Τζοβάνι, όπου τα όργια παίρνουν και δίνουν.

Έντονη δραματικότητα, συγκρούσεις, σεξουαλική παρενόχληση στα όρια του βιασμού, συμπλοκές και φυσικά η κορύφωση με την περίφημη σκηνή της πύρινης κόλασης: πολλά εφέ, εναλλαγές σκηνικών χώρων και κοστουμιών, κωμικές πινελιές από τον υποτακτικό Λεπορέλο, που δεν εγκρίνει τις συνήθειες του κυρίου του, αλλά και από τις απερισκεψίες του ίδιου του Ντον Τζοβάνι, του οποίου η εμμονή στην ανέμελη ζωή και στο κυνήγι των απολαύσεων τον κάνει να μην έχει καμία επίγνωση των συνεπειών.

Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Στο διάλειμμα της πρόβας μιλήσαμε με τον πρωταγωνιστή της παράστασης, τον βαρύτονο Διονύση Σούρμπη, ο οποίος έχει ερμηνεύσει άλλες δύο φορές τον ρόλο, στο Ηρώδειο το 2014, σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, και λίγο μετά στην Ιταλία, σε σκηνοθεσία του διάσημου σκηνοθέτη της όπερας Γκρέιαμ Βικ. Είπε για το ρόλο του:

«Μήπως αυτό το πρόσωπο το ενδιαφέρει μόνο να διασκεδάζει και όχι να πράττει ταυτόχρονα; Τον βλέπουμε στη δεύτερη πράξη να κάνει καντάδα στην καμαριέρα της Ντόνα Ελβίρα. Θέλει να την κάνει να κατέβει και ο συνθέτης του δίνει πάρα πολύ σοφά ένα μαντολινάκι. Εγώ θεωρώ ότι δεν του το έδωσε τυχαία, το έκανε για να δείξει την αδυναμία αυτού του ανθρώπου. Αλλιώς θα τον έβαζε να τραγουδάει μαζί με μια ολόκληρη ορχήστρα, όπως στην πρώτη πράξη. Δεν του λείπει το σεξ αλλά η αγάπη. Του λείπει η ψυχική σύνδεση με έναν άνθρωπο, κάτι που δεν είχε ποτέ. Δεν τον βλέπουμε ποτέ να το πετυχαίνει αυτό. Του αρέσει να είναι έξω καρδιά και να τα κάνει όλα λίμπα, άνω κάτω. Πίσω από όλο αυτό υπάρχει ένας ψυχισμός πάρα πολύ ευαίσθητος, του Ντον Τζοβάνι. Αυτή είναι η δική μου άποψη.

Από την πρώτη φορά μέχρι σήμερα ποια είναι η εξέλιξή σου σε σχέση με το ρόλο; Σου μαθαίνει κάτι καινούργιο κάθε φορά;

«Έχει αλλάξει πολύ μέσα μου ο ψυχισμός αυτού του ρόλου, έχω αγαπήσει τον Ντον Τζοβάνι. Από κει που έλεγα είναι ένας παλιάνθρωπος που δεν έχει ιερό και όσιο, κανένα συναισθηματικό κόσμο, για μένα πια δεν ισχύει αυτό. Είναι ένας άνθρωπος πάρα πολύ ευαίσθητος, που δεν έλαβε ποτέ αγάπη και ψάχνει να τη βρει. Ή βρίσκεται σε αδιέξοδο και του συμβαίνει όλο αυτό. Ως Διονύσης τον έχω αγαπήσει πολύ ψυχικά. Φυσικά, στο τέλος πάντα έρχεται η ώρα της κρίσης. Ούτε τότε κάνει πίσω, δεν τον νοιάζει να πληρώσει ‒ δεν ξέρει και τι θα πληρώσει. Θέλει να το ζήσει μέχρις εσχάτων, δεν τον νοιάζει».

Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Το φινάλε είναι όσο εντυπωσιακό είναι και το ξεκίνημα, πάντα υπό την αξεπέραστη μουσική του Μότσαρτ, που όχι μόνο επιβιώνει ανά τους αιώνες αλλά κερδίζει κάθε νέα γενιά. Το ίδιο το έργο εξακολουθεί να προκαλεί συζητήσεις και εν μέρει να οδηγεί σε δυσεπίλυτα αινίγματα. Αυτός ήταν ο λόγος που έπρεπε να επικοινωνήσουμε και με τον Τζον Φούλτζεϊμς στο Λονδίνο. Ιδού η δική του σκοπιά:

«Ο Ντον Τζοβάνι είναι δολοφόνος και βιαστής. Σκοτώνει τον Κομεντατόρε και αποπειράται να βιάσει την Τσερλίνα. Δεν πρόκειται απλώς για κάποιον που αποπλανεί γυναίκες. Είναι εγκληματίας, πρέπει να αποδοθεί δικαιοσύνη. Οπωσδήποτε το φινάλε μοιάζει υπεραπλουστευτικό. Προσπαθήσαμε να το αποδώσουμε από την πλευρά των χαρακτήρων που τραγουδάνε. Είναι όλοι εκείνοι που αποζητούν απελπισμένα την κανονικότητα και την αποκατάσταση της τάξης, γιατί ο Τζοβάνι είναι μια δύναμη που οδηγεί στο χάος και δεν αντιμετωπίζεται. Οπότε, σκέφτομαι το έργο σε σχέση με το δικό τους μέλλον και λιγότερο ως ένα παγκόσμιο ηθικό ερώτημα. Γιατί εν τέλει καταλαβαίνουμε τον κόσμο μέσα από τους συγκεκριμένους χαρακτήρες. Κατά μία έννοια ο Τζοβάνι είναι μια ιδέα, ερχόμαστε σε επαφή μαζί του μόνο συσχετίζοντάς τον με πραγματικούς ανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο τον βλέπουμε. Και αυτός είναι ο λόγος που έχει σημασία να ανεβαίνει αυτό το έργο σήμερα. Μέσα από αυτό βλέπουμε και τον δικό μας κόσμο. Αν οι αξίες του Μότσαρτ δεν συγχρονίζονταν με τις δικές μας, αν το λιμπρέτο του Ντα Πόντε δεν αποτύπωνε και την εποχή μας, δεν θα το ανεβάζαμε. Θα θεωρούσαμε ότι είναι παλιό, ότι δεν έχει τίποτα να μας πει».

Δείτε εδώ ώρες, μέρες και πληροφορίες για την παράσταση Ντον Τζοβάνι που σκηνοθετεί ο Τζον Φούλτζεϊμς για την Εθνική Λυρική Σκηνή

Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Ντον Τζοβάνι Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ