Μόμπι Ντικ: «Ο καθένας στο έργο αυτό βρίσκει αυτό που ψάχνει!»

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και η ιστορία μιας ανίκητης έλξης με τον Μόμπι Ντικ Facebook Twitter
0

Ένα λιμπρέτο 29.198 λέξεων, 23 ερμηνευτες επί σκηνής και 12 μουσικοί ζωντανά, 430 ώρες πρόβας και 250 ώρες μουσικής διδασκαλίας. 135 κοστούμια, αμέτρητες αλλαγές σκηνών, 70 τετραγωνικά οθόνη ολογραφικής προβολής, 96 τετραγωνικά LED οθόνη και εντυπωσιακές ολογραμματικές προβολές και 3D videos. Αυτό είναι το εγχείρημα του Onassis Culture, που μεταμόρφωσε το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας «Μόμπι Ντικ» σε ένα μοναδικό μουσικό υπερθέαμα. Από τις 9 Φεβρουαρίου, η μεγαλύτερη ελληνική μουσική παραγωγή σηκώνει αυλαία στο Christmas Theater.

Η λογοτεχνία, η μουσική, το θέατρο, ο χορός και η πιο σύγχρονη τεχνολογία κάνουν εφικτή τη σκηνική αναπαράσταση του πέμπτου πιο πολυδιαβασμένου βιβλίου στην ιστορία της ανθρωπότητας, του οποίου τη διασκευή-λιμπρέτο και τη μουσική σύνθεση υπογράφει ο Δημήτρης Παπαδημητρίου σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.

Για το περιπετειώδες μουσικό και φιλοσοφικό υπερθέαμα συζητάμε με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, που ερωτεύτηκε το ανάγνωσμα όταν ήταν παιδί και εξακολουθεί να είναι μαγεμένος από τις λέξεις και τις έννοιες που κρύβει.

— Πάμε πίσω στην παιδική σας ηλικία, όταν πρωτοδιαβάσατε τον «Μόμπι Ντικ». Τι θυμόσαστε πιο έντονα από το βιβλίο;

Θυμάμαι περιγραφές από θαλασσινές καταιγίδες, τον καπετάνιο Αχαάβ που μου ήταν πολύ αντιπαθής στην αρχή και μετά πολύ αγαπητός (έκλαψα στο τέλος), τον Ισμαήλ στο τέλος, στο φέρετρο του Κουίκουεγκ. Τον Σταρμπάκ που απέτυχε στην προσπάθειά του να σκοτώσει τον δυνάστη Αχαάβ. Τη συντροφικότητα και τη φιλία μέσα στις μεγάλες δυσκολίες. Έννοιες που μέχρι τώρα έχω πολύ ψηλά στη συνείδησή μου. Είναι το πρώτο τόσο εκτεταμένο ανάγνωσμα που διάβασα. Πήδαγα σελίδες για να καταλάβω πριν την ώρα του τι θα γίνει τελικά και ξαναγύρναγα πίσω με μεγαλύτερη αγωνία.

Δεν μου αρέσει να μιλώ για «μεταφορά». Όσο πιστός κι αν θέλησα να είμαι στο βιβλίο, όποτε διαβάζω για «μεταφορά» εναντιώνομαι. Μιλάμε απλά για μια νέα δημιουργία, ενός άλλου έργου σε ένα άλλο είδος τέχνης, με αφορμή τον «Μόμπι Ντικ» του Χέρμαν Μέλβιλ. Και εύχομαι ο θεατής μας να προστρέξει μετά και στο πρωτότυπο, το βιβλίο. Αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη νίκη μας.

— Και τι είναι αυτό που κάνει το βιβλίο τόσο ελκυστικό σε εκατομμύρια αναγνώστες και θεατές που το «διαβάζουν» με κάθε τρόπο;

Ως πρώτη αιτία για την οποία δισεκατομμύρια αναγνώστες διάβασαν αυτό το έργο, ιδίως στο πρωτότυπο, θα έβαζα τη γλώσσα, το λογοτεχνικό ύφος του Χέρμαν Μέλβιλ. Ό,τι λέγεται εκεί είναι υπέροχο και για το πώς λέγεται. Είναι το γραπτό του μουσική και ποίηση – αν και πεζός λόγος. Η γλώσσα του Μέλβιλ κυριαρχεί και λειτουργεί σαν πολλαπλασιαστής της αναμφισβήτητης αφηγηματικής αξίας του έργου. Αυτή η γλώσσα τροφοδοτεί και εμπνέει εις το διηνεκές μεταφράσεις, σενάρια για το σινεμά, την όπερα, το μιούζικαλ, ακόμα και για τα κλασικά εικονογραφημένα. Και επιζεί, ποσοστιαία βέβαια, αλλά αρκετά για να αναπαράξει και νέα αριστουργηματικά παιδιά του πρωτοτύπου. Ταινίες, ράπερ (Moby), παγκόσμια αλυσίδα καφέ (Starbucks), μεταφράσεις, κ.λπ. Έτσι αριστουργηματική είναι η ελληνική μετάφραση του Α. Χριστοδούλου. Αλλά και η γαλλική «αναδημιουργία» του από τον ποιητή-μεταφραστή Armel Guerne που υπήρξαν φάροι στη δική μου λιμπρετο-ποίηση. Στην περίπτωση βέβαια τη δική μας, η γλώσσα ως ματιέρα αλλάζει και γίνεται κάτι άλλο, γίνεται μουσική.

Δεν μου αρέσει να μιλώ για «μεταφορά». Όσο πιστός κι αν θέλησα να είμαι στο βιβλίο, όποτε διαβάζω για «μεταφορά» εναντιώνομαι. Μιλάμε απλά για μια νέα δημιουργία, ενός άλλου έργου σε ένα άλλο είδος τέχνης, με αφορμή τον «Μόμπι Ντικ» του Χέρμαν Μέλβιλ. Και εύχομαι ο θεατής μας να προστρέξει μετά και στο πρωτότυπο, το βιβλίο. Αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη νίκη μας.

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και η ιστορία μιας ανίκητης έλξης με τον Μόμπι Ντικ Facebook Twitter
Ό,τι αφορά στον Μόμπι Ντικ είναι βαρύ, σοβαρό και  μ  ε  γ  ά  λ  ο! Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LifO

— Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο της σχέσης αναγνώστη-θεατή με το έργο;

Αιτία της ανίκητης έλξης του αναγνώστη-θεατή στο έργο αυτό θα θεωρούσα το πολυεπίπεδο της ιστορίας. Όπως συμβαίνει με όλα τα αριστουργήματα, ο καθένας στο έργο αυτό βρίσκει αυτό που ψάχνει! Ο διανοούμενος θα βρει ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα, ενώ ο απλός λάτρης της περιπέτειας θα βρει το «σασπένς» και την αδρεναλίνη  που επιθυμεί. Ο λάτρης του μεταφυσικού μυθιστορήματος, ο εραστής των περιπετειών με τέρατα της φύσης, ο κοινωνιολογικά και πολιτικά προσανατολισμένος αναγνώστης, ο οικολόγος, ο φιλοτάξιδος με το «mal du depart», ο ψυχολόγος, όλοι θα βρουν ένα πλήρες, πληρέστατο γεύμα. Τέλος, τα παιδιά θα βρουν ένα καταπληκτικό παραμύθι, έναν αληθινά ελκυστικό κόσμο για την παιδική τους φαντασία αλλά και για τη γνώση του συγκλονιστικού κόσμου που τα περιμένει. Και σε όποια πλευρά και να το γυρίσεις, το έργο στέκει πάντα άρτιο, όπως η σφαίρα, που έχει άπειρες θέσεις ισορροπίας. Οπότε ναι, το βιβλίο το διάβασαν δισεκατομμύρια αναγνώστες αλλά δεν νομίζω ότι διάβασαν τελικά το ίδιο βιβλίο! Γι’ αυτό είναι ένα έργο αληθινά παγκόσμιο και πανανθρώπινο. Μόνο αυτοί που το διάβασαν τρεις φορές και άνω μέσα σε μια εξηκονταετία ίσως, και μόνο μερικώς, να έχουν διαβάσει το ίδιο βιβλίο. Αλλά και πάλι σίγουρος δεν είμαι. Κατά κάποιον τρόπο όμως τελικά το βιβλίο είναι όλες οι αναγνώσεις μας μαζί. 

— Αν υποθέσουμε ότι μας φέρνει μπροστά σε αρχετυπικά ερωτήματα για την ανθρώπινη φύση, τη σχέση μας με τη φύση, τη σχέση μας με τον Θεό, ποιο θεωρείτε πιο κρίσιμο να αναδειχθεί σήμερα από αυτά τα ερωτήματα και γιατί;

Η θεμέλιος λίθος του έργου είναι η δραματική αναζήτηση του Θεού. Και είναι ακόμα και σήμερα το κύριο αίτημα της ανθρωπότητας, στις μορφές της αναζήτησης της δικαιοσύνης και της ηθικής στις νέες κοινωνικές, πολιτικές και μεταφυσικές διαστάσεις. Γιατί ναι, θρησκεία και κοινωνική συνείδηση συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους, αφού οι ανθρώπινοι πληθυσμοί αναζητούν πάντα ηθικούς κώδικες για να διοικηθούν και να διοικήσουν.

Η ιστορία της ανθρωπότητας μέσα από τη διαδρομή της τέχνης θα μπορούσε να σχηματοποιηθεί περιγραφικά ως η καταγραφή του ανταγωνισμού του ανθρώπου με τον Θεό. Ο Θεός, με τις πάμπολλες μορφές του, είναι το μόνο κοινό σημείο σε απολύτως όλες τις κοινωνίες του ανθρώπου ως σήμερα. Υπάρχει δηλαδή Θεός σε κάθε κοινωνική δομή που δημιουργήθηκε ποτέ στη Γη. Είναι ως φαίνεται το υποχρεωτικό δημιούργημα του ανθρώπου: το ζωώδες του ένστικτο ατροφεί εμπρός στον εγκέφαλό του που καλείται να επιλέγει απολύτως ελεύθερα. Είναι τελικά ο κάθε μας Θεός μια υποχρεωτική σύλληψη ώστε να βοηθιέται ο αδύναμος άνθρωπος στον τρόμο του μπροστά στο χάος του μυαλού του, ήτοι μπροστά στην απόλυτη ελευθερία των επιλογών του. Ένα «προϋπάρχον» και «εξωτερικό» πλήρες ηθικό σύστημα. Στο σύστημα αυτό εκχωρείται από τον καθένα μας όση ελευθερία του «περισσεύει». Είναι δηλαδή όντως ο «εκάστοτε» Θεός μας κατ’ εικόνα και ομοίωσιν μας. Χωρίς αυτόν ο άνθρωπος απλά δεν αντέχει, αυτοκαταστρέφεται, πνίγεται μέσα στον βούρκο της ηθικής ασάφειάς του και δυστυχεί. Γιατί, αν και ικανός, δεν είναι (ακόμα;) άξιος της απόλυτης ελευθερίας του και ίσως δεν γίνει και ποτέ. Στην ιστορική διαδρομή του, ο αυτοέλεγχος του ανθρώπου απέναντι στη χαώδη ελεύθερη βούλησή του αντικατοπτρίζεται στον Θεό του. 

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και η ιστορία μιας ανίκητης έλξης με τον Μόμπι Ντικ Facebook Twitter
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου με τον Γιάννη Κακλέα. Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος

— Πότε «μεγαλώνει» ο άνθρωπος;

Ο άνθρωπος κάποτε «μεγαλώνει» και αποκτά φυσικές δυνατότητες και πνευματικές δυνάμεις που «φτάνουν και ξεπερνούν» τον προηγούμενο Θεό του, αυτόν που κατασκεύασε σε προηγούμενα, κατώτερα στάδια της ιστορίας του. Η όποια πνευματική πρόοδός του επιφέρει κάποια παράλληλη θεοσοφική αμφισβήτηση. Αυτό το μεγάλωμα κλονίζει τον παλαιότερο ηθικό κώδικα, τον παλαιότερο Θεό του, η στιγμή που οι διανοούμενοι, οι φιλόσοφοι, οι θεολόγοι εισάγουν τα φοβερά «καινά δαιμόνια». Ο Σωκράτης απλά κατέγραψε ότι το μυθολογικό Δωδεκάθεο υπολειπόταν του ηθικού ανθρώπινου κώδικα της εποχής και επανανακάλυψε τον ένα μοναδικό Θεό σε ένα ανώτερο πνευματικό επίπεδο. Εννοείται, τιμωρήθηκε γι’ αυτό. Στη ράχη ενός άλλου, ανίκητου τότε, «Μόμπι Ντικ», στην κλασική Αθήνα. 

— Τι αντιπροσωπεύει ο Καπετάνιος Αχαάβ;

Ο «βλάσφημος» Καπετάνιος Αχαάβ αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο της Νέας Εποχής.  Το ρούχο του Θεού όπως τον γνώρισε ως τώρα (και τον γνώρισε και ως θεό Εβραίο, και ως παγανιστή-ειδωλολάτρη, και ως Ζωροάστρη θεό της φωτιάς και ως θεό στο Δωδεκάθεο και ως Χριστιανό θεό), το ρούχο του «παλαιού» Θεού, τον στενεύει, τον αφήνει απέξω, ακάλυπτο: δεισιδαιμονίες, χρησμοί, μοίρες, σκληρότητα, τιμωρητικότητα, α-ηθικότητα και ανηθικότητα των υπαρχόντων θεοσοφικών συστημάτων δεν τον καλύπτουν πια. Έχει ανώτερο, δικό του κώδικα, χωρίς να είναι ο ίδιος θεός, κατά βάθος δεν θέλει καθόλου και δεν μπορεί, άρα, να είναι. Δυστυχεί, όπως και όλη η ανθρωπότητα. Ψάχνει ωστόσο, επιθυμεί βαθειά τη σχέση του με έναν καλύτερο Θεό, έναν καλό και ηθικό πατέρα Θεό, έναν δίκαιο κοινωνικό επαναστάτη Θεό. Σαν αυθεντικός τραγικός ήρωας, ο Αχαάβ φυσικά και τιμωρείται για την ύβρι του. Η αυτοθυσία του Αχαάβ παίρνει διαστάσεις Προμηθέα Δεσμώτη. Ίσως γιατί ο νέος Θεός δεν υπάρχει ακόμα να τον σώσει από τον παλαιό. Και ήδη από το 1852 (που γράφτηκε το «Μόμπι Ντικ») μέχρι σήμερα ο Θεός ο πρέπων δεν μας έχει αποκαλυφθεί. Η Νέα Εποχή του «Μόμπι Ντικ», η εποχή του βωβού Θεού, ακόμα διαρκεί. Στο έργο ο Θεός παραμένει βωβός και αδρανής για τον Αχαάβ, που τον αμφισβητεί. «Εμφανίζεται» όμως ως άγγελος, στον υποπλοίαρχο Στάρμπακ, που μόνος αυτός στο καράβι, ανήκοντας στον παλαιό κόσμο, δεν τον αμφισβητεί. Ο Άγγελος αυτός αποτρέπει τον Στάρμπακ από τη δολοφονία του βλάσφημου Αχαάβ. Έτσι έμμεσα ο Θεός, πάντα φαινομενικά αόρατος στον Αχαάβ, τον προστατεύει με τη μορφή της συνείδησης του Στάρμπακ. Αυτά είναι τα διαρκή ιδεολογικά παιχνίδια του «Μόμπι Ντικ». Σε αυτά δεν υπάρχει τέλος.

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και η ιστορία μιας ανίκητης έλξης με τον Μόμπι Ντικ Facebook Twitter
Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος

— Και ποιος είναι άραγε ο βωβός θεός στο έργο;

Το όριο της φύσης είναι το σύνορο του θεού. Η πιο δυνατή φάλαινα, το μεγαλύτερο και ισχυρότερο όσο και άνοο ζώο στον πλανήτη είναι ο τοίχος που χωρίζει τη φύση με τον θεό. Εκεί θα πάει ο Αχαάβ με τους συντρόφους του, τους μαθητές του, να συναντήσει, σαν ορφανό, τον θεό-κακό πατέρα του που τον «παράτησε». Εκεί, σκοτώνοντας τον Μόμπι Ντικ θέλει να γκρεμίσει το όριο που τον περιορίζει στην παλαιά και ξωφλημένη σχέση. Σκοτώνοντας τον Μόμπι Ντικ τιμωρεί, προκαλεί και γκρεμίζει το όριο με τον θεό. 

Το ερώτημα βέβαια τώρα θα είναι το γνωστό, το πάντα ίδιο, και το πάντα το ίδιο ασήμαντο. Αν είναι «κάπου» έξω μας ο θεός και μας περιμένει… Αν, προοδεύοντας στη σκέψη ο άνθρωπος μπορέσει να τον καταλάβει στη διαρκώς βαθύτερη διάστασή του, μέχρι να γίνουμε ίδιοι με αυτόν. Η, επιστρέφοντας στο ερώτημα, αν είναι κάπου μέσα μας κρυμμένος, δηλαδή ως ένα άγνωστο ανώτερο μέρος μας και τον ανακατασκευάζουμε κάθε τόσο ως όλο και ανώτερη σύλληψη, όσο εμείς προχωράμε προς τα πάνω. Μπροστά στη δραματικότητα αυτής της συγκλονιστικής αναζήτησης του άστοργου πατέρα από το ορφανό παιδί, αυτό το ερώτημα είναι τελικά ηθικά και φιλοσοφικά άτοπο. Όσο υψηλότερα ο άνθρωπος τόσο ανώτερος και ο θεός του. Απλά δεν συγχρονίζονται αυτά τα δύο.

Ο «Μόμπι Ντικ» –ως θεοσοφικό κείμενο– είναι τελικά η καταγραφή της αναζήτησης του γερασμένου και αδιάφορου θεού από τον Νέο Άνθρωπο. Αλλά, είπαμε, όλο αυτό σχηματοποιείται ως μια συγκλονιστική ναυτική περιπέτεια. Και αυτό είναι το απίστευτο.

— Σήμερα ποιο είναι το τέρας με το οποίο αναμετριέται ο άνθρωπος;

Μα φυσικά ο θεός, αυτό είναι το αιώνιο και υπέρτατο «τέρας». Ο Μόμπι Ντικ σε όλες του τις εκφάνσεις. Με αυτόν αναμετρήθηκε και θα αναμετριέται πάντα γιατί είναι ο εαυτός του – και άρα το όριό του. Χρειαζόμαστε και ψάχνουμε, εκατόν εβδομήντα χρόνια, τον νέο θεό, το νέο όριο, τον νέο ηθικό κώδικα, όπως έχουμε πια μια νέα και πιο μεγάλη ισχύ πάνω στη φύση και τη σκέψη. Ο θεός είναι έτσι πάντα και ο οδηγός μας. Το κυνήγι του.

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και η ιστορία μιας ανίκητης έλξης με τον Μόμπι Ντικ Facebook Twitter
Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος

— Μου έχετε πει ότι το έργο σας νίκησε. «Είναι να μη μπαρκάρεις στο Πίκουοντ, το δαιμονισμένο καράβι». Όμως είστε ζωντανός να μου αφηγηθείτε το ταξίδι σας μέσα στο καράβι.

Ό,τι αφορά στον «Μόμπι Ντικ» είναι βαρύ, σοβαρό και μ  ε  γ  ά  λ  ο , φαλαινώδες!

Μιλάμε για εκατομμύρια νότες. Χίλιες κοντά σελίδες παρτιτούρας. Εκατοντάδες ώρες στην παραγωγή. Εκατοντάδες στη διδασκαλία και την ηχογράφηση. Δεν είναι παίξε γέλασε ο Μόμπι. Διασώθηκα ναι, πάνω στο φέρετρο του Κουίκουεγκ, πάνω στην αθωότητα και την αρχετυπικότητα, όπως ο Ισμαήλ και όπως όλοι οι αναγνώστες που φτάνουν μετά από 958 μαγικές σελίδες στο τέλος της νέας Οδύσσειας της αμερικανικής λογοτεχνίας. Και τώρα, με εννιά μόνο υπέροχες παραστάσεις πραγματοποιηθείσες (λόγω «πρώτης» πανδημίας), μια νέα Οδύσσεια ξεκινάει στο Christmas Theater. Χριστούγεννα φεύγει και το Πίκουοντ από το θρυλικό Ναντάκετ. Τυχαίο; Δεν νομίζω.  

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και η ιστορία μιας ανίκητης έλξης με τον Μόμπι Ντικ Facebook Twitter
Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και η ιστορία μιας ανίκητης έλξης με τον Μόμπι Ντικ Facebook Twitter
Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και η ιστορία μιας ανίκητης έλξης με τον Μόμπι Ντικ Facebook Twitter
Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και η ιστορία μιας ανίκητης έλξης με τον Μόμπι Ντικ Facebook Twitter
Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και η ιστορία μιας ανίκητης έλξης με τον Μόμπι Ντικ Facebook Twitter
Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και η ιστορία μιας ανίκητης έλξης με τον Μόμπι Ντικ Facebook Twitter
Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και η ιστορία μιας ανίκητης έλξης με τον Μόμπι Ντικ Facebook Twitter
Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και η ιστορία μιας ανίκητης έλξης με τον Μόμπι Ντικ Facebook Twitter
Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και η ιστορία μιας ανίκητης έλξης με τον Μόμπι Ντικ Facebook Twitter
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και η ιστορία μιας ανίκητης έλξης με τον Μόμπι Ντικ Facebook Twitter
Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος

MOBY DICK, The Musical

του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Βασισμένο στο αριστούργημα του Herman Melville

Σκηνοθεσία: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΚΛΕΑΣ

ΑΠΟ 9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ: 29 Νοεμβρίου 2021, 17:00

Πρωταγωνιστούν:

Μπάμπης Βελισσάριος (Αχαάβ), Αιμιλιανός Σταματάκης (Ισμαήλ),

Θοδωρής Βουτσικάκης (Στάρμπακ), Ivan Svitailo (Σταμπ) και άλλοι 25 ηθοποιοί - τραγουδιστές.

Στον ρόλο του Γάλλου Σιτιστή ο κόντρα-τενόρος Νίκος Σπανάτης.

Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης

Ολογράμματα - 3d Animation: Candyshop VFX (Ευάγγελος Κουλουκύθας –

Hashem Alshaer – Στάθης Αθανασίου)

Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδήρη

Χορογραφίες: Αγγελική Τρομπούκη

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Μαέστρος δωδεκαμελούς ορχήστρας: Αλέξιος Πρίφτης

Παραγωγή: Onassis Culture

Πληροφορίες στο onassis.org

Christmas Theater

Λεωφόρος Βεΐκου 139

τηλ. 2117701700

Παραστάσεις

9 Φεβρουαρίου – 10 Απριλίου 2022

Ημέρες και ώρες

Τρίτη, Τετάρτη, Παρασκευή & Σάββατο, ώρα 20:00

Κυριακή ώρα 19:00

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Δημήτρης Παπαδημητρίου: «Ο καλλιτέχνης είναι ταυτόχρονα καλόγερος και Δον Ζουάν»

Θέατρο / Δημήτρης Παπαδημητρίου: «Ο καλλιτέχνης είναι ταυτόχρονα καλόγερος και Δον Ζουάν»

Ο συνθέτης μιλά για το μεγάλο στοίχημα της φετινής θεατρικής σεζόν, τη μεταφορά σε μορφή μουσικής παράστασης του θρυλικού «Moby Dick» του Χέρμαν Μέλβιλ στη σκηνή του Παλλάς, όπου υπογράφει τη σύνθεση αλλά και το λιμπρέτο.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου πιστεύει ότι ο έρωτας είναι μια τεράστια ψυχική ταλαιπωρία

Μουσική / Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου πιστεύει ότι ο έρωτας είναι μια τεράστια ψυχική ταλαιπωρία

Λίγο πριν την παρουσίαση του νέου του συμφωνικού έργου σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ο Έλληνας συνθέτης μιλάει ανοιχτά στο LiFO.gr για τη δύναμη της μουσικής, τον έρωτα αλλά και το πρόβλημα της υγείας του
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ένα παράθυρο μικρό»

Οδηγός Παιδιού / Μια μουσική συλλογή για την Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού, σε σύνθεση Δ. Παπαδημητρίου και στίχους Μ. Γκανά

«Ένα παράθυρο μικρό»: Το Ίδρυμα Ωνάση γιορτάζει τη διαφορετικότητα και διαθέτει δωρεάν τη μουσική συλλογή «Ένα παράθυρο μικρό», σε σύνθεση του Δημήτρη Παπαδημητρίου και στίχους του Μιχάλη Γκανά, με αφορμή τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού (2 Απριλίου).
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ