«Μόμπι-Ντικ» του Χέρμαν Μέλβιλ: Ξαναδιαβάζουμε το αριστούργημα της αμερικανικής λογοτεχνίας

«Μόμπι-Ντικ» του Χέρμαν Μέλβιλ: Ξαναδιαβάζουμε το αριστούργημα της αμερικανικής λογοτεχνίας Facebook Twitter
Κι έχει δίκιο ο Χριστοδούλου: αν αντίκριζε κανείς τον Μέλβιλ στον παράδεισο, θα τον έβρισκε σίγουρα κάπου χαμένο στην αγκαλιά του Ομήρου.... Εικονογράφηση: Φίλιππος Θεοδωρίδης
0

Το σύνηθες του κόσμου δεν αφορά αυτό το βιβλίο – ούτε καν η μάχη με το υπάρχον ή η καθημερινότητα. Όλη η διαδρομή, για την ακρίβεια το πελώριο ταξίδι που πραγματοποιεί ο καπετάνιος Αχαάβ από το Μανχάταν έως τις ταραγμένες ιαπωνικές θάλασσες, εκφράζει το θαύμα της δύναμης του ανθρώπου, του άνω θρώσκοντα, αυτού που γεννήθηκε για να μάχεται μέχρι τέλους οτιδήποτε τον υπερβαίνει και τον ξεπερνά.

Η εμμονή με τη νίκη, για την ακρίβεια με τη νίκη του υπερβατικού, βρίσκεται στον πυρήνα του συγκλονιστικότερου βιβλίου της αμερικανικής λογοτεχνίας, Μόμπι-Ντικ ή η Φάλαινα του Χέρμαν Μέλβιλ (κυκλοφορεί στα ελληνικά σε αριστουργηματική μετάφραση Α.Κ. Χριστοδούλου από τις εκδόσεις Gutenberg και τη σειρά Orbis Literae/Editio Minor). Εν προκειμένω, δεν μιλάμε για την απλή εξιστόρηση του ταξιδιού του καπετάνιου Αχαάβ και την άνιση μάχη του με το θηρίο αλλά για ένα αδιαφιλονίκητο εγχείρημα στην πορεία της αυτογνωσίας: προκειμένου ο αναγνώστης να αντιληφθεί τι είναι αυτό που τον βασανίζει και τον ξεπερνά, τι σημαίνει υπάρχον και υπέρτατο είναι, ποιοι είναι οι βαθύτεροι σκοποί της ομορφιάς, της γαλήνης και της οδύνης αρκεί να ξεφυλλίσει τις σελίδες του. Θα ανακαλύψει πως η εσωτερική ματιά, βαθιά ριζωμένη στη σαλεμένη ψυχή του Αχαάβ –αφού, οτιδήποτε ξεπερνά τα ανθρώπινα, συνορεύει αναγκαστικά με την τρέλα–, πασχίζει να χωρέσει μέσα της έναν παράδοξο κόσμο που τρέφεται από το ανοίκειο (τη φάλαινα ή οποιαδήποτε μορφή μπορεί να πάρει αυτό).

Το μόνο που μετράει είναι η «ταντάλεια», όπως την περιγράφει ο Μέλβιλ, παρουσία του εχθρού και η μνημειώδης μάχη μαζί του που μετατρέπει το μυθιστόρημα σε ένα ανυπέρβλητο έπος γραμμένο πάνω στα ταραγμένα κύματα.

Όποιο όραμα ή εφιάλτης έχει κατά καιρούς θρέψει τη σκέψη του αναγνώστη, σίγουρα υπάρχει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό στις μυρωδιές, στις θεωρητικές ενατενίσεις και στις περιγραφές του Μόμπι-Ντικ – από τους λεπτομερείς ορισμούς των πλασμάτων της φύσης έως τη σπαραξικάρδια βοή της οδύνης. Τα πάντα βρίσκονται στο μυαλό και στις άπειρες δυνατότητες της φανταστικής έκρηξης που συνειδητοποιεί σε κάθε της έκφραση με απόλυτη ακρίβεια ο Μέλβιλ. Ξέρει ότι βαδίζει πέρα από την απτή και απλή αντίληψη, πασχίζοντας να ορίσει την ακατάλυτη δύναμη της νόησης και της φαντασίας.

«Μόμπι-Ντικ» του Χέρμαν Μέλβιλ: Ξαναδιαβάζουμε το αριστούργημα της αμερικανικής λογοτεχνίας Facebook Twitter
O Χέρμαν Μέλβιλ

Αυτό που φτιάχνει εμμονικά ο άνθρωπος με μόνο όπλο το όργανο του εγκεφάλου του, πέρα από τα στεγανά της φύσης και της ίδιας της πραγματικότητας, αυτό είναι που απασχολεί ως το μεδούλι του τον συγγραφέα: «Ο άνθρωπος που η έμμονη σκέψη του τον οδηγεί σε αυτό το σημείο μοιάζει με Προμηθέα. Ένας γύπας τρώει αυτή την καρδιά στον αιώνα. Τούτος ο γύπας είναι το πλάσμα ακριβώς που εκείνος γεννάει».

Τα πάντα δημιουργεί η Φαντασία: την ασχήμια και την ομορφιά, την οριστική λύση αλλά και την αυτοκαταστροφή. «Ναι, όλα, ως και τα χρυσαφένια μάγουλα των κοριτσιών, όλα αυτά δεν είναι παρά έξυπνες απάτες, ιδιότητες που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα μέσα στα όντα, αλλά προέρχονται απλώς απ' έξω, με αποτέλεσμα όλη η θεοποιημένη Φύση να φτιασιδώνεται κυριολεκτικά σαν εταίρα και τα φτιασίδια της να μη σκεπάζουν παρά το οστεοφυλάκιο που κρύβει από μέσα: κι όταν προχωρήσουμε περισσότερο και δούμε πως το κρυφό καλλυντικό που δημιουργεί όλες τις αποχρώσεις της, εκείνη η μεγάλη πηγή, το φως, είναι αυτό καθαυτό άσπρο ή άχρωμο πάντα και πως, αν ενεργούσε πάνω στην ύλη, χωρίς να περνάει από κάτι ενδιάμεσο, θα έδινε σε όλα τα αντικείμενα, ακόμα και στις τουλίπες και τα τριαντάφυλλα, τη δική του άσπρη απόχρωση. Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μας, βλέπουμε πως το παράλυτο σύμπαν ξαπλώνει μπροστά μας έναν λεπρό και, σαν τους ξεροκέφαλους περιηγητές στη Λαπωνία, που αρνούνται να φορέσουν χρωματιστά γυαλιά, γυαλιά που δίνουν στα πράγματα ένα κάποιο χρώμα, έτσι ακριβώς και ο δυστυχής εκείνος, που δεν πιστεύει σε τίποτα, ατενίζει, τυφλός και αυτός, το τεράστιο άσπρο σάβανο που τυλίγει όλο το θέαμα γύρω του. Σύμβολο, λοιπόν, όλων αυτών των πραγμάτων ήταν η αλφοπρόσωπη φάλαινα. Ύστερα από όλα αυτά, αισθάνεσαι άραγε δέος μπροστά στο άγριο αυτό κυνήγι;» αναρωτιέται ρητορικά ο Μέλβιλ.

Και ναι, αισθάνεσαι δέος όχι μόνο για το κυνήγι αλλά για όλο το πλήθος των πληροφοριών, λογοτεχνικών επιρροών και ιστορικών/ανθρωπολογικών στοιχείων που χειρίζεται με τόση επιδεξιότητα ο συγγραφέας, ο οποίος μετατρέπει το έργο στο σημαντικότερο στον σύγχρονο κανόνα, καθώς κι έναν επαρκή λόγο για να οριστεί και να επαναπροσδιοριστεί ο όρος Μεγάλο ή Σπουδαίο Αμερικανικό Μυθιστόρημα (GAN). Σάμπως να μην περίσσεψε τίποτε από αυτό το μπαρόκ εγχείρημα που έδειξε τα απροσδιόριστα όρια της λογοτεχνίας: άπαντες έχουν έκτοτε να αναμετρηθούν αν όχι με την άσπρη φάλαινα, σίγουρα με τη λευκή σελίδα που τους υποδείκνυε το ατελεύτητο λογοτεχνικό μέγεθος του Μέλβιλ.

«Μόμπι-Ντικ» του Χέρμαν Μέλβιλ: Ξαναδιαβάζουμε το αριστούργημα της αμερικανικής λογοτεχνίας Facebook Twitter
Μακέτα από την παράσταση «Moby Dick» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Φωτο

Ορθώς ο κριτικός λογοτεχνίας και θεωρητικός Λόρενς Μπιούελ, στο πρόσφατο ανατρεπτικό του πόνημα με τη λευκή φάλαινα στο εξώφυλλο και με τον τίτλο Το όνειρο του Μεγάλου Αμερικανικού Μυθιστορήματος, γράφει πως «Ο Μόμπι-Ντικ δεν χρειάζεται πλέον καμία ανάλυση, καμία προάσπιση ή αναφορά», καθώς είναι το αυτεξούσιο μυθιστόρημα, το μέτρο όλων των αμερικανικών αφηγήσεων – και όχι μόνο. Ίσως αυτό να αιτιολογείται και με τον τρόπο που ο Μόμπι-Ντικ διαπέρασε το θεωρητικό, λογοτεχνικό και φιλοσοφικό corpus σε κάθε περίοδο και τάση: από τον Ντ.Χ. Λόρενς, ο οποίος ήταν και ο πρώτος που τόνισε τη σπουδαιότητα του υποτιμημένου μέχρι τότε αριστουργήματος του Μέλβιλ, έως τους Ντελέζ-Γκουαταρί, που επέλεξαν τη μορφή του Αχαάβ για να ξεκινήσουν το Τι είναι η φιλοσοφία; τους αλλά και τον δικό μας Ανδρέα Εμπειρίκο, που μνημόνευσε πολλαπλά τη σκιά της τεράστιας φάλαινας στους λιτούς, απέριττους στίχους του.

Χιλιάδες, επίσης, τα διδακτορικά και οι παραπομπές στον συμβολισμό του Μόμπι-Ντικ: εύλογα αντιλαμβάνεται κανείς γιατί το δίδυμο Μπάαντερ-Μάινχοφ επικαλέστηκε το συγκεκριμένο έργο του Μέλβιλ για να μιλήσει για την ανοίκεια αναμέτρησή με τον δικό τους Λεβιάθαν. Δεν είναι, άλλωστε, ένα το τέρας που μας απειλεί –ή το απειλούμε;–, αλλά αποκτά τις μορφές που του αποδίδει η ανθρώπινη ιστορία.

Πάντοτε η αναμέτρηση λάμβανε χώρα ανάμεσα σε έναν ανθρώπινο υπερήρωα και στο τέρας – μόνο το φαλαινοθηρικό σινάφι, επιμένει ο Μέλβιλ, διαθέτει ένα πλήθος μυθολογικών αναφορών, από τον Αϊ Γιώργη και τον Ηρακλή, μέχρι τον Περσέα αλλά και τον Ιωάννη Βισνού. Το τέρας σίγουρα δεν είναι αυτό που βλέπουμε αλλά αυτό που νομίζουμε ότι δεν θα νικήσουμε ποτέ: το τέρας ενίοτε φωλιάζει βαθιά στην ψυχή του υποτιθέμενα «καλού» και «ενάρετου» χριστιανού αλλά και του εκπροσώπου της ανώτερης τάξης.

Απόδειξη ότι ο πιο καλοσυνάτος και ανθρώπινος χαρακτήρας του βιβλίου αποδεικνύεται ο Κουίκουεγκ, ένας νέγρος ειδωλολάτρης. Αυτός ο άπιστος όχι μόνο αποδεικνύεται ο πιο καλός φίλος του αφηγητή Ισμαήλ αλλά είναι κι αυτός που βγαίνει στην αγορά τα πρωινά για να πουλήσει ανθρώπινα κεφάλια και που καταλήγει από την αρχή κιόλας του βιβλίου να κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι με τον αφηγητή!

Εξαρχής, επομένως, είναι σαφές ότι ο Μόμπι-Ντικ εκδόθηκε το 1851 για να άρει όλες τις προκαταλήψεις, τόσο του αφηγητή όσο και του αναγνώστη: στο Πανδοχείο του Φυσητήρα με την υπέροχη ελαιογραφία με το μισοβυθισμένο πλοίο και την εξαγριωμένη φάλαινα ο Ισμαήλ θα κοιμηθεί και, εν τέλει, θα συνδεθεί ψυχικά με τον νέγρο ανθρωποφάγο, ο οποίος φαίνεται πολύ πιο ευγενής από οποιονδήποτε μετρημένο χριστιανό.

«Μόμπι-Ντικ» του Χέρμαν Μέλβιλ: Ξαναδιαβάζουμε το αριστούργημα της αμερικανικής λογοτεχνίας Facebook Twitter
Δημήτρης Παπαδημητρίου και Γιάννης Κακλέας. Φωτο: Νικόλας Μάστορας

Αν σήμερα μιλάμε για μειονότητες και bullying, καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο είναι να γράφει κανείς αυτές τις γραμμές προτού ακόμη εκδοθεί η Καλύβα του μπαρμπα-Θωμά, ενόσω οι νέγροι θεωρούνταν ακόμα κατώτερο είδος και η ομοφυλοφιλία ήταν απαγορευμένη. Δεν είναι να απορεί κανείς που ο Μόμπι-Ντικ αποτέλεσε κεντρικό αντικείμενο μελέτης των σπουδών φύλου με προφανείς ενδείξεις των ομοφυλοφιλικών διαθέσεων και επιθυμιών που ταλάνιζαν τον ίδιο τον συγγραφέα στον πραγματικό του βίο (πολλές είναι οι αναλύσεις για τη μύχια σχέση που είχε αναπτύξει με τον Ναθαναήλ Χόθορν, στον οποίο αφιερώνει και το βιβλίο).

Όλα αυτά, ωστόσο, δεν καταγράφονται στο πλαίσιο ενός κουτσομπολιού αλλά μιας πολύπλευρης προσέγγισης ενός έργου που περιπλέκει αρμονικά τα προσωπικά βιωματικά στοιχεία με τα εμμονικά διαβάσματα και τη μανία με τη γλώσσα: εδώ συνομιλούν αρμονικά οι θεωρητικές κατακτήσεις του συγγραφέα με τις πραγματικές του αναμνήσεις. Υπάρχει, εν προκειμένω, και η πηγή έμπνευσης που ήταν το πλοίο «Έσσεξ» που είχε βυθιστεί το 1820 από μια φάλαινα φυσητήρα και τον καπετάνιο του Τζορτζ Πόλαρντ Τζούνιορ, που λένε ότι ενέπνευσε τη μορφή του Αχαάβ.

μομπι ντικ
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ: Μόμπι Ντικ, Εκδόσεις Gutenberg, Μτφρ.: Α. Κ. Χριστοδούλου, Εκδόσεις Gutenberg, Σελίδες: 1.024

Ο Ισμαήλ, ο αφηγητής του Μόμπι-Ντικ, μένει εν τέλει ζωντανός για να αφηγηθεί τις περιπέτειες αυτού του σαλεμένου καπετάνιου με το φιλντισένιο πόδι, που δεν πτοείται ούτε από τις ατυχίες και τις φουρτούνες, ούτε όταν τα μέλη του πληρώματός του κείτονται νεκρά, ούτε όταν ο υποπλοίαρχος Στάρμπακ τον προειδοποιεί πως τα βαρέλια στο αμπάρι παρουσιάζουν διαρροή. Όλα τα σημάδια δείχνουν ότι ο Αχαάβ πρέπει να εγκαταλείψει τον αγώνα του και τα διαλυμένα φαλαινοθηρικά που βρίσκει στο διάβα του τον προειδοποιούν για το τι παθαίνει ακριβώς όποιος τα βάζει μέχρι τέλους με το τέρας. Τα μέλη του πληρώματος πεθαίνουν το ένα μετά το άλλο (άκρως συγκινητική η σκηνή του θανάτου του φίλου του Ισμαήλ, Κουίκουεγκ, και με το φέρετρό του να κατασκευάζεται από ξύλα φερμένα από τα αρχέγονα άλση των νησιών Λακαντέι), όταν όλα δείχνουν πως το «μαύρο νεκροσέντονο τύλιξε πάλι το Πίκουοντ και κάθε ψυχή πάνω στα καταστρώματά του».

Αλλά ο καπετάνιος, απτόητος, ένας τρελός που δεν έχει πια επαφή με το σύμπαν, κρυώνει το καμάκι του στο αίμα των νεκρών του πληρώματος και συνεχίζει: «Όπως το αβασίλευτο πολικό αστέρι σε όλη τη διάρκεια της αρκτικής νύχτας, για έξι ολόκληρους μήνες διατηρεί το διαπεραστικό και σταθερό του φως που αποτελεί το κέντρο της, το ίδιο ακριβώς σταθερά ακτινοβολούσε και ο σκοπός που είχε βάλει ο Αχαάβ στο μόνιμο σκοτάδι της ψυχής του μελαγχολικού πληρώματος».

Το μόνο που μετράει είναι η «ταντάλεια», όπως την περιγράφει ο Μέλβιλ, παρουσία του εχθρού και η μνημειώδης μάχη μαζί του που μετατρέπει το μυθιστόρημα σε ένα ανυπέρβλητο έπος γραμμένο πάνω στα ταραγμένα κύματα. Μεταφυσικός ο τρόπος που κατάφερε να περατώσει ο συγγραφέας το αριστούργημά του, ακόμη πιο ηρωικό το μεταφραστικό πόνημα που κατέθεσε ο Α.Κ. Χριστοδούλου, ο οποίος ομολογεί πως απέδωσε το έργο έχοντας στην καρδιά μπηγμένα δυο καρφιά: το καρφί της ακρίβειας και το καρφί της (μουσικής) πλαστικότητας που κρύβει –σαν πειρασμό και χρέωση– ο ελληνικός προφορικός λόγος.

Διαβάζοντας αυτήν τη μετάφραση ο Έλληνας ποιητής, μακάρι να τραγουδήσει όπως τραγούδησε μεταφράζοντας το βιβλίο ο μεταφραστής. Κι έχει δίκιο ο Χριστοδούλου: αν αντίκριζε κανείς τον Μέλβιλ στον παράδεισο, θα τον έβρισκε σίγουρα κάπου χαμένο στην αγκαλιά του Ομήρου.

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 28.3.2015

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο απολαυστικός και πρωτοπόρος Μαρκ Τουέιν

Βιβλίο / Ο απολαυστικός και πρωτοπόρος Μαρκ Τουέιν

Ο «Αμερικανός Κόμης» του Μαρκ Τουέιν από τις εκδόσεις Πατάκη είναι ένα σπαρταριστό μυθιστόρημα όπου ο σπουδαίος συγγραφέας βλέπει εικόνες από το μέλλον, τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, ακόμα και την κλιματική αλλαγή.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το συγκλονιστικό «Νυχτοδάσος» της Τζούνα Μπαρνς

Βιβλίο / Το συγκλονιστικό «Νυχτοδάσος» της Τζούνα Μπαρνς

Ο Τζέιμς Τζόις και ο T.Σ. Έλιοτ, που έγραψε την εισαγωγή, θεωρούσαν το «Νυχτοδάσος» της Τζούνα Μπαρνς αριστούργημα, ενώ ο Ντίλαν Τόμας έλεγε πως είναι μία από τις τρεις μοναδικές γυναίκες συγγραφείς που αξίζουν.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Βιβλίο / Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του που έχει τίτλο “House of Cards”, ο Σουηδός πρώην διεθνής Γιόνας Έρικσον περιγράφει τις ταπεινωτικές μετρήσεις βάρους στα σεμινάρια διαιτητών της UEFA
THE LIFO TEAM
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Το Πίσω Ράφι / Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Ο Έλληνας σκηνοθέτης μάζεψε από «το καλάθι των αχρήστων» όλες τις εμπειρίες του κι έφτιαξε την αυτοβιογραφία του, μια ζωντανή αφήγηση γεμάτη ιστορίες, συναντήσεις, αποφθέγματα και κρίσεις, λογοτεχνικές και σινεφίλ αναφορές.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: η ιστορία του underground περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη»

Βιβλίο / «Ανοιχτή Πόλη»: Ένα από τα πιο επιδραστικά εναλλακτικά έντυπα της Ελλάδας

Οι δημιουργοί του Κώστας Μανδηλάς και Βλάσσης Ρασσιάς, καταγράφουν την πορεία του στο βιβλίο «Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: Η ιστορία του περιοδικού “Ανοιχτή Πόλη”».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ράνια Οικονομίδου διαβάζει το διήγημα «Η μεγαλύτερη λεία του Μινγκ» της Πατρίσια Χάισμιθ

Lifo Videos / Η Ράνια Οικονομίδου διαβάζει ένα διήγημα της Πατρίσια Χάισμιθ

«Η μεγαλύτερη λεία του Μινγκ»: Μια ιστορία έρωτα, αγάπης, αφοσίωσης, ανταγωνισμού, μίσους και φόνου μεταξύ ενός ζευγαριού και ενός σιαμέζικου γάτου, ένα μυστηριώδες διήγημα της δημιουργού των πιο σαγηνευτικών αντιηρώων.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι μικρές αριστουργηματικές σειρές των εκδοτών

Βιβλίο / Οι μικρές αριστουργηματικές σειρές των εκδοτών

Ολοένα περισσότερο διευρύνεται η τάση έκδοσης κλασικών και σπάνιων κειμένων σε μικρό μέγεθος που τοποθετούνται δίπλα στο ταμείο και συνιστούν την προσπάθεια ενός εκδοτικού οίκου να φέρει σπουδαία έργα στο ευρύ αναγνωστικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
I love Dick: Eίναι το βιβλίο της Κρις Κράους το πιο τολμηρό του αιώνα μας;

Βιβλίο / I love Dick: Eίναι το βιβλίο της Κρις Κράους το πιο τολμηρό του αιώνα μας;

Η θεωρητικός, εικαστικός, κριτικός, συγγραφέας και εκδότρια Κρις Κράους μπορεί να μην άλλαξε τα δεδομένα στον αγγλόφωνο κόσμο εκδίδοντας τα βιβλία των Γάλλων θεωρητικών αλλά προκάλεσε άπειρες συζητήσεις με το πρωτότυπο φεμινιστικό βιβλίο της.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η αρχή της ηδονής: Μια σουρεαλιστική, σέξι ιστορία στην καλοκαιρινή Ανάφη 

Βιβλίο / Η αρχή της ηδονής: Μια σουρεαλιστική, σέξι ιστορία στην καλοκαιρινή Ανάφη 

Ένα τολμηρό καλλιτεχνικό project έγινε η αφορμή για να κάνει ο εικαστικός René Habermacher ένα ταξίδι στη θάλασσα με πλήρωμα έξι ναύτες κι έναν καπετάνιο, απαθανατίζοντας μια σουρεαλιστική εμπειρία που κατέληξε σε ναυάγιο. Το βιβλίο «The Pleasure Principle» καταγράφει αυτό το ταξίδι μέσα από φωτογραφίες του René, κείμενα και εικαστικά έργα, σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκδοση.
M. HULOT
Νίκος Μάντης «Το χιόνι του καλοκαιριού»

Το πίσω ράφι / Για τις απουσίες που μας κάνουν αργούς στα αισθήματα

Καλοκαίρι στην Πελοπόννησο, στη σκιά της δεκαετίας του ’80: ένα πληγωμένο παιδί, μια μητέρα που επιστρέφει αλλαγμένη και μυστικά που βαραίνουν τη σιωπή των ενηλίκων - αυτά ξετυλίγει ο Νίκος Α. Μαντής στο πρώτο του μυθιστόρημα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Νέα βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος του χρόνου, και κάποιες επανεκδόσεις

Fall Preview 2025 / 13 βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος της χρονιάς

Ο πάντα επίκαιρος Καβάφης, νέα, σύγχρονα και παλιότερα ονόματα της λογοτεχνικής σκηνής και κάποιες ξεχωριστές επανεκδόσεις που δικαίως θα διεκδικήσουν χώρο στη βιβλιοθήκη όλων, βιβλιόφιλων και μη.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ