«Κύριε Χορν, σας αγαπώ»

«Κύριε Χορν, σας αγαπώ» Facebook Twitter
Υπήρξε ένα ζωηρό αγόρι, αριστοκρατικής καταγωγής, με παππού Αυστριακό, ένα αγόρι πάντα ερωτευμένο, που έγραφε μελαγχολική ποίηση.
0

Ο γιος του Παντελή Χορν και της Ευτέρπης Αποστολίδη γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1921, σε ένα ξενοδοχείο της οδού Σταδίου, και πέθανε στις 16 Ιανουαρίου του 1998.


Υπήρξε ένα ζωηρό αγόρι, αριστοκρατικής καταγωγής, με παππού Αυστριακό, ένα αγόρι πάντα ερωτευμένο, που έγραφε μελαγχολική ποίηση.


Σκέφτομαι πως ήμουν τυχερή που έζησα τρία απογεύματα δίπλα του, συζητώντας για ό,τι μπορείς να φανταστείς. Γέλια, εξομολογήσεις, ξαφνικές μελαγχολίες, αφορισμοί, αναμνήσεις, απωθημένα, μιμήσεις, αποκαλύψεις και ύστερα καφέδες, φαγητό και τσιγάρο, πολύ τσιγάρο.

Θυμόταν χιουμοριστικές λεπτομέρειες της νηπιακής ηλικίας, εκείνης της υπερδραστήριας συναισθηματικής περιόδου του, με πρωταγωνίστριες τα κορίτσια του, τη Φωφώ, τη Μαρία, την Μπουμπού, τους αξέχαστους προσχολικούς έρωτές του. Θυμόταν γελώντας, το πόσο προσπάθησαν με την Μελίνα να... ερωτευτούν, χωρίς όμως, κανένα αποτέλεσμα. «Στάθηκε αδύνατο, όσο κι αν αγωνιστήκαμε και να την ερωτευτώ και να με ερωτευτεί...».

«Θα υπάρχω ως μακρινή ανάμνηση, ως μια γνωριμία που προσέφερε ευκαιρία για κρίσεις, συγκρίσεις και παραδείγματα προς αποφυγήν. Ένας συμπαθής εφιάλτης! Ο Χορν –θα λες–, Θεός σχωρέσ' τον, ήταν υποφερτός ανυπόφορος!». Έτσι έλεγε, λίγο πριν από το τέλος.


Δεν χορταίνεται, όταν διηγείται, κάνει τον χρόνο να είναι σημαντικός, έχει απολαυστικό χιούμορ, είναι σαγηνευτικός συνομιλητής.

Αναρωτιέμαι, τόσα χρόνια μετά, πού βρήκα το θράσος και του είπα την πρώτη μέρα που συναντηθήκαμε, στο πρώτο πεντάλεπτο του γυρίσματος, εκείνο το «κύριε Χορν, πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγα πως σας αγαπάω;». «Το ήξερα πως θα μου το λέγατε...», με είχε αποστομώσει, συμπληρώνοντας: «Νιώθω άλλωστε ότι σας ξέρω πολύ καλά, μέσα κι όξω».

Έτσι ακριβώς έπαιξε ο διάλογος στην τηλεόραση, κάτι που παραξένεψε τότε την κόρη μου. «Τι εννοούσε ο κ. Χορν, μαμά;»

Ποιος να ξέρει τι εννοούσε..

• • •

Ηθοποιός. επάγγελμα ερημικό και εφήμερο

Ιανουάριος 1993. Γύρισμα εκπομπής για τον ΑΝΤ1. Τον παρακολουθώ να μιλάει και νιώθω όλους αυτούς, στους οποίους έδωσε ζωή στη σκηνή, να κάθονται γύρω μου στο σαλόνι του. Ο Δον Ζουάν, ο Ερρίκος ο Δ', ο Άμλετ, ο Τίμων ο Αθηναίος, ο Ριχάρδος ο Γ', ο Αρχιμάστορας Σόλνες και ο αγαπημένος του «Τρελός» από τη «Δωδεκάτη Νύχτα».


Πιστεύει πως «το επάγγελμα του ηθοποιού είναι το πιο ερημικό, το πιο εφήμερο». Πως «όλοι οι εκτελεστές είναι φευγαλέοι». Καπνίζει πολύ και όλο παίζει μηχανικά με το καλώδιο του τηλεφώνου δίπλα του.


«Είμαι μόνος» λέει. «Το μόνο που κάνω πια είναι το τίποτε. Συναντιέμαι πού και πού με τους φίλους μου. Θα 'θελα να πηγαίνω πιο συχνά στον Χατζιδάκι, που μένει εδώ δίπλα, αλλά δεν μπορώ να ξέρω τις ώρες που ξυπνάει». Για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή λέει: «Πάμε με τον Λαμπρία και του λέμε σόκιν ανέκδοτα και περιστατικά, κι αφού τα έχει ακούσει όλα κι αφού έχει γελάσει πολύ, μας προτρέπει να σοβαρευτούμε και να σταματήσουμε».


Την απάντηση στο ερώτημα, ποιες γυναίκες τον γοητεύουν, δεν τη σκέφτεται:

«Οι γυναίκες που δεν προσπάθησαν να με ελέγξουν».

«Και ο έρωτας;»

«Δεν θυμάμαι πώς είναι να ερωτεύεσαι. Φοβάμαι, πάντως, τους γεροντοέρωτες. Θα 'θελα πολύ να ξαναγίνω τριάντα πέντε χρόνων. Θα πουλούσα και την ψυχή μου στον διάβολο».

Επιμένει να γευματίσουμε μαζί του. Στρώνεται το λινό τραπεζομάντιλο στο μεγάλο τραπέζι, τοποθετούνται τα ασημένια μαχαιροπίρουνα και σερβίρονται σνίτσελ και σπανακόπιτα (αν και εκείνος θα προτιμούσε τα απαγορευμένα μακαρόνια).

«Κύριε Χορν, σας αγαπώ» Facebook Twitter
Στιγμές από το γύρισμα εκπομπής στον ΑΝΤ1. 1993.


Προτείνει να τον επισκεφθούμε πάλι, όταν θα έχουμε χρόνο. Βρίσκει την παρέα μας, αλλά και την κατάληψη που κάναμε τότε, σ' εκείνο το τηλεοπτικό γύρισμα, «πρώτης τάξεως».


«Ελάτε όποτε θέλετε, πάρτε τηλέφωνο κι ελάτε. Μόνος μου είμαι...»

Ξαναπήγα. Ό,τι κρατάω από εκείνα τα τρία απογεύματα μαζί του είναι η πεποίθησή μου ότι είναι μάγος. Μπορούσε να μεταμορφώνει το συμβατικό ψέμα της τέχνης σε αλήθεια της ζωής. Γνώριζε τη μέθοδο της συναρπαστικής συνύπαρξης του ενστίκτου με την τεχνική, του αισθήματος με τη σκέψη και της αναπαράστασης με την ενσάρκωση.


Ήταν και μάγος και ποιητής.

«Τα χρόνια που πέρασαν δεν μου έμαθαν τίποτε», σαν να τον ακούω πάλι να λέει. «Η ζωή είναι ένα τίποτε. Ούτε με δίδαξαν κάτι. Τα ίδια σφάλματα που έκανα μικρός κάνω και τώρα».

Οι φίλοι του και ο τρόμος της σκηνής

Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος έπαιζε μαζί του το 1968, έκανε τον Σγαναρέλο στον «Δον Ζουάν» του Μολιέρου.


«Ήταν συγκλονιστικό το ταξίδι μαζί του», μου έλεγε, «ήταν ευλογία θεού η παρουσία του Χορν, είχε φινέτσα, ήταν σπάνιο είδος για τον βαλκανικό χώρο, πολύ μεγάλο μέγεθος ηθοποιού, έμοιαζε με τον Ζεράρ Φιλίπ, είχαν πολλά κοινά στοιχεία.


Απίστευτα γαλαντόμος πάντα, βοηθούσε κρυφά όποιους συναδέλφους είχαν ανάγκη, έστελνε στα σπίτια τους νύχτα τον Γεωγλερή και τη Ματίνα Καρρά, με φακελάκια γεμάτα λεφτά.


Πηγαίναμε μετά την παράσταση στο Ζόναρς για φαγητό και μοίραζε χιλιάρικα στα γκαρσόνια, που... "ήταν χαμηλόμισθα!"».

«Στον "Ριχάρδο τον 3ο" ο ρόλος του ήταν εξοντωτικός», θυμάται ο αγαπημένος οικογενειακός του φίλος, Γιώργος Γεωγλερής, «αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτό που ζήσαμε σ' ένα κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο. Ενώ είχε βγάλει σχεδόν τρεις ώρες παράσταση κι είχε μείνει μόνο ο μονόλογος του τέλους, ο Χορν αρνείται να βγει στη σκηνή και μου λέει στην κουίντα:

"Μέχρι εδώ ήταν Γιώργο, δεν μπορώ να συνεχίσω".

"Μα Τάκη", του λέω, "ένας μονόλογος έμεινε..."

"Να τους πείτε να φύγουν, να εξαργυρώσουν τα εισιτήριά τους και να φύγουν. Δεν μπορώ να παίξω άλλο. Είναι βουνό, δεν μπορώ να το ανέβω"».

«Κύριε Χορν, σας αγαπώ» Facebook Twitter
Απίστευτα γαλαντόμος πάντα, βοηθούσε κρυφά όποιους συναδέλφους είχαν ανάγκη..


Φυσικά όλο αυτό δεν ήταν κανενός είδους βεντετιλίκι ή σνομπισμός, ήταν φόβος και ανασφάλεια, ήταν υπαρξιακές αγωνίες πάνω στο αποτέλεσμα της τέχνης του.


Ο Γρηγόρης Βαλτινός (στην παρέα του οποίου κατέφευγε κι όταν ήθελε να φάει ζυμαρικά, που του απαγόρευε ο γιατρός) μου θυμίζει εκείνη τη φορά που αρνιόταν να βγει σε παράσταση και τσακωνόταν με γνωστό επιχειρηματία, που δεν ήξερε τι να κάνει με τον κόσμο που περίμενε σε ουρά για να μπει στο θέατρο.


— Δεν θέλω να παίξω, έλεγε ο Χορν, αν παίξω θα τους κοροϊδέψω.

— Θα παίξεις οπωσδήποτε.

— Δεν θα παίξω, δεν θα είμαι καλός.

—  Η αίθουσα γέμισε κι έχει ουρά στο ταμείο. Θα παίξεις.

— Είναι αδύνατον, δεν μπορώ.

— Να μπορέσεις! Ο κόσμος σε περιμένει, δεν καταλαβαίνεις πως, έτσι που κάνεις, τους προσβάλλεις όλους αυτούς;

— Εντάξει νίκησες. Θα παίξω. Αλλά μόνο το πρώτο μέρος!

«Κύριε Χορν, σας αγαπώ» Facebook Twitter
Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος έπαιζε μαζί του το 1968. «Ήταν συγκλονιστικό το ταξίδι μαζί του» μου έλεγε, «ήταν ευλογία θεού η παρουσία του Χορν».
«Κύριε Χορν, σας αγαπώ» Facebook Twitter
Ο Γρηγόρης Βαλτινός (στην παρέα του οποίου κατέφευγε κι όταν ήθελε να φάει ζυμαρικά, που του απαγόρευε ο γιατρός), μου θυμίζει εκείνη τη φορά που αρνιόταν να βγει σε παράσταση και τσακωνόταν με γνωστό επιχειρηματία, που δεν ήξερε τι να κάνει με τον κόσμο που περίμενε σε ουρά για να μπει στο θέατρο.

• • •

«Ανήκω στον σκουπιδοτενεκέ του ζωδιακού κύκλου»

«Βασίλη, παιδί μου, τι ζώδιο είστε;» ρώτησε κάποτε τον Βασίλη Παπαβασιλείου.

«Ιχθύς, κ. Χορν, όπως κι εσείς».

«Είμαστε ο σκουπιδοτενεκές του ζωδιακού κύκλου. Δες ποιοι είναι Ιχθύες... Εσύ, εγώ, ο Κων/νος Καραμανλής, ο Θεοφιλογιαννάκος, ο Μακάριος, ο Νουρέγιεφ...».


Αγαπούσε τον Μπαχ, τον Μότσαρτ, τον Λένον, τον Λογοθετίδη. Δεν αγαπούσε τον Μινωτή, που κάποτε τορπίλισε ένα σημαντικό επαγγελματικό ταξίδι του Χορν στο Λονδίνο. Ζήλεψε που προσκάλεσαν τον Τάκη κι όχι εκείνον.

«Κύριε Χορν, σας αγαπώ» Facebook Twitter
Ο Δημήτρης Χορν μικρός, με τον Αλέξη Μινωτή, την εποχή που γυριζόταν η ταινία «Το Φυντανάκι», βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του πατέρα του, Παντελή Χορν.


Μισούσε τη φέτα και όσους τον κολάκευαν. Έλεγε: «Ο κόλακας και ο κόρακας σε δυο στοιχεία διαφέρουν, το "λ" και το "ρ". Ο κόρακας τρώει πτώματα, ο κόλακας τρώει ζωντανούς».


Δεν του άρεσε ο εαυτός του, έλεγε πως ήταν ψευδοσεμνός και ψευδομετριόφρων, δεν ήθελε να βλέπει την εικόνα του στο μόνιτορ. Στο γύρισμα ζήτησε να το γυρίσουμε ανάποδα.


«Δεν μου αρέσουν οι ρυτίδες και τα προγούλια μου» εξήγησε.


Η μαμά του, μου έλεγε, ήταν «όμορφη, ξένοιαστη, χαριτωμένη και σπάταλη». Η νονά του, η μεγάλη Κυβέλη, τον έβγαλε μωρό στο θέατρο, έφηβος έπαιξε με τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Χιλιάδες ώρες εξοντωτικής θεατρικής δουλειάς, πρόβες, μελέτη, έρευνα, ρόλοι, ρόλοι, ρόλοι...


«Είμαστε πολιτισμένοι οι Έλληνες»; τον είχα ρωτήσει.


«Όχι», ήταν η απάντησή του, «η έλλειψη πολιτισμού είναι γνώρισμα της φυλής μας. Δεν σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου»

Τον θυμάμαι να βγάζει την καρφίτσα, που στερέωνε κρυφά στο πέτο του σακακιού του, και να τρυπάει πολλές φορές το φίλτρο του –πολλοστού– τσιγάρου του.

«Κύριε Χορν, σας αγαπώ» Facebook Twitter
Ιστορικής αξίας φωτογραφία: Ρίτα και Μιράντα Μυράτ, Κυβέλη Ζωγραφίδου, Βάνα Φιλιππίδου, Κυβέλη Μαρίνου. Μικρά παιδιά ο Δημήτρης Χορν δεξιά και ο Γιωργάκης Παπανδρέου στη μέση.


Ο Βαλτινός τον ρωτούσε «μα γιατί το κάνετε αυτό, κ. Χορν;» κι εκείνος εξηγούσε: «Μα δεν το ξέρεις; Βλάπτει πολύ λιγότερο!»

Δεν βρίσκω επίλογο.


Θυμάμαι που έλεγε: «Τα λόγια που δεν μπορείς ν' αρθρώσεις μοιάζουν πλούσια όταν δεν ηχούν».


Εντάξει, δεν έχω τίποτε άλλο να πω. 


Είναι 16 Ιανουαρίου και η φωνή του φωνή του στο «Πες μου μια λέξη» έκανε παρέα σ' αυτό το κείμενο...

 

Δημήτρης Χορν & Μάρω Κοντού - Πες μου μια λέξη

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ