Κάτω από το ηφαίστειο

Κάτω από το ηφαίστειο Facebook Twitter
0
Eχετε επιλέξει να διασκευάσετε λογοτεχνικά έργα πολλές φορές. Για παράδειγμα, μια δουλειά σας ήταν βασισμένη στο Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Προυστ. Τι είναι αυτό που σας εμπνέει τόσο στη λογοτεχνία;

Ένας από τους πρώτους λόγους είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να πούμε ιστορίες στη σκηνή σήμερα και η ελευθερία που έχει το ακροατήριο χάρη στις επιρροές του από κάποιους πιο σύγχρονους τρόπους επικοινωνίας. Μας βοηθάει να δούμε τα πράγματα με καινούργιο μάτι. Τα παραδοσιακά θεατρικά κείμενα είναι φτιαγμένα μόνο με διάλογο, αλλά υπάρχουν πολύ περισσότεροι τρόποι πια να πεις μια ιστορία χωρίς να περιορίζεσαι από τη φόρμα ενός έργου. Οι χαρακτήρες στη σκηνή δεν μιλάνε μόνο με διάλογο. Μπορεί, ας πούμε, να έχουν κι έναν εσωτερικό μονόλογο, σαν αυτούς που βλέπει κανείς στα μυθιστορήματα. Το επίκεντρο, όταν αρχίζω ένα πρότζεκτ, δεν έχει σχέση με το ποια είναι η καλύτερη φόρμα για να αρχίσει κανείς αλλά με το ποιο είναι το έργο που πρέπει να δείξει κανείς μπροστά σε ένα ακροατήριο.

Αφού μιλάμε για περιεχόμενο, λοιπόν, θέλετε να μου πείτε γιατί διαλέξατε το Κάτω από το ηφαίστειο του Μάλκολμ Λόουρι;

Καταπιάστηκα με το Ηφαίστειο ύστερα από ένα άλλο πρότζεκτ που λεγόταν Το τρίπτυχο της εξουσίας, το οποίο είχε θέμα την εξουσία και την αλλαγή της Ευρώπης, πώς όλοι προσπαθούμε να ενωθούμε κάτω από το βάρος της πίεσης που δημιουργεί αυτή η προσπάθεια. Κάθε χώρα φοβάται όλο και περισσότερο αυτή την ενοποίηση. Οι άνθρωποι φοβούνται ότι θα χάσουν την εθνική τους ταυτότητα. Σε αυτό το έργο ασχολούμαστε με τον κόσμο της οικογένειας. Πώς ένα πρόξενος, που βλέπει και ξέρει πολλά για το τι συμβαίνει στον κόσμο, σε ατομικό επίπεδο δεν ξέρει πώς να λύσει τα προβλήματα που τον πνίγουν, και αντί να κάνει κάτι για όλα αυτά, πίνει μέχρι θανά- του και παίρνει και την οικογένεια μαζί του στο ηφαίστειο - σχεδόν τους τραβάει μαζί του. Παράλληλα, παρά το γεγονός ότι ο Λόουρι δίνει τα γεγονότα μέσα από ένα πολύ μοιρολατρικό πρίσμα, το περιεχόμενο, ο τρόπος με τον οποίο εξερευνά τα ανθρώπινα συναισθήματα, η ποιότητα της γλώσσας την οποία χρησιμοποιεί, δίνουν την αίσθηση ότι τιμά τη ζωή την ίδια και δείχνει για τι είναι ικανοί οι άνθρωποι.

Αναρωτιέμαι αν είχατε δει την ταινία του Τζον Χιούστον με τον Άλμπερτ Φίνεϊ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Είδα την ταινία όταν πρωτοβγήκε, είκοσι με είκοσι πέντε χρόνια πριν, και εντυπωσιάστηκα. Μετά, όταν διάβασα το βιβλίο, συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει πολλά. Η ταινία επικεντρώνεται στην πλοκή, αλλά αυτό που είναι δύσκολο σε μια ταινία είναι να μπεις στο μυαλό ενός πρωταγωνιστή που υποφέρει από παραισθήσεις. Το βιβλίο είναι πολύ βαθύ και με πολλά επίπεδα, καθώς και με πολιτιστικές και πολιτικές αναφορές εκείνης της περιόδου, κι αυτή η παράσταση προσπαθεί να είναι όσο πιο πιστή γίνεται στο βιβλίο, χρησιμοποιώντας κινηματογραφικές τεχνικές με τέτοιο τρόπο ώστε να λειτουργεί και λίγο σαν ταινία. Ακόμα και οι ήχοι της παράστασης έρχονται από το Μεξικό, απ' όλες τις τοποθεσίες από τις οποίες ο Λόουρι εμπνεύστηκε το βιβλίο. Πολλά από αυτά τα μέρη ακόμα υπάρχουν.

Πώς αποφασίσατε να πάτε στο Μεξικό και να κινηματογραφήσετε στη συγκεκριμένη τοποθεσία για την οποία γράφει ο Λόουρι;

Πολλά από τα μέρη τα οποία αναφέρει ο Λόουρι είναι ακόμα εκεί, κι επειδή μιλάει με τόση λεπτομέρεια γι' αυτά που είδε, μύρισε κι άκουσε, προσπαθήσαμε να βοηθήσουμε το ακροατήριο να ξεκινήσει το ταξίδι του με το έργο από το ίδιο μέρος απ' όπου ξεκινά ο συγγραφέας. Από την άλλη πλευρά, δεν έγραψε ντοκιμαντέρ αλλά ένα μυθιστόρημα, κι ο τρόπος που συνδυάζουμε αυτά τα στοιχεία και δείχνουμε τα visuals κάνουν το έργο να μοιάζει με έναν κατακερματισμένο κόσμο. Ο πρωταγωνιστής απορροφά αυτά που συμβαίνουν γύρω του με όλες του τις αισθήσεις. Πίνει πολύ, βλέπει πολύ. Είναι σαν να τα καταπίνει όλα. Αυτό το συναίσθημα θέλαμε να δώσουμε στον θεατή. Να μπορεί να τα εισπράξει όλα με όλες του τις αισθήσεις, όπως ο πρωταγωνιστής.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ