Ιφιγένεια η εν Αυλίδι: Το τέλος της αθωότητας

Ιφιγένεια η εν Αυλίδι: Το τέλος της αθωότητας Facebook Twitter
Έχει αλλαγές που θα ξαφνιάσουν κάποιον που ξέρει το κείμενο. Ωστόσο αυτό δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει τόσο πολύ. Ο θεατής πρέπει να έρθει καλή τη πίστη και να απολαύσει την παράσταση. Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη/LIFO
0

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΗ ΕΥΣΤΡΑΤΙΑΔΟΥ ο ρόλος της Ιφιγένειας στην τραγωδία του Ευριπίδη, Ιφιγένεια η εν Αυλίδι, δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι η δεύτερη φορά που καλείται να τον ερμηνεύσει, και μάλιστα στην ίδια μετάφραση, του Παντελή Μπουκάλα – η πρώτη ήταν το 2019, στο ΚΘΒΕ. Φέτος έχει τη μεγάλη τύχη να συμμετέχει στην πολυαναμενόμενη παράσταση του σημαντικού Ρώσου σκηνοθέτη Τιμοφέι Κουλιάμπιν, μαζί με άλλους εξαιρετικούς Έλληνες ηθοποιούς. Όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα σε αυτή την παράσταση, καθώς δεν ανοίγει μόνο τα φετινά Επιδαύρια αλλά είναι και παγκόσμια πρεμιέρα για τον Κουλιάμπιν, που έρχεται πρώτη του φορά στο αργολικό θέατρο.

Η έμπειρη ηθοποιός δεν αντιμετωπίζει με δέος την εμφάνισή της στην Επίδαυρο. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου λέει στη σύντομη συνάντησή μας εν μέσω εντατικών προβών είναι ότι αν κάτι την αγχώνει είναι ακριβώς το γεγονός ότι η παράστασή τους είναι πολυαναμενόμενη. «Όμως, επειδή ο Τιμοφέι είναι ένας εξαιρετικά ευγενής, ακομπλεξάριστος και φοβερά συναισθητικός άνθρωπος, μου έχει αφαιρέσει την αγωνία. Έχει μπει αυτός στο κέντρο της παράστασης. Δεν αισθάνομαι ότι είμαι εγώ το κέντρο της, που ούτως ή άλλως ποτέ κανένας δεν είναι το κέντρο οποιαδήποτε παράστασης. Όταν ένας σκηνοθέτης σε φροντίζει ψυχικά τόσο πολύ, δηλαδή δεν πετάει τα ψυχικά του απόβλητα πάνω σου, τότε συμβαίνει κάτι μαγικό. Η ομάδα γίνεται ένα, φεύγει το βάρος και το άγχος από πάνω σου γιατί συμμετέχεις σε κάτι ομαδικό. Αυτό για μένα ήταν πολύ ωραίο δώρο».

Στην περίπτωση του Κουλιάμπιν, η οπτική είναι πολύ συγκεκριμένη και έχει αλλάξει το κείμενο. Δεν υπάρχει ο Χορός των κοριτσιών, οπότε μιλάμε για ένα εντελώς άλλο κείμενο, όπου η Ιφιγένεια δεν είναι ένας ρόλος αυθύπαρκτος, υπάρχει σε σχέση με ένα περιβάλλον που το ορίζει.

Αλλά γιατί είναι πολυαναμενόμενη η παράσταση; Ένας λόγος φυσικά είναι γιατί ό,τι δικό του έχουμε δει μέχρι τώρα στην Αθήνα (Τρεις αδελφές, Στη μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι) είχε καθηλωτική δύναμη και τρομερή ποιητικότητα. Αυτό που ξέρουμε μέχρι στιγμής σχετικά με την προσέγγισή του στο έργο του Ευριπίδη είναι ότι έχει αφαιρέσει τον Χορό και ότι του έχει δώσει σύγχρονη όψη, θίγοντας ενδεχομένως πολιτικά γεγονότα της εποχής μας. Όπως διαβεβαιώνουν οι ηθοποιοί, έχει διαβάσει σε βάθος το κείμενο και το έχει φωτίσει με το δικό του βλέμμα. Ρωτάω την Ανθή Ευστρατιάδου αν οι αλλαγές που έχει κάνει θα ενοχλήσουν. Εξηγεί: «Έχει αλλαγές που θα ξαφνιάσουν κάποιον που ξέρει το κείμενο. Ωστόσο αυτό δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει τόσο πολύ. Ο θεατής πρέπει να έρθει καλή τη πίστη και να απολαύσει την παράσταση. Ο Τιμοφέι διαβάζει το έργο με έναν δικό του τρόπο κι ενώ υπάρχουν σκηνές ανάμεσα σε σκηνές που υπονοούνται στο κείμενο, δεν παρεκκλίνει από τη γραμμή του Ευριπίδη».

Ιφιγένεια η εν Αυλίδι: Το τέλος της αθωότητας Facebook Twitter
Οι ηθοποιοί της παράστασης. Φωτ.: Alex Kat

Ωστόσο, έχοντας παίξει παλιότερα σε μια πιο ακαδημαϊκή εκδοχή αναρωτιέμαι, σε ποιον βαθμό η προηγούμενη εμπειρία της είχε επηρεάσει την άποψή της για τον ρόλο της. «Στην αρχαία τραγωδία υπάρχουν πολλά μυθολογικά στοιχεία, δηλαδή θεολογικά, κι αυτό, αν το δεις θεατρολογικά, δημιουργεί πολλά επίπεδα. Οπότε, το πιο σημαντικό, είναι η οπτική κάθε σκηνοθέτη, τι θέλει να πει. Στην περίπτωση του Κουλιάμπιν, η οπτική είναι πολύ συγκεκριμένη και έχει αλλάξει το κείμενο. Δεν υπάρχει ο Χορός των κοριτσιών, οπότε μιλάμε για ένα εντελώς άλλο κείμενο, όπου η Ιφιγένεια δεν είναι ένας ρόλος αυθύπαρκτος, υπάρχει σε σχέση με ένα περιβάλλον που το ορίζει. Ωστόσο το γενικότερο σύμπαν το ορίζει η οπτική του σκηνοθέτη. Έχω επαφή με το κείμενο και ξέρω τη διαδρομή του, η οποία χρωματίζεται πολύ διαφορετικά από την εκάστοτε σκηνοθεσία».

Όπως διαπιστώσαμε κατά την πρώτη επαφή που είχαμε με την παράσταση στην πρώτη της ανάγνωση, και δεδομένου ότι στην θέση της Άρτεμης μπαίνει μια πολιτειακή ηγεσία, πρόκειται να δούμε μια καθαρά πολιτική παράσταση. Μου λέει: «Έχει πολιτικές προεκτάσεις, αλλά συγχρόνως είναι μια βαθιά ανθρώπινη παράσταση. Βλέποντάς την δεν θα πεις ότι είναι στρατευμένη αλλά μια παράσταση σχέσεων. Απλώς αυτές οι σχέσεις υπάρχουν και διαμορφώνονται υπό το ενδεχόμενο έναρξης ενός αναπόφευκτου πολέμου. Οπότε, αν αφαιρέσει κανείς τα μυθολογικά κομμάτια, τη σχέση της Άρτεμης με τον άνεμο και τον Αγαμέμνονα, πρέπει να βρεις μια άλλη συνθήκη που να απαιτεί τη δολοφονία ενός νέου παιδιού. Δεν λέω τη θυσία, γιατί ως έννοια η θυσία έχει πάντα κάτι το ηρωικό, και στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχουν κι άλλοι παράμετροι. Εννοείται ότι είναι ηρωική η απόφαση που παίρνει η Ιφιγένεια, αν και, όπως ξέρουμε, είναι αναπόδραστος ο θάνατός της. Αυτή επιλέγει τον τρόπο».

Σκεπτόμενοι λογικά, θα λέγαμε ότι η λύση θα ήταν να πάψει ο Αγαμέμνονας να θέλει να επιβληθεί στους υπόλοιπους Έλληνες αρχηγούς. Δεν το κάνει όμως. Από τη στιγμή που ο Αγαμέμνονας δεν τολμάει να αλλάξει γνώμη, ακολουθεί ένα προδιαγεγραμμένο τέλος. Και, απ’ ό,τι φαίνεται, σε αυτή την παράσταση αναδεικνύεται σε μεγάλο βαθμό η απόλυτη δέσμευσή του στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία. Η δράση δημιουργεί συνεχώς νήματα που δεσμεύουν όλους τους ήρωες, σαν να μην υπάρχει καμία διέξοδος. «Αν είσαι εγκλωβισμένος σε ένα σύστημα, όπως προσπαθεί να δείξει ο Τιμοφέι στην παράσταση, δεν μπορείς να ξεφύγεις, όπως και κανένας από τους ήρωες που βλέπουμε», συμπληρώνει η ηθοποιός.

Ιφιγένεια η εν Αυλίδι: Το τέλος της αθωότητας Facebook Twitter
Η Ανθή Ευστρατιάδου δεν παίζει μια ανήλικη Ιφιγένεια, ένα αθώο παιδί, αλλά μια νέα γυναίκα που πάει να παντρευτεί γιατί της το ζητάει ο πατέρας της. Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη/LIFO

Η Ανθή Ευστρατιάδου δεν παίζει μια ανήλικη Ιφιγένεια, ένα αθώο παιδί, αλλά μια νέα γυναίκα που πάει να παντρευτεί γιατί της το ζητάει ο πατέρας της. Σε μια περισσότερο συμβατική παράσταση θα τη χαρακτήριζε μια αθωότητα. Τι θα δούμε εδώ; Μου εξηγεί: «Ακόμα και στη δική μας εκδοχή το γεγονός ότι δεν γνωρίζει ποιος ακριβώς είναι ο πατέρας της ή ποια ακριβώς είναι η μητέρα της, εννοώ την εξουσιομανή και πολεμοχαρή πλευρά τους, την κάνει αθώα. Άρα, στην πραγματικότητα δεν τους γνωρίζει. Ούτε γνωρίζει όλο αυτό που πρόκειται να της συμβεί ή σχεδιάζεται και την εμπεριέχει. Πηγαίνει σε έναν γάμο  που και η ίδια επιθυμεί. Όμως το κομμάτι της αθωότητας, έχει να κάνει –και είναι πολύ σημαντικό αυτό– με το πώς βλέπει τους γονείς της, επομένως και τον κόσμο· γιατί οι γονείς είναι ο κόσμος. Αυτό συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους. Σε διαφορετικές χρονικές στιγμές κάποια στιγμή οι γονείς μας αποκαλύπτονται στα μάτια μας με τρόπο που δεν είχε γίνει όταν ήμασταν παιδιά. Αυτό συμβαίνει στην Ιφιγένεια και όπως σπάει το κέλυφος της οικογένειας, σπάει και του κόσμου της, γιατί αυτά ταυτίζονται κάποια στιγμή στην παράσταση. Η αλήθεια γίνεται ψέμα, καταλαβαίνει σε τι κόσμο ζει. Και αυτός ο κόσμος είναι ένας κόσμος ψεύτικος και φαύλος».

Πώς αντιδράει η δική της Ιφιγένεια; Πιστεύει ότι οφείλει να θυσιαστεί για χάρη της πατρίδας της; «Σίγουρα η μεταστροφή της δεν έχει να κάνει μόνο με τα ηρωικά και αγνά στοιχεία μιας αθώας παιδίσκης η οποία θα αναλάβει αυτή την ευθύνη και ειλικρινώς την ενδιαφέρει να βοηθήσει την πατρίδα της. Δεν είναι αυτή η δική μας εκδοχή, γιατί η ηρωίδα καταλαβαίνει πια ότι βρίσκεται σε έναν κόσμο ψεύτικο, δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να μιλάει ειλικρινά. Μένει μόνη και απροστάτευτη απέναντι σε ένα ολόκληρο σύστημα».

Ιφιγένεια η εν Αυλίδι: Το τέλος της αθωότητας Facebook Twitter
Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη/LIFO

Μα γιατί απροστάτευτη; Υπάρχει και η μάνα που την υπερασπίζεται, η Κλυταιμνήστρα. «Στο αρχικό κείμενο μπορεί η Κλυταιμνήστρα να υπερασπίζεται την Ιφιγένεια, να παρακαλεί τον Αγαμέμνονα να τη σώσει, αλλά στη δική μας παράσταση δεν είναι τόσο καθαρή αυτή η σχέση ακριβώς επειδή αν κάποιος διαβάσει πολύ ψύχραιμα το έργο, συνειδητοποιεί ότι είχε κι άλλες επιλογές, θα μπορούσε να κάνει κι άλλα πράγματα, αν δεν ήθελε να πεθάνει το παιδί – αλλά δεν τα κάνει. Βγαίνουν στη φόρα κι άλλα ενδιαφέροντα, κατά τη γνώμη μου, στοιχεία, ότι μπορεί ένας γονιός να προτιμάει εν τέλει να ζήσει αυτός και όχι το παιδί του. Δηλαδή, αν μπει το δίλημμα ποιος από τους δύο πρέπει να ζήσει, η ίδια ή το παιδί, μπορεί να επιλέξει το πρώτο. Κι αυτό είναι πολύ σκληρό».  

Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ