Η χορογράφος Kat Válastur τοποθετεί το ανθρώπινο σώμα στο τραπέζι του χειρουργού

Η χορογράφος Kat Válastur τοποθετεί το ανθρώπινο σώμα στο τραπέζι του χειρουργού Facebook Twitter
Ο ερμηνευτής στο «Rasp your Soul» μετασχηματίζεται συνεχώς βγάζοντας από πάνω του στοιβάδες δέρματος σημαδεμένες από πολιτιστικά inputs μέχρι να φτάσει όσο γίνεται πιο κοντά στον πιο άγριο κομμάτι του, που δεν είναι αυτός.
0

Ένα «ανθρωποειδές με ευαίσθητο δέρμα» θα καταλάβει την Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση για να κλείσει ιδανικά το ρεπερτόριο της φετινής σεζόν. 

Η εγκατεστημένη εδώ και μερικά χρόνια στο Βερολίνο Ελληνίδα χορογράφος Kat Válastur παρουσιάζει στην Αθήνα, μετά την πρεμιέρα του στη Γερμανία, το νέο της έργο με τίτλο «Rasp your Soul», με το οποίο προσεγγίζει τη σύγχρονη ψηφιακή εποχή μέσω της μυθολογίας.

Ο περφόρμερ Enrico Ticconi που έχει αναλάβει να ερμηνεύει στο σόλο μεταμορφώνεται σε ένα μυθολογικό (ή μετα-μυθολογικό), απροσδιόριστης ταυτότητας ον που αφαιρεί συνεχώς από πάνω του στοιβάδες δέρματος σημαδεμένες από πολιτιστικές προσλαμβάνουσες και η χορογράφος προσπαθεί να δει τον χώρο μέσα του, όπως αυτός διαμορφώνεται από τους εξωγενείς παράγοντες.

 

Το Βερολίνο είναι ένα μελίσσι όπου όλοι είναι συνεχώς σε εγρήγορση, όλοι δουλεύουμε, ταξιδεύουμε, επιστρέφουμε, οι περισσότεροι χορευτές είναι και δημιουργοί, τρέχουν πολλά πρότζεκτ παράλληλα, και το σημαντικότερο, όλοι αυτοί που δημιουργούν την ταυτότητα του χορού στη πόλη θα κάτσουν στο ίδιο τραπέζι στο τέλος της μέρας γιατί έχουν κοινές ανάγκες και ερωτήματα.

 

— Στο παρελθόν έχεις ασχοληθεί με την Οδύσσεια του Ομήρου και τώρα καταπιάνεσαι με τη μυθολογία. Σε ποιο βαθμό θεωρείς ότι είναι η ελληνικότητά σου παρούσα στο έργο σου;

Με την Οδύσσεια ξεκίνησα απλά με την ανάγκη να τη διαβάσω ξανά και άρχισα να συγχρονίζομαι με τον ιδιαίτερο ρυθμό της αφήγησης.

Είχα ήδη αρχίσει να δουλεύω με την έννοια του χρόνου και πώς μπορεί αυτός να αποδοθεί στον χορό, με το «Lang» το 2008. Το «Lang» ήταν η σχέση δύο σωμάτων σε μια περιοδική και επαναλαμβανόμενη κίνηση στον χρόνο.

Τότε μελετούσα τον τρόπο με τον οποίο μια γραμμική χειρονομία καμπυλώνει στην κυκλικότητα του χρόνου. Στην Οδύσσεια ο αφηγηματικός χωροχρόνος δεν είναι επίσης γραμμικός, επιταχύνει, επιβραδύνει, καμπυλώνει, διασπάται.

Για κάθε «Oh! Deep sea corpus I-IV» φτιάχτηκε και ένα πεδίο με μια ιδιαίτερη συνθήκη για τους χορευτές. Για παράδειγμα, στο «Οh! Deep Sea corpus III» που εμπνεύστηκε από τη «Νέκυια» όλη η δουλειά έγινε πάνω σε μια υπόθεση: Πώς κινούνται οι νεκροί στη Νέκυια, πως κινείται ένα σώμα σε μια άλλη διάσταση πέρα από τον Θάνατο, ένα σώμα σε μια ίσως στροβοσκοπική διάσταση, ένα φαντασμα.

Η micro stop motion κίνηση που γεννήθηκε από αυτή τη έρευνα έστειλε τελικά το σώμα σ' έναν άλλο χώρο.

Όσον αφορά τη χρήση της μυθολογίας, κατ' αρχάς δεν είναι μόνο οι Έλληνες που έχουν μυθολογία, και δεν τη χρησιμοποιώ ως αναφορά, είναι μια μέθοδος. Σκέψου κάτι σαν το motion capture και πώς αυτό που είσαι μπορεί να αλλάξει και να γίνει κάτι άλλο, ένας λύκος, για παράδειγμα.

Υπάρχουν στιγμές στη διαδικασία των προβών που μια κίνηση ή ένα γεγονός μπορεί να δώσει το έναυσμα για μια μυθολογική αναφορά, όπως στο «Rasp your Soul» όπου μια ιδιαίτερη κίνηση του Enrico και ο ήχος ενός αναπτήρα με έκαναν να σκεφτώ τον Προμηθέα αλλά η αποτυχία του αναπτήρα να ανάψει με κάνει να σκέφτομαι αυτό τον Προμηθέα με ειρωνεία ή απελπισία, κατανοείται έτσι κάτι βαθύτερο.

Ο ερμηνευτής στο «Rasp your Soul» μετασχηματίζεται συνεχώς βγάζοντας από πάνω του στοιβάδες δέρματος σημαδεμένες από πολιτιστικά inputs μέχρι να φτάσει όσο γίνεται πιο κοντά στον πιο άγριο κομμάτι του, που δεν είναι αυτός.

Ο τρόπος με τον οποίο χορεύεται αυτή η απογύμνωση είναι μια μυθολογική κατασκευή, θέλω να είναι όσο γίνεται πιο τεχνητή αλλά με βαθιά ανθρώπινα μυστικά και αυτό αντανακλάται και στη κινησιολογία.

Νομίζω, τελικά, ότι αυτό που ορίζει την ελληνικότητά μου δεν βρίσκεται αναγκαστικά μέσα στο έργο μου. Αν εμφανίζεται, αυτό συμβαίνει με ακούσιο τρόπο, μάλλον απλά από το γεγονός ότι είμαι Ελληνίδα.

Η χορογράφος Kat Válastur τοποθετεί το ανθρώπινο σώμα στο τραπέζι του χειρουργού Facebook Twitter
Kat Válastur: «Σκέφτομαι πάντα τον άνθρωπο σε μια ακραία κατάσταση και μαζί τα καινούργια είδη «ζωής» τα οποία φτιάχνει και με τα οποία πλέον συμβιώνει μέσω της τεχνητής νοημοσύνης».

— Τι είδες στον χορευτή σου για να του εμπιστευτείς αυτό το σόλο;

Με τον Enrico Ticconi δουλεύω από το 2012 στο «Oh! Deep Sea corpus III» και από τότε συνεργαζόμαστε. Έχουμε αναπτύξει έναν κώδικα, καταλαβαίνει τη δουλειά μου, τον εμπιστεύομαι.

Σε γενικές γραμμές προσπαθώ να συνεργάζομαι με τους ίδιους ανθρώπους στις παραγωγές μου, τη χρειάζομαι αυτή την προσωπική και καλλιτεχνική σχέση που ανθίζει μέσα στον χρόνο.

— Ποια είναι τα ερωτήματα που θέτεις, μέσα από τις ταυτότητες που αλλάζει το υποκείμενο του «Rasp your Soul»;

Στο «Rasp your Soul» βάζω το σώμα στο «τραπέζι του χειρουργού» και προσπαθώ να δω μέσα του, τον χώρο εντός του, όπως αυτός διαμορφώνεται από το έξω εξαιτίας της διαπερατότητας του δέρματος. Είναι μια άλλη θέση βλέψης σε έναν χώρο πιο ρευστό και απρόβλεπτο, γεμάτο από πραγματικότητα.

Στο «Rasp your Soul» ο περφόρμερ είναι ένα φορτισμένο πεδίο δεδομένων, διαμορφωμένο από τον τρόπο που αυτός συνδέεται με την πραγματικότητα και την ορίζει. Συνδέεται με αυτή με την ίδια ένταση και απολυτότητα, όπως ένας παίχτης ενός video game.

Μέσα στο παιχνίδι που κινούμαι ο χρόνος δεν μετράει επειδή έχω μεταμορφωθεί. Δεν είμαι πια μόνο ο παίκτης, αλλά και το ίδιο το γεγονός που κινείται στην οθόνη.

Η σχέση μου με το avatar είναι τόσο περίπλοκη όσο το ασυνείδητο μου. Για παράδειγμα, το avatar είναι και δεν είναι εγώ, δεν είμαι το avatar αλλά ελέγχω πλήρως το avatar που είμαι.

Ανάλογα η πληροφορία με διαμορφώνει και με μετασχηματίζει συνεχώς με εκφράσεις ελευθερίας και ελέγχου σε πυκνότητα μεταξύ τους.

Σε καμία περίπτωση δεν με ενδιαφέρει να κάνω κριτική πάνω στο θέμα της τεχνολογίας και σε ό,τι σχετίζεται με αυτή, (η Silicon Valley είναι πια μέσα μου) είναι κομμάτι της πραγματικότητας. Με ενδιαφέρει όμως να δείξω αυτή την πολύπλοκη σχέση, να την κάνω ορατή, να τη διαμελίσω. Υπάρχουν τόσα στοιχεία που εξαφανίζονται, τι υπάρχει πίσω από το υπέροχο apple μου;

Σκέφτομαι πάντα τον άνθρωπο σε μια ακραία κατάσταση και μαζί τα καινούργια είδη «ζωής» τα οποία φτιάχνει και με τα οποία πλέον συμβιώνει μέσω της τεχνητής νοημοσύνης. Στο «Rasp Your Soul» οι παραπάνω σκέψεις γίνονται καλλιτεχνικό έργο και ο περφόρμερ, σαν ένα βρέφος, τις μασουλάει και τις φτύνει πίσω μετασχηματισμένες.

— Πες μου για τη διαδικασία δημιουργίας των κειμένων που συνοδεύουν την παράσταση. Γιατί σου αρέσει να επιστρατεύεις αυτό το εκφραστικό μέσο;

Δεν γράφω ακριβώς κείμενα, πιο πολύ θα έλεγα ότι ονοματίζω μια κίνηση, μια συνθήκη ή έναν χώρο και όταν αυτά μπουν σε έναν συσχετισμό δημιουργούν ένα μικρό script για το έργο.

Μόνο στο έργο «GLAND» ας πούμε ότι έπαιξα περισσότερο με την αφήγηση, γράφοντας 6 σύντομες sci-fi ιστορίες για ένα σώμα που κινείται σε ένα χώρο χωρίς βαρύτητα.

Έτσι αυτά τα κείμενα, τα οποία έχουν παραποιημένες αναφορές σε αρχιτεκτονική, τέχνη αλλά και πραγματικά γεγονότα, με περιγραφή ιδιαίτερων φανταστικών χώρων και γλυπτών, έγιναν ένα ψηφιακό βιβλίο όπου κανείς μπορεί να περιηγηθεί, μέσω ενός πλασματικού χάρτη, στον χώρο του «GLAND», όπου μια ιστορία περιέχει μια ιστορία, μέσα σε μια ιστορία, σε μια ιστορία...

Στα υπόλοιπα έργα, από το «Lang» μέχρι το «Rasp your Soul», οι κινήσεις εμπεριέχουν τις λέξεις που άλλοτε γίνονται scores, ή σουρεαλιστικά ποιήματα που μέσα τους κρύβονται scores, ή γίνονται scripts, ή μπορεί να ονοματίσουν chapters του έργου.

Η χορογράφος Kat Válastur τοποθετεί το ανθρώπινο σώμα στο τραπέζι του χειρουργού Facebook Twitter
Στο «Rasp your Soul» ο περφόρμερ είναι ένα φορτισμένο πεδίο δεδομένων, διαμορφωμένο από τον τρόπο που αυτός συνδέεται με την πραγματικότητα και την ορίζει. Συνδέεται με αυτή με την ίδια ένταση και απολυτότητα, όπως ένας παίχτης ενός video game. Φωτο: Dorothea Tuch

— Από το «τι απέμεινε στον χορό;» στο «τι είδους σώματα έχουμε γίνει;»: Πώς εξελίχθηκες επαγγελματικά από το ένα ερώτημα στο άλλο;

Το πρώτο ερώτημα είναι αυτό που ακόμη με ρίχνει στο πάτωμα! Αλλά το ερώτημα που θέτω είναι «τι έχει απομείνει να χορευτεί;» παρά «τι έχει απομείνει από τον χορό;» είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Στο τι έχει μείνει να χορευτεί το ερώτημα είναι σχεδόν υπαρξιακό, θα έλεγα.

Το δεύτερο ερώτημα «τι είδους σώματα γινόμαστε;» είναι μια προέκταση του πρώτου, πού δονείται σαν μια αιωρούμενη υπόθεση. Αν μπορούσα να πάω στο μέλλον και να γυρίσω πίσω στο παρόν, τι θα είχα να πω για αυτό το σώμα;

«We were better in the future» ήταν ο τίτλος της αναδρομικής μου στο HAU Hebbel am Ufer στο Βερολίνο.

— Χορός στην Αθήνα και χορός στο Βερολίνο. Πού εντοπίζουμε τις βασικές διαφορές;

Η μεγάλη διαφορά ορίζεται από τον τρόπο που το εκπαιδευτικό σύστημα για τον χορό έχει στηθεί στο Βερολίνο.
Δεν είμαι άνθρωπος που πιστεύει στον ακαδημαϊσμό αλλά είναι αλήθεια ότι όταν ξεκίνησε το Tanzplan το 2007, ήξεραν πώς να στήσουν θεμέλια για να πάει ο χορός παραπέρα. Είχαν βέβαια χρήματα αλλά κατ' αρχάς έθεσαν τότε τη σωστή ερώτηση στη εποχή της.

Το Βερολίνο είναι ένα εργαστήριο με μια ιδιαίτερα δραστήρια καλλιτεχνική κοινότητα και αυτό σε γειώνει απόλυτα. Είναι ένα μελίσσι όπου όλοι είναι συνεχώς σε εγρήγορση, όλοι δουλεύουμε, ταξιδεύουμε, επιστρέφουμε, οι περισσότεροι χορευτές είναι και δημιουργοί, τρέχουν πολλά πρότζεκτ παράλληλα, και το σημαντικότερο, όλοι αυτοί που δημιουργούν την ταυτότητα του χορού στη πόλη, ανεξάρτητα από το αν είναι αναγνωρισμένοι ή μη αναγνωρισμένοι, ή αν είναι μαθητές στο Ιnter-University Centre for Dance of Berlin, όλοι –μα όλοι– θα κάτσουν στο ίδιο τραπέζι στο τέλος της μέρας γιατί έχουν κοινές ανάγκες και ερωτήματα.

Είναι ένας ορίζοντας. Ίσως αυτή να είναι η βασική διαφορά, ως μια καλλιτεχνική κοινότητα, στην οποία οι άνθρωποι συναντιούνται και εργάζονται με τους ίδιους όρους. Πιστεύω ότι αυτό έχει αρχίσει να γίνεται και στην Αθήνα, πιστεύω ότι έχει ήδη αρχίσει να αλλάζει.

— Τελικά, τι είναι αυτό που μπορεί να «ξύσει» την ψυχή του σύγχρονου θεατή;

Αυτό που δεν φοβάται...

 

Info

Kat Válastur - Rasp your Soul

Σύλληψη, Χορογραφία, Κείμενα/Διάρθρωση: Kat Válastur

Ερμηνεία: Enrico Ticconi

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση - Κεντρική Σκηνή

15-17/6, 20:30

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ