Κριστόφ Βαρλικόφσκι: «Επιστρέφω στην πραγματική ζωή»

Κριστόφ Βαρλικόφσκι: «Επιστρέφω στην πραγματική ζωή» Facebook Twitter
Τώρα επιχειρώ μια επιστροφή στην πραγματική ζωή: προσπαθώ να μιλήσω τη γλώσσα που μιλάει σήμερα η Πολωνία ή, καλύτερα, τη γλώσσα που μπορεί να καταλάβει. Αυτή είναι η πιο πολωνική παράσταση που έκανα ποτέ.
0

Δυναμικός, πληθωρικός, τολμηρός, ο Κριστόφ Βαρλικόφσκι θεωρείται πλέον ένας από τους σημαντικότερους ανανεωτές του πολωνικού θεάτρου τον 21ο αιώνα.

Ο πενηνταεξάχρονος καλλιτέχνης προσπάθησε από νωρίς να δημιουργήσει γέφυρες ανάμεσα στο πολωνικό και στο δυτικοευρωπαϊκό θέατρο. Φημίζεται για τον τρόπο που φέρνει τα κλασικά κείμενα στο σήμερα, συνδέοντάς τα με φλέγοντα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, αναδεικνύοντας εναλλακτικές και συχνά καταπιεσμένες φωνές, όπως αυτές των γυναικών, των ομοφυλοφίλων και των Πολωνοεβραίων.


Διάβασε τον Σαίξπηρ με αντι-εξουσιαστική, φεμινιστική ματιά, μίλησε για το τέλος της θρησκευτικής πίστης μέσα από τον Ευριπίδη, ανέδειξε την ελαστικότητα του φύλου ορμώμενος από τη Σάρα Κέιν. Οι ωριμότερες δουλειές του ανίχνευσαν την κληρονομιά του Ολοκαυτώματος, έθεσαν το ζήτημα του αντισημιτισμού, πειραματίστηκαν με τους αρχαίους και σύγχρονους μύθους.


Πριν από δέκα χρόνια, ο Βαρλικόφσκι μαζί με τους σταθερούς συνεργάτες του δημιούργησαν το Nowy Teatr (Nέο Θέατρο), στην περιοχή Μοκοτόφ της Βαρσοβίας, έναν χώρο που έχει γίνει πια σημείο αναφοράς στην πολιτιστική ζωή της χώρας, φιλοξενώντας όχι μόνο τις δουλειές του ιδρυτή του αλλά και αξιόλογων καλλιτεχνών απ' όλο τον κόσμο.

Είμαστε τρομερά απογοητευμένοι, επειδή όλες οι κυβερνήσεις που υποτίθεται πως μας εκπροσωπούν επιδίδονται στο κυνήγι της εξουσίας και όχι ενός οράματος.


Η τελευταία παραγωγή του Nowy Teatr, με τίτλο εργασίας We Are Leaving, θα κάνει πρεμιέρα τον Ιούνιο στη Βαρσοβία, ενώ λίγο αργότερα, στις αρχές Ιουλίου, θα παρουσιαστεί στην Αθήνα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Είναι βασισμένη στο θεατρικό έργο The Suitcase Packers (Αυτοί που φτιάχνουν τις βαλίτσες τους) του Χανόχ Λεβίν, του κορυφαίου Ισραηλινού θεατρικού συγγραφέα που πέθανε από καρκίνο το 1999.

Ο Λεβίν, ένας «υπαρξιακός ποιητής», όπως τον έχουν χαρακτηρίσει, διακρίθηκε για τις πικρές, μακάβριες και αλληγορικές κωμωδίες του, που σόκαραν συχνά τους συμπατριώτες του, καθώς ασκούσαν τολμηρή κριτική όχι μόνο στους ιδρυτικούς μύθους της χώρας ή στην αυταρέσκεια της πολιτικής ηγεσίας της αλλά και στην κυρίαρχη ιδεολογία της ισραηλινής κοινωνίας. Τα τελευταία έργα του είναι διαποτισμένα από την εμμονή του σωματικού και πνευματικού θανάτου.


Γραμμένο το 1983, το The Suitcase Packers διαδραματίζεται σ' έναν ακαθόριστο παρόντα χρόνο και παρακολουθεί τη ζωή μερικών οικογενειών που ζουν στην ίδια γειτονιά. Πρόκειται για ένα παζλ από «στιγμιότυπα» με είκοσι δύο ήρωες, καθένας τους δυστυχισμένος με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Βυθισμένοι στη θαμπή, πνιγηρή καθημερινότητά τους, ονειρεύονται να ξεφύγουν, να ταξιδέψουν, να φτιάξουν μια νέα ζωή. Οι περισσότεροι αποτυγχάνουν. Εξού και ο υπότιτλος του έργου Κωμωδία με οκτώ κηδείες.


Ο Βαρλικόφσκι καταπιάνεται για δεύτερη φορά με το έργο του Λεβίν: η πρώτη ήταν πριν από δεκατρία χρόνια, όταν ανέβασε το Κρουμ (παίχτηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2008). Σ' εκείνο το έργο υπήρχε ένας κεντρικός ήρωας, ο Κρουμ, ο οποίος εγκατέλειψε την πατρίδα του σε αναζήτηση καλύτερης μοίρας, αλλά επέστρεψε άπραγος για ν' ανακοινώσει στη μητέρα του ότι δεν έγινε πλούσιος, δεν συνάντησε τον έρωτα, ούτε ανακάλυψε τον εαυτό του: «Η ζωή είναι αλλού», λέει, «αλλά εγώ δεν τη βρήκα».

Απ' ό,τι φαίνεται, δεν είναι μόνο οι ήρωες του Λεβίν που ονειρεύονται άλλη γη, άλλα μέρη αλλά και ο ίδιος ο σκηνοθέτης που ανακοινώνει στους Πολωνούς συμπατριώτες του «Φεύγω!», όπως μας αποκάλυψε στην τηλεφωνική συνομιλία που είχαμε μαζί του πριν από λίγες μέρες, ενώ η παράσταση βρίσκεται εν μέσω δοκιμών και παίρνει σιγά-σιγά την τελική μορφή της...

Κριστόφ Βαρλικόφσκι: «Επιστρέφω στην πραγματική ζωή» Facebook Twitter
Το έργο μιλάει για ανθρώπους που αναχωρούν. Που λαχταρούν μια καλύτερη ζωή. Στην Ευρώπη συναντάει κανείς πολλούς Έλληνες, ανάμεσά τους πληθώρα καλλιτεχνών που αποχωρούν από τη χώρα σας, επειδή δεν υπάρχουν χρήματα, δεν υπάρχει ενδιαφέρον για τη δουλειά τους. Φωτο: Magdalena Hueckel

— Τι σας ελκύει στη δουλειά του Χανόχ Λεβίν; Γιατί επιστρέφετε σ' αυτόν το συγγραφέα;

Είναι τόσο δύσκολο σήμερα να βρεις δυνατά θεατρικά κείμενα... Τα περισσότερα είναι τόσο «κλειστά», τόσο καλοφτιαγμένα, ακολουθούν επακριβώς τους κανόνες αφήγησης, αλλά δεν λένε επί της ουσίας τίποτα. Ο Λεβίν είναι ένας συγγραφέας που τον άγγιξα πριν από δεκατρία χρόνια με τον Κρουμ, μια παράσταση που φέραμε και στην Αθήνα.

Τώρα, με το We Are Leaving, επιστρέφω σ' ένα «κανονικό» θεατρικό κείμενο και όχι σ' ένα μοντάζ κειμένων, όπως π.χ. έκανα στην (Α)pollonia (σ.σ. παράσταση του Βαρλικόφσκι, που είχαμε δει στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2011). Ο υπότιτλος του τωρινού έργου είναι Κωμωδία με οκτώ κηδείες· ο Κρουμ ήταν μία κηδεία.

Τώρα επιχειρώ μια επιστροφή στην πραγματική ζωή: προσπαθώ να μιλήσω τη γλώσσα που μιλάει σήμερα η Πολωνία ή, καλύτερα, τη γλώσσα που μπορεί να καταλάβει. Αυτή είναι η πιο πολωνική παράσταση που έκανα ποτέ.

— Με ποια έννοια;

Με την έννοια ότι είναι πολύ απλή, πολύ «βασική», σκάβει κάτω από την επιφάνεια, ανατρέχει στη συλλογική μνήμη, αφορά τις κοινότητες – όσο παλιομοδίτικο κι αν ακούγεται αυτό... Η προηγούμενη σκηνοθεσία μου ήταν βασισμένη στον Προυστ (σ.σ. στο μυθιστόρημα Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο), μια παράσταση πολύ μακριά από το πολωνικό κοινό.


— Πιο ευρωπαϊκή θα λέγατε;

Δεν ξέρω αν θα το έλεγα αυτό, εφόσον, όπως ξέρετε, συνέχεια τσακωνόμαστε με τους Ευρωπαίους. Όσον αφορά την ελίτ, ο Προυστ ήταν πάντα μέρος της μόρφωσής τους – ό,τι κι αν σημαίνει «μορφωμένος» σήμερα, δεν ξέρω, εφόσον κατέστρεψαν την παιδεία και τώρα παρατηρείται έξαρση του εθνικισμού στους Πολωνούς φοιτητές. Στην Ουγγαρία τα ίδια...

Βιώνοντας τη γενικότερη ευρωπαϊκή κρίση, μπορούμε να πούμε πως έχει τελειώσει η εποχή του ενθουσιασμού. «Φεύγουμε» («We Are Leaving»), θα ήταν λοιπόν ένας καλός τίτλος, όχι μόνο για την Πολωνία αλλά και για την Ελλάδα.

Κριστόφ Βαρλικόφσκι: «Επιστρέφω στην πραγματική ζωή» Facebook Twitter
Είμαστε τρομερά απογοητευμένοι, επειδή όλες οι κυβερνήσεις που υποτίθεται πως μας εκπροσωπούν επιδίδονται στο κυνήγι της εξουσίας και όχι ενός οράματος. Φωτο: Magdalena Hueckel


— Θέλετε να πείτε πως είναι καλή ώρα τώρα να εγκαταλείψουμε τις πατρίδες μας;

Μα, αυτό ακριβώς σημαίνει ο τίτλος Φεύγουμε! Το έργο μιλάει για ανθρώπους που αναχωρούν. Που λαχταρούν μια καλύτερη ζωή. Στην Ευρώπη συναντάει κανείς πολλούς Έλληνες, ανάμεσά τους πληθώρα καλλιτεχνών που αποχωρούν από τη χώρα σας, επειδή δεν υπάρχουν χρήματα, δεν υπάρχει ενδιαφέρον για τη δουλειά τους.

Οι καλλιτέχνες του Ιράν φεύγουν και δεν μπορούν να γυρίσουν σπίτι τους, επειδή κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους. Πολλοί καλλιτέχνες αυτοεξορίζονται για χάρη της τέχνης τους – Έλληνες, Πολωνοί, Ισραηλινοί.

Η ηλικία παίζει επίσης μεγάλο ρόλο: πιο εύκολα παίρνεις το ρίσκο αν είσαι είκοσι παρά αν είσαι πενήντα ή εξήντα. Σε κάθε περίπτωση, και όχι μόνο στις τάξεις των καλλιτεχνών, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που αποχωρούν επιδιώκοντας την προσωπική τους ανάπτυξη: που αγωνίζονται για τον εαυτό τους και όχι για την πατρίδα τους πλέον.


— Οι ήρωες του έργου;

Αγωνίζονται να φύγουν, αν και ελάχιστοι τα καταφέρνουν. Δεν γνωρίζουμε αν θα γίνουν ευτυχισμένοι, πάντως προσπαθούν.


— Πρέπει να φύγουν οι άνθρωποι προκειμένου ν' αναπτυχθούν;

Αν υποφέρεις από έλλειψη ελευθερίας, αν ασφυκτιάς και δεν μπορείς να εξελιχθείς σ' ένα μέρος, τότε πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Είναι πολύ προσωπικό ζήτημα. Κάποιοι νιώθουν πως έχουν αρκετή ελευθερία εκεί όπου ζουν, ενώ για άλλους πουθενά δεν είναι αρκετή.


— Και μερικές φορές οι άνθρωποι δεν έχουν επιλογή...

Μερικές φορές πράγματι δεν έχεις επιλογή, όπως συνέβη στην Πολωνία το 1968, μερικές φορές νομίζεις πως δεν έχεις επιλογή, αλλά τελικά είναι θέμα συνειδήσεως: ποιος είναι ο στόχος της ζωής σου.

Και μπορεί να φύγεις από την Ελλάδα για να πας στην Αγγλία ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή και να βρεθείς να δουλεύεις σαν σκλάβος για να χτίσεις τις αιγυπτιακές πυραμίδες του σήμερα. Η Αγγλία, η Αμερική, η αγγλοσαξονική κουλτούρα, κατέρρευσε, επειδή αποθεώνει το χρήμα.

Η Ανατολική Ευρώπη καταρρέει, επειδή δεν ήταν έτοιμη για τη δημοκρατία: όλες αυτές οι νέες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης προσπαθούν να χτίσουν μια δημοκρατία μιμούμενες τα δυτικά πρότυπα. Σήμερα βλέπουμε το αποτέλεσμα αυτών των αποτυχιών, τις νεότερες γενιές που έρχονται στην εξουσία: εθνικιστές, καθολικοί, φασίστες κ.ο.κ.

Η Αυστρία είναι μια πολύ αμφιλεγόμενη χώρα όσον αφορά τη σχέση της με τον φασισμό, έκανε την ανήξερη, λες και δεν είχε καμία ανάμειξη στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Γερμανία από τη μεριά της το δούλεψε πολύ αυτό το τεράστιο, σκοτεινό φορτίο. Κάθε χώρα έχει το δικό της παρελθόν κι αυτό το παρελθόν μάς κάνει θύματα.

Κριστόφ Βαρλικόφσκι: «Επιστρέφω στην πραγματική ζωή» Facebook Twitter
Γραμμένο το 1983, το The Suitcase Packers διαδραματίζεται σ' έναν ακαθόριστο παρόντα χρόνο και παρακολουθεί τη ζωή μερικών οικογενειών που ζουν στην ίδια γειτονιά. Φωτο: Magdalena Hueckel


— Είμαστε θύματα της Ιστορίας ή της αδυναμίας μας ν' αντιδράσουμε;

Είμαστε τρομερά απογοητευμένοι, επειδή όλες οι κυβερνήσεις που υποτίθεται πως μας εκπροσωπούν επιδίδονται στο κυνήγι της εξουσίας και όχι ενός οράματος. Εγώ απογοητεύομαι ακόμη περισσότερο όταν βλέπω τους ανθρώπους να κυλιούνται σ' αυτόν το θρησκευτικό-εθνικιστικό-φασιστικό βούρκο.


— Υπάρχει μια φράση στο έργο του Λεβίν: «Θεέ μου, μας έδωσες τις κηδείες για να μας θυμίζεις τη ζωή». Εσείς σκέφτεστε τον θάνατο; Πιστεύετε στη μετά θάνατον ζωή;

Όχι, δεν πιστεύω. Ό,τι επιθυμεί κανείς πρέπει να το κάνει τώρα.


— Τι ρόλο παίζουν οι νεκροί στη ζωή μας;

Ό,τι αγγίξεις ως καλλιτέχνης –είτε τον Προυστ είτε τον Λεβίν–, αισθάνεσαι την εμμονή με τον θάνατο και το σεξ, αυτή την εμμονή που γεννά την επιθυμία της δημιουργίας. Εξερευνούμε τους εαυτούς μας στις δύο αυτές διαστάσεις. Οι γενιές των νεκρών είναι Ιστορία, είναι μνήμη. Αυτή η μνήμη δουλεύει μέσα μας. Πρόκειται για μια μεταφυσική επιθυμία που δεν σ' αφήνει να ησυχάσεις.


— Μπορείτε να μας βοηθήσετε να φανταστούμε την παράσταση που ετοιμάζετε;

Δεν υπάρχουν Πράξεις, δεν υπάρχει κεντρικό αφηγηματικό νήμα, υπάρχει μόνο μια διαδοχή από κηδείες. Βλέπουμε νέους ανθρώπους να πεθαίνουν, βλέπουμε γέρους ανθρώπους να πεθαίνουν, άνδρες, γυναίκες, και στο τέλος μένουμε με λιγοστούς επιζώντες.

Ο Λεβίν είναι εξαιρετικός παρατηρητής των μικρών ανθρώπινων σκέψεων. Ο Κρουμ είναι τέλεια γραμμένος, απολαυστικός (σ.σ. αναφέρεται στο έργο του Λεβίν που είχε ανεβάσει το 2005 με θέμα την επιστροφή του ασώτου υιού στην πατρίδα του μετά από σειρά άσκοπων περιπλανήσεων), αλλά σ' αυτό το έργο η προοπτική είναι ευρύτερη, αφορά μια ολόκληρη κοινότητα που καταρρέει.


— Δηλαδή η ατμόσφαιρα είναι μελαγχολική;

Όχι. Είναι μια necro-performance (νεκρική περφόρμανς).


— Αυτό ακούγεται τρομερά ενδιαφέρον! (γελάει)

Ναι, είναι ένα καλό «προϊόν» για την Ελλάδα! Ό,τι έχει πέραση στην Πολωνία έχει και στην Ελλάδα.

Κριστόφ Βαρλικόφσκι: «Επιστρέφω στην πραγματική ζωή» Facebook Twitter
Τα τελευταία δέκα χρόνια έχω δημιουργήσει τη δική μου ομάδα, το Nowy Teatr. Έχουμε φτιάξει τη δική μας στέγη στο παλιό κέντρο της Βαρσοβίας, ανακαινίσαμε το κτίριο, πολύ απλό, πολύ μοντέρνο, ίσως το σπουδαιότερο θέατρο στην Ευρώπη σήμερα. Φωτο: Magdalena Hueckel


— Πιστεύετε πως έχουμε ακόμη ανάγκη τις τελετουργίες στη ζωή μας;

Φυσικά. Το θέατρο είναι μια τελετουργία: αν δεν διατηρήσουμε ζωντανό το θέατρο, τότε τι θ' απομείνει στον κόσμο; Είναι απαραίτητες οι τελετουργίες στη ζωή μας, βασικό υλικό των κοινωνιών, και δεν εννοώ με τη θρησκευτική σημασία αλλά οτιδήποτε ο κόσμος επινοεί ως τελετουργία. Μπορούμε πάντοτε να επανεφεύρουμε τις τελετουργίες μας. Και τις ζωές μας.


— Αυτό ακούγεται ελπιδοφόρο...

Χμ, δεν γνωρίζω ακόμη. Το φοβάμαι αυτό... Όταν βρίσκεσαι στις πρόβες ενός έργου με οκτώ κηδείες, δεν ξέρεις πότε θα έρθει η τελευταία κηδεία και τι θα αφορά. Οπότε, προς το παρόν, έχουμε κατάθλιψη...


— Υπάρχει κάτι που σας δίνει ελπίδα; Mπορεί το θέατρο να γίνει μια πράξη αντίστασης;

Τα τελευταία δέκα χρόνια έχω δημιουργήσει τη δική μου ομάδα, το Nowy Teatr. Έχουμε φτιάξει τη δική μας στέγη στο παλιό κέντρο της Βαρσοβίας, ανακαινίσαμε το κτίριο, πολύ απλό, πολύ μοντέρνο, ένα απ' τα καλύτερα σύγχρονα θέατρα στην Ευρώπη σήμερα.

Οπότε για μένα αυτή είναι η ελπίδα: να επιστρέφω από τα ταξίδια μου κάθε φορά στο θέατρό μας, στη δουλειά με τους συνεργάτες μου. Είναι υπέροχοι άνθρωποι που αγωνίζονται ν' αλλάξουν τα πράγματα μέσα από την τέχνη τους.

Σκεφτόμαστε όλοι μαζί σαν Χορός. Το περασμένο Σάββατο γιορτάσαμε την επέτειο των δέκα χρόνων μας. Ό,τι κι αν συμβεί θα το αντιμετωπίσουμε μαζί. Στην (A)pollonia η μόνη ελπίδα ήταν κάτι μικροί βάτραχοι που πέθαιναν κι ανασταίνονταν, όποτε ερχόντουσαν οι βροχές, στην όχθη ενός ποταμού στην Αυστραλία.

Κι εν μέσω απελπισίας, εμφανιζόταν ξαφνικά επί σκηνής μια ομάδα Πολωνών ηθοποιών που τραγουδούσαν μέσα σ' ένα γυάλινο «κουτί» κι αντέστρεφαν το κλίμα. Τώρα επιστρέφουμε σ' αυτή την ιδέα της ομάδας, της μικρής κοινότητας, που μπορεί να γίνει φορέας ελπίδας.


— Πού εκτυλίσσεται η δράση του «We Are Leaving»;

Σ' έναν δρόμο, σε μια γειτονιά. Όταν σκέφτεσαι το παρελθόν σου, όταν αναπολείς τα πρώτα χρόνια της ζωής σου, θυμάσαι έναν δρόμο από τον οποίο δεν έφευγες ποτέ, έναν δρόμο που ήταν για σένα όλος ο κόσμος, μέχρις ότου ανακάλυψες ότι παρακάτω υπήρχε κι άλλος δρομος, και μετά κι άλλος κι άλλος, μέχρι που έφτασες σε μια μεγάλη πόλη...

Σ' αυτή την ανάμνηση επιστρέφουμε τώρα, σ' αυτόν το «δρόμο» απ' όπου όλοι ξεκινήσαμε, ο καθένας με το δικό του όνειρο, όπως πολλοί από τους ηθοποιούς μου, που ξεκίνησαν από μικρά χωριά με τη λαχτάρα να γίνουν ηθοποιοί και δούλεψαν σκληρά για να γίνουν αξιόλογοι καλλιτέχνες.

Οι ήρωες του Λεβίν είναι καθημερινοί άνθρωποι, που αντιμετωπίζουν βασικά ερωτήματα: πώς να ξεφορτωθώ τον παππού μου, πώς να αντιμετωπίσω τον πατέρα μου, πώς να βρω το κουράγιο να φύγω και ν' αφήσω μόνη τη μητέρα μου – είναι πολύ σκληρό, αλλά κι εσύ θέλεις να βρεις την ελευθερία σου... Μπορείς να επιλέξεις, να νιώσεις ενοχές, να κατηγορήσεις τον εαυτό σου ή να σώσεις τον εαυτό σου: να φύγεις προκειμένου να γίνεις ευτυχισμένος.

Αν υποφέρεις από έλλειψη ελευθερίας, αν ασφυκτιάς και δεν μπορείς να εξελιχθείς σ' ένα μέρος, τότε πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Είναι πολύ προσωπικό ζήτημα. Κάποιοι νιώθουν πως έχουν αρκετή ελευθερία εκεί όπου ζουν, ενώ για άλλους πουθενά δεν είναι αρκετή.


— Έχετε καταλήξει στον τίτλο;

Θέλω οπωσδήποτε ο τίτλος ν' αφορά την Πολωνία.


— Δηλαδή;

Να είναι μία δήλωση προς την Πολωνία. Απευθύνομαι στην Πολωνία και της λέω: «Εμείς φεύγουμε» ή, έστω, «Εγώ φεύγω!». Ένας άλλος τίτλος θα μπορούσε να είναι «Το Τέλος» (γελάει). Δηλαδή «Το τέλος του εαυτού μου». Είναι ένας τίτλος προκλητικός.


— Δεν σκοπεύετε όμως να φύγετε;

Είχα φύγει στο παρελθόν.


— Ναι, αλλά τώρα έχετε την ομάδα σας, το θέατρό σας κι είστε τόσο ευχαριστημένος, όπως είπατε...

Αυτό δεν σημαίνει ότι θα μείνω εδώ...

Κριστόφ Βαρλικόφσκι: «Επιστρέφω στην πραγματική ζωή» Facebook Twitter
Δεν υπάρχουν Πράξεις, δεν υπάρχει κεντρικό αφηγηματικό νήμα, υπάρχει μόνο μια διαδοχή από κηδείες. Βλέπουμε νέους ανθρώπους να πεθαίνουν, βλέπουμε γέρους ανθρώπους να πεθαίνουν, άνδρες, γυναίκες, και στο τέλος μένουμε με λιγοστούς επιζώντες. Φωτο: Magdalena Hueckel


— Μπορείτε να έρθετε στην Ελλάδα, αν θέλετε, θα ήταν μεγάλη μας χαρά! (γέλια)

Μπορείτε να τους έχετε όλους στην Ελλάδα, ξέρετε... Είναι όλοι τόσο κουρασμένοι με τον εαυτό τους...


— Μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο, έχετε βρει κάποια μέθοδο που διευκολύνει τη δουλειά σας;

Το πιο σημαντικό απ' όλα είναι η εμπιστοσύνη στους συναδέλφους σου.


— Πώς καταφέρνετε να διαβάζετε τα μεγάλα κείμενα με φρέσκια ματιά;

Όταν αντιμετωπίζεις μεγάλους μύθους και κλασικά κείμενα, πρέπει ν' αρχίζεις από την αρχή. Σε νεότερη ηλικία είχα δει πολλές παραστάσεις Σαίξπηρ, τις οποίες δεν μπορούσα έπειτα να βγάλω απ' τη μνήμη μου. Ήταν πολύ δύσκολο να ξανασκεφτώ τα έργα απ' την αρχή.

Αφού, λοιπόν, καταστρέψεις πρώτα εσύ ο ίδιος τις αναμνήσεις σου κι αρχίσεις ν' απελευθερώνεσαι, τότε και το έργο αρχίζει να σου «μιλάει» διαφορετικά. Οπότε, μη βλέπετε πολύ θέατρο! (γέλια) Να σέβεστε τη μνήμη σας! Να μη βλέπετε πράγματα που καταστρέφουν τη φαντασία σας!


— Εντάξει, θα προσπαθήσω! (γέλια)

Σας ευχαριστώ πολύ και σας περιμένουμε στην Αθήνα! Κι εγώ σας ευχαριστώ. Καλή αντάμωση!

Κριστόφ Βαρλικόφσκι: «Επιστρέφω στην πραγματική ζωή» Facebook Twitter
Πρόκειται για ένα παζλ από «στιγμιότυπα» με είκοσι δύο ήρωες, καθένας τους δυστυχισμένος με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Φωτο: Magdalena Hueckel

Info:

Nowy Teatr - Krzysztof Warlikowski

We Are Leaving

8-10 Ιουλίου

Πειραιώς 260, Χώρος Η

21:00
www.greekfestival.gr

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η φετινή θεατρική σεζόν δεν τελειώνει με τον ερχομό του καλοκαιριού

Θέατρο / Η φετινή θεατρική σεζόν δεν τελειώνει με τον ερχομό του καλοκαιριού

Ένα δειλό πείραμα επιχειρεί φέτος να διευρύνει τη θεατρική σεζόν, πέρα από το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, και να αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το θέατρο το καλοκαίρι
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ίβο βαν Χόβε: Ο ακούραστος ανατόμος των κλασικών στην Αθήνα με Μπέργκμαν

Θέατρο / Ίβο βαν Χόβε: Ο ακούραστος ανατόμος των κλασικών στην Αθήνα με Μπέργκμαν

Πορτρέτο του Βέλγου σκηνοθέτη, με αφορμή το θεατρικό έργο που εμπνεύστηκε από τις ταινίες «Περσόνα» και «Μετά την πρόβα» και το οποίο θα παρουσιάσει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Απομίμηση ζωής»: Καφκικές καταστάσεις στη νέα παράσταση του Κόρνελ Μούντρουτσο

Θέατρο / «Απομίμηση ζωής»: Καφκικές καταστάσεις στη νέα παράσταση του Κόρνελ Μούντρουτσο

Ο Oύγγρος δεξιοτέχνης του θεάτρου και του κινηματογράφου έρχεται με το Proton Theatre στο Φεστιβάλ Αθηνών και εξετάζει αν μπορούμε να ορίσουμε τη μοίρα μας ή αν είναι προδιαγεγραμμένη
M. HULOT

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
THE LIFO TEAM
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ