«Η Γίδα» του Έντουαρντ Άλμπι: Από την κωμωδία στη φρίκη

«Η Γίδα» του Έντουαρντ Άλμπι: Από την κωμωδία στη φρίκη Facebook Twitter
Μέσα από τις ατραπούς των ευαίσθητων υφολογικών διακυμάνσεων κινήθηκαν με αυτοκυριαρχία οι ηθοποιοί της παράστασης που παρακολουθήσαμε στο θέατρο «Θησείον». Φωτο: Αγγελική Κοκκοβέ
0

Ελάχιστα πράγματα σημάδεψαν τόσο βαθιά τον ανθρώπινο ψυχισμό όσο η μετάβασή του από τη φυσική σε μια πολιτισμική κατάσταση, σύμφωνα με τον σπουδαίο ανθρωπολόγο Κλοντ Λεβί-Στρος.

Εγκαταλείψαμε ή δαμάσαμε τη φύση για να ζήσουμε καλύτερα: πιο προστατευμένοι, πιο ασφαλείς, πιο υγιείς. Οικοδομήσαμε ελεγχόμενα περιβάλλοντα, νικήσαμε το κρύο, το σκοτάδι, τους ρύπους, τις αρρώστιες. Θεσπίσαμε νόμους, ρυθμίσαμε τη συνύπαρξή μας σύμφωνα με κανόνες, απαγορεύσεις και πρωτόκολλα. Όσο κι αν πασχίσαμε, όμως, όσα τείχη κι αν υψώσαμε, όσες θεραπείες κι αν επινοήσαμε, το τραύμα αυτού του αποχωρισμού δεν επουλώθηκε ποτέ. Η ρήξη μας με τον φυσικό κόσμο προκάλεσε βαθιά δυσφορία στην ψυχή μας.*

Η λέξη «δυσφορία» παραπέμπει φυσικά στον Φρόιντ, στο εμβληματικό έργο του οποίου υποστηρίζεται ξεκάθαρα ότι το τίμημα του «εκπολιτισμού» μας ήταν η καταπάτηση των ενστίκτων μας και κατ’ επέκταση η διαστρέβλωση της φύσης μας, της ζωώδους καταγωγής μας – μια διαδικασία αφύσικη που οδήγησε τον σύγχρονο άνθρωπο σε εσωτερική απορρύθμιση, διαρκή μελαγχολία, νεύρωση, ή αλλιώς δυστυχία.


Το ασυνείδητο είναι πανίσχυρο. Δεν ηττάται ούτε φιμώνεται. Θα εντοπίσει τη χαραμάδα, θα αναδυθεί, θα αποσυντονίσει ακόμα και την πιο τακτοποιημένη ζωή. Εκεί όπου όλα μοιάζουν άψογα εναρμονισμένα, εκεί όπου η καθημερινότητα εκτυλίσσεται με σταθερούς ρυθμούς, ευλογημένη με κοινωνική αναγνώριση, βραβεία και διακρίσεις, μ' έναν επιτυχημένο γάμο, με μια υγιή σεξουαλική σχέση.

Δεν υπάρχει τίποτε στη μακροχρόνια συνύπαρξη του Μάρτιν και της Στήβι Γκρέι, στη Γίδα του Έντουαρντ Άλμπι, που να προδίδει σημάδια κόπωσης, αδιαφορίας, δυσαρέσκειας ή κακοπιστίας. Μετά από είκοσι χρόνια γάμου, οι ήρωες δηλώνουν ακόμη ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον, απόλυτα ικανοποιημένοι από τον κοινό βίο, την πορεία και τις κατακτήσεις τους.

Η Γίδα του Άλμπι, αυτό το πολυσήμαντο και τολμηρό κείμενο, δεν αφήνει τον θεατή να ησυχάσει: τραβάει διαρκώς το χαλί κάτω από τα πόδια του, τον πετάει από την κωμωδία στη φρίκη, από τη γελοιότητα στην απελπισία, ανατρέχει ακόμα στις απαρχές της τραγωδίας, στην περίφημη «ωδή των τράγων», στην εποχή δηλαδή που ξεκίνησε, σε θεατρικό επίπεδο, η προσπάθεια του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με τον αποξενωμένο εαυτό του.


Γι' αυτό και όταν σκάσει η βόμβα δεν βρίσκουν από πουθενά να πιαστούν. Το ρήγμα είναι απότομο, βίαιο, ολέθριο. Καταργεί όλα τα κεκτημένα, όλες τις καθιερωμένες θέσεις και τις ασφαλιστικές δικλίδες.

Κινείται πέρα από τη λογική, πέρα από τη φαντασία, πέρα από κάθε κοινωνικό και διαπροσωπικό συμβόλαιο. Αφήνει τους εμπλεκόμενους μετέωρους, γυμνούς, παροπλισμένους, απόλυτα αιφνιδιασμένους.

Καμία διαπραγμάτευση, καμία εξήγηση, καμία νοητική κατασκευή δεν μπορεί να χωρέσει το αδιανόητο. Ο καταξιωμένος Μάρτιν, ο βραβευμένος και εύπορος αρχιτέκτων, ο καλός σύζυγος και πατέρας, ο άνδρας που απέκτησε όλα αυτά για τα οποία αγωνίστηκε, έχοντας στο πλάι του μια τρυφερή, ευαίσθητη και ευφυή σύντροφο, βρίσκεται τώρα στριμωγμένος στη γωνία, δακτυλοδεικτούμενος, στιγματισμένος σαν τον χειρότερο εγκληματία.

Σήμερα δεν είναι τίποτε απ' όσα ήταν μέχρι χθες· τώρα πια είναι μόνον ένα πράγμα, τρομακτικό, γκροτέσκο και μολυσμένο: ένας κτηνοβάτης. Ο άνδρας που κάνει σεξ με μια γίδα. Αυτός που παραβίασε ένα από τα ιερότερα ταμπού, που αψήφησε τον ίδιο τον ορισμό του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Γιατί οι άνθρωποι δεν τα κάνουν αυτά. Μονάχα οι αρρωστημένοι παραδίδονται σε τέτοιες διεστραμμένες πράξεις.

«Η Γίδα» του Έντουαρντ Άλμπι: Από την κωμωδία στη φρίκη Facebook Twitter
Δίχως αμφιβολία, όμως, η σπαρακτική ερμηνεία του Νίκου Κουρή ως Μάρτιν είναι αυτό που εκτοξεύει την παράσταση σε ένα επίπεδο σπάνιας συγκινησιακής φόρτισης. Φωτο: Αγγελική Κοκκοβέ


Πώς να σταθεί κανείς απέναντί του; Τι είδους κατανόηση να επιδείξει απέναντι σε έναν άνθρωπο που δηλώνει σοβαρά και αμετανόητα ερωτευμένος με μια γίδα;

«Κι αισθάνθηκα... μια έκσταση και μιαν αγνότητα κι έναν... έρωτα α-φά-ντα-στο, που δεν συγκρίνεται με τίποτα, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του!» λέει στη γυναίκα του, ανακαλώντας την πρώτη και μοιραία συνάντηση με την τετράποδη αγαπημένη του.

«Καταλαβαίνεις;» τη ρωτάει ο Μάρτιν με απόγνωση. «Δεν καταλαβαίνεις το... δεν καταλαβαίνεις "αυτό" που μου συνέβη; Τι δεν καταλαβαίνετε όλοι σας;».**

Η Στήβι αδυνατεί, προφανώς, να καταλάβει. Η γυναίκα που εδώ και δύο δεκαετίες ορίζεται και καθορίζεται από το ερωτικό βλέμμα του άνδρα της, που οικοδόμησε ένα ολόκληρο σύμπαν γύρω του, έφερε στον κόσμο το παιδί του κι ένιωθε πλήρης μέσα στην αγάπη τους, βρίσκεται τώρα αντιμέτωπη με την πιο φριχτή απώλεια. Όχι μόνο του δεσμού που έδινε νόημα στην ύπαρξή της αλλά και της ίδιας της ταυτότητάς της.

«Να μ' αγαπάς όπως ένα ζώο, ισάξια, αυτό δεν διορθώνεται» λέει στον Μάρτιν. Σε μια ύστατη απόπειρα επανάκτησης της ταυτότητάς της, η ηρωίδα καταφεύγει στον σφαγιασμό της αντιπάλου της. Ενεργοποιεί την πιο πρωτόγονη πλευρά του εαυτού της, αυτή που δεν εξημερώθηκε ποτέ από κανένα εκπαιδευτικό σύστημα. Πού μπορεί να πάει μετά από αυτό; Τι υπάρχει μετά το σημείο μηδέν;


Η Γίδα του Άλμπι, αυτό το πολυσήμαντο και τολμηρό κείμενο, δεν αφήνει τον θεατή να ησυχάσει: τραβάει διαρκώς το χαλί κάτω από τα πόδια του, τον πετάει από την κωμωδία στη φρίκη, από τη γελοιότητα στην απελπισία, ανατρέχει ακόμα στις απαρχές της τραγωδίας, στην περίφημη «ωδή των τράγων», στην εποχή δηλαδή που ξεκίνησε, σε θεατρικό επίπεδο, η προσπάθεια του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με τον αποξενωμένο εαυτό του.

«Η Γίδα» του Έντουαρντ Άλμπι: Από την κωμωδία στη φρίκη Facebook Twitter
Εξαιρετικά συμπαθής ο νεαρός Μιχαήλ Ταμπακάκης στον ρόλο του γιου, εκπέμπει όλη την αθωότητα ενός πληγωμένου εφήβου, ενώ ταυτόχρονα επιδεικνύει μια υποκριτική εγκράτεια που δεν τον αφήνει να χάσει το μέτρο. Φωτο: Αγγελική Κοκκοβέ


Μέσα από αυτές τις ατραπούς των ευαίσθητων υφολογικών διακυμάνσεων κινήθηκαν με αυτοκυριαρχία οι ηθοποιοί της παράστασης που παρακολουθήσαμε στο θέατρο «Θησείον».

Χωρίς να φοβηθούν το κωμικό στοιχείο, το ενσωμάτωσαν οργανικά στη ροή, ενώ ταυτόχρονα έμειναν αφοσιωμένοι στον απώτερο στόχο τους, τη μετάδοση μιας ακραίας συναισθηματικής και ψυχολογικής κατάστασης που δοκιμάζει τις αντοχές όλων μας.


Το αποτέλεσμα είναι συμπαγές και εύρωστο. Δίχως αμφιβολία, όμως, η σπαρακτική ερμηνεία του Νίκου Κουρή ως Μάρτιν είναι αυτό που εκτοξεύει την παράσταση σε ένα επίπεδο σπάνιας συγκινησιακής φόρτισης.

Μαζί του διανύουμε όλη την οδυνηρή διαδρομή του ήρωα: από τη βασανιστική ενοχή στην απελευθερωτική εξομολόγηση, από την ταραγμένη εγκράτεια στην τρικυμιώδη υπερχείλιση των συναισθημάτων και στον υπαρξιακό σπαραγμό του τέλους.

Κομψός μέσα στο βραδινό κοστούμι του, ο ηθοποιός δίνει από την αρχή τα πρώτα σήματα του εσωτερικού αναβρασμού που τον ταλανίζει: ανήσυχος, νευρικός, σαν να μην μπορεί να βρει πουθενά ηρεμία, σε καμία θέση, μαζεύει εμμονικά τη φράντζα του, σφίγγει τα μάτια του, δένει γελοιωδώς κοντή τη γραβάτα του, ένας άνθρωπος που σιγοψήνεται στην αποφορά των μυστικών του.

Παλεύει με την απέχθεια που εκπορεύεται από τα μάτια των αγαπημένων του, υψώνει το ανάστημά του και υπερασπίζεται το πάθος του. «Είμαι μόνος μου!» φωνάζει με αγωνία λίγο πριν από το τέλος και κλοτσάει με μανία τους τοίχους του γυάλινου κλουβιού, μέσα στο οποίο βρίσκονται εγκλωβισμένοι οι ηθοποιοί καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Η σκηνή αυτή είναι από τις συγκλονιστικότερες που έχω δει στο θέατρο: μια εμπύρετη μεταφορά για την ανθρώπινη κατάσταση, την τελεσίδικη και αθεράπευτη μοναξιά που μας κατατρύχει και δεν εξορκίζεται όσο κι αν γρονθοκοπούμε το σκοτάδι γύρω μας.

Οι άναρθρες, ζωώδεις κραυγές του ηθοποιού έρχονται να επιβεβαιώσουν την κάθοδο σε ένα εξω-ανθρώπινο στάδιο, εκεί όπου ο λόγος ούτε να αρθρωθεί μπορεί αλλά ούτε και να παρηγορήσει.

«Η Γίδα» του Έντουαρντ Άλμπι: Από την κωμωδία στη φρίκη Facebook Twitter
Ακατέργαστος ο Ρος του Γιάννη Δρακόπουλου, δεν προσέδωσε στον ρόλο του υποκριτή φίλου τη δυναμική που θα του άρμοζε. Φωτο: Αγγελική Κοκκοβέ


Η Λουκία Μιχαλοπούλου δίνει τη δική της μάχη ως Στήβι, δεν καταφέρνει όμως να μεταδώσει πλήρως την αίσθηση μιας γυναίκας που βλέπει τη ζωή να γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια της.

Εξαιρετικά συμπαθής ο νεαρός Μιχαήλ Ταμπακάκης στον ρόλο του γιου, εκπέμπει όλη την αθωότητα ενός πληγωμένου εφήβου, ενώ ταυτόχρονα επιδεικνύει μια υποκριτική εγκράτεια που δεν τον αφήνει να χάσει το μέτρο.

Ακατέργαστος ο Ρος του Γιάννη Δρακόπουλου, δεν προσέδωσε στον ρόλο του υποκριτή φίλου τη δυναμική που θα του άρμοζε.


Μεγαλύτερο μειονέκτημα της παράστασης, όμως, θα έλεγα πως είναι η διαρρύθμιση του σκηνικού χώρου: η τοποθέτηση των θεατών γύρω από τις τέσσερις πλευρές της γυάλινης κατασκευής που βρισκόταν στο μέσον της σκηνής είχε ως αποτέλεσμα να βλέπουμε για μεγάλα διαστήματα την πλάτη των ηθοποιών, και μάλιστα σε στιγμές κρίσιμης αντιπαράθεσης, όταν αποζητάει κανείς την άμεση σύνδεση με το πρόσωπο που μιλάει.


Το γυάλινο κλουβί καθαυτό υπηρετεί γόνιμα και ευφάνταστα τους στόχους του κειμένου και της σκηνοθεσίας, αλλά τα σκηνικά αντικείμενα που περιλαμβάνει εκπέμπουν αίσθηση προχειρότητας, σημειώνοντας σημαντική αισθητική έκπτωση στην όψη του εγχειρήματος (σκηνογραφία: Αρετή Μουστάκα).

 

Info

Έντουαρντ Άλμπι - Η Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;

Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης

Παίζουν: Νίκος Κουρής, Λουκία Μιχαλοπούλου, Γιάννης Δρακόπουλος, Μιχαήλ Ταμπακάκης

 

Θέατρο Θησείον

Έως 23 Απριλίου 2019

Δευτέρα 21:15 / Τρίτη 21:15

 

* George Steiner, «Η νοσταλγία του απόλυτου», εκδόσεις Άγρα

 

** Από τη μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ, εκδόσεις Κέδρος.

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ