Χορός, θέατρο ή τσίρκο; Η Χριστίνα Σουγιουλτζή μιλά για τη νέα παράσταση της ομάδας «κι όμΩς κινείται»

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Η Χριστίνα Σουγιουλτζή.
0

Με μια παρωδία για τη φώτιση με τίτλο «Titin - Η ανταρσία των αγγέλων» και αφορμή το μυθιστόρημα του Anatole France, η ομάδα ακροβατών και χορευτών «κι όμΩς κινείται» παρουσιάζει έως τις 27 Μαρτίου την καινούργια δουλειά της στο θέατρο Ροές.

Είναι άλλη μια ενιαία και ολοκληρωμένη παράσταση καλλιτεχνών με διαφορετική κινησιολογική πληροφορία, όπου συναντιούνται ο χορός με το τσίρκο και την performance, σε ένα θέαμα πρωτότυπο και μοναδικό από μια ομάδα με πολύχρονη παρουσία.

Συμπράξεις-συνεργασίες με άλλες καλλιτεχνικές ομάδες, μέθοδοι παρουσίασης σε θεατρικούς και μη χώρους,  επαφή με ανθρώπους οι οποίοι δεν σχετίζονται με τις παραδοσιακές θεατρικές σκηνές και μια σκηνή που μεταμορφώνεται σε αίθουσα σύγχρονου ή παραδοσιακού χορού, ακροβατικών, μπερντέ για καραγκιόζη, χώρο συναυλιών ή προβολών, ανάλογα με την περίσταση. Η ομάδα «Και όμΩς κινείται» και η ιστορία της ζωντανεύουν μέσα από την κουβέντα με την ιδρύτριά της Χριστίνα Σουγιουλτζή.

— Χριστίνα, πότε ξεκινήσατε αυτό το ταξίδι και τι θέλατε να παρουσιάσετε στην αρχή;

Η ομάδα συστάθηκε το 2003. Βρισκόμασταν στον Κρατήρα, ένα πρώην συνεργείο αυτοκινήτων, στον Κεραμεικό, ακόμα σκοτεινό, όπου είχαν στεγαστεί καλλιτέχνες, εν συνεργεία, πίσω σε μια εποχή που η έννοια της παρέας είχε ακόμα ισχύ, η κάθε παράσταση είχε ισχύ, έπαιρνε τον χώρο της, τον χρόνο της, σ' ένα περιβάλλον αλληλεπίδρασης και ονείρων για το χειροποίητο, σ' έναν κόσμο όπου βάραινε η αξίωση να γίνει κάτι αληθινό, ή τουλάχιστον έτσι νιώθαμε, οπότε αυτό μετράει.

Υπό τις φτερούγες της Sinequanon, μιας ομάδας που άλλαξε την υφή του χορού, έτσι όπως εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, βρήκαμε τον χώρο και τη δύναμη να φτιάξουμε την πρώτη παράσταση, εκεί μέσα στον Κρατήρα, με φίλους για θεατές, με φίλους για συνεργάτες και με πολλή όρεξη για παιγνίδι. 

Υπό τις φτερούγες της Sinequanon, μιας ομάδας που άλλαξε την υφή του χορού, έτσι όπως εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, βρήκαμε τον χώρο και τη δύναμη να φτιάξουμε την πρώτη παράσταση, εκεί μέσα στον Κρατήρα, με φίλους για θεατές, με φίλους για συνεργάτες και με πολλή όρεξη για παιγνίδι. Σχεδόν ασυνείδητοι σε σχέση με το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι, με μάτια μόνο μέσα στον Κρατήρα, ψάχναμε το όνομα της ομάδας, μιας ομάδας που είχε προκύψει από τη συνάντηση με τον Camilo Bentancor, άρτι αφιχθέντα από την Αργεντινή, καλλιτέχνη του τσίρκου. Δύο μύθοι μαζί δηλαδή: τσίρκο, η τέχνη της ελευθερίας, και Αργεντινή, ο τόπος της επανάστασης.

Χορευτές και ακροβάτες αυτό θεωρούσαμε ότι ήταν η ομάδα. Τώρα καταλαβαίνω ότι πέρα απ' αυτό ήταν παρέα, ήμασταν στην ίδια μεριά της ηθικής, της αισθητικής. Καλλιτεχνικά είμασταν στο νηπιαγωγείο. Όρεξη και αφιέρωση μόνο, και σιγά σιγά και άνθρωποι που πλησίαζαν να δουν, να είναι μαζί. Βασίλης Καψούρος, Ερμής Μαλκότσης, Δημήτρης Αποστολάκης.

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
«Κι όμΩς κινείται» ήταν, τελικά, το όνομα που διαλέξαμε, με προφανή τη διάθεση ειρωνίας, για μας τους ίδιους, αλλά και με μια μικρή δόση μεγαλομανίας. Φωτο: κι όμΩς κινείται

— Πώς διαλέξατε το όνομά σας;

«Κι όμΩς κινείται» ήταν, τελικά, το όνομα που διαλέξαμε, με προφανή τη διάθεση ειρωνίας, για μας τους ίδιους, αλλά και με μια μικρή δόση μεγαλομανίας. Κι όμΩς κινείται: για την τεράστια δήλωση του Γαλιλαίου, που παραβλέποντας κάθε τι δεδομένο, επέμεινε σε μια εξωφρενική εκδοχή της πραγματικότητας που αποδείχτηκε αληθής. Αυτό, το μεγαλειώδες θαυμαστό ανθρώπινο πείσμα. Εννοείται δεν περιμέναμε κάτι. Δεν είχαμε στ’ αλήθεια σχέδια για το μέλλον, παρά μόνο για το άμεσο, τι θα γίνει τους επόμενους μήνες, ούτε πιστεύαμε ότι κάνουμε κάποιο μορφολογικό συγκερασμό χορού και τσίρκο. Γοητευμένοι από τη θέση και την τέχνη του Άλλου, προσπαθούσαμε να μάθουμε το πεδίο, να ανακαλύψουμε το καινούριο σύμπαν. Ακόμα και σήμερα, η κάθε παράσταση είναι μια διαδικασία μάθησης και ανακάλυψης, σχέσεων, άλλοτε πετυχημένα και άλλοτε όχι. Πολλές κι οι αποτυχίες, εξίσου γιορτινές, εξίσου σημαντικές και αποδεκτές από τους γύρω μας. Πήραμε τεράστια ευγένεια και αγάπη από τους γύρω από εμάς, όσο ανεπαρκείς κι αν έχουμε υπάρξει.

— Τι έχετε πετύχει μέχρι σήμερα;

Για εμάς, το «πετυχημένα» σημαίνει αυτό που έχει συμβεί τόσο στην πορεία της παράστασης, αν αγαπήθηκε, δηλαδή, από εμάς και από τους έξω από εμάς, αν παίχτηκε αρκετά, ώστε να πάρει μορφή και υπόσταση και να πάρει τον χώρο της στη μνήμη, στην αίσθηση, στο παζλ  των συμβάντων. Είναι εφήμερο αυτό που κάνουμε και μάλλον αστεία ελαφρύ, αλλά ακόμα κι έτσι μπορεί να αφήσει ένα άρωμα στην πραγματικότητα. Μια αισθητική θέση είναι πολύ πολιτικό πράγμα, η ταυτότητα των προσώπων  οι σχέσεις και οι τρόποι τους, κάτι πάντα προτείνουμε ή αποτυπώνουμε.. δεν το λέω με έπαρση, αλλιώς γιατί κατασκευάζουμε σύμπαντα παραστάσεων; Γιατί ανεβαίνουμε στη σκηνή; Γιατί διεκδικούμε τον χρόνο των ανθρώπων; Πάντα θεωρούσα ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Θα έρθουν στο ραντεβού της παράστασης; Θα έρθουν στο θέατρο; Θα γίνει κάτι; Έχουμε κάτι να πούμε; Συμβαίνει κάτι μ’ αυτή την παράσταση; Γιατί την κάνουμε; Για να τους δείξουμε τι μπορούμε να κάνουμε, γιατί;  Αυτό το γιατί.

Και πάντα έρχονται όσοι πρέπει να έρθουν. Ελπίζω να γίνεται αντιληπτό πόσο μεγάλη είναι από εμάς η ανάγκη της συνύπαρξης και όχι της επίδειξης, ούτε της σωματικής ούτε και της καλλιτεχνικής.

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Φωτο: κι όμΩς κινείται
Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Φωτο: κι όμΩς κινείται

— Πώς διαλέγετε τη θεματολογία σας;

Η θεματολογία των παραστάσεων προκύπτει κάπως μαγικά. Δεν υπερβάλλω. Τη φέρνουν οι άνθρωποι της ομάδας με τις εμμονές και την επιμονή τους σε διάφορα θέματα-έργα. Όταν αυτά φτάνουν να αφορούν την ομάδα, αρχίζει η διαδικασία:  το καθαρτήριο του Δάντη, μια διάλεξη φυσικής, ο Ερωτόκριτος, η έκρηξη ενός αστεριού, μια αλληγορία για τις στιγμές της κοινωνικής και πολιτικής ανατροπής, «Μετρ και Μαργαρίτα», διάφορα. Το ένα φέρνει το άλλο, η προηγούμενη παράσταση γεννάει την επόμενη.

— Η νέα δουλειά σας που πήρε σειρά να παρουσιαστεί είναι «Η ανταρσία των αγγέλων».

Ναι, είναι μια μυθοπλασία που συζητιόταν καιρό, το βιβλίο αυτό έχει τη γεύση του τσίρκο. Φύλακες Άγγελοι Αντάρτες. Πίστη και φώτιση. Σαν το σύμπαν να φυλάει για τον καθένα μας μικρά αστέρια, αγγέλους, ήσυχους, προσεχτικούς: μια ριπή του αέρα στο πρόσωπο, τον ήχο του νερού, έστω κι αν είναι του υπονόμου και μοιάζει του κήπου της Εδέμ, τη σκιά στη γη ενός πουλιού που πετάει μακριά ελεύθερο και αδιάφορο, ένα βλέμμα ίσως και αγνώστου ανθρώπου, μια χειρονομία έστω και αγνώστου ανθρώπου, διάφορα σημάδια, άγγελοι, σπάνιας καθαρής ομορφιάς, ανοίγουν ξαφνικά τις κουρτίνες και μπαίνει το φως του απόκοσμου αλλά και του οικείου και ξάφνου αγαπάς.

Η «Ανταρσία των αγγέλων» είναι ένα μυθιστόρημα του Ανατόλ Φρανς όπου το υπερφυσικό μπλέκεται με την πραγματικότητα στην αφήγηση, σαν αυτά τα δύο να συνυπάρχουν, φυσικά και αβίαστα, σαν όντως οι άγγελοι να περπατούν ανάμεσά μας και ν’ αγοράζουν τσιγάρα από το περίπτερο. Σε αυτό μοιάζει πολύ με το «Ο μετρ και Μαργαρίτα» του Μπουλγκάκοφ, την προηγούμενη παράσταση της ομάδας. Στο μυαλό μας, αυτές οι δύο είναι ζευγάρι, συγγενείς.

— Μιλήστε μου για το πώς οριοθετείτε το σύμπαν ενός θέματος.

Όσο οριοθετείται το σύμπαν του θέματος, είτε αυτό είναι ένα μυθιστόρημα είτε μια πολύ αφηρημένη έννοια όπως ο χρόνος, φτιάχνεται κάπως μια μακέτα του σκηνικού χώρου. Είναι πολύ σημαντική αυτή η στιγμή. Ο χώρος, η διαμόρφωση του σκηνικού χώρου.

Πάντα έχουμε κάποια κατασκευή, που λειτουργεί και ως απεικόνιση. 

Η χρήση και η λειτουργία της είναι για μας εργαλείο ακροβατικών/ σωματικών πράξεων αλλά και τρόπος αφήγησης.

Παράλληλα ορίζεται η μουσική, ο ήχος, το τοπίο του ήχου, που επίσης αφηγείται.

Δεν είναι απλά ένα συγκινησιακό πλαίσιο για να υπάρξει ο χορός. Είναι όμως και αυτό. Αλλά περιέχει συνήθως και αφηγηματικά στοιχεία, όπως αποσπάσματα λόγου, τραγούδια, ήχους. Με τις σιωπές είμαστε δύσκολοι. 

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Χορευτές και ακροβάτες, αυτό θεωρούσαμε ότι ήταν η ομάδα. Τώρα καταλαβαίνω ότι πέρα απ' αυτό ήταν παρέα, ήμασταν στην ίδια μεριά της ηθικής, της αισθητικής. Φωτο: κι όμΩς κινείται

— Όταν φτιάχνετε ένα έργο, τι έχετε κατά νου ότι φτιάχνετε, θέατρο, χορό, ένα μεικτό θέαμα;

Στο μυαλό μας δεν κάνουμε χορό, δεν κάνουμε θέατρο ή τσίρκο, ή θέαμα, ή σκηνική σύνθεση. Είμαστε εμείς, σε διάλογο με μια θεματική, μια θεματική που τη φέρνει το παρόν και τη διαχειριζόμαστε με τους τρόπους και τις φόρμες που αναπτύσσουμε στο παρόν. Ακούγεται ίσως πολύ αόριστο και γενικό, προσπαθώ να περιγράψω την αλήθεια. Αλλιώς χόρευα πέρσι, αλλιώς μιλούσε ο άλλος, αλλιώς τραγουδούσε, αλλιώς φερόταν, αλλιώς αντιδρούσε, ήταν κάπως αλλιώς. Και αυτό είναι και το μεγαλείο, θεωρώ, σε μια ομάδα, να αφήνεις τον άλλο να αλλάξει, να μην πρέπει να σου αποδεικνύει μια ζωή ότι είναι εκείνος που γνώρισες κάποτε. Να μην εγκλωβιζόμαστε σε ρόλους πάντα ίδιους, ώστε να υπάρχει η εμπιστοσύνη του «γνωρίζω».

— Μπορείτε να μου περιγράψετε ποιοι είσαστε και πώς φτάνει κάποιος νέος στην ομάδα σας;

Το ποιοι θα είμαστε, σε ό,τι μας αφορά, δεν είναι ερώτηση, αφού είμαστε πάντα οι ίδιοι. Είναι μεγάλο βήμα, χρονοβόρο, να έρθει κάποιος. Πρέπει να μάθει, εκτός από τον κινησιολογικό κώδικα, τον κώδικα συνεννόησης και τη γραμμή της αισθητικής, δύσκολα πράγματα, που τα μαθαίνεις με τη μυρωδιά και όχι με τις λέξεις. Και είναι μεγάλος γκρεμός, επίπονος, να φύγει κάποιος, σαν να κόβεται μέλος του σώματος, κόβεται μέρος της γλώσσας (της ομάδας εννοώ) και φυσικά ουδείς αντικαταστάσιμος. Η ομάδα είναι μια σύνθεση προσώπων. Χορευτές, ακροβάτες, ηθοποιοί μουσικοί, φωτιστές, τεχνικοί, μαθητές, φίλοι, πρόσωπα εμπλεκόμενα απόλυτα, πολύ ή και λιγάκι. Ο βαθμός δέσμευσης του καθένα δεν είναι ίδιος, προφανώς, αλλά αυτό δεν έχει και σημασία.

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Φωτο: κι όμΩς κινείται

— Πείτε μου κάτι που με απασχολεί κάθε φορά που βλέπω μια δουλειά σας: Πώς σκέφτεστε να εξασφαλίσετε μια συνέχεια; Το είδος του θεάματος που παρουσιάζετε έχει διαρκώς αντίπαλο τον χρόνο.

Είναι μεγάλη ερώτηση για την τέχνη μας, το από δω και μπρος. Τι γίνεται τώρα; Εγώ είμαι ήδη στα 43 μου χρόνια και οι συνοδοιπόροι μου κοντά μου ηλικιακά.  Ήρθε λοιπόν η ώρα να θρηνήσουμε τον χαμό της νεότητας και της ομορφιάς; Τι είναι ο χορός, αν όχι η γιορτή της νεότητας; Τι θα γίνει με το σώμα; Και τις επιτελέσεις; Πρέπει να γίνουμε κάτι άλλο; Είναι ντροπή να μιλάμε γι αυτό; Μέσα σ' αυτό το πλαστικό, αγοραίο σύμπαν της χυδαίας ταχύτητας και ελαφρότητας, θα τα καταφέρνουμε; Μπορούμε ακόμα να φτιάχνουμε και να χαλάμε; Να μη μας νοιάζει; Ποιοι θα συντροφεύουν και ποιους θα συντροφεύουμε; Μπορούμε να εμπνεύσουμε ανθρώπους; Να συνυπάρξουμε με τους επόμενους; Έχει τελικά κανένα νόημα όλο αυτό; Βγάζει κάπου αυτός ο δρόμος; Είμαστε ακόμα σ' αυτόν; Με την ίδια όρεξη για παιγνίδι; Αναρωτιέμαι συχνά για αυτά όλα και σκέφτομαι ότι έχουμε την αντοχή, τη δύναμη, την πίστη. Τελικά, ένα γνωρίζουμε, ότι δε γνωρίζουμε τίποτα, παρά μόνο ότι έχουμε ακόμα όρεξη και αφοσίωση.  

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Φωτο: κι όμΩς κινείται

Πληροφορίες:

Θέατρο Ροές, Ιάκχου 16
«Titin - Η ανταρσία των αγγέλων»
Χορογραφία - Δημιουργία: κι όμΩς κινείται
Πρωτότυπη μουσική: Κλέων Αντωνίου και η ομάδα
Σχεδιασμός & κατασκευή σκηνικών: Σταύρος Μάνεσης
Κοστούμια: Φανή Μουζάκη και η ομάδα
Φωτισμοί: Μαρία Αθανασοπούλου

Ερμηνεύουν: Νώντας Δαμόπουλος, Αντιγόνη Λινάρδου, Αλέξανδρος Νούσκας-Βαρελάς, Χριστίνα Σουγιουλτζή, Λία Χαμηλοθώρη, Πάνος Σολδάτος.
Μουσικός επί σκηνής: Κλέων Αντωνίου

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τρίσα Μπράουν: «Πήρε την καθημερινή κίνηση της πεζής ζωής μας και μας την επέστρεψε καινούργια»

Σαν Σήμερα / Τρίσα Μπράουν: «Πήρε την καθημερινή κίνηση της πεζής ζωής μας και μας την επέστρεψε καινούργια»

Μικρό αφιέρωμα στην Aμερικανίδα χορεύτρια και χορογράφο που πέθανε σαν σήμερα στα 80 της και άνοιξε νέους δρόμους, αμφισβητώντας τα σύνορα ανάμεσα στις τέχνες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ