Χορός, θέατρο ή τσίρκο; Η Χριστίνα Σουγιουλτζή μιλά για τη νέα παράσταση της ομάδας «κι όμΩς κινείται»

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Η Χριστίνα Σουγιουλτζή.
0

Με μια παρωδία για τη φώτιση με τίτλο «Titin - Η ανταρσία των αγγέλων» και αφορμή το μυθιστόρημα του Anatole France, η ομάδα ακροβατών και χορευτών «κι όμΩς κινείται» παρουσιάζει έως τις 27 Μαρτίου την καινούργια δουλειά της στο θέατρο Ροές.

Είναι άλλη μια ενιαία και ολοκληρωμένη παράσταση καλλιτεχνών με διαφορετική κινησιολογική πληροφορία, όπου συναντιούνται ο χορός με το τσίρκο και την performance, σε ένα θέαμα πρωτότυπο και μοναδικό από μια ομάδα με πολύχρονη παρουσία.

Συμπράξεις-συνεργασίες με άλλες καλλιτεχνικές ομάδες, μέθοδοι παρουσίασης σε θεατρικούς και μη χώρους,  επαφή με ανθρώπους οι οποίοι δεν σχετίζονται με τις παραδοσιακές θεατρικές σκηνές και μια σκηνή που μεταμορφώνεται σε αίθουσα σύγχρονου ή παραδοσιακού χορού, ακροβατικών, μπερντέ για καραγκιόζη, χώρο συναυλιών ή προβολών, ανάλογα με την περίσταση. Η ομάδα «Και όμΩς κινείται» και η ιστορία της ζωντανεύουν μέσα από την κουβέντα με την ιδρύτριά της Χριστίνα Σουγιουλτζή.

— Χριστίνα, πότε ξεκινήσατε αυτό το ταξίδι και τι θέλατε να παρουσιάσετε στην αρχή;

Η ομάδα συστάθηκε το 2003. Βρισκόμασταν στον Κρατήρα, ένα πρώην συνεργείο αυτοκινήτων, στον Κεραμεικό, ακόμα σκοτεινό, όπου είχαν στεγαστεί καλλιτέχνες, εν συνεργεία, πίσω σε μια εποχή που η έννοια της παρέας είχε ακόμα ισχύ, η κάθε παράσταση είχε ισχύ, έπαιρνε τον χώρο της, τον χρόνο της, σ' ένα περιβάλλον αλληλεπίδρασης και ονείρων για το χειροποίητο, σ' έναν κόσμο όπου βάραινε η αξίωση να γίνει κάτι αληθινό, ή τουλάχιστον έτσι νιώθαμε, οπότε αυτό μετράει.

Υπό τις φτερούγες της Sinequanon, μιας ομάδας που άλλαξε την υφή του χορού, έτσι όπως εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, βρήκαμε τον χώρο και τη δύναμη να φτιάξουμε την πρώτη παράσταση, εκεί μέσα στον Κρατήρα, με φίλους για θεατές, με φίλους για συνεργάτες και με πολλή όρεξη για παιγνίδι. 

Υπό τις φτερούγες της Sinequanon, μιας ομάδας που άλλαξε την υφή του χορού, έτσι όπως εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι τα πράγματα, βρήκαμε τον χώρο και τη δύναμη να φτιάξουμε την πρώτη παράσταση, εκεί μέσα στον Κρατήρα, με φίλους για θεατές, με φίλους για συνεργάτες και με πολλή όρεξη για παιγνίδι. Σχεδόν ασυνείδητοι σε σχέση με το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι, με μάτια μόνο μέσα στον Κρατήρα, ψάχναμε το όνομα της ομάδας, μιας ομάδας που είχε προκύψει από τη συνάντηση με τον Camilo Bentancor, άρτι αφιχθέντα από την Αργεντινή, καλλιτέχνη του τσίρκου. Δύο μύθοι μαζί δηλαδή: τσίρκο, η τέχνη της ελευθερίας, και Αργεντινή, ο τόπος της επανάστασης.

Χορευτές και ακροβάτες αυτό θεωρούσαμε ότι ήταν η ομάδα. Τώρα καταλαβαίνω ότι πέρα απ' αυτό ήταν παρέα, ήμασταν στην ίδια μεριά της ηθικής, της αισθητικής. Καλλιτεχνικά είμασταν στο νηπιαγωγείο. Όρεξη και αφιέρωση μόνο, και σιγά σιγά και άνθρωποι που πλησίαζαν να δουν, να είναι μαζί. Βασίλης Καψούρος, Ερμής Μαλκότσης, Δημήτρης Αποστολάκης.

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
«Κι όμΩς κινείται» ήταν, τελικά, το όνομα που διαλέξαμε, με προφανή τη διάθεση ειρωνίας, για μας τους ίδιους, αλλά και με μια μικρή δόση μεγαλομανίας. Φωτο: κι όμΩς κινείται

— Πώς διαλέξατε το όνομά σας;

«Κι όμΩς κινείται» ήταν, τελικά, το όνομα που διαλέξαμε, με προφανή τη διάθεση ειρωνίας, για μας τους ίδιους, αλλά και με μια μικρή δόση μεγαλομανίας. Κι όμΩς κινείται: για την τεράστια δήλωση του Γαλιλαίου, που παραβλέποντας κάθε τι δεδομένο, επέμεινε σε μια εξωφρενική εκδοχή της πραγματικότητας που αποδείχτηκε αληθής. Αυτό, το μεγαλειώδες θαυμαστό ανθρώπινο πείσμα. Εννοείται δεν περιμέναμε κάτι. Δεν είχαμε στ’ αλήθεια σχέδια για το μέλλον, παρά μόνο για το άμεσο, τι θα γίνει τους επόμενους μήνες, ούτε πιστεύαμε ότι κάνουμε κάποιο μορφολογικό συγκερασμό χορού και τσίρκο. Γοητευμένοι από τη θέση και την τέχνη του Άλλου, προσπαθούσαμε να μάθουμε το πεδίο, να ανακαλύψουμε το καινούριο σύμπαν. Ακόμα και σήμερα, η κάθε παράσταση είναι μια διαδικασία μάθησης και ανακάλυψης, σχέσεων, άλλοτε πετυχημένα και άλλοτε όχι. Πολλές κι οι αποτυχίες, εξίσου γιορτινές, εξίσου σημαντικές και αποδεκτές από τους γύρω μας. Πήραμε τεράστια ευγένεια και αγάπη από τους γύρω από εμάς, όσο ανεπαρκείς κι αν έχουμε υπάρξει.

— Τι έχετε πετύχει μέχρι σήμερα;

Για εμάς, το «πετυχημένα» σημαίνει αυτό που έχει συμβεί τόσο στην πορεία της παράστασης, αν αγαπήθηκε, δηλαδή, από εμάς και από τους έξω από εμάς, αν παίχτηκε αρκετά, ώστε να πάρει μορφή και υπόσταση και να πάρει τον χώρο της στη μνήμη, στην αίσθηση, στο παζλ  των συμβάντων. Είναι εφήμερο αυτό που κάνουμε και μάλλον αστεία ελαφρύ, αλλά ακόμα κι έτσι μπορεί να αφήσει ένα άρωμα στην πραγματικότητα. Μια αισθητική θέση είναι πολύ πολιτικό πράγμα, η ταυτότητα των προσώπων  οι σχέσεις και οι τρόποι τους, κάτι πάντα προτείνουμε ή αποτυπώνουμε.. δεν το λέω με έπαρση, αλλιώς γιατί κατασκευάζουμε σύμπαντα παραστάσεων; Γιατί ανεβαίνουμε στη σκηνή; Γιατί διεκδικούμε τον χρόνο των ανθρώπων; Πάντα θεωρούσα ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Θα έρθουν στο ραντεβού της παράστασης; Θα έρθουν στο θέατρο; Θα γίνει κάτι; Έχουμε κάτι να πούμε; Συμβαίνει κάτι μ’ αυτή την παράσταση; Γιατί την κάνουμε; Για να τους δείξουμε τι μπορούμε να κάνουμε, γιατί;  Αυτό το γιατί.

Και πάντα έρχονται όσοι πρέπει να έρθουν. Ελπίζω να γίνεται αντιληπτό πόσο μεγάλη είναι από εμάς η ανάγκη της συνύπαρξης και όχι της επίδειξης, ούτε της σωματικής ούτε και της καλλιτεχνικής.

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Φωτο: κι όμΩς κινείται
Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Φωτο: κι όμΩς κινείται

— Πώς διαλέγετε τη θεματολογία σας;

Η θεματολογία των παραστάσεων προκύπτει κάπως μαγικά. Δεν υπερβάλλω. Τη φέρνουν οι άνθρωποι της ομάδας με τις εμμονές και την επιμονή τους σε διάφορα θέματα-έργα. Όταν αυτά φτάνουν να αφορούν την ομάδα, αρχίζει η διαδικασία:  το καθαρτήριο του Δάντη, μια διάλεξη φυσικής, ο Ερωτόκριτος, η έκρηξη ενός αστεριού, μια αλληγορία για τις στιγμές της κοινωνικής και πολιτικής ανατροπής, «Μετρ και Μαργαρίτα», διάφορα. Το ένα φέρνει το άλλο, η προηγούμενη παράσταση γεννάει την επόμενη.

— Η νέα δουλειά σας που πήρε σειρά να παρουσιαστεί είναι «Η ανταρσία των αγγέλων».

Ναι, είναι μια μυθοπλασία που συζητιόταν καιρό, το βιβλίο αυτό έχει τη γεύση του τσίρκο. Φύλακες Άγγελοι Αντάρτες. Πίστη και φώτιση. Σαν το σύμπαν να φυλάει για τον καθένα μας μικρά αστέρια, αγγέλους, ήσυχους, προσεχτικούς: μια ριπή του αέρα στο πρόσωπο, τον ήχο του νερού, έστω κι αν είναι του υπονόμου και μοιάζει του κήπου της Εδέμ, τη σκιά στη γη ενός πουλιού που πετάει μακριά ελεύθερο και αδιάφορο, ένα βλέμμα ίσως και αγνώστου ανθρώπου, μια χειρονομία έστω και αγνώστου ανθρώπου, διάφορα σημάδια, άγγελοι, σπάνιας καθαρής ομορφιάς, ανοίγουν ξαφνικά τις κουρτίνες και μπαίνει το φως του απόκοσμου αλλά και του οικείου και ξάφνου αγαπάς.

Η «Ανταρσία των αγγέλων» είναι ένα μυθιστόρημα του Ανατόλ Φρανς όπου το υπερφυσικό μπλέκεται με την πραγματικότητα στην αφήγηση, σαν αυτά τα δύο να συνυπάρχουν, φυσικά και αβίαστα, σαν όντως οι άγγελοι να περπατούν ανάμεσά μας και ν’ αγοράζουν τσιγάρα από το περίπτερο. Σε αυτό μοιάζει πολύ με το «Ο μετρ και Μαργαρίτα» του Μπουλγκάκοφ, την προηγούμενη παράσταση της ομάδας. Στο μυαλό μας, αυτές οι δύο είναι ζευγάρι, συγγενείς.

— Μιλήστε μου για το πώς οριοθετείτε το σύμπαν ενός θέματος.

Όσο οριοθετείται το σύμπαν του θέματος, είτε αυτό είναι ένα μυθιστόρημα είτε μια πολύ αφηρημένη έννοια όπως ο χρόνος, φτιάχνεται κάπως μια μακέτα του σκηνικού χώρου. Είναι πολύ σημαντική αυτή η στιγμή. Ο χώρος, η διαμόρφωση του σκηνικού χώρου.

Πάντα έχουμε κάποια κατασκευή, που λειτουργεί και ως απεικόνιση. 

Η χρήση και η λειτουργία της είναι για μας εργαλείο ακροβατικών/ σωματικών πράξεων αλλά και τρόπος αφήγησης.

Παράλληλα ορίζεται η μουσική, ο ήχος, το τοπίο του ήχου, που επίσης αφηγείται.

Δεν είναι απλά ένα συγκινησιακό πλαίσιο για να υπάρξει ο χορός. Είναι όμως και αυτό. Αλλά περιέχει συνήθως και αφηγηματικά στοιχεία, όπως αποσπάσματα λόγου, τραγούδια, ήχους. Με τις σιωπές είμαστε δύσκολοι. 

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Χορευτές και ακροβάτες, αυτό θεωρούσαμε ότι ήταν η ομάδα. Τώρα καταλαβαίνω ότι πέρα απ' αυτό ήταν παρέα, ήμασταν στην ίδια μεριά της ηθικής, της αισθητικής. Φωτο: κι όμΩς κινείται

— Όταν φτιάχνετε ένα έργο, τι έχετε κατά νου ότι φτιάχνετε, θέατρο, χορό, ένα μεικτό θέαμα;

Στο μυαλό μας δεν κάνουμε χορό, δεν κάνουμε θέατρο ή τσίρκο, ή θέαμα, ή σκηνική σύνθεση. Είμαστε εμείς, σε διάλογο με μια θεματική, μια θεματική που τη φέρνει το παρόν και τη διαχειριζόμαστε με τους τρόπους και τις φόρμες που αναπτύσσουμε στο παρόν. Ακούγεται ίσως πολύ αόριστο και γενικό, προσπαθώ να περιγράψω την αλήθεια. Αλλιώς χόρευα πέρσι, αλλιώς μιλούσε ο άλλος, αλλιώς τραγουδούσε, αλλιώς φερόταν, αλλιώς αντιδρούσε, ήταν κάπως αλλιώς. Και αυτό είναι και το μεγαλείο, θεωρώ, σε μια ομάδα, να αφήνεις τον άλλο να αλλάξει, να μην πρέπει να σου αποδεικνύει μια ζωή ότι είναι εκείνος που γνώρισες κάποτε. Να μην εγκλωβιζόμαστε σε ρόλους πάντα ίδιους, ώστε να υπάρχει η εμπιστοσύνη του «γνωρίζω».

— Μπορείτε να μου περιγράψετε ποιοι είσαστε και πώς φτάνει κάποιος νέος στην ομάδα σας;

Το ποιοι θα είμαστε, σε ό,τι μας αφορά, δεν είναι ερώτηση, αφού είμαστε πάντα οι ίδιοι. Είναι μεγάλο βήμα, χρονοβόρο, να έρθει κάποιος. Πρέπει να μάθει, εκτός από τον κινησιολογικό κώδικα, τον κώδικα συνεννόησης και τη γραμμή της αισθητικής, δύσκολα πράγματα, που τα μαθαίνεις με τη μυρωδιά και όχι με τις λέξεις. Και είναι μεγάλος γκρεμός, επίπονος, να φύγει κάποιος, σαν να κόβεται μέλος του σώματος, κόβεται μέρος της γλώσσας (της ομάδας εννοώ) και φυσικά ουδείς αντικαταστάσιμος. Η ομάδα είναι μια σύνθεση προσώπων. Χορευτές, ακροβάτες, ηθοποιοί μουσικοί, φωτιστές, τεχνικοί, μαθητές, φίλοι, πρόσωπα εμπλεκόμενα απόλυτα, πολύ ή και λιγάκι. Ο βαθμός δέσμευσης του καθένα δεν είναι ίδιος, προφανώς, αλλά αυτό δεν έχει και σημασία.

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Φωτο: κι όμΩς κινείται

— Πείτε μου κάτι που με απασχολεί κάθε φορά που βλέπω μια δουλειά σας: Πώς σκέφτεστε να εξασφαλίσετε μια συνέχεια; Το είδος του θεάματος που παρουσιάζετε έχει διαρκώς αντίπαλο τον χρόνο.

Είναι μεγάλη ερώτηση για την τέχνη μας, το από δω και μπρος. Τι γίνεται τώρα; Εγώ είμαι ήδη στα 43 μου χρόνια και οι συνοδοιπόροι μου κοντά μου ηλικιακά.  Ήρθε λοιπόν η ώρα να θρηνήσουμε τον χαμό της νεότητας και της ομορφιάς; Τι είναι ο χορός, αν όχι η γιορτή της νεότητας; Τι θα γίνει με το σώμα; Και τις επιτελέσεις; Πρέπει να γίνουμε κάτι άλλο; Είναι ντροπή να μιλάμε γι αυτό; Μέσα σ' αυτό το πλαστικό, αγοραίο σύμπαν της χυδαίας ταχύτητας και ελαφρότητας, θα τα καταφέρνουμε; Μπορούμε ακόμα να φτιάχνουμε και να χαλάμε; Να μη μας νοιάζει; Ποιοι θα συντροφεύουν και ποιους θα συντροφεύουμε; Μπορούμε να εμπνεύσουμε ανθρώπους; Να συνυπάρξουμε με τους επόμενους; Έχει τελικά κανένα νόημα όλο αυτό; Βγάζει κάπου αυτός ο δρόμος; Είμαστε ακόμα σ' αυτόν; Με την ίδια όρεξη για παιγνίδι; Αναρωτιέμαι συχνά για αυτά όλα και σκέφτομαι ότι έχουμε την αντοχή, τη δύναμη, την πίστη. Τελικά, ένα γνωρίζουμε, ότι δε γνωρίζουμε τίποτα, παρά μόνο ότι έχουμε ακόμα όρεξη και αφοσίωση.  

Κι όμως κινείται Facebook Twitter
Φωτο: κι όμΩς κινείται

Πληροφορίες:

Θέατρο Ροές, Ιάκχου 16
«Titin - Η ανταρσία των αγγέλων»
Χορογραφία - Δημιουργία: κι όμΩς κινείται
Πρωτότυπη μουσική: Κλέων Αντωνίου και η ομάδα
Σχεδιασμός & κατασκευή σκηνικών: Σταύρος Μάνεσης
Κοστούμια: Φανή Μουζάκη και η ομάδα
Φωτισμοί: Μαρία Αθανασοπούλου

Ερμηνεύουν: Νώντας Δαμόπουλος, Αντιγόνη Λινάρδου, Αλέξανδρος Νούσκας-Βαρελάς, Χριστίνα Σουγιουλτζή, Λία Χαμηλοθώρη, Πάνος Σολδάτος.
Μουσικός επί σκηνής: Κλέων Αντωνίου

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τρίσα Μπράουν: «Πήρε την καθημερινή κίνηση της πεζής ζωής μας και μας την επέστρεψε καινούργια»

Σαν Σήμερα / Τρίσα Μπράουν: «Πήρε την καθημερινή κίνηση της πεζής ζωής μας και μας την επέστρεψε καινούργια»

Μικρό αφιέρωμα στην Aμερικανίδα χορεύτρια και χορογράφο που πέθανε σαν σήμερα στα 80 της και άνοιξε νέους δρόμους, αμφισβητώντας τα σύνορα ανάμεσα στις τέχνες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ