Όση ώρα προσπαθούμε να συνεννοηθούμε με τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη για να κλείσουμε το ραντεβού για τη συνέντευξη ακούω παιδικές φωνές και διάφορες οδηγίες. Με κάμποσες μικρές αλλαγές καταφέραμε να βρούμε χρόνο, μετά από ένα rapid test και πριν πάει στις πρόβες για τη «Μήδεια» του Μποστ που σκηνοθετεί ο Γιάννης Καλαβριανός, όπου εκείνη υποδύεται την περίφημη και θεότρελη ηρωίδα.
Συναντιόμαστε σε ένα διάλειμμα μιας μέρας που φαίνεται βουνό, αλλά η Γαλήνη, ως μητέρα τριών παιδιών, έχει τον τρόπο να το κάνει να φαίνεται πεδιάδα. Στη συνάντησή μας δεν καθυστέρησε ούτε λεπτό. Η συζήτηση ξεκίνησε από την οικογένεια για να φτάσει στη «Μήδεια» και ο πρώτος άνθρωπος για τον οποίο θέλησε να μιλήσει ήταν η μητέρα της. Δεν μπορούσα να της χαλάσω το χατίρι.
«Λοιπόν, αυτό που θέλω να πω είναι ότι η μάνα είναι μάνα. Τα πρώτα χρόνια για ένα παιδί είναι πολύ σημαντικά, όπως όλοι γνωρίζουμε. Τότε θέλει τα μάτια των γονιών για να δει τον κόσμο. Κάνω αυτή την παρένθεση για να μιλήσω για τη μάνα μου, γιατί αυτό είναι ένα θέμα που με απασχολεί αυτή την περίοδο που θα γίνω Μήδεια στο θέατρο και ταυτόχρονα είμαι μάνα τριών παιδιών και πρέπει να δίνω το “παρών” στην οικογένειά μου, να τους δίνω την αγκαλιά που χρειάζονται. Δεν θα μπορούσα να δουλεύω, αν η μάνα μου δεν στήριζε την “επιλογή” μου να κάνω οικογένεια».
— Γιατί αυτή την επιλογή τη βάζεις σε εισαγωγικά;
Γιατί νομίζω ότι η ζωή είναι πιο μεγάλη από τις επιλογές μας. Δεν το κρύβω, από μικρή ήθελα να κάνω οικογένεια με πολλά παιδιά, δεν με σκεφτόμουν μόνη, αλλά αυτό είναι και ένα λαχείο, το να βρεις έναν άνθρωπο με τον οποίο να μπορέσεις να κάνεις οικογένεια.
Η βλακεία είναι η μεγάλη μου έμπνευση και για έναν ακόμα λόγο, γιατί δεν με κουράζει, δεν κάνω την υπερπροσπάθεια, οπότε όλα βγαίνουν αβίαστα. Δεν βιάζω ούτε το συναίσθημα ούτε το σώμα μου. Αν ιδρώσω, αισθάνομαι ότι κάνω κάτι λάθος.
— Είσαστε νέοι, έχετε τρία παιδιά. Θα έκανες κι άλλα;
Με τον Πάνο φτιάξαμε το σπίτι μας όταν ήμασταν τριάντα χρονών. Κάναμε τις τρέλες μας στην αρχή, όταν μείναμε μαζί, και μετά είπαμε να ξεκινήσουμε τη «βιομηχανία παιδιών». Γέννες - θηλασμοί, γέννες - θηλασμοί και πάει λέγοντας. Μεγάλωσα, νομίζω, πια και το θεωρώ πιο φρόνιμο να φρενάρω. Ο άντρας μου, που είναι πιο σώφρων, κοιτάει και όλο το υπόλοιπο κομμάτι, το οικονομικό, το θέμα της κούρασης, των αντοχών, των υποχρεώσεων που πολλαπλασιάζονται. Είναι κάπως παρακινδυνευμένο να κάνουμε και τέταρτο παιδί. Εγώ, ας πούμε, κινούμαι πιο πολύ με το συναίσθημα, αν ήμουν πιο νέα, μπορεί και να τον έπειθα για ένα ακόμα.
— Από τους δυο σας ποιος είναι ο πιο φευγάτος;
Όσο και να σου φαίνεται απίθανο, στην καθημερινότητα ο Πάνος μπορεί να είναι και πιο «φεύγα» από μένα. Πάντα κινούμαστε σε μια «κανονικότητα», ζούμε με ένα πρόγραμμα, με ένα σύστημα, αλλά μην υπερβάλλουμε κιόλας. Εγώ δεν είμαι και πολύ του προγράμματος του αυστηρού, δεν είναι του τύπου μου. Αγαπώ την ελευθερία. Ο Πάνος είναι μεταφραστής στην ΑΕΚ. Αυτό σημαίνει ότι και η δική του δουλειά έχει να κάνει με το θέαμα, γιατί το ποδόσφαιρο είναι θέαμα. Από τη μια είναι βράχος, από την άλλη και ο διασκεδαστής της οικογένειας, ας πούμε κάνει πιο πολύ τη λάντζα του χιούμορ.
— Πάμε να μου πεις για τα παιδιά;
Με φοβίζει αυτή η κουβέντα, μην πω κάτι και τα αδικήσω. Γιατί είναι όνειρο τα παιδιά. Τυχαίνει να είναι ξύπνια, κόβει το μάτι τους. Ο Νίκος είναι εννιάμισι χρονών, παρατηρητικός και μαθηματικό μυαλό. Είναι το πρώτο παιδί που με μεγάλη ωριμότητα έχει δεχτεί την ήττα ότι έχει άλλα δύο αδέλφια. Μου αρέσει ο τρόπος του, είναι κύριος.
Μετά ήρθε ο σίφουνας, η Κατερίνα, που είναι επτά, το παιδί-σάντουιτς ανάμεσα σε δύο αγόρια. Βέβαια, του άνοιξε δρόμους φοβερούς του Νίκου και του έδειξε πάρα πολλά μονοπάτια, είναι ένα αχτύπητο δίδυμο οι δυο τους. Με αυτό το κορίτσι μοιάζουμε αρκετά, όμως είναι πολύ πιο έξυπνη από μένα. Έτσι ήμουν κι εγώ, ανάμεσα σε δύο αγόρια, και νομίζω ότι το απολαμβάνει.
Ο μικρός, ο Αιμίλιος, είναι τριών και είμαστε ακόμα στον πρώτο έρωτα, τον κοιτάζω όταν κοιμάται. Έχει τα αδέλφια του, δεν χρειάζεται να του δείξω τίποτα, και αυτή είναι μια μεγάλη ελευθερία.
— Σκέφτομαι ότι, σε αντίθεση μ’ εσένα, οι πιο πολλές γυναίκες που ξέρουμε αργούν να κάνουν παιδιά.
Το θεωρώ μεγάλη ευλογία αυτό που μου έχει συμβεί. Η ζωή περνάει και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα, εμένα με ενδιαφέρει πάρα πολύ να γεράσω και να φύγω και όλα να έχουν κυλήσει με μια ροή ποταμού. Με τα παιδιά τώρα αυτό γίνεται, δεν καταλαβαίνεις πώς περνάει η ζωή κι αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό σε σχέση με όλα τα ζητήματα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, αλλά και μια γυναίκα, της οποίας το σύστημα και η ψυχή έχουν πιο πολλά γρανάζια, και μόνο από το γεγονός ότι γεννάει. Γιατί, μη γελιόμαστε, μεγαλώνεις ως κορίτσι και στη συνέχεια ζεις ως άντρας, εννοώ ότι έτσι μας θέλουν στη δουλειά. Μετά σου λένε πρέπει να κάνεις και παιδιά και λες «τέλεια, θα το κάνω κι αυτό» και ξαφνικά δημιουργείται μια μεγάλη σύγχυση, αλλά πιστεύω ότι οι γυναίκες τον βρίσκουν τον δρόμο τους.
— Ας πούμε, πώς είναι μια δύσκολη μέρα για σένα;
Είμαι στο τριπ «Δευτέρα κάτι έχω, την Τρίτη δεν αντέχω», σαν τραγούδι που λένε τα Στρουμφάκια. Έχουμε έναν διαρκή συντονισμό, σχολεία, ξυπνήματα ‒ευτυχώς, το σχολείο είναι δίπλα μας‒, δουλειές του σπιτιού. Βοηθάει και η τεχνολογία, βέβαια, με πλυντήρια, στεγνωτήρια, σκούπες-ρομπότ…
— Μαγειρεύεις κιόλας;
Μαγειρεύω, αλλά όταν κάνω πρόβες έχω εδώ τη μητέρα μου, που έρχεται από την Αλεξανδρούπολη ‒είμαι μισή απ’ την Αλεξανδρούπολη και μισή από την Κύπρο‒ και μαγειρεύει εκείνη. Για να μη λέω ψέματα, η μαγειρική δεν μου αρέσει πολύ, μου αρέσει όμως να τηγανίζω ψάρια, και δυο και τρεις φορές την εβδομάδα. Κι εμείς, ως παιδιά, τρώγαμε πολύ ψάρι, γιατί η Αλεξανδρούπολη είναι ψαροχώρι. Είναι το μόνο φαΐ που όταν το φτιάχνω, το τρώω συγχρόνως. Με ευχαριστεί, μου δημιουργεί μια ευφορία το τηγάνισμα.
Το τηγάνι γενικά μου αρέσει, θυμάμαι ότι απ’ όταν ήμουν παιδί ήταν πολύ σημαντικό. Τηγανίζαμε πατάτες, μελιτζάνες, ήταν όνειρο. Και μια και μιλάμε για την οικιακή ζωή, το άλλο που με ευχαριστεί είναι να είναι όλα, σχολεία και δραστηριότητες, κοντά μας. Νιώθω ότι έτσι οικογενειακώς δεν επιβαρυνόμαστε. Δεν είναι μόνο το θέμα της απόστασης, όταν είσαι κοντά δημιουργείται και μια κοινότητα ανθρώπων, φίλων με τους γονείς και τα παιδιά. Μιλώντας εκ πείρας, υπάρχει μια ομορφιά σε αυτό και μια ηρεμία, το συστήνω.
— Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
Γεννήθηκα στην Αθήνα, ο πατέρας μου ήταν γιατρός στο Παίδων και η μητέρα μου νοσοκόμα. Γνωρίστηκαν και μετακόμισαν στην Αλεξανδρούπολη, τον τόπο της μάνας μου, για να κάνει αγροτικό ο πατέρας μου, και εκεί έμειναν. Δούλευαν στο ΕΣΥ, εδραιώθηκαν πολύ καλά.
Στην Κύπρο πηγαίναμε πολύ συχνά, στα ξαδέλφια μας, με τα οποία έχουμε σχέση μεγάλης αγάπης. Είναι ένα περίεργο σημείο στον χάρτη η Κύπρος, όχι εύκολο, το νιώθεις και με τους ανθρώπους. Μπορεί να σε απωθήσει ή να τη λατρέψεις. Κάποτε μου είχε πει ένας φίλος μου ότι οι καλύτεροι άνθρωποι στον κόσμο είναι μια ειδική ράτσα Κυπρίων, στους οποίους εύχομαι να ανήκω κι εγώ.
— Τα παιδιά σου σού θυμίζουν την παιδική σου ηλικία;
Βλέπω μεγάλες ομοιότητες. Καθρεφτίζεται ο εαυτός σου σε αυτά, κάποια πράγματα είναι γραμμένα και στο DNA. Μοιάζω πολύ στην πλευρά του πατέρα μου, όπως το Κατερινάκι μου μοιάζει σ’ εμένα. Για παράδειγμα, όπως εκείνη τώρα, έτσι κι εγώ χρησιμοποιούσα τον έναν αδελφό μου για να τρελάνω τον άλλον, κι αυτό μου έδινε μεγάλη χαρά και μεγάλη δύναμη. Τα αδέλφια μου με λάτρευαν και πάντα το ανέχονταν όλο αυτό.
— Και ηθοποιός ήθελες να γίνεις από μικρή;
Πάντα το ήθελα. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη και η Ρένα Βλαχοπούλου ήταν οι μεγάλες μου αγάπες, θέατρο δεν είχα δει ποτέ. Είδα πολύ αργά, στο γυμνάσιο, όταν ήταν οριστικό το ότι θα γινόμουν ηθοποιός. Το «Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» είναι η αγαπημένη μου ταινία. Μου άρεσε πολύ να κάνω μικρές παραστάσεις, να λέω αστεία και να γελάνε οι άλλοι, ήθελα να έχω κοινό και το είπα γρήγορα ότι θα γίνω ηθοποιός.
Αυτά όλα σε πρώτο επίπεδο, γιατί δεν είχα ιδέα για τη διαδικασία, πώς φτάνεις να παίζεις σε μια ταινία. Βέβαια, δεν καταλάβαινα ούτε ένιωθα την ανάγκη να γίνω ηθοποιός για να είμαι διάσημη. Αυτό ισχύει μέχρι σήμερα.
— Δηλαδή τώρα που θα πας στην Επίδαυρο τι σε απασχολεί;
Κοίτα, ενώ μου αρέσει πολύ η Επίδαυρος, δεν έχω πάει πολλές φορές, μόνο τρεις. Από την πρώτη φορά που έπαιξα εκεί κατάλαβα ότι αυτό το θέατρο είναι μαγικό. Εκεί που λες «ωχ, τι θα γίνει, πώς θα παίξω, τόσος κόσμος», μόλις μπαίνεις νομίζεις ότι είναι όλοι μια παρέα, το δημιουργεί ο χώρος αυτό.
Όμως αυτήν τη διαδικασία, το ότι μια παράσταση ετοιμάζεται να ανέβει στην Επίδαυρο ‒σημειωτέον ότι θα παιχτεί και σε άλλα μέρη‒, το πλασάρισμά της ως μιας παράστασης που φτιάχνουμε για την Επίδαυρο, όπου πάμε μία εβδομάδα πριν και κάνουμε πρόβες, δίνοντας ένα άλλο βάρος, δεν το καταλαβαίνω. Όταν γίνω υπουργός Πολιτισμού, θα απαγορεύσω να πηγαίνουν οι παραστάσεις στην Επίδαυρο για πρόβα. Μόνο μία μέρα θα επιτρέπεται να πάνε, όπως σε όλες τις πιάτσες. Θα πηγαίνεις, θα κάνεις μία πρόβα και θα παίζεις.
Την Επίδαυρο τη θεωρώ μία ακόμα πιάτσα. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι είναι λίγο υποκριτικό να δίνεις μια βαρύτητα σε έναν χώρο που δεν τη χρειάζεται, ότι προετοιμάζεται ένα ολόκληρο σύστημα για να γίνει κάτι φοβερό εκεί. Το βαραίνεις τόσο πολύ, που χάνει τη λαϊκότητά του. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει η λαϊκότητα στην τέχνη. Μου αρέσει το λαϊκό τραγούδι, οτιδήποτε λαϊκό, γιατί αυτό το κατανοώ, το άλλο δεν το καταλαβαίνω και δεν το γνωρίζω.
— Θέλεις να μου πεις τι σκέφτεσαι όταν φτιάχνεις έναν ρόλο, χαρακτήρες που είναι και ακραίοι και πολύ διαφορετικοί από σένα και εξωφρενικοί σχεδόν;
Θα σου πω τι πιστεύω αυτήν τη στιγμή, γιατί αν κάνουμε μια συνέντευξη σε είκοσι χρόνια, μπορεί να σου πω άλλα, πιο ωραία ή αλλιώτικα. Λοιπόν, αυτό που είναι για μένα η μανιέρα μου ‒γιατί και το ταλέντο είναι μια σειρά από ευκολίες‒, η ευκολία μου υποκριτικά, σκηνικά, είναι η ευχαρίστηση που νιώθω όταν αποβλακώνομαι, ψαρεύοντας μέσα στο μυαλό μου στην τύχη.
Ακολουθώ τη γραμμή του κειμένου, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα, πρέπει να βρεις έναν πυρήνα. Ο πυρήνας είναι πάντα για μένα ο ίδιος, νομίζω, όχι η αθωότητα αλλά η βλακεία, κι αυτό το λέω επειδή η βλακεία έχει να κάνει περισσότερο με την κωμωδία ‒ η αθωότητα είναι πιο εξευγενισμένη. Η βλακεία, η ανοησία, αυτό που το ανθρώπινο μυαλό νομίζει ότι ξέρει τα πάντα, αυτό με ξετρελαίνει. Εκεί που ψάχνω, εκεί που νομίζω ότι τα ξέρω όλα και τελικά δεν ξέρω τίποτα.
Αυτός είναι πυρήνας για ό,τι δημιουργώ στην πρόβα, γιατί η πρόβα είναι η μεγάλη δημιουργία του καλλιτέχνη, η στιγμή που κάνω τη βουτιά στην ανοησία τη μεγάλη.
Το 'χω και ως γονίδιο αυτό, είχανε μια πλευρά τέτοια η μάνα μου, η γιαγιά μου, που νόμιζες ότι ήταν ανόητες. Κι έλεγα κι εγώ ως παιδί, «είναι δυνατό να λες τέτοια βλακεία;». Και το καταλάβαινα συγχρόνως ότι κάτι γινόταν και δεν το εννοούσαν, το χρησιμοποιούσαν απλώς για να φτιάξουν τον ρόλο τους στη ζωή.
Η βλακεία είναι η μεγάλη μου έμπνευση και για έναν ακόμα λόγο, γιατί δεν με κουράζει, δεν κάνω την υπερπροσπάθεια, οπότε όλα βγαίνουν αβίαστα. Δεν βιάζω ούτε το συναίσθημα ούτε το σώμα μου. Αν ιδρώσω αισθάνομαι ότι κάνω κάτι λάθος.
— Ποια θεωρείς απαραίτητα εργαλεία;
Υπάρχουν κάποια που θεωρώ απαραίτητα, τη δυνατή φωνή, τα πλασαρίσματα, π.χ. να μην κρύβεσαι από το φως, αυτά. Και πάντα να σε ευχαριστεί ο ρόλος που κάνεις. Ό,τι άλλο και να σου πω θα είναι ψέμα. Και όταν το σύστημα είναι λίγο τρελό, περνάω κι εγώ πολύ ωραία και κάπως σουρεαλιστικά.
— Ας πάμε, λοιπόν, και στη «Μήδεια». Θα ήθελες, ας πούμε, τη «Μήδεια» την «κανονική», του Ευριπίδη, ή αυτή του Μποστ;
Με την «κανονική» μπήκα στις εξετάσεις της σχολής του Κρατικού ‒ θράσος. Προτιμώ του Μποστ. Ο ηθοποιός, μετά την πρόβα, φέρει και το βάρος της. Εγώ, σε αυτήν τη φάση της ζωής μου, επειδή έχω και οικογένεια, θέλω να είμαι χαρούμενη και να μεταδίδεται αυτό. Γι’ αυτό προτιμώ να παίζω σε πιο ανάλαφρα πράγματα. Το άλλο θα μου φέρει θλίψη που δεν μπορώ να πετάξω από πάνω μου εύκολα. Το καλό με το θέατρο είναι ότι όλα έχουν ημερομηνία λήξης και αυτό είναι το όνειρο στη δουλειά, το εφήμερο.
— Η «Μήδεια» αυτή τι είναι;
Αυτή είναι τρελή, τελείως, είναι σουρεαλιστικό το κείμενο, καταπληκτικό, τα λέει όλα από μόνο του, δεν χρειάζεται να κάνεις και πολλά. Με τον δεκαπεντασύλλαβο υπάρχει ρυθμός που είναι βασικό συστατικό της κωμωδίας.
Είναι απίστευτα ολοκληρωμένο έργο, οπότε δεν σου μένει παρά να το τρελάνεις λίγο κι εσύ μέσα στην απόλυτη βλακεία, αυτή είναι η φύση η ανθρώπινη, η καταπληκτική. Κι αυτό είναι τέλειο, πολύ απελευθερωτικό. Δηλαδή λέει «θα κάνω ένα έγκλημα, κάτι να τον πονέσει» και εννοεί ότι θα σφάξει τα παιδιά, τόσο απλά. Ή μιλάει πολύ ανοιχτά για την παιδεραστία ‒ από τη μια γελάς, από την άλλη μαγκώνεσαι.
— Το σκέφτεσαι αυτό για τα παιδιά σου;
Το σκέφτομαι, αλλά όπως το σκέφτονται όλοι οι γονείς, και των παιδιών που υπήρξαν θύματα. Το σκέφτομαι σαν κάτι που είναι μακριά από μένα. Έχω τα μάτια μου ανοιχτά για να αποτρέψω ό,τι κακό μπορεί να συμβεί, αλλά, δυστυχώς, μερικές φορές δεν μπορείς να το προλάβεις.
— Το αποδέχεται ένας γονιός;
Αυτή είναι μια άλλη ιστορία. Δεν θες να το αποδεχτείς, δεν το καταλαβαίνω βέβαια αυτό, αλλά δεν θέλω και να το κρίνω εύκολα. Πρέπει να έχεις το σθένος να το αποδεχτείς, να ξεμπλέξεις το κουβάρι για να βοηθήσεις το παιδί σου, όσο κι αν έχεις ενοχές ή πονάς.
— Μα αυτό δεν συμβαίνει και με τα γκέι παιδιά; Δεν θέλουν να το παραδεχτούν οι γονείς, αλλά ευτυχώς είναι όλο και λιγότεροι σήμερα.
Κοίταξε, όλους τους γονείς τούς απασχολεί αυτό με έναν τρόπο, κι εγώ το έχω συζητήσει με τον άντρα μου. Για μένα ένα είναι το σίγουρο, αν το παιδί σου είναι γκέι, κάτι πρέπει να κάνεις. Απαγορεύεται να κάνεις ότι δεν το βλέπεις, πρέπει να μιλήσεις, να του δημιουργήσεις πλέγμα προστασίας, να καταλάβεις τη ζωή του και να μην αγνοήσεις την πραγματικότητά του. Να του δείξεις με λόγια και πράξεις ότι είσαι μαζί του, τέλος. Είμαι απόλυτη σε αυτό. Και να μην καταλαβαίνεις κάτι, δεν πειράζει. Ένα έχουμε να πούμε οι γονείς: «Είμαι μαζί σου και όπως σε βλέπω να παίρνεις τον δρόμο σου, θα είμαι εδώ».
— Εσύ τι ονειρεύεσαι για παιδιά σου;
Όταν ήμουν μικρή, πηγαίναμε βόλτα με τον πατέρα μου με το αυτοκίνητο και έλεγα «αχ, να είχαμε αυτό το σπιτάκι» ‒μιλάμε για ένα γκρέμι σε μια εξοχή στη μέση του πουθενά‒ και απαντούσε «θα το πάρουμε», κι ας ήξερα ότι δεν θα το κάναμε ποτέ, δεν υπήρχε ούτε λόγος, ούτε τα χρήματα. Ήταν η αίσθηση όμως που δίνεις σε ένα παιδί, σε έναν άνθρωπο, ότι μπορούν να γίνουν τα πάντα. Αυτό με σημάδεψε, αυτό μου αρέσει κι αυτό θέλω να τους μεταδώσω. Να είναι ελεύθερα όσο μπορούν και χαρούμενα, ανοιχτά ως υπάρξεις και, δεν πειράζει, ας μην αποκτήσουν ποτέ το σπιτάκι.
Εθνικό Θέατρο
«Μήδεια» του Μποστ
Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Παίζουν: Γιώργος Γλάστρας (Τροφός), Θανάσης Δήμου (Οιδίποδας), Άνδρη Θεοδότου (Αντιγόνη), Στέλιος Ιακωβίδης (Ευριπίδης), Θανάσης Ισιδώρου (Ψαράς), Σύρμω Κεκέ (Καλόγρια), Μαρία Κοσκινά (Κορυφαία), Φανή Παναγιωτίδου (Εξάγγελος), Γιώργος Σαββίδης (Καλόγερος), Σταύρος Σβήγκος (Ιάσονας), Γαλήνη Χατζηπασχάλη (Μήδεια) Χορός: Μαρία Κωνσταντά, Ειρήνη Μακρή, Λυγερή Μητροπούλου, Ελπίδα Νικολάου, Κατερίνα Πατσιάνη, Ματίνα Περγιουδάκη, Μαριάμ Ρουχάτζε , Θεοδοσία Σαββάκη Νιόβη Χαραλάμπους
8 & 9 Ιουλίου
Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια