Ένας «Κύκλωπας» μόνο με γυναίκες

Ένας «Κύκλωπας» μόνο με γυναίκες Facebook Twitter
Όπως ο Οδυσσέας έχει κάψει μια πόλη, έτσι και η Δύση έχει σκοτώσει, έχει επέμβει, έχει εκμεταλλευτεί χώρες και λαούς. Είμαστε, υποτίθεται, πιο πολιτισμένοι σε σχέση με αυτούς που μπουκάρουν κάπου ζωσμένοι με εκρηκτικά, αλλά κι εμείς έχουμε σφάξει κόσμο. Και ο Ευριπίδης γι' αυτά μιλάει. © Bάσια Αναγνωστοπούλου
0

Το σατυρικό δράμα, το οποίο στην αρχαία εποχή συμπλήρωνε την τριλογία των τραγωδιών, σκοπό είχε να δημιουργήσει ένα ελαφρύτερο κλίμα μετά τη συσσώρευση της έντασης που είχε προηγηθεί. Όπως επίσης και να επαναφέρει στους δραματικούς αγώνες το πνεύμα της διονυσιακής λατρείας. Ως εκ τούτου, ο Χορός αποτελούνταν από Σατύρους, οι οποίοι, με την αχαλίνωτη ευθυμία τους, προσέδιδαν στο δράμα ένα ιδιαίτερα σκωπτικό ύφος, οπότε κυριαρχούσε το κωμικό στοιχείο.


Ο Κύκλωπας του Ευριπίδη είναι το μοναδικό ακέραια σωζόμενο σατυρικό δράμα. Κατά πάσα πιθανότητα γράφτηκε μεταξύ 415 και 410 π.Χ., ενώ δεν είναι γνωστό σε ποια τετραλογία ανήκε. Βασίζεται στην ένατη ραψωδία της Οδύσσειας, όπου ο Οδυσσέας τυφλώνει τον Κύκλωπα Πολύφημο. Σύμφωνα με την ιστορία που φτιάχνει ο Ευριπίδης, ο Σιληνός και οι γιοι του, οι Σάτυροι, που απαρτίζουν τον Χορό, ναυαγούν στο νησί των Κυκλώπων, όπου αναγκάζονται να γίνουν βοσκοί και υπηρέτες του Πολύφημου, μέχρι που εμφανίζεται στην ακτή το καράβι του Οδυσσέα και των συντρόφων του. Ο Σιληνός τους υποδέχεται με κρασί, τυριά και κρέατα του νησιού, στον Πολύφημο όμως λέει πως έπεσε θύμα κλοπής και ξυλοδαρμού από τους Έλληνες. Ο Οδυσσέας προσπαθεί να πείσει τον Κύκλωπα για το αντίθετο, ζητώντας του να σεβαστεί τους νόμους της φιλοξενίας. Εκείνος οδηγεί τους ξένους στη σπηλιά του και καταβροχθίζει δύο από αυτούς. Ο Οδυσσέας τότε σκαρφίζεται ένα σχέδιο εκδίκησης και διαφυγής, που καταλήγει στην τύφλωση του Πολύφημου.

Το έργο του Ευριπίδη μιλάει ακριβώς για τα σκοτεινά αυτά ένστικτα του ανθρώπου, για την τάση κάθε ανθρώπου να επιβιώσει, να προχωρήσει εις βάρος των άλλων, είτε κατασπαράσσοντάς τους, είτε καταστρέφοντάς τους, είτε παραμερίζοντάς τους. Αυτό έχει σχέση όχι μόνο με την κατάσταση παγκοσμίως αλλά και με αυτήν της Ευρώπης και της Ελλάδας συγκεκριμένα.

Ο Παντελής Δεντάκης, ηθοποιός και σκηνοθέτης, γνωστός από τις συνεργασίες του με το Θέατρο του Νέου Κόσμου, στήνει μια παράσταση με αποκλειστικά γυναικεία διανομή, η οποία διερευνά αυτό τον άκρως αντρικό κόσμο μέσα από τη γυναικεία φύση, αναζητώντας την ισορροπία ανάμεσα στο σοβαρό και στο γελοίο, στο σπλάτερ και στην κωμωδία.

Ένας «Κύκλωπας» μόνο με γυναίκες Facebook Twitter
© Bάσια Αναγνωστοπούλου

Ζήτησα να μου αποκαλύψει το πραγματικό κίνητρο που τον οδήγησε να ασχοληθεί με τον Κύκλωπα. Εξηγεί: «Πρόκειται για μια αίσθηση που έχω τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ότι αυτός ο πλανήτης οδεύει προς την καταστροφή, ότι τρώει τις σάρκες του. Το έργο του Ευριπίδη μιλάει ακριβώς για τα σκοτεινά αυτά ένστικτα του ανθρώπου, για την τάση κάθε ανθρώπου να επιβιώσει, να προχωρήσει εις βάρος των άλλων, είτε κατασπαράσσοντάς τους, είτε καταστρέφοντάς τους, είτε παραμερίζοντάς τους. Αυτό έχει σχέση όχι μόνο με την κατάσταση παγκοσμίως αλλά και με αυτήν της Ευρώπης και της Ελλάδας συγκεκριμένα. Επίσης, το ίδιο ισχύει και στις μεταξύ μας σχέσεις, στην οικογένεια, στους φίλους, στα ζευγάρια. Όσο εγώ ζω, δεν νιώθω ότι έχουν αποδομηθεί όλα στον βαθμό που συμβαίνει σήμερα. Το βλέπω σαν έναν διάλογο με το σήμερα. Και ο Ευριπίδης εμφανίζει πρόσωπα που δεν είναι ούτε θετικά ούτε αρνητικά, είναι και τα δύο. Αυτό είναι που τους κατευθύνει και κάνει τα πρόσωπα πάρα πολύ σκληρά και άγρια, ο φόβος της επιβίωσης, η προσπάθειά τους να διατηρήσουν τον κόσμο τους αναλλοίωτο, αλώβητο».


Από τον Κύκλωπα αναδύεται ένας κόσμος αντρικός, ωμός και βίαιος, αλληλοεξόντωσης και ανθρωποφαγίας, όπου το δίκαιο ορίζεται από τον εκάστοτε ισχυρό. Στη χώρα των Κυκλώπων ο ξένος όχι μόνο δεν φιλοξενείται αλλά γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και κατασπαράσσεται. Εκεί ο επισκέπτης δεν μπορεί να είναι ούτε καλός ούτε κακός. Η μόνη του επιλογή είναι να είναι φοβισμένος και απελπισμένος ή σκληρός και ανελέητος. Οι ήρωες του Ευριπίδη ακροβατούν ανάμεσα στην ελαφράδα, στη γελοιότητα, στην πονηριά, στον καιροσκοπισμό, στην ηθική παρακμή, στην αγριότητα. Γελοιοποιούν, γελοιοποιούνται, συντρίβουν και συντρίβονται.


Ο Δεντάκης λέει: «Γελοιοποιούνται, γιατί αυτό είναι το βασικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Μέσα στην απόλυτη σοβαρότητα ή τραγικότητα των ανθρώπων, των καταστάσεων και των σχέσεων υπάρχει μια απόλυτη γελοιότητα – πάντα ανάλογα με την οπτική από την οποία βλέπεις μια κατάσταση. Από τη μια, ο Όμηρος δίνει στον Κύκλωπα ελαφρυντικά και, από την άλλη, ο Ευριπίδης δεν παρουσιάζει ένα κτήνος αλλά πολύ περισσότερα. Ουσιαστικά, βάζει δύο κόσμους να συγκρούονται, τον κόσμο της φύσης και του ισχυρού, του ζώου που εκφράζεται από τον Κύκλωπα, και τον κόσμο του πολιτισμού, της θρησκείας, της δημοκρατίας, που εκφράζεται από τον Οδυσσέα. Μέσα σε αυτό συνειδητοποιούμε ότι και των δύο η σκέψη είναι και άδικη και δίκαιη. Μην ξεχνάμε ότι ο Οδυσσέας έρχεται από έναν επεκτατικό πόλεμο, όπου έχει κάψει, έχει λεηλατήσει, έχει σφάξει, και τώρα εμφανίζει τον εαυτό του ως θύμα. Όταν ο Κύκλωπας τυφλώνεται, δείχνει πόσο εκδικητικό ον είναι. Ο χαρακτήρας και ο χαρακτηρισμός του κτήνους εναλλάσσονται μέσα στην παράσταση και δεν αφορά μόνο τον Οδυσσέα και τον Κύκλωπα αλλά και τον Σιληνό, ο οποίος, λειτουργώντας καιροσκοπικά, πότε "αδειάζει" και πότε βοηθάει τον Οδυσσέα».

Ένας «Κύκλωπας» μόνο με γυναίκες Facebook Twitter
Η Στεφανία Γουλιώτη στο ρόλο του Κύκλωπα © Bάσια Αναγνωστοπούλου

Ρωτάω τον σκηνοθέτη αν ο Ευριπίδης, μέσω ενός «κτήνους», μιλάει για τους φόβους του ανθρώπου, το σκότος που εκπροσωπούν όλα τα ανάλογα κατασκευάσματα-τέρατα της λογοτεχνικής και κινηματογραφικής παράδοσης.

Μου απαντάει: «Σαφώς, μιλάει για τους φόβους του ανθρώπου, αλλά αυτό δεν το κάνει μόνο μέσα από τον Κύκλωπα αλλά και μέσα από όλα τα πρόσωπα. Γιατί όλοι οι χαρακτήρες του έργου γίνονται πολύ σκληροί, πολύ εκδικητικοί, βασανίζουν ο ένας τον άλλον, γιατί ακριβώς βασανίζονται από τους φόβους τους. Τα ίδια πράγματα απασχολούν κι εμένα και νιώθω ότι αυτή η σκέψη, αυτοί οι προβληματισμοί, συνδέονται με αυτό που υπάρχει κοινωνικά. Έτσι, ακόμα και η κωμωδία γίνεται εργαλείο για να μιλήσεις για πιο βαθιά πράγματα. Επιλέγω γυναίκες ηθοποιούς γιατί η αγριότητα και η σκληρότητα βγαίνει πολύ αυτονόητα από τους άντρες, μέσα από τα στοιχεία του φαίνεσθαι. Προτίμησα να διευρύνω το κομμάτι των σκοτεινών σημείων και της οργής που έχουμε μέσα μας μέσω της γυναικείας φύσης, την οποία θεωρούμε πιο ευγενική. Συνδέουμε τις γυναίκες με τη δημιουργία, ενώ τον άντρα τον συνδέουμε με την καταστροφή. Προτίμησα να μιλήσω γι' αυτό το έργο μέσα από τα χαρακτηριστικά της γυναίκας. Άραγε, πόσο άγριο μπορεί να είναι ένα έργο έτσι ιδωμένο; Αυτή την πλευρά ερεύνησα κι αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι το τέρας υπάρχει μέσα σε όλους, είτε πρόκειται για γυναίκα, είτε για άντρα, για ηλικιωμένο ή παιδί, σε διαφορετικό βαθμό στον καθέναν. Τα κορίτσια που παίζουν στην παράσταση δεν χρειάστηκε να καμωθούν τίποτα αντρικό για να προσεγγίσουν τους ρόλους τους. Βάζω μια συνθήκη: ο Οδυσσέας έχει αιδοίο και στήθος, όπως και ο Κύκλωπας, ενώ οι Σάτυροι στήθος και πέος. Αν ο θεατής μπορεί να παραμυθιαστεί και δεν ασχοληθεί με την εμφάνιση, θα έχει μπει μέσα στο έργο. Θεωρώ ότι ένας άντρας ηθοποιός δεν μπορεί να ξεπεράσει απόλυτα το κάμωμα της φύσης του, αυτό που έχουμε μάθει στην ελληνική κοινωνία να γαβγίζουμε περισσότερο, για να δείξουμε ότι είμαστε άντρες».

 
Παρατηρώντας ότι η σκηνοθετική του προσέγγιση γεφυρώνει τη μεγάλη απόσταση από το μακρινό παρελθόν, ρωτάω τι νιώθει να συνδέει τον σύγχρονο άνθρωπο με όσα περιγράφει ο μύθος του Ευριπίδη. Απαντάει: «Το ότι συγκρούονται κόσμοι που έχουν τα άδικα και τα δίκια τους, όπως σήμερα π.χ. ο αραβικός με τον δυτικό κόσμο. Αν πούμε ότι το Ισλάμ είναι ο κόσμος του Κύκλωπα –αν και θα μπορούσε να είναι και του Τραμπ–, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι κάπου έχει τα δίκια του. Όπως ο Οδυσσέας έχει κάψει μια πόλη, έτσι και η Δύση έχει σκοτώσει, έχει επέμβει, έχει εκμεταλλευτεί χώρες και λαούς. Είμαστε, υποτίθεται, πιο πολιτισμένοι σε σχέση με αυτούς που μπουκάρουν κάπου ζωσμένοι με εκρηκτικά, αλλά κι εμείς έχουμε σφάξει κόσμο. Και ο Ευριπίδης γι' αυτά μιλάει. Δεν δείχνει τον καλό και τον κακό, τον άγριο και τον πολιτισμένο. Μέσα στην αγριότητα του Κύκλωπα υπάρχει απίστευτος πολιτισμός και απίστευτη σύνδεση με τη φύση. Μέσα στον πολιτισμό του Οδυσσέα υπάρχει αγριότητα και αδικία».

Ένας «Κύκλωπας» μόνο με γυναίκες Facebook Twitter
© Bάσια Αναγνωστοπούλου

Info:

Παντελής Δεντάκης

Ευριπίδη «Κύκλωπας»

Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου

21-22 Ιουλίου

21:30

Μετάφραση: Παντελής Μπουκάλας
Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Σκηνικά - Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Μουσική: Λευτέρης Βενιάδης
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Παίζουν: Στεφανία Γουλιώτη (Κύκλωπας), Άννα Καλαϊτζίδου (Οδυσσέας), Αλεξάνδρα Αϊδίνη (Σιληνός), Νεφέλη Μαϊστράλη, Μαρία Μοσχούρη, Αμαλία Νίνου, Μυρτώ Πανάγου, Ελένη Τσιμπρικίδου (Σάτυροι), Έφη Ρευματά (κομπάρσος)


ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ