«Έχω μάτια στ’ αυτιά»: Μια εναλλακτική ματιά στην όπερα έρχεται στη Μικρή Επίδαυρο

«Έχω μάτια στ’ αυτιά»: Μια εναλλακτική ματιά στην όπερα έρχεται στη Μικρή Επίδαυρο Facebook Twitter
Την κεντρική ηρωίδα ερμηνεύει η σπουδαία υψίφωνος Μυρσίνη Μαργαρίτη υπό τους ήχους του πιάνου της Μαρίας Παπαπετροπούλου. Φωτό: Βάσια Αναγνωστοπούλου
0

Η «Ανθρώπινη Φωνή» του Πουλένκ από τον ομώνυμο αγαπημένο μονόλογο του Κοκτό στην τολμηρή σκηνοθετική σύλληψη της Μαρίας Πανουργιά δημιουργεί στη σκηνή της Μικρής Επιδαύρου έναν εξωτικό, πληθωρικό κήπο (Παρασκευή 7 & Σάββατο 8 Αυγούστου): βλάστηση πυκνή με οπωροφόρα δέντρα, αρωματικά φυτά αλλά και άγνωστα λουλούδια και θάμνους από μέρη τροπικά είναι το σκηνικό του τελευταίου, σπαρακτικού τηλεφωνήματος της ηρωίδας στον εραστή της που την εγκαταλείπει, ενώ γύρω της πέντε χορευτές-ηθοποιοί εικονοποιούν σε ξεχωριστούς τηλεφωνικούς θαλάμους τη δίνη της αγωνίας της. Την κεντρική ηρωίδα ερμηνεύει η σπουδαία υψίφωνος Μυρσίνη Μαργαρίτη υπό τους ήχους του πιάνου της Μαρίας Παπαπετροπούλου.


Γράφει η Μαρία Πανουργιά: «Προσπάθεια για ένα μνημείο χωρισμού / Ο τόπος πρέπει να είναι ήμερος και ζεστός, κοντά στη θάλασσα. Η βλάστηση πυκνή, με οπωροφόρα δέντρα και αρωματικά φυτά, όμως πού και πού φυτρώνουν άγνωστα λουλούδια και θάμνοι από μέρη τροπικά (αλστρομέρια, στρελίτζια, χοχόμπα, νεορεγκέλια). Τα ζώα και τα τέρατα είναι εξημερωμένα και τα πλάσματα που ξεκουράζονται εκεί είναι από τόπους ονειρικούς του Κοκτό.

Χρόνος δεν υπάρχει, ο ήλιος μόνο δύει. Σ' αυτό το μνημείο-τόπο οι επισκέπτες μπορούν να ακούσουν το τελευταίο τηλεφώνημα δύο εραστών και να αφήσουν τα δικά τους σουβενίρ από έρωτες που δεν υπάρχουν πια. Δυστυχώς, βρέχει πολύ συχνά και όλα καταλήγουν στη θάλασσα».

Θεωρείται ευρέως αποδεκτό ότι η ελαφρά διασκευή του Πουλένκ κάνει Εκείνη να μοιάζει πιο ήρεμη, λιγότερο διεκδικητική και πιο ευάλωτη, αν και διαρκώς προστατευμένη από τη θωράκιση της υστερίας της. Με δυο λόγια, την κάνει λιγότερο «ανυπόφορη».


Περισσότερα για το έργο γράφει ο Γιάννης Κωνσταντινίδης, σύμβουλος δραματουργίας:


«Ο Φρανσίς Πουλένκ ήταν δέκα χρόνια νεότερος από τον Ζαν Κοκτό, απεβίωσαν όμως την ίδια χρονιά, το 1963. Ο Πουλένκ δεν είναι πάντα ακριβής όταν αναφέρεται στις σημαντικές ημερομηνίες της ζωής του, αλλά, εν πάση περιπτώσει, θεωρείται βέβαιο ότι ήταν στην αρχή της καριέρας του που γνωρίστηκε με τον Ζαν Κοκτό. Και συνδέθηκαν με δεσμό φιλίας που κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής τους.


Ωστόσο, πέρασαν περίπου σαράντα χρόνια μέχρι ο Πουλένκ να προσεγγίσει ένα κείμενο του Κοκτό ως λιμπρέτο για δική του σύνθεση. Έλεγε πως ένιωθε εξαρχής ότι για να κάνει κάτι τέτοιο του χρειαζόταν η αυτοπεποίθηση που μόνο η μακροχρόνια εμπειρία χαρίζει σε έναν συνθέτη.


Η "Ανθρώπινη Φωνή", λοιπόν, ήταν η πρώτη του τέτοια απόπειρα και ολοκληρώθηκε το 1958, δηλαδή τριάντα χρόνια μετά τη συγγραφή του θεατρικού μονολόγου από τον Κοκτό, ο οποίος μονόλογος, σε αυτό το διάστημα, είχε κατακτήσει στο θέατρο τεράστια φήμη και δημοφιλία και είχε επίσης μεταφερθεί με ανάλογη επιτυχία στον κινηματογράφο το 1948 από τον Ρομπέρτο Ροσελίνι, με πρωταγωνίστρια την Άννα Μανιάνι.

«Έχω μάτια στ’ αυτιά»: Μια εναλλακτική ματιά στην όπερα έρχεται στη Μικρή Επίδαυρο Facebook Twitter
Ωστόσο, πέρασαν περίπου σαράντα χρόνια μέχρι ο Πουλένκ να προσεγγίσει ένα κείμενο του Κοκτό ως λιμπρέτο για δική του σύνθεση. Έλεγε πως ένιωθε εξαρχής ότι για να κάνει κάτι τέτοιο του χρειαζόταν η αυτοπεποίθηση που μόνο η μακροχρόνια εμπειρία χαρίζει σε ένα. συνθέτη. Φωτό: Βάσια Αναγνωστοπούλου


Ο Πουλένκ ωστόσο έκανε μια ανεπαίσθητη μεν, αλλά καίρια διασκευή του κειμένου που μελοποίησε, επιδιώκοντας να διατηρήσει στο έπακρο τον συναισθηματικό αντίκτυπο που είχε στους θεατές, αλλά "στρογγυλεύοντας" τα σημεία του που ο ίδιος πίστευε ότι ενδεχομένως να υπονόμευαν τις συναισθηματικές εντάσεις που υπαγόρευε η δική του σύνθεση.


Πέραν, όμως, αυτής της πρόθεσης, υπήρχε από πλευράς του και η επιθυμία να ταυτίσει όσο το δυνατόν περισσότερο τη δική του βιωματική εμπειρία ως εγκαταλελειμμένου εραστή με αυτήν της μυθοπλαστικής Εκείνης, που πρωταγωνιστεί στο έργο του Κοκτό. Ως προς αυτή την πρόθεσή του, ο συγγραφέας υπήρξε ενθουσιώδης υποστηρικτής του.

Θεωρείται ευρέως αποδεκτό ότι η ελαφρά διασκευή του Πουλένκ κάνει Εκείνη να μοιάζει πιο ήρεμη, λιγότερο διεκδικητική και πιο ευάλωτη, αν και διαρκώς προστατευμένη από τη θωράκιση της υστερίας της. Με δυο λόγια, την κάνει λιγότερο "ανυπόφορη".


Για τον λόγο αυτό θεωρείται πιο εύκολο να πάρει με το μέρος της τον θεατή, να κερδίσει την συμπόνια του και να τον συγκινήσει, σε σύγκριση με την αρχική εκδοχή της από τον Κοκτό.


Κατά τα άλλα, κάθε τέλος μιας ερωτικής σχέσης περιλαμβάνει οδύνη. Αυτό θα το επιβεβαίωναν και οι πιο σκληροί αλλά και όσοι την αμέσως επόμενη χρονική στιγμή θα χαίρονταν με αγαλλίαση την απελευθέρωσή τους από τον δεσμό. Για τον περισσότερο κόσμο, όμως, και κυρίως για τα σύγχρονα θύματα του ρομαντισμού, το διάστημα μιας τέτοιας οδύνης ισοδυναμεί με μια περίοδο πένθους. Και, ως "καταιγίδα" στην ψυχή που είναι η οδύνη ενός χωρισμού, ακολουθεί τα στάδια ενός πένθους όσον αφορά τις φάσεις της εκτόνωσής της μέχρι την πλήρη αποδρομή της. Εκτός από μερικές περιπτώσεις, διόλου σπάνιες, κατά τις οποίες η οδύνη εγκαθίσταται στην ψυχή ως νέα μονιμότητα, επειδή η ψυχή απολαμβάνει έναν πόνο της με τον παράξενο και δυσεξήγητο εκείνο τρόπο που απολαμβάνει και οτιδήποτε άλλο ξεπερνά το όριο μέχρι το οποίο αυτό θα παρέμενε ευχάριστο.


Το παράδοξο, αν και κοινότατο αυτό στοιχείο ανιχνεύεται και στην περίπτωση Εκείνης: μοιάζει σαν να επιδιώκει από τον άνδρα με τον οποίο χωρίζει την παράταση επ' αόριστον του διαστήματος κατά το οποίο εκείνος θα της επαναλαμβάνει ότι η σχέση τους έχει τελειώσει κι έτσι θα απορρίπτει την ίδια σαν να ήταν σκουπίδι.

«Έχω μάτια στ’ αυτιά»: Μια εναλλακτική ματιά στην όπερα έρχεται στη Μικρή Επίδαυρο Facebook Twitter
Φωτό: Βάσια Αναγνωστοπούλου


Αυτό, με τη σειρά του, φαίνεται να συνδυάζεται "αρμονικά" με το δικό της αίτημα να θέλει για πάντα τη φωνή του, σαν όλο το υπόλοιπο που συνιστά εκείνον να είναι για Εκείνην ένα άχρηστο, ίσως και ενοχλητικό περίβλημα (το οποίο περίβλημα –δεν το λέει ποτέ η ίδια, αλλά καταντά αυτονόητο από ένα σημείο κι έπειτα– είναι μάλλον για τα σκουπίδια). Του αποδίδει, εν τέλει, μέσα από αυτή την ασυνείδητη διαδικασία ίση απόρριψη και κατά κάποιον τρόπο Εκείνη αγγίζει ένα ιδανικό σημείο μέσα της, στο οποίο είναι πάτσι.

Η ίδια δεν θα αποδεχόταν ποτέ με ευκολία μια τέτοια ερμηνεία της στάσης της. Αλλά και ποιος θα αποδεχόταν πρόθυμα να μην απολαύσει κάποια εκδίκησή του προς εκείνον τον άλλον που του προκάλεσε ένα ανυπέρβλητο, ναρκισσιστικό τραύμα;


Εκείνη είναι τόσο κοινή περίπτωση που δεν χρειάζεται ούτε καν ένα ονοματεπώνυμο για να είναι αναγνωρίσιμη. Διεκδικεί (ίσως ασυνείδητα, αλλά δεν έχει και τόση σημασία, αφού το διεκδικεί) την επανεγκατάσταση του "ειδωλολατρικού αγάλματος" του εαυτού της στο επιδιορθωμένο βάθρο του ναρκισσισμού της.

Και σήμερα ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί ότι έχει κάθε δικαίωμα και δίκιο να το διεκδικεί; Τα δάκρυά της που ρέουν μαζί με τα λόγια της και η συγκινησιακή φόρτιση που παράγουν η μουσική και η οπερατική φωνή θολώνουν επαρκώς τη ματιά του θεατή, ώστε να μη διακρίνει τις μικρές παγίδες που Εκείνη στήνει στον πρώην εραστή της, προκειμένου αυτός να είναι το ανίσχυρο τρωκτικό στο πασίγνωστο παιχνίδι θανάτου μεταξύ γάτας και ποντικού.


Έτσι, το θύμα που ολοφύρεται και αποπειράται, χωρίς επιτυχία, να αυτοκτονήσει είναι ταυτόχρονα και θύτης του θύτη του. Το ζήτημα που προέκυψε, λοιπόν, ήταν να αποδοθεί μεν αυτή η βαθύτερη και όχι κολακευτική "αλήθεια" Εκείνης, αλλά ταυτόχρονα η ίδια να συγκινεί, παρότι απολαμβάνει αυτό που την κάνει να πάσχει. Και μια βασική ιδέα για να αντιμετωπιστεί ήταν να μεταφερθεί η συνομιλία της με Εκείνον σε έναν εξωτερικό χώρο, ο οποίος θα φαντάζει εξαρχής ως αντίστιξη στο εσωτερικό ενός διαμερίσματος, που είναι ο αναμενόμενος τόπος για να διαδραματίζεται αυτός ο τηλεφωνικός τελευταίος χωρισμός.


Έτσι, ο θεατής συναντά Εκείνη σε έναν κήπο κατάφυτο, που είναι μεν πραγματικός και ως πραγματικός είναι αισθητός σ' Εκείνη, αλλά ταυτόχρονα είναι κυρίως ένας τόπος φαντασιακός, σαν εκείνον τον τόπο, τον προσωπικό του καθενός, στον οποίο "καταφεύγει" η ερωτική του επιθυμία όποτε "αποχαλιναγωγείται" από μια βαθύτατη θλίψη.

Ένας κήπος παράξενος και απροσδόκητος, μέσα στον οποίον Εκείνη αντέχει να νιώσει τον διχασμό της ανάμεσα στη δική της απόλαυση ως "κυρίας" της σχέσης τους και την οδυνηρή αλήθεια της ολοκληρωτικής απόρριψής της από Εκείνον. Εκεί αναπολεί τις τελευταίες τηλεφωνικές συνομιλίες τους, αποδεχόμενη τον χρόνο του ολοκληρωτικά συντελεσμένου χωρισμού τους. Ο κίνδυνος να αποδιοργανωθεί ψυχικά είναι σαφώς αισθητός, επειδή είναι πλέον βέβαιη ότι δεν θα αποκατασταθεί το τραύμα της και ότι η ήττα της είναι οριστική.


Περιφέρεται πια στο πεδίο ενός αληθινού δικού της δράματος και αυτό βρίσκεται εντός της. Κατανοεί ότι το πεδίο αυτό θα βρίσκεται πάντα εκεί και εξαιτίας του το δράμα της θα παραμένει για πάντα άλυτο. Γι' αυτό οφείλει πια να τα βγάλει πέρα με αυτή την αδυσώπητη μονιμότητα. Μια εναλλακτική ματιά στην όπερα που θα αναδείξει μοναδικά το φυσικό περιβάλλον της Μικρής Επιδαύρου. Τυχεροί όσοι θα έχουμε την ευκαιρία να είμαστε εκεί».

«Έχω μάτια στ' αυτιά», η «Ανθρώπινη Φωνή» του Φ. Πουλένκ, βασισμένο στον μονόλογο του Ζαν Κοκτό

Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου

7/8-8/8/20 στις 21:30

Ερμηνεύουν: Μυρσίνη Μαργαρίτη - σοπράνο, Μαρία Παπαπετροπούλου - πιάνο

Χορός: Στέλλα Βογιατζάκη, Αλέξανδρος Λασκαράτος, Αλεξάνδρα Ντεληθέου, Γιάννης Παπαδόπουλος, Φιντέλ Ταλαμπούκας

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ