Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου

Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO
0

Ψάχνει τον σωστό άνθρωπο. Κάνει γυμναστική και δίαιτες αλλά νιώθει «σαν μπόγος από φλούδες πορτοκάλι». Έχει ισχυρή παρουσία στα social media. Είναι μια σύγχρονη, νεαρή γυναίκα, σε εύρος ηλικίας από τα mid '20s μέχρι τα late '30s, που καταναλώνει, ελπίζει, απογοητεύεται, ψάχνεται, ονειρεύεται την ευτυχία. Είναι πολλές φωνές που καταλήγουν σε μία.

Την ηρωίδα του μονολόγου «ΚΑΙ ΤΩΡΑ: Ο ΚΟΣΜΟΣ! ή Αυτό που αποκαλείτε Έξω, εμένα δεν μου λέει τίποτα» της Σιμπίλε Μπεργκ, που γράφτηκε το 2015, τη γνωρίζουμε, είναι η κολλητή μας, η αδερφή μας, είμαστε εμείς. Ταλαντεύεται ανάμεσα σε νέο-φεμινιστικές τάσεις, ανάγκες συγχρονισμού με διεθνή καταναλωτικά πρότυπα και παραδοσιακές, ετεροκανονικές, οικογενειοκεντρικές αντιλήψεις. Τη ματαίωση που νιώθει από την κοινωνία, τους γκόμενους, τη μόδα, τα social media, την κενή καθημερινότητα και τις άστοχες επιλογές, τη νιώθουμε κι εμείς, όσοι ανήκουμε σε αυτή τη γενιά, ανεξαρτήτως φύλου.

Η σκηνοθέτις Ελένη Ευθυμίου, στα 33 της, στο μέσον δηλαδή του δημογραφικού γκρουπ των millennials, παίρνει τον μονόλογο της περιβόητης Γερμανο-Ελβετίδας δραματουργού και συγγραφέως, μιας από τις πιο δυνατές φωνές του σύγχρονου γερμανόφωνου θεάτρου, τον μοιράζει σε 8 ερμηνεύτριες, ντυμένες με πανομοιότυπα κοστούμια, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού της, και τον ανεβάζει στο Εθνικό Θέατρο.

  

Πέρσι, έγινα δέκτης περιστατικού τυχαίας βίας στον δρόμο. Μάλλον ήταν σεξιστικό το κίνητρο αλλά κι εγώ είμαι επιφυλακτική με όλες αυτές τις ονομασίες και τις ταμπέλες. Ακόμα και το να είσαι βίγκαν ενέχει ένα ερωτηματικό σε σχέση με το αν υπηρετείς ένα νέο μοντέλο, ένα νέο σύστημα κατανάλωσης, που σου παρέχεται πάλι από το σύστημα.

Φεμινισμός, μηδενισμός, η πορεία από το συλλογικό στο ατομικό και αντίστροφα, η ανάγκη για αντίδραση και αντισυστημική αντιμετώπιση των πραγμάτων και βέβαια η ομάδα καλλιτεχνών με ή χωρίς αναπηρία «Εν Δυνάμει», με την οποία η Ελένη έχει δημιουργήσει στο παρελθόν μερικές δουλειές που προκάλεσαν αίσθηση, έπεσαν στο τραπέζι της συζήτησής μας, στο διάλειμμα μιας πρόβας, λίγο πριν από την πρεμιέρα.

— Γιατί επέλεξες να προτείνεις το συγκεκριμένο έργο της Σιμπίλε Μπεργκ στο Εθνικό Θέατρο;

Καταλήξαμε σε αυτό το έργο μαζί με τους πρώην καλλιτεχνικούς διευθυντές της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, τον Πρόδρομο Τσινικόρη και τον Ανέστη Αζά, ύστερα από μαγείρεμα πολλών προτάσεων. Θέλαμε να κάνουμε μια παράσταση με πολύ χιούμορ, που θα μιλούσε για τη σύγχρονη κοινωνία, καυτηριάζοντας όσο το δυνατόν περισσότερο αυτή την τρέλα που ζούμε. Ανάμεσα σε άλλα έργα, μου πρότειναν τα παιδιά αυτό τον μονόλογο της Σιμπίλε Μπεργκ, τον διάβασα και ενθουσιάστηκα.

Επειδή η Πειραματική αναζητά περισσότερο έργα συνόλου κι επειδή κι εμένα με ενδιαφέρει περισσότερο το θέατρο συνόλου, αποφασίσαμε να δουλέψω τον μονόλογο με έναν χορό γυναικών. Τα βασικά κριτήρια της επιλογής ήταν λοιπόν η σύνδεση με την πραγματικότητα και το χιούμορ.

Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου Facebook Twitter
Η σκηνοθέτις Ελένη Ευθυμίου παίρνει τον μονόλογο της περιβόητης Γερμανο-Ελβετίδας δραματουργού και συγγραφέως, τον μοιράζει σε 8 ερμηνεύτριες, ντυμένες με πανομοιότυπα κοστούμια, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού της, και τον ανεβάζει στο Εθνικό Θέατρο. Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO

— Έχετε εξελληνίσει τον μονόλογο, μεταφέροντάς τον στα καθ' ημάς;

Το έργο αναφέρεται μεν στην κατάσταση της Γερμανίας αλλά με τρόπο που πολύ εύκολα μπορεί να τον διαβάσει κανείς σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Εμείς έχουμε κάνει μια προσπάθεια οι αναφορές να μην είναι μόνο γερμανικές, αλλά ταυτόχρονα να μην είναι και ελληνικές, με ονόματα και καταστάσεις συγκεκριμένες. Έχει γίνει επεξεργασία μέσα από τις πρόβες, ώστε ο λόγος να σημαίνει κάτι για εμάς, για την καθεμία ξεχωριστά και για όλες μας, ως σύνολο.

Σίγουρα είναι ένα μεταδραματικό κείμενο που προσφέρεται να το κόψεις, να το πειράξεις, να το αλλάξεις, να το μεταφράσεις με όποιον τρόπο θέλεις, από το να είναι μια γυναίκα σε μια καρέκλα και να τα λέει όλα αυτά μέχρι να είναι οκτώ γυναίκες με εκατό χιλιάδες props, εικόνες, βίντεο, πολλά πράγματα. Η ελευθερία που σου παρέχεται σε ένα μεταδραματικό κείμενο μου αρέσει, πόσο μάλλον όταν η συγγραφέας είναι τόσο τρελή όσο θα έπρεπε να είμαστε όλοι μας. Έχει μια φοβερή αυθεντικότητα, έναν τρομερό σαρκασμό.

— Υπάρχει κάποιος συμβολισμός πίσω από τον μακροσκελή τίτλο του έργου και τον τρόπο που αναγράφεται, με πεζοκεφαλαία;

Είναι κάποιες σκέψεις που κάνει κάποιος πριν δει το έργο και άλλες που κάνει αφού το δει. Σίγουρα το «Έξω» είναι η πραγματικότητα. Είναι το σύστημα, οτιδήποτε έχει να κάνει με εξωτερικούς παράγοντες και όχι με τον εαυτό. Το «ΚΑΙ ΤΩΡΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ» έχει να κάνει με το ότι η ηρωίδα επιλέγει να δείξει τον κόσμο μέσα από την υποκειμενική της ματιά, έτσι όπως τον βιώνει.

Η πραγματικότητα του έργου δεν είναι καθόλου αντικειμενική, έχει να κάνει και με το ότι είναι γυναίκα και το ότι είναι νέα, ότι βασανίζεται βαθιά από μηδενισμό και έλλειψη συναισθημάτων με τον τρόπο που έχει μεγαλώσει, που δεν αφορά καθόλου κάποια πληγή από το παρελθόν, αλλά μόνο το σύστημα που την περιβάλλει. Έχει πολύ μεγάλο παράπονο –κι αυτό εκφράζεται μέσα στο έργο– από την προηγούμενη γενιά, επειδή δεν την προετοίμασε γι' αυτή την πραγματικότητα, και αυτό της βγαίνει με βίαιο τρόπο. Η δράση της είναι η βία, κυρίως λεκτική, προσπαθεί τη βία που έχει υποστεί από το σύστημα με κάποιο τρόπο να τη στοχεύσει προς τα κάπου. Έχει εφεύρει έναν εχθρό που είναι ο αποδέκτης όλου του μονολόγου.

— Τι έχει να μου πει ένα μεταφεμινιστικό έργο με 8 ερμηνεύτριες, ως άντρα και ως θεατή;

Το έργο έχει δύο πλευρές. Η μία κοιτά προς τον νέο άνθρωπο, που έχει μεγαλώσει σε μία κοινωνία για την οποία δεν έχει προετοιμαστεί, γιατί αυτή διαρκώς αλλάζει, σε ένα σύστημα συνεχούς κατανάλωσης όπου συμμετέχει, άθελά του, γιατί έτσι έχει μάθει να ζει. Αυτός ο νέος άνθρωπος πιθανά να βιώνει ίδια ερωτηματικά σε σχέση με το σε τι μπορεί, εν τέλει, να στοχεύσει και προς τα πού μπορεί να επιλέξει να κινηθεί, με ποιον τρόπο και αν μπορεί να αντιδράσει. Σίγουρα κάνει και σκέψεις πιο μηδενιστικές σε σχέση με το τι αξίζει και τι όχι.

Αυτό το κομμάτι του έργου αφορά λοιπόν τον νέο άνθρωπο στη σύγχρονη κοινωνία, που είναι κομμάτι της αδιάσπαστο και ταυτόχρονα, πιθανά, να μην ήθελε να είναι. Το άλλο έχει να κάνει με τη γυναικεία ταυτότητα. Μια γυναίκα, αντίστοιχα, σε αυτό το σύστημα, δέχεται πολύ συγκεκριμένες πιέσεις για το πώς πρέπει να ερμηνεύσει τον κοινωνικό της ρόλο. Οπότε εσύ, ως νέος άντρας, από τη μία θα ταυτιστείς σε σχέση με το κομμάτι της νεότητας κι από την άλλη θα κατανοήσεις.

Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου Facebook Twitter
«Σίγουρα είναι ένα μεταδραματικό κείμενο που προσφέρεται να το κόψεις, να το πειράξεις, να το αλλάξεις, να το μεταφράσεις με όποιον τρόπο θέλεις, από το να είναι μια γυναίκα σε μια καρέκλα και να τα λέει όλα αυτά μέχρι να είναι οκτώ γυναίκες με εκατό χιλιάδες props, εικόνες, βίντεο, πολλά πράγματα». Φωτο: Karol Jarek

— Πέρα από το προφανές, ότι κι εσύ είσαι μια νέα γυναίκα, έχεις βρει άλλα σημεία ταύτισης με την ηρωίδα;

Δυστυχώς ναι. Στεναχωριέμαι που το λέω αλλά ναι. Αν ακούσεις το κείμενο, κάπως ντρέπεσαι που ταυτίζεσαι, αλλά ο βαθμός ταύτισης είναι μεγάλος, παρότι ακόμα δεν αισθάνομαι να με κατακλύζει ο μηδενισμός. Ο κυνισμός σίγουρα ναι. Μιλά για μια ιστορία αποτυχίας στην οποία είσαι αναγκασμένος να πέσεις, όταν το σύστημα διαρκώς σε θέλει να είσαι τέλειος. Και να θέλεις, είναι δύσκολο να μη σχετίζεσαι με τον καταναλωτισμό ή, ας πούμε, με το Ίντερνετ, σε αυτό τον κόσμο. Πρέπει να πας σε ένα δάσος και πάλι δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει ή αν θα σε κάψουν εκεί που θα βρίσκεσαι.

Ζούμε σε μία κοινωνία φοβερών αντιφάσεων. Από τη μία εξελισσόμαστε διαρκώς κι από την άλλη γινόμαστε ολοένα και πιο ηλίθιοι. Αντί να χρησιμοποιούμε την όποια τεχνολογία ή γνώση για να μας υπηρετεί, γινόμαστε, εν τέλει, εμείς υπηρέτες της. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η καθημερινότητά μας μεταμορφώνεται διαρκώς σε ένα τόσο δυστοπικό περιβάλλον. Ακόμα είμαι σε μία κατάσταση άρνησης. Νομίζω ότι ο άνθρωπος πάντα θα ψάχνει μηχανισμούς να μην το δέχεται, αλλιώς θα πρέπει ή όλοι να πεθάνουμε ή όλοι να σταματήσουμε ό,τι κάνουμε.

Πολύ πρόσφατα άρχισα να σκέφτομαι ότι θέλω να βγω από το Facebook. Θεωρώ ότι οι σύγχρονες επαναστάσεις δεν είναι στον δρόμο, χωρίς να υποτιμώ τα κινήματα – μακάρι να μπορούσε να αλλάξει κάτι έτσι. Πιστεύω όμως ότι αυτό που θα πρέπει να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να υπηρετούμε το σύστημα που έχουμε φτιάξει. Να σταματήσουμε να καταναλώνουμε και να παρέχουμε δεδομένα από τον εαυτό μας ως προϊόν στο Διαδίκτυο. Να μη σταματήσουμε να μορφωνόμαστε και να βρούμε τρόπους να μην απομονωνόμαστε κοινωνικά. Αυτό είναι το θετικό των κινημάτων, οι άνθρωποι βρίσκονται μαζί, μιλάνε και δρουν για το όποιο μέλλον. Πιστεύω στις συλλογικότητες, στη συλλογική δουλειά και σκέψη, αλλά είμαι σε αδιέξοδο.

Πέρσι, έγινα δέκτης περιστατικού τυχαίας βίας στον δρόμο. Μάλλον ήταν σεξιστικό το κίνητρο αλλά κι εγώ είμαι επιφυλακτική με όλες αυτές τις ονομασίες και τις ταμπέλες. Και το ίδιο το έργο σχολιάζει αρνητικά όλες τις ταμπέλες κάτω από τις οποίες επιλέγει κάποιος να τοποθετείται. Ακόμα και το να είσαι βίγκαν ενέχει ένα ερωτηματικό σε σχέση με το αν υπηρετείς ένα νέο μοντέλο, ένα νέο σύστημα κατανάλωσης, που σου παρέχεται πάλι από το σύστημα. Ή ακόμα και το να βοηθάς τους άλλους, η φιλανθρωπική έννοια, είναι σχετικά σιχαμένη γιατί εμπεριέχει μέσα την ανισότητα. Όταν πραγματικά πλησιάσεις τον άλλο και ο σκοπός της βοήθειας δεν είναι ο εαυτός σου αλλά η μοιρασιά και να τον καταλάβεις, τότε μιλάμε για κάτι άλλο.

Έτσι όπως προχωράνε τα πράγματα γίνομαι όλο και πιο σίγουρη ότι η βία είναι στοιχείο του ανθρώπου που μάλλον δεν έχει να κάνει με την κακία αλλά με την ίδια του την τάση. Είμαστε πολύ σκληρά, αυτοκαταστροφικά όντα. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να ελπίζω στην παγκόσμια ειρήνη ή αν θα ζούμε σε έναν διαρκή πόλεμο που θα παράγει και μετά θα καταστρέφει. Βολευόμαστε πολύ με την ασφάλειά μας. Μέχρι να μας συμβεί κάτι, δεν θα πάμε να ξύσουμε λίγο, να δούμε τι γίνεται παραέξω.

Ως γυναίκα βρίσκω τρόπους να είμαι καλά και νιώθω ότι δεν με καταπατά σε καθημερινό επίπεδο η πατριαρχία. Μπορεί όμως, επειδή έχω αυτοπεποίθηση, να έχω βρει έναν τρόπο να συγκρούομαι, όποτε χρειάζεται. Με έναν τρόπο αισθάνομαι ισότιμη και σέβομαι τους υπόλοιπους ανθρώπους. Γνωρίζω όμως πως, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κοινωνία μας, επιστρέφουν σκέψεις όπως ότι η γυναίκα δεν πρέπει να προκαλεί ή ότι η ομοφοβία αναγκάζει τους άντρες να είναι «κάπως» – γιατί θεωρώ ότι και οι άντρες βιώνουν μια τεράστια καταπίεση, σε σχέση με όλες αυτές τις μαλακίες που ακούγονται. Διαρκής σκέψη χρειάζεται, καθημερινή σύγκρουση, όχι συμβιβασμός.

Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου Facebook Twitter
«Η πραγματικότητα του έργου δεν είναι καθόλου αντικειμενική, έχει να κάνει και με το ότι είναι γυναίκα και το ότι είναι νέα, ότι βασανίζεται βαθιά από μηδενισμό και έλλειψη συναισθημάτων με τον τρόπο που έχει μεγαλώσει, που δεν αφορά καθόλου κάποια πληγή από το παρελθόν, αλλά μόνο το σύστημα που την περιβάλλει». Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO

— Έχει γίνει μεγάλο θέμα, τα τελευταία χρόνια, φτάνοντας ακόμα και στο Χόλιγουντ, η ανάγκη ίσης εκπροσώπησης στην τέχνη. Πώς βιώνεις το γεγονός ότι είσαι μια νέα γυναίκα σκηνοθέτις στην Ελλάδα;

Νιώθω περηφάνια για το φύλο μου. Είναι εντελώς τυχαίο το γεγονός ότι είμαι γυναίκα. Δεν προσπάθησα γι' αυτό. Χαίρομαι που σε έναν άνισο κόσμο έχω καταφέρει αυτό που αγαπώ να το κάνω να αναγνωρίζεται με κάποιο τρόπο. Θεωρώ ότι και το ζήτημα της αναγνώρισης κάποιες φορές μπορεί να μην είναι τυχαίο, αλλά είναι πρόσκαιρο, χρησιμοποιείται για να φωτίσουμε μια πλευρά και να πούμε «τι ωραία που οι γυναίκες κάνουν αυτό» και μετά από λίγο ξεχνιέται ή είναι απλώς κάτι δεδομένο ή δεν είναι καθόλου δεδομένο και ξαφνικά βρίσκεσαι έξω από την μπάλα. Χαίρομαι που δεν είμαι μόνη, υπάρχουν πολλές ακόμα γυναίκες που έχουν αξιόλογη άποψη και προσφέρουν στον πολιτισμό νέες ιδέες και σκέψεις. Είναι ωραία η πολυφωνία.

— Μπορείς να μοιραστείς τις πρώτες σκέψεις που σου έρχονται στο μυαλό αναφορικά με τις παρακάτω γυναίκες;

Μάγδα Φύσσα: Σεβασμός.

Ελένη Τοπαλούδη: Άσε με τώρα. Μίσος. Όχι για τους δολοφόνους. Για την κοινωνία. Φρίκη. Θα έβγαζα τις σάρκες μου για να σ' το περιγράψω.

Κατερίνα Σακελλαροπούλου: Δεν γνωρίζω το έργο της, αλλά το γεγονός ότι χρησιμοποιούμε κάτι που θα το θεωρούσαμε προοδευτικό πριν από 100 χρόνια, για να πούμε ότι κάτι προοδευτικό συμβαίνει, ok, καλό είναι, αλλά δεν αρκεί. Χαίρομαι που είναι γυναίκα, δεν την ξέρω, το λέω με σεβασμό, μακάρι να μοιραστούν οι ρόλοι σε όλους μας ισότιμα. Δεν είναι μόνο το ζήτημα της γυναίκας ή του άντρα αλλά και αυτό της ηλικίας, πόσοι νέοι άνθρωποι παίρνουν εξουσία στα χέρια τους, πόσο έχομε γεροντοκρατία. Δεν είναι μόνο η πατριαρχία του πρόβλημα.

Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO

— Τελικά, πού είναι το φως; Γιατί είναι θεμιτό να πάμε κόντρα στο σύστημα; Και πώς το προσπαθείς εσύ;

Το φως βρίσκεται σε μικρά πράγματα. Στους ανθρώπους μεταξύ τους. Δεν έχει χαθεί ακόμα η ανθρωπιά. Είναι πολύ συγκινητικό όταν συναντάς ξανά την αγάπη, τη δημιουργία, την ειλικρίνεια. Θα πεθάνουν κι αυτά κάποια στιγμή, αλλά δεν έχουν πεθάνουν ακόμα.

Τώρα, αν υπάρχει ελπίδα γι' αυτό που ζούμε; Περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνό μου και να μου πουν να συμμετέχω σε κάποια γενικευμένη –ή πιο εξειδικευμένη– αντίδραση που θα μπλοκάρει το σύστημα. Αν πραγματικά έβλεπα ότι είναι κάτι οργανωμένο, θα ήθελα «ναι, είμαι μέσα». Ή αλλιώς, έστω, ας το διασκεδάσουμε όλο αυτό το φρικαλέο πράγμα που ζούμε.

Στη «Μεγάλη Πλατεία» του Νίκου Μπακόλα, που σκηνοθετώ στη Θεσσαλονίκη, για το ΚΘΒΕ, υπάρχει μια φράση στο τέλος που με απαισιόδοξο τρόπο φωτίζει βαθιά μια ελπίδα: «Ίσως άμα πεθαίναμε όλοι εμείς και βγαίνανε καινούργιοι άνθρωποι που δεν θα αναθυμούνται τίποτα από τις διχόνοιες και τους σκοτωμούς...». Είμαστε εμποτισμένοι από βία και διχόνοια. Αν δεν υπήρχε το κομμάτι της μνήμης, μπορεί να γινόταν κάτι άλλο.

— Τα «Ερωτευμένα Άλογα», η τελευταία σου δουλειά με τους «Εν Δυνάμει», απέσπασε εξαιρετικά σχόλια. Τι έχεις βρει σε αυτή την ομάδα καλλιτεχνών;

Πεδίο για έρευνα και δουλειά από το μηδέν. Νέους ανθρώπους με όρεξη και όλο τον χρόνο του κόσμου να πουν, να ψάξουν, να εκτεθούν. Έχω βρει ένα σώμα που να μπορεί να λειτουργήσει συλλογικά, ομαδικά, με αλληλεγγύη, με πραγματικό νοιάξιμο ο ένας για τον άλλο. Πρόσωπα απενοχοποιημένα, ένα σύνολο που διαμορφώνεται από ανθρώπους που, λόγω της αναπηρίας, ίσως έχουν μια άλλη ελευθερία και αυθορμητισμό και επηρεάζουν και απενοχοποιούν με κάποιον τρόπο και τους άλλους, που δεν είναι ανάπηροι. Φτιάχνεται ένα σύνολο με χιούμορ και αγάπη και τρέλα, πράγματα που λείπουν από εμάς: Το να μη σε νοιάζει αν θα εκτεθείς, το να έχεις χιούμορ πηγαίο που δεν αποσκοπεί στο να αρέσεις, το να μην ντρέπεσαι. Ο καθένας βέβαια είναι πολύ διαφορετικός, μιλάμε για ανθρώπους με πολλές διαφορετικές προσωπικότητες.

Ως σκηνοθέτις αγαπώ τις διαφορετικές ποιότητες. Δεν με ενδιαφέρει το άρτιο ως πρότυπο ομορφιάς ή τεχνικής μόνο. Εννοείται ότι το αγαπώ πολύ και αυτό αλλά ακόμα κι εκεί, πάντα, το περίεργο με ενδιαφέρει περισσότερο ή το πώς σπάει η τελειότητα ή το πώς από το περίεργο φτάνεις στην τελειότητα ή το ότι το τέλειο συντελείται από διαφορετικά στοιχεία και όχι από την ομοιομορφία.

Εικόνες από την πρόβα της παράστασης

Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO
Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO
Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO
Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO
Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO
Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO
Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO
Ελένη Ευθυμίου: Μια σύγχρονη, μεταφεμινιστική, νεανική φωνή του ελληνικού θεάτρου Facebook Twitter
Φωτο: Γιώργος Αδάμος / LiFO

Μετάφραση: Γρηγόρης Λιακόπουλος

Σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου

Συνεργάτιδα δραματουργός: Gerhild Steinbuch

Μουσική: Λευτέρης Βενιάδης

Σκηνικά – Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη

Κοστούμια: Λουκία Χουλιάρα

Κίνηση: Ανδρονίκη Μαραθάκη

Σχεδιασμός live video: Δημήτρης Ζάχος

Βοηθός σκηνοθέτη: Βαγγέλης Κοσμίδης

Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Ελένη Ευθυμίου, Στέλλα Νούλη, Κίττυ Παϊταζόγλου, Κατερίνα Παπανδρέου, Νάνσυ Σιδέρη, Καλλιόπη Σίμου, Νατάσσα Σφενδυλάκη, Αναστασία Χατζάρα
Κρουστά: Βασίλειος Παναγιωτόπουλος

Φωτογράφος παράστασης: Κάρολ Τζάρεκ

ΚΑΙ ΤΩΡΑ: Ο ΚΟΣΜΟΣ! ή Αυτό που αποκαλείτε Έξω, εμένα δεν μου λέει τίποτα

24/1 – 1/3

Εθνικό Θέατρο – Θέατρο Rex Σκηνή «Κατίνα Παξινού» (Πανεπιστημίου 48)

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:00, Κυριακή 20:00

Γενική είσοδος: 13€, 10€ νεανικό-φοιτητικό και 5€ για ανέργους

Προπώληση: 210 3305074, 2107234567 (μέσω πιστωτικής κάρτας), στο www.ticketservices.gr και στο tickets.public.gr

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Οι «Τρεις Αδελφές» του Δημήτρη Καραντζά μεγάλωσαν κι ακόμα νοσταλγούν το παρελθόν

Θέατρο / Οι «Τρεις Αδελφές» του Δημήτρη Καραντζά μεγάλωσαν κι ακόμα νοσταλγούν το παρελθόν

Ο ταλαντούχος και παραγωγικός σκηνοθέτης επιλέγει τον αγαπημένο του Τσέχοφ για να ανοίξει μια νέα δεκαετία δημιουργίας, λίγο πριν κατασταλάξει σε έναν νέο, δικό του θεατρικό χώρο.
ΠΡΩΤΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ
Η μεγαλύτερη θεατρική απώλεια της δεκαετίας ήταν αυτή του Λευτέρη Βογιατζή

Σαν σήμερα / Λευτέρης Βογιατζής: Ο οραματιστής του απόλυτου

Σαν σήμερα, 2 Μαΐου 2013, πεθαίνει ο μεγάλος καλλιτέχνης που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στο ελληνικό θέατρο. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: η μεγαλύτερη θεατρική απώλεια της περασμένης δεκαετίας ήταν αυτή του Λευτέρη Βογιατζή, του τελειοθήρα της ελληνικής σκηνής.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: «Να φοβηθώ τι; Μήπως πουν ότι ήμουν χάλια στον Άμλετ; Μα, θα το πουν!»

Θέατρο / Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: «Να φοβηθώ τι; Μήπως πουν ότι ήμουν χάλια στον Άμλετ; Μα, θα το πουν!»

Ο αγαπημένος ηθοποιός αναλαμβάνει στα 40 του να υποδυθεί για πρώτη φορά τον «Άμλετ», υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Κατερίνας Ευαγγελάτου, και δηλώνει έτοιμος, ακόμα και για μια μεγάλη αποτυχία.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ