«Cry» της Λένας Κιτσοπούλου: Ένα πάρτι σφαγής της πλασματικής ευπρέπειας

«Cry» της Λένας Κιτσοπούλου: Ένα «πάρτι» σφαγής της πλασματικής ευπρέπειας Facebook Twitter
0

Τι θα γινόταν αν μια βραδιά σε μια φιλική συναναστροφή που τηρεί τους κανόνες της ευγένειας και της ανεκτικότητας αποφάσιζε κάποιος να πει στον άλλο αυτό που σκέφτεται πραγματικά; Ή αποφάσιζε να δείξει τα αληθινά συναισθήματα που του δημιουργεί όχι μόνο αυτό που λέει ο άλλος αλλά και η ίδια του η παρουσία;

Η Λένα Κιτσοπούλου και η Άννα Λεμονάκη δίνουν μια σκληρή απάντηση, μια απάντηση που σκαλίζει τις μύχιες σκέψεις μας και τα καταπιεσμένα συναισθήματα που γεννά η κάπως «αναγκαστική» κοινωνικοποίηση και συναναστροφή που επιτάσσει η πολιτική ορθότητα.

Οι δυο τους συναντήθηκαν πρώτη φορά το 2017 όταν το Théâtre Saint-Gervais στη Γενεύη τους ανέθεσε τη συγγραφή και το ανέβασμα του «Cry», όπως είναι ο τίτλος του έργου, στο πλαίσιο μιας απολαυστικής αλλά και έκτακτης ανάγκης. Η παραγγελία αφορούσε τη γρήγορη και αυθόρμητη υλοποίηση μιας παράστασης, και φέτος κλήθηκαν να επαναλάβουν το εγχείρημα από την αρχή, μέσα στο ίδιο πνεύμα απόλυτης ελευθερίας που τις διακατέχει.

Κλάμα ή κραυγή; To «Cry» διαπραγματεύεται τα όρια της συλλογικότητας, εξετάζει τη γέννηση της βίας και σηματοδοτεί τον θάνατο της ευγένειας, με το χαμόγελο στα χείλη ασφαλώς. «Σας καλωσορίζουμε στο εκρηκτικό και ανευλαβές θέατρο της Λένας Κιτσοπούλου και της Άννας Λεμονάκη», γράφει το φυλλάδιο της παράστασης.

Κλάμα ή κραυγή; To «Cry» διαπραγματεύεται τα όρια της συλλογικότητας, εξετάζει τη γέννηση της βίας και σηματοδοτεί τον θάνατο της ευγένειας, με το χαμόγελο στα χείλη ασφαλώς. «Σας καλωσορίζουμε στο εκρηκτικό και ανευλαβές θέατρο της Λένας Κιτσοπούλου και της Άννας Λεμονάκη», γράφει το φυλλάδιο της παράστασης.

Το θέατρο του Saint-Gervais γεμίζει από ένα κοινό που παρακολουθεί την παράσταση με γαλλικούς υπέρτιτλους. Μια γυναίκα με βραδινό φόρεμα κάθεται στο πιάνο, ο Νίκος Καραθάνος με λευκό σακάκι και παπιγιόν κάθεται στον καναπέ και μια άλλη νέα γυναίκα με ένα αστραφτερό μίνι κοιτάζει χαμογελώντας.

Στην άκρη του σκηνικού υπάρχει ένα «δωμάτιο γέλιου». Ο καθένας από τους «καλεσμένους» της βραδιάς σε αυτή την εξαρχής αμήχανη, ευγενική συνάντηση μπορεί να μπει εκεί και να γελάσει, να ξεσπάσει, αν αυτό μπορεί να κατευνάσει την πλήξη ή τον θυμό του.

Τα θέματα που θα συζητηθούν έχουν επιλεγεί προσεκτικά, όπως σε κάθε κοινωνική συναναστροφή όπου δεν αφήνεται το παραμικρό περιθώριο για διαμάχες, «για να μην καταστραφεί» η ευχάριστη βραδιά. Όλοι, ακόμα και αν μετανιώσουν –αν και όταν θα επιστρέψουν στο σπίτι τους– έχουν περάσει «όμορφα», αυτή είναι η πρόθεσή τους. Πρέπει να μοιραστούν έναν κοινό χώρο και να βάλουν όρια στον εαυτό τους. Καθόλου εύκολο.

Και η Λένα Κιτσοπούλου σε αυτό το δημιουργικό «διάλειμμα» της προετοιμασίας του «Φρανκενστάιν» που θα παρουσιαστεί στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, επιστρατεύει τα οικεία της εργαλεία για να στήσει ένα «πάρτι» σφαγής της πλασματικής ευπρέπειας, της ανοχής στην ανοησία και την κοινοτοπία.

Το «Cry» είναι ένα έργο για τα όρια της ευγένειας – εκείνες τις μικρές, έτοιμες φράσεις που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά. Ένα έργο για την ελευθερία – τη δική μας, την οποία εγκαταλείπουμε για να περισώσουμε αυτήν των άλλων. Ένα έργο για τη γέννηση της βίας – ένα χαμόγελο, φυσικά.

Η Λένα Κιτσοπούλου αποκαλύπτει στο «Cry» αυτό που κρύβεις μέσα σου και κάποια μέρα θα εκραγεί Facebook Twitter
Φωτο: Sébastien Monachon

Σε αυτό το άνετο σκηνικό περιβάλλον όλα μοιάζουν να κυλάνε «κανονικά», ο Νίκος Καραθάνος παρακολουθεί ευγενικά τις δυο γυναίκες, όχι, δεν υπάρχει τίποτα που λέγεται για να προσβάλει τον άλλο, αλλά όσο περισσότερη ευγένεια και υποχωρητικότητα εμφανίζεται τόσο μεγαλώνει η οργή και η έλλειψη συνεννόησης κάτω, πάντα, από τα χαμόγελα.

Κλαίνε ή ουρλιάζουν μέσα τους οι ήρωες αυτής της βραδιάς; Η Λένα Κιτσοπούλου αμφισβητεί κάθε βεβαιότητα, σκαλίζοντας το χάος των αισθημάτων πίσω από τα χαμόγελα. Ενώ η βραδιά κυλάει στην κόψη του ξυραφιού, η βία που δεν μπορεί να συγκαλυφθεί άλλο εισβάλλει στη σκηνή σαν ποτάμι αίματος που τρέχει ασταμάτητα, ορμητικά, ένα ποτάμι γεμάτο απελπισία και θάνατο που θα σκεπάσει τα πάντα.

Η ίδια η Λένα Κιτσοπούλου, μετά από τους τρεις σχεδόν παραληρηματικούς μονολόγους των πρωταγωνιστών επί σκηνής, θα δώσει τη –μη– λύση, κραυγή και θρήνο, ένα ρέκβιεμ για τα συναισθήματα που μένουν πάντα κρυμμένα μέσα μας και όταν ξεφεύγουν όλα πνίγονται στο αίμα.

«Στη σκηνή βλέπουμε τρεις ανθρώπους απελπισμένους. Όμως όλο αυτό το politically correct, όλη αυτή η οχύρωση που έχουμε, τους κάνει να πιέζονται, οπότε βλέπουμε μια πιεσμένη ατμόσφαιρα και πώς προσπαθούν να μην ενοχλούν και να μην ενοχλούνται και πώς στη συνέχεια όλο αυτό βγάζει από μέσα τους όλη τη βία που τους προκαλεί αυτή η συνθήκη, όλη αυτή η οχύρωση και η προσοχή να μην ξεφύγουν. Οπότε βλέπουμε στη σκηνή σκηνές ομιλίας και σκηνές βίας. Σκηνές όπου αυτοί οι άνθρωποι κάθονται και προσέχουν τι θα πουν και σκηνές όπου ξεσπούν. Αν περιέγραφα αυτή την παράσταση με τρεις λέξεις θα ήταν "απελπισία, φόβος, θάνατος"» λέει η Λένα Κιτσοπούλου.

«Cry» της Λένας Κιτσοπούλου: Ένα «πάρτι» σφαγής της πλασματικής ευπρέπειας Facebook Twitter
Φωτο: Yiri Pires Tavarez
Η Λένα Κιτσοπούλου αποκαλύπτει στο «Cry» αυτό που κρύβεις μέσα σου και κάποια μέρα θα εκραγεί Facebook Twitter
Φωτο: Yiri Pires Tavarez
Η Λένα Κιτσοπούλου αποκαλύπτει στο «Cry» αυτό που κρύβεις μέσα σου και κάποια μέρα θα εκραγεί Facebook Twitter
Φωτο: Yiri Pires Tavarez

Cry

Δραματουργική επεξεργασία: Άννα Λεμονάκη

Σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου

Σκηνογραφία: Λένα Κιτσοπούλου

Φωτισμοί: Renato Campora

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου

Ηχητική επιμέλεια: Samuel Schmidiger

Επιστημονικός συνεργάτης: Thomas Jammet

Επικοινωνία: Yolanda Herradi

Παραγωγή: Bleu en Haut Bleu en Bas

Παίζουν: Νίκος Καραθάνος, Λένα Κιτσοπούλου, Μαριλένα Μόσχου, Πολίν Ουγκέ

Μετά τις παραστάσεις στη Γενεύη, που θα διαρκέσουν μέχρι τις 7 Δεκεμβρίου, το «Cry» έρχεται στo Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου) στις 5 Ιανουαρίου 2022, μόνο για 5 παραστάσεις

5, 6, 7, 8, 9/1, 21:00

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ