Γεννήθηκα στη Μελβούρνη της Αυστραλίας από Έλληνες γονείς από τη Θεσσαλονίκη, που είχαν μεταναστεύσει εκεί το 1960. Ήμουν παιδί της μεσαίας τάξης, ο μπαμπάς μου ήταν μπογιατζής, η μαμά μου έραβε ρούχα και δούλευαν και οι δύο πολλές ώρες για να μας μεγαλώσουν.
• Μεγάλωσα πάνω σε ένα σκέιτμπορντ, μέχρι που στα 13 μου ανακάλυψα τη φωτογραφία. Το σκέιτ συνδεόταν πολύ με τη φωτογραφία μόδας και ήταν πολύ ενδιαφέρον φωτογραφικά, γιατί οι σκέιτερ ήταν στυλάτοι, ωραίοι και κουλ και φορούσαν και τις σωστές μάρκες – αυτό ακριβώς που είναι η μόδα. Υπήρχαν πέντε-δέκα μάρκες που έπρεπε να φοράς για να δείχνεις cool, τις οποίες ήταν δύσκολο να βρεις στην Αυστραλία.
• Στα τέλη των ’70s, στην αρχή της εφηβείας μου, ήρθαμε οικογενειακώς να ζήσουμε στη Θεσσαλονίκη, αφού πουλήσαμε τα πάντα στην Αυστραλία· μείναμε σχεδόν δύο χρόνια. Αυτά τα δύο χρόνια έκανα κοπάνες από το σχολείο και πήγαινα στην παραλία, στον Μεγαλέξανδρο, για να κάνω σκέιτ. Υπήρχαν ελάχιστα παιδιά τότε που έκαναν σκέιτ και γνωριζόμασταν όλοι μεταξύ μας – ήταν όλα σχεδόν παιδιά από το εξωτερικό, με γονείς που δούλευαν σε πρεσβείες, πιο πλούσια από μένα σίγουρα, γιατί δεν ήταν εύκολο να βρεις σκέιτ τότε στην Ελλάδα. Μετά ξαναγυρίσαμε στη Μελβούρνη. Τότε μου άρεσε πολύ η αρχιτεκτονική και σκεφτόμουν να γίνω αρχιτέκτονας, αλλά μετά ανακάλυψα τη φωτογραφία και, όπως ήδη είπα, άλλαξα σχέδια. Ήξερα όμως ότι δεν μπορούσα να τελειώσω πανεπιστήμιο στα ελληνικά γιατί δεν ήξερα καλά τη γλώσσα: στην Αυστραλία δεν πήγα ποτέ σε ελληνικό σχολείο και δεν έκανα ποτέ μαθήματα ελληνικών.
«Ερωτεύτηκα την Ελλάδα και την Αθήνα επειδή όταν λες ότι έχεις Έλληνα πατέρα οι άνθρωποι σού φέρονται σαν να είσαι δικός τους, είναι ανοιχτόκαρδοι. Το κάνουν και με τους ξένους, αλλά αν έχεις σύνδεση με την Ελλάδα, σε θεωρούν άνθρωπό τους».
• Το σκέιτ με έκανε να θέλω να ασχοληθώ με τη φωτογραφία, γιατί έβγαζα φωτογραφίες cool και ενδιαφέροντες ανθρώπους. Μου άρεσε η ιδέα ότι η φωτογραφία πιάνει το ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και το μετατρέπει το στιγμιότυπο σε έργο τέχνης. Όταν το κατάλαβα αυτό, ήθελα να γίνω φωτογράφος. Έπαιξε ρόλο σε αυτό και ο καλύτερος φίλος του πατέρα μου που ήταν κουρέας, αλλά ήθελε να γίνει φωτογράφος. Στο πίσω μέρος του κουρείου του στη Θεσσαλονίκη είχε σκοτεινό θάλαμο, κλεισμένο με κουρτίνες, κι εκεί τύπωνε τις φωτογραφίες του. Μεγάλωσε μαζί με τον πατέρα μου και είχαν ελπίδες και επιθυμίες να γίνουν και οι δύο κάτι άλλο από αυτό που έγιναν. Αυτός είχε μια Rolleiflex, ακριβή μηχανή, δώρο ενός τρίτου φίλου τους που είχε φύγει στη Γερμανία. Ένα καλοκαίρι που ήμασταν στη Χαλκιδική έβαλε αυτήν τη φανταστική μηχανή στο χέρι μου και μου είπε «τράβα μερικές φωτογραφίες». Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ήχο που έκανε η μηχανή όταν πάταγες το κουμπί. Αυτά ήταν τα πρώτα κλικ που έκανα με φωτογραφική, στα τέλη των ’70s. Αργότερα ανακάλυψα ότι και ο Ντέιβιντ Μπέιλι και ο Ρίτσαρντ Άβεντον είχαν Rolleiflex.
• Γυρνώντας από τη Θεσσαλονίκη στην Αυστραλία, πάω πάλι γυμνάσιο στη Μελβούρνη και το παίρνω πολύ στα σοβαρά, επειδή ναι μεν ήθελα να γίνω φωτογράφος αλλά ήθελα να έχω κι άλλα εφόδια. Ήξερα ότι για να γίνεις ένα ώριμο, δημιουργικό πρόσωπο, έπρεπε να ξέρεις τι συμβαίνει στον κόσμο. Έτσι άρχισα να παίρνω καλούς βαθμούς και αποφοίτησα, για να μην μπορούν να παραπονεθούν οι γονείς μου ότι δεν προσπάθησα σκληρά. Μου άρεσε το σχολείο, το απολάμβανα· ήταν πειραματικό σχολείο αυτό που πήγαινα, με πολύ σπουδαίο πρόγραμμα μαθημάτων, μεγάλο μέρος του οποίου ήταν η τέχνη. Έτσι έκανα πολλά μαθήματα τέχνης και ταυτόχρονα έκανα μαθηματικά που αγαπούσα πάντα, όπως και την Ιστορία και τη λογοτεχνία. Το σχολείο σού έδινε την ευκαιρία να βουτήξεις σε αυτά.
• Η πρώτη μου φωτογραφική μηχανή ήταν η Pentax MΕ Super, δώρο του μπαμπά μου. Την είχε φέρει ένας φίλος του που πήγε στην Ιαπωνία. Ήμουν 15 και ήδη τύπωνα ασπρόμαυρες φωτογραφίες, γιατί μπορεί να μην είχα ακόμα φωτογραφική, αλλά το σχολείο μου είχε σκοτεινούς θαλάμους και μηχανές που μπορούσες να δανειστείς. Έτσι έβγαζες και τύπωνες τις δικές σου φωτογραφίες. Τα πέντε χρόνια που πέρασα εκεί ήμουν συνέχεια σε σκοτεινούς θαλάμους. Αυτό με έκανε να φαίνομαι nerd αλλά με έκανε και cool με έναν τρόπο. Η φωτογραφία με βοήθησε να μην είμαι πολύ ντροπαλός.
• Στη συνέχεια σπούδασα φωτογραφία, σινεμά και καλές τέχνες στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης –φοβερή σχολή–, όπου δίδασκαν βοηθοί του Χέλμουτ Νιούτον και διάφοροι άλλοι γνωστοί φωτογράφοι. Ο Nιούτον είχε μετακομίσει στη Μελβούρνη και είχε ένα στούντιο δίπλα στη σχολή· ο συνέταιρός του στο στούντιο ήταν ο επικεφαλής στο τμήμα που σπούδασα, στο RMIT. Είχε μεγάλη ιστορία αυτή η σχολή και δυνατό παράρτημα μόδας, λόγω της σχέσης του επικεφαλής με τον Nιούτον. Τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, βγήκαν από την Αυστραλία φωτογράφοι που έκαναν διεθνή καριέρα.
• Τα τέσσερα χρόνια που σπούδαζα δούλευα σε ένα ξενοδοχείο, γιατί για να σπουδάσεις φωτογραφία ήθελες πολλά λεφτά, για να αγοράσεις φωτογραφική μηχανή και φιλμ, χαρτιά, εκτυπωτικά, οπότε, όσο και να με βοηθούσαν οι γονείς μου, έπρεπε να δουλέψω νύχτα. Ωστόσο ήταν μια φανταστική περίοδος στη ζωή μου: πήγαινα στη σχολή όλη μέρα, μετά άλλαζα στο αυτοκίνητό μου και πήγαινα σε ένα πολύ μεγάλο και κυριλέ ξενοδοχείο στο κέντρο. Όταν τελείωνα, άλλαζα πάλι ρούχα στο αυτοκίνητο, και έκανα με τους φίλους μου κλάμπινγκ μέχρι τις 3 το πρωί. Γύρναγα σπίτι, κοιμόμουν μέχρι τις 7-8 και την άλλη μέρα πάλι τα ίδια. Ήταν καλές εποχές γιατί έβγαινα με πολύ δημιουργικά άτομα και με ανθρώπους που θαύμαζαν το Λονδίνο και ήθελαν να βρεθούν εκεί. Οτιδήποτε έβγαινε από το Λονδίνο εκείνη την εποχή ήταν στο «Face», το οποίο ήταν η Βίβλος· ο δικός μου στόχος ως φωτογράφου ήταν να πάω στο Λονδίνο και να μπω στο «Face». Η ειρωνεία είναι ότι μόλις πήγα εκεί, έκλεισε. Άνοιξε όμως το «Dazed & Confused». Δούλεψα γι’ αυτούς και ήμουν πολύ χαρούμενος.
• Θυμάμαι έντονα μια φορά στο Razor Club να πέφτω στις 7 το πρωί πάνω στον Νικ Κέιβ και τη μισή μπάντα του, να βγαίνουμε από το κλαμπ την ώρα που ο ήλιος ανέτειλε, να πηγαίνω σπίτι και να κάνω στους γονείς μου ότι μόλις ξύπνησα. Ή να μπαίνω στο Hardware Club, που ήταν πολύ διάσημο τότε στη Μελβούρνη, μια Παρασκευή βράδυ και να βλέπω τον Kιθ Χάρινγκ να ζωγραφίζει με σπρέι ένα μωρό σε μία από τις πόρτες του κλαμπ. Κανείς δεν τον ήξερε τότε, αρχές των ’80s, αλλά μια μέρα αυτή η πόρτα εξαφανίστηκε, κάποιος την έκλεψε!
• Στη Μελβούρνη, στις αρχές και τα μέσα των ’80s, υπήρχε φανταστική μουσική σκηνή, με τους INXS, τον Νικ Κέιβ· πήγα στην τελευταία συναυλία των Birthday Party. Ήμουν χωμένος στη μουσική, αποτελούσε πραγματικά πηγή έμπνευσης για τη φωτογραφία, όπως το σκέιτ και η μόδα. Tότε ήταν η αρχή των βίντεο. Πριν από το MTV η Αυστραλία είχε φανταστικά μουσικά προγράμματα, τα βράδια της Παρασκευής και τα πρωινά του Σαββάτου έμενα στο σπίτι και άκουγα Joy Division, The Cure, βαριά ηλεκτρονική μουσική της εποχής, Kraftwerk, επειδή έφταναν σε μένα μέσω του «Face», του «i-D» και του «Blitz». Αγόραζα όλα τα περιοδικά, έτσι η σύνδεσή μου με την Ευρώπη και τη μόδα ήταν μέσω των περιοδικών και της μουσικής. Οι Spandau Ballet και οι Duran Duran ήταν παντού στην τηλεόραση επειδή ήταν πολύ μοδάτοι.
• Το 1990 πήγα στην Ισπανία γιατί ήθελα να γνωρίσω τη Sybilla και τον Javier Vallhonrat, έναν σπουδαίο φωτογράφο που ήταν μεγάλη έμπνευση για μένα. Ήταν πολλοί οι Ισπανοί που διέπρεπαν τότε. Εκεί έμαθα πώς πρέπει να φέρομαι για να κλείνω αργότερα τις δουλειές που έκλεισα, με επιμονή και πείσμα, και ότι πρέπει να μην ντρέπεσαι. Ο μόνος τρόπος για να πάρεις μια δουλειά είναι να δείξεις τη δουλειά σου, και πρέπει εσύ να πας σε αυτούς, να μην περιμένεις να έρθουν αυτοί σε σένα.
• Στην Ελλάδα ήρθα το 1990 για λίγο, γνώρισα όμως τους ανθρώπους των περιοδικών εδώ, έτσι το 1992 πούλησα τα πράγματά μου στην Αυστραλία και ήρθα να ζήσω στην Αθήνα. Άρχισα να δουλεύω πολύ για το «ΚΛΙΚ» και για όλα τα περιοδικά που υπήρχαν τότε. Δούλεψα πάρα πολύ στην αρχή και ήταν φανταστικά, γιατί αυτό για μένα ήταν το σχολείο μου. Έπρεπε να πηγαίνω κάθε μέρα στη δουλειά και να κάνω δέκα σελίδες editorial σε φιλμ. Είχα δύο βοηθούς τότε και στούντιο, φωτογραφίζαμε στο location και μετά πίσω, ακόμα και τα Σαββατοκύριακα. Δεν έλεγα όχι σε καμία δουλειά και το 1993 άρχισα να δουλεύω ασταμάτητα. Η καριέρα μου απογειώθηκε γιατί μπορούσα να πειραματιστώ, να μάθω πάνω στη δουλειά και κάθε φορά ήταν κάτι αλλιώτικο. Από το «ΚΛΙΚ» και το «Madame Figaro» ζητούσαν πειραματισμό και σε έσπρωχναν να κάνεις κάτι διαφορετικό. Η Αθήνα είχε τότε τα περισσότερα περιοδικά ανά κάτοικο στον κόσμο και σε άφηναν να κάνεις ενδιαφέροντα πράγματα· ερχόταν εδώ και πολύς ξένος κόσμος να δουλέψει, μοντέλα, φωτογράφοι. Ήταν σαν να είμαι σε τρενάκι του λούνα παρκ και κάποια στιγμή έγινε υπερβολικό όλο αυτό, ήξερα ότι αν συνέχιζα έτσι, θα καιγόμουν.
• Τα πράγματα που έκανα εδώ είχαν μεγάλο ενδιαφέρον και ήθελα να τα δείξω και παραέξω, έτσι άρχισα να ταξιδεύω. Πήγα στο Λονδίνο και βρήκα εκεί πρακτορείο, είχα και κολλητούς στη Νέα Υόρκη που μου έλεγαν «έλα», αλλά ήταν πολύ μακριά και τη φοβόμουν κιόλας τη Νέα Υόρκη. Τελικά με έπεισαν και πήγα. Συγκατοίκησα με τον Πίτερ Μάκεμπις και τον Φρανσίσκο Αριάτσα. Ο Πίτερ ήταν ο φίλος της Eλένα Κρίστενσεν, η οποία είχε χωρίσει με τον Mάικλ Χάτσενς – εγώ δεν είχα ιδέα ποια ήταν η παρέα τους όταν μου είπαν «θα βγούμε απόψε με μερικούς φίλους». Όταν είδα ποιοι είναι οι φίλοι τους και τους γνώρισα, κατάλαβα ότι οι σταρ είναι πραγματικά cool άνθρωποι. Δεν υπήρχαν τότε iPhone και κανείς δεν έβγαζε σέλφι, δεν βγάζαμε καν φωτογραφίες μεταξύ μας ποτέ. Βγαίναμε και τρώγαμε σε φτηνά εστιατόρια, πηγαίναμε σε πάρτι και σε γκαλερί, για ψώνια σε φοβερά μέρη με μεταχειρισμένα ρούχα, νοικιάζαμε αυτοκίνητα ή μπαίναμε στα τρένα και γυρίζαμε στη Νέα Υόρκη, κάναμε τρελά πράγματα όλη την ώρα. Ήταν απίστευτα τα ’90s στη Νέα Υόρκη, συνειδητοποίησα όμως ότι οι άνθρωποι που είχα γνωρίσει ήταν όλοι πετυχημένοι και εγώ ήμουν ένας φωτογράφος από την Ελλάδα που μπορεί να έκανε καλή δουλειά, αλλά κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν. Κατάλαβα ότι έπρεπε να επιστρέψω στο σχέδιό μου, το οποίο ήταν να μετακομίσω στο Λονδίνο.
• Αν δεν ήσουν ήδη διάσημος στην Ευρώπη, δεν μπορούσες να δουλέψεις στη Νέα Υόρκη – με τους φωτογράφους συνέβαινε ό,τι και με τα μοντέλα. Έκανα πρότζεκτ για μικρά περιοδικά, αλλά δεν μπορούσα να δουλέψω για το «W». Οι φωτογράφοι που θαύμαζα τότε ήταν ο Σορέντι και ο Σιμς, που η καριέρα τους είχε μόλις απογειωθεί και ήθελα πολύ να τους γνωρίσω και να τους μιλήσω, να ανακαλύψω τι σκέφτονταν και πόσο διαφορετικοί ήταν από μένα. Όταν τους γνώρισα δεν τους ενδιέφερε ποιος ήμουν ή πού ζούσα, ήταν καλοί άνθρωποι που προσπαθούσαν να βοηθήσουν – οι άνθρωποι της μόδας τότε προσπαθούσαν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Με σύστησαν σε αρκετούς εκδότες, και από αυτούς γνώρισα την Iζαμπέλα Μπλόου, τη φανταστική στυλίστρια και fashion editor που ανακάλυψε τον Αλεξάντερ ΜακΚουίν, έκανε σπουδαίες δουλειές με το «Face» και δούλευε πάντα με νέους σχεδιαστές και φωτογράφους.
• Το 1996 μετακόμισα στο Λονδίνο με τη Σοφία Κοκοσαλάκη, που τότε δούλευε σε περιοδικά ως στυλίστρια, και αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί. Τότε αποφάσισα ότι ήθελα να ζήσω στο Λονδίνο. Εκείνη την πήραν στο St. Martin’s, έτσι μείναμε μαζί για έξι χρόνια. Στο St. Martin’s γνώρισε τον Αλεξάντερ ΜακΚουίν, τον Χουσεΐν Τσαλαγιάν, τους ανθρώπους από το «Dazed & Confused» και το «i-D». Ο πρώτος άνθρωπος που μας βοήθησε ήταν η Καμίγ Μπιντό Γουάντινγκτον, μία από τις πιο σπουδαίες στυλίστριες στον χώρο της μόδας, η οποία ανακάλυψε τη Σοφία κι εμένα, και έκανε το σόου της αποφοίτησής της. Είχε δει τη Σοφία να φοράει κάτι που της άρεσε και της είπε «θα σου κάνω το σόου» – κι αυτό για τη Σοφία ήταν σαν να μπήκε στο εξώφυλλο της γαλλικής «Vogue». Ήταν πολύ σημαντική κίνηση, γιατί ήρθαν όλοι σε αυτό το σόου, επειδή η Καμίγ έκανε κάτι μοναδικό, και ήταν φανταστικό. Έκανε τα δύο πρώτα σόου της Σοφίας, δούλεψαν μαζί και μετά έγιναν φίλες. Φυσικά βοήθησε και μένα, με σύστησε στον Πάτρικ Λι, στο περιοδικό «Self Service», ο οποίος μου έδωσε κι έκανα ένα αντρικό editorial. Εκτός από το «Self Service», άρχισα να δουλεύω για το «Dazed & Confused», το «Jalouse», το «Amica». Στην αρχή δούλεψα πολύ με τη Σάρα Ρίτσαρντσον, με την οποία γίναμε καλοί φίλοι και κάναμε μαζί δουλειές στο «Jalouse» και στο «Officiel». Αυτά τα χρόνια στο Λονδίνο έμαθα μόδα και έναν συγκεριμένο τρόπο να σκέφτομαι και να βλέπω πράγματα. Η προσέγγισή τους ήταν εντελώς διαφορετική από του Παρισιού και της Νέας Υόρκης, έπρεπε να ζεις στο Λονδίνο για να σκέφτεσαι έτσι.
• Στο Λονδίνο έμεινα έντεκα χρόνια, είχα διαμέρισμα εκεί, αλλά κάθε έναν με δύο μήνες το πολύ γύρναγα στην Αθήνα για να μείνω μία ή δύο εβδομάδες. Το πρακτορείο μου, το D-Tales, μάζευε όλες τις δουλειές εκείνες τις μέρες: το πρωί φωτογράφιζα και το βράδυ έβγαινα με τους φίλους μου. Ήταν δύο χαοτικές εβδομάδες, αλλά μου άρεσε αυτό που συνέβαινε. Είχαν φύγει τα κλαμπ από την Αθήνα και το σημείο συνάντησης ήταν το POP και τα εστιατόρια. Βγαίναμε, τρώγαμε, πίναμε και δεν σταμάταγε ποτέ αυτό, ήταν πολύ διασκεδαστικό, περνάγαμε τέλεια. Ήταν μια παρέα καλών ανθρώπων: Άγγελος Φρέντζος, Γιάννης Βαρελάς, η Σοφία, ο Γιώργος Bαμβακίδης απ’ τους Breeder, η Βένια Πολυχρονάκη, ο Πέτρος Πετρόχειλος. Είχα μια κλίκα και όποτε ερχόμουν στην Αθήνα συναντιόμασταν, και ο ένας έδινε κίνητρο στον άλλο για να δημιουργήσουμε. Στην Ελλάδα είχα μεγάλη στήριξη και εκτίμηση από τους ανθρώπους των περιοδικών, τους στυλίστες, τους εκδότες, τους δημοσιογράφους, τους fashion editors. Θαύμαζαν το γεγονός ότι έκανα καριέρα στο εξωτερικό και ταυτόχρονα επέστρεφα και εδώ και έκανα τη δουλειά μου. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ, γιατί λόγω αυτών μπόρεσα να ζήσω στο Λονδίνο· ήταν αδύνατο να ζήσω εκεί με τις 2.000 λίρες που πλήρωνα τότε ενοίκιο. Τα λεφτά για να κάνω καριέρα στο Λονδίνο έρχονταν από την Ελλάδα, γιατί όταν έκανες φωτογράφιση για το «Dazed & Confused» πλήρωνες για το φιλμ, την εμφάνιση, το στούντιο και οτιδήποτε άλλο.
• Ο λόγος που ερωτεύτηκα την Ελλάδα και την Αθήνα ήταν επειδή όταν λες ότι έχεις Έλληνα πατέρα οι άνθρωποι σού φέρονται σαν να είσαι δικός τους, είναι ανοιχτόκαρδοι. Το κάνουν και με τους ξένους, αλλά αν έχεις σύνδεση με την Ελλάδα, σε θεωρούν άνθρωπό τους. Ερχόμουν στην Αθήνα και μου έλεγαν «καλωσήρθες», ήταν χαρούμενοι που με αποκαλούσαν Έλληνα. Στην Αυστραλία μεγάλωνα με πολύ ρατσισμό, γιατί δεν ήμουν Αυστραλός, Αγγλοσάξονας. Το ξένο όνομα, Georgoussis, ακουγόταν κακό, όπως και όλων όσοι μεγάλωναν με ξένο όνομα. Δεν χρειαζόταν να είσαι Μαύρος ή Κινέζος, δεν χρειαζόταν να είσαι άλλο χρώμα, αρκούσε το ξένο όνομα για να σε κάνει να αισθάνεσαι outsider. Ήρθα στην Ελλάδα, στην Αθήνα, και αμέσως έγινα αποδεκτός, άρχισα να δουλεύω αμέσως, και πάντα το σεβόμουν αυτό.
• Σιγά-σιγά άρχισα να βλέπω ότι μπορούσα να ζω στην Αθήνα και οι ξένοι να έρχονται να δουλεύουν με μένα. Έκανα φωτογραφίσεις εδώ για το «Dazed & Confused», το «Amica», το «Self Service», γιατί άρχισαν να βλέπουν την Ελλάδα ως κάτι διαφορετικό και να την αγαπάνε· έτσι ξεκίνησα να δουλεύω πιο πολύ εδώ και να κάνω και κάτι δικό μου. Έλεγαν «πάμε στον Bill που θα περάσουμε τέλεια, ο καιρός είναι εκπληκτικός και τα locations διαφορετικά, και έχει και τα νησιά εκεί». Έλεγαν και ότι η Αθήνα είναι σαν το νέο Βερολίνο. Ήταν φτηνά να δουλεύεις εδώ και πέρναγαν όλοι τέλεια, έτσι άρχισαν να έρχονται πολλά περιοδικά εδώ για editorial μέχρι και το 2008, που ξεκίνησε η μεγάλη κρίση. Τότε άρχισαν όλα να επιβραδύνονται, ωστόσο οι δουλειές με τα ξένα περιοδικά συνέχισαν να υπάρχουν, κι εγώ αποφάσισα να μείνω μόνιμα στην Αθήνα. Ήθελα να αγοράσω σπίτι εδώ κι όταν γνώρισα την Πένυ Γιαννάκη άλλαξε η ζωή μου για πάντα. Η σκηνή της σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα συνεχώς μεγάλωνε, άνοιγαν γκαλερί –η Breeder– που έφερναν ταλαντούχους ανθρώπους στην Αθήνα για να δουν τι συνέβαινε, να εκθέσουν εδώ. Και φυσικά αυτό που κάνει κάθε χρόνο στην Ύδρα ο Δάκης Ιωάννου προσελκύει στη χώρα πιο πολλούς σύγχρονους καλλιτέχνες και δημιουργικούς ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Η βιομηχανία της μόδας κυνηγάει τη βιομηχανία της τέχνης, έτσι οι άνθρωποι της μόδας άρχισαν να έρχονται εδώ για να δουν τι συμβαίνει. Ήμουν από τους πρώτους Έλληνες που έφεραν τα ξένα περιοδικά εδώ για να δουλέψουν.
• Από τα περιοδικά δεν ζεις πια, είναι πολυτέλεια το περιοδικό, και έχουν μειωθεί πολύ και οι σελίδες, οπότε οι φωτογραφίσεις είναι ελάχιστες. Η άλλη μεγάλη μου αγάπη εκτός από τη φωτογραφία είναι το design, και με τη σύζυγό μου, την Πένυ, έχουμε το Back to the future furniture. Πάντα μου αρεσε το design και υπήρξε μέρος της φωτογραφίας μου. Το interior, η καρέκλα, το τραπέζι, ο καναπές, είναι πολύ σημαντικό μέρος της φωτογραφίας μόδας, επειδή δείχνουν τον χρόνο στον οποίο ζεις. Πάντα είχα το πάθος να συλλέγω πράγματα, επειδή ήθελα να τα έχω για τις φωτογραφίες μου, αλλά μετά κατάλαβα ότι ήταν κάτι περισσότερο από αυτό. Το πάθος μου για το design προέρχεται από την αγάπη που είχα για την αρχιτεκτονική ως παιδί. Με την Πένυ συλλέγαμε πράγματα και η συλλογή όλο και μεγάλωνε. Κάποια στιγμή καταλάβαμε ότι αυτά που συλλέγαμε τα ήθελαν κι άλλοι άνθρωποι, έτσι έγινε επιχείρηση. Όλο αυτό όμως έχει να κάνει κυρίως με την αγάπη μας για το design.
• Μου αρέσει να πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ και να μιλάω στο τηλέφωνο με τη γυναίκα μου για τα ψώνια. Η αγαπημένη μου στιγμή της ημέρας είναι όταν πηγαίνω το πρωί την κόρη μου στο σχολείο με τη βέσπα και μου δίνει πάντα μια αγκαλιά και ένα φιλί. Μου αρέσει να μαγειρεύω για την οικογένειά μου, μου αρέσει όταν με αγκαλιάζει η γυναίκα μου χωρίς λόγο, μου αρέσει το σπίτι μας, μου αρέσει που δίνουμε τόση προσοχή στο περιβάλλον μας. Είναι σημαντικό να έχεις γύρω σου τα πράγματα που αγαπάς, όχι ακριβά, αλλά να κάνεις το περιβάλλον σου όπως θέλεις, κι αυτό να σε κάνει χαρούμενο.
• Η έκθεση «Push Plus One» είναι μια ιστορική ματιά στις εικόνες που έχω κάνει σε όλη την καλλιτεχνική πορεία μου. Πολλές φωτογραφίες είναι τυπώματα και εικόνες από τότε που δούλευα με τα περιοδικά, vintage prints· στην έκθεση όλοι οι τοίχοι θα είναι κολάζ με φωτογραφίες, δεν θα υπάρχουν κάδρα, θα είναι τοποθετημένες σαν να είναι scrapbook φωτογράφου. Θα έχω κι ένα γραφείο στη μέση ενός δωματίου με μια ωραία καρέκλα και ένα ωραίο φωτιστικό, και θα είναι καλυμμένο με contact prints από τις δουλειές που θα είναι στους τοίχους. Δεν είναι αναδρομική έκθεση, είναι πιο πολύ ένας οδηγός στην αναλογική φωτογραφία ως ένα σημείο και μετά ένας visual περίπατος στη μόδα.
• Η ζωή με έχει μάθει ότι όλα είναι για την αγάπη και η αγάπη είναι τα πάντα, όχι μόνο το να αγαπάς έναν άνθρωπο αλλά να αγαπάς οτιδήποτε κάνεις· να αγαπάς την κάμερά σου, την οικογένειά σου, το σπίτι σου, τα πάντα. Η κινητήριος δύναμη είναι η αγάπη.
Bill Georgoussis, «Push Plus One», 17/1-15/3/26, Σάβ. & Κυρ. 15:00-20:00, είσοδος ελεύθερη
K-Gold Temporary Gallery, Αγία Παρασκευή, Λέσβος, 6942 202222
kgoldtemporarygallery.tumblr.com
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
