The War on Drugs: Γιατί ξαφνικά όλοι μιλούν για αυτό το ροκ συγκρότημα;

The War on Drugs: Γιατί ξαφνικά όλοι μιλούν για αυτό το ροκ συγκρότημα; Facebook Twitter
Τα τραγούδια του Graduciel, παρά τη μεγάλη τους διάρκεια, ακούγονται σαν να έχουν γραφτεί για το ραδιόφωνο ή για ταξίδι με αμάξι. Είναι αρκετά μελωδικά. Έχουν μια πραότητα και ομορφιά που δεν συναντάς συχνά. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η αισθητική του δημιουργού τους στην παραγωγή και ο αψεγάδιαστος τρόπος που η μελωδία χτίζεται στα κομμάτια. Αργότερα μαθαίνεις ότι έχουν γραφτεί κάτω από μίζερες συνθήκες, γεμάτες απαισιοδοξία και κατάθλιψη. Μέσα στο άλμπουμ, όμως, δεν συναντάς πουθενά αρνητισμό και θλίψη.
1

Ίσως το πιο δύσκολο πράγμα στη σύγχρονη μουσική είναι να επιβεβαιώνεις το hype που χτίζεται γύρω από το όνομά σου, ειδικά όταν η δουλειά σου αποθεώνεται από την κριτική. Στην περίπτωση του 38χρονου Adam Granduciel των War on Drugs – που στην ουσία είναι το προσωπικό του πρότζεκτ– σημαίνει πολλά αυτήν τη στιγμή που κυκλοφορεί το νέο του άλμπουμ με τίτλο «A deeper understanding». Στη θέση του θα ήθελαν σίγουρα να βρίσκονται οι Arcade Fire που επίσης κυκλοφόρησαν πριν από λίγο καιρό νέο δίσκο, αλλά δεν εντυπωσίασε κανέναν και έφερε για πρώτη φορά πολύ κακές κριτικές στους πάλαι ποτέ μεσσίες του «Pitchfork».

Για τους War on Drugs και το «A deeper understanding» όμως η Amanda Petrusish έγραψε έναν ύμνο στο «New Yorker». «Μπορεί κι άλλες σύγχρονες μπάντες να κάνουν φιλόδοξη και απαιτητική μουσική, ελάχιστες όμως το καταφέρνουν με τόση επιμέλεια. Και οι War on Drugs, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι μόνο η καλύτερη αμερικανική μπάντα αυτής της δεκαετίας αλλά και αυτή που ζωντανεύει το ροκ». Θεωρεί δηλαδή τη μουσική τους τόσο πρωτοποριακή, που ανοίγει δρόμους σε ένα κουρασμένο και σχεδόν πεθαμένο είδος.

Ο Granduciel δεν ξεφεύγει από αυτή την παγίδα του παρελθόντος που μαστίζει τη σύγχρονη ανεξάρτητη τραγουδοποιία. Το ροκ του είναι γεμάτο αναφορές στο soft rock, στο κλασικό ροκ της δεκαετίας του '80 και στο krautrock. Την πρώτη φορά που ακούς το «Under the pressure» από το εξαιρετικό «Lost in the dream» του 2014 δεν γίνεται να μη σκεφτείς τον Bruce Springsteen. Αντί όμως αυτό το γεγονός να σε αποτρέπει από το να ακούσεις ολόκληρο τον δίσκο, συμβαίνει το αντίθετο.

Η αλήθεια είναι ότι το ροκ ψυχορραγεί τελευταία. Ακούς όλο και λιγότερες ενδιαφέρουσες δουλειές και το είδος παραμένει στάσιμο, χωρίς φρέσκες ιδέες, ενώ κατακλύζεται από αναβιώσεις, επανενώσεις και νοσταλγία που προκαλεί βαρεμάρα. Αρχίζεις να απαντάς καταφατικά από μέσα σου σε αυτό που αναρωτιέται ο Simon Reynolds σχετικά με το αν ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το μέλλον της μουσικής είναι το παρελθόν.

Ο Granduciel δεν ξεφεύγει από αυτή την παγίδα του παρελθόντος που μαστίζει τη σύγχρονη ανεξάρτητη τραγουδοποιία. Το ροκ του είναι γεμάτο αναφορές στο soft rock, στο κλασικό ροκ της δεκαετίας του ’80 και στο krautrock. Την πρώτη φορά που ακούς το «Under the pressure» από το εξαιρετικό «Lost in the dream» του 2014 δεν γίνεται να μη σκεφτείς τον Bruce Springsteen. Αντί όμως αυτό το γεγονός να σε αποτρέπει από το να ακούσεις ολόκληρο τον δίσκο, συμβαίνει το αντίθετο. Πρωτοπόρος δεν σημαίνει ακριβώς ότι πρέπει να κάνεις κάτι που δεν έχει ξανακουστεί, ούτε ότι πρέπει να κάνεις κάτι πρωτότυπο. Δεν χρειάζεται καν να απορρίπτεις συλλήβδην το παρελθόν, αφού τίποτα δεν ξεπήδησε από το πουθενά.

Τo περίεργο με το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι ότι φάνηκε περισσότερο στις ανασκοπήσεις εκείνης της χρόνιας, κατακτώντας αρκετά ψηλές θέσεις στις δεκάδες. Όταν κυκλοφόρησε το «Lost in the dream», δεν συζητήθηκε τόσο, ακούστηκε περισσότερο. Η αναγνώριση ήρθε εντελώς αθόρυβα. Τα τραγούδια του Graduciel, παρά τη μεγάλη τους διάρκεια, ακούγονται σαν να έχουν γραφτεί για το ραδιόφωνο ή για ταξίδι με αμάξι. Είναι αρκετά μελωδικά. Έχουν μια πραότητα και ομορφιά που δεν συναντάς συχνά. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η αισθητική του δημιουργού τους στην παραγωγή και ο αψεγάδιαστος τρόπος που η μελωδία χτίζεται στα κομμάτια. Αργότερα μαθαίνεις ότι έχουν γραφτεί κάτω από μίζερες συνθήκες, γεμάτες απαισιοδοξία και κατάθλιψη. Μέσα στο άλμπουμ, όμως, δεν συναντάς πουθενά αρνητισμό, μόνο μια υπόγεια θλίψη.

Ο Adam Granduciel γεννήθηκε το 1979 στο Ντόβερ της Μασαχουσέτης. Δεν προέρχεται από μουσική οικογένεια, ούτε από μουσικόφιλο περιβάλλον. Αντιθέτως, όπως είπε σε μια συνέντευξή του στην «Guardian», ήταν ο μόνος στην οικογένεια που ήθελε να αγοράσει κιθάρα και να μάθει να παίζει. Οι γονείς του και ο αδερφός τους μπορεί να τον στήριζαν, αλλά δεν καταλάβαιναν την ενασχόλησή του με τη μουσική. Αισθανόταν πάντοτε αουτσάιντερ. Έφτιαχνε μέχρι και καφέδες για να καταφέρει να πετύχει ως μουσικός. Ο πατέρας του ήθελε να πάει να δουλέψει για έναν φίλο του που πουλούσε χαλιά. Μεγάλωσε ακούγοντας κλασικό ροκ στο ραδιόφωνο, ενώ έπαθε σοκ όταν είδε για πρώτη φορά τους Spacemen 3 ζωντανά και τότε συνειδητοποίησε ότι αυτό ήθελε να κάνει στη ζωή του.

Το 2003 αποφάσισε να μετακομίσει στη Φιλαδέλφεια. Δεν θα μπορούσε να βρει ιδανικότερο μέρος για να πραγματοποιήσει το όνειρό του εκείνη την εποχή. Η μουσική σκηνή της πόλης ανθούσε. Βρήκε φίλους όπως ο Kurt Vile, με τον οποίο μοιραζόντουσαν την ίδια φιλοσοφία και τις ίδιες ιδέες γύρω από το ροκ, και έφτιαξαν μαζί τους War on Drugs το 2005. Ο Vile αποχώρησε από το συγκρότημα μετά τον πρώτο δίσκο, το «Wagonwheel Blues», που κυκλοφόρησε το 2008. Ήθελε να επικεντρωθεί στους Violators.

Με τον δεύτερο δίσκο τους, το «Slave Ambient» του 2011, άρχισαν να παίρνουν τις πρώτες διθυραμβικές κριτικές και επιτέλους έκαναν το άνοιγμα σε ένα μεγαλύτερο ακροατήριο. Μια επιτυχία όμως δεν φέρνει την άνοιξη και μετά από μια εξαντλητική περιοδεία που κράτησε σχεδόν δύο χρόνια, ο Granduciel γύρισε πίσω σε μια πραγματικότητα που δεν ήθελε να αντιμετωπίσει. Η κοπέλα του τον παράτησε και ο ίδιος βίωσε την αποξένωση σε μια πόλη που δεν φαινόταν πλέον να τον αγκαλιάζει. Για δύο χρόνια πάλευε με την κατάθλιξη και την παράνοια. Από ένα σκοτεινό δωμάτιο όμως βγήκε το «Lost in the dream».

The War on Drugs: Γιατί ξαφνικά όλοι μιλούν για αυτό το ροκ συγκρότημα; Facebook Twitter
O Adam Granduciel

Σήμερα έχει ηρεμήσει. Ζει πλέον στο Λος Άντζελες μαζί με τη διάσημη φίλη του Krysten Ritter (την τηλεοπτική Jessica Jones), υπέγραψε σε μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές κυκλοφορεί τον νέο του δίσκο. Ήδη στο εξωτερικό παραμιλούν με το «A deeper understanding», που βάζει σίγουρα υποψηφιότητα για δίσκος-ορόσημο του σύγχρονου αμερικανικού ροκ.

Ο Granduciel, πάντως, ξεπερνάει τον εαυτό του, τα νέα του κομμάτια είναι αρκετά δυναμικά και κρύβουν την αυτοπεποίθηση και τη σιγουριά που έλειπαν από τις προηγούμενες δουλειές του. Ο συνιδρυτής της Interscope Records, Jimmy Iovine, θεωρεί ότι οι War on Drugs θα γίνουν πολύ μεγάλοι και σε λίγο θα γεμίζουν στάδια, όπως οι U2. Ποιος ξέρει; Ο ίδιος, πάντως, είχε δηλώσει πριν από τρία χρόνια: «Η μουσική μου μάλλον δεν πρόκειται να φτάσει στην κορυφή, αλλά δεν με πειράζει. Υπάρχουν ακόμα αρκετοί “στρατιώτες” του rock’n’roll. Μένεις εκεί και απλώς κάνεις το δικό σου. Αυτό μαθαίνεις από τους παλιότερους». Παρ’ όλα αυτά, το «Holding on» από τον νέο του δίσκο είναι ίσως το πιο αισιόδοξο κομμάτι που έχεις ακούσει τελευταία και, όπως φαίνεται, οι καιροί αλλάζουν. 

Μουσική
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πόσο τελικά έχει ακυρωθεί ο Morrissey;

Μουσική / Morrissey: Η συναυλία ακυρώθηκε, το beef συνεχίζεται

Η πορεία ενός από τους πιο δημοφιλείς μουσικούς της εποχής μας έχει έχει στιγματιστεί από τις πολιτικές του τοποθετήσεις υπέρ ενός ακροδεξιού κόμματος, καθώς και από τις προκλητικές δηλώσεις του για ζητήματα όπως η μετανάστευση, η ισλαμοφοβία και η πολιτική ορθότητα. Το κοινό χωρίζεται στα δύο. Τι πιστεύει η κάθε πλευρά;
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Νταϊάνα Ρος, η βασίλισσα της μουσικής 

Μουσική / Νταϊάνα Ρος: «Θέλει χρόνο και δουλειά για να γίνεις Diva, δεν είναι τόσο απλό»

Μια από τις πιο μεγάλες τραγουδίστριες του πλανήτη, η ακαταπόνητη ερμηνεύτρια που με τη μαγνητική της παρουσία μαγεύει το κοινό, είναι ένα φαινόμενο πιο ασυνήθιστο από όσο νομίζετε. Έρχεται σε λίγες μέρες στην Αθήνα για μια μοναδική συναυλία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
105’ με τον Rack

Μουσική / Rack: «Έχω φάει σφαλιάρες γιατί τις ζήταγα, αλλά η ζωή μου πλέον έχει αλλάξει»

Γιος του Λεκτικού Επεξεργαστή και με καριέρα που εκτοξεύτηκε νωρίς, ο δημοφιλής ράπερ έχει αλλάξει ρότα. Στα 25 του, πιο ήρεμος από ποτέ, απολαμβάνει μια φήμη που έφτασε μέχρι το Χόλιγουντ.
M. HULOT
Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Μουσική / Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Το ακριτικό διαβαλκανικό φεστιβάλ του Christopher King και της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση ξεσήκωσε για άλλη μια χρονιά άτομα κάθε ηλικίας και καταγωγής με παραδοσιακή μουσική απρόσμενη και συναρπαστική.
M. HULOT
Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Η Ματούλα Κουστένη διερευνά τη σχέση του ποιητή με τον συνθέτη, την αφετηρία της δημιουργίας του μεγάλου έργου «Άξιον Εστί» και την πορεία του μέχρι την πρώτη ηχογράφηση.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT

σχόλια

1 σχόλια