Πριν από 35 χρόνια σαν σήμερα κυκλοφόρησε το «κορυφαίο άλμπουμ όλων των εποχών»

Πριν από 35 χρόνια σαν σήμερα κυκλοφόρησε το «κορυφαίο άλμπουμ όλων των εποχών» Facebook Twitter
0

Για δυο-τρία χρόνια περίπου στην πρώιμη εφηβεία οι Echo & the Bunnymen ήταν το αγαπημένο μου συγκρότημα και επειδή τότε αυτή η διάκριση σήμαινε τεράστια συναισθηματική επένδυση και φανατική αφοσίωση, σου μένει για πάντα κάτι από εκείνο το δέος.

Εκτός από τα τραγούδια, είχε σαφώς και να κάνει (και πώς όχι δηλαδή;) και με την ιδανική εμφάνιση της μπάντας που καθιέρωσε όσο καμιά άλλη από τις φιλόδοξες μετα-πανκ οντότητες, το μετρίου μήκους ελαφρώς ανάστατο μαλλί, την επιμελέστατα ατημέλητη στολή (στεγνά πλην κομψά σκοτεινή με επιτρεπτούς χρωματισμούς) με το «κλασικό» παλτό (κατά προτίμηση γκρίζο), τη γυρτή στάση και το βαρεμένο περπάτημα.

Επίσης, όλοι στην μπάντα έμοιαζαν ωραίοι και σούπερ cool από την κορυφή ως τα νύχια, κι από την Τζέιμς Ντιν φυσιογνωμία του πιτσιρικά και ατίθασου (και αδικοχαμένου) ντράμερ Pete de Freitas - ο μόνος που δεν ήταν από το Λίβερπουλ αλλά από το Νότο και μάλιστα με θητεία σε ιδιωτικό σχολείο - και το clean λουκ του μπασίστα Les Pattinson, μέχρι την late '60s γκαράζ/ψυχεδελική αύρα του κιθαρίστα Will Sergeant και τις επιβλητικές χειλάρες (κανένας Μικ Τζάγγερ) του τραγουδιστή Ian McCullogh ("Mac") με την ψευδαίσθηση κλονισμένου μεγαλείου (βεβαιότητα μεγαλείου για τον ίδιο αλλά και για μας που λιώναμε με την πάρτη του) και τις επικλήσεις στο ερμηνευτικό ιδεώδες του Bowie, του Σινάτρα και του Τζιμ Μόρισον.

Πριν από 35 χρόνια σαν σήμερα κυκλοφόρησε το «κορυφαίο άλμπουμ όλων των εποχών» Facebook Twitter
Echo & the Bunnymen,1984: Ian McCullogh, Les Pattinson, Pete de Freitas, Will Sergeant.

Και όταν κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1984 το τέταρτο άλμπουμ του γκρουπ – συμπληρώνοντας μεγαλοπρεπώς την εξαίσια αλληλουχία του Crocodiles, του Heaven Up Here και του Porcupines – με τίτλο Ocean Rain και άλλο ένα εξώφυλλο προορισμένο για ιδανική αφίσα εφηβικού δωματίου, το μυστήριο ολοκληρώθηκε. Το άλμπουμ ήταν Echo and the Bunnymen στη νιοστή.

Λίγο αργότερα, θα διάβαζα κάπου ότι η δισκογραφική εταιρεία είχε χρησιμοποιήσει στην επίσημη καμπάνια για την προώθηση του δίσκου το σλόγκαν «το κορυφαίο άλμπουμ όλων των εποχών» ("the greatest album ever made") καθ' υπόδειξη του τραγουδιστή του γκρουπ, ο οποίος θα έλεγε αργότερα ότι κάθε συγκρότημα που σέβεται τον εαυτό του, οφείλει να πιστεύει κάτι τέτοιο.

Προσωπικά, δεν είχα κανένα πρόβλημα να το πιστέψω και θυμάμαι ακόμα να κρατάω για πρώτη φορά το δίσκο στα χέρια μου στο δισκάδικο (ή το Music Inn ή το Record House στη Νέα Σμύρνη) και να χαζεύω σαν ηλίθιος το εξώφυλλο με το συγκρότημα πάνω σε μια βάρκα που πλέει στη λίμνη ενός σπηλαίου που έμοιαζε εκπληκτικά με τη Μελισσάνη στην Κεφαλονιά.

Θυμάμαι πολλά από τα άλμπουμ που αγάπησα εκείνη την εποχή – αργότερα η σχέση με τις νέες κυκλοφορίες, όσο συνταρακτικές κι αν ήταν, θα έμπαινε σε μια ρουτίνα απαλλαγμένη από τα πολλά τελετουργικά βάρη – αλλά το Ocean Rain ήταν ιδιαίτερα ξεχωριστό και καψούρικο και επικό και λιγωτικό και προορισμένο να λιώσει κι από τις δύο πλευρές του.

Πλευρά Α: "Silver" "Nocturnal Me" "Crystal Days" "The Yo Yo Man" "Thorn of Crowns"

Πλευρά Β (η «αθάνατη» πλευρά, όπως την έχει χαρακτηρίσει με την παροιμιώδη του δυσανεξία στην ταπεινοφροσύνη ο ίδιος ο «Μακ»): "The Killing Moon" "Seven Seas" "My Kingdom" "Ocean Rain"

«Το Ocean Rain είναι μουσική για φιλιά, τραγούδια για όταν είσαι ερωτευμένος» είχε πει τότε ο Ian McCullogh, «ο Bowie μου άρεσε πάντα γι' αυτούς ακριβώς τους μαγικούς λόγους».

Η αρχική ηχογράφηση είχε γίνει στο Παρίσι, αλλά ο τραγουδιστής δεν κατάφερε να ερμηνεύσει ούτε μια στροφή από τους κρυπτικούς αλλά σπανίως σκοταδόψυχους στίχους του στην Πόλη του Φωτός, απασχολημένος καθώς ήταν να δοκιμάζει τα πιο εκλεκτά κρασιά της ντόπιας εσοδείας, που έκαναν τα μάγουλά του να φαίνονται ακόμα πιο ροζ. Όταν μαζεύτηκε τελικά, πίσω στο μίζερο αλλά δημιουργικό κλίμα της Αγγλίας, η αυτοπεποίθηση στην εκφορά και η κρυστάλλινη προσμονή στη φωνή του ήταν πιο ξεκάθαρες από ποτέ.

Επειδή όμως, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, παραδίδω το επιμύθιο στον πιο έγκριτο αναλυτή της μετα-πανκ πολιτισμικής κληρονομιάς, τον Simon Reynolds (ο οποίος κατά κανόνα προτιμά πιο εγκεφαλικά, γωνιώδη, αιχμηρά, μίνιμαλ και φάνκι ακούσματα από το μεγαλοπρεπές «εναλλακτικό» ροκ των Bunnymen), ο οποίος έγραφε πριν μερικά χρόνια στο «κλασικό» ήδη βιβλίο του, "Rip It Up and Start Again: Post-Punk 1978-1984":

«Αντίθετα από την κατεύθυνση του Goth στοιχείου, οι Echo & the Bunnymen ακολούθησαν ένα διαφορετικό μονοπάτι: αντί για καταβύθιση στο σκοτάδι, απογείωση στο φως. Η ουράνια ώθηση των κρυστάλλινων κιθαριστικών μοτίβων και τα φωνητικά που απηχούν ικεσία και αναζήτηση, εκδηλώνουν μια αόριστη αίσθηση δόξας και μεγαλείου... Το καλούπι για τον ήχο τους ήταν οι Television, οι οποίοι παρότι έδρασαν καταρχάς στα βάθη των '70s, μπορεί να πει κανείς ότι ήταν είτε το τελευταίο συγκρότημα των '60s ή το πρώτο των '80s... Η μουσική των Bunnymen ήταν πάντα ενδόξως γκρίζα, αλλά στο Ocean Rain μπήκαν σε Technicolor ορχηστρικά πεδία, γεμάτα στεναγμούς και συμφωνίες εγχόρδων...»

[ECHO AND THE BUNNYMEN - Royal Albert Hall, London, UK - 1983]

 
Μουσική
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Mara Gibb»: Μια space όπερα για ένα non-binary εξωγήινο που ξεκινά ένα αυτογνωσίας

Μουσική / Μια ελληνική space όπερα για τη μυστική ζωή ενός non-binary εξωγήινου

Το «Secret life of Mara Gibb» του Prins Obi έχει για κεντρικό ήρωα ένα non-binary εξωγήινο που ξεκινά ένα αυτογνωσίας. Ο ήχος έχει ρίζες στην ψυχεδέλεια αλλά δεν μένει εκεί. Παίζει να είναι και η καλύτερη δουλειά του μετά τους Baby Guru.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
ΕΠΕΞ INDIRA PAGANOTTO INTERVIEW

Μουσική / H Ιndira Paganotto φέρνει στην Αθήνα την απίθανη psy-techno της και μια στρατιά νίντζα

Είναι περήφανη για τις ιταλικές και τις ισπανικές της ρίζες, και για τη μουσική της. Το στυλ της, χωρίς κανόνες ή κουτάκια, ανεβάζει τον πήχη, μαζί και τις προσδοκίες μας για την εμφάνισή της στο Techniques.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Η μοιραία σχέση που ενέπνευσε ένα αριστούργημα του ρομαντισμού

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Η μοιραία σχέση που ενέπνευσε ένα αριστούργημα του ρομαντισμού

Το πρόγραμμα της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής για τη νέα σεζόν περιλαμβάνει το Πρώτο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπραμς με τον διεθνώς αναγνωρισμένο πιανίστα Αλεξέι Βολόντιν, και η Ματούλα Κουστένη μάς ξεναγεί στην ιστορία αυτού του αριστουργήματος που γεννήθηκε μέσα από τη μοιραία γνωριμία του συνθέτη με την Κλάρα Σούμαν.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Είναι true, έχει vibe: Γι’ αυτό ο νεαρόκοσμος αγαπάει τη Θώδη

Μουσική / «Είναι true, έχει vibe»: Αν δεν το έχετε καταλάβει, οι 20άρηδες αγαπούν τη Θώδη

Βρεθήκαμε σε ένα γλέντι στον Ταύρο όπου ακόμη και οι teenagers διασκέδαζαν, φύγαμε με καλτσάκια που έγραφαν «Με κλαρίνο στο Πεκίνο» και με την ευχή να βρούμε πάρκινγκ στο κέντρο.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
ΖΟΡΝΤΙ ΣΑΒΑΛ: «Με αποκαλούν αρχαιολόγο της μουσικής, αλλά η μουσική δεν πεθαίνει ποτέ»         

Μουσική / Jordi Savall: «Με αποκαλούν αρχαιολόγο της μουσικής, αλλά η μουσική δεν πεθαίνει ποτέ»         

Ο διακεκριμένος μουσικός κάνει μουσική σαν να ανακαλύπτει νέα, όμορφα μέρη. Επιστρέφει στην Αθήνα και συμπράττει με τη Διαπολιτισμική Ορχήστρα της ΕΛΣ σε μια συναυλία που υμνεί την ενωτική φύση της Μεσογείου. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
REWORKS 2025 - Τα νέα / ανερχόμενα ονόματα του φετινού φεστιβάλ

Μουσική / Κρατήστε σημειώσεις: Αυτά είναι τα ανερχόμενα ονόματα του φετινού Reworks

Μέσα σε πέντε μέρες το κορυφαίο φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής φέρνει στη Θεσσαλονίκη πολυσυλλεκτικά, απρόβλεπτα και ατμοσφαιρικά sets που συνδυάζουν την εγκεφαλική με τη χορευτική διάσταση.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Δεν θα γεράσουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Μουσική / Δεν θα γεράσουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη

Ο Taki Tsan και ο DJ Alx έχουν γράψει μεγάλο μέρος της ιστορίας του ελληνικού χιπ χοπ. Τριάντα χρόνια μετά το ξεκίνημά τους είναι ακόμα εδώ, alive and kicking, με κοινό live στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ στο ΠΛΥΦΑ, καινούργια σεζόν για το Taki Tsan Show αλλά και νέο άλμπουμ.
M. HULOT