Το νέο άλμπουμ του Τάσου Καρτέρη (που χρησιμοποιεί εδώ και χρόνια το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Παιδί Τραύμα) έχει τίτλο «Μέινστριμ» και είναι μια (προσωπική) αποκάλυψη σε κάθε επίπεδο: είναι η πρώτη φορά που αποκαλύπτει το πραγματικό του όνομα, που δείχνει το πρόσωπό του, αλλά, πάνω απ’ όλα, είναι ένα άλμπουμ που αποκαλύπτει τον ψυχικό του κόσμο μέσα από τραγούδια απίστευτης λυρικότητας, όπως η «Λίμνη», που είναι το καλύτερο κομμάτι που έχει γράψει.
«Κάποιες φορές, σε νιώθω εντός μου, μα πιο πολλές δεν είσαι δικός μου. Και προσπαθώ να σε αγγίξω, μα στο νερό κρύβεσαι από πίσω. Αγόρι μου, αγάπη μου, αστέρι της ζωής μου, τι θα ’δινα να ήσουνα εδώ πάλι μαζί μου. Να σε κοιτώ, να σου μιλώ, να σε ρωτάω ποιος είσαι; Κι εσύ να μη μου απαντάς, γιατί με εκδικείσαι; Ίσως και να ’ρθεις, ίσως και να βγεις μια μέρα από αυτήν τη λίμνη. Ίσως και να ’ρθεις, σίγουρα θα βγεις μια μέρα από αυτήν τη λίμνη».
Οι στίχοι της «Λίμνης» που, αν ακούγονταν πάνω από άλλη μουσική, θα μπορούσαν να είναι λαϊκό τραγούδι ή δημοτικό, στον ιδιοσυγκρασιακό μουσικό κόσμο του Παιδιού Τραύματος γίνεται μια τρυφερή μπαλάντα που εξελίσσεται σε έναν ποπ «ύμνο» με ρυθμό που έχει τις προδιαγραφές του τεράστιου χιτ.
«Όλες οι οικογένειες με τις οποίες έχω συνυπάρξει, και αυτή που δημιούργησα, ήταν κάργα δυσλειτουργικές. Αλλά το “δυσλειτουργικός” δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάει ο ένας τον άλλο. Δαιμονοποιούμε τη δυσλειτουργία, ενώ και η αγάπη είναι δυσλειτουργία, αν το σκεφτείς, το πώς αγαπάει ο καθένας είναι περίεργο πράγμα».
«Η “Λίμνη” είναι το αγαπημένο μου κομμάτι και ο πιο ωραίος στίχος που έχω γράψει», λέει. «Μια μέρα κάθισα στο πιάνο, έγραψα τη μελωδία και άρχισα να τραγουδάω από πάνω τους στίχους. Για μένα αντιπροσωπεύει τον μύθο του Νάρκισσου. Είναι ο Νάρκισσος που μιλάει, που κοιτάει το είδωλό του στον καθρέφτη και προσπαθεί να του πει ότι δεν το καταλαβαίνει, ότι δεν είναι πραγματικά αυτό που νομίζει ότι είναι, και στο τέλος το καλεί να βγει από κει, να ξεπεράσει τον ναρκισσισμό του, να αγαπήσει τον εαυτό του και έξω απ’ αυτή τη λίμνη. Παρότι είναι ένα δύσκολο κομμάτι, είμαι πάρα πολύ περήφανος που το έγραψα».
Το Παιδί Τραύμα από τον Σεπτέμβριο του 2020 που κυκλοφόρησε το προηγούμενο άλμπουμ του, το «Θα καταστρέψω τον κόσμο», έχει αλλάξει κλίμακα, έχει αποκτήσει μεγάλη δημοτικότητα, μεγάλο κοινό, κάνει απανωτά sold out (γέμισε για δύο νύχτες το Gagarin μαζί με τον Pan Pan πριν από μερικούς μήνες), εμφανίστηκε δίπλα στον Παύλο Παυλίδη και τον Γιάννη Αγγελάκα στο Release Festival, παίζοντας μπροστά σε πέντε χιλιάδες άτομα. Αυτή η μεγάλη αποδοχή έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφασή του να αποκαλυφθεί.
«Είχα μια μανία να υποστηρίζω ότι το περιεχόμενο είναι πιο σημαντικό απ’ την εικόνα όταν ξεκίνησα να παίζω», λέει, «μετά είχα ένα συγκεκριμένο στερεότυπο στο κεφάλι μου χωρίς λόγο, από ένα σημείο κι έπειτα έμοιαζε υποκριτικό να παίζω μπροστά σε πέντε χιλιάδες άτομα και να κρύβω το πρόσωπό μου στα media, φαινόταν σαν κόλπο μάρκετινγκ.
Όταν ξεκίνησα να παίζω ως Παιδί Τραύμα δεν είχα καν στο μυαλό μου ότι θα κάνω live, ωστόσο όχι μόνο έκανα αλλά σιγά-σιγά ήρθε κι ο κόσμος, οπότε δεν γινόταν να κρύβομαι. Επίσης, το “Μέινστριμ” είναι για μένα μια ιστορία αποκάλυψης του ονόματός μου, του προσώπου μου, του τι κάνω, και είναι οk αυτό, είναι κάτι με το οποίο σιγά σιγά συμφιλιώνομαι.
Κάνω αδιάκοπα ψυχοθεραπεία για να τα βρω με τον εαυτό μου, και όσο τα βρίσκεις με τον εαυτό σου, τόσο αποκαλύπτεις το πρόσωπό σου. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό συνέπεσε με την περίοδο που σταμάτησα να παίζω με session μουσικούς και έχω πλέον μια μπάντα που είμαστε φίλοι. Με βοηθάει όλο αυτό, η συλλογικότητα, να δείξω ποιος είμαι στην πραγματικότητα».
Τα sold out και τα φεστιβάλ ήρθαν ως φυσική συνέχεια μιας πορείας με συνέπεια και κομμάτια που λάτρεψε το κοινό του, δεν ήταν ξαφνική η επιτυχία, αλλά το να γεμίζεις το Gagarin δυο βραδιές με sold out εβδομάδες πριν δεν είναι κάτι αυτονόητο.
«Δεν είναι δύσκολο να την ψωνίσεις», λέει, «χρειάζεται μια ισορροπία, να καταλάβεις ότι αυτό που κάνεις είναι για σένα όραμα και θέλεις να το μεταδώσεις, θέλει να πατάς στα πόδια σου και να μη νομίζεις ότι κάτι έγινε. Δεν είμαι ένας πιτσιρικάς είκοσι χρονών που ξαφνικά γνώρισε επιτυχία, έχω κι άλλη δουλειά, έχω κι άλλες ασχολίες, έχω οικογένεια.
Πολλές φορές η διασημότητα είναι ένα προϊόν, μας το πουλάνε, το αγοράζουμε γιατί κάπου μας χρησιμεύει και μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να σου την πάρουν και ξαφνικά να νιώσεις ότι χάθηκε ο κόσμος κάτω από τα πόδια σου.
Χαίρομαι που το κοινό που έρχεται, το οποίο είναι βασικά από 18 μέχρι 25 χρονών, αλλά και μεγαλύτερο, γουστάρει και αν πεις κάτι που θα του θυμίσει κάτι δικό του, μια προσωπική του ιστορία, θα ταυτιστεί. Είναι τρομερή η ανταπόκριση του κόσμου, σταματάω την μπάντα και ακούω από κάτω να τραγουδάνε πράγματα που έχω γράψει και για μένα, που είναι πολύ προσωπικά, κι αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, η μεγαλύτερη επιβράβευση. Όχι με την έννοια ότι έγινα κάποιος αλλά ότι αυτό που λέω αφορά κάποιους. Και, αλήθεια, δεν με ενδιαφέρει τόσο αν θα είναι το Gagarin γεμάτο, αλλά αν αυτός που έχει έρθει το έχει κάνει για να ακούσει αυτό που θέλω να του πω».
Το concept για το νέο άλμπουμ του θυμίζει κάπως «Κυνόδοντα» και «Miss Violence». Το περασμένο καλοκαίρι μια οικογένεια που επιλέχθηκε τυχαία φιλοξένησε στο σπίτι της το Παιδί Τραύμα, σε ένα ιδιότυπο πείραμα: το Παιδί Τραύμα θα παρατηρούσε και θα κατέγραφε όλες τις δραστηριότητες και την αλληλεπίδραση της οικογένειας με τον μέσα και έξω κόσμο: συζητήσεις, σκέψεις, βόλτες, δράση στα social media και οτιδήποτε άλλο συνέβαινε την περίοδο εκείνη. Τα τραγούδια του «Μέινστριμ» είναι αποτέλεσμα αυτής της καταγραφής.
«Συνήθως τα concepts των άλμπουμ προκύπτουν και λίγο αντίστροφα», εξηγεί. «Καμιά φορά, όταν γράφω τα κομμάτια, καταλαβαίνω πολύ αργότερα τι θέλω να πω. Είναι κάπως σαν reverse engineering. Και όταν το καταλάβω, τα βάζω στο concept που ταιριάζουν.
Όταν έγραφα τα τραγούδια για το “Μέινστριμ” δεν σκεφτόμουν ότι θα αποκαλύψω το όνομά μου. Σε ένα από τα πρώτα κομμάτια, στο “Τρομακτικό”, άρχισα να λέω στο ρεφρέν “Τι είν’ αυτό που θέλεις, Τάσο;” και μετά κατάλαβα ότι θέλω να βάλω μέσα στο artwork ένα παλιό ημερολόγιο της μάνας μου, στο οποίο μου αποκαλύπτει ένα μεγάλο μυστικό.
Έτσι, σιγά-σιγά, συνειδητοποίησα πως με αυτόν τον δίσκο κάνω ένα ταξίδι αποκάλυψης του εαυτού μου μέσα από μία οικογένεια. Παρακολουθώ μια οικογένεια και καταλαβαίνω τα μυστικά της και πώς διαμορφώνονται οι χαρακτήρες μέσα απ’ αυτά. Δεν ξεκίνησα απ’ το concept, ξεκίνησα απ’ τα τραγούδια και αυτά με οδήγησαν στο concept.
Παιδί Τραύμα - Απόψε φυλάω τον εαυτό μου για σένα (Official Music Video)
Είπα τον δίσκο “Μέινστριμ” γιατί θεώρησα ότι ήθελα η μελωδία να αρέσει σε μεγαλύτερο κοινό, κι αυτό που εκπροσωπούσα μέχρι τώρα, που ήταν πιο υπόγειο, ήθελα να το κάνω μέινστριμ. Μπορεί να είναι κάτι μεγαλεπήβολο και μπορεί να μη γίνει ποτέ, δεν είχα στο μυαλό μου το μέινστριμ το κλασικό, αλλά το όνειρό μου είναι αυτό. Το κοινό που με ακούει δεν έχει αλλάξει πάρα πολύ, αλλά φιλοδοξώ να μεγαλώσει λίγο το εύρος του και να το ακούσουν και μεγαλύτερες ηλικίες, να το ακούσει ακόμα και η μάνα μου και να της αρέσει, και όχι επειδή είμαι ο γιος της.
Το άλμπουμ ασχολείται πολύ με το πώς η οικογένεια μάς διαμορφώνει, με το ότι είναι ο καθρέφτης μας όταν μεγαλώνουμε, με το πώς οι σχέσεις, ο τρόπος που φέρεται ο πατέρας στην κόρη, τα αδέλφια μεταξύ τους μας επηρεάζουν, γιατί, τελικά, αλληλεπιδρούμε με τους άλλους όπως αλληλεπιδρούσαμε με την οικογένειά μας. Πραγματικά πιάνω τον εαυτό μου να κάνει πράγματα, να έχω φτιάξει τη ζωή μου σαν μια μικρογραφία των γονιών μου.
Νομίζω ότι δεν υπάρχουν οικογένειες που δεν είναι δυσλειτουργικές, γιατί είναι η κοινωνία τέτοια, οι ανθρώπινες σχέσεις ‒ απ’ τη στιγμή που θα ακούσεις το πρώτο “γεια”, κάτι υπάρχει από πίσω του, ή το πρώτο “μη”, ή το πρώτο “αγαπάς τη μαμά;”, ή το πρώτο “κάνε αυτό”. Οτιδήποτε βγαίνει από τον κοινωνικό ιστό είναι προορισμένο να είναι έτσι, γενικά η δυσλειτουργία είναι στο DNA μας, οπότε και η οικογένεια λειτουργεί ανάλογα.
Όλες οι οικογένειες με τις οποίες έχω συνυπάρξει, και αυτή που δημιούργησα, ήταν κάργα δυσλειτουργικές. Αλλά το “δυσλειτουργικός” δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάει ο ένας τον άλλο. Δαιμονοποιούμε τη δυσλειτουργία, ενώ και η αγάπη είναι δυσλειτουργία, αν το σκεφτείς, το πώς αγαπάει ο καθένας είναι περίεργο πράγμα. Γενικά, προσπαθώ από την αρχή να αγκαλιάσω τη δυσλειτουργία και το ελάττωμα, και να τα εξωραΐσω. Δεν τους δίνω άλλοθι βέβαια, αλλά πρέπει να προσπαθείς να συμφιλιωθείς το ελάττωμά σου, δεν πειράζει, it’s ok.
Ένα επίσης αγαπημένο μου κομμάτι από τον δίσκο είναι το “Απόψε φυλάω τον εαυτό μου για σένα”. Ενώ νομίζεις ότι είναι ένα ερωτικό κομμάτι, ίσως επειδή κάναμε το βιντεοκλίπ με τη Mισέλ Βάλεϊ, ακούγοντάς το τώρα νιώθω ότι μπορεί να είναι άνετα ένα κομμάτι που το λέει ο πατέρας στο παιδί του ή η μάνα στο παιδί της».
«Τι έχει το παιδί στο “Τρομακτικό”;».
«Γράφω αυτόματα στίχους, “ο γιατρός όλο ρωτάει τι έχει το παιδί”. Μικρός ήμουν απόμακρος, ακόμα δεν καταλαβαίνω αν ήμουν έτσι για να είμαι ήσυχος ή για να ασχολούνται μαζί μου. Θυμάμαι στα πάρτι να μαζεύει η μάνα μου τον αδελφό μου γιατί ήταν ο μεγαλύτερος ζαβολιάρης και τα έκανε όλα χάλια κι εμένα να κάθομαι σε μια γωνίτσα και να είμαι το ήρεμο παιδί. Δεν κατάλαβα ποτέ όμως αν αυτό ήταν ένα δείγμα ναρκισσισμού. Το παιδί είναι ξεκάθαρα νάρκισσος, αλλά τουλάχιστον το συνειδητοποιεί και προσπαθεί να το καταπολεμήσει. Μπορεί σε δυο-τρία χρόνια να βρω μπροστά μου αυτόν τον στίχο, τα καταλαβαίνω μετά από καιρό τα τραγούδια που γράφω».
Παιδί Τραύμα - Τρομακτικό
Το άλμπουμ «Μέινστριμ» του Παιδιού Τραύματος κυκλοφορεί στις 28/4 από την United We Fly. Ανακαλύψτε τo «Μέινστριμ» στο Spotify.
Και στο Bandcamp.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
