Η ποπ δεν έχει χρώμα, δεν έχει φύλο, δεν έχει στερεότυπα, είναι μουσική που ενώνει και προσπαθεί να αλλάξει τα πράγματα. Η XANTHÍ, η VASSIŁINA, η Καλλιόπη Μητροπούλου, η Ολίνα και η V4L κυκλοφόρησαν μόλις τα νέα τους καλοκαιρινά τραγούδια, περνώντας η κάθε μία το δικό της μήνυμα κατά της τοξικής αρρενωπότητας, και με αυτή την αφορμή συναντιούνται για μια κουβέντα μεταξύ τους που έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Το νέο single της XANTHÍ έχει τίτλο «Δεν είσαι τέκνο», σε σύνθεση και παραγωγή της ίδιας. H Καλλιόπη Μητροπούλου κυκλοφόρησε το «King of Sorrows», το πρώτο δείγμα από το πρώτο προσωπικό άλμπουμ της «Between», που εγκαινιάζει τη συνεργασία της με τη Submersion Records. Το «Fckboiz» της Ολίνας είναι ένα σχόλιο για την τοξική αρρενωπότητα «με χιούμορ απέναντι στη σκοτεινή γοητεία. Με θυμό απέναντι στην απόπειρα συναισθηματικής χειραγώγησης. Καθρεφτίζει την εποχή που τα κορίτσια υψώνουν ανάστημα, κάνουν συμμαχίες και ξέρουν πως τα φιλιά δεν κλέβονται, αλλά μοιράζονται μόνο όταν το θέλουν κι οι δύο. Το “Fckboiz” δεν είναι ένα diss απέναντι στα αγόρια, είναι ένα κομμάτι αποτοξίνωσης που θέλει σίγουρα να κάνει τον κόσμο να χορέψει και να ταυτιστεί». Κυκλοφορεί από τη Mellowsophy Music σε στίχους της Ολίνας και μουσική του papatanice και είναι το δεύτερο single της από το νέο LP το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει τον χειμώνα.
«Το βίωμά μας είναι κοινό: όλες έχουμε υπάρξει το συναισθηματικό σκαμπό κάποιου που δεν ήξερε τι θέλει, αλλά ήξερε ότι δεν θέλει να είναι μόνος. Και αντί να λέμε πια στις φίλες μας "είναι καλός, μωρέ, κατά βάθος, απλώς δεν ξέρει πώς να εκφραστεί" ή "I’ll fix him", τον λέμε −ή τον λένε οι φίλες μας− red flag, μπας και προλάβουμε τον εαυτό μας πριν ξαναμπούμε στο ίδιο pattern».
Η VASSIŁINA κυκλοφόρησε το νέο της single, «Red Flag», με την εκρηκτική Dolly Vara, στην KIKI Records. Είναι το πρώτο δείγμα από την επερχόμενη δισκογραφική δουλειά της με ελληνικό στίχο. Με σκοτεινή pop αισθητική, glitchy ρυθμούς και στίχους που σχολιάζουν δηκτικά τις σύγχρονες μορφές τοξικής αρρενωπότητας, το «Red Flag» λειτουργεί ως ένα ηχητικό και στιχουργικό diss στα ερωτικά patterns που επαναλαμβάνονται − ειδικά εις βάρος των θηλυκοτήτων. Η παραγωγή υπογράφεται από τον TOTALWERK, σε συμπαραγωγή με τη VASSIŁINA, ενώ τα βιολιά ερμηνεύει η Καλλιόπη Μητροπούλου. Το single «FLEGETAI» της V4L είναι δυναμικό broken reggaeton, με την απαλή φωνή της να συγκρούεται με την aggressive παραγωγή του κομματιού που υπογράφουν η V4L, η Marilena Orfanou και ο TEO.x3. Κυκλοφορεί από την KIKI Records.
Η συζήτηση έγινε κυκλικά και το κάθε κορίτσι έκανε ερωτήσεις στη διπλανή του.
VASSIŁINA & Dolly Vara - Red Flag - Official Music Video
Ερωτήσεις από V4L προς VASSIŁINA
― Πιστεύεις ότι το φαινόμενο των «boy red flag» είναι προϊόν της πατριαρχίας, των social media ή κάτι βαθύτερο;
Το boy red flag δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Έχει τις ρίζες του, εξελικτικά, στον πατροπαράδοτο άντρα, αυτόν για τον οποίο μεγαλώσαμε ακούγοντας τις γιαγιάδες μας να λένε «έλα, μωρέ, άντρας είναι». Απλώς σήμερα έχει εξελιχθεί λίγο και αυτό το κάνει πιο δύσκολο να τον εντοπίσεις. Είναι εκείνος που δεν έχει δουλέψει ποτέ με τον εαυτό του, δεν ξέρει να μιλήσει, δεν ξέρει πώς να σχετιστεί, γιατί δεν του το έμαθε κανείς. Που πιθανότατα κουβαλάει εσωτερικευμένο μισογυνισμό. Που είναι συναισθηματικά «ανάπηρος». Που πιθανότατα δεν έχει emotional vocabulary και νιώθει μόνο ένα πράγμα: πίεση.
Δεν μιλάμε για κάποιον που απλώς δεν σε θέλει. Μιλάμε για κάποιον που δεν μπορεί να συνδεθεί. Και όλα αυτά δεν είναι μόνο «χαρακτήρας». Είναι δομή. Η πατριαρχία τα έχει χτίσει πάνω του, γύρω του και μέσα του. Τα social media απλώς το έκαναν trend. Του έδωσαν ένα όνομα. Γιατί το βίωμά μας είναι κοινό: όλες έχουμε υπάρξει το συναισθηματικό σκαμπό κάποιου που δεν ήξερε τι θέλει, αλλά ήξερε ότι δεν θέλει να είναι μόνος. Και αντί να λέμε πια στις φίλες μας «είναι καλός, μωρέ, κατά βάθος, απλώς δεν ξέρει πώς να εκφραστεί» ή «I’ll fix him», τον λέμε −ή τον λένε οι φίλες μας− red flag, μπας και προλάβουμε τον εαυτό μας πριν ξαναμπούμε στο ίδιο pattern.
― Ποιο είναι για σένα το απόλυτο red flag;
Να είναι anti-woke, για αρχή. Δεν τους αντέχω. Είναι οι πιο ύπουλα επικίνδυνοι. Οι «μα εγώ είμαι φεμινιστής, αλλά…»: να κάνει mansplaining σε πράγματα που ξέρεις πολύ καλύτερα, να γελάει με την ιδέα της θεραπείας ή να σου λέει «δεν τα πιστεύω αυτά», να βρίζει τις πρώην του και να τις λέει τρελές.
― Πιστεύεις ότι τα boy red flags μάς διδάσκουν τελικά κάτι ή απλώς μας πληγώνουν;
Σίγουρα όλες έχουμε πληγωθεί από boy red flag. Αλλά η διαφορά είναι ότι δουλεύουμε με τον εαυτό μας, μιλάμε με τις φίλες μας και πλέον έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε τα red flags. Δεν τα αποδεχόμαστε, δεν τα βαφτίζουμε αλλιώς. Δεν προσπαθούμε πια να κάνουμε το κόκκινο πράσινο. Δεν θα γίνει. Λες «οκ, είναι ξεκάθαρο red flag. Θέλω να μπω;». Αν μπεις, ξέρεις με τι έχεις να κάνεις. Κι αυτό λέει κάτι για τη διαδικασία σου. Και κάποια στιγμή, όταν έχει λυθεί κάτι μέσα σου, δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Τα βλέπεις και λες «πάμε παρακάτω».
Κάποια στιγμή αρχίζεις να έχεις λεξιλόγιο για όλα αυτά. Δεν τα ζεις μόνη σου, μέσα στο κεφάλι σου. Κι αυτό είναι ενδυνάμωση. Γιατί δεν είσαι πια «η τρελή πρώην», δεν είσαι η drama queen. Απλώς βλέπεις καθαρά. Δεν είναι πια τόσο θολό. Αυτό νιώσαμε κι εγώ με την Dolly Vara στο «Red Flag». Ήθελα να δώσει τη δική της δύναμη, να έχει τον ρόλο της φίλης που σου δείχνει την αλήθεια, που έχει περάσει από εκεί και τη βλέπει ξεκάθαρα. Περάσαμε τέλεια στο γύρισμα. Κάναμε κανονικό bonding, όλο το team, κράζοντας red flags. Ένα τεράστιο ευχαριστώ στην Dolly, στη Μαρία Κουτρουμπή, στο Vinyl Face, στον Romnick Palo και φυσικά στη δισκογραφική μου, KIKI.
ολίνα - Fckboiz (Official Video)
Ερωτήσεις από VASSIŁINA σε Ολίνα
― Γράφεις το «Οι φίλες μου», ένα κομμάτι που αγγίζει όλες μας και μας κάνει να κλαίμε και μετά βγάζεις το «fckboiz», πιο δυναμικό και dance. Όλο αυτό συνδέεται μαγικά και για άλλη μια φορά μιλάς για το βίωμά μας. Πώς συνδέονται για σένα αυτά τα δύο κομμάτια;
Θα μπορούσε να είναι το ένα συνέχεια του άλλου. Μία πιο ώριμη αντιμετώπιση των τραυμάτων μας και μία με χιούμορ (και νεύρα). Από τη μια οι «Φίλες μου» με έφεραν πραγματικά αντιμέτωπη με τα δύσκολά μου/μας και μετά το «fckboiz» ήρθε να τα ξορκίσει όλα, να τα εκτονώσει μέσα από μια πιο fun νότα. Ο στίχος «κορίτσια μόνα ποτέ, μα πάντα μαζί» είναι εκείνος που συνδέει το ένα κομμάτι με το άλλο. Εμείς μαζί είμαστε το «καλό» που δεν νικιέται, ακόμα κι αν όλα τα κακά του κόσμου ενωθούν και μας εναντιωθούν. Είμαστε οι φίλες: η αγάπη που κερδίζει.
― Νιώθεις ότι με κομμάτια σαν το «fckboiz» παίρνεις πίσω λίγη απ’ τη δύναμη που κάποιοι μας στέρησαν; Ότι τους γυρνάς τον καθρέφτη και ίσως καταλάβουν κάτι και έρθει αλλαγή;
Δεν ελπίζω σε αλλαγή. Και ειλικρινά, όταν γράφω, δεν γράφω για εκείνους που με έβλαψαν. Γράφω για εμένα κι εμάς που (επι)βιώσαμε κι ανθήσαμε. Με συμπόνια, αγκαλιά κι όλες εκείνες τις μεγάλες λέξεις που κάποιους ενοχλούν, αλλά εμένα με γεμίζουν και μου δίνουν έμπνευση να γράφω και να τραγουδώ. Τώρα, αν κάποιος ενοχληθεί, μάλλον θα φταίει ο «καθρέφτης» που κρατάει εκείνος, όχι εγώ.
― Έχεις στείλει ποτέ diss κομμάτι σε fuckboy πριν κυκλοφορήσει για να χαρεί η ψυχούλα σου;
Έχω στείλει πολλά ερωτικά στιχάκια, ποιηματάκια, τραγουδάκια-ερωτικές εξομολογήσεις και επιστολές σε αγόρια που αγάπησα, αλλά diss κομμάτι ποτέ. Γιατί συνήθως αυτά τα γράφω αφού έχω απομυθοποιήσει το εκάστοτε αγόρι και τότε δεν έχει πια καμία, μα καμία σημασία. Μόνο για την ψυχούλα μου, όπως λες, έχει αξία. Ο πρώτος άνθρωπος βέβαια που μοιράζομαι όλα μου τα τραγούδια μαζί του, με το που γραφτούν, είναι ένα αγόρι. Είναι ο σύντροφός μου, που γι’ αυτόν έχω γράψει πολλά, αλλά μόνο όμορφα.
Xanthí - Den Ise Techno
Ερωτήσεις από Ολίνα σε Xanthί
― Τι σημαίνει για σένα ο στίχος «η καρδιά σου δεν είναι τέκνο»; Πώς χτυπάνε οι καρδιές σήμερα;
Το τέκνο στο κομμάτι θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε είδος, π.χ. «η καρδιά σου δεν είναι ροκ/soul» κ.λπ. Γιατί η κάθε μουσική είναι συναίσθημα και ρυθμός και εκφράζει άμεσα το πώς αντιλαμβανόμαστε τη ζωή. Ωστόσο το «τέκνο» με κάλυψε ως είδος λόγω της μονότονης μπότας που θυμίζει τους χτύπους της καρδιάς. Το κομμάτι δεν εξηγεί πώς χτυπάνε οι καρδιές σήμερα, αντιθέτως είναι ένα σχόλιο για το ότι οι καρδιές δεν υποστηρίζουν έμπρακτα αυτά που ονειρεύονται. Αν είσαι χιπχοπάς και τραγουδάς τις αγαπημένες σου ρίμες με πάθος, αλλά στη ζωή σου είσαι κομπλεξικός και μαζεμένος στα συναισθήματά σου, τότε αντίστοιχα θα σου έγραφα «η καρδιά σου δεν είναι χιπ χοπ, κι ας λες εσύ πως είσαι». Έτσι λοιπόν χτυπάνε οι καρδιές σήμερα: είτε άρρυθμα, είτε με έκτακτες συστολές που αποζητούν την αδρεναλίνη.
― Πιστεύεις ότι η rave κουλτούρα έχει κάνει καλό στον τρόπο που συνδεόμαστε;
Οι άνθρωποι που είναι να συνδεθούν −αυτοί δηλαδή που έχουν μάθει να συνδέονται ή που έρχονται κοντά αντιδρώντας στη μοναξιά που έχουν βιώσει−, θα βρουν τρόπο να συνδεθούν, είτε μέσω της rave, είτε με τα παιδιά των λουλουδιών στα ’60s, είτε στις ντίσκο, είστε στις συναυλίες του ΛΕΞ, είτε σε bookclubs στο Ουισκόνσιν. Έτσι και η rave κουλτούρα σίγουρα έφερε κοντά όσους έτυχε να βρεθούν στο διάβα της∙ και το drug culture που είναι κομμάτι της μπορεί να σε φέρει σε επαφή με τον κόσμο, αλλά και να σε αποσυνδέσει. Οπότε, όλα έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο και με την εποχή. Κάθε εποχή, παρά το συλλογικό ασυνείδητο που μας ενώνει, μαθαίνουμε να συνδεόμαστε από την αρχή.
― Το «Den Ise Techno» έχει πολλές δόσεις χιούμορ και στο κλιπ και στους στίχους. Ποια είναι η σχέση σου με το χιούμορ στη μουσική σου και στη ζωή γενικότερα;
Δεν κάνω βήμα χωρίς χιούμορ! Το χρειάζομαι για να επιβιώσω, μιας και με φοβίζουν πολλά. Στη μουσική, όσο έγραφα στα αγγλικά, το χιούμορ ήταν διακριτικό και κρυμμένο σε φράσεις, π.χ., «How unhealthy it is to rest without peace», μιλώντας ως βρικόλακας που βρικολάκιασε εν αναμονή ενός αγοριού. Ίσως οι αγγλικές σπουδές μου να με είχαν δέσει με τον ρομαντισμό της βρετανικής γλώσσας και της λογοτεχνίας, ενώ στον ελληνικό στίχο βρήκα τη μάνα μου που βρίζει βλέποντας ποδόσφαιρο. Αλλά και εδώ το χιούμορ είναι άμυνα. Όσο βάζω χιούμορ, δεν κινδυνεύω να βρω τον εαυτό μου. Κρατάω μια απόσταση από τη φάση, φοβούμενη να μην «οικειοποιηθώ» συναισθήματα της indie σκηνής, στην οποία κάποιες φορές δεν νιώθω ότι χωράω. Ίσως, πάλι, το χιούμορ να είναι η αντίδραση στη ματαιοδοξία που κρύβει η κλάψα. Τώρα που ο κόσμος πάει από το κακό στο χειρότερο, συνειδητοποιώ ότι ο μέσος Μπάμπης που μας πλήγωσε στο παρελθόν δεν είναι το πρόβλημα.
King of Sorrows - Kalliopi Mitropoulou
Ερωτήσεις από Xanthί σε Καλλιόπη
― Αν ακούσει κανείς το «King of Sorrows», νιώθει ότι είναι ένα άσμα για τη μιζέρια και τους ανθρώπους γενικά. Πώς κατέληξε ο μίζερος άνθρωπος να πάρει τη μορφή άντρα/πλαστικής κούκλας στο βιντεοκλίπ; Πώς έγινε αυτή η μετατόπιση των στίχων στο «ερωτικό»;
Σωστά, είναι για τους μίζερους ανθρώπους που είναι χωμένοι βολικά στην γκρίνια∙ όλοι έχουμε σίγουρα ένα παράδειγμα στο μυαλό μας. Η ιδέα του βίντεο ήταν του Γιώργου Αθανασίου, του σκηνοθέτη, όταν κάναμε brainstorming. Αρχικά ήθελα να κάνω βίντεο για το «egg fryer», το οποίο είναι όντως ένα κομμάτι αφιερωμένο στο gaslighting, αλλά το budget γι’ αυτό που ήθελα ήταν delulu, όποτε αποφασίσαμε να κάνουμε το «King of Sorrows». Εκεί λοιπόν ο Γιώργος είπε «θα έχεις έναν πλαστικό, κενό, βλάκα, φασέο τύπο, που θα φλερτάρει με την Ντάφι και εσύ θα τον σκοτώνεις πολλές φορές με διαφορετικούς τρόπους». Εύκολα γίνεται η μετατόπιση στίχων στο γκομενικό φυσικά, «when I'm down, then you're dying, you feel worse, there's no denying»... Πάλι θα πω, και ποιος δεν το έχει ζήσει αυτό;
― Άλλοι πάνε με την καρδιά στα χέρια, εσύ στο κλιπ πας με την καρδιά στο μάτι. Τι συμβολίζει για σένα αυτή η καρδιά; Είσαι ανοιχτή σε ό,τι έρθει −ακόμα και στη μιζέρια− ή «πνίγεις» τη μιζέρια (όπως στο κλιπ) με ρομαντισμό;
Ήμουν φουλ ρομαντική πιο μικρή. Όσο μεγαλώνω, βάζω τη λογική πιο πάνω, η αλήθεια είναι. Ίσως τα βλέπω πιο ψύχραιμα τα πράγματα και σταματάω κάτι από τα πρώτα «σημάδια» που έχω ότι δεν ταιριάζουμε. Σίγουρα δεν αντέχω τη μιζέρια και έχω μηδενική ανοχή στο να βλέπω ανθρώπους να αρνούνται να κάνουν δουλειά με τον εαυτό τους, μιλάμε διαφορετική γλώσσα. Ίσως η καρδούλα στο μάτι να είναι ένα φίλτρο ζεστασιάς και κατανόησης για τους γύρω μου.
― Στη σκηνή έχεις μια παρουσία συνάμα εκρηκτική και ευγενική. Σε βλέπω και είσαι «τα πάντα», ενώ δεν το βλέπω αυτό σε cis straight αντρικές ερμηνείες. Πιστεύεις ότι οι γυναίκες υποσυνείδητα προσπαθούμε να βρούμε τη θέση μας στη σκηνή μέσα από τον χορό, μέσω του στυλ, μέσα από χίλια δύο πράγματα; Τι ρόλο πιστεύεις ότι παίζει το κοινωνικό gender και η βιολογία στο πώς συμπεριφερόμαστε ως περφόρμερ; Αν έχει…
Ουάου, ευχαριστώ! Κοίτα, είναι μεγάλη κουβέντα αυτό, ξεκινάει και από την καθημερινότητα των γυναικών, θα φτιάξουμε μαλλί, θα βάλουμε μέικ απ, θα κάνουμε ένα σωρό πράγματα που οι πιο πολλοί άντρες δεν θα κάνουν, δηλαδή δεν θα αφιερώσουν τόση ώρα στην εμφάνισή τους για να βγουν έξω. Έτσι και στη σκηνή, ίσως. Για μένα είναι θέμα αισθητικής και ενός «όλου»∙ επίσης μ’ αρέσει φοβερά να ντύνομαι με ρούχα που ίσως να ήταν too much για κάθε μέρα.
V4L - FLEGETAI - Official Music Video
Ερωτήσεις από Καλλιόπη σε V4L
― Λοιπόν, καταρχάς μού έχει κολλήσει το κομμάτι σου. Από τότε που το άκουσα, εκεί που περπατάω στον δρόμο και με κοιτάει απαίσια ένας τύπος, στο μυαλό μου ακούγεται η φωνή σου να λέει «φλέγεται, φλέγεται». Πώς το έγραψες, πρώτα τους στίχους ή πρώτα το beat; Πώς κατέληξες να δουλεύεις με τη Loo; Είναι εξαιρετική παραγωγή. Έγινε κάτι που ήταν σαν κερασάκι στην τούρτα και είπες «θέλω να γράψω αυτό το κομμάτι» ή ήταν μετά από χρόνια που άκουγες «το στόμα σου πρέπει να μη λέει πολλά» και ζούσες «gaslighting ατελείωτο»;
Χαίρομαι τόσο πολύ όταν φίλες και γνωστοί μου μού λένε ότι quote-άρουν ατάκες του «FLEGETAI» σε «Αθήνα-στιγμή» καταστάσεις! Ενώ το κομμάτι γράφτηκε μέσα σε μια μέρα, νομίζω πως γινόταν ένα build-up χρόνων μέσα μου. Όταν ήμουν μικρή, κάθε καλοκαίρι ντυνόμουν με ζακέτες, φαρδιά σορτς μέχρι το γόνατο και με έπιανε ένα άγχος − σωματικό, ψυχικό, κοινωνικό. Ένιωθα ότι έπρεπε να προστατεύσω τον εαυτό μου από τα διαπεραστικά βλέμματα. Τώρα, Αθήνα, 40 βαθμοί, κι εγώ να σκάω με ζακέτα για βόλτα. Ε, κάποια στιγμή λέω: «Δεν γίνεται άλλο να ζω έτσι» − και αποφάσισα να αλλάξω ενδυματολογικό attitude και attitude γενικότερα. Πλέον, ό,τι με ενοχλούσε το έδειχνα. Όχι επιθετικά, αλλά με παρουσία. Το acknowledge έγινε τρόπος επιβίωσης: «Ξέρεις, έχω μάτια και σε βλέπω». Σε ένα ακόμη αθηναϊκό καλοκαίρι (πέρυσι για την ακρίβεια) είδα να συμβαίνει ακριβώς το ίδιο σε μια κοπέλα μπροστά μου −βλέμματα ακτινογραφία και catcalling από μια ολόκληρη παρέα αντρών− και εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα: «Αυτή η κοπέλα είμαι εγώ!» Ξέρω ακριβώς πώς νιώθει και θέλω να την πάρω μια αγκαλιά και να τους φωνάξουμε: «Κάνε λίγο πίσω!» Ήθελα, με έναν δικό μου τρόπο, να αποκαταστήσω αυτή την αιώνια πληγή. Τα lyrics ήρθαν κατευθείαν στο μυαλό μου, πήγα αμέσως μετά στο στούντιο και έγραψα και τη μουσική. Με τη Loo είμαστε χρόνια φίλες και έχουμε κοινά ακούσματα και βιώματα. Της έβαλα το κομμάτι και έκανε κατευθείαν relate, και με την αισθητική και με τον στίχο − και μαζί δουλέψαμε το κομμάτι στη σημερινή του εκδοχή. Ήταν σαν μια κάθαρση.
― Το κομμάτι σου δεν ζητάει κατανόηση, ούτε συγχώρεση, εμένα προσωπικά μου βγάζει ένα ξεκάθαρο «φλκ». Πιστεύεις ότι η γυναικεία οργή όταν βγαίνει στην τέχνη αντιμετωπίζεται ως υπερβολή («not all men»); Και πόσο σκόπιμα διάλεξες να μην «μαλακώσεις» τίποτα στον στίχο;
Ω ναι, ξεκάθαρα. Πόσες από εμάς δεν έχουμε ζήσει τον συνάδελφο που θα υψώσει τη φωνή του στη δουλειά και θα θεωρηθεί «αποφασιστικός», ενώ αντίστοιχα μια γυναίκα που κάνει το ίδιο χαρακτηρίζεται «αντιεπαγγελματική»; Ο γυναικείος θυμός σχεδόν πάντα αντιμετωπίζεται ως απειλή προς την κανονικότητα. Σαν να χαλάει τη «συμβατική» εικόνα που την ακολουθεί: να είναι ήρεμη, ευγενική, γλυκιά. Το ίδιο συμβαίνει και στην τέχνη, όπου η γυναίκα σχεδόν πάντα πρέπει να χωρέσει σε κάποιο κουτάκι − ως μούσα, ως φαντασίωση, ως σύμβολο. Ή, στην άλλη πλευρά του νομίσματος: ως μάγισσα, ως στρίγγλα, ως υστερική. Εγώ ήθελα να κάνω κάτι έξω από όλα αυτά. Κάτι που να μην προσπαθεί να χωρέσει ή να βολέψει. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να παραμένω ειλικρινής με την ταυτότητά μου − που είναι έτσι κι αλλιώς πιο girly και pop. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα κάνω sugar coating στους στίχους μου. Μπορώ να είμαι ντυμένη στα ροζ, με νύχια που φτάνουν τα σύννεφα, και να σου τη λέω κανονικά αν μου κάνεις mansplaining. That’s the female energy.
― Το βιντεοκλίπ είναι φανταστικό, κι έχει άλλο ένα μέλος των S.W.I.M., full feminine ομάδα! Να ρωτήσω τι σημαίνει για σένα το ροζ χρώμα; (Θυμάμαι που, χωρίς να σε ξέρω, σου είπα κάπου έξω «τέλεια μαλλιά»). Αυτό το χρώμα επικρατεί στο βίντεο και στα μαλλιά σου, είναι reclaim της θηλυκότητας;
Ναι! Είχα χαρεί πάρα πολύ που μου είχες πει ότι έχω τέλεια μαλλιά! Με ρωτάνε συχνά για το ροζ χρώμα, και η αλήθεια είναι ότι μπήκε σταδιακά στη ζωή μου. Στην αρχή απλώς πίστευα ότι μου πάει − και μετά, σε κάποια φάση, είπα «γιατί όχι;» και έβαψα τα μαλλιά μου ροζ. Και μια μέρα άνοιξα την ντουλάπα μου και συνειδητοποίησα ότι το 90% των ρούχων μου ήταν ροζ. Παρ’ όλα αυτά, όταν ήμουν μικρότερη, ένιωθα τύψεις να λέω ότι μου αρέσει το ροζ. Σαν να με έκανε αυτό λιγότερο έξυπνη, λιγότερο σοβαρή, λιγότερο ικανή. Σαν να μην μπορούσες να είσαι και girly και δυνατή. Ευτυχώς ξεπέρασα αυτήν τη φάση. Οπότε στο κλιπ, όλο αυτό το αισθητικό σύμπαν ήταν για μένα κάτι σαν φόρος τιμής σε αυτήν τη δυναμική, ροζ πλευρά − μια πλευρά που δεν έχει να αποδείξει τίποτα και δεν χωράει σε στερεότυπα.
