O David Byrne μίλησε κατά την χθεσινή 34η ετήσια τελετή του Rock & Roll Hall of Fame για  τους Radiohead. Aυτό είναι ολόκληρο το κείμενο της πολυσήμαντης ομιλίας του:

«Θυμάμαι την έκπληξη μου αλλά και το πόσο είχα κολακευτεί όταν οι Radiohead δήλωσαν ότι πήραν το όνομά τους από ένα τραγούδι που είχα γράψει. Αναρωτήθηκα τότε, 'γιατί το συγκεκριμένο τραγούδι;' Ακόμα δεν ξέρω, και κατά κάποιον τρόπο, δεν θέλω να ξέρω.

 

Ευτυχώς, είμαι φανατικός οπαδός του γκρουπ. Τους αξίζει απολύτως αυτή η τιμή απόψε εδώ για δύο λόγους: για την ποιότητα και την διαρκή πρωτοπορία της μουσικής βεβαίως, αλλά εξίσου και για τις καινοτομίες που εισήγαν στον τρόπο που προωθούν και διανέμουν τη δουλειά τους στο κοινό – καινοτομίες που άλλαξαν ολόκληρη τη μουσική βιομηχανία. Είναι δημιουργικοί και ευφυείς και στους δύο τομείς, ένας σπάνιος συνδυασμός για καλλιτέχνες – και τώρα και πάντα.

 

Mε το άλμπουμ In Rainbows, η μουσική που πριν λίγα χρόνια έμοιαζε αιχμηρά ριζοσπαστική, φαινόταν πλέον εντελώς «φυσική». Και σ΄ εκείνο ακριβώς το χρονικό σημείο, έκαναν το μεγάλο και ριψοκίνδυνο άλμα, πουλώντας οι ίδιοι διαδικτυακά το άλμπουμ με αντίτιμο το "pay what you wish" (πληρώστε ό,τι επιθυμείτε).

 

Μια μικρή υπενθύμιση: Το Radio 1 του BBC στη Βρετανία είχε αρνηθεί να παίξει το "Creep" επειδή το κομμάτι είχε θεωρηθεί υπερβολικά καταθλιπτικό...

 

Μια ακόμα μικρή υπενθύμιση και απολογούμαι προκαταβολικά αν υπάρχει κάποιος εδώ μέσα που τον αφορά ευθέως: Η εταιρεία Capitol Records είχε χαρακτηρίσει το OK Computer, το άλμπουμ που πολλοί θεωρούν το αριστούργημά τους, «αυτοκτονία καριέρας», προσαρμόζοντας αναλόγως την κυκλοφορία και την προώθηση του. Παρ' όλ' αυτά, πήγε κατευθείαν στο Νο.1 στο Ηνωμένο Βασίλειο και το πρώτο single του άλμπουμ, "Paranoid Android" θεωρήθηκε το νέο "Bohemian Rhapsody", ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό. Περιμένω με ανυπομονησία την αντίστοιχη κινηματογραφική βιογραφία, και αναρωτιέμαι ποιος θα υποδυθεί τον Thom.

 

Η στιγμή του απόλυτου προσηλυτισμού για μένα όμως ήταν το άλμπουμ που ακολούθησε, το Kid A. Μου πήρε το μυαλό ο τρόπος που συνδύασαν αφηρημένες ηλεκτρονικές φόρμες με δομημένα τραγούδια. Δεν είχα ξανακούσει κάτι τέτοιο. Υπήρχαν στοιχεία και επιρροές από τους Can και την ηλεκτρική περίοδο του Miles Davis, αλλά αυτό ήταν κάτι άλλο.

 

Αυτό που ήταν συγχρόνως παράξενο και ενθαρρυντικό ήταν ότι εκτός από πρωτοποριακό ήταν και δημοφιλές. Ήταν επιτυχία! Για μένα ήταν η απόδειξη ότι το καλλιτεχνικό ρίσκο ανταμείβεται και ότι το κοινό μερικές φορές δεν είναι ηλίθιο. Μπορεί να το επικυρώσουν αυτό και οι εκπρόσωποι της μουσικής βιομηχανίας που παρίστανται εδώ απόψε. Παρότι πειραματικό, το Kid A έφτασε στο Νο.1 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Παράλληλα, πρωτοπορούσαν ήδη στο επιχειρηματικό κομμάτι της μουσικής παραγωγής. Το 2000 είχαν κυκλοφορήσει ήδη μια εφαρμογή με την οποία μπορούσες να έχεις πρόσβαση στη μουσική τους μέσω streaming.

 

Αργότερα, με το άλμπουμ In Rainbows, η μουσική που πριν λίγα χρόνια έμοιαζε αιχμηρά ριζοσπαστική, φαινόταν πλέον εντελώς «φυσική». Και σ΄ εκείνο ακριβώς το χρονικό σημείο, έκαναν το μεγάλο και ριψοκίνδυνο άλμα, πουλώντας οι ίδιοι διαδικτυακά το άλμπουμ με αντίτιμο το "pay what you wish" (πληρώστε ό,τι επιθυμείτε).

 

Μπορούσες να πληρώσεις ένα σεντ ή και κανένα. Μπορούσες επίσης να πληρώσεις το ποσό που κατά μέσο όρο πουλιόταν ένα αντίτυπο στην αγορά εκείνη την εποχή. Όπως αποδείχτηκε, οι περισσότεροι πλήρωσαν ένα τέτοιο ποσό και κάποιοι μάλιστα πλήρωσαν παραπάνω. Το είχα βρει εκπληκτικό και αξιοθαύμαστο. Έδειξαν εμπιστοσύνη στο κοινό. Εμπιστεύτηκαν στον κόσμο τη μουσική τους καλώντας τον να την αξιολογήσει. Και το κοινό ανταποκρίθηκε.

 

Ήταν ένα υπέροχο κοινωνικό πείραμα, όχι απλά ένα πείραμα στο πλαίσιο της μουσικής βιομηχανίας.

 

Οι καινοτομίες δεν σταμάτησαν εκεί. Αργότερα διένειμαν το "Spectre", το κομμάτι τους που ήταν προορισμένο για θέμα σε ταινία Τζέιμς Μποντ, κατευθείαν στο SoundCloud. Και μουσικά, συνέχισαν να ανανεώνονται. Ο τελευταίος τους δίσκος, το A Moon Shaped Pool, ακουγόταν τόσο κινηματογραφικός, ήταν σα να παίζεται ταινία στο μυαλό σου.

 

Άλλαξαν τόσο την ιδέα μας σχετικά με το τι μπορεί να αποτελεί δημοφιλή μουσική όσο και για το πώς μπορεί να προωθείται και να φτάνει σε μας. Για όλα αυτά, αποτελεί τιμή μου να είμαι εγώ αυτός που εισάγει τους Radiohead στο Rock & Roll Hall of Fame».