Το «True», που ανοίγει το πρώτο EP του Display και του Grandbois με τίτλο που θυμίζει σουβενίρ από ελληνικό νησί, «Moon Amour», είναι ένα έντονα χορευτικό κομμάτι με τα φωνητικά του Moose πάνω σε έναν δυνατό glamorous house ρυθμό που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θα φανταζόταν κανείς βλέποντας τα ονόματά τους. O Display και ο Granbois είναι δύο από τους πιο δημοφιλείς DJs και παραγωγούς της αθηναϊκής dance σκηνής που έχουν συνδεθεί σε μεγάλο βαθμό με το τραπ, κι ας μην ήταν ποτέ αμιγώς τραπ. Στο πρώτο EP τους, που διαρκεί μόλις 14μισι λεπτά, πειραματίζονται με την «εναλλακτική» house και την technο, φτιάχνοντας πέντε κομμάτια διαφορετικά μεταξύ τους, που έχουν όμως συνοχή και παρόμοια αισθητική.
«Είναι η δουλειά δυο παραγωγών που έχουν διαφορετική οπτική στη μουσική, αλλά όταν συνδέονται μεταξύ τους βγάζουν ένα αποτέλεσμα που είναι μια παλέτα συναισθημάτων. Αυτό είναι το “Moon Amour”, και είναι πολύ ενδιαφέρον σαν πρότζεκτ», λέει ο Grandbois.
Όταν ένα κομμάτι σου πάει ψηλά, αυτό το πράγμα σού αρέσει και το κυνηγάς έστω και υποσυνείδητα, με αποτέλεσμα να χαλάει η ποιότητα του καλλιτέχνη. Δηλαδή, όσο κυνηγάει το clout, χάνει την ουσία, τον αληθινό λόγο για τον οποίο ξεκίνησε να φτιάχνει μουσική, που είναι η έκφραση του εσωτερικού του κόσμου. Είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου η μουσική, κι ένα πολύ ωραίο όπλο για να μπορέσω να εκφραστώ.
«Ένα άλμπουμ πρέπει να λέει μια ιστορία», προσθέτει ο Display, «να ξεκινάει από κάπου και να καταλήγει κάπου. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέραμε την αρχή της, ξεκινήσαμε από το τέλος και πήγαμε προς την αρχή. Ακούγεται λίγο περίεργο, αλλά το πρώτο κομμάτι που γράψαμε είναι το τελευταίο του EP (αναφέρεται στο “Feelings” με τη Natasha Kay, το οποίο στο Spotify τελικά είναι το τέταρτο κομμάτι). Το κομμάτι που ξεκινάει το EP, αυτό με τον Moose, έναν καλλιτέχνη από την Κυψέλη που τραγούδησε σαν τον Lil Baby, γράφτηκε τελευταίο. Ξεκινάει με παλμούς καρδιάς και το έγραψε ο Νίκος (ο Grandbois) μετά από ένα ξενύχτι. Μετά γίνεται ένα switch στον ήχο και αλλάζει εντελώς. Εγώ, που δεν ακούω πολύ τραπ μουσική, αλλά ξέρω δέκα καλούς καλλιτέχνες, μπορώ να δώσω ένα reference για το τι μου θυμίζει κάτι, γιατί δεν υπάρχει παρθενογένεση. Και να κλείσεις το κινητό σου, και να μην ασχοληθείς με τίποτα, παίρνεις ερεθίσματα, κάτι θ’ ακούσεις, κάτι θα φτάσει σε σένα, δεν φτιάχνεις μουσική απ’ το μηδέν, όλα προκύπτουν από κάπου. Και δεν είναι κλέψιμο, έτσι προχωράει η ανθρωπότητα, βάζουμε τουβλάκια το ένα δίπλα στο άλλο. Είναι ωραίο να παραδέχεσαι σαν άνθρωπος ότι έχεις επιρροές: φτιάχνεις τη σάλτσα ντομάτας, αλλά δεν βάζεις βασιλικό, βάζεις καυτερό πιπέρι και γίνεται μια άλλη μακαρονάδα, έτσι είμαστε».
«Το επόμενο κομμάτι είναι με τον Kareem Kalokoh, ο οποίος καλλιτεχνικά είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, ειδικά στον αγγλικό στίχο», λέει ο Grandbois, «πατάει εξαιρετικά η φωνή του πάνω στο ηλεκτρονικό κομμάτι». Ο Moose και ο Kareem είναι όντως αγνώριστοι γιατί δεν ραπάρουν, τραγουδούν πάνω σε house beat, αποκαλύπτοντας μια άλλη πτυχή τους, πιο μελωδική.
«Μετά έχουμε δυο κομμάτια που έχουν το ελληνικό στοιχείο, και το τελευταίο είναι ένα afro-house κομμάτι με τη Natasha Kay. Γενικότερα, όλα τα κομμάτια έχουν επιρροές από διάφορους ήχους, αλλά έχουμε προσπαθήσει να υπάρχει το ελληνικό στοιχείο μέσα στη μουσική, στους ήχους, στο τραγούδι, ως ταυτότητα και ως καλλιτεχνική ταμπέλα στο πρότζεκτ. Γενικότερα, πιστεύω ότι είναι ένα ταξίδι στον ηλεκτρονικό ήχο, ο οποίος στον καθένα βγάζει διαφορετικά συναισθήματα. Εμένα με ταξιδεύει, με πηγαίνει προς τα νησιά της Ελλάδας, που είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της. Δεν γίνεται να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα και να μην επηρεαστείς από τη θάλασσα και τα νησιά της χώρας σου. Κι έχουν συνδεθεί πολύ όμορφα με το τραπ στοιχείο των τραγουδιστών που συμμετέχουν».
Στα «ελληνικά» κομμάτια του EP, το «Φεγγάρι» και το «Εσένα», δουλεύουν με δύο κλασικά και αγαπημένα κομμάτια, το «Καινούργιο μου φεγγάρι» των Μίμη Πλέσσα - Άκου Δασκαλόπουλου, που έχει σημαδέψει η φωνή της Ρένας Κουμιώτη στο πρώτο, και το «Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο» του Σταύρου Ζώρα στο δεύτερο, κάνοντας το νέο κύμα και τη μουσική που μεγάλωσε τις προηγούμενες δύο γενιές ελκυστική σε μια γενιά που έχει μεγαλώσει με ραπ.
«Χρειάστηκαν πέντε μήνες να βγάλουμε πέντε κομμάτια», συνεχίζει ο Grandbois, «έναν μήνα το κάθε κομμάτι και δουλειά σε καθημερινή βάση. Κάναμε πολλά ταξίδια μέσα στην Αθήνα για να πάρουμε ερεθίσματα και να τα αποτυπώσουμε στα κομμάτια μας. Νόμιζα ότι η ηλεκτρονική μουσική ήταν πολύ πιο εύκολο να φτιαχτεί κι έκανα μεγάλο λάθος, απλώς ακούγεται ότι έχει λίγα στοιχεία, αλλά είναι πάρα πολλά αυτά που συνδέονται για να δημιουργηθεί ένα κομμάτι, έτσι ρίξαμε πολλή δουλειά στην ποιότητα του ήχου και στη λεπτομέρεια που παίζει πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτό το είδος της μουσικής.
Έβλεπα πρόσφατα το Σταυροδρόμι του διαβόλου, ένα ντοκιμαντέρ για έναν μπλουζίστα, τον Ρόμπερτ Τζόνσον, που λέει ότι αυτός έφυγε από αυτό το σταυροδρόμι, επειδή ήταν μέτριος μουσικός, και επειδή πούλησε την ψυχή του στον διάβολο, επέστρεψε και ήταν εκπληκτικός. Από αυτόν έχει επηρεαστεί το σύγχρονο μπλουζ, το ροκ… Μέσα από το μουσικό μου ταξίδι έχω εντρυφήσει στο κομμάτι του προσωπικού κόστους και θεωρώ ότι το να δώσεις την ψυχή σου στον διάβολο σημαίνει ότι πρέπει να πληρώσεις το τίμημα της μοναξιάς. Δηλαδή, επειδή τρως περνάς ατελείωτες ώρες αφοσίωσης σ’ αυτό, χάνεις τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου, χάνεις ανθρώπους.
Έχω παρατηρήσει ότι μπορεί να είμαι με την παρέα μου και να περνάμε καλά, αλλά εγώ να “μαυρίσω” και να θέλω να πάω στο σπίτι να γράψω μουσική μέχρι το πρωί, μπορεί να ακούσω έναν ήχο στο κεφάλι μου και να φύγω, και το πρωί να καταλάβω ότι οι άνθρωποι που ήταν εκεί και περνάγαμε ωραία τώρα δεν είναι, δεν θα τους ξαναβρώ. Περνάς πολλές ώρες μόνος σου, γιατί στα προβλήματα που αφορούν το μουσικό κομμάτι δεν μπορεί κάποιος να σε βοηθήσει, είναι κυρίως συναισθηματικά και πρέπει να βρεις την απάντηση μέσα σου, εσύ ο ίδιος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αποστασιοποιείσαι και να απομακρύνεσαι από ανθρώπους που αγαπάς και νοιάζεσαι – ίσως να δείχνεις ότι δεν ενδιαφέρεσαι τόσο, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Οι καλλιτέχνες πολλές φορές μπορεί να δείχνουμε απόμακροι και πιο ψυχροί, αλλά επειδή η μουσική είναι συναίσθημα είμαστε πολύ πιο συναισθηματικά φορτισμένοι, γι’ αυτό κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάμε τους ανθρώπους που έχουμε κοντά μας».
Ο στόχος που έχουν είναι να κάνουν την ελληνική μουσική παγκόσμια, να βγάλουν στο εξωτερικό την ελληνική ταυτότητα, «όπως έκανε η afro house με την αφρικανική μουσική, όπως έκαναν οι Ισραηλινοί με τα vocals που χρησιμοποιούν», λένε. «Έτσι κι αυτοί ανάμειξαν τον ελληνικό ήχο με τον ηλεκτρονικό. «Πολλές φορές χανόμαστε και κυνηγάμε να κάνουμε μουσική για τους αριθμούς, όλοι το έχουμε πάθει αυτό πάνω κάτω», λέει ο Display. «Όταν ένα κομμάτι σου πάει ψηλά, αυτό το πράγμα σού αρέσει και το κυνηγάς έστω και υποσυνείδητα, με αποτέλεσμα να χαλάει η ποιότητα του καλλιτέχνη. Δηλαδή, όσο κυνηγάει το clout, χάνει την ουσία, τον αληθινό λόγο για τον οποίο ξεκίνησε να φτιάχνει μουσική, που είναι η έκφραση του εσωτερικού του κόσμου. Είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου η μουσική, κι ένα πολύ ωραίο όπλο για να μπορέσω να εκφραστώ.
Πρέπει να είναι κάπου στη μέση αυτό που κάνεις, κάποιες φορές πρέπει και να σκέφτεσαι και λίγο σαν επιχειρηματίας, που είναι δύσκολο, γιατί στην ουσία είναι σαν να τζογάρεις, φτιάχνεις ένα κομμάτι για να δεις αν θα πιάσει, βάζεις στοίχημα με τον εαυτό σου, αλλά αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να αφοσιώνεσαι και στην ποιότητα.
Το πρόβλημα που υπάρχει, γενικότερα, είναι ότι ο κόσμος έχει σταματήσει να ονειρεύεται, οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μου δεν έχουν όνειρα, κι αυτό συμβαίνει γιατί η κοινωνία σε στραγγαλίζει και όλη την ώρα σού λέει ότι πρέπει να κάνεις αυτό για να είσαι σωστός ή ότι πρέπει κάτι να είναι καλό για να πετύχει. Σημασία έχει να πετύχει το όνειρό σου. Κάθε μέρα που ξυπνάς ονειρεύεσαι και αποκτάει νόημα η μέρα σου, επομένως δεν αξίζει να μπαίνεις στο τριπάκι της κοινωνίας που μας υποχρεώνει να είναι ολόσωστο το κάθε τι. Αν κάνεις λάθος ή αυτό που φτιάξεις είναι κακό και δεν πάει, δεν έγινε και τίποτα.
Ως καλλιτέχνης έχεις πάντα ένα υποσυνείδητο άγχος, επειδή κάθε βήμα που κάνεις δεν έχει άμεσο αποτέλεσμα, άμεσα χρήματα, άμεση φήμη, δεν σου δίνει άμεση ικανοποίηση, όλα γίνονται σε πάρα πολύ αργούς ρυθμούς. Συνήθως θα αποτύχεις στα 8 από τα 10 που θα κάνεις, γιατί το πιο πιθανό είναι να μην πάνε καλά, θα πρέπει να φτιάξεις κάτι άλλο, και όλα αυτά είναι αγχωτικά, χαοτικά, πρέπει να έχεις επιμονή. Αυτό που πρέπει να κάνει ο καλλιτέχνης είναι να είναι χαλαρός, να μπορεί να βγαίνει έξω, να πηγαίνει ταξίδια, να ζει τη ζωή του. Η μουσική είναι ζωή, κι αν δεν ζήσεις δεν μπορείς να κάνεις πράγματα.
Ξέρεις τι κάνουμε τώρα; Καθόμαστε και κάνουμε δώδεκα ώρες στούντιο. Δεν γίνεται, αυτό λέω και στον Νίκο (τον Grandbois), να κάνουμε τρεις ώρες και να έχουμε χρόνο να είμαστε έξω, να κάνουμε ταξίδια, να ανοίξει το μυαλό μας, έτσι η ιδέα θα έρθει πιο εύκολα. Το σήμα δεν το πιάνεις με τη δουλειά. Δεν είναι 9-5 job η μουσική, δεν φτάνει το business plan, πολλοί συνεργάτες μου έχουν business plan σε διάφορα πράγματα στη μουσική, αλλά τους βλέπω να κολλάνε σε ένα συγκεκριμένο σημείο, κι ας έχουν πολύ καλό ήχο. Δίνω respect στη δουλειά του καθένα, αλλά οι άνθρωποι είναι κλεισμένοι κι έχουν ξεχάσει πώς είναι να δημιουργείς πέρα από το στούντιο».
Το «Moon Amour» κυκλοφορεί σε όλες τις πλατφόρμες από την Panik Records.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
