→RAIN DOGS. Σάββατο βράδυ. Προσπερνώντας τις πόρνες της Πατησίων, λίγο μετά το Πολυτεχνείο (ένας νεαρός τύπος με παλτό χαχανίζει δίπλα σε μια ξανθιά, ο φίλος του περιμένει με αναμμένο το μηχανάκι μέσα στον δρόμο) στρίβουμε προς το στενό που βρίσκεται το υπόγειο μαγαζί όπου θα παίξουν οι Raindogs. Την ώρα που φτάνουμε οι Three way plane έχουν ήδη ξεκινήσει. Ο ήχος εκκωφαντικός, σου προκαλεί πόνο στα αυτιά, κάποιες στιγμές νομίζω ότι η ένταση θα κάνει το κεφάλι μου να εκραγεί. Τους Three way plane τους είχα ξαναδεί πριν από 5-6 χρόνια και τους είχα στο μυαλό μου πρωτόγονους και ακατέργαστους - απόψε είναι εμφανώς πιο ρυθμικοί και πιο «δεμένοι». Το φόντο της σκηνής -μαύρος τοίχος με πλαστικούς κισσούς και δίπλα ένας τεράστιος ζωγραφιστός αστακός- δημιουργεί στα κάδρα των φωτογραφιών ψευδαίσθηση αμερικάνικης επαρχίας. Ο Kool Thinks (ιντερνετικός φίλος που δεν έχω συναντήσει ποτέ και έχει κατέβει από Βόλο για το πάρτι του Poplie) μου συστήνεται μέσα στη φασαρία, σχολιάζει το πανκ που ξεσηκώνει τον περίγυρο και φεύγει πριν προλάβω να τον ρωτήσω πώς με αναγνώρισε μέσα στο πλήθος. Οι Raindogs που ακολουθούν (The Raindogs, μου θυμίζουν το πιο αγαπημένο μου από τα άλμπουμ του Tom Waits) είναι κανονική υπερπαραγωγή. Έξι άτομα στη σκηνή, τρομπόνι, τρομπέτα, δυο κιθάρες, μπάσο, ντράμερ, ωραίες παρουσίες, με σκα, πανκ, garage και φωνητικά που χάνονται πίσω από τους ήχους των χάλκινων και την παραμόρφωση. Ωραίος συνδυασμός, ελπιδοφόρο σχήμα, με κοινό που φαίνεται ότι τους ακολουθεί πιστά και το διασκεδάζει. Την ώρα που ξεκινάνε να παίζουν οι Θεσσαλονικείς The no sin φεύγουμε βιαστικά για να προλάβουμε λίγο απ' το Poplie πάρτι και μετά τον Weatherall, αλλά στον δρόμο τα σχέδια αλλάζουν. Φορτώνομαι με εφημερίδες (τον Αθώο του Βισκόντι και το Κορίτσι με τα μαύρα) και ξημερώνομαι με ελληνικό μελόδραμα. Το βλέμμα της Λαμπέτη αναβοσβήνει σαν φλας μεταξύ ύπνου και ξύπνιου την ώρα που χαράζει, ενώ έξω ακούγονται γουργουρητά απ' τα περιστέρια - σηκώνομαι έντρομος να βεβαιωθώ ότι δεν θα έχω κι άλλα γεννητούρια στο μπαλκόνι.

→COMFORT BOOK. (Ξανα)διαβάζω τα Ημερολόγια Κουζίνας του Μιχάλη Μιχαήλ (Εκδόσεις Ποταμός), ένα βιβλίο στο οποίο επιστρέφω κάθε φορά που θέλω να μου φτιάξει η διάθεση. Στο βάθος παίζει το So derobe απ' το νέο single του Joy Orbison (θυμάμαι μια συνέντευξή του που ο δημοσιογράφος τον ρωτάει αν μπορεί να τον αποκαλεί Roy, του φαίνεται ηλίθιο να τον αποκαλεί Joy. Ok, του λέει αυτός, μπορείς να με αποκαλείς Pete). Επιχειρώ να φτιάξω τις πατάτες με τυρί Fortina, το ζητάω στο deli και δεν το έχουν ακουστά, αναρωτιέμαι πού πάει και τα ξετρυπώνει ο Μιχάλης, όταν ξαναδιαβάζω τη συνταγή βλέπω ότι έλεγε Fontina. Βάζω κασέρι. Τα κείμενά του λειτουργούν όπως ακριβώς οι συνταγές που περιγράφει, τόσο χαλαρωτικά που σου φέρνουν στην επιφάνεια ό,τι ωραίο έχεις καταχωνιάσει βαθιά μέσα σου. Τα διαβάζω και ξαναζώ όλες τις Τρίτες που έχουμε μοιραστεί τα τελευταία χρόνια στο γραφείο. Ακολουθώ τις οδηγίες για το κέικ του με Earl Grey, δαμάσκηνα και καραμελωμένα καρύδια και σκέφτομαι ότι πρέπει να μπει δίπλα στον ορισμό του comfort food.

→WORLD'S GREATEST DAD. Δεν έχω ιδέα αν τo World's greatest dad βγήκε στις ελληνικές αίθουσες, δεν έχω ιδέα αν πήγε καλά στις χώρες που προβλήθηκε, σημασία έχει ότι είναι μια απ' αυτές τις μικρές ταινίες που θέλεις να μοιραστείς οπωσδήποτε και σίγουρα μία από τις λίγες ενδιαφέρουσες του Ρόμπιν Γουίλιαμς. Ο πιτσιρικάς γιος του (τον υποδύεται ο Daryl Sabara) είναι ένας αντιπαθητικός 15χρονος που ξημεροβραδιάζεται στο ίντερνετ βλέποντας πορνό, είναι αρνητικός σε όλα, κακός μαθητής, με ακραίες, κλισαρισμένες απόψεις («το μόνο που είναι χειρότερο από τη μουσική είναι αυτοί που την ακούνε») και τέτοια εμμονή με το σεξ που φέρνει τον πατέρα του σε αμηχανία («Ποιο είναι το πάθος σου, Kyle;» ρωτάει ο απελπισμένος γονιός στην αρχή, για να πάρει την απάντηση «θέλεις να ξέρεις τι μου αρέσει; Μου αρέσει να κοιτάζω αιδοία όλη μέρα»). Η ταινία, που ξεκινάει σαν κωμωδία και δεν σε προετοιμάζει καθόλου για το τι θα επακολουθήσει, έχει μια σοκαριστική ανατροπή που τη μετατρέπει σα ένα αλλόκοτο δράμα. Δεν μπορείς καν να τη χαρακτηρίσεις μαύρη κωμωδία και σίγουρα δεν είναι κομεντί όπως είναι καταχωρημένη στο imdb. Μπορεί η σκηνοθεσία του Bobcat Goldthwait να μην έχει τη μελαγχολική σπιρτάδα των ταινιών του Wes Anderson, αλλά στο πρώτο μέρος το σενάριο είναι συναρπαστικό.

→PUNK ROCK. Την είδα αμέσως μετά από μία από τις χειρότερες ταινίες που έχω δει ποτέ, το Punk Rock του Carter Stevens (sexploitation του 1977, σε περσινή επανέκδοση σε DVD, μαζί το επίσης ανεκδιήγητο Pleasure Palace) και μου φάνηκε σχεδόν αριστούργημα. Ο Carter Stevens από το 1972 μέχρι το 1993 σκηνοθέτησε περισσότερες από 40 πορνοταινίες με υπόθεση (μετά από χρόνια έγιναν cult, αλλά αυτό δεν τις κάνει περισσότερο υποφερτές - παραμένουν απλά κακές ταινίες), οι οποίες μάλιστα πέρσι του έδωσαν μια θέση στο αμερικάνικο AVN Hall of Fame. Η αποθέωση στο Punk Rock είναι οι σκηνές στο σαδομαζοχιστικό πανκ κλαμπ της συμφοράς όπου ακούγονται ακόμα πιο ανυπόφορα τραγούδια των The Fast και των The Squirrels, την ώρα που ένας μυστικός πράκτορας προσπαθεί να διαλευκάνει το μυστήριο μιας απαγωγής. Η δε φωνή του αφηγητή ακούγεται λες και ο Θοδωρής Δρακάκης απαγγέλλει και ρουφάει φραπέ με το καλαμάκι. Ταυτόχρονα.

→FAKE. Στο λήμμα της Wikipedia για τους Broken Bells (το σχήμα που έφτιαξαν λίγο πριν το τέλος της χρονιάς ο Danger Mouse και ο James Mercer, τραγουδιστής και κιθαρίστας των Shins), εκτός από την ημερομηνία της επίσημης κυκλοφορίας του άλμπουμ (9 Μαρτίου), αναφέρεται και η ημερομηνία που διέρρευσε στο ίντερνετ τον περασμένο Δεκέμβρη. Και δεν είναι το μόνο. Είναι ακόμα νωπές οι μνήμες από την 24ωρη «επιχείρηση AC», όταν διέρρευσε το τελευταίο άλμπουμ των Animal Collective και μέσα σε μερικές ώρες έφτασε ιντερνετικά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Kάτι παρόμοιο έγινε πρόσφατα για το «Heligoland» των Massive Attack, ενώ οι πλαστές διαρροές είναι άλλο ένα σημείο των καιρών. Ο νέος δίσκος των Autechre που διέρρευσε πριν από μερικές μέρες ήταν τελικά πλαστός, αλλά τα σχόλια που πυροδότησε δημιούργησαν τέτοιο τρελό hype και αγωνία αναμονής που δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με το πιο πετυχημένο promotion. Με την ευκαιρία: το άλμπουμ των Broken Bells είναι αρκετά καλό, ενώ των fake Autechre δεν είναι καθόλου άσχημο.

 

•TEN FOR MY I-POD: ceephax acid crew-united acid emirates, nocando-jimmy the lock, georgia anne muldrow-kings ballad, s-express-original soundtrack, jj-no 3, joy orbison-the shrew would have cushioned the blow, terry callier-hidden conversations, antony shake shakir-frictionalism 1994-2009, bei bei and shawn lee-into the wind, my wet calvin-all great events.