Ο Goldie μοιάζει με μπουλντόγκ. Φάτσα άγρια, δέρμα τραχύ, σημάδια από καβγάδες και άγριες νύχτες, χρυσά δόντια, χρυσά δαχτυλίδια σχεδόν σε κάθε δάχτυλο, ψηλός και γυμνασμένος, βλοσυρό βλέμμα, περπατάει με σιγουριά και μοιάζει να είναι πάντα σ’ εγρήγορση για κάποιον που ετοιμάζεται να του την φέρει πισώπλατα.
Το καφενείο Οι Φίλοι (ίσως από τα ελάχιστα αυθεντικά underground μέρη στην Αθήνα) στη σκοτεινή Κεραμεικού είναι σχεδόν άδειο, μόνο δυο παρέες είναι προς το παρόν εδώ. Ο Goldie ανοίγει την πόρτα και αμέσως η Μάγια, το γαλλικό μπουλντόγκ -μασκότ του μαγαζιού- πέφτει πάνω του και τον αιφνιδιάζει. Αυτός ψελλίζει ένα «τι σκατά συμβαίνει εδώ πέρα» και μετά ανακτά την ψυχραιμία του και σκανάρει τον χώρο, προσπαθώντας να τον καταχωρήσει στο μυαλό του ως ένα ασφαλές μέρος για να βρίσκεται εκείνη τη στιγμή.
Ο χώρος, ένα κλασικό παραδοσιακό καφενείο (από αυτά που σπάνια βρίσκεις πια), χωρίς περιττούς νεωτερισμούς κι «εντεχνισμούς». Στους τοίχους γραμμένα συνθήματα, όπως «Βάρβαροι ταπεινά κατά του ήλιου», «ο Σούπερμαν είναι ο Κλαρκ Κεντ», «ο Αρης τα έχει με τη Ζήνα», μια αφίσα από διαφήμιση της μπίρας Ζέος με την Άντζελα Δημητρίου, μια άσχετη φωτογραφία με τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, πάνω στο πάσο μπαμπούσκες και γουρουνάκια μινιατούρες κι ένα χαρτί κολλημένο στο ψυγείο που γράφει «Αχ, Σταυρούλα, εσύ θα μου τα φας».
Κατανάλωσε ό,τι ναρκωτικό υπήρχε στον πλανήτη Γη, αρραβωνιάστηκε την Björk, απέκτησε τέσσερα παιδιά από τέσσερις διαφορετικές γυναίκες (με τον μεγαλύτερο γιο του να βρίσκεται στη φυλακή με ισόβια για ανθρωποκτονία), έγινε ηθοποιός με ρόλους στο Snatch του Γκάι Ρίτσι και στο «Τζέιμς Μποντ: Ο κόσμος δεν είναι αρκετός»
Σαρανταπεντάρης πια, με μια εξωφρενική ιστορία πίσω του, που θα μπορούσε να γίνει ταινία απ’ τον Μάρτιν Σκορσέζε. Μεγάλωσε από ορφανοτροφείο σε ορφανοτροφείο, με διάφορους ανάδοχους γονείς, στα δεκαέξι του βρέθηκε στην Αμερική ως ανερχόμενος graffiti artist για να συμμετέχει στο ντοκιμαντέρ του Channel 4 Bombin’ για την κουλτούρα του χιπ-χοπ και του graffiti, στα ‘90s σχεδόν εφηύρε το drum‘n’bass και είδε το πρώτο του άλμπουμ («Timeless») να μπαίνει στο νούμερο 7 των βρετανικών charts (αν και ξεκινούσε μ’ ένα συμφωνικό κομμάτι 21 λεπτών!), κατανάλωσε ό,τι ναρκωτικό υπήρχε στον πλανήτη Γη, αρραβωνιάστηκε την Björk, απέκτησε τέσσερα παιδιά από τέσσερις διαφορετικές γυναίκες (με τον μεγαλύτερο γιο του να βρίσκεται στη φυλακή με ισόβια για ανθρωποκτονία), έγινε ηθοποιός με ρόλους στο Snatch του Γκάι Ρίτσι και στο «Τζέιμς Μποντ: Ο κόσμος δεν είναι αρκετός», εξαφανίστηκε για λίγο καιρό, έκανε αποτοξίνωση στην κλινική του Έρικ Κλάπτον και αναβαπτίστηκε ως τηλεοπτικός σταρ στη βρετανική τηλεόραση με συμμετοχές σε reality, όπως το «Celebrity Big Brother» και το «Maestro», όπου κλήθηκε να μάθει να διευθύνει ορχήστρα κλασικής μουσικής (και τα κατέφερε περίφημα, αφού ήρθε δεύτερος στον τελικό).
Από τα ηχεία παίζει στη διαπασών το «Μαγκαλάκι» του Απόστολου Χατζηχρήστου και ο Goldie με κοιτάει στα μάτια και μιλάει ασταμάτητα, παραληρηματικά. «Οι αναμνήσεις. Αυτό είναι το σημαντικό. Εγώ είδα κι έκανα πολλά πράγματα στη ζωή μου, έζησα μια απόλυτα ροκ εν ρολ ζωή, αλλά αυτό που λέω πάντα στη μικρή μου κόρη είναι ότι τα τρία πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή είναι ο χρόνος, η μνήμη κι η αγάπη. Χωρίς αυτά δεν θα υπήρχαμε. Ήμουν εθισμένος για περίπου 25 χρόνια στα ναρκωτικά, αλλά μετά κατάλαβα ότι τίποτα απ’ όλα αυτά δεν λειτουργεί. Σημασία έχει το παρόν και να μπορείς να το αντιληφθείς σε όλο του το εύρος, όπως πραγματικά είναι. Τώρα, εδώ που είμαστε, εγώ ακούω αυτήν τη μουσική που παίζει εδώ και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι και τι κληρονομιά κουβαλάει, συγχρόνως προσπαθώ ν’ ακούσω τι λένε στο διπλανό τραπέζι, κοιτάζω εκείνο το κορίτσι με τ’ άσχημα δόντια που πίνει στο τραπέζι στη γωνία, ακούω τον μεταλλικό ήχο από το σκεύος που άφησες κάτω αφού γέμισες το ποτήρι σου με ποτό, μυρίζω το τσιγάρο σου κι έχω τον νου μου σ’ εκείνον το σκύλο εκεί πέρα. Μπορεί να έχω ακόμα είκοσι χρόνια, μπορεί ένα, μπορεί να πεθάνω αύριο και να ξαναγεννηθώ. Μπορεί να μου ξημερώσει η αρχή μιας νέας αρχής, ποιος νοιάζεται; Σημασία έχει αυτό που ζούμε τώρα», μου λέει ο αναβαπτισμένος Goldie, που, αν και συνεχίζει να γυρίζει τον κόσμο παίζοντας drum ‘n‘ bass, στην Αγλλία ζει μια ήρεμη οικογενειακή ζωή στο χωριό Hertfordshire, διαβάζοντας βιβλία της βουδιστικής φιλοσοφίας και κάνοντας συχνά Bikram, ένας είδος γιόγκα που απαιτεί οι ασκήσεις να γίνονται σ’ έναν χώρο με θερμοκρασία άνω των 40 βαθμών Κελσίου. «Υπάρχει ένα φανταστικό βιβλίο του David Eaglemam που λέγεται Sum. Αν οι βουδιστές έλεγαν αστεία, αυτά θα ήταν τα αστεία που θα έλεγαν. Επίσης, λατρεύω το Σιντάρτα του Έρμαν Έσσε, αλλά αυτό που με συγκλονίζει ακόμα περισσότερο είναι το θιβετιανό βιβλίο για τη ζωή και τον θάνατο».
Στο τραπέζι καταφθάνει ένα πιάτο με καταπληκτικό κεμπάπ, τηγανητές πατάτες (καιρό είχα να φάω τόσο νόστιμες κάπου έξω) κι ένα άλλο με μύδια γεμιστά μ’ ένα μείγμα ψωμιού, που φτιάχνει η one woman show ιδιοκτήτρια Αργυρώ. Ύστερα από λίγο δυο Τσιγγάνοι, ένας με κλαρίνο κι ένας με τουμπελέκι, μπαίνουν στο καφενείο και αρχίζουν να παίζουν το «Αγριολούλουδο» (παραφρασμένο σε αγριογούρουνο) και μετά δυο καταπληκτικές gypsy jazz διασκευές του «Careless Whisper» και του «Beat It», πριν πιάσουν το «Να ‘χαν οι καρδιές αμπάρες» και το «Προσκλητήριο» του Μάκη Χριστοδουλόπουλου. Κάποιος αναποδογυρίζει ένα κιβώτιο με άδεια μπουκάλια μπίρας στα πόδια του κλαρινιτζή, αυτός ανεβαίνει πάνω του και παίζει συγκλονιστικά, βγάζοντας σταδιακά τα κομμάτια του οργανού του (αλά Γιώργος Μάγγας), καταλήγοντας να παίζει μόνο με τη σφυρίχτρα, ενώ ένας κιθαρίστας (μια βιβλική μορφή με μούσια και μακριά μαλλιά που μου θυμίζει τον Ψαραντώνη) κι ένας μπουζουξής, που έχουν προστεθεί στην παρέα, τζαμάρουν μαζί του.
«Είναι η τρίτη φορά που έρχομαι στην Αθήνα. Είναι τρομερή πόλη, λατρεύω την ενέργειά της. Νομίζω ότι η Ελλάδα πρέπει να ξεφορτωθεί την Ευρώπη και όλη αυτή την ηλίθια ιδέα για το ένα ευρωπαϊκό έθνος. Έχει τόσο μεγάλη κληρονομιά, που δεν έχει ανάγκη να είναι μέρος της μηχανής. Όλα από εδώ ξεκίνησαν, οι Έλληνες έμαθαν στον κόσμο ό,τι γνωρίζει», λέει ο Goldie που ήρθε στην Αθήνα καλεσμένος του Red Bull Music Academy για να δώσει τα διαπιστευτήριά του ως του σπουδαιότερου drum ‘n’ bass DJ και παραγωγού της τελευταίας εικοσαετίας, αλλά και για να κάνει ένα workshop για όσους θέλουν να μάθουν το απόσταγμα της σοφίας του. «Το θέμα είναι το συναίσθημα. Να βλέπεις ή ν’ ακούς κάτι που να σε κάνει να νιώσεις πράγματα. Εγώ βλέπω ακόμα κάθε Χριστούγεννα με θρησκευτική ευλάβεια τον Μάγο του Οζ. Αλλά στη μουσική δεν ακούω πια πράγματα που μου προκαλούν κάτι, εκτός από την πραγματική μουσική, όπως οι Radiohead, ο Sam Prekop, οι Stranglers, o Μπετόβεν, οι PIL, o Έλγκαρ ή οι Triosk, ένα καταπληκτικό ηλεκτρονικό τζαζ τρίο από την Αυστραλία».
Και μετα μου δίνει μια δυνατή φιλική μπουνιά στο στήθος και μου λέει: «Ξέρεις τι μου είχε πει κάποτε ένας Ινδιάνος; Ότι τα χειρότερα πλάσματα στον κόσμο είναι αυτά που μπορούν να σταθούν στα δυο τους πόδια. Αυτά να μην ταεμπιστεύεσαι ποτέ. Έχεις κάτι άλλο να με ρωτήσεις;».
σχόλια