Τα βίντεο του Ακύλα είναι από τα πιο απολαυστικά που μπορείς να πετύχεις στο ελληνικό TikTok. Στα περισσότερα τον βλέπεις μπροστά στην κάμερα να κάνει απενοχοποιημένες διασκευές και mash-up κομμάτια από την Τζούλια Αλεξανδράτου (ναι, τη γνωστή) με Vance Joy.
Και η δική του μουσική δεν πάει πίσω, είναι μια σπάνια μείξη έντεχνου ροκ με ποπ και εντελώς queer. Ο Ακύλας τραγουδά συνήθως για το πώς επιβιώνει ένας εικοσάρης στην Αθήνα με φτηνό κρασί και καλή (ή κακή) παρέα, με όλα τα άγχη που περιλαμβάνει αυτό. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει να λέμε έντεχνο.
Αν τον ρωτήσεις για το «Το αύριο», το πιο πρόσφατο κομμάτι του, θα σου πει ότι είναι για μια κρίση πανικού που είχε, για το μέλλον, όταν δεν έχεις και τόσο μεγάλη οικονομική δυνατότητα. Ξεχωρίζει κυρίως για το χιούμορ του και κρύβει μια σπάνια θετικότητα που δεν συναντάς σε αυτό το είδος τραγουδιού.
Δεν έχει ανεβάσει πολλά κομμάτια στο YouTube ακόμη, μόνο τρία, αλλά είναι υπεραρκετά για να σου κινήσουν την προσοχή. Αυτήν τη στιγμή ετοιμάζει με την μπάντα του, τους Akylas + The Shouchels, το πρώτο τους άλμπουμ. Η μπάντα αποτελείται από εκείνον ως frontman, τον Στέφανο Κοπανάκη στο μπάσο, τον Γιώργο Κοκοτσάκη στα τύμπανα, τον Αντρέα Βιτζηλαίο στην κιθάρα και τον Γιώργο Καζαντή επίσης στην κιθάρα. Με τα παιδιά δεν γνωρίζονταν νωρίτερα. Φέτος εμφανίστηκαν και στο Athens Pride αλλά και στο Pride της Θεσσαλονίκης.
Του ζητάω να μου μιλήσει για τη μουσική του όταν τον συναντώ ένα πρωί στα Εξάρχεια.
«Κάθε τραγούδι είναι μια ιστορία. Μπαίνοντας στη διαδικασία να σου εξομολογηθώ αυτήν την ιστορία, όπως και στο θέατρο, βγαίνω για λίγο από το σώμα μου. Ξεχνάω τη ρουτίνα μου και ό,τι άλλο βασανίζει τον Ακύλα. Μπορώ να δω τα πράγματα από μια άλλη οπτική κάθε φορά. Τώρα για να δούμε τα πράγματα και λίγο πιο ωμά, υπάρχει ζημιά, κυρίως οικονομική. Πρέπει να επενδύσεις σε αυτό που κάνεις όταν είσαι ανεξάρτητος καλλιτέχνης. Πρέπει να το ποτίσεις για να ανθίσει, με το ρίσκο να μην ανθίσει και ποτέ. Δεν έχω κουραστεί και αγχωθεί περισσότερο στη ζωή μου από ό,τι τα τελευταία δύο χρόνια που τρέχω με τη μουσική».
Ο Ακύλας τραγουδά συνήθως για το πώς επιβιώνει ένας εικοσάρης στην Αθήνα με φτηνό κρασί και καλή (ή κακή) παρέα, με όλα τα άγχη που περιλαμβάνει αυτό. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει να λέμε έντεχνο. Αν τον ρωτήσεις για το «Το αύριο», το πιο πρόσφατο κομμάτι του, θα σου πει ότι είναι για μια κρίση πανικού που είχε, για το μέλλον, όταν δεν έχεις και τόσο μεγάλη οικονομική δυνατότητα.
Η εφηβεία του ήταν δύσκολη και την πέρασε μαζί με τη μητέρα του. Μετά το σχολείο έφυγε για τη Θεσσαλονίκη και ξεκίνησε να δουλεύει σε κουζίνες για να ζήσει ανεξάρτητος. Το όνειρό του ήταν –και είναι ακόμη– να γίνει ηθοποιός. Δυστυχώς λεφτά για θέατρο δεν υπήρχαν, και έτσι οι μόνες του επιλογές ήταν οι κρατικές σχολές υποκριτικής, «χωρίς καμία επιτυχία», μου λέει, και ακούγεται κάπως απογοητευμένος.
Γιουκαλίλι έμαθε κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Πέρασε ατελείωτες ώρες «γρατζουνώντας το». «Είναι ψυχοθεραπεία για μένα», μου λέει. Το έναυσμα για να ξεκινήσει να παίζει ήταν ένας χαρακτήρας στο «Crashing» της Phoebe Waller-Bridge. «Κυριολεκτικά άλλαξε η ζωή μου από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική».
Λίγο μετά τα lockdown, ή κατά τη διάρκειά τους, δεν μου το προσδιορίζει ακριβώς, πήρε την απόφαση να κατέβει στην Αθήνα και τότε ήταν που άνοιξε λογαριασμό στο TikTok. Σε μικρό χρονικό διάστημα απέκτησε ένα σταθερό κοινό που τον ακολουθεί και σε άλλες πλατφόρμες.
«Είχαμε μαζευτεί παρέα στο Δάσος Συγγρού και εγώ δεν άργησα να βγάλω το γιουκαλίλι και να αρχίσω να παίζω. Μία κοπέλα απο την παρέα μου είπε να ανοίξω λογαριασμό. Στο πρώτο βίντεο τραγουδούσα καθισμένος με γυαλιά ηλίου το τραγούδι μου "Το Αύριο". Μέσα σε ένα βράδυ είδα τα views και τα follows να εκτοξεύονται. Το γυαλί ηλίου ήταν καλή επίλογη, γιατί δημιουργούσε ένα hype. Προσωπικά με βοήθησε πολύ. Δεν ήμουν σε κάποια εταιρεία. Δεν με ήξερε ούτε η μάνα μου. Αν κάνεις μουσική, πρέπει να την προμοτάρεις. Δεν υπάρχει καλύτερη πλατφόρμα γι' αυτό από το TikTok».
Τα βίντεό του, χωρίς να είναι κάτι ορίντζιναλ –ένας τύπος που τραγουδάει μπροστά στην κάμερα με διαφορετικό μαλλί κάθε φορά–, πραγματικά σου φτιάχνουν τη διάθεση. Ακολουθεί τη συνταγή του Sam Ryder –αν και ξεχνώ να τον ρωτήσω αν αποτέλεσε έμπνευσή του– αλλά με έναν κατάδικό του τρόπο, οπότε μπορεί να μην έχει καμία σχέση. Αντίθετα, μου αναφέρει ονόματα όπως οι Γιώργος Μαρίνος, Σταμάτης Κραουνάκης, Lady Gaga, Άννα Βίσση.
Ειδικά ο Γιώργος Μαρίνος: «Το θάρρος του εκείνη την εποχή μού δίνει δύναμη σήμερα να βγαίνω στο stage χωρίς φόβο, όπως πραγματικά νιώθω και γουστάρω, χωρίς να με νοιάζει τι θα σκεφτεί ο καθένας. Χωρίς περιορισμούς στην τέχνη μου».
Παρεμπιπτόντως, από κοντά είναι το ίδιο άμεσος και χαμογελαστός όπως στα βίντεό του.
«Κατά την άποψή μου το πιο ριψοκίνδυνο πράγμα είναι να είσαι ο εαυτός σου. Σε έναν κόσμο που γονατίζει και είναι ασπρόμαυρος, εσύ να θες να υψωθείς και να δείξεις τα χρώματά σου, γνωρίζοντας πως θα κριθείς. Πιστεύω πως το έχω καταφέρει σε μεγάλο βαθμό, με βοήθησε και η Αθήνα σε αυτό. Μεγάλωσα σε επαρχία, ήταν πολύ έντονο το κουτσομπολιό και το τι θα πει ο κόσμος. To σχολείο ήταν δύσκολο, κυρίως το δημοτικό. Τα μικρά παιδιά δεν έχουν τόσο έντονη ενσυναίσθηση, δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο κακό μπορεί να κάνουν σε έναν συμμαθητή τους. Λένε αυτά που ακούν από τους γονείς τους. Το πέρασα μόνος μου τότε, δεν είχα μιλήσει σε κανέναν, ήταν κάτι που με έπνιγε.
Όταν έφυγα για Θεσσαλονίκη, άρχισα να εκφράζομαι πιο ελεύθερα, ήταν αλλιώς, δεν είχα να δώσω λογαριασμό σε κανέναν. Εκεί δέχτηκα και την πρώτη μου σωματική επίθεση. Ήμασταν Αγίας Σοφίας, αράζαμε με την παρέα μου, και ένας τύπος με την παρέα του άρχισε να μας λέει να σηκωθούμε να φύγουμε, στη συνέχεια τα πράγματα αγρίεψαν. Το πιο λυπηρό για μένα είναι πως υπήρχε κόσμος γύρω μας και δεν έκανε τίποτα. Καθόντουσαν και μας κοιτούσαν. Αυτό ήταν πραγματική τρομοκρατία. Να φοβάσαι να βγεις από το σπίτι σου όπως θέλεις, να μην μπορείς να κρατήσεις το χέρι του ανθρώπου σου».
«Είναι δύσκολο να είσαι queer καλλιτέχνης στην Ελλάδα;», τον ρωτάω.
«Κοίτα, όταν είσαι ανοιχτά queer, έχεις αυτομάτως λιγότερες ευκαιρίες. Ο δρόμος είναι πιο δύσβατος, αλλά για μένα δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Δεν θα μπορούσα να κρύβομαι πίσω από ένα μαύρο κουστούμι, δεν θα μπορούσα να κάνω την τέχνη μου αν δεν με εκφράζει, δεν θα έβρισκα σωτηρία μέσα της. Δεν θα καλέσουν τόσο εύκολα queer καλλιτέχνες σε εκπομπές και φυσικά δεν θα γίνουν τα ίδια αφιερώματα σε media, είναι μεγάλο ταμπού ακόμα και η Ελλάδα είναι βαθιά συντηρητική. Και όταν μιλάμε για mainstream media Ελλάδας, το queer μπαίνει κατευθείαν σε κουτάκια. Αγάπη, queer και κουτάκια δεν πάνε μαζί.
Πέρα όμως από αυτό, συχνά με εκνευρίζει που όλοι κρινόμαστε ως ίσοι χωρίς να έχουμε κοινές αφετηρίες. Μου τη δίνει που η Ελλάδα είναι οικογενειακή επιχείρηση. Μου τη δίνει που όλο το καλοκαίρι έπρεπε να καίγομαι και να κόβομαι μέσα σε κουζίνες για να μαζέψω λεφτά για τον δίσκο μου. Αλλά η ζωή είναι άδικη και προσπαθώ να μην τα υπεραναλύω όλα αυτά γιατί θα τρελαθώ».
Αναρωτιέμαι από πού αντλεί όλη αυτήν τη θετικότητα.
«Οι φίλοι είναι η σανίδα σωτηρίας μου κάθε φορά που πάω να πνιγώ. Είμαι άνθρωπος που δεν αντέχει τη μοναξιά. Προτιμώ να ζω σε κοινόβιο με τους κολλητούς μου παρά μόνος. Έχουν σταθεί δίπλα μου σε δύσκολες στιγμές. Με έχουν στηρίξει ψυχολογικά, ακόμα και οικονομικά. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή χωρίς φίλους. Είμαι περήφανος που τα καταφέρνω και επιβιώνω ανεξάρτητος. Είμαι περήφανος που έγιναν τόσα πολλά στο μουσικό κομμάτι μέσα σε έναν χρόνο».
https://www.tiktok.com/@akylas__
https://www.instagram.com/akylas__
Ακύλας - Το Αύριο
Ακύλας - Φθηνόκρασο
