Γεννήθηκα στην Αθήνα από μια μαμά με καταγωγή από ένα χωριό έξω απ' το Αγρίνιο, που δεν το έχει ούτε ο χάρτης. Εκεί περνάγαμε κάθε Πάσχα με τον παππού και τη γιαγιά. Ο μπαμπάς μου είναι γεννημένος στην Αθήνα, με ρίζες από Λαμία, οι πρόγονοί του είχαν φύγει μάλλον λόγω βεντέτας από τον Βάμο της Κρήτης πριν από πολλά χρόνια. Και οι δύο γονείς μου είναι μηχανολόγοι μηχανικοί.
• Έχω μεγαλώσει στην Ηλιούπολη. Ήμουν ένα ήσυχο, χαμογελαστό παιδάκι, κάπως αντικοινωνικό, αναλόγως με τις φάσεις. Διάβαζα πολύ και ήμουν καλή μαθήτρια. Ενώ γενικά κάνω όνειρα, όταν ήμουν μικρή είχα πάντα μια ανάγκη να σκέφτομαι το παρόν και να μην κάνω σχέδια. Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι το τέλος του δημοτικού, όταν η μαμά μου με έγραψε στο μουσικό γυμνάσιο, που τη σιχτίριζα, έκλαιγα, την τράβαγα απ’ την μπλούζα γιατί θα έχανα τους φίλους μου. Η μαμά μου δεν ήθελε να πάω στο σχολείο της γειτονιάς, γιατί για το γυμνάσιο Ηλιούπολης ακουγόντουσαν πολλά τότε. Είχα ξεκινήσει μαθήματα κιθάρας από τη Δ’ δημοτικού, ήταν και ο θείος μου διευθυντής στο μουσικό λύκειο της Παλλήνης, οπότε θεωρούσε ότι θα είμαι σε προστατευμένο περιβάλλον και με έγραψε στο μουσικό σχολείο. Στο σπίτι έπαιζε πολλή μουσική, ο μπαμπάς μου άκουγε παλιό ροκ, Pink Floyd, Led Zeppelin αλλά και Μάρκο Βαμβακάρη και πολλά ρεμπέτικα. Τα ρεμπέτικα ως παιδί τα σιχαινόμουν.
Με ενοχλεί η συμπεριφορά των ανθρώπων στον δρόμο και ακόμη περισσότερο η συμπεριφορά μερικών ανθρώπων στα live. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι έχεις πληρώσει 15 ευρώ για να δεις έναν καλλιτέχνη, κάθεσαι από κάτω και δεν αφιερώνεις ούτε δέκα λεπτά για να τον δεις.
• Στο μουσικό γυμνάσιο Παλλήνης πέρασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, άλλαξε τη ζωή μου, ήταν καθοριστικός παράγοντας στο μεγάλωμά μου. Δεν άλλαξε μόνο η σχέση μου με τη μουσική, κοινωνικοποιήθηκα μέσα από αυτή, γιατί μέχρι τότε μελετούσα μόνη στο δωμάτιό μου κιθάρα, άντε να συμμετείχα και σε κανένα ομαδικό μάθημα στο ωδείο. Στο μουσικό σχολείο με τα άλλα παιδιά και με τα σύνολα βρίσκεις τα πατήματά σου σε ένα σύνολο μέσα στο οποίο ταιριάζεις κι εσύ. Ενώ στο δημοτικό ήμουν φιλάσθενο παιδί, όταν πήγα στο γυμνάσιο μού άρεσε τόσο πολύ να πηγαίνω στο μάθημα που έκρυβα το θερμόμετρο από τη μάνα μου, μην τυχόν και χάσω το σχολείο. Θεωρώ ότι τα μουσικά σχολεία έχουν παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη της μουσικής στην Ελλάδα, πλέον βλέπεις πιτσιρικάδες να ασχολούνται με λαούτα, με ούτια, που πριν από 25 χρόνια δεν το έβλεπες, τα παιδιά μάθαιναν στο ωδείο φλάουτο και πιάνο. Η παραδοσιακή μουσική και τα ελληνικά λαϊκά όργανα είχαν μπει σε δεύτερη μοίρα. Στα μουσικά σχολεία ανοίγει το μυαλό των παιδιών και φωτίζονται. Για να αλλάξουν όμως τα πράγματα, θα έπρεπε να είναι όλα τα σχολεία έτσι, με μουσική, τέχνες. Δεν λογαριάζει κανείς την παιδεία πια, έχει σταματήσει να αφορά την ελληνική κοινωνία το αν και το τι μαθαίνουν τα παιδιά.
• Στην εφηβική μου ηλικία άκουγα από r&b και low bap μέχρι Καίτη Γαρμπή και το ροκ του μπαμπά μου, δεν είχα ποτέ σκάλωμα με ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής για να καθίσω να εντρυφήσω. Μου άρεσε να ακούω τα πάντα. Θεωρώ ότι η μουσική, είτε για να χορέψεις είτε για να κλάψεις είτε για να σε κάνει να σκεφτείς, επιτελεί έναν σκοπό, και άμα το τραγούδι επιτελέσει τον σκοπό για τον οποίο έχει γραφτεί, είναι πετυχημένο.
• Με τα ρεμπέτικα μέχρι τη Γ’ λυκείου δεν είχα ποτέ ασχοληθεί. Ασχολήθηκα μαζί τους από τύχη εντελώς, όταν στο μάθημα των μουσικών συνόλων -στα οποία παίρνουν μέρος παιδιά από όλες τις τάξεις του σχολείου- ένας καθηγητής που είχαμε ήθελε να κάνει ένα ρεμπέτικο σχήμα και μου ζήτησαν να τραγουδήσω. Αυτή ήταν, πρακτικά, η πρώτη μου επαφή με το ρεμπέτικο.
• Η μουσική ικανοποιεί την ανάγκη μου για έκφραση, γιατί δυσκολεύομαι με τα λόγια και το τραγούδι με βοηθάει πάρα πολύ στο να ανοίγομαι. Όταν τραγουδάω ένα τραγούδι και καταλαβαίνω τον στίχο, σκέφτομαι ότι ο δημιουργός του έχει περάσει κάτι παρόμοιο με μένα και ότι αυτό που τραγουδάω έχει αγγίξει κάποιους ανθρώπους, οπότε αισθάνομαι αυτόματα κάπως ανακουφισμένη, σαν να έχω παρέα. Σίγουρα με έχει αλλάξει πολύ η μουσική ως χαρακτήρα, έγινα πιο κοινωνική, και δεν έχω κάνει απλά υπερβάσεις, έχω γίνει άλλος άνθρωπος.
• Μπορώ να πω ότι ο σκύλος μου μού έχει αλλάξει τη ζωή. Πάντα είχα ζώα δίπλα μου, αλλά τώρα που έχω δικό μου σκύλο και τον συντηρώ και μόνη μου, είναι συγκλονιστικό πράγμα η αγάπη που δέχεσαι. Τον μαλώνεις και μετά από μισό λεπτό έρχεται και σου γλύφει το χέρι, σαν να μην έκανες τίποτα, σου λέει «σε αγαπάω, φίλε μου», είναι κάτι ανεπιτήδευτο, είναι τρομερό.
Ιουλία Καραπατάκη – Φύλλα Αλκαλικά (Live Κατράκειο Θέατρο 2021)
• Δεν είμαι μοιρολάτρης σε καμία περίπτωση, αλλά πιστεύω στην τύχη, θεωρώ ότι υπάρχει η σωστή στιγμή και το σωστό τάιμινγκ ή το λάθος τάιμινγκ, το βλέπουμε παντού αυτό να συμβαίνει, από τις σχέσεις μέχρι τους πολέμους. Στη ζωή μου έχω υπάρξει πολύ τυχερή, κάποια στιγμή μου ήρθε ένα μήνυμα από τον γιο του Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον Κωνσταντή, ότι ο μπαμπάς του κάνει έναν καινούργιο δίσκο με τον Σωκράτη, το «Με στόμα που γελά» και ήθελε να κάνω ένα ντουέτο με τον Σωκράτη, και να κάνω και δεύτερες φωνές στο «Λάθος μοιρασιά». Έτσι πήγα στον Αχό στη Λάρισα, στο στούντιο του Θανάση, και γράψαμε το τραγούδι πάνω στα φωνητικά του Σωκράτη, δηλαδή δεν τον συνάντησα, αλλά μετά από ένα τρίμηνο με πήραν τηλέφωνο από το γραφείο του και μου είπαν ότι ήθελε να με δει για την μπάντα. Έπαθα εγκεφαλικό, νόμισα ότι μου κάνουν πλάκα. Η τύχη παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Υπάρχουν πολλές άξιες τραγουδίστριες στη γενιά μου, έχουν βγει πολλά νέα παιδιά με ταλέντο, αλλά έτυχε σε μένα η συγκυρία.
• Τη στιγμή που με πήρε το γραφείο του Σωκράτη να πάω στην μπάντα δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Επίσης, το ίδιο καλοκαίρι που μπήκα εγώ στο σχήμα αποφάσισαν να παίξουν μαζί ο Θανάσης με τον Σωκράτη, έτσι πέρασα ένα καλοκαίρι και με τους δύο μαζί. Για μένα αυτό ήταν όνειρο ζωής. Δεν μου μένουν σκηνικά από συναυλίες, μου μένει η ενέργεια του κόσμου, το αν πέρασα καλά ή όχι, αν και δεν είναι αρνητικό το πρόσημο ποτέ, γιατί περνάω πάντα καλά. Αξέχαστη είναι η συναυλία στην Πλατεία Νερού που βγήκα στη σκηνή και είδα χιλιάδες κόσμου. Μου κόπηκαν τα πόδια. Δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να το ζήσω εγώ αυτό το πράγμα.
• Είμαι υπέρ του να χρησιμοποιείς την παράδοση με νέο τρόπο γιατί αποκτάει μεγαλύτερη δυναμική. Η μουσική είναι ένα πράγμα που κυλάει, ένα πράγμα που διαμορφώνεται, που ανανεώνεται. Όταν αναπαράγεις ένα τραγούδι με σύγχρονα μέσα, βάζεις ένα στοιχείο της εποχής σε ένα παλιό τραγούδι κάνοντάς το πιο προσιτό στο σήμερα. Έχουμε ακούσει διασκευές που δεν είναι πετυχημένες, αλλά θεωρώ πως αν έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά και ακούς αυτό που θέλει να πει η αρχική έκδοση, τότε θα πλησιάσεις πολύ το αυθεντικό. Εξαρτάται και από τον λόγο για τον οποίο το διασκευάζεις. Αυτό που κάνω όταν θέλω να μάθω ένα τραγούδι είναι να το ακούσω από την πρώτη εκτέλεση, να το μάθω πρώτα από κει, αλλά μετά θα προσπαθήσω να βάλω τη δική μου ψυχή στο τραγούδι, γιατί ούτε Πόλυ Πάνου είμαι, ούτε Μαρίκα Νίνου, ούτε πρόκειται να γίνω, ούτε και θέλω να γίνω. Αν είσαι πιστός στο τι θες εσύ να κάνεις στη μουσική, τότε αυτό που τραγουδάς έχει αξία. Το να γίνεσαι μίμος δεν έχει νόημα.
• Γενικά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, προσπαθώ να είμαι. Ελπίδα μου δίνει το ότι μέσα σε αυτήν τη μαυρίλα που ζούμε υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι κρατούν ψηλά την έννοια της λέξης άνθρωπος, να βλέπω ένα παιδί που δεν θέλει να ασχοληθεί με το τάμπλετ αλλά θέλει να τρέξει, ένα παιδί που δεν θα φοβηθεί το σκυλί και θα το χαϊδέψει, που έχει επαφή με τη φύση, μικρά πράγματα. Άκουσα μια ατάκα από ένα παιδάκι που είδε γουρουνάκι πρώτη φορά στη ζωή του στα πέντε του και είπε στη μαμά του, «μαμά, ένας κουμπαράς!».
• Θεωρώ ότι υπάρχει μια μικρή εξέλιξη στην κοινωνία, ξεκινώντας από το πώς συμπεριφέρονται όλοι στα ζώα, ότι τα κατοικίδια είναι μέλη της οικογένειας για πολύ κόσμο πλέον, ότι όταν πεθαίνει ένα ζώο δεν χρησιμοποιεί ο κόσμος τη λέξη «ψόφησε». Η γενιά μου είναι μεγαλωμένη διαφορετικά από τη γενιά των γονιών μας, υπάρχουν στερεότυπα και η πατριαρχία είναι βαθιά εγκατεστημένη στην κοινωνία μας, αλλά υπάρχει κάποιο φως νομίζω. Υπάρχει ένα άνοιγμα για ανθρώπους που αναγκάζονταν μέχρι τώρα να κρύβονται και πλέον διεκδικούν πράγματα, οπότε σαφέστατα τους βλέπεις πιο συχνά, συνηθίζει το μάτι σου. Και αφού συνηθίζει το μάτι σου, συνηθίζει και το μυαλό σου.
• Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι ο θάνατος. Δεν τα πάω καθόλου καλά, δεν μπορώ να τον διαχειριστώ, έχασα ξαφνικά δυο φίλους μου τελευταία και βλέπω από άλλους ότι βαστάνε γερά, εγώ δεν έχω το κουράγιο. Με τρομάζει το ότι σήμερα είσαι και αύριο τέλος. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με αυτό, δεν έχω προλάβει ακόμη να εξοικειωθώ. Μέχρι τα 23 μου δεν είχα ζήσει θάνατο, ο παππούς μου, που πέθανε τότε, έφυγε σε πολύ μεγάλη ηλικία.
• Με ενοχλεί η συμπεριφορά των ανθρώπων στον δρόμο και ακόμη περισσότερο η συμπεριφορά μερικών ανθρώπων στα live. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι έχεις πληρώσει 15 ευρώ για να δεις έναν καλλιτέχνη, κάθεσαι από κάτω και δεν αφιερώνεις ούτε δέκα λεπτά για να τον δεις. Ειδικά στα μικρότερα μαγαζιά, που δεν έχουμε τόσο δυνατό ήχο για να μπορούμε να επιβληθούμε, ακούω την οχλαγωγία και σταματάω, λέω «αν θέλετε να ακούσετε, ακούστε, αλλιώς σταματάμε κι εμείς, δεν παίζουμε μόνο για μας, παίζουμε και για σας και παίζουμε και για ανθρώπους που θέλουν να ακούσουν, που έχουν πληρώσει γι’ αυτό». Υπάρχουν άνθρωποι που δεν βλέπουν συναυλία, μιλάνε όλη την ώρα ή είναι στο κινητό. Έχεις μπροστά σου ζωντανά τον καλλιτέχνη και έχεις συνηθίσει να τον βλέπεις μέσα από το κινητό, τραβώντας βίντεο που δεν θα ξαναδείς ποτέ. Περάσαμε δύο χρόνια που τα βλέπαμε όλα μέσα από οθόνες, ακόμα και τα live, και αυτό χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Δεν μπορείς να ζήσεις πλέον ούτε λεπτό χωρίς το κινητό, το ξεχνάς και σε πιάνει άγχος.
• Επειδή η δουλειά μου απαιτεί πολλή κοινωνική ζωή, είμαι και αντίστοιχα μοναχική. Δηλαδή μου αρέσει να μένω μόνη μου στο σπίτι, μου αρέσει να κοιτάω το ταβάνι, να μην ακούω τίποτα, γιατί οι νευρώνες θέλουν πολλές μέρες για να επανέλθουν στην κανονική τους κατάσταση από την έκθεση στα φώτα και στον δυνατό ήχο. Οπότε, τις στιγμές που δεν δουλεύω, μου αρέσει να είμαι μόνη μου. Όχι εντελώς μόνη, με τον φίλο μου, με το σκυλί μου.
• Μου αρέσει να κάνω βόλτες με τον σκύλο μου, μου αρέσει να τρώω μακαρόνια με κιμά, να πηγαίνω ταξίδια. Τα ταξίδια σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο, βλέπεις το διαφορετικό, το συνηθίζεις, το δέχεσαι, το αντιλαμβάνεσαι, το καταλαβαίνεις. Κάποια στιγμή πήγα καλεσμένη από την πρεσβεία στη Σαγκάη, σε μια εβδομάδα με ρεμπέτικα και ελληνική μουσική, και ταξιδέψαμε και σε απομακρυσμένα χωριά που ζουν εκτός πολιτισμού, χωρίς τηλεόραση, ίντερνετ. Και οι Κινέζοι που μας έβλεπαν άσπρους και ξανθούς είχαν πάθει σοκ, έρχονταν να μας πιάσουν. Μου αρέσει επίσης να διαβάζω αστυνομικά βιβλία, έχω πώρωση με τον Jo Nesbø, έχω ανακαλύψει τώρα τελευταία τον Sebastian Fitzek ο οποίος γράφει πιο psycho θρίλερ. Μου αρέσει ο ήλιος πάρα πολύ, μου αρέσει η φύση, το πράσινο.
• Γύρω μου όλοι γίνονται μπαμπάδες και μαμάδες και εμένα με τρομοκρατεί το τι θα αντιμετωπίσει το παιδί μου σε δεκαπέντε χρόνια, σε τι κόσμο θα έρθει, πώς θα είναι το κλίμα, αν θα υπάρχει ξηρασία, πώς θα είναι το νερό. Είναι τρομακτική η αλλαγή που έχει συμβεί στον πλανήτη και ακόμα πιο τρομακτικό το τι έρχεται πολύ σύντομα και πολύ γρήγορα.
• Η ευτυχία υπάρχει, μπορείς να τη βρεις παντού άμα θέλεις και άμα μπορείς, αν έχεις ανοιχτά τα μάτια σου. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι πέφτουμε σε πολύ μεγάλες λούμπες λόγω της καθημερινότητας που ζούμε. Όλοι δύσκολα τα βγάζουμε πέρα, όλοι τρέχουμε, όλοι αναλωνόμαστε στις δουλειές μας και ξεχνάμε ότι μπορούμε να βρούμε απλά καθημερινά πράγματα που μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους. Προσπαθώ να τα βλέπω, προσπαθώ να έρχομαι σε επαφή με τη φύση όσο πιο συχνά γίνεται, γιατί θεωρώ ότι γειώνομαι πάρα πολύ. Ξεχνάμε ότι ο προορισμός του ανθρώπου είναι να ζει μέσα στη φύση, οπότε η απομάκρυνση από τη φύση αυτόματα μας οδηγεί σε δυστυχία. Για αυτό μου αρέσει να ταξιδεύω, αλλάζει η διάθεσή μου, καθαρίζει το μυαλό μου. Ακόμα και όταν δεν έχω τη δυνατότητα να πάω μακριά, γιατί ταξίδι θεωρώ και ένα Σάββατο μεσημέρι που δεν έχω δουλειά και θα πάω στη θάλασσα. Την ευτυχία πρέπει και να τη δεχτείς, πολλοί άνθρωποι επειδή μένουν στο σκοτάδι τους δεν μπορούν αν απεμπλακούν και να δουν ότι υπάρχουν πράγματα γύρω τους που θα μπορούσαν να τους κάνουν ευτυχισμένους.
• Γενικά δεν είμαι πολύ του ρίσκου, μου αρέσουν τα πράγματα δίπλα μου να είναι βατά και ασφαλή. Κι ενώ είμαι αισιόδοξη γενικά, είναι δύσκολα τα πράγματα. Οι ψυχολογικές και οικονομικές αντοχές του κόσμου είναι πια στο ναδίρ, βλέπεις παντού νεύρα, παντού σκυμμένα κεφάλια, παντού δυσκολίες, ακούς παντού «δεν έχω», «τι θα κάνω;», «άγχος για τα παιδιά μου». Δεν υπάρχουν αντοχές. Είμαστε όλοι έτοιμοι να αποκαθηλώσουμε το οτιδήποτε, να κάνουμε λαϊκό δικαστήριο με τη μία, έχουν όλοι άποψη για όλα ενώ εσύ δεν μπορείς να έχεις άποψη για κάτι, είναι συγκλονιστικό αυτό. Νομίζω ότι ο μόνος τρόπος για να γλιτώσεις από την έκθεση είναι να μη γράφεις τίποτα δημόσια, να αδιαφορήσεις και να μην ασχοληθείς.
• Ο έρωτας είναι κινητήριος δύναμη. Νομίζω ότι όποιος άνθρωπος ζει χωρίς έρωτα είναι δυστυχής γιατί ο έρωτας είναι χαρά, είναι ντοπαμίνη, είναι ναρκωτικό. Όταν είμαι ερωτευμένη τραγουδάω πολύ διαφορετικά τα τραγούδια του έρωτα.
• Σίγουρα προσωπικά μπορώ να συνδεθώ πιο πολύ με τον πόνο. Ίσως έχω παραπάνω ενσυναίσθηση από τον μέσο όρο και με πιάνει πολύ ο πόνος των άλλων, αλλά ακόμα και το «Άναψε το τσιγάρο» είναι τραγούδι χωρισμού. Τη χαρά δεν έχεις ανάγκη να την εκφράσεις γιατί ούτως ή άλλως η χαρά σε κάνει να βγαίνεις έξω, ο πόνος σε κλείνει στο σπίτι σου και πρέπει να τον εξωτερικεύσεις. Γι’ αυτό πιστεύω ότι γράφονται τόσα τραγούδια για τον πόνο.
• Παρότι έχουμε τόσα μέσα αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα, είναι πολύ δύσκολο να αποκτήσει βήμα ένας νέος καλλιτέχνης. Δεν είναι εύκολο να ζήσεις από το τραγούδι. Δούλευα για χρόνια χωρίς ένσημα, με κακές συνθήκες εργασίας - τώρα, ευτυχώς, για μένα αυτό έχει καλυτερέψει, αλλά, γενικά, αυτό που αγαπάς δεν μπορείς να το κάνεις όπως θέλεις. Ο καθένας προσπαθεί να βγάλει λεφτά στην πλάτη του νέου καλλιτέχνη, να τον βάλει να παίξει έξι ώρες, να παίξει ανασφάλιστος, να παίξει με κακό ήχο, ζητάει να φέρεις τον δικό σου ήχο και το δικό σου κοινό. Είναι κάποια πράγματα που κάποιοι θεωρούν ότι είναι αυτονόητα αν θέλεις τη δουλειά. Αν είναι να φέρω τον ήχο μου και τον κόσμο μου, γιατί να μην κάνω το live στο σπίτι μου; Είναι πολύ δύσκολο ο νέος καλλιτέχνης να βρει έναν κατάλληλο χώρο να παίξει, που να αγαπάει και να μπορεί να δεχτεί αυτό που κάνει. Κι έτσι όπως είναι τα ραδιόφωνα πια δεν βρίσκεις βήμα, είναι σχεδόν αδύνατο να παίξει ένα νέο τραγούδι στο ραδιόφωνο, είναι όλα πλέον με λίστες, με τα λεφτά που θα σκάσεις στη διαφήμιση, στον σταθμό. Αν δεν έχεις λεφτά δεν είσαι τίποτα και δεν μπορείς να καταφέρεις και πολλά. Δυστυχώς. Αυτοί που έχουν τα λεφτά έχουν και το βήμα.
• Είμαστε άξιοι της μοίρας μας, σίγουρα. Δεν μπορείς να ζεις αυτή την κατάσταση και μετά να παίρνουν συνεντεύξεις τα κανάλια στον δρόμο από ανθρώπους και να λένε «και τι να κάνει κι αυτός;» (εννοώντας ο πρωθυπουργός) ή «και ένα ευρώ να μας δώσει, βοήθεια είναι». Θεωρώ ότι οι άνθρωποι μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας και δεν το κάνουμε. Μας έχουν τρομοκρατήσει, αλλά είμαστε κι εμείς πολύ δεκτικοί στην τρομοκρατία.
• Η ζωή με έχει μάθει να προσπαθώ να πηγαίνω μπροστά. Να μην κρύβομαι πίσω απ’ το δάχτυλό μου, να βοηθάω τους γύρω μου και να είμαι άνθρωπος πάνω απ’ όλα. Να αγαπάω του ανθρώπους γύρω μου. Δεν ξέρω αν έχει και άλλο νόημα η ζωή. Αυτό θα μας σώσει και μόνο...
Η Ιουλία Καραπατάκη εμφανίζεται στον Σταυρό του Νότου τις Πέμπτες 24/11, 8, 15 και 22/12 στις 21:00.
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO.
Το νέο τεύχος της LIFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
