Οι Franz Ferdinand επιστρέφουν στην Ελλάδα για μια συναυλία στο Floyd Live Music Venue στις 11 Σεπτεμβρίου. Έρχονται σε μια από τις πιο δυνατές φάσεις της καριέρας τους, μετά την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ τους αλλά και μια μοναδική εμφάνιση στο Glastonbury που ξεσήκωσε το κοινό, όταν έπαιξαν μπουζούκι πάνω στη σκηνή για πρώτη φορά στην ιστορία του θρυλικού φεστιβάλ. Επομένως, είναι μια καλή ευκαιρία να μιλήσει κανείς στον Alex Kapranos, ο οποίος πάντα έχει κάτι ενδιαφέρον να πει.
— Πού σε βρίσκω αυτήν τη στιγμή;
Αυτήν τη στιγμή είμαι σε ένα λυόμενο, στην κορυφή ενός ελβετικού βουνού, όπου παίζω σε ένα φεστιβάλ.
— Πώς νιώθεις που επιστρέφεις στην Ελλάδα, για μια συναυλία με τους Franz Ferdinand, αυτόν τον Σεπτέμβριο;
Στην πραγματικότητα νιώθω πολύ συγκινημένος. Πολύ, πολύ συγκινημένος. Το 2019, περίπου την εποχή που έγραφα το «Black Eyelashes» (σ.σ. ένα κομμάτι από το «The Human Fear», το πιο πρόσφατο άλμπουμ του συγκροτήματος, στο οποίο ο Kapranos πειραματίζεται με το μπουζούκι και τραγουδά στα ελληνικά), είχα έρθει στην Αθήνα μόνος μου για να περάσω λίγο χρόνο. Και ένα από τα πράγματα που έκανα ήταν να ανέβω στον Λυκαβηττό και μέχρι το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, στην κορυφή. Είναι ιδανικό μέρος για περισυλλογή, και θυμάμαι πως ενώ καθόμουν εκεί άρχισε κάποια στιγμή να βρέχει. Ήταν Απρίλιος και ξέσπασε αυτή η δυνατή καταιγίδα. Θα ήθελα να παίξω εκεί, αλλά τελικά η συναυλία θα πραγματοποιηθεί αλλού. Δεν πειράζει, όμως, έχω σχεδόν όλη μου την οικογένεια στην Ελλάδα, οπότε θα έχω μια πολύ, πολύ μεγάλη guest list.
«Όταν έγραφα το τραγούδι "Black Eyelashes" προσπαθούσα να καταλάβω πώς είναι να είσαι Έλληνας. Στα ελληνικά τραγούδια ακούς συνέχεια στίχους που μιλάνε για μαύρα μάτια, μαύρες βλεφαρίδες ή μαύρα φρύδια. Το βρίσκω πολύ ρομαντικό, για μένα αποτελεί μια μεταφορά για την ελληνικότητα».
— Μια και το ανέφερες, πες μου λίγο την ιστορία του τραγουδιού «Black Eyelashes».
Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, όπως κάνω κατά καιρούς σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου, το έκανα για να αναζητήσω την ελληνικότητά μου, και γι’ αυτό το θέμα μιλάει το συγκεκριμένο τραγούδι. Είμαι τυπικό παιδί μεταναστών. Ξέρω από πού κατάγομαι, αλλά παράλληλα ξέρω ότι δεν είμαι πραγματικά από εκεί. Ξέρω ότι είμαι Έλληνας και γνωρίζω την Ελλάδα με τον τρόπο που την ξέρει κάποιος που δεν έχει αυτή την κληρονομιά. Και φυσικά, αυτό έχει μεγάλη επίδραση πάνω μου. Για παράδειγμα, δεν μιλάω ελληνικά με τον τρόπο που θα τα μιλάει ένας Έλληνας. Κι όμως, ερχόμουν στην Ελλάδα κάθε χρόνο ως παιδί. Και καταλαβαίνω τη φύση του Έλληνα διαφορετικά απ’ ό,τι κάποιος που είναι ξένος. Είναι κάτι που προσπαθώ να κατανοήσω σε όλη μου τη ζωή. Όταν έγραφα το τραγούδι «Black Eyelashes», αυτό έκανα στην ουσία. Προσπαθούσα να καταλάβω πώς είναι να είσαι Έλληνας. Ένας από τους τρόπους που το έκανα ήταν μέσω της μουσικής. Πάντα αγαπούσα την ελληνική μουσική. Στα ελληνικά τραγούδια ακούς συνέχεια στίχους που μιλάνε για μαύρα μάτια, μαύρες βλεφαρίδες ή μαύρα φρύδια. Το βρίσκω πολύ ρομαντικό, για μένα αποτελεί μια μεταφορά για την ελληνικότητα· σαν να περπατάω στους δρόμους της Αθήνας και του Πειραιά προσπαθώντας να βρω τη δική μου. Και φυσικά, όταν τραγουδάω στα ελληνικά, μπορεί να πει κάποιος ότι δεν είμαι Έλληνας επειδή δεν μιλάω καλά τη γλώσσα. Και θα έχει δίκιο εν μέρει. Δηλαδή, πώς μπορώ να είμαι πραγματικά Έλληνας αν δεν μιλάω σωστά ελληνικά; Κι όμως βαθιά μέσα μου ξέρω ότι είμαι πραγματικά Έλληνας. Είναι μια παράξενη κατάσταση.
Franz Ferdinand - «Black Eyelashes» (Official Audio)
— Παρ’ όλα αυτά, τραγουδάς στα ελληνικά στο συγκεκριμένο τραγούδι. Ήταν δύσκολο για σένα;
Όχι. Τα ελληνικά μου είναι χάλια αυτήν τη στιγμή επειδή δεν τα έχω μιλήσει εδώ και πολύ καιρό. Για μένα, όμως, είναι κάτι πολύ φυσικό, επειδή πάντα τα άκουγα γύρω μου ως παιδί. Ξέρεις, όταν πηγαίνεις σε μια άλλη χώρα και προσπαθείς να προφέρεις τις λέξεις, μερικές φορές μπορεί να είναι πολύ δύσκολο επειδή οι ήχοι σού φαίνονται τελείως αφύσικοι. Εμένα δεν μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει τίποτα στην ελληνική γλώσσα που να μου ακούγεται αφύσικο. Στην πραγματικότητα, ο ήχος των ελληνικών με ηρεμεί πολύ. Τα καταλαβαίνω καλύτερα απ’ όσο μπορώ να τα μιλήσω. Π.χ. όταν κάθομαι στο βαγόνι ενός τρένου και ακούω ένα ζευγάρι να μιλάει ελληνικά, μπορώ να καταλάβω περίπου το 60%-70% της συζήτησης.
— Για να αλλάξουμε λίγο θέμα, κοιτάζοντας στο παρελθόν, στο ντεμπούτο του γκρουπ, φανταζόσουν ότι θα γινόσουν τόσο επιτυχημένος;
Όχι, καθόλου. Ήμουν 31 όταν κυκλοφόρησε το πρώτο μας άλμπουμ. Άρχισα να γράφω τραγούδια όταν ήμουν 13. Οπότε, μέχρι να φτάσω τα 27, υπέθετα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να πληρώνω το νοίκι μου κάνοντας μουσική. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα γίνω διάσημος, επειδή υποτίθεται πως στα 27 σου συνήθως φτάνεις στον «καλλιτεχνικό θάνατό» σου μετά από μια άγρια, επιτυχημένη καριέρα. Έτσι, το ότι γνώρισα την επιτυχία τέσσερα χρόνια αργότερα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.
— Πώς βλέπεις τη μουσική σκηνή σήμερα σε σχέση με το παρελθόν;
Νομίζω ότι η μουσική σκηνή παραμένει όπως ήταν. Βέβαια ανεβοκατεβαίνει και αλλάζει. Κάποια πράγματα έρχονται στη μόδα, κάποια βγαίνουν εκτός. Όταν αρχίσαμε να στήνουμε τους Franz Ferdinand ήταν αρκετά ξεπερασμένο το να είσαι μέλος κιθαριστικού συγκροτήματος. Μετά όμως έγινε πολύ της μόδας, έπειτα ξεπεράστηκε παλι και τώρα φαίνεται να είναι ξανά της μόδας. Ξέρεις, πιστεύω ότι ως μουσικός πρέπει απλώς να κάνεις αυτό που σε συγκινεί και σου φαίνεται καλό και σου βγάζει μια ειλικρίνεια. Και σίγουρα πρέπει να αγνοείς τη μόδα.
— Αν ξεκινούσες σήμερα, θα έκανες τα πράγματα διαφορετικά; Θα έκανες κιθαριστική μουσική ή κάτι άλλο;
Λοιπόν, αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση γιατί, αν ξεκινούσα σήμερα, αν π.χ. σήμερα ήμουν 30 ή ακόμη και 13 ετών, θα άκουγα μουσική με διαφορετικό τρόπο. Πιθανόν να άκουγα διαφορετική μουσική. Οπότε, δεν ξέρω, γιατί σε πολύ μεγάλο βαθμό είμαι προϊόν της μουσικής που άκουγα μεγαλώνοντας. Και της οικογενειακής μου ιστορίας και των φίλων μου, φυσικά. Είναι σαν το φαινόμενο της πεταλούδας, έτσι δεν είναι; Ένα μικρό πράγμα μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι η κινητήρια δύναμη για να παίζω μουσική δεν έχει αλλάξει από τότε που πήρα την κιθάρα πρώτη φορά στα χέρια μου. Νιώθω τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια έκσταση. Είναι αδύνατο να περιγράψεις τι συμβαίνει όταν γράφεις ένα τραγούδι ή παίζεις ένα τραγούδι. Δεν είναι σαν καμία άλλη αίσθηση. Και είμαι πολύ, πολύ τυχερός που μπορώ να το κάνω.
— Όταν ξεκινούσαν οι Franz Ferdinand, ποιες ήταν οι επιρροές σας; Ποιο ήταν το ιδανικό για σένα;
Υπήρχαν πάρα πολλές επιρροές. Υποθέτω ότι υπήρχαν κάποια δυνατά στοιχεία που θέλαμε να συνδυάσουμε. Ξεκινήσαμε ως ένα concept συγκρότημα. Ο Bob (σ.σ. Hardy, ο μπασίστας του γκρουπ) κι εγώ δουλεύαμε μαζί σε μια κουζίνα και συζητούσαμε για ένα φανταστικό συγκρότημα που ίσως φτιάχναμε. Και ένα από τα σημαντικά ζητούμενα για εμάς ήταν η λυρικότητα. Ακούγαμε Smog και Leonard Cohen και μιλούσαμε για τη λογοτεχνία και τα βιβλία που μας άρεσαν. Μας άρεσε επίσης η χορευτική μουσική που ακούγαμε σε κλαμπ εκείνη την εποχή. Και ταυτόχρονα ήμασταν και οι δύο φαν του πολύ ωμού rock and roll. Για μένα, το τέλειο θα ήταν το γκρουπ να έχει την ωμότητα των Beatles στο Αμβούργο, συνδυασμένη με τον ρυθμό της μουσικής που ακούγαμε στα κλαμπ, μαζί με τη λυρικότητα των αγαπημένων μας τραγουδοποιών. Αυτό, λοιπόν, σημαίνει ότι έπρεπε να φτιάξουμε κάτι καινούργιο που δεν είχες ακούσει πριν. Ήμασταν επίσης και προϊόν της Γλασκώβης – νιώθω ότι το συγκρότημα έχει πολύ έντονη τη σφραγίδα αυτής της πόλης. Είμαι Έλληνας, με ελληνική κληρονομιά, αλλά μουσικά το συγκρότημα προέρχεται από τη Γλασκώβη. Η πόλη αυτή έχει μια δυνατή ιστορία στην ανεξάρτητη μουσική. Έχει βγάλει όλα αυτά τα συγκροτήματα που ηχητικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, όπως οι Belle and Sebastian, οι Mogwai, οι Pastels και οι Jesus and Mary Chain ή οι Orange Juice. Υποθέτω ότι με αυτούς πάντα ταυτιζόμασταν, σαν να προερχόμαστε από την ίδια μουσική σκηνή.
Franz Ferdinand - «Take me out» (Official Video)
— Ως μουσικός, πώς βλέπεις την τεχνητή νοημοσύνη σήμερα; Ποια είναι η στάση σου;
Όταν εμφανίζεται κάτι καινούργιο στην τεχνολογία, πάντα υπάρχουν άνθρωποι που αγχώνονται, φοβούνται. Θυμάμαι την εποχή που εμφανίστηκαν τα samplers, τη δεκαετία του ’80 να βλέπω ένα επεισόδιο του «Tomorrow’s World» το οποίο μιλούσε για το πώς ένα sampler θα αντικαθιστούσε μια ορχήστρα, γιατί με αυτό μπορείς να πάρεις τον ήχο όλων αυτών των οργάνων. Υποτίθεται ότι δεν θα χρειαζόμασταν πια ορχήστρες αφού είχαμε πλέον samplers. Και τότε όλοι αυτοί οι κλασικοί μουσικοί έλεγαν: «Ω, αυτό είναι σκάνδαλο. Θα χάσουμε τις δουλειές μας. Το sampler δεν θα καταφέρει ποτέ να ακούγεται σαν πραγματική ορχήστρα». Πράγματι μπορείς να το χρησιμοποιήσεις και να κάνεις με αυτό πράγματα που είναι πολύ δυνατά, ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει σαν δειγματοληψία από μεμονωμένα μουσικά όργανα. Σήμερα, ένα soundtrack ταινίας που έχει φτιαχτεί με τέτοιους ήχους μπορεί να ακούγεται πολύ καλά, αλλά καταλαβαίνεις αμέσως ότι δεν είναι προϊόν ορχήστρας.
Το ίδιο ισχύει και για την τεχνητή νοημοσύνη. Προκαλεί αγανάκτηση και έξαψη, παράνοια και άγχος. Έχεις ακούσει κάποια τραγούδια που έχουν γραφτεί με AI; Μερικά είναι αστεία. Εγώ άκουσα κάποιον να κάνει παστίς αμερικανικών country τραγουδιών. Ήταν πράγματι πολύ διασκεδαστικά, αλλά δεν νομίζω ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα αντικαταστήσει ποτέ κάτι που μπορεί να δημιουργήσει ένας άνθρωπος. Όταν ακούς ένα καλό τραγούδι, ακούς ένα μείγμα των επιρροών του ανθρώπου που το έγραψε. Τι είχε απορροφήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στη ζωή του και τον τρόπο που τα συνδύασε μεταξύ τους, βάζοντας μέσα και στοιχεία της προσωπικότητάς του και δημιουργώντας κάτι καινούργιο. Είναι κάτι που θα μπορούσε να προέλθει μόνο από αυτόν. Και φυσικά μπορείς να πεις «ναι, ξέρω ότι ήσουν φαν του bluegrass, το ακούω στη μουσική σου. Αλλά υπάρχει και κάτι καινούργιο, που δεν θα μπορούσα ποτέ να ακούσω από κανέναν άλλο». Και αυτό είναι κάτι που η AI δεν θα πετύχει ποτέ. Δεν μπορεί να λειτουργήσει όπως ένας άνθρωπος. Πέρα από αυτό, υπάρχουν άλλα πράγματα που μου προκαλούν ανησυχία, πέρα από το AI.
— Όπως;
Όλοι έχουμε ανησυχίες σε διαφορετικά επίπεδα. Έχω έναν μικρό γιο, οπότε ανησυχώ γι' αυτόν, αλλά έχω και ευρύτερες γεωπολιτικές και υπαρξιακές ανησυχίες που μου προκαλεί το ενδεχόμενο ενός παγκόσμιου πολέμου. Είναι βέβαια και πολύ πιο απλά πράγματα, του τύπου «άλλαξα πάνα στο παιδί;».
— Παρακολουθείς την πολιτική; Πώς βλέπεις την πολιτική κατάσταση; Θεωρείς ότι η μουσική πρέπει να είναι πολιτικοποιημένη σήμερα;
Η μουσική μπορεί να είναι πολιτικοποιημένη, όμως δεν το θεωρώ απαραίτητο. Είναι σαν να αναρωτιέσαι αν πρέπει να είναι ρομαντική ή δραματική. Λοιπόν, μπορεί να είναι, αλλά δεν χρειάζεται κιόλας. Μπορεί να γίνει μια ισχυρή πολιτική φωνή. Και αν το κάνεις καλά, νομίζω ότι θα είναι υπέροχο. Θυμάμαι πως καθώς μεγάλωνα η αγαπημένη μου πολιτικοποιημένη μουσική ήταν πιο υποτονική, π.χ. το «Ghost Town» των Specials. Πάντα το ένιωθα πιο ισχυρό από το «Stand Down Margaret» των Beat, για παράδειγμα. Ποτέ δεν μου άρεσε η μουσική που ένιωθα ότι με προσβάλλει ή μου δίνει εντολές. Προτιμώ την τέχνη οποιουδήποτε είδους που παρουσιάζει κάτι και μετά με αφήνει να αποφασίσω μόνος μου αν μου αρέσει ή όχι. Έτσι αισθάνομαι και για τη μουσική. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα συνθήματα. Δεν ήμουν ποτέ από αυτούς που φωνάζουν συνθήματα. Προτιμώ τη λεπτότητα και μου αρέσει να συζητάω. Νομίζω ότι μιλάω γι’ αυτό σε κάποια τραγούδια στο τελευταίο μας άλμπουμ. Ένα τραγούδι όπως το «Build it up» μιλά για τον διάλογο και τη σημασία του, το να σέβεσαι ακόμα και ανθρώπους που είναι ή θεωρούνται εχθροί σου, και για την προσπάθεια να βρεις κοινό έδαφος και να ξεπεράσεις προβλήματα· γιατί αυτή είναι πάντα η λύση. Ακόμα κι αν διαφωνείς θεμελιωδώς, πρέπει να διατηρείς ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας. Πιστεύω πολύ σε αυτό.
Franz Ferdinand - «Ulysses» (Official Video)
— Πρόσφατα έμαθα ότι σου αρέσει η μαγειρική και ότι γράφεις και για φαγητό. Πώς ξεκίνησε όλο αυτό;
Ναι, παλιά ήμουν σεφ. Μου αρέσει να μαγειρεύω, είναι αλήθεια. Το βρίσκω πολύ χαλαρωτικό. Θυμάμαι που πήγα στο πανεπιστήμιο στα 17 μου και τα παράτησα μετά το πρώτο έτος. Τότε άρχισα να πλένω πιάτα σε ένα εστιατόριο στη βόρεια Σκωτία. Και μια μέρα που ένας από τους μάγειρες δεν ήρθε στη δουλειά, ο αρχιμάγειρας μού πέταξε μια βρόμικη ποδιά και μου είπε: «Βάλ’ την, τώρα εσύ είσαι ο σεφ!». Ήμουν 18 χρονών τότε, και μου άρεσε πολύ. Ήταν συναρπαστικό. Μου αρέσουν επίσης οι προσωπικότητες που συναντάς στην κουζίνα. Είναι οι ίδιοι τύποι ανθρώπων που βρίσκεις σε ένα road crew, σε μια περιοδεύουσα μπάντα, οι εκκεντρικοί τύποι, αυτοί που δεν μπορούν να προσαρμοστούν σε μια δουλειά Δευτέρα με Παρασκευή 9-5, και ίσως είναι λίγο υπερβολικοί σε ορισμένα θέματα, εκκεντρικοί. Μου άρεσε αυτό στην κουζίνα, όπως μου άρεσαν και η πίεση, η δημιουργικότητα, η αλληλεγγύη. Πιστεύω ότι πολλά από αυτά θυμίζουν αρκετά τον κόσμο του rock and roll. Υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ των δύο κόσμων. Το να δουλεύεις σε μια επαγγελματική κουζίνα είναι πολύ διαφορετική εμπειρία από το να μαγειρεύεις για τον εαυτό σου και τους φίλους σου στο σπίτι. Όταν δούλευα σε κουζίνες, ήταν σαν να έπαιζα κρουστά σε μια μπάντα που κάνει μόνο διασκευές. Δεν υπήρχε καθόλου χώρος για δημιουργικότητα, ενώ όταν μαγειρεύεις στο σπίτι είναι λίγο σαν να φτιάχνεις τραγούδια με τους δικούς σου όρους, χωρίς να είσαι υποχρεωμένος να ικανοποιήσεις κανέναν – άντε να έχεις ένα μικρό κοινό, στην καλύτερη περίπτωση. Τότε μπορείς πραγματικά να διασκεδάσεις, να φτιάξεις πράγματα, να είσαι δημιουργικός και να κάνεις λάθη· εκεί έρχεται το καλό, όταν κάνεις λάθη.
— Ποιο είναι το αγαπημένο σου ελληνικό φαγητό;
Είναι πολλά. Το φαγητό είναι σαν τη μουσική. Το συνδέεις με περιόδους της ζωής σου. Και γίνεται νοσταλγικό. Όπως η ιστορία του Προυστ με τη γεύση των μαντλέν. Η γεύση κάποιων φαγητών σου θυμίζει διάφορα μέρη. Αγαπημένα μου ελληνικά φαγητά είναι αυτά που μαγείρευε ο παππούς μου, τα παπουτσάκια, τα γεμιστά, το παστίτσιο, ο μουσακάς. Κλασικό, ελληνικό, αργό μαγείρεμα. Το παστίτσιο του παππού μου ήταν εκπληκτικό. Οι παππούδες μου ζούσαν πάνω από έναν φούρνο και έπαιρναν το ταψί και το κατέβαζαν στον φούρνο όταν έβγαινε το ψωμί. Λατρεύω αυτόν τον τρόπο μαγειρέματος. Είναι φανταστικός, χαλαρός, χωρίς βιασύνη, εντελώς αντίθετος από αυτόν μιας επαγγελματικής κουζίνας. Είναι πολύ διαφορετικός από τον βρετανικό. Είναι πολύ, πολύ ωραίος. Το φαγητό μαγειρεύεται με πολύ ιδιαίτερο τρόπο, ο οποίος είναι πολύ χαρακτηριστικός για την Ελλάδα, και θα έλεγα αρκετά μαγικός. Υπάρχουν ορισμένες γεύσεις στην ελληνική κουζίνα που είναι ένας συνδυασμός χαρακτηριστικός τον οποίο δεν βρίσκεις σε άλλες κουζίνες: μια μείξη από λεμόνι, σκόρδο, κανέλα, μέντα, ρίγανη και ντομάτες. Υπάρχουν ομοιότητες με άλλες γειτονικές χώρες όπως η Ιταλία, η Κροατία, η Βουλγαρία ή ακόμα και η Τουρκία, αλλά κανένα από αυτά τα πιάτα που φτιάχνουν εκεί δεν έχει γεύση ελληνικού φαγητού. Πρόκειται για κάτι τόσο ιδιαίτερο και τοπικό. Πηγαίνεις από το ένα νησί στο άλλο ή από τον βορρά στον νότο και σε κάθε μέρος τρως διαφορετικά πράγματα. Βρίσκω συναρπαστικό το πώς μπορείς να αναγνωρίσεις ένα μέρος από τις γεύσεις που έχεις στο στόμα σου.
— Θύμισέ μου, από πού είσαι;
Ο πατέρας μου γεννήθηκε στον Πειραιά και μεγάλωσε στη Νίκαια. Έτσι πάντα πήγαινα στη Νίκαια, απ' όταν ήμουν παιδί. Ο παππούς μου καταγόταν από την Πελοπόννησο, αλλά είχε προγόνους στα νησιά του Ιονίου, π.χ. στην Κεφαλονιά. Η οικογένεια της γιαγιάς μου, όμως, καταγόταν από τη Μάνη. Πηγαίνω στο χωριό της, στα Κονάκια. Μου αρέσει πολύ εκεί κάτω. Είναι τόσο όμορφη τοποθεσία και τόσο διαφορετική από την εικόνα που έχουν οι Βρετανοί στο μυαλό τους για την Ελλάδα, η οποία βασίζεται κυρίως σε ό,τι βλέπουν στις διακοπές τους. Φυσικά, τα νησιά είναι πάντα όμορφα, με τα λευκά σπίτια και τα μπλε πορτοπαράθυρα. Λατρεύω και αυτή την όψη της Ελλάδας αλλά όταν πας στη Μάνη αντικρίζεις έναν πολύ διαφορετικό κόσμο. Είναι σχεδόν σαν ένας άλλος πλανήτης. Και έπειτα, είναι όλη η ιστορία της Μάνης, η Σπάρτη. Με συγκινούν πολύ αυτοί οι σκληροί άνθρωποι με την ισχυρή αίσθηση ανεξαρτησίας.
— Πώς βλέπεις τη φήμη, τη μουσική και τη ζωή μετά από τόσα χρόνια;
Φήμη, μουσική και ζωή; Η φήμη είναι πολύ γελοία. Και όσο λιγότερο τη σκέφτεσαι, τόσο το καλύτερο. Τη μουσική την αγαπώ με τον ίδιο τρόπο που την αγαπούσα όλη μου τη ζωή. Μου προσφέρει τις ίδιες ανταμοιβές, τόσο όταν την ακούω όσο και όταν τη γράφω. Τι να πω για τη ζωή; Θεέ μου, η ζωή είναι η καλύτερη. Είναι τα πάντα. Ίσως, καθώς μεγαλώνουμε, χάνουμε ανθρώπους. Και όσο περισσότερους ανθρώπους χάνεις, τόσο πιο πολύτιμη φαίνεται η ζωή. Νομίζω πως όταν είσαι νέος νιώθεις άτρωτος, ότι δεν θα πεθάνεις ποτέ. Η ζωή μοιάζει με κάτι που σχεδόν το θεωρείς δεδομένο και, καθώς μεγαλώνεις, την εκτιμάς πολύ περισσότερο.
Franz Ferdinand - «Do you want to» (Video)
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την συναυλία των Franz Ferdinand εδώ.
