Το Grammy της καλύτερης ροκ ερμηνείας πήγε στους Beatles για το «Now and Then» και αυτό του καλύτερου ροκ άλμπουμ στους Rolling Stones για το «Hackney Diamonds»! Για μια στιγμή νόμιζα πως είχα επιστρέψει κανονικά στα ’60s. Αλλά ο κορυφαίος θεσμός της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας τα συνηθίζει αυτά. Δηλαδή να απονέμει καθυστερημένα, σχεδόν αναχρονιστικά, τιμές που όφειλε να είχε αποδώσει στον καιρό τους, αλλά τότε είχε άλλες, πιο ιδρυματικές προτεραιότητες. Όπως το να μην κακοκαρδίσει τον Φρανκ Σινάτρα. Όταν τα ραδιόφωνα και τα δισκοπωλεία σείονταν από τη βρετανική επανάσταση, ο γαλανομάτης crooner σάρωνε, έχοντας φτάσει τα τρία κερδισμένα άλμπουμ της χρονιάς. Οι Beatles απέσπασαν μόνο ένα, για το «Sgt. Pepper’s», ενώ οι Stones απολύτως κανένα − μάλιστα, όταν τιμήθηκαν δεκαετίες αργότερα με ένα συνολικό βραβείο για την καριέρα τους, ο Μικ Τζάγκερ γύρισε στην αποφώνηση και κάρφωσε την κοινότητα, λέγοντας, χωρίς ίχνος ευγνωμοσύνης, «το ανέκδοτο γυρίζει πάνω σας».
Όχι πως η επιστροφή της θρυλικής μπάντας δεν έγινε με μια από τις πιο δυνατές της δουλειές εδώ και αμέτρητα χρόνια, μια συλλογή από τραχιά κομμάτια, καλοπαιγμένα και διανθισμένα με ηχηρές συνεργασίες, σαν λανθάνον κύκνειο άσμα ταιριαστό στο στυλ και στην πορεία της. Αλλά η διάκρισή της φανερώνει ένδεια στο είδος, σαν να νοσταλγεί το δοξασμένο παρελθόν γιατί δεν βρίσκει τίποτε αξιοσημείωτο στο παρόν. Οι Beatles είναι ένα κεφάλαιο από μόνοι τους, και το «Now and Then» δημιουργήθηκε με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης, αφού έτσι κατασκευάστηκε η φωνή του Τζον Λένον για τη μελωδία που ο Ρίνγκο Σταρ και ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ ορκίζονται πως είναι η τελευταία στο σεντούκι των θαμμένων θησαυρών τους. Το συγκρότημα είχε χάσει τρεις φορές το περίοπτο Grammy του δίσκου της χρονιάς, για το «I wanna hold your hand», το «Hey, Jude» και το «Let it Be», και ούτε φέτος κατάφεραν να το κερδίσουν. Αλλά η νίκη τους, στα βραβεία που δόθηκαν στην προκαταρκτική τελετή (γιατί δεν χωρούν όλα στο κυρίως μενού), ήταν συμβολική, σαν αποχαιρετισμός στους θρύλους που δεν γινόταν να παραβλέψουν για χάρη οποιουδήποτε άλλου. Οι αντίπαλοί τους, οι Green Day, Black Keys και Pearl Jam, δεν ήταν ακριβώς νεοφερμένοι, οπότε έπιασαν το νόημα…
Με τα τρία Grammy που κέρδισε έφτασε τα 35 και μαζί με τις συνολικά 99 (!) υποψηφιότητές της απολαμβάνει τα ρεκόρ της, με το σύννεφο του σκανδάλου της σιωπής για αυτήν και τον Jay Z στο μπλέξιμο με τον Diddy και τα πάρτι του να πλανάται ακόμη πάνω της.
Η Beyoncé έδειξε να εκπλήσσεται όταν άκουσε το όνομά της από τα χείλη τής πάλαι ποτέ country artist και νυν βασίλισσας της pop, Τέιλορ Σουίφτ, στην κατηγορία του country album της χρονιάς. Πολλοί το θεώρησαν πόζα, αλλά έκρυβε μια αλήθεια: όταν το Νάσβιλ, ως πρωτεύουσα του είδους, προσπέρασε την Μπι στα δικά του βραβεία ακόμη και στο στάδιο των υποψηφιοτήτων, το μήνυμα ήταν πως δεν έχει καμία δουλειά σε ξένα χωράφια, και ίσως η ίδια να το εξέλαβε σαν προειδοποίηση για τα επερχόμενα Grammy. Αλλά τα πιο γενικής ψήφου βραβεία δεν είχαν τέτοιο πρόβλημα, και μάλιστα τη φιλοδώρησαν και με το μοναδικό τρόπαιο που έλειπε από την πλουσιότερη από κάθε άλλου καλλιτέχνη συλλογή της: το άλμπουμ της χρονιάς, που είχε χάσει τέσσερις φορές μέχρι τώρα, για μάλλον μεστότερες και πιο δημοφιλείς δουλειές της, κατέληξε σε εκείνην, κερδίζοντας ακόμη και την πολυνίκη Τέιλορ Σουίφτ, για τον «Κύκλο των Βασανισμένων Ποιητών» της. Αναγνωρίζοντας τη σοβαρότητα της περίστασης, λόγω των καταστροφικών πυρκαγιών στο Λος Άντζελες, το speech της ήταν συγκρατημένο, όχι ακριβώς αξιομνημόνευτο, μετατοπίζοντας τον προβολέα στους πυροσβέστες που παραστάθηκαν για να δηλώσουν πως η εκδήλωση είχε έναν ειδικότερο σκοπό, πέρα από την παραδοσιακή επιβράβευση των υποψηφίων. Με τα τρία Grammy που κέρδισε έφτασε τα 35 και μαζί με τις συνολικά 99 (!) υποψηφιότητές της απολαμβάνει τα ρεκόρ της, με το σύννεφο του σκανδάλου της σιωπής για αυτήν και τον Jay Z στο μπλέξιμο με τον Diddy και τα πάρτι του να πλανάται ακόμη πάνω της.
Το jackpot των 67ων Grammy, με 5 νίκες σε ισάριθμες υποψηφιότητες, έπιασε ο Κέντρικ Λαμάρ (έφτασε τα 22), θριαμβεύοντας στο τραγούδι και τον δίσκο της χρονιάς με το «Not Like Us», ακόμη ένα hyphie χαστούκι στον Drake, συνεχίζοντας έτσι τη βεντέτα του με τον Καναδό ράπερ. Ο τιμημένος και με Pulitzer βέρος «Λοσαντζελίτης» (από την καρδιά του Κόμπτον ορμώμενος) παίρνει πλέον τη σκυτάλη από την πιο ήσυχη Beyoncé, περιμένοντας τη σειρά του για το άλμπουμ της χρονιάς, που μάλλον του στερεί το είδος που υπηρετεί, ένας ήχος που δεν ευδοκιμεί στην κορυφαία κατηγορία, από παλιά − ακόμη θυμάμαι το αγαπημένο μου συγκρότημα, τους Steely Dan, να κερδίζουν με καθυστέρηση για το, μια χαρά, αν και σαφώς ήσσονος σημασίας, «Two Against Nature», έναντι του Έμινεμ, που τότε ήταν στο φόρτε του, αλλά και πάλι η ραπ ξέμενε γλυκόπικρα στις ειδικές κατηγορίες της. Ο Λαμάρ χάλασε το πάρτι των κυριών, αφού το ladies’ night προέβλεπε νίκη για κάποια από τις Τέιλορ Σουίφτ και Μπίλι Άιλις − έφυγαν με άδεια χέρια, γυρνώντας ωστόσο σε σπίτια με γεμάτα ράφια από τα παλαιότερα τρόπαιά τους.
Οι νεότερες της χρονιάς κατάφεραν να ξεχωρίσουν. Η Σαμπρίνα Κάρπεντερ κάτι πήρε για μια από τις πολυακουσμένες επιτυχίες της χρονιάς, το «Espresso», και η Τσάπελ Ρόαν επιβεβαίωσε τον τίτλο του φαβορί στην κατηγορία καλύτερου νέου καλλιτέχνη. Μετά από μια παράσταση με φανταχτερό κοστούμι και βεβαίως ένα pink pony, απόθεσε το βραβείο, έβγαλε ένα σημειωματάριο για να μην ξεχάσει κάτι, και δεν μίλησε για την queer κοινότητα, όπως συνηθίζει, αλλά για την κακοφορμισμένη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στον χώρο, ανασύροντας τη δική της πονεμένη εμπειρία, όταν μετά τις πρώτες της εμφανίσεις έμεινε χωρίς ασφάλεια και προστασία από τη βιομηχανία, που φρόντισε να την ξεχωρίσει και να την πετάξει στον κάδο, όταν δεν ικανοποιήθηκε με τις αρχικές πωλήσεις της. Κάποιοι την επευφήμησαν όρθιοι, αν και το θέμα που επέλεξε δεν γκέλαρε, ίσως γιατί δεν αναμόχλευσε οικείες πληροφορίες.
Η Lady Gaga ήταν εκείνη που καταχειροκροτήθηκε όταν θύμισε την ορατότητα που οφείλει να έχει η τρανς κοινότητα, σε μια βραδιά με αναμενόμενη συγκίνηση, ψύχραιμες αναφορές στην πολιτική επικαιρότητα, μερικές απρόσμενες παρουσίες, όπως του The Weeknd που είχε καταφερθεί εναντίον των Grammy γιατί τον σνόμπαραν, και δυνατές performances από τους νεόφυτους του θεσμού αλλά και από μυθικούς, πολυβραβευμένους ήρωές του, όπως ο Χέρμπι Χάνκοκ και ο Στίβι Γουόντερ, ξανά μαζί στη σκηνή για να τιμήσουν τον Κουίνσι Τζόουνς με το «We are the World» αλλιώς. Ως και ο ατιμασμένος Γουίλ Σμιθ ήταν εκεί, στην επιστροφή του στα επίσημα σαλόνια, για να δηλώσει πόσο του άλλαξε τη ζωή ο μέντορας Κουίνσι.
Δυστυχώς, την παράσταση έκλεψε κάτι γυμνό και κοσμικό, αποσυνδεδεμένο από τη μουσική γιορτή: η επίσης μη αναμενόμενη περιφορά της Μπιάνκα Σενσόρι από τον σύζυγό της, Κάνιε Γουέστ, στο κόκκινο χαλί, εγείροντας ζητήματα πουριτανισμού και αυθαίρετων εικασιών. Η αλήθεια είναι πως ο «Ye» δεν εξεδιώχθη άρον άρον από τους υπεύθυνους ως εισβολέας, γιατί απλούστατα ήταν υποψήφιος για Grammy καλύτερου ραπ τραγουδιού με το «Carnival», συνεπώς καλεσμένος − δεν περνάς «αέρα» την ασφάλεια, ακόμη κι αν είσαι διάσημος, αν δεν βρίσκεται το όνομά σου στη λίστα. Το ζεύγος επέλεξε να παρελάσει και να αποχωρήσει χωρίς να παρακολουθήσει την τελετή. Ήθελε μόνο να κάνει ντόρο, και το πέτυχε.
Το θέμα στα social αλλά και στα κλασικά media ήταν αν όντως η κυρία Γουέστ είναι θύμα συνεχιζόμενης κακοποίησης από έναν προβληματικό άνδρα που υπαγορεύει κάθε της κίνηση και τη χρησιμοποιεί ως σκεύος δημοσιότητας, και όχι μόνο. Ως και ο πατέρας της Σενσόρι έχει βγει στον αέρα κάνοντας έκκληση βοηθείας, φέρνοντας στον νου αμήχανες παρεμβάσεις από το πρόσφατο παρελθόν, όπως στις περιπτώσεις της Αντζελίνα Τζολί (ο έξαλλος Γιον Βόιτ) και της Μέγκαν Μαρκλ. Πατρονάρισμα πέφτει πολύ και βαρύ στα σχόλια, και πέρα από το γούστο του καθενός, ποιος μπορεί να πει τι είναι σέξι και τι ξεπερνάει το όριο χωρίς να ηθικολογεί, ειδικά όταν το Χόλιγουντ και αντίστοιχα το αμερικανικό θέαμα κόπτεται για την ορατότητα, αλλά δείχνει να σοκάρεται με τον «ορατό» ερωτισμό; Η τέχνη της υπόνοιας δεν είναι για όλους, σίγουρα απαιτεί έναν βαθμό σοφιστικέ επεξεργασίας, αλλά αν δεν βγει κάποια να καταγγείλει την ενδεχόμενη κακομεταχείρισή της, ποιος μπορεί να προεξοφλήσει τι συμβαίνει στο μάλλον φτωχό μυαλό της, αν δεν είναι σίγουρος πως πρόκειται για διαταραχή ή απαγωγή;
