Tα πιο παλιά κτίρια μέσα στο Πεδίον είναι κτίρια λατρείας. Η εκκλησία των Ταξιαρχών είναι η πιο παλιά, αλλά η εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους που έχει εικονογραφήσει ο Κόντογλου το 1955 η πιο ενδιαφέρουσα. Να πας κι εκεί. Σπουδαίος καλλιτέχνης. Ο Κόντογλου. Όχι ο Άγιος Χαράλαμπος. Κάποτε είχαν στήσει μια πολυγωνική εξέδρα κοντά στον ναό των Ταξιαρχών και επειδή όλοι έλεγαν «στο πολύγωνο», ονομάστηκε έτσι η κοντινή περιοχή του Πολυγώνου. Στον ναό γίνονται όλα τα μυστήρια, εκτός από κηδείες. Όλη η ομάδα λέγαμε ότι απαγορεύονται επειδή το πάρκο είναι τόπος χαράς. Τελικά, το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει νεκροταφείο. Αλλά, εγώ κρατάω την πρώτη εκδοχή.
Προσεύχεται πολύς κόσμος στο Πεδίον. Άλλοι στην εκκλησία, κι άλλοι στρώνουν το χαλί και προσεύχονται προς τη Μέκκα, προς την ανατολή. Ακούγονται οι ψαλμωδίες και ερχόμαστε σε αυτό που λέμε «I don’t believe in God, but I need him».
Αυτό το ανάμεσα που λέμε και ξαναλέμε, αυτός ο μη-τόπος, ο μη-χρόνος, ακουμπάει και σε αυτή την πνευματική κατάσταση ανάμεσα στον ορθολογισμό και στο μεταφυσικό. Θέλεις να το πεις πνευματικότητα; Χάσιμο; Θέλεις να πεις ότι δεν προσεύχεσαι αλλά ανοίγεις τα τσάκρα σου και καθαρίζεις ενέργειες; Θέλεις να αγκαλιάζεις τα δέντρα και να επικοινωνείς με τις ψυχές; Κάνε ό,τι θέλεις. Ό,τι σε παρηγορεί. Το Πεδίον θεραπεύει.
«Προσεύχεται πολύς κόσμος στο Πεδίον. Άλλοι στην εκκλησία, κι άλλοι στρώνουν το χαλί και προσεύχονται προς τη Μέκκα, προς την ανατολή. Ακούγονται οι ψαλμωδίες και ερχόμαστε σε αυτό που λέμε“I don’t believe in God, but I need him”».
Οι Kalos&Klio δημιούργησαν μια θεότητα-προστάτη του πάρκου. Ένα σαμανικό πλάσμα, ένα τοτέμ που ενώνει τα όντα και θέλει να προσφέρει φροντίδα και παρηγοριά για τις σκληρές μνήμες: λουλούδια και αεροσκάφη, πουλιά και πύραυλοι, το δέντρο της ζωής, κλεψύδρες στο μυαλό και ο Κρόνος στο στομάχι του. Έχει κάτι το παγανιστικό αυτή η χρήση πανάρχαιων στοιχείων. Νομίζω ότι το «The keeper of the garden», το πνεύμα του τόπου, θα μας φροντίσει κι εμάς που θα το συναντήσουμε. Έτσι, ελπίζω, τουλάχιστον. Δεν πειράζει, δεν θα κλονιστεί η εικόνα μου ως ορθολογιστή πολίτη έτσι και το πιστέψω.
Ο Pierre-Christophe Gam είναι επίσης ένας από τους καλλιτέχνες του ΟΝΧ/AiR που στο «The Sanctuary of Dreams» δημιουργεί έναν αφροφουτουριστικό ναό σχεδιασμένο ως ιερό ονείρων, ως τόπο για να ονειρευτούμε συλλογικά το πώς θέλουμε να τρώμε, να ζούμε, να παίζουμε και να ερωτευόμαστε στο μέλλον.

Υπάρχει ένα έργο που είναι πάρα πολύ συντονισμένο με το τώρα, το έργο της Martyna Marciniak, μια κατασκευασμένη ΑΙ φωτογραφία του Πάπα Φραγκίσκου τυλιγμένου σε ένα puffer jacket, που έμεινε στην ιστορία ως «Balenciaga Pope». Το έργο ανήκει και στο κομμάτι το πνευματικό, αλλά έχει κι αυτό το κλείσιμο ματιού σε σχέση με το τι ζούμε αυτήν τη στιγμή. Είναι σαν να ρίχνουμε μια ματιά στην κουζίνα όπου κατασκευάζεται η αλήθεια του σήμερα. Ακόμη κι αν δεν είναι πραγματική. Υπ’ όψιν ότι όταν το είχαμε επιλέξει δεν είχε πεθάνει ο προηγούμενος Πάπας.
Στο πάρκο έχουν τοποθετηθεί μνημεία και προτομές από διαφορετικές περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας, από ήρωες της Επανάστασης έως κενοτάφια του 20ού αιώνα. Είναι κατασκευασμένο όπως και η ίδια η Ελληνική Ιστορία, το ελληνικό κράτος.
Το κυπαρίσσι στη μικρή πλατεία έχει πίσω του μια λαϊκή ιστορία, ένα μικρό legend: μια γυναίκα φύτεψε αρχικά δύο κυπαρίσσια, ένα για τον εαυτό της και ένα για τον πεθαμένο άντρα της ως σημείο προσωπικής μνήμης. Αλλά, μια μέρα, προφανώς βροχερή, έπεσε ένας κεραυνός και έκαψε το ένα και σήμερα έχει μείνει το άλλο. Δεν ξέρω ποιον από τους δύο έκαψε ο όποιος θεός. Έχει μια ωραία ιστορία και το ίδιο το έργο της Noemi Iglesias Barrios, «The Falling City», που περιβάλλει το κυπαρίσσι. Η Noemi ήρθε στην Ελλάδα, ερωτεύθηκε την Αθήνα και έμεινε εδώ τελικά. Η Noemi, λοιπόν, έχει κάνει αυτή την υπέροχη εγκατάσταση με γυάλινα γλυπτά, τα οποία παίρνουν ενέργεια για να φωτιστούν από ανθρώπους που αγκαλιάζονται. Όσο περισσότερη ώρα αγκαλιαστούν, πιαστούν χέρι-χέρι ή φιληθούν, τόσο πιο πολύ θα φωτίζονται. Αγκαλιαστείτε γιατί καιγόμαστε.



Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση εδώ.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.