Μου αρέσει το παιχνίδι που κάνουν ειδικά οι Έλληνες καλλιτέχνες οι οποίοι συμμετέχουν με το κομμάτι της αρχαιολογίας, δηλαδή ένα κομμάτι ελληνικότητας που είναι ταυτισμένο για πολλούς και με το τι είναι σημαντικό, αλλά η δική τους ανάγνωση αποδεικνύει το πόσο πραγματικά βιωμένη είναι αυτή η αρχαιολογία μέσα στη σύγχρονη υπόστασή μας. Αλλιώς δεν θα μπορούσε ο Αγγελιδάκης να το κάνει αυτό, ξέρει τι είναι η αρχαιότητα ― γι’ αυτό μπορεί να το κάνει. Όπως ξέρουν οι The Callas τι είναι η αρχαιότητα, γιατί το έχουν μεταβολίσει τόσο πολύ. Ο Αγγελιδάκης, αυτός ο τρομερός καλλιτέχνης, ολοκληρώνει την αποθέωση της ψευδοαρχαιολογίας ή της αναρχαιολογίας, όπως ο ίδιος τη λέει, με την επικύρωση από το υπουργείο Παγανισμού και τις ταμπέλες που τιμούν την υποστήριξη του έργου από το σχετικό ευρωπαϊκό πρόγραμμα ΞΕΣΠΑ. Θα βρεις και αλλού κολόνες του Ανδρέα. Και έχει φροντίσει να έχεις και φεγγάρι-ντισκομπάλα για να δέσει η εμπειρία του Σουνίου.
«Focus!» Ο Γερμανός Andreas Wannerstedt παίζει με τη μορφή του Χρύσιππου. Ο Χρύσιππος θεωρείται πατέρας της λογικής που χρησιμοποιούν οι υπολογιστές σήμερα, μιας λογικής που δέχεται μόνο σωστό ή λάθος, οπότε μάλλον ήταν λογικό να έχει έναν τόσο παράλογο θάνατο. Αφού είχε πιει τα πάντα, μέθυσε ένα γαϊδούρι, του φάνηκε πολύ αστείο, άρχισε να γελάει, και πέθανε από τα γέλια. Κυριολεκτικά. Στο σημείο όπου περιστρέφεται η ροζ προτομή του, ο φοίνικας του Πεδίου γίνεται μέρος του έργου.
«Είναι μέρος του αξιακού μας συστήματος το να μην παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μας. Αλλά παίρνουμε σοβαρά το Πεδίον και τα Πλάσματά του».
Αλλαγή διάθεσης. Στο «Where is my mind?» η Joana Hadjithomas και ο Khalil Joreige χρησιμοποιούν στο έργο τους τον Σεφέρη: «Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε. Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη. Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε. Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη. Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας. Εγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη στάχτη… Βρήκαμε τη στάχτη. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα». Ακέφαλα, αρχαία αγάλματα που αναζητούν το κομμάτι που τους λείπει, αρχαίες κεφαλές που αναζητούν το σώμα τους. Και ένα matrix ακυρωμένων ονείρων. Είναι πολύ σπουδαίοι καλλιτέχνες, έχουμε δουλέψει μαζί τους ξανά και ξανά. Η εγκατάσταση «Unconformities», με την οποία κέρδισαν το βραβείο Marcel Duchamp, παρουσιάστηκε από τη Στέγη στο Μουσείο της Ακρόπολης το 2018. Σπάνιοι δημιουργοί, σπάνιοι άνθρωποι. Αυτήν τη στιγμή κάνουν έκθεση στο μουσείο Sursock στη Βηρυτό. Όλοι θέλουμε να πάμε. Όλοι διστάζουμε. Ανησυχούμε για τις στάχτες.

Αναζήτησε το «Shadow Procession» του William Kentridge. Αυτή η οθόνη θυμίζει Καραγκιόζη. Μέσα της ξετυλίγεται μια παράξενη παρέλαση από σκιές και φιγούρες κομμένες στο χέρι, υπό τους ήχους ενός παραδοσιακού ύμνου γραμμένου από έναν πάστορα στον Καναδά για τη μητέρα του που έμενε στην Ιρλανδία. Ανάμεσα στις ορδές των εκτοπισμένων περνούν ένας μεταλλωρύχος σε αγχόνη, εργάτες που κουβαλούν ολόκληρες γειτονιές στην πλάτη, ένας βασιλιάς με μεγάλη κοιλιά και τεράστια χέρια, μια γάτα γεμάτη αυτοπεποίθηση, μια μπάντα χάλκινων πνευστών. Η πομπή μοιάζει με όνειρο ή με ανάμνηση. Το έργο αντλεί έμπνευση από τις επιτροπές αλήθειας και συμφιλίωσης της Νότιας Αφρικής που ως στόχο είχαν να ειπωθούν οι ιστορίες από θύματα και θύτες και να βρεθεί ένας κοινός τόπος και μια ανακούφιση για όλους. Η πομπή αυτή από σκιές που σε καλούν να τις αναγνωρίσεις ξεκινάει χωρίς να ξέρεις ούτε από πού ήρθε, ούτε πού και εάν θα καταλήξει κάπου, και ξετυλίγεται εδώ, σε ένα από τα ήσυχα παρτέρια του Πεδίου. Στο ίδιο πάρκο που φιλοξένησε προσφυγικές σκηνές το 1922 και ξανά το 2015. Πρώτα από τη Μικρά Ασία, ύστερα από τη Συρία. Κάποιες εκατοντάδες μέτρα από εδώ.

Το χρυσό Datsun του DIONYSIOS, αυτό το μνημείο των επιδοτήσεων, μέσα από το οποίο ακούγονται λαϊκά τραγούδια, το έχουμε τοποθετήσει στην πεδιάδα των ελαιών, χαρακτηριστική εικόνα της ελληνικής αγροτικής ζωής. Ανέβα στο Datsun, πιες μπίρες ή ξάπλωσε στην καρότσα και κοίτα τα αστέρια. Παράλληλα, οι ελιές είναι και ιερά δέντρα, τα οποία στο Πεδίον βρίσκονται ακριβώς μπροστά από το άγαλμα της Αθηνάς. Εκεί, λοιπόν, η αρχαία πολεμική θεά της σοφίας και σύμβολο της Αθήνας συνιστά μνημείο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για τους Βρετανούς, τους Νεοζηλανδούς και τους Αυστραλούς που σκοτώθηκαν τότε – έχεις παρατηρήσει τις σημαίες των τριών χωρών; Η δε Αθηνά η Γλαυκώπις, η γκριζομάτα θεά με το σπινθηροβόλο βλέμμα, έγινε προσωρινά «κουλοχέρα» γιατί κάποια στιγμή έπεσε κεραυνός και της έκοψε το χέρι. Εκεί, λοιπόν, η Αθηνά και το Datsun, δύο πάρα πολύ ελληνικά σύμβολα, κάνουν παρέα με τη γλαύκη, την κουκουβάγια του Robert Wilson, που ενώ νομίζεις ότι είναι στατική, αν δώσεις λίγο χρόνο, θα τη δεις να κινεί το κεφάλι της. Κι αν την πλησιάσεις, θα ακούσεις τον ήχο της φωνής της.
Είναι μέρος του αξιακού μας συστήματος το να μην παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μας. Αλλά παίρνουμε σοβαρά το Πεδίον και τα Πλάσματά του.



Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση εδώ.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.