Φέτος τα Plāsmata είναι πιο γιορτή. Είναι ωραία λέξη, απλώς επειδή η γιορτή παραπέμπει σε κάτι μεγαλόφωνο, η δικιά μας είναι από αυτές τις γιορτές που είσαι πιο χαλαρός. Δηλαδή δεν έχει βάσανο, δεν πρέπει ντε και καλά να χορέψεις, δεν πρέπει ντε και καλά να πιεις, δεν πρέπει ντε και καλά να μιλήσεις με όλον τον κόσμο. Αυτό κάνει ο δημόσιος χώρος. Συνυπάρχουν όλοι και όλα.
Εκεί κοντά στον έφιππο Κωνσταντίνο έχουμε στήσει τη δική μας παιδική χαρά. Εκεί θα δεις τον Yoann Bourgeois να κοροϊδεύει τη βαρύτητα με τη σκάλα που δεν οδηγεί πουθενά. Εμείς κάτι έχουμε με τις σκάλες που δεν οδηγούν πουθενά, έχουμε τέτοιες στο Onassis Ready, στην ταράτσα, γιατί αυτό το πουθενά προς τον ουρανό έχει μια ωραία παράνοια. «I’m on the road to nowhere, come on inside», όπως έλεγε ο David Byrne. Ο χορευτής-ακροβάτης του Bourgeois στη ζωντανή performance του πέφτει και επανέρχεται, ξαναπέφτει και ξανανεβαίνει. Αν το δεις από λίγο πιο μακριά νομίζεις ότι είναι ΑΙ, λες «δεν μπορεί να το κάνει πραγματικά αυτό, δεν γίνεται».
Και σ’ αυτό το ίδιο σημείο έχουμε μια μεγάλη κολόνα του Ανδρέα Αγγελιδάκη, μια πουφοκολόνα, που λες «αυτό τώρα είναι έργο; Κάθομαι; Δεν κάθομαι; Κάθομαι και ξαπλώνω».
«Μου αρέσει πάρα πολύ που σε πολλά από τα έργα έχεις το δικαίωμα να σκαρφαλώσεις, να τ’ ακουμπήσεις, να τα πειράξεις, δεν έχουν αυτή την ιερότητα την οποία έτσι κι αλλιώς εμείς δεν επιθυμούμε. Οικειότητα θέλουμε. Το έργο το ίδιο δεν είναι ιερό. Πρακτικό είναι το θέμα. Δεν το ακουμπάς για να μην το χαλάσεις, αν δεν χαλάει, ακούμπα το».
Μου αρέσει πάρα πολύ που σε πολλά από τα έργα έχεις το δικαίωμα να σκαρφαλώσεις, να τ’ ακουμπήσεις, να τα πειράξεις, δεν έχουν αυτή την ιερότητα την οποία έτσι κι αλλιώς εμείς δεν επιθυμούμε. Οικειότητα θέλουμε. Το έργο το ίδιο δεν είναι ιερό. Πρακτικό είναι το θέμα. Δεν το ακουμπάς για να μην το χαλάσεις, αν δεν χαλάει, ακούμπα το.

Εκεί στον παιδότοπο, λοιπόν, όσο κάποιοι γυμνάζονται, εμείς βλέπουμε σινεμά, τρώμε φαγητό από την Αίγυπτο, την Γκάνα, την Αιθιοπία, τον Λίβανο, το Μαρόκο, μπέργκερ και φαλάφελ από τα εστιατόρια της γειτονιάς και τη Γαρδένια του πάρκου, πίνουμε και αναλύουμε τη ζωή χαζεύοντας τα σκυλιά που είναι όσα και οι άνθρωποι στο Πεδίον.
Φανταστικά πλάσματα κι αυτά. Πάλι εκεί κοντά, στο θέατρο Αλίκη, η χαλαρή γιορτή συνεχίζεται. Βλέπεις ανάμεσα στα δέντρα το μνημείο που κάτι έχει από Παρθενώνα και θα μπορούσε να είναι εκεί από πάντα και πλησιάζεις να δεις τι συμβαίνει. Είναι ο «Punkthenon» των The Callas. Ένας Παρθενώνας φτιαγμένος από σπασμένα μάρμαρα αθηναϊκών πεζοδρομίων, με το μηχανικό δαιμόνιο του Δημήτρη Κορρέ.

Αράζεις στο γρασίδι ή στις σεζλόνγκ και ακούς Stegi.Radio. Οι άνθρωποι στη γειτονιά έχουν τρελαθεί από τη βαβούρα, οπότε δεν πάμε να τους τρελάνουμε κι εμείς. Δεν χρειάζεται. Ας ξαπλώσουμε και ας τρανσάρουμε με ψυχεδελικές, chill μουσικές. Πρώτα οι κάτοικοι. Όλα αυτά πρώτα απ’ όλα γίνονται για τη γειτονιά, δεν γίνονται για τους τουρίστες. Γίνονται πρώτα για τους ανθρώπους που ζουν γύρω απ’ το πάρκο και μετά για τους ανθρώπους που καλό είναι να γνωρίσουν το Πεδίον, να γνωρίσουν αυτές τις γειτονιές της Αθήνας και μετά να γνωρίσουν και τα Plāsmata και να δουν και τη δουλειά που κάνουμε κι εμείς. Αλλά όλα αυτά είναι ανάμεικτα.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση εδώ.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.