Στην πρώτη έκθεση με έργα του Μarcel Duchamp στην Ελλάδα

Μια επίσκεψη στην πρώτη έκθεση με έργα του Μαρσέλ Ντυσάν στην Ελλάδα Facebook Twitter
«Η τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπετε. Η τέχνη είναι το κενό». Φωτ.: Getty Images/ Ideal Image
0

Το κουδούνι της πόρτας της γκαλερί Eleftheria Tseliou χτυπά κάθε πέντε λεπτά ένα απόγευμα με απεργίες που δεν θα τo έλεγε κάποιος μια καλή μέρα να μετακινηθείς στο κέντρο και να πας σε μια γκαλερί. Με υποδέχτηκε η Ελευθερία Τσέλιου, μια νεαρή γκαλερίστα που τόλμησε, στην καρδιά της κρίσης, να ξεκινήσει έναν χώρο δικό της. Σήμερα εκπροσωπεί 15 καλλιτέχνες και επιμένει κάθε χρόνο να διοργανώνει μια ιστορική έκθεση, μια «προίκα» για το κοινό, που δίνει σ' εμάς κίνητρο να εξετάσουμε ιστορίες και πρόσωπα της τέχνης περασμένων δεκαετιών και στον χώρο της γκαλερί έναν άλλο αέρα, διαφορετικό από αυτόν του εμπορικού της προφίλ.

Η έκθεση που παρουσιάζεται στο φιλόξενο αυτό διαμέρισμα της οδού Ηρακλείτου δείχνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα έργα του Marcel Duchamp. Ο τίτλος της είναι «Re(a)Duchamp» και η ιδέα και η επιμέλειά της ανήκουν στον καλλιτέχνη και μελετητή του Duchamp, Κύριλλο Σαρρή.

«Η ιδέα της έκθεσης ανήκει στον Κύριλλο Σαρρή. Yπήρχε το κείμενό του στο βιβλίο που επιμελήθηκε για τον  Duchamp, έτσι κάναμε την πρώτη συζήτηση πριν από ενάμιση χρόνο και αρχίσαμε να μιλάμε για έκθεση. Καθώς τη σχεδιάζαμε, διαπιστώσαμε ότι είναι η πρώτη στην Ελλάδα έργων του καλλιτέχνη, αν και μεμονωμένα, όπως το "Πράσινο Κουτί", και η πρώτη έκδοση των σουρεαλιστών το 1947 έχουν παρουσιαστεί σε έκθεση επιμελημένη από τον Ντένη Ζαχαρόπουλο και τον ίδιο με βιβλία καλλιτεχνών. Επίσης, έχει παρουσιαστεί το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του βιβλίου του S.M.S. του Κόπλεϊ.

Θέλουμε ιδανικά να κάνουμε και μια ομιλία σχετικά με το έργο του Duchamp μέσα στον Μάρτιο με τον Κύριλλο Σαρρή και τον Daniel Marzona, επιμελητή και γκαλερίστα που μας βοήθησε πολύ, και με άλλους καλεσμένους. Αυτή η  έκθεση έχει γίνει με δάνεια και θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους όσοι εμπιστεύτηκαν μια γκαλερί και όχι ένα μουσείο».

Ως πρωτοπόρος καλλιτέχνης και θεωρητικός της νεωτερικής τέχνης, ο Duchamp «έστρωσε τον δρόμο για το μέλλον» όχι μόνο με την τέχνη του αλλά και με την πνευματικότητα και την αντίληψη με την οποία έβλεπε τα έργα τέχνης. 

Δεν αποφεύγω να κάνω την ερώτηση γιατί μια γκαλερί εμπορική αποφασίζει να κάνει μια έκθεση που δεν θα της αποφέρει χρήματα, το αντίθετο μάλλον. «Αυτή η έκθεση είναι ένα δώρο απ' όλους μας, αυτή είναι η ειλικρινής απάντηση. Εμείς κάναμε μια συζήτηση που θέλουμε να μεταφέρουμε και σε άλλους ανθρώπους, και με αυτή την ευκαιρία να δούμε έργα, να πάρουμε ιδέες για να συζητήσουμε πράγματα που είναι σημερινά. Ό,τι έργο βλέπουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα προηγούμενων συζητήσεων για την τέχνη. Πόσα έργα δεν βλέπουμε σήμερα που είναι στη λογική των readymades αλλά δεν στηρίζουν αυτήν τη λογική; Ποια αντικείμενα θεωρούμε σήμερα τέχνη;

Μια επίσκεψη στην πρώτη έκθεση με έργα του Μαρσέλ Ντυσάν στην Ελλάδα Facebook Twitter
«Ό,τι έργο βλέπουμε σήμερα είναι αποτέλεσμα προηγούμενων συζητήσεων για την τέχνη. Πόσα έργα δεν βλέπουμε σήμερα να είναι στη λογική των readymades, αλλά δεν στηρίζονται σε αυτήν τη λογική; Ποια αντικείμενα θεωρούμε σήμερα τέχνη;»

Η συζήτηση επανέρχεται και βεβαίως αφορά την αγορά της τέχνης, της οποίας είμαι μέρος, και θέλω να γίνεται. Εντυπωσιάστηκα πολλές φορές κατά τη διάρκεια αυτής της έρευνας για τον Duchamp γιατί βλέπεις ότι η συζήτηση περί του μοναδικού πιστού αντίγραφου (facsimile) ή του πολλαπλού καταλήγει στην ερώτηση τι είναι έργο τέχνης σήμερα και τι δεν είναι, κατά πόσο έχουμε εμπεδώσει όσα έχουμε συζητήσει. Αυτό συμβαίνει σε αυτή την έκθεση, με την εκ νέου ανάγνωση του έργου του Duchamp μέσω του Richard Hamilton».

Re(a)Duchamp και ιστορίες τέχνης

Ας διαβάσουμε, λοιπόν, τον Duchamp ξανά ή ας τον ξαναδούμε μέσα από έργα που προέρχονται από ιδιωτικές συλλογές και ιδρύματα της Ευρώπης και της Αμερικής. Και μαζί ας διαβάσουμε το βιβλίο του Κύριλλου Σαρρή «Marcel Duchamp (28.7.1887-2.10.1968)» που εξέδωσαν η Άγρα και η Eleftheria Tseliou Gallery γι' αυτή την ανατρεπτική προσωπικότητα που έλαμψε στην τέχνη του 20ού αιώνα και έθεσε ζητήματα που μας απασχολούν σήμερα, πιο έντονα ίσως απ' όσο τους σύγχρονούς του καλλιτέχνες και τον κόσμο της τέχνης στην εποχή του.

Είναι ο καλλιτέχνης που έλεγε ότι «η τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπετε. Η τέχνη είναι το κενό», αυτός που δημιούργησε τα επαναστατικά readymades – ανάμεσα σε αυτά και το πιο διάσημο έργο του, ένα πορσελάνινο ουρητήριο που ονόμασε  «Fountain» (1917) και μέχρι σήμερα θεωρείται από πολλούς το πιο επιδραστικό έργο τέχνης του 20ού αιώνα. Eίναι αυτός που μας προτρέπει με το έργο του να δούμε την τέχνη όχι μόνο ως αίσθηση αλλά κυρίως με τρόπο μιας πνευματικής εξερεύνησης.

Ως πρωτοπόρος καλλιτέχνης και θεωρητικός της νεωτερικής τέχνης «έστρωσε τον δρόμο για το μέλλον» όχι μόνο με την τέχνη του αλλά και με την πνευματικότητα και την αντίληψη με την οποία έβλεπε τα έργα τέχνης. Ήταν ένα πνεύμα ελεύθερο που δεν ενδιαφέρθηκε για το σκάνδαλο που προκλήθηκε όταν πρόσθεσε στη Μόνα Λίζα μουστάκι και μούσι. Με αυτή την πράξη οι υπερρεαλιστές τον θεώρησαν ως την κεντρικότερη φυσιογνωμία της σύγχρονής τους τέχνης.

Μια επίσκεψη στην πρώτη έκθεση με έργα του Μαρσέλ Ντυσάν στην Ελλάδα Facebook Twitter
Victor Obsatz, Portrait No.29 (Double Exposure: Full Face and Profile), 1953, gelatin silver print, ιδιωτική συλλογή, Γερμανία [c. Victor Obsatz Estate / Moeller Fine Art, New York 2023]

Εξίσου σκανδάλισε τους Αμερικανούς στο Armory Show με το «Nude descending a staircase No.2», ωστόσο στην Αμερική τον λάτρεψαν. Όταν ανέπτυξε την ιδέα των readymades, αντικείμενα που βρήκε και επέλεξε να παρουσιάσει ως τέχνη, βάζοντας μια ρόδα ποδηλάτου πάνω σε ένα σκαμνί π.χ., στόχος του ήταν να αμφισβητηθούν η ίδια η έννοια της τέχνης και η λατρεία της.

«Η επανανακάλυψη, στο τέλος της δεκαετίας του ’50, του Marcel Duchamp ως κατασκευαστή αντικειμένων και όχι ως μέλους της ομάδας των σουρεαλιστών που είχαν καταφύγει στην Αμερική από το ζεύγος Rauschenberg-Johns και η εμπλοκή του Βρετανού Richard Hamilton στη μελέτη και στην τυπογραφική αναπαραγωγή των σημειώσεών του οδηγούν στον νεο-ντανταϊσμό και την ποπ αρτ.

Δεύτερον, στο τέλος της δεκαετίας του ’60 η εκ νέου ανάγνωση του έργου του Duchamp από τη "συμμορία των μάγων που εξαφανίζουν τα αντικείμενα" (Kosuth, Huebler, Weiner κ.ά.) φέρνει στο προσκήνιο της τέχνης το κίνημα που ονομάζεται conceptual art (εννοιολογική τέχνη). [...]», γράφει ο Κύριλλος Σαρρής στο «Marcel Duchamp».

Η έκθεση διόλου τυχαία ξεκινά με απόσπασμα από το screen test που έκανε ο Άντι Γουόρχολ στον Marcel Duchamp. Ο πατριάρχης της ποπ αρτ και ο Duchamp μοιράζονταν τόσο την επιθυμία να σοκάρουν όσο και την πίστη στο καθημερινό αντικείμενο και το ενδιαφέρον για τη γλώσσα και τα λογοπαίγνια. Σε μια έκθεση το 2010 στο Μουσείο Andy Warhol αποκαλύφθηκε ότι ο ίδιος ο Γουόρχολ είχε πάνω από τριάντα έργα του Duchamp, συμπεριλαμβανομένου ενός αντίγραφου του «Fοuntain», το οποίο απέκτησε ανταλλάσσοντας τρία από τα πορτρέτα του.

Μια επίσκεψη στην πρώτη έκθεση με έργα του Μαρσέλ Ντυσάν στην Ελλάδα Facebook Twitter
Fountain 1917, replica 1964, Succession Marcel Duchamp/ London 2024

Ο Γουόρχολ γύρισε πολλές μικρού μήκους ταινίες με τον Duchamp και στα μέσα της δεκαετίας του '60 σχεδίαζε να κάνει μια 24ωρη ταινία για τον Γάλλο καλλιτέχνη, που τελικά δεν υλοποιήθηκε. Ο ίδιος είχε πει: «Μου αρέσει το πνεύμα του Γουόρχολ. Δεν είναι απλώς κάποιος ζωγράφος ή κινηματογραφιστής».

Στην έκθεση συναντάμε το πορτρέτο του Victor Obsatz από τον Duchamp με τίτλο «Portrait No.29 (Double Exposure: Full Face and Profile)» και την «Αυτοπροσωπογραφία σε προφίλ» – προφίλ σε μαύρο χαρτόνι που κυρίως χρησιμοποιήθηκε ως δώρο σε φίλους. Ένα άλλο προφίλ είναι αυτό ενός ρολογιού. Το έργο «Ρολόι σε προφίλ», ένα πολλαπλό του 1964, αναφέρεται στην αδυναμία μας να δούμε την ώρα που περνά αν δεν μπορούμε να δούμε τους δείκτες του ρολογιού και έμμεσα μιλάει για το πέρασμα του χρόνου.

Υπάρχουν κείμενα του Duchamp, η συλλογή «marchand du sel», το κάλυμμα του βιβλίου που περιλαμβάνει κείμενα σουρεαλιστών του 1947, το οποίο απεικονίζει ένα γυναικείο στήθος από αφρώδες υλικό σε μαύρο βελούδο –στο οπισθόφυλλο υπάρχει η φράση «Prière de toucher» (παρακαλώ, ακουμπήστε)–, έξι βιβλία που περιλαμβάνουν τις σημειώσεις του  Duchamp και το εγχειρίδιο της ανακατασκευής του έργου «Étant donnés» που βρίσκεται στο Μουσείο της Φιλαδέλφειας. Επίσης, οι περιστρεφόμενοι δίσκοι που δημιουργούν την εντύπωση του ανάγλυφου, που πουλούσε το 1941 μαζί με το πικάπ, θεωρώντας τον ρυθμό που έπαιρναν τις στροφές ως ιδανικό για να προκληθεί το οπτικό φαινόμενο.

Marcel Duchamps  ή/και Rrose Sélavy

Στο κέντρο της αίθουσας της γκαλερί υπάρχει το εμβληματικό «Κουτί σε βαλίτσα» του 1943, η εκδοχή που περιέχει τα αντίγραφα και τις μινιατούρες, ένα φορητό μουσείο που θα ανοίξει κάποιος και θα δει, σαν να βρίσκεται σε μια αίθουσα μουσείου, το έργο του Duchamp. Αυτή η μικρή «αναδρομική» του έργου του κατασκευάστηκε μέσα στον πόλεμο, όταν η φυγή, και η βαλίτσα που τη συνόδευε, ήταν απαραίτητη για την επιβίωση. Το έργο υπογράφεται από τον Duchamp ή/και τη Rrose Sélavy, τη θηλυκή του περσόνα.

Το όνομα Rrose Sélavy –γράφεται επίσης και Rose Sélavy– είναι ένα λογοπαίγνιο, μοιάζει με τη γαλλική φράση «Eros, c'est la vie». Το δεύτερο «r» στο όνομα προστέθηκε το 1921, όταν υπέγραψε το κολάζ «L'οeil Cacodylate» του Φρανσίς Πικαμπιά. Η Rrose Sélavy  εμφανίστηκε την ίδια χρονιά σε μια σειρά φωτογραφιών του Μαν Ρέι που δείχνουν τον Duchamp ντυμένο με γυναικεία ρούχα. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920, ο Μαν Ρέι και ο Duchamp συνεργάστηκαν σε πολλές φωτογραφίες αυτής της cross-dresser περσόνας.

Μια επίσκεψη στην πρώτη έκθεση με έργα του Μαρσέλ Ντυσάν στην Ελλάδα Facebook Twitter
Φωτογραφία του Man Ray με την Rrose Selavy / Marcel Duchamp (1921)

Αργότερα ο Duchamp χρησιμοποίησε το όνομα ως byline σε γραπτό υλικό και υπέγραψε πολλές δημιουργίες με αυτό, π.χ. το γλυπτό «Why not sneeze Rrose Sélavy?» (1921). Έτσι υπέγραψε και την ταινία του «Anémic Cinéma» (1926). Η ιδέα του alter ego μπορεί να διαβαστεί και ως σχόλιο για την πλάνη της συνειδητής ατομικότητας ή της υποκειμενικότητας του καλλιτέχνη, κάτι που τον απασχόλησε και στα readymades. Ακόμα και η θηλυκή περσόνα του σχολιάζει την αξιοσημείωτη και συμβολική χρήση της γλώσσας από τον καλλιτέχνη, καθώς και την παιγνιώδη ειρωνεία του ντανταϊσμού.

Με το «Κουτί σε βαλίτσα» «προτίμησε να δώσει έμφαση στην υποτιθέμενη εξαγγελθείσα παραίτησή του από την τέχνη, αναπαράγοντας παρά επαναλαμβάνοντας τον εαυτό του. Από το 1923 έως το τέλος της ζωή του διατείνεται ότι είναι σκακιστής, τονίζοντας εμφατικά ότι "όλοι οι σκακιστές είναι καλλιτέχνες"», γράφει ο Κύριλλος Σαρρής.

Από το ουρητήριο στην κινούμενη εικόνα

Ένα τοίχο της έκθεσης καταλαμβάνει η φωτογραφία του περίφημου ουρητήριου από τον Άλφρεντ Στίγκλιτζ και την έκθεση των Ανεξάρτητων καλλιτεχνών το 2017, με ορατό το δελτίο ταυτότητας του έργου (το έργο έχει χαθεί). Δίπλα της η φωτογραφία ενός ακόμα έργου που έχει χαθεί από το εργαστήριο του Duchamp, η «Ρόδα Ποδηλάτου».

Στον άλλο τοίχο, η οθόνη δείχνει το «Anemic cinema», μια πειραματική ταινία που γυρίστηκε με τη βοήθεια του Μαν Ρέι και δείχνει δίσκους που, περιστρεφόμενοι, αποκαλύπτουν κείμενα και μια σειρά από λογοπαίγνια.

Στον τοίχο του επόμενου δωματίου υπάρχει ο τοπογραφικός χάρτης του «Μεγάλου Γυαλιού» που έφτιαξε ο Richard Hamilton και μας αποκαλύπτει την τυπογραφική μεταγραφή των σημειώσεων που αφορούν το έργο. Είναι μια επεξήγηση που μας βοηθά να αντιληφθούμε αυτό που έλεγε ο Duchamp ότι «αν δεν διαβάσετε τις σημειώσεις, δεν έχει νόημα να δείτε το "Γυαλί"». Οι σημειώσεις που κράτησε για το έργο «Μεγάλο Γυαλί» ο ίδιος μεταξύ 1911 και 1915 βρίσκονται στο «Πράσινο Κουτί». Πρόκειται για τριακόσια πανομοιότυπα αντίτυπα, φτιαγμένα από τον Duchamp.

Μια επίσκεψη στην πρώτη έκθεση με έργα του Μαρσέλ Ντυσάν στην Ελλάδα Facebook Twitter
Marcel Duchamp, The Bride Stripped Bare By Her Bachelors, Even (The Large Glass), 1915–1923. Association Marcel Duchamp

Η έκθεση ολοκληρώνεται με το έργο «Η νύφη που τη γδύνουν οι μνηστήρες της, ακόμα» το οποίο ο Hamilton έφτιαξε συνεπικουρούμενος από τον Duchamp. Εδώ, ως βιβλίο αφής, μας δείχνει ακριβώς τον τρόπο που ο Hamilton δημιούργησε το ένα από τα τρία υπάρχοντα αντίγραφα του «Μεγάλου Γυαλιού» για την έκθεσή του στην Τate το 1964.

Η τέχνη, οι ιδέες και τα πειράματα του Duchamp, ίσως περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου καλλιτέχνη του 20ού αιώνα, έχουν αλλάξει ριζικά τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε ένα αντικείμενο τέχνης. Αρνήθηκε να ακολουθήσει τα πρότυπα και τις πρακτικές ενός καθιερωμένου συστήματος τέχνης, να επαναλάβει τον εαυτό του ή να αναπτύξει ένα αναγνωρίσιμο στυλ. «Η τέχνη παίρνει περισσότερο τη μορφή ενός σημείου, αν θέλετε», εξηγεί στις συζητήσεις με τον Pierre Cabanne στο «Ο μηχανικός του χρόνου» (εκδόσεις Άγρα), «δεν ισοπεδώνεται πλέον στο επίπεδο της διακόσμησης, αυτό το αίσθημα με καθοδηγούσε στη ζωή μου».

Μια επίσκεψη στην πρώτη έκθεση με έργα του Μαρσέλ Ντυσάν στην Ελλάδα Facebook Twitter
The Bride Stripped Bare by her Bachelors Even (The Green Box) 1934 © Succession Marcel Duchamp
Στην πρώτη έκθεση με έργα του Μarcel Duchamp στην Ελλάδα Facebook Twitter
Marcel Duchamp, 'The Bride stripped bare by her Bachelors, even (Green Box)', 1934, ιδιωτική συλλογή
Στην πρώτη έκθεση με έργα του Μarcel Duchamp στην Ελλάδα Facebook Twitter
Άποψη της έκθεσης. Φωτ.: Μαρία Μαράκη
Στην πρώτη έκθεση με έργα του Μarcel Duchamp στην Ελλάδα Facebook Twitter
Άποψη της έκθεσης. Φωτ.: Μαρία Μαράκη

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Re(a)Duchamp» εδώ.

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το φλιτζανάκι με τη γούνα: Εκατό χρόνια από την έκδοση του Μανιφέστου του Σουρεαλισμού

Βιβλίο / Το φλιτζανάκι με τη γούνα: Εκατό χρόνια από την έκδοση του Μανιφέστου του Σουρεαλισμού

Ένα κίνημα που άλλαξε την τέχνη και τις ιδέες. Ο Ανδρέας Εμπειρίκος και ο Απόλλωνάς του. Ο Αντρέ Μπρετόν και η αυτόματη γραφή. Ο Σαντ, σουρεαλιστής στον σαδισμό. Η ερωτική ελευθερία και οι σεξουαλικές ταυτότητες.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 20/03 - ΕΧΕΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΕΙ-«Τα Ημερολόγια του Άντι Γουόρχολ»: Μια υπνωτιστική σειρά ντοκιμαντέρ

Ηχητικά Άρθρα / «Τα Ημερολόγια του Άντι Γουόρχολ»: Μια υπνωτιστική σειρά ντοκιμαντέρ

Τα αποσπάσματα από τα ημερολόγια τα αφηγείται ο ίδιος o Άντι Γουόρχολ από το υπερπέραν, μέσω του θαύματος ενός AI αλγόριθμου που ανακαλεί τα χαρακτηριστικά της φωνής του όπως αυτή είχε καταγραφεί όταν ζούσε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Εικαστικά / Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Η έκθεση «Beato Angelico», συγκεντρώνει στο Palazzo Strozzi και στο Mουσείο του Αγίου Μάρκου στη Φλωρεντία περισσότερα από 140 έργα με δάνεια από 70 συλλογές ιδιωτών και μουσείων και φιλοδοξεί να εδραιώσει τη φήμη του Φρα Αντζέλικο ως κορυφαίου δασκάλου της Αναγέννησης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Εικαστικά / Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Πεθαίνει σαν σήμερα το 1669 ο φλαμανδός ζωγράφος Ρέμπραντ φαν Ράιν. Αυτός ο πίνακας υπήρξε η πραγματική αιτία της οικονομικής καταστροφής του καλλιτέχνη ή πρόκειται περί θεωρίας συνωμοσίας;
THE LIFO TEAM
«Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Εικαστικά / «Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Η νέα έκθεση του Μουσείου Μπενάκη, χαρτογραφεί την πορεία έντεκα Ελλήνων και Ελληνίδων εικαστικών και θέτει ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: «Σε μια πορεία πλούσια, γεμάτη ανατροπές αλλά και επαναλήψεις, ποιες ήταν οι πρωτόλειες αναζητήσεις τους, στις οποίες επέτρεψαν ακολούθως να εισχωρήσουν στις ώριμες αποφάσεις τους»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Εικαστικά / Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Μια έκθεση στο Μουσείο Γουίτνεϊ ενώνει διαφορετικές φωνές και αποκαλύπτει την άγνωστη ως τώρα τάση Αμερικανών καλλιτεχνών που στράφηκαν στον σουρεαλισμό για να εκφράσουν την ταραχώδη δεκαετία του '60.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
"Η κούνια" του Φραγκονάρ: Στο φως τα ζουμερά μυστικά και η ίντριγκα του πιο αυθάδικου έργου του ροκοκό

Εικαστικά / «Η Κούνια» του Φραγκονάρ: Τα μυστικά και η ίντριγκα του πιο αυθάδικου έργου του ροκοκό

Η περίφημη «Κούνια» με τη σκηνοθεσία της συνεύρεσης των σωμάτων και των ψυχών με τρόπο ακόλαστο, πονηρό ή ανοιχτό σε μια νέα ηθική, έργο – σταρ της περίφημης συλλογής Wallace στο Λονδίνο, αποκαταστάθηκε φέρνοντας στο φως άτακτες λεπτομέρειες που ενισχύουν την αυθάδεια του έργου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ειρήνη Παναγοπούλου

Εικαστικά / Ειρήνη Παναγοπούλου: Η μεγάλη Ελληνίδα συλλέκτρια Τέχνης μιλά στη LIFO

Η γνωστή συλλέκτρια μιλά στη LiFO για το ταξίδι της στην τέχνη μέσα από τη συγκρότηση της μεγάλης και σπάνιας συλλογής της, μέρος της οποίας θα δούμε με αφορμή την έκθεση «Fernweh ή νοσταλγία για άγνωστους τόπους».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μυρτώ Ξανθοπούλου: «Έχω ψίχουλα, έχω τα περισσεύματα; Με αυτά θα δουλέψω»

Εικαστικά / Μυρτώ Ξανθοπούλου: «Έχω ψίχουλα, έχω τα περισσεύματα; Με αυτά θα δουλέψω»

Η γεννημένη στο Ελσίνκι καλλιτέχνιδα που κέρδισε το βραβείο Young Artist της φετινής Art Athina μιλάει για το έργο της που βασίζεται στην αίσθηση του κατεπείγοντος, στη χειρωνακτική εργασία και στη σχέση της με τη γλώσσα. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα «χρονικό της αναισθησίας» με έργα υψηλής δόνησης 

Εικαστικά / Κωνσταντίνος Λαδιανός: «Πού πήγε όλη αυτή η επιδεξιότητα των χεριών που είχαν οι παλιότεροι»

Η παράδοση, η αγιολογική γραμματεία και η λαϊκή μυθολογία συνυπάρχουν στον κόσμο του ταλαντούχου καλλιτέχνη, εμπλέκοντας το προσωπικό βίωμα με καθηλωτικές αλληγορίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένας μνημειώδης φτερωτός ταύρος στο Μουσείο Ακρόπολης

Εικαστικά / Ένας μνημειώδης φτερωτός ταύρος στο Μουσείο Ακρόπολης

Με το έργο του στον εξωτερικό χώρο του μουσείου ο Michael Rakowitz συνομιλεί με τα έργα της κλασικής αρχαιότητας και υπενθυμίζει τα μάταια ταξίδια ανθρώπων και πολιτιστικών αγαθών που «ξεσπιτώνονται».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Συλλογή Λέοναρντ Λόντερ θα δώσει το φιλί της ζωής στην αγορά της τέχνης;

Εικαστικά / Η Συλλογή Λέοναρντ Λόντερ θα δώσει το φιλί της ζωής στην αγορά της τέχνης;

Με πυρήνα της συλλογής του Λόντερ ένα από τα διασημότερα έργα του Κλιμτ, που εκτιμάται ότι η πώλησή του θα ξεπεράσει τα 150 εκατομμύρια δολάρια, η βραδιά της δημοπρασίας στον οίκο Sotheby’s φιλοδοξεί να προσελκύσει ξανά τους μεγάλους συλλέκτες. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζένη Μαρκέτου

Οι Αθηναίοι / Τζένη Μαρκέτου: «Οι καλλιτέχνες δεν έχουμε ανακαλύψει τον τροχό»

Στην Αμερική έμαθε πως η τέχνη είναι κοινωνική υπόθεση, πως ο κόσμος δεν εξαντλείται στις γκαλερί. Η πρώτη της παρέμβαση σε δημόσιο χώρο, που προκάλεσε αντιδράσεις, της δίδαξε ότι ένα έργο οφείλει να μοιάζει σαν να υπήρχε πάντα εκεί. Με τη νέα της εγκατάσταση στο Μέγαρο Μουσικής μάς υπενθυμίζει ότι δεν είμαστε οι πρωταγωνιστές της φύσης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σεπτέμβρης της Art Athina 2025

Εικαστικά / Art Athina 2025: Το τώρα και το μετά της σύγχρονης τέχνης

Ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία, ψηφιακή τέχνη: Το ανάγλυφο του παγκόσμιου εικαστικού χάρτη έτσι όπως διαμορφώνεται μέσα από την ελληνική και ξένη παραγωγή, και αναδεικνύεται στην ετήσια φουάρ που πραγματοποιείται ξανά στο Ζάππειο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης μετατρέπει το σπήλαιο του Πλάτωνα σε escape room

Εικαστικά / Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης μετατρέπει το σπήλαιο του Πλάτωνα σε escape room

Με τo «Δωμάτιο Απόδρασης», μια εγκατάσταση ερευνητική και παιγνιώδη, βασισμένη στην ιδέα της φιλοσοφίας και την παραίσθηση του ψηφιακού κόσμου, θα μας εκπροσωπήσει στην 61η Μπιενάλε Βενετίας ο καταξιωμένος εικαστικός και αρχιτέκτονας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ