Σε πείσμα εκείνων που επιμένουν να βλέπουν την (υπαρκτή, μάλλον) ασχήμια της τσιμεντένιας, γκρίζας, απρόσωπης, πολλές φορές αδυσώπητης Αθήνας, υπάρχουν οι άνθρωποι που επιλέγουν να εστιάζουν στη γοητεία της, να ανακαλύπτουν την αξία της και να δημιουργούν την ομορφιά της. Ένας από αυτούς ο SimpleG, φοιτητής της Καλών Τεχνών και με σπουδές στην Αγιογραφία. Προσφάτως, ένα γκράφιτι δικό του στον Κεραμεικό έγινε το θέμα των ημερών. Ο ίδιος μιλάει στη Lifo για τους λόγους που τον έστρεψαν στη ζωγραφική σε μεγάλες επιφάνειες.
«Το γκράφιτι προέκυψε για λόγους απομάκρυνσης από την μάζα του σχολείου στο Γυμνάσιο, στη συνέχεια εξελίχθηκε σε ζωγραφική σε μεγάλες επιφάνειες. Πέραν της μητέρας μου που ζωγράφιζε λίγο όταν ήμουν μικρός, δεν υπήρχαν άλλες αναφορές. Στη συνέχεια ωρίμασε μόνο του» λέει ο ίδιος για το πώς κατέληξε σ'αυτό το είδος τέχνης.
Περνώντας από την οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου στον Κεραμεικό, είναι αυτή η ακίνητη μορφή που σχεδόν σου επιβάλλει να στρέψεις το βλέμμα ψηλά. Μία νέα γυναίκα που κρατά στα χέρια ένα βιβλίο κι έχει τα μάτια στις γραμμές του. «Τόσα πολλά βιβλία, τόσος λίγος χρόνος» εξηγεί ο δημιουργός υπενθυμίζοντας την αξία των βιβλίων κόντρα στη μανία των ηλεκτρονικών μέσων.
Πηγή έμπνευσής του (πλην των κατά παραγγελία θεμάτων) η ζωή, η καθημερινότητα, οι καταστάσεις. Κάποια από τα έργα του έχουν «ρυτίδες», «θόρυβο», άλλα είναι αιθέρια, αψεγάδιαστης ομορφιάς. «Μου αρέσει η ατμόσφαιρα σε ένα έργο τα τελευταία χρόνια, να μου ξυπνάει συναισθήματα» λέει ο ίδιος για τα έργα του, καθένα από τα οποία χρειάζεται δύο με τρεις ημέρες για να ολοκληρωθεί.
Σε αντίθεση με αυτό που ίσως θα υπέθετε κανείς, οι αντιδράσεις του κόσμου δεν είναι μόνο θαυμασμού ή εντυπωσιασμού: «Μου έχει συμβεί πολλές φορές ο κόσμος να αντιδράσει αρνητικά. Γενικά ο κόσμος βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα, καθρεφτίζοντας έτσι την κοινωνία μας. Και σίγουρα δε μιλάω μόνο για το δικό μου αντικείμενο», λέει ο ίδιος.
Φωτογραφία, ζωγραφική, έργα σε καμβά, ξύλο και, τελικά, τοίχους. Στην Ελλάδα και εκτός. Τρόπος έκφρασης, τρόπος επικοινωνίας. «Τα έργα στο δρόμο συνοδεύονται από επαφή με τον κόσμο, ταξίδια, διαφορετικές καταστάσεις και κουλτούρες, γι' αυτό οι ιστορίες που μου έρχονται στο μυαλό είναι πολλές». Τα έργα που ξεχωρίζει ο ίδιος από τα υπόλοιπα δικά του είναι «το 'Medusa's dance' στην Ισπανία και το τελευταίο στο Μεταξουργείο. Και τα δυο κρύβουν ένα πιο βαθύ μήνυμα για το γυναικείο φύλο».
Αν πιστεύει στη "στρατευμένη τέχνη", στο αν η τέχνη οφείλει να στηλιτεύει και να καθοδηγεί; «Η τέχνη οφείλει να αφυπνίζει» απαντά και προσθέτει «Εμείς που έχουμε τη δυνατότητα να εκφραζόμαστε στο δρόμο, έχουμε μια ευθύνη παραπάνω. Ωστόσο, ο καθένας μπορεί να κάνει ότι τον ευχαριστεί» λέει και παραδέχεται πως η Ελλάδα βάζει τρικλοποδιές, είναι «δύσκολο, πολύ δύσκολο πεδίο δράσης, όμως αλλάζει με τα χρόνια που περνούν».
Στο αν υπάρχει η τεχνοτροπία της αγιογραφίας στις δημιουργίες του, αν είναι ορατή ή αδιόρατη, απαντά «σαν νοοτροπία, θα έλεγα, μόνο. Στο πώς αντιμετωπίζω ένα έργο. Ψάχνω τη χρυσή τομή του συνδυασμού τους, ωστόσο...»
Προσφυγικό, αστυνομική αυθαιρεσία, φτωχοποίηση, brain drain... «Αυτά είναι που φαίνονται. Προσωπικά βλέπω μαζικοποίηση, διχόνοια, αντιζηλία που δεν μας κάνει να προχωράμε παρακάτω, φαγωμάρα, κακό εκπαιδευτικό σύστημα και άλλα...» απαντά στο τι τον προβληματίζει. Και, ως προς αυτά που θα ήθελε να αλλάξει, καταλήγει εύγλωττα: «Θα ήθελα να ηρεμήσουμε λίγο. Να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε περαστικοί σε αυτόν τον κόσμο και να κοιτάξουμε την ψυχή μας. Και αν μπορούμε να κάνουμε κάτι καλό χωρίς γνώμονα το συμφέρον, να το κάνουμε».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.Last touch on this anamorphic Jeff Koons' balloon #simpleg #anamorphic #mural
