O Τζορτζ Κόντο στη LIFO: Μου λείπει πολύ ο Μπασκιά. Θα ήθελα να αράξω κάπου μαζί του και να ξανακάνουμε πλάκες Facebook Twitter
George Condo, «Self Portrait in Paris 1», 2017 (Αcrylic on linen, 65x54 cm), ιδιωτική συλλογή.©George Condo, 2018. Courtesy of the Artist, Skarstedt Gallery and Sprüth Magers

O Τζορτζ Κόντο στη LIFO: Μου λείπει πολύ ο Μπασκιά. Θα ήθελα να αράξω κάπου μαζί του και να ξανακάνουμε πλάκες

0

Αν μπεις στο στούντιο του Τζορτζ Κόντο, θα τον πετύχεις πάντα με την πιο σουρεάλ παρέα. Οι φανταστικοί φίλοι που τον περιβάλλουν έχουν χαρακτηριστικά ζώων, κουβαλούν ουρές, φτερά, περίεργα αντικείμενα, φορούν κοστούμια, έχουν νεύρα, μάτια τρομακτικά, δόντια πολλά, μαλλιά τραγικά, κεφάλια μικρά, σώματα αναγεννησιακά, αυτιά που μοιάζουν με τηγανίτες.

Είναι όμορφοι και γκροτέσκοι, καθημερινοί κι εξωπραγματικοί, ποπ και φοβερά κομψοί, περιφέρουν μια παράταιρη ομορφιά και μια τρομακτική αλήθεια. Είναι σαν να παίρνουν όλοι τους μέρος σε «ένα ανεξέλεγκτο ανατομικό όργιο». Ή, όπως περιέγραψαν κάποτε μοναδικά οι «Financial Times», «οι πίνακές του είναι κάτι ανάμεσα σε κλασικό αριστούργημα και Looney Tunes. Είναι σαν να έχει πάρει κρακ ο Ρέμπραντ».

«Όντως, δεν ζωγραφίζω ποτέ όσους υπάρχουν στην πραγματικότητα. Προτιμώ να φτιάξω τον δικό μου κόσμο, σαν θεατρικός συγγραφέας που προσδίδει σε ένα άτομο πολλαπλά χαρακτηριστικά. Σίγουρα έχουν γνωρίσματα ανθρώπων που ξέρουμε, αλλά δεν είναι κανείς τους συγκεκριμένα. Είναι υπάρξεις που ζουν μόνο στους πίνακές μου»

Ο Τζορτζ Κόντο είναι η επιτομή του cool. Μπορεί τη μια στιγμή να κρεμάει έργα του στις μόνιμες συλλογές του Whitney και του Guggenheim, να καμαρώνει που ο Σαλμάν Ρούσντι έγραψε σε βιβλίο του ένα ολόκληρο κεφάλαιο για τον πίνακά του «Psychoanalytic puppeteer losing his mind», να νοσταλγεί τις πλάκες του με τον Μπασκιά, τις συνεργασίες με τον Ουίλιαμ Μπάροουζ, τις παλιοπαρέες με τον Άλεν Γκίνσμπεργκ και τον Κιθ Χάρινγκ.

Και την αμέσως επόμενη, απολύτως απενοχοποιημένος, να σχεδιάζει την Hermès τσάντα που κάποια Χριστούγεννα δώρισε ο Κάνι Γουέστ στην Κιμ Καρντάσιαν, να αυτοσαρκάζεται για τα μουσικά του απωθημένα, να κρυφογελά που ιντριγκάρει με τα έργα του τους ψυχαναλυτές, να ισοπεδώνει τον μύθο και τα επιτεύγματα μιας συναρπαστικής ζωής με μια φράση: «Καμία καριέρα. Το μεγαλύτερό μου κατόρθωμα, μετά από όλα αυτά, είναι ότι είμαι ζωντανός».


Το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης εγκαινιάζει την πρώτη μεγάλη ατομική έκθεση του Αμερικανού ζωγράφου στην Ελλάδα με τίτλο «George Condo at Cycladic». Από τις 8 Ιουνίου καταφθάνουν στο Κολωνάκι τριάντα έργα –ζωγραφικά, γλυπτά και σχέδια– των τελευταίων είκοσι χρόνων. Μεταξύ αυτών, μια σπάνια σειρά από αυτοπροσωπογραφίες που φιλοτέχνησε μόλις πέρυσι και παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο αθηναϊκό μουσείο.

«Είμαι πολύ ευχαριστημένος με τις επιλογές που κάναμε για το Κυκλαδικής. Υπάρχουν πολλά έργα που θα μπορούσα να ξεχωρίσω. Χαίρομαι, για παράδειγμα, ιδιαιτέρως που θα σας παρουσιάσω το χρυσό γλυπτό του "Αλκοολικού" και κάποια πορτρέτα, όπως αυτά του Δάκη και του Μαουρίτσιο.

Επίσης, θεωρώ συναρπαστικό το έργο "Paper Faces". Νομίζω ότι η γενικότερη φιλοσοφία μου είναι εμφανής σε αυτές τις επιλογές» μας λέει.


Και τι παράδοξο; Η έκθεση επικεντρώνεται στην ανθρώπινη μορφή, αλλά ο Κόντο αρνείται να εγκλωβίσει αληθινά πρόσωπα στον καμβά, εκτός αν είναι να τα σατιρίσει, όπως στην περίπτωση της βασίλισσας της Αγγλίας, που την έχει παρουσιάσει σαν ξεδοντιάρα καρικατούρα.

O Τζορτζ Κόντο στη LIFO: Μου λείπει πολύ ο Μπασκιά. Θα ήθελα να αράξω κάπου μαζί του και να ξανακάνουμε πλάκες Facebook Twitter
George Condo, Field of Figures, 2011, (Acrylic, charcoal, pastel on linen, 177.8 x 213.4 cm), ιδιωτική συλλογή. © George Condo, 2018. Courtesy of the Artist, Skarstedt Gallery and Sprüth Magers

«Όντως, δεν ζωγραφίζω ποτέ όσους υπάρχουν στην πραγματικότητα. Προτιμώ να φτιάξω τον δικό μου κόσμο, σαν θεατρικός συγγραφέας που προσδίδει σε ένα άτομο πολλαπλά χαρακτηριστικά. Σίγουρα έχουν γνωρίσματα ανθρώπων που ξέρουμε, αλλά δεν είναι κανείς τους συγκεκριμένα. Είναι υπάρξεις που ζουν μόνο στους πίνακές μου». Και στο ελληνικό παρελθόν υπάρχει κάποιος μύθος ή πλάσμα που θα μπορούσε να μπει στον κόσμο του; «Αγαπώ τους αρχαίους Έλληνες θεούς και την ιδέα ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα μπορούσαν ακόμα να τους πιστέψουν».


Ο Τζορτζ Κόντο γεννήθηκε το 1957 στο Νιου Χαμσάιρ. Η νοσοκόμα μητέρα του παρατήρησε πρώτη τις ασυνήθιστες δεξιότητές του στο σχέδιο και τη λατρεία του στο Τζον Κέιτζ και τον φόρτωσε με ιδιαίτερα μαθήματα ζωγραφικής και μουσικής. Έτσι, βρέθηκε από τα 14 σε ένα δωμάτιο γεμάτο αφίσες με έργα Σεζάν και Πικάσο να παλεύει με τον Μπαχ.

Το 1978 άρχισε να φοιτά στο Massachusetts College of Art. Λάτρευε την αναγεννησιακή μουσική, μελέτησε κλασική κιθάρα, υπήρξε ο nerd της τάξης, αλλά κατέληξε μπασίστας στο πανκ συγκρότημα Girls. Ένα βράδυ που έπαιζαν στη Νέα Υόρκη, τη συναυλία άνοιξαν οι Gray, το γκρουπ του Ζαν Μισέλ Μπασκιά. Αυτό ήταν! Οι δυο τους κόλλησαν από το πρώτο λεπτό, γλέντησαν τη νιότη τους, ρούφηξαν τη ζωή και την τέχνη ως το τέλος, έζησαν μαζί μια ύστερη εφηβεία. Ο ένας ήταν ένα καθωσπρέπει, ταλαντούχο κολεγιόπαιδο κι ο άλλος ένας ανεξέλεγκτος τύπος που έκανε άγρια ζωή και «δίδασκε» τον Κόντο να εμπνέεται από την αστική περιπλάνηση, να συγχρωτίζεται με το πεζοδρόμιο, να πετά αμπούλες βρόμας σε παρισινά κλαμπ για να χαζεύουν τον κόσμο να τρέχει.

O Τζορτζ Κόντο στη LIFO: Μου λείπει πολύ ο Μπασκιά. Θα ήθελα να αράξω κάπου μαζί του και να ξανακάνουμε πλάκες Facebook Twitter
George Condo, The Laughing Priest, 2004, (Οil on canvas, 25.5 x 20.5 cm), ιδιωτική συλλογή. © George Condo, 2018. Courtesy of the artist, Skarstedt Gallery and Sprüth Magers
O Τζορτζ Κόντο στη LIFO: Μου λείπει πολύ ο Μπασκιά. Θα ήθελα να αράξω κάπου μαζί του και να ξανακάνουμε πλάκες Facebook Twitter
George Condo, Self Portrait in Paris 3, 2017, (Αcrylic and silver metallic paint on linen,100 x 73 cm), ιδιωτική συλλογή. © George Condo, 2018. Courtesy of the artist, Skarstedt Gallery and Sprüth Magers. Το έργο (από μία σειρά αυτοπροσωπογραφιών που δημιούργησε ο Condo το 2017) παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην έκθεση της Αθήνας.


«Είναι αλήθεια ότι ο Ζαν Μισέλ με έπεισε πως έπρεπε να ξεφύγω από τη Βοστώνη και να μετακομίσω στη Νέα Υόρκη. Εκείνο το βράδυ που παίζαμε στο ίδιο κλαμπ με πήρε, τελειώνοντας, για να μου δείξει τι πραγματικά συνέβαινε στην καρδιά της πόλης. Εκείνη η βόλτα ήταν καθοριστική για τη ζωή μου... Μου λείπει πολύ ο Μπασκιά. Θα ήθελα να αράξω ξανά κάπου μαζί του και να μιλήσουμε για τα σόλο του Κολτρέιν ή τα riffs του Τσάρλι Πάρκερ, να ξανακάνουμε πλάκες».

Κι αν μπορούσε σήμερα να ξεκινήσει πάλι το καλλιτεχνικό του ταξίδι, θα τον εμπιστευόταν; Θα έμπαινε ξανά στο ίδιο τρένο; «Αν η ζωή ξεκινούσε από την αρχή, θα ήθελα ίσως να ταξίδευα περισσότερο και να έβλεπα τους γονείς μου περισσότερο. Καμία από τις επιθυμίες μου δεν αφορούν την καριέρα μου, διότι, αν είχα κάνει διαφορετικές επιλογές, θα τα είχα κάνει απλώς μαντάρα».


Πέρα από τους πολλαπλούς αστικούς μύθους που άφηνε στο πέρασμά της αυτή η παρέα, υπήρξε μια περίοδος εκεί στις αρχές του '80 που οι Κόντο, Μπασκιά και Χάρινγκ συνέβαλαν επί της ουσίας στην αναβίωση της ζωγραφικής διεθνώς. «Για να πω την αλήθεια, δεν συνειδητοποιούσα τη συμβολή μου στην τέχνη.

Εκείνη την εποχή οι δυο τους ήταν ήδη πολύ δημοφιλείς, ενώ εγώ είχα μόλις προσγειωθεί στην πόλη με ένα δικό μου, διαφορετικό όραμα. Καταλήξαμε να γίνουμε κολλητοί γιατί ήμασταν τόσο διαφορετικοί ως καλλιτέχνες, άρα ο ένας δεν αντέγραφε τον άλλον. Η πρώτη στιγμή που κατάλαβα ότι βαδίζω στη σωστή κατεύθυνση ήταν όταν συνειδητοποίησα πως άρεσε πολύ η δουλειά μου σε καταξιωμένους εικαστικούς μεγαλύτερης ηλικίας, όπως ο Ρόι Λιχτενστάιν, ο Τζέιμς Ρόζενκουιστ και, φυσικά, ο Άντι Γουόρχολ. Αυτό ήταν που με έκανε να νιώσω ότι κάτι συμβαίνει».

O Τζορτζ Κόντο στη LIFO: Μου λείπει πολύ ο Μπασκιά. Θα ήθελα να αράξω κάπου μαζί του και να ξανακάνουμε πλάκες Facebook Twitter
George Condo, «The Bulgarian Banker», 2010 (Βronze, 48.3 x 26.7 x 24.1 cm), ιδιωτική συλλογή. ©George Condo, 2018. Courtesy of the artist, Skarstedt Gallery and Sprüth Magers


Οι πρώτες εκθέσεις του πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 1981 και 1983 σε μια Νέα Υόρκη όπου όλοι έτρεχαν σε μια φρενήρη κούρσα για να ανακαλύψουν ποιοι θα έδιναν φωνή στην ποπ κουλτούρα. «Kι όμως, για μένα, καθώς προερχόμουν από ένα μικρό μέρος, το πιο δύσκολο πράγμα εκείνο το διάστημα ήταν να συνηθίσω να ζω σε μια μητρόπολη και να καταφέρω να ασχοληθώ επιτυχώς με τα πρακτικά ζητήματα της καθημερινότητας. Γι' αυτό και κατέληξα να ζω επί χρόνια σε ξενοδοχεία, διότι δεν μπορούσα να καταλάβω τα πιο απλά, όπως το να συνδέσω στο ρεύμα μια τοστιέρα!».


Το ανήσυχο κοινό, πάντως, δεν μάσησε εύκολα από το credit που του χάριζε γενναιόδωρα η αφρόκρεμα των συναδέλφων του. «Όντως, γι' αυτό και όταν ξεκινούσα την παραστατική ζωγραφική και είδαν τον τρόπο που στεκόμουν απέναντι στην ανθρώπινη μορφή τα πράγματα ζόρισαν. Οι άνθρωποι αγόραζαν μεν τις πρώτες μου ζωγραφιές, αλλά συγχρόνως ένιωθαν περίεργα επειδή με έβλεπαν να επαναφέρω στη ζωγραφική ένα εικαστικό λεξιλόγιο που δεν περίμεναν ότι θα συναντούσαν στη σύγχρονη τέχνη. Ήταν πολύ διανοουμενίστικο, αλλά συγχρόνως τους ιντρίγκαρε που έβαζε ξανά στο τραπέζι το οπτικό παιχνίδι».

O Τζορτζ Κόντο στη LIFO: Μου λείπει πολύ ο Μπασκιά. Θα ήθελα να αράξω κάπου μαζί του και να ξανακάνουμε πλάκες Facebook Twitter
Ο Τζορτζ Κόντο. Φωτο: ©Sara Fuller


Όπως κάθε καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και ο Κόντο «ενηλικιώθηκε» μέσα από τα σοβαρά διλήμματα. Το δίπολο Ευρώπη ή Αμερική τον βασάνιζε αρκετά χρόνια. «Η Νέα Υόρκη ανθούσε χάρη στην ενέργεια του δρόμου, ενώ η Ευρώπη παρέμενε πιο εσωτερική» λέει σήμερα. «Σε ό,τι με αφορά, δεν χωρούν συγκρίσεις. Η καλλιτεχνική μου ταυτότητα έχει την υπογραφή της Νέας Υόρκης. Εδώ ωρίμασα καλλιτεχνικά, πολύ πριν πάω στην Ευρώπη. Οι δύο πρώτες μου εκθέσεις με την Πατ Χερν και την Μπάρμπαρα Γκλαντστόουν με έβαλαν στον χάρτη».


Για μια δεκαετία, πάντως, παραδόθηκε στο γαλλικό πνεύμα. Μεταξύ 1985-1995 μετακόμισε στο Παρίσι. Φίλος, γείτονάς του και μια ακόμα καθοριστική προσωπικότητα στη ζωή του υπήρξε ο Γάλλος φιλόσοφος και ψυχίατρος Φελίξ Γκουαταρί. Λίγο καιρό πριν πεθάνει και καθώς είχε από χρόνια «επωμιστεί» την ψυχαναλυτική ερμηνεία των πινάκων του κολλητού του, έλεγε πως ο Κόντο σου προκαλεί μια πολύ συγκεκριμένη επίδραση («The Condo effect» την αποκαλούσε) που τον ξεχωρίζει από όλους τους ζωγράφους.

Είναι μάλλον γιατί πολύ μεθοδικά κατέστρεφε οτιδήποτε θα μπορούσε να καθησυχάσει τον θεατή και να τοποθετήσει τα έργα του σε πλαίσια και κατηγορίες. «Να, είναι αυτό που σας έλεγα και πριν: αν πάψεις να σκέφτεσαι χρονολογικά την ιστορική εξέλιξη της τέχνης, τότε μπορείς κατά βούληση να μετατοπίσεις εικόνες και συμβολισμούς προκειμένου να φτάσεις στο αποτέλεσμα που εσύ θεωρείς καλύτερο για τη ζωγραφική σου. Αυτός ήταν για μένα ο δρόμος».

O Τζορτζ Κόντο στη LIFO: Μου λείπει πολύ ο Μπασκιά. Θα ήθελα να αράξω κάπου μαζί του και να ξανακάνουμε πλάκες Facebook Twitter
George Condo, Full Sweep, 2011, (Αcrylic, charcoal and pastel on linen, 215.9 x 172.7 cm), ιδιωτική συλλογή. © George Condo, 2018. Courtesy of the artist, Skarstedt Gallery and Sprüth Magers
O Τζορτζ Κόντο στη LIFO: Μου λείπει πολύ ο Μπασκιά. Θα ήθελα να αράξω κάπου μαζί του και να ξανακάνουμε πλάκες Facebook Twitter
George Condo, «Facing Each Other», 2017 (Ιnk on paper, 31 x 31 cm), ιδιωτική συλλογή. ©George Condo, 2018. Courtesy of the artist, Skarstedt Gallery and Sprüth Magers


Σήμερα που οι παλιοί του φίλοι ανήκουν σχεδόν όλοι στους μεγάλους απόντες της τέχνης, ο Κόντο ζει σε μια ήσυχη γειτονιά στο Upper East Side της Νέας Υόρκης, ξυπνά νωρίς, μισεί την αδράνεια, αγαπά τις φιλοσοφικές κουβέντες και το τσιγάρο και μεγαλώνει δύο κόρες στις οποίες κληροδότησε τις ανησυχίες του. «Είναι και οι δυο πολύ καλλιτεχνικά πλάσματα. Η μεγάλη, η Ελέονορ, είναι ηθοποιός. Αγαπά πολύ την υποκριτική και θέλει να παίζει από δράμα μέχρι μιούζικαλ. Η μικρή, η Ραφαέλ, αποφοίτησε μόλις από το Bard College, ειδικεύεται στη μουσική αλλά έχει κλίση στη φωτογραφία και στην τέχνη γενικότερα».


Απ' όλα αυτά ξεκλέβει χρόνο για να παραμένει συνεπής ακόμα και σήμερα στα μαθήματα μουσικής που επιμένει να παρακολουθεί. Κάποτε έλεγε ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην το συνδέει με συνθέσεις. Τα «Νούφαρα» του Μονέ τα ταίριαζε με Ντεμπισί, ο Πόλοκ τον οδηγούσε απευθείας στον Μάιλς Ντέιβις. Και οι δικές του ζωγραφιές, αν ήταν μουσική, πώς θα ακούγονταν; «Θα ήθελα πολύ να είναι το σταυροδρόμι εκείνο όπου συναντιούνται ο Μπαχ με τον Τζίμι Χέντριξ» απαντά. Όντως, όπως ακριβώς συνέβαινε και σ' εκείνο το παιδικό του δωμάτιο..

O Τζορτζ Κόντο στη LIFO: Μου λείπει πολύ ο Μπασκιά. Θα ήθελα να αράξω κάπου μαζί του και να ξανακάνουμε πλάκες Facebook Twitter
George Condo, «Paper Faces», 1997 (Αcrylic, oil and paper on canvas), ιδιωτική συλλογή. ©George Condo, 2018. Courtesy of the Artist, Skarstedt Gallery and Sprüth Magers
O Τζορτζ Κόντο στη LIFO: Μου λείπει πολύ ο Μπασκιά. Θα ήθελα να αράξω κάπου μαζί του και να ξανακάνουμε πλάκες Facebook Twitter
George Condo, «Paralytic Robot», 2014 (Οil on linen, 170.2 x 165.1 cm) ιδιωτική συλλογή. ©George Condo, 2018. Courtesy of the artist, Skarstedt Gallery and Sprüth Magers
O Τζορτζ Κόντο στη LIFO: Μου λείπει πολύ ο Μπασκιά. Θα ήθελα να αράξω κάπου μαζί του και να ξανακάνουμε πλάκες Facebook Twitter
Αφίσα της έκθεσης «George Condo at Cycladic»
O Τζορτζ Κόντο στη LIFO: Μου λείπει πολύ ο Μπασκιά. Θα ήθελα να αράξω κάπου μαζί του και να ξανακάνουμε πλάκες Facebook Twitter
Αφίσα της έκθεσης «George Condo at Cycladic»

Info:

George Condo at Cycladic: H πρώτη μεγάλη ατομική μουσειακή έκθεση του George Condo στην Ελλάδα

Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης (Νεοφύτου Δούκα 4, 210 7228321-3)

Διάρκεια έκθεσης: 8/6-14/10

Ώρες λειτουργίας: Δευ., Τετ., Παρ., Σάβ. 10:00-17:00, Πέμ. 10:00-20:00, Κυρ. 11:00-17:00, Τρ. κλειστό

Την έκθεση επιμελείται η Αταλάντη Μαρτίνου.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO.

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μέσα στο εργαστήριο του Χριστόφορου Κατσαδιώτη 

Εικαστικά / Ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης αναδεικνύει το άχρηστο σε τέχνη

Το εργαστήριο του χαράκτη, όπου ξεδιπλώνεται ένα σύμπαν βγαλμένο από κάποιο σκοτεινό παραμύθι, μεταφέρεται προσωρινά σε μια σχεδόν κρυμμένη αίθουσα του μουσείου Μπενάκη, στην οδό Πειραιώς.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άνοιξε το πολυαναμενόμενο πρώτο μουσείο μετανάστευσης

Εικαστικά / Fenix: Το πρώτο μουσείο μετανάστευσης άνοιξε στο Ρότερνταμ

Τι κοινό έχουν ένα πλοίο που κατασχέθηκε από τη Λαμπεντούζα, ένα κομμάτι του Τείχους του Βερολίνου και δύο γιγάντιες φωτεινές μπλε παντόφλες; Όλα βρίσκουν τη θέση τους στο νέο μουσείο της Ολλανδίας που επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στη μετανάστευση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

Εικαστικά / O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος είναι δυο νεαροί ζωγράφοι και δυο πολύ καλοί φίλοι. Τους έφερε κοντά η αγάπη για τη μυθολογία, την τέχνη και μια ανεξήγητη εμμονή με την Τζένη Χειλουδάκη. Τα έργα τους πραγματεύονται το τραύμα με τρόπο ωμό και βαθύ. Παρά τα όσα θα πίστευαν πολλοί, διαψεύδουν τις φήμες που τους θέλουν ζευγάρι…
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Εικαστικά / Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Η έκθεση με τίτλο «Κοσμική Σκόνη/Άγνωστες Γαίες» αντλεί έμπνευση από την προσωπικότητα και το έργο του Γερμανού αστρονόμου Ιούλιου Σμιτ, διευθυντή του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών κατά τον 19ο αι., και μας προσκαλεί να περιηγηθούμε ανάμεσα σε μακρινούς πλανήτες και σε γήινα, απτά υλικά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Guest Editors / Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Η έκθεση «Caravaggio 2025» αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία για τους λάτρεις της τέχνης να έρθουν σε επαφή με τον ρεαλισμό και τη συναισθηματική δύναμη του ανυπέρβλητου καλλιτέχνη του μπαρόκ, ο οποίος επαναπροσδιόρισε την εικαστική αφήγηση και έθεσε τα θεμέλια της σύγχρονης ζωγραφικής.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου ανάγει το κοινό γούστο σε καλλιτεχνική χειρονομία μεγάλης δυναμικής 

Εικαστικά / Το νέο έργο του Άγγελου Παπαδημητρίου είναι ένα εικονοστάσι για τα όνειρά μας

Ο αγαπημένος καλλιτέχνης επιστρέφει με ένα νέο έργο-εγκατάσταση στην Πινακοθήκη του Μουσείου Βορρέ, έναν χαιρετισμό στην Ελλάδα της Κάλλας και του Καβάφη, του Αττίκ και της Στέλλας Γκρέκα· μιας εποχής μεγάλης ευαισθησίας που έχει πια χαθεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί να κοιτάμε τα ζώα; Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή

Εικαστικά / Η πρώτη μεγάλη έκθεση για τα δικαιώματα των ζώων στο ΕΜΣΤ

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έκθεση που έχει διοργανώσει το ΕΜΣΤ και για την πρώτη μεγάλη έκθεση με θέμα την ευημερία των ζώων διεθνώς, στην οποία συμμετέχουν περισσότεροι από 60 καλλιτέχνες από 25 χώρες (από Ευρώπη, Ασία, Αφρική και Αμερική) – πάνω από 200 έργα καταλαμβάνουν όλους τους ορόφους του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Romaine Brooks: Συμφωνία σε γκρι από μια ξεχασμένη κυρία της ζωγραφικής

Εικαστικά / Romaine Brooks: Η ζωγράφος με το ανδρόγυνο στυλ που έσπασε όλα τα ταμπού της εποχής της

Μια πρωτοπόρος καλλιτέχνιδα που έζησε μια συναρπαστική και αντισυμβατική ζωή, μέσα στη δίνη των «Roaring Twenties», δημιουργώντας τέχνη πέρα από τα κυρίαρχα ρεύματα του καιρού της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Εικαστικά / «Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Ο Michael Rakowitz, χρησιμοποιώντας αντισυμβατικές προσεγγίσεις, ανοίγει έναν διάλογο με έργα συγκινητικά, φανερά πολιτικά, υπενθυμίζοντάς μας την επανάληψη οδυνηρών γεγονότων της Ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
CHECK ANTISOCIAL

Εικαστικά / Antisocial: Η Φρόσω Πίνη έφερε την τέχνη σε ένα θρυλικό αθηναϊκό αφτεράδικο

Στη στοά της Λεωκορίου, στου Ψυρρή, η Φρόσω με αφοσίωση δίνει ζωή σε έναν χώρο τέχνης που κάνει τους Αθηναίους να φτάνουν στην Cantina Social πιο νωρίς απ’ ό,τι είχαν συνηθίσει — και έτσι, τουλάχιστον, έχουν μαζί τους τα γυαλιά ηλίου· just in case.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Ximena Maldonado Sánchez: «cardón, carmín y ola»

Εικαστικά / «Τα έργα μου δεν είναι φωτογραφίες, ούτε καρτ ποστάλ»

Η 26χρονη Μεξικανή ζωγράφος Ximena Maldonado Sánchez παρουσιάζει σε μία νέα έκθεση στην γκαλερί Bernier/Eliades στην Αθήνα μια τοπιογραφία με κάκτους, υπόγεια νερά και το κόκκινο του πάθους, που θυμίζει έντονα την πατρίδα της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: Όλες οι εκθέσεις που δεν πρέπει να χάσεις

Εικαστικά / Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: 24 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Οικολογία, αποικιοκρατία, εξουσία, η σχέση μας με τα ζώα, μετανάστευση, ρατσισμός: Η εικαστική κίνηση της Αθήνας σήμερα αναδεικνύει τα φλέγοντα και επίκαιρα θέματα που απασχολούν τους σύγχρονους εικαστικούς.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μπάμπης Ρετζεπόπουλος: Ένας ανένταχτος, εκλεκτικός και ασυμβίβαστος καλλιτέχνης

Εικαστικά / Η αθώα, ανόθευτη, παιδική ματιά στο έργο του Μπάμπη Ρετζεπόπουλου

Η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων τιμά με μία αναδρομική έκθεση τον, γνωστό και ως Babis R., ζωγράφο και χαράκτη, έναν ανένταχτο καλλιτέχνη που, πέρα από το πολύτιμο εικαστικό του έργο, μάς άφησε παρακαταθήκη την ακεραιότητά του και την απροκατάληπτη στάση του απέναντι στην τέχνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H εκρηκτική συνάντηση του Francis Bacon με τον Peter Beard

Σαν σήμερα / Φράνσις Μπέικον: «Σιχαίνομαι εννιά στις δέκα ζωγραφιές που βλέπω, ανάμεσά τους και τις δικές μου»

Σαν σήμερα το 1992 πεθαίνει ο σπουδαίος αιρετικός Βρετανός ζωγράφος και ανατόμος της ανθρώπινης υπαρξιακής αγωνίας. Ο Βασίλης Κιμούλης είχε μεταφράσει αποκλειστικά για τη LIFO αποσπάσματα από τις εκρηκτικές συνομιλίες του Μπέικον με τον φωτογράφο Peter Beard.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ
Η Κιμώνα τα μεσάνυχτα γίνεται γάτα

Εικαστικά / Όταν η Κιμώνα ήταν μικρή έκλεβε τους μαγνήτες του παππού της, του γλύπτη Takis

Η τοσοδούλα γκαλερί Red Carpet, με το τέλειο γκράφιτι στον τοίχο, ξεχωρίζει από μακριά στην οδό Σολωμού. Κόρη της εικαστικού Λυδίας Βενιέρη και εγγονή του γλύπτη Takis, η ιδιοκτήτριά της, η Κιμώνα, φιλοξενεί 7 καλλιτέχνες σε 15 τετραγωνικά. Όταν της μιλούν για τα Eξάρχεια τα μάτια της βγάζουν καρδούλες.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Άγγελος Μεργές: Οff season παραθεριστές με χρώματα που εκπέμπουν ηλεκτρισμένη ενέργεια

Εικαστικά / Παραθεριστές ή πρόσφυγες; Οι αινιγματικές φιγούρες του Άγγελου Μεργέ

Ο 36χρονος Έλληνας ζωγράφος, με έδρα τη Ζυρίχη, εκθέτει στην γκαλερί Καλφαγιάν έργα του με διφορούμενες –έντονα χρωματισμένες και ηλεκτρισμένες– ανθρώπινες φιγούρες σε off season παραλίες, που θυμίζουν ήρωες του Αντονιόνι.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ