Κωστής Βελώνης: Πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ελεύθερα στη σκιά μιας γκαλερί;

Κωστής Βελώνης: Πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ελεύθερα στη σκιά μιας γκαλερί; Facebook Twitter
0

 

—Μεγαλώνοντας είχες ενδείξεις ότι διαφέρεις από τους συνομηλίκους σου;

Τα πράγματα συμβαίνουν ως αποτέλεσμα κάποιων παρεκκλίσεων από τα αρχικά σου σχέδια. Ενώ θα το ήθελες, δεν λειτουργείς τόσο καρτεσιανά, μια σειρά από τυχαιότητες ορίζουν το μέλλον σου. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι τα εικαστικά είναι η καλύτερη πηγή έμπνευσης και ότι μου πρόσφεραν τη μεγαλύτερη απόλαυση.

—Θέλεις να πεις ότι η ικανότητα να εκφραστεί κάποιος καλλιτεχνικά, ένα ιδιαίτερο «ταλέντο» είναι μια τυχαιότητα;

Ναι, είναι μια τυχαιότητα, γιατί αν γεννηθείς στην Καμπούλ, το κίνητρο αυτό και η ανησυχία τι σε κάνουν;

—Ίσως όχι γλύπτη, αλλά έναν καλό επιπλοποιό;

Και αν ήμουν στο Λος Άντζελες, θα ήμουν ένας καλός σχεδιαστής αντικειμένων σε χολιγουντιανές ταινίες. Τα δεδομένα της πραγματικότητας ορίζουν και τα αντίστοιχα όνειρα.

Είναι υλικά που έχουν συντριβεί και δεν πιστεύουν στη μονιμότητα του εαυτού τους. Είναι υλικά τα οποία έχουν υποστεί τέτοια επεξεργασία, ώστε να φαίνεται η φθίνουσα πορεία τους και θα έλεγα ότι στο σύνολο της δουλειάς μου, όσο πιο φθαρτό εμφανίζεται το υλικό, τόσο καλύτερο μπορεί να είναι και ως έργο, με την έννοια ότι αυτό θέλω να προσδώσω, την υποβάθμιση της ύλης του, τη συντριβή του. Δεν είναι το γλυπτό που θέλει να παραμείνει

Κωστής Βελώνης: Πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ελεύθερα στη σκιά μιας γκαλερί; Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

—Ποια ήταν η κλίση σου αρχικά; Να δημιουργείς με το χέρι και τη φαντασία ή κάτι άλλο;

Όχι, είχα μια τάση να πειραματίζομαι με όλα τα εκφραστικά μέσα που μπορούσα να έχω στη διάθεσή μου εκείνη την περίοδο, ενώ το ενδιαφέρον για τα εικαστικά ήταν κάτι απρόβλεπτο.

—Ποια ήταν η σχέση σου με τη δημιουργικότητα λοιπόν;

Η ποίηση. Διάβαζα και έγραφα ποίηση, όπως θα ’κανε ο καθένας στην εφηβεία του. Θα έλεγα ότι ως ένας άτολμος και μάλλον «κακός» ποιητής κατέληξα στις εικαστικές τέχνες. Αυτό μπορεί να εξηγήσει το ότι έχω μια τάση να επιμένω στους τίτλους των έργων μου.

—Ανησυχείς μήπως ο θεατής παρεξηγήσει το έργο;

Η αγωνία πηγάζει από τη δική μου σχέση με το έργο. Το ποια θα είναι η σχέση του θεατή με αυτό που θα δει είναι δικό του θέμα, δικό του δικαίωμα, αναφαίρετο και σεβαστό. Θα έλεγα ότι με ευχαριστεί να ξέρω ότι ένας θεατής μού προτείνει μια άλλη οπτική από αυτήν που έχω φανταστεί. Και ενδεχομένως, κάποιες φορές, να είναι πιο εύστοχος από μένα. Γιατί το έργο είναι μια ανοιχτή συνθήκη, δεν είναι κάτι που τελειώνει. Η αφήγηση η εικαστική δεν είναι ένα μυθιστόρημα.

—Δεν είναι κεφάλαια ενός βιβλίου οι εκθέσεις σου;

Κάθε έργο προβάλλει τη δική του λογική στο πώς θα αντιμετωπιστεί, με την έννοια ότι μπορεί να ανήκει σε μια ενότητα, σε έναν θεματικό άξονα, αλλά την ίδια στιγμή είναι και αυτόνομο και αυτή η μοναδικότητα επιδέχεται διαφορετικές ερμηνείες.

—Πρώτα έρχονται οι τίτλοι ή η έμπνευση και η εκτέλεση ;

Νομίζω ότι τις περισσότερες φορές οι τίτλοι προκύπτουν μετά την υλοποίηση του έργου ή κατά τη διάρκεια.

Κωστής Βελώνης: Πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ελεύθερα στη σκιά μιας γκαλερί; Facebook Twitter
Κωστής Βελώνης, Help desk, 2015. Ξύλο, βερνίκι, ακρυλικό, κόντρα πλακέ, λάδι 200 x 61 x 78 εκ.Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries, Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Κωστής Βελώνης: Πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ελεύθερα στη σκιά μιας γκαλερί; Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

—Θα μπορούσε να επιστρέψει η αγάπη σου για την ποίηση σε μορφή χαϊκού που μετά θέλεις να εικονοποιήσεις.

Κοίταξε, υπάρχει μια φετιχιστική ανάγνωση κάποιων μικρών προτάσεων αν θέλεις, που μπορεί να προκύπτουν ακόμη και από τους κοινούς τίτλους των ειδήσεων. Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει να υπάρχει κάτι σε αυτές, μέσα από το οποίο να βρίσκω κάποιο νόημα στη δουλειά μου. Και ο τίτλος είναι ένα έργο. Ξεκινάει, εξελίσσεται και κάποια στιγμή τελειώνει. Δηλαδή, δεν απέχει πολύ από τη μεθοδολογία που ακολουθώ για να φτιάξω τα έργα μου. Δεν ξέρω από την αρχή πού θα καταλήξω και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας το παιδεύω. Σπανιότερα θα βρεθεί ένας τίτλος που θα τον ακούσω από κάπου, ένα τραγούδι, ένα ποίημα, και αυτός θα είναι αυτούσιος. Θα περάσει από επεξεργασία και θα με οδηγήσει κάπου αλλού.

—Σκέφτομαι ότι χρησιμοποιείς στους τίτλους σου αγγλικά, σαν να είναι ένα υλικό πρωτογενές, όπως η πέτρα και το ξύλο. Ότι καθώς δεν είναι η μητρική σου γλώσσα, «παίζεις» με τις λέξεις που δεν έχουν συναισθηματικό φορτίο, αλλά ήχο και έννοιες.

Η αλήθεια είναι ότι όταν η γλώσσα έχει μια απόσταση από τη δική σου σε βοηθάει να είσαι περισσότερο σαφής σε αυτό που θέλεις να πεις. Αυτό έκανε ο Μπέκετ, που, ενώ ήταν Ιρλανδός, έγραφε στα γαλλικά. Μας προσφέρει μια μεγαλύτερη ελευθερία η χρήση μιας άλλης γλώσσας από τη δική μας. Το γεγονός ακόμα ότι μια ξένη γλώσσα μπορεί να μου είναι εν μέρει άγνωστη, άρα μια αφηρημένη έννοια, έχει μια ποιητικότητα.

—Σε έχει καθορίσει κάποιος τίτλος;

Αυτός ο κατάλογος, για παράδειγμα, που κρατώ στα χέρια μου, «How can one think freely in the shadow of a temple» (Πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ελεύθερα στη σκιά ενός ναού).

—Πώς;

Σήμερα ο όρος «ναός» μπορεί να μεταφραστεί ως θεσμός, μουσείο, Κοινοβούλιο, ως ένα όργανο λήψης αποφάσεων. Ακόμη και ως μνημείο.

Κωστής Βελώνης: Πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ελεύθερα στη σκιά μιας γκαλερί; Facebook Twitter
«Assembly Line, «Γραμμή Παραγωγής», όπως αποκαλείται στα εργοστάσια η συναρμολόγηση της παραγωγής με αυτοματικό τρόπο. Έχω αποδομήσει τη σημαία της Γερμανίας που φημίζεται για την αποτελεσματικότητά της στη βιομηχανική παραγωγή. - Assembly Line, 2015. MDF, ξύλο, ακρυλικό 145 x 207 x 6 εκ. Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries, Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

—Τα γλυπτά σου είναι μικρά μνημεία;

Θα σου εξηγήσω τι γίνεται. Υπάρχουν κάποια έργα, που, σε συνδυασμό με τη μικρή τους κλίμακα, παίζουν τον ρόλο της μακέτας για ένα συγκεκριμένο μνημείο. Αλλά, στην πραγματικότητα, όλα τα έργα στο σύνολό τους έχουν μια αντιμνημειακότητα, γιατί ενδιαφέρομαι για την παρωδία της γλώσσας της γλυπτικής, που έχει μια εμμονή με τη μνημειακότητα. Ο νεοκλασικισμός αλλά και η μοντέρνα γλυπτική λειτουργούν ως φορείς της κυρίαρχης ιδεολογίας, μεταφέρουν με άλλη γλώσσα την καθεστωτική οπτική που έχει να κάνει με την επισφράγιση ενός ιστορικού προσώπου. Είναι και η τελική ερμηνεία της Ιστορίας.

—Σ’ εσένα αυτό ακυρώνεται εκ προοιμίου από τα ευτελή υλικά.

Τα οποία είναι εφήμερα. Είναι υλικά που έχουν συντριβεί και δεν πιστεύουν στη μονιμότητα του εαυτού τους. Είναι υλικά τα οποία έχουν υποστεί τέτοια επεξεργασία, ώστε να φαίνεται η φθίνουσα πορεία τους και θα έλεγα ότι στο σύνολο της δουλειάς μου, όσο πιο φθαρτό εμφανίζεται το υλικό, τόσο καλύτερο μπορεί να είναι και ως έργο, με την έννοια ότι αυτό θέλω να προσδώσω, την υποβάθμιση της ύλης του, τη συντριβή του. Δεν είναι το γλυπτό που θέλει να παραμείνει.  

—Αλλά συγχρόνως θέλει…

Είναι το γλυπτό που θέλει να παρωδεί το γλυπτό που νομίζει ότι θα μπορεί να μείνει αιωνίως. Από την άλλη, πρέπει να παραμείνει ως μια ανταπάντηση.

—Τα αντιμετωπίζεις και ως μικρά «καταφύγια» αυτά τα γλυπτά;

Με ενδιαφέρει από την άποψη της φόρμας το άνοιγμα του γλυπτού σε έναν κατοικήσιμο χώρο και πώς αυτός ο χώρος μπορεί αντιμετωπιστεί με όρους ιδιωτικότητας.

Κωστής Βελώνης: Πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ελεύθερα στη σκιά μιας γκαλερί; Facebook Twitter
Κωστής Βελώνης, Spider's Habitat (Whistle While you Work Series), 2014. Ξύλο, τσιμέντο, χώμα, αποξηραμένο γρασίδι, σπόροι, φωλιές εντόμων 110 x 111 x 10 εκ. Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries, Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

—Σε απασχολεί χρόνια τώρα η ατομικότητα και η μοναχικότητα του ανθρώπου.

Καθημερινά καλούμαστε να συγκρουστούμε με τη δημόσια σφαίρα, αλλά, στην ουσία, τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μας, όπως είναι ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου ή ο έρωτας, είναι εμπειρίες διαπροσωπικές και ποτέ δεν μπορούν να τεθούν σε συλλογική κλίμακα. Άρα, όλο αυτό το παιχνίδι της ιδεοληψίας με την προσαρμογή μας στη δημόσια σφαίρα, και με όρους ανταγωνιστικότητας, είναι μια μάταιη προσπάθεια να αποφύγουμε αυτό που πραγματικά μας αφορά. Ο Καντ πολύ εύστοχα αναφέρει ότι την ίδια στιγμή που είμαστε αναγκασμένοι να συγκροτήσουμε κοινωνίες, αναζητούμε τρόπους να παραμείνουμε στην ιδιωτικότητά μας. Σαν να συγκροτούμε τις κοινωνίες όχι για να ταυτιστούμε με κοινά οράματα αλλά για να έχουμε την πολυτέλεια ο καθένας μας να επιλέξει τη μοναχικότητα που του ταιριάζει.

—Είχες μια πολιτικοποιημένη ταυτότητα νεότερος;

Η πολιτικοποιημένη ταυτότητα συχνά είναι απόδοση μιας δημοσιογραφικής προσέγγισης της τέχνης. Με ενδιαφέρει το στοιχείο της αντιπαράθεσης του ατόμου με την κοινωνία. Και από αυτή την άποψη, η δουλειά μου δεν θέλω να γίνεται αντιληπτή με όρους αριστεράς, δεξιάς ή οποιουδήποτε άλλου στοιχείου. Η δέσμευση και η ευθύνη απέναντι στο άλλο υποκείμενο είναι στο επίκεντρο της δουλειάς μου, αλλά, με κάποιον τρόπο, δείχνοντας την πτώση των ιδεολογιών, πρέπει να υιοθετήσω ένα πολιτικό λεξιλόγιο. Από κει ξεκινά καμιά φορά ένα είδος παρεξήγησης για τη δουλειά μου. Την επαναστατικότητα την αποδέχομαι αποκλειστικά με όρους οντολογικούς.

Κωστής Βελώνης: Πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ελεύθερα στη σκιά μιας γκαλερί; Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

—Ως ανάγκη της ανθρώπινης φύσης να εξεγείρεται;

Ως μια ανάγκη της ανθρώπινης φύσης να ακολουθεί τις «παρεκκλίσεις» της, που είναι θεμελιώδες συστατικό της ελευθερίας, μια ανάγκη να αναγνωρίζει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Ένα είδος ματαιοδοξίας.

—Είναι ματαιοδοξία να θέλει να επαναστατήσει ο άνθρωπος;

Είναι ματαιοδοξία να θέλει να επαναστατήσει μαζί με ένα εκατομμύριο ανθρώπους για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Η αυτοτέλεια και η αυτονομία του ίδιου του ανθρώπου και όχι η λογική μιας επανάστασης για την εγκαθίδρυση μιας νέας τάξης πραγμάτων επάνω σε μια παλιότερη τάξη πραγμάτων. Η νεωτερικότητα στο όνομα της γνώσης και της προόδου συντέλεσε σε πρωτοφανείς γενοκτονίες από τις απαρχές της ανθρωπότητας.

Κωστής Βελώνης: Πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ελεύθερα στη σκιά μιας γκαλερί; Facebook Twitter
«Never had a heath» (ξύλινο τζάκι), «Ποτέ μου δεν είχα εστία». Είναι μια απραγματοποίητη, υπαρκτή μόνο στη φαντασία, ξύλινη εστία. Το σημείο σταθερότητας που θα θέλαμε να υπάρχει στη ζωή μας, η νοσταλγία για έναν τόπο, ένα πρόσωπο, μια συμβολική εστία που δεν θα υπάρξει ποτέ στη ζωή μας. Εμείς είμαστε οι ταξιδιώτες και αυτή είναι η σκιά μας. Υπάρχει και μια δεύτερη ανάγνωση που έχει να κάνει με τις πρακτικές των κατοικιδίων σε σχέση με τα έπιπλα. Αποτελεί μέρος μιας ενότητας έργων που επικεντρώνεται στον τρόπο που οι αβέβαιες συνθήκες εργασίας επιταχύνουν τη σύντομη σχέση με τα αντικείμενα της κατοικίας. - Never had a hearth, 2015, ξύλο, χώμα, ακρυλικό 120 x 107 x 104 εκ. Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries, Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

—Η έκθεσή σου επικεντρώνεσαι στο άτομο και στις ιδιαιτερότητές του. Οι αναφορές σε ζώα είναι συμβολικές ή πραγματικές;

Από ένα σημείο και μετά δεν με ενδιαφέρει η πολιτική να είναι ανθρωπογενής. Πέρα από κάποια έργα που έχουν μια πρακτικότητα, η οποία σε ένα σημείο είναι λανθάνουσα, τα υπόλοιπα έχουν συμβολικό χαρακτήρα για τις οντότητες που δεν είναι ανθρώπινες. Σήμερα είναι όλο και δυσκολότερο να μιλάμε με όρους της πολιτικής, χωρίς να σεβόμαστε άλλες οντότητες. Το θέμα της οικολογίας και της δημοκρατίας αποτελούν πεδία ισχυρά για μένα, όπου ο όρος «πολιτική» δεν εστιάζεται σε ανθρώπινες ομάδες με τις ιδεοληψίες τους, αλλά είναι ένα πολύ ευρύτερο πλαίσιο. Ένα διευρυμένο Κοινοβούλιο στο οποίο οι άνθρωποι εκπροσωπούν άλλα είδη…

—Αυτή η συνθήκη δεν σε κάνει να οραματίζεσαι μια ουτοπία που απέχει πολύ απ’ όλα όσα συμβαίνουν εκεί έξω;

Δεν μπορώ παρά να είμαι καθρέφτης των νέων σχέσεων που δημιουργούνται σε ένα διευρυμένο πλαίσιο πολιτικής. Έχουμε δει ότι ζούμε σε ένα ανθρωπογενές περιβάλλον, όπου η μία ομάδα αντιπαρατίθεται στην άλλη, θέλοντας η καθεμία να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της. Για να μπορέσουμε να βρούμε κοινές εστίες πρέπει να θέσουμε και άλλα ζητήματα και όχι εμάς τους ίδιους, κάτι που είναι πέρα από μας. Οπότε, αυτό που λέω δεν είναι τόσο ουτοπικό. Απλώς είναι ουτοπικό να πιστεύω ότι λόγω της δουλειάς μου κάποιοι θα αλλάξουν ριζικά της στάση τους.

—Αν θεωρείς ότι εκφράζουν την εποχή, έχεις δίκιο να σε απασχολούν και καλλιτεχνικά.

Ναι, πράγματι. Πώς μπορεί, άραγε, η γλυπτική να καταγράψει τις μετακινήσεις και τις αλλαγές στις εργασιακές συνθήκες, χωρίς τα τυπικά δομικά χαρακτηριστικά, όπως τα γνωρίζαμε μέχρι πρόσφατα; Πώς τοποθετείται σε σχέση με τα αντικείμενα που δεν έχουν μονιμότητα, είναι εφήμερα, αλλά και τι διαστάσεις αποκτά σήμερα αυτό που την αφορούσε και ήταν το μόνιμο. Η τέχνη και ο σχεδιασμός μπορούν να προσφέρουν νέους τρόπους κατανόησης των εργασιακών πρακτικών, να υποδείξουν την κρίση τους και να συνεργαστούν με άλλα πεδία . Πρέπει κι εμείς να μετακινηθούμε από το βάρος των ιδεολογικών αφηγήσεων που αναπτύχθηκαν τον 19ο αι. και μέχρι τώρα φαίνεται να μας ταλαιπωρούν. Είμαστε μοναδικοί στο να συνδέουμε τα προσωπικά μας προβλήματα με τη χρήση ενός ληγμένου, μεσσιανικού λεξιλογίου.

—Τα έργα της έκθεσής σου, αν και δεν αποτελούν, νομίζω, μια ενιαία ενότητα, αποτελούν το καθένα ένα κέλυφος που κρύβει τη ζεστασιά της μήτρας.

Αυτό που λες είναι πολύ ενδιαφέρον. Όλα αυτά τα έργα μάς επαναφέρουν σε μια συμβολική συγκατοίκηση της κοινωνία και του φυσικού περιβάλλοντος.

Κωστής Βελώνης: Πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ελεύθερα στη σκιά μιας γκαλερί; Facebook Twitter
«Flight to nowhere». Θέλω να αποδώσω μια σειρά αντικειμένων που μεταφέρουν τη δυστοπία από κάποια ιδεολογία και τις προσμονές μας μέσα από αυτήν για να οδηγηθούμε σε μια ουτοπία. Είναι αυτή η αίσθηση που κάποιος θέλει να ξεφύγει και δεν μπορεί, έχει προδοθεί και παραμένει δέσμιος των φαντασμάτων του. - Flight to Nowhere, 2015, πέτρα, ξύλο, ακρυλικό 44 x 19 x 38 εκ. Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries, Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

—Επίσης, μοιάζουν με έργα-οικοδομήματα μιας μελλοντικής καταστροφής, όπου κάποιοι επιζήσαντες επανεφευρίσκουν τρόπους διαβίωσης με τα πλέον φυσικά υλικά.

Σωστά! Αυτό θέλω, να ξεκινάω την αλφαβήτα από την αρχή. Είμαστε σε θέση να αμφισβητήσουμε το μητροπολιτικό περιβάλλον και να δούμε, σε σχέση με την αγροτική ύπαιθρο, τη δυνατότητα αυτάρκειας παραγωγής; Μπορούμε να μιλήσουμε για μια αυτοδιαχείριση της οικονομίας της υπαίθρου; Δεν εννοώ ότι θα έπρεπε να καταργηθεί το μητροπολιτικό κέντρο, αλλά μπορούμε να δούμε την ύπαιθρο μέσα στην πόλη; Η νεωτερικότητα, όσο και αν είμαστε φετιχιστικά προσκολλημένοι μαζί της, μας έχει αφήσει τελικά πολλά συντρίμμια, και όχι ο μεταμοντερνισμός.

—Έχεις κάποια σχέση με τον κόσμο των παραμυθιών;

Αποτελούν την ισχυρή επιρροή μου τα τελευταία χρόνια. Ιδίως τα βιβλία του Τζιάνι Ροντάρι, πολύ γνωστού Ιταλού παραμυθογράφου. Με έχει επηρεάσει, κάτι που το οφείλω εν μέρει στην κόρη μου, που είναι τεσσάρων χρονών και της διαβάζω τα βιβλία του.

—Θέλεις να μου πεις ότι μέσα από τα παιδικά βιβλία, όπως αυτά του Ροντάρι, ανακαλύπτεις την αμεσότητα και την απλότητα μιας θεμελιώδους σοφίας;

Είναι ένα είδος φιλοσοφίας της καθημερινότητας που ανακαλύπτεις.

 

Κωστής Βελώνης: Πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ελεύθερα στη σκιά μιας γκαλερί; Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Κωστής Βελώνης: Πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ελεύθερα στη σκιά μιας γκαλερί; Facebook Twitter
Αυτό είναι ένα παλιότερο έργο που εκθέτω σε ένα άλλο πλαίσιο ξανά, γιατί βρίσκω κοινές αφετηρίες και δομικά στοιχεία με τα πολύ πρόσφατα. Αφορμή ήταν η προσπάθεια να δώσω λύση στις γάτες που έχουν αρθρίτιδα και δεν μπορούν να σκαρφαλώνουν εύκολα στα δέντρα. Είναι ένα pet sculpture, γιατί προσφέρει ταυτόχρονα στέγη και την εμπειρία του αναστοχασμού του δεντρόσπιτου, να μπορεί κάποιος να βλέπει τι συμβαίνει από κάτω, σαν υπερυψωμένο στέγαστρο-βεράντα. Κατέληξα σε αυτό έχοντας στο μυαλό μου ένα απραγματοποίητο σχέδιο του El Lissitzky για ένα πολιτικό βήμα του Λένιν. Το πήρα και το προσάρμοσα σε αυτό που ήθελα εγώ. Από την άλλη, η γάτα μάς οδηγεί να εμβαθύνουμε στον ενδόμυχο αναρχισμό μας, αλλά όχι απαραίτητα πράττοντας ως διαδηλωτές. Αυτό ταιριάζει ίσως στους σκύλους, που έχουν μια λογική της αγέλης και του κυρίαρχου αρσενικού, του ηγέτη με όρους ιδεολογίας . Εδώ το debate σχετίζεται με την πολιτική της έγνοιας, της αγάπης, της προστασίας και της απόλαυσης. Η γάτα στη νεωτερικότητα είναι το κατεξοχήν ζώο της ιδιωτικότητας. - «How to guarantee conditions of contemplation of the older feline population». ('pet sculpture' series), 2006, ξύλο, 310 x 165 x 52 εκ. Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries, Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Κωστής Βελώνης: Πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ελεύθερα στη σκιά μιας γκαλερί; Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Κωστής Βελώνης: Πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ελεύθερα στη σκιά μιας γκαλερί; Facebook Twitter
«Birdhouse moved». Κάποια γλυπτά λειτουργούν ως μέρη ενός οικολογικού θεάτρου. Πρόκειται για ένα ανοιχτό, σε συνθήκες κουκλοθέατρου, αποσυναρμολογημένο σπίτι πουλιού που δείχνει ίσως τη διαφορά ανάμεσα στη φύση και στην ανθρώπινη ματαιοδοξία να ταξινομήσει όλα αυτά. Η οικιακότητα στα πτηνά ακυρώνεται από τη φύση της ένταξής τους σε μια κοινότητα που αφορά τη δημόσια σφαίρα. - Untiled ('Bird House Play' series), 2015, ξύλο, ακρυλικό, λεκέδες από γρασίδι και χώμα 143 x 113 x 10 εκ. Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries, Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO
Κωστής Βελώνης: Πώς θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ελεύθερα στη σκιά μιας γκαλερί; Facebook Twitter
«All that they hold us, dear» . Μικρά και μεγαλύτερα κουτιά, από αυτά στα οποία τοποθετούμε άχρηστα αντικείμενα, όπως και μακέτες επίπλων στα οποία έχω στρέψει την πίσω όψη τους, μετατρέποντάς τα σε ένα είδος φράχτη που δημιουργεί αποκλειστικότητα, σε μια ιδιωτικότητα που είναι απρόσιτη. - All that we hold dear, 2015, ξύλο, κόντρα πλακέ, ακρυλικό, ψευδάργυρος, ύφασμα, κεραμεικό147 x 39 x 12 εκ. Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries, Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LIFO

info

Κωστής Βελώνης

Mount the Air

Γκαλερί Καλφαγιάν
Χάρητος 11, Κολωνάκι
http://www.kalfayangalleries.com
Έως 16 Ιανουαρίου 2016

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Για μια γυναίκα, το να κοιτάζει είναι από μόνο του μια πολιτική πράξη»

Εικαστικά / «Για μια γυναίκα, το να κοιτάζει είναι από μόνο του μια πολιτική πράξη»

Αμφισβητώντας τις παραδοσιακές απεικονίσεις του ερωτισμού, η Ελένη Μπαγάκη, η Σοφία Μιτσώλα και η Janice Nowinski προσφέρουν τρεις διαφορετικές οπτικές για το τι σημαίνει να βλέπεις –και να σε βλέπουν– με τους δικούς σου όρους.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Αρτεμίσια και το πρωτο-φεμινιστικό κεντρί της

Εικαστικά / Η Αρτεμίσια Τζεντιλέσκι ήταν πολύ περισσότερο από μια εκδικήτρια ηρωίδα της ζωγραφικής

Μια νέα έκθεση στο Παρίσι επιχειρεί να αναδείξει το έργο της γενναίας καλλιτέχνιδας της μπαρόκ ζωγραφικής του 17ου αιώνα, με την πρώιμη φεμινιστική προσέγγιση, μέσα από μια φρέσκια οπτική, φωτίζοντας πτυχές πέρα από τη μυθολογία της προσωπικής της τραγωδίας και παρουσιάζοντας έργα της για πρώτη φορά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
Γύζης, Παρθένης, Τσαρούχης σε μια εξαιρετική έκθεση στα Χανιά

Εικαστικά / Γύζης, Παρθένης, Τσαρούχης σε μια εξαιρετική έκθεση στα Χανιά

Η έκθεση «Διαδρομές στην τέχνη. Έργα από τη Συλλογή της Τράπεζας της Ελλάδος» στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων ξεδιπλώνει 150 χρόνια εικαστικής δημιουργίας μέσα από 99 έργα εμβληματικών και σύγχρονων δημιουργών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Ρεπορτάζ / Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Στο βιβλίο του «Ο πλαστογράφος του Φράνκο», ένας ντετέκτιβ από τη Σεβίλλη ισχυρίζεται πως μεγάλα μουσεία, μεταξύ των οποίων και η ελληνική Εθνική Πινακοθήκη, έχουν αγοράσει πιστά αντίγραφα έργων του Ελ Γκρέκο.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μέσα στο εργαστήριο του Χριστόφορου Κατσαδιώτη 

Εικαστικά / Ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης αναδεικνύει το άχρηστο σε τέχνη

Το εργαστήριο του χαράκτη, όπου ξεδιπλώνεται ένα σύμπαν βγαλμένο από κάποιο σκοτεινό παραμύθι, μεταφέρεται προσωρινά σε μια σχεδόν κρυμμένη αίθουσα του μουσείου Μπενάκη, στην οδό Πειραιώς.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άνοιξε το πολυαναμενόμενο πρώτο μουσείο μετανάστευσης

Εικαστικά / Fenix: Το πρώτο μουσείο μετανάστευσης άνοιξε στο Ρότερνταμ

Τι κοινό έχουν ένα πλοίο που κατασχέθηκε από τη Λαμπεντούζα, ένα κομμάτι του Τείχους του Βερολίνου και δύο γιγάντιες φωτεινές μπλε παντόφλες; Όλα βρίσκουν τη θέση τους στο νέο μουσείο της Ολλανδίας που επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στη μετανάστευση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

Εικαστικά / O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος είναι δυο νεαροί ζωγράφοι και δυο πολύ καλοί φίλοι. Τους έφερε κοντά η αγάπη για τη μυθολογία, την τέχνη και μια ανεξήγητη εμμονή με την Τζένη Χειλουδάκη. Τα έργα τους πραγματεύονται το τραύμα με τρόπο ωμό και βαθύ. Παρά τα όσα θα πίστευαν πολλοί, διαψεύδουν τις φήμες που τους θέλουν ζευγάρι…
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Εικαστικά / Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Η έκθεση με τίτλο «Κοσμική Σκόνη/Άγνωστες Γαίες» αντλεί έμπνευση από την προσωπικότητα και το έργο του Γερμανού αστρονόμου Ιούλιου Σμιτ, διευθυντή του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών κατά τον 19ο αι., και μας προσκαλεί να περιηγηθούμε ανάμεσα σε μακρινούς πλανήτες και σε γήινα, απτά υλικά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Guest Editors / Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Η έκθεση «Caravaggio 2025» αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία για τους λάτρεις της τέχνης να έρθουν σε επαφή με τον ρεαλισμό και τη συναισθηματική δύναμη του ανυπέρβλητου καλλιτέχνη του μπαρόκ, ο οποίος επαναπροσδιόρισε την εικαστική αφήγηση και έθεσε τα θεμέλια της σύγχρονης ζωγραφικής.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου ανάγει το κοινό γούστο σε καλλιτεχνική χειρονομία μεγάλης δυναμικής 

Εικαστικά / Το νέο έργο του Άγγελου Παπαδημητρίου είναι ένα εικονοστάσι για τα όνειρά μας

Ο αγαπημένος καλλιτέχνης επιστρέφει με ένα νέο έργο-εγκατάσταση στην Πινακοθήκη του Μουσείου Βορρέ, έναν χαιρετισμό στην Ελλάδα της Κάλλας και του Καβάφη, του Αττίκ και της Στέλλας Γκρέκα· μιας εποχής μεγάλης ευαισθησίας που έχει πια χαθεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί να κοιτάμε τα ζώα; Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή

Εικαστικά / Η πρώτη μεγάλη έκθεση για τα δικαιώματα των ζώων στο ΕΜΣΤ

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έκθεση που έχει διοργανώσει το ΕΜΣΤ και για την πρώτη μεγάλη έκθεση με θέμα την ευημερία των ζώων διεθνώς, στην οποία συμμετέχουν περισσότεροι από 60 καλλιτέχνες από 25 χώρες (από Ευρώπη, Ασία, Αφρική και Αμερική) – πάνω από 200 έργα καταλαμβάνουν όλους τους ορόφους του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Romaine Brooks: Συμφωνία σε γκρι από μια ξεχασμένη κυρία της ζωγραφικής

Εικαστικά / Romaine Brooks: Η ζωγράφος με το ανδρόγυνο στυλ που έσπασε όλα τα ταμπού της εποχής της

Μια πρωτοπόρος καλλιτέχνιδα που έζησε μια συναρπαστική και αντισυμβατική ζωή, μέσα στη δίνη των «Roaring Twenties», δημιουργώντας τέχνη πέρα από τα κυρίαρχα ρεύματα του καιρού της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Εικαστικά / «Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Ο Michael Rakowitz, χρησιμοποιώντας αντισυμβατικές προσεγγίσεις, ανοίγει έναν διάλογο με έργα συγκινητικά, φανερά πολιτικά, υπενθυμίζοντάς μας την επανάληψη οδυνηρών γεγονότων της Ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
CHECK ANTISOCIAL

Εικαστικά / Antisocial: Η Φρόσω Πίνη έφερε την τέχνη σε ένα θρυλικό αθηναϊκό αφτεράδικο

Στη στοά της Λεωκορίου, στου Ψυρρή, η Φρόσω με αφοσίωση δίνει ζωή σε έναν χώρο τέχνης που κάνει τους Αθηναίους να φτάνουν στην Cantina Social πιο νωρίς απ’ ό,τι είχαν συνηθίσει — και έτσι, τουλάχιστον, έχουν μαζί τους τα γυαλιά ηλίου· just in case.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Ximena Maldonado Sánchez: «cardón, carmín y ola»

Εικαστικά / «Τα έργα μου δεν είναι φωτογραφίες, ούτε καρτ ποστάλ»

Η 26χρονη Μεξικανή ζωγράφος Ximena Maldonado Sánchez παρουσιάζει σε μία νέα έκθεση στην γκαλερί Bernier/Eliades στην Αθήνα μια τοπιογραφία με κάκτους, υπόγεια νερά και το κόκκινο του πάθους, που θυμίζει έντονα την πατρίδα της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: Όλες οι εκθέσεις που δεν πρέπει να χάσεις

Εικαστικά / Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: 24 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Οικολογία, αποικιοκρατία, εξουσία, η σχέση μας με τα ζώα, μετανάστευση, ρατσισμός: Η εικαστική κίνηση της Αθήνας σήμερα αναδεικνύει τα φλέγοντα και επίκαιρα θέματα που απασχολούν τους σύγχρονους εικαστικούς.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μπάμπης Ρετζεπόπουλος: Ένας ανένταχτος, εκλεκτικός και ασυμβίβαστος καλλιτέχνης

Εικαστικά / Η αθώα, ανόθευτη, παιδική ματιά στο έργο του Μπάμπη Ρετζεπόπουλου

Η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων τιμά με μία αναδρομική έκθεση τον, γνωστό και ως Babis R., ζωγράφο και χαράκτη, έναν ανένταχτο καλλιτέχνη που, πέρα από το πολύτιμο εικαστικό του έργο, μάς άφησε παρακαταθήκη την ακεραιότητά του και την απροκατάληπτη στάση του απέναντι στην τέχνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ