Faces, Πρόσωπα και προσωπεία στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Faces, Πρόσωπα και προσωπεία στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Facebook Twitter
0

Μέσα από τις διαρκείς ψυχολογικές μεταπτώσεις, τις εκρήξεις, την περισυλλογή και τα σκαμπανεβάσματα των ηρώων, η γνωστή ταινία του Κασσαβέτη κατέδειξε ευφυώς την αλλοτριωμένη κοινωνία που η σύγχρονη ζωή και οι αποξενωμένες ανθρώπινες σχέσεις παγίωσαν στις δεκαετίες που ακολούθησαν μέχρι σήμερα.

Επιδιώκοντας ν’ αποδώσει την εύθραυστη ατμόσφαιρα του Faces, ο Κολόμπο συγκέντρωσε έργα που παραπέμπουν ακριβώς στις σχέσεις ατόμου και κοινωνίας, όπου το πρόσωπο και η ερμηνεία του ως προκαθορισμένου «προσωπείου» συνεπάγεται ανάλογες συμπεριφορές. Έργα τα οποία αποπειρώνται να εξηγήσουν τις προσλαμβάνουσες που έχει το άτομο από το πρόσωπό του, το μέγεθος της αυτογνωσίας, καθώς και πώς το εκλαμβάνει σε σχέση με τον περίγυρό του. Έργα σημαντικών καλλιτεχνών, συχνά αυτοαναφορικών αλλά και σε διαρκή πειραματισμό. Μια μεγάλη γκάμα εικαστικών που τους έχει απασχολήσει το πρόσωπο ως κοινωνικός ρόλος, αλλά και αντιπροσωπευτικά θεατρικά, όπως, στην περίπτωση του Σάμιουελ Μπέκετ, ο μονόλογος Not I (από παράσταση που βιντεοσκοπήθηκε το 1975), εκτελεσμένος από την μπεκετική πρωταγωνίστρια Μπίλι Γουάιτλο: μια παράσταση-περφόρμανς, όπου παρακολουθούμε μόνο το στόμα να «γεννάει» λέξεις, αποδίδοντας επακριβώς το πνεύμα της έκθεσης. Επίσης, οι αριστοφανικές  Όρνιθες στη θρυλική παράσταση του Θεάτρου Τέχνης (1959), σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν, με την έντονη χρήση μάσκας. Παράλληλα, τα βίντεο Self του 1969 του Λουκά Σαμαρά, όπου ακούγεται η νοσταλγική φωνή της Σοφίας Βέμπο που τραγουδάει το «Κλαις», και το πενηντατριάλεπτο Sibling Τopics (section a) του Ράιαν Τρεκάρτεν, όπου κυρίαρχο ρόλο έχει ο λόγος μέσα από μια πολυεπίπεδη αφήγηση, άμεση αναφορά στις ποικίλες εκφάνσεις των χαρακτήρων στα κινηματογραφικά Πρόσωπα. 

Ξεκινώντας από τον εμβληματικό «Κλόουν» της Σίντι Σέρμαν, όπου ξεδιπλώνεται όλο το δράμα κάτω από τη μάσκα του ηθοποιού, μεταπηδά στη σουρεαλίστρια Γαλλίδα φωτογράφο Κλοντ Καέν και τα έργα της «Entre Νous» (variante) του 1926 και «Antroportrait en Μeditation» (1927), όπου εξερευνά θέματα φύλου, μεταμφίεσης και γυναικείας ταυτότητας μέσα στα κοινωνικά όρια και στις σεξουαλικές συμβάσεις, για να φτάσει στα τρία άτιτλα έργα της Ροζμαρί Τρόκελ (refotrografiert), όπου φωτογραφημένα ή ζωγραφισμένα πρόσωπα ξαναφωτογραφήθηκαν, όπως το νεκρό πρόσωπο του Μουαμάρ Καντάφι, ενός εκστασιασμένου εφήβου και το αναποδογυρισμένο πορτρέτο της γκαλερίστα της. 

Οι «Μάσκες» του Λορέντσο Τενκίνι (1852-1906) δεν είναι άλλες από τέσσερις μάσκες του τέλους του 19ου αιώνα, όταν δίδασκε στο Πανεπιστήμιο της Πάρμα κι έκανε έρευνες πάνω στη Φρενολογία. Σήμερα συμπεριλαμβάνονται στη συλλογή του Μουσείου Εγκληματολογικής Ανθρωπολογίας Τσέζαρε Λαμπρόσο στο Τορίνο, στη μνήμη του ανθρώπου που ανέπτυξε μια ολόκληρη θεωρία για το μέγεθος και το σχήμα του ανθρώπινου κεφαλιού και κυρίως του προσώπου, και για το πώς αυτά αντικατοπτρίζουν ψυχολογικά χαρακτηριστικά κι εγκληματικές συμπεριφορές.  

Οι «Άθλιοι» (Wichte) του Τόμας Σούτε είναι δώδεκα γλυπτά κεφάλια από ορείχαλκο, ενώ το άτιτλο έργο του Πιερπάολο Καμπανίνι (2008) αναπαριστά μια μάσκα που απαρτίζεται από ετερόκλητα αντικείμενα.

Ο Πάολο Κολόμπο εξηγεί: «Στην ώριμη ρομαντική παράδοση, η μάσκα του κλόουν ήταν το προσωπείο της αισθηματικής τραγωδίας - παράδειγμα οι “Παλιάτσοι” του Ρουγκέρο Λεονκαβάλο. Σήμερα υποδύεται την τραυματισμένη εικόνα του κακού κάτω από τον μανδύα της αθωότητας». Στο έργο του Ούγκο Ροντινόνε ένας κλόουν ξαπλώνει σ’ ένα δωμάτιο καλυμμένο με χρυσόσκονη. 

Η φωτογραφία εκπροσωπείται καταρχάς από τον Αμερικανό Μόρτον Μπάρλετ με τις παρερμηνευμένες φωτογραφίες του 1950, όταν φωτογράφισε κούκλες-ομοιώματα έφηβων κοριτσιών που κατασκεύασε ο ίδιος, προκαλώντας αντιδράσεις για σεξιστική αντιμετώπιση της γυναίκας. Τον ίδιο πάνω-κάτω καιρό ο Τσέχος Μίροσλαβ Τίχι φωτογράφιζε κρυφά, σχεδόν ηδονοβλεπτικά, σ’ ένα μικρό χωριό από το 1948 και για πενήντα συνεχή χρόνια γυναικεία πρόσωπα, καταγράφοντας τις εκφράσεις τους. 

Η ελληνική παρουσία στην έκθεση αποτελείται από τρία πορτρέτα του Ηλία Παπαηλιάκη σε ακαδημαϊκή τεχνοτροπία αλά Φραντσέσκο ντελ Κάιρο και Νικόλαου Γύζη, καθώς και από τέσσερα κεραμικά γλυπτά του Διονύση Καβαλλιεράτου, όπου ο καλλιτέχνης αποτυπώνει τις εκφραστικές μεταμορφώσεις των μοντέλων του, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού του στο έργο «Το Οχυρό». 

Υπάρχουν, τέλος, ζωγραφικά έργα των Λίζα Γιασκάβατζ και Μαργκερίτα Μαντσέλι.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ξεκινάει το Back to Athens 2025

Εικαστικά / Back to Athens: Ο ετήσιος εικαστικός θεσμός επιστρέφει στο Μέγαρο Ησαΐα

Με κεντρική θεματική «Η διαίρεση της ζωής», το Back to Athens 2025 παρουσιάζει 30 εκθέσεις, εγκαταστάσεις, performance και προβολές από καλλιτέχνες και επιμελητές από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Takis: Αρχαϊκός καλλιτέχνης, προφήτης, μάντης, μάγος. Σίγουρα μοναδικός

Εικαστικά / Takis: Αρχαϊκός καλλιτέχνης, προφήτης, μάντης, μάγος. Σίγουρα μοναδικός

Με μια μεγάλη έκθεση σε δύο μέρη, στην Αθήνα και στην Άνδρο, το Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή γιορτάζει τα εκατό χρόνια του Takis, μίας από τις σημαντικότερες σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας εικαστικής σκηνής.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα τοιχογραφία με τη ζωή των σεξεργατριών σε έναν δρόμο του Μεταξουργείου

Εικαστικά / Μια νέα τοιχογραφία για την αόρατη ζωή των σεξεργατριών στην οδό Ιάσωνος

Η διεθνής εικαστικός Paulina Olowska δημιουργεί μια τοιχογραφία στον πεζόδρομο του Μεταξουργείου για τις γυναίκες και γειτόνισσές της με τις οποίες καλημερίζεται και πίνει καφέ.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο ζωοπλάστης γλύπτης Ευριπίδης Βαβούρης (1911-1987) 

Εικαστικά / Ευριπίδης Βαβούρης: Πέρα από το «Λαγωνικό» της Φωκίωνος Νέγρη

Ο δημιουργός του γνωστού αγάλματος της Κυψέλης υπήρξε ένας στοχαστικός γλύπτης της Αθήνας με αξιόλογη πορεία, που απέδιδε πειστικά και με μεγάλη ευαισθησία τα κατοικίδια ζώα. Μια επίσκεψη στο ατελιέ του, που έχει διατηρηθεί σε άψογη κατάσταση, αποτέλεσε το ερέθισμα για να τον ανακαλύψουμε και να τον επανεκτιμήσουμε. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ένας Ιούνιος γεμάτος τέχνη: 28 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Εικαστικά / Ένας Ιούνιος γεμάτος τέχνη: 28 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Μια σειρά από εκθέσεις σημαντικών καλλιτεχνών χαρακτηρίζουν την έναρξη του καλοκαιριού. Από τα Plásmata 3 της Στεγης έως την αναδρομική έκθεση του Takis κι από τη Marlene Dumas έως την Charline von Heyl.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μαρλέν

Εικαστικά / Marlene Dumas: «Η τέχνη είναι πάντοτε μια πράξη εναντίον της βίας»

Η κορυφαία Νοτιοαφρικανή ζωγράφος παρουσιάζει την πρώτη ατομική της έκθεση στην Ελλάδα, στην οποία τα έργα της διαλέγονται με αρχαιότητες από τις μόνιμες συλλογές του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πρόδρομος Τσιαβός: «Στην παρουσία μας στον δημόσιο χώρο ο στόχος μας δεν είναι απλά να κάνουμε μια έκθεση αλλά να ακούσουμε, να συζητήσουμε, να αφήσουμε κάτι πίσω μας»

Plāsmata 3 / Πρόδρομος Τσιαβός: «Στόχος μας δεν είναι απλά να κάνουμε μια έκθεση, αλλά να αφήσουμε κάτι πίσω μας»

Ο επικεφαλής Ψηφιακής Ανάπτυξης και Καινοτομίας του Ιδρύματος Ωνάση μιλά με υπόκρουση τα ασταμάτητα τιτιβίσματα των πουλιών που έρχονται από τα σκιερά δέντρα του Πεδίου του Άρεως.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Ραλλού Μάνου, ο Γρηγόρης Σεμιτέκολο και η Ναυσικά Πάστρα σε μια συνάντηση με τη σύγχρονη τέχνη σε ένα εργοστάσιο στον Πειραιά

Εικαστικά / Η Ραλλού Μάνου, ο Γρηγόρης Σεμιτέκολο και η Ναυσικά Πάστρα «συνομιλούν» με τη σύγχρονη τέχνη

Οι τρεις Έλληνες πρωτοπόροι καλλιτέχνες που στιγμάτισαν την ελληνική δημιουργία, σε μια απρόσμενη διαγενεακή συνάντηση με τη Sagg Napoli και τον Mungo Thomson, σε ένα εργοστάσιο στον Πειραιά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
PLASMATA 3 TOPIC

Plāsmata 3 / Plāsmata 3: «Ο πιο σύντομος δρόμος είναι πάντα ο λιγότερο ενδιαφέρων»

Η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, καλλιτεχνική διευθύντρια του Ιδρύματος Ωνάση, επιμελείται μαζί με την ομάδα της Στέγης μια έντυπη «ξενάγηση» στην έκθεση «Plāsmata 3: We’ve met before, haven’t we?», που παρουσιάζεται στο Πεδίον του Άρεως.
THE LIFO TEAM