The Destroyers

The Destroyers Facebook Twitter
TAKING THE RISK «Θέλουμε να μιλήσουμε σε ανθρώπους που δεν είχαν σχέση με την τέχνη, που δεν έμπαιναν σε γκαλερί». Aπό αριστερά προς τα δεξιά: Αυγουστίνος Ζενάκος, Ξένια Καλπακτσόγλου, Poka-Yio, στο χώρο όπου στηνόταν η έκθεση.
0

Στην αρχή η φήμη ακούστηκε σαν αστείο: «μια ελληνική Μπιενάλε!». Λαμβάνοντας υπόψη το κόστος και τη δυσκολία [έως αδύνατο] του εγχειρήματος, ήταν μάλλον τρελό όνειρο. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, όμως, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Αρκεί να υπάρξουν κάποιοι τολμηροί [με γερές δόσεις τρέλας] να αναλάβουν το ρίσκο. Η πρώτη Μπιενάλε της Αθήνας είναι γεγονός, και από την περασμένη Δευτέρα η Τεχνόπολη στο Γκάζι έχει ανοίξει τις πόρτες της για να υποδεχτεί το φιλότεχνο κοινό της Αθήνας, της Ελλάδας, ολόκληρου του κόσμου. Δεν ξέρω πώς αισθάνονται αυτήν τη στιγμή οι τρεις διοργανωτές της, δύο μέρες πριν τα εγκαίνια στο Γκάζι πάντως επικρατούσε πανικός και όλοι βρίσκονταν σε μια κατάσταση πυρετώδους προετοιμασίας. Η Ξένια Καλπακτσόγλου, oPoka-Yio και ο Αυγουστίνος Ζενάκος κάνουν ένα σύντομο διάλειμμα, και με τα κινητά να χτυπούν ασταμάτητα μιλούν για ένα από τα πιο φιλόδοξα σχέδια στα χρονικά της σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα.

«Ξεκινήσαμε με σοβαρές συζητήσεις άγχους και αγανάκτησης με το τι γίνεται και το πώς μπορεί να δουλέψει κανείς στην πόλη, πώς μπορεί να δείξει τέχνη και να βοηθήσει να παραχθεί τέχνη, να γίνουν καινούργιες παραγωγές, να επικοινωνούν οι καλλιτέχνες μεταξύ τους, με τη διεθνή σκηνή κ.ο.κ. Υπήρξαν τέτοιες συζητήσεις, αλλά υπήρχαν και συζητήσεις που εκείνη την εποχή φάνταζαν εντελώς εξωπραγματικές, όπως "φανταστείτε να έκανε κάποιος μια Μπιενάλε"» λέει ο Αυγουστίνος Ζενάκος.

«Σε κάποιο σημείο απλώς αναρωτηθήκαμε "πού γράφει ότι μια Μπιενάλε θα πρέπει να είναι κάτι συγκεκριμένο; Μία Μπιενάλε είναι μια έκθεση που επαναλαμβάνεται κάθε δύο χρόνια. Οπότε, γιατί δεν μπορεί αυτή η Μπιενάλε -όπως οι περισσότερες Μπιενάλε του κόσμου- να είναι ένας αυτόνομος θεσμός, να ιδρυθεί και να προχωρήσει;". Στην πορεία μεγάλωσε, μεγάλωσε πολύ. Εκείνη την εποχή δεν είχαμε αντίληψη του πόσο θα μεγαλώσει».

Το φετινό Σεπτέμβριο παρατηρείται στην Αθήνα πολιτιστικός οργασμός. Αντέχει η Αθήνα τόση τέχνη μαζεμένη;

Α.Ζ. Πρώτα απ' όλα, υπάρχει εδώ μια διαπίστωση ότι η τέχνη διακινείται. Από αυτή την άποψη, υπάρχει μία σχέση μεταξύ κοινού και παραγωγής. Η τέχνη όμως από την άλλη είναι ένα πάρα πολύ ιδιαίτερο προϊόν. Γιατί δεν παράγεται πια; Αυτή η ερώτηση είναι αρκετά περίπλοκη για να την απαντήσει κανείς. Η αλήθεια είναι ότι παράγεται. Έτσι κι αλλιώς. Από τη μία, η έξαρση καλλιτεχνικών εκδηλώσεων σημαίνει ότι υπάρχει όρεξη γι' αυτές. Από την άλλη, γίνονται επειδή υπάρχει ανάγκη να γίνουν απ' τους ανθρώπους που εμπλέκονται σε αυτές.

Πόσο εξοικειωμένο είναι το κοινό με τέτοιου είδους εκθέσεις;

Α.Ζ. Το κοινό είναι κάτι απρόβλεπτο. Κάποιοι είναι εξοικειωμένοι, κάποιοι δεν είναι αλλά έχουν όρεξη, άλλοι δεν έχουν όρεξη παρ' ότι είναι εξοικειωμένοι. Συχνά γίνεται το λάθος να λέμε ότι από τη μία υπάρχει μία ελίτ που ξέρει τα πάντα και είναι ειδική και από την άλλη υπάρχουν αυτοί που δεν ξέρουν τίποτα. Δεν είναι έτσι. Υπάρχουν άπειρες διακυμάνσεις μέσα σ' αυτό, και πολλοί τρόποι για να ανταποκριθεί κανείς σ' αυτές τις διακυμάνσεις. Γι' αυτό κι εμείς εδώ φτιάξαμε μια ιστορία, υποθέτοντας ότι η ιστορία, η βασική δομή της αφήγησης, είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορείς να επιτρέψεις σε ανθρώπους -άσχετα με το βαθμό εξοικείωσής τους- να σε παρακολουθήσουν. Κάποιος που θα έχει περισσότερη γνώση ενδεχομένως να εντρυφήσει περισσότερο, άλλος όχι. Όλοι όμως θα μπορούν να παρακολουθήσουν τη ροή αυτού του πράγματος. Επίσης, αυτό είναι το στοίχημά μας. Να μιλήσουμε σε ανθρώπους που δεν είχαν σχέση με την τέχνη, που δεν έμπαιναν σε γκαλερί. Μας ενδιαφέρει ο άσχετος, αυτό ακριβώς είναι το στοίχημα. Να τον φέρουμε μέχρι εδώ. Πιο δύσκολο είναι να πείσεις κάποιον να έρθει μέχρι το Γκάζι, παρά να καταλάβει τι γίνεται όταν βρεθεί μέσα. Άνθρωπος που έχει παρακολουθήσει κινηματογράφο, μουσική, αποκλείεται να μη βρει κάτι που τον ενδιαφέρει.

Πόσο μεγάλο είναι το ρίσκο;

Ξ.Κ. Σε κλίμακα δεν μετριέται. Μεταφράζεται σε εκατομμύρια. Είναι πολύ μεγάλο και είναι πολύ προσωπικό το ρίσκο για μας τους τρεις που το πήραμε μαζί. Αισθανόμαστε λίγο καλύτερα που δεν είναι ο καθένας μόνος του.

Για ποιο λόγο το κάνατε όλο αυτό; Ποιο το δικό σας όφελος;

Α.Ζ. Για μας πολλές φορές ήταν αδιέξοδο το γεγονός ότι δεν μπορούσαμε να δουλεύουμε πάνω στο αντικείμενο που θέλαμε, και δεν είμαστε οι μόνοι που το αντιμετωπίζουμε αυτό. Η ασχολία με αυτό που μας αρέσει είναι το μεγαλύτερο όφελος. Δημιουργώντας την Μπιενάλε δημιουργήσαμε και μια σειρά δραστηριότητες, ήρθαμε σε επαφή με άλλους συναδέλφους με τους οποίους συνεργαζόμαστε σε άλλα επίπεδα. Η σύντομη απάντηση είναι επειδή θέλαμε να κουνηθεί κάτι. Από κει και πέρα, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Όταν αυτό γίνεται πραγματικό, το ένα κομματάκι έρχεται και κλειδώνει πάνω στο άλλο. «Έχουμε και το σύνδρομο του Ιησού, εμείς πρέπει να τραβάμε τα βάρη του κόσμου, να τα έχουμε στις πλάτες μας» προσθέτει ο Poka-Yio.

Γιατί «Destroy Athens»;

P.Y. Για να εισαγάγεις μια πόλη η οποία είναι καινούργια και θέλεις να την προτείνεις, πρέπει να την κοιτάξεις πρώτα, δεν ξέρει ο ξένος κόσμος τι γίνεται εδώ. Δεν μπορούσαμε στην πρώτη Μπιενάλε μας να ασχοληθούμε με πράγματα εκτός πόλης. Ο τίτλος δεν είναι κυριολεκτικός, μιλάμε για μια συμβολική Αθήνα. Μπορεί να έχεις μεγαλώσει στο Μιλγουόκι, να μην έχεις βγει ποτέ απ' την Αμερική. Την Αθήνα όμως την ξέρεις, σε έχει προσδιορίσει κι αυτή ως ένα σημείο, την έχεις μάθει στο σχολείο. Η Αθήνα, όπου κι αν βρίσκεσαι, συμβολίζει κάποια πράγματα.

A.Z. Έχει να κάνει και με τον τρόπο που ξεκινήσαμε να στήνουμε όλο αυτό, εκείνο το συνθηματικό. Ήταν η αφορμή για να ξεκινήσουμε κάτι άλλο, το, ας το πούμε, δημιουργικά θυμωμένο. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι από ένα σημείο και μετά αρχίσαμε να αντιμετωπίζουμε την Αθήνα εντελώς μεταφορικά, ως μια μεταφορά για την αίσθηση ταυτότητας που αναζητεί κανείς. Όλο το σκηνικό της έκθεσης όπως στήθηκε είναι αυτή η πορεία αναζήτησης, αυτή η ιστορία.

Η έκθεση;

Α.Ζ. Διαφέρει σε πολλά απ' τις εκθέσεις που έχει συνηθίσει το κοινό. Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι είναι γραμμική. Έχει μια αρχή και ένα τέλος στο οποίο πηγαίνεις βήμα-βήμα, σε μια πορεία που έχει προδιαγραφεί πολύ αυστηρά. Βλέπεις τα έργα αυτά από μόνα τους έχουν μία δραματουργία. Εξελίσσονται στο χρόνο δηλαδή. Αυτό ευελπιστούμε. Οι ενότητες προσδιορίζονται με την ημέρα: ημέρα πρώτη, δεύτερη, τρίτη, μέχρι έκτη ημέρα και στην κάθε ημέρα το υποκείμενο περνάει από κάποια στάδια, από κάποιες μεταμορφώσεις - μια πορεία αυτογνωσίας. Μία πορεία η οποία βλέπει πάντα μπροστά της ένα αδιέξοδο. Είναι η βασική υπαρξιακή ιστορία από την αρχή ως το τέλος και ο τρόπος που έχει παρουσιαστεί είναι αρκετά πρωτότυπος. Απ' το γενικό στο ειδικό, από το πολιτικό στο εσωτερικό και το προσωπικό. Έχει μια τέτοια γραμμική πλοήγηση. Το τέλος δεν το αντιμετωπίζει σαν θάνατο. Αυτή είναι ίσως η διαφορά. Γι' αυτό και δεν υπάρχει έβδομη μέρα.

Ξ.Κ. Η Μπιενάλε είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος των art fair. Οι εκθέσεις σαν κι αυτή, οι οποίες, ακριβώς επειδή δεν είναι κερδοσκοπικές -δεν λέμε ότι δεν εντάσσονται σε ένα σύστημα διακίνησης, όλα είναι μέρος αυτού του συστήματος-, δίνουν την ευκαιρία να παραχθούν πολύ πιο φιλόδοξα πράγματα.

Adreamcometrue...

P.Y. Έχουμε έργα αρκετών Ελλήνων -χαρήκαμε πάρα πολύ που είχαμε ένα μηχανισμό παραγωγής νέων έργων- και πάρα πολλών ξένων καλλιτεχνών - τόσο μεγάλα ονόματα που όταν δέχτηκαν εκπλαγήκαμε. Ήταν άνθρωποι που θέλαμε σώνει και καλά να συνεργαστούμε μαζί τους, κατά κάποιον τρόπο είδωλά μας. Στην αρχή πας να τους ζητήσεις αυτόγραφο και μετά συνεργάζεσαι μαζί τους!

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυο νέες εκθέσεις στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ

Εικαστικά / Δυο νέες εκθέσεις στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ

Η καλλιτεχνική πρωτοπορία εκτός συνόρων και έργα που ενσωματώνουν και συνάμα απεικονίζουν φυσικά τοπία και τις απροσδιόριστες ανθρώπινες παρεμβάσεις που αυτά προδίδουν, στο νέο πρόγραμμα του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ Μαρίνα Ξενοφώντος: «Η μνήμη δεν είναι κάτι που απλώς κουβαλάμε – ενεργεί, αντιδρά και μεταβάλλεται συνεχώς»

Εικαστικά / Μαρίνα Ξενοφώντος: «Η μνήμη δεν είναι κάτι που απλώς κουβαλάμε»

Η εικαστικός μιλάει για την εγκατάσταση με την οποία θα εκπροσωπήσει στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2026 την Κύπρο, για την επιρροή της χώρας στο έργο της και για τη θέση του καλλιτέχνη στη σύγχρονη κοινωνία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το μαγευτικό, υπερβατικό σύμπαν της Yayoi Kusama προσγειώνεται στην Ευρώπη

Εικαστικά / Tα πλοκάμια και οι κολοκύθες της Yayoi Kusama προσγειώνονται στην Ευρώπη

Από τη Βασιλεία ξεκίνησε η ευρωπαϊκή περιοδεία της μεγάλης αναδρομικής έκθεσης της πιο διάσημης και πιο επιτυχημένης εν ζωή εικαστικού στον κόσμο, με περισσότερα από 300 έργα που καλύπτουν επτά δεκαετίες.
THE LIFO TEAM
Τι μυστήριο κρύβει η ιστορία της αυτοπροσωπογραφίας του Κουρμπέ;

Εικαστικά / «Ο απελπισμένος»: Ο περίφημος πίνακας του Κουρμπέ εκτίθεται ξανά μετά από 20 χρόνια

Ίσως το πιο γνωστό έργο του μεγάλου Γάλλου ζωγράφου, «Ο απελπισμένος» θα εκτεθεί στο Μουσείο Ορσέ αρχικά και έπειτα στο Μουσείο Art Mill στη Ντόχα. Ποια είναι η ιστορία του; Σε ποιον ανήκει τώρα ο πίνακας;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα έκθεση αναδεικνύει τη συμβολή των γυναικών στην τέχνη της γεωμετρικής αφαίρεσης

Εικαστικά / Έξι γυναίκες. Έξι πρωτοποριακές καλλιτέχνιδες της γεωμετρικής αφαίρεσης

Έργα των Όπυ Ζούνη, Etel Adnan, Samia Halaby, Saloua Raouda Choucair, Ebtisam Abdulaziz και Lubna Chowdhary, αποτελούν το υλικό της έκθεσης του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη που ξεκίνησε μόλις.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Όταν ο Αντώνης Μπενάκης απέδειξε ότι οι Ελληνικές ενδυμασίες είναι Υψηλή Ραπτική

Εικαστικά / Όταν ο Αντώνης Μπενάκης απέδειξε ότι οι Ελληνικές ενδυμασίες είναι Υψηλή Ραπτική

Αμέτρητες είναι οι ιστορίες που κρύβονται πίσω από την έκδοση «Ελληνικαί Εθνικαί Ενδυμασίαι», φέρνοντας στο φως την επίδραση που άσκησε η ενδυμασία στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης και στην κυρίαρχη μόδα του Μεσοπολέμου.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Και λοιπόν τι;»: Μία έκθεση στον Ταύρο «φωτίζει» το θρυλικό άλμπουμ των Εν Πλω

Εικαστικά / «Οι Εν πλω άφησαν πίσω τραγούδια που συνδέουν όσους ονειρεύονται με παρόμοιο τρόπο»

Έγιναν θρύλοι της εγχώριας μουσικής σκηνής με την κυκλοφορία ενός μόνο άλμπουμ. Μετά, εξαφανίστηκαν. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, ο Απόστολος Βασιλόπουλος και η Μαρία-Θάλεια Καρρά επιμελήθηκαν, μετά από δεκαετή έρευνα, μια έκθεση για ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ελληνικής δισκογραφίας. Mίλησαν στη LifO.
M. HULOT
Με Chryssa και Iannis Xenakis η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Εικαστικά / Με Chryssa και Ιάννη Ξενάκη η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Μέσα από 100 έργα και 40 καλλιτέχνες επιχειρείται η διερεύνηση της διεθνούς εξέλιξης του κινήματος το οποίο από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 επαναπροσδιόρισε ριζικά την έννοια του καλλιτεχνικού έργου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Εικαστικά / Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Από την έκθεση του Juergen Teller στο ολοκαίνουργιο Onassis Ready, στην ποιητική αρχιτεκτονική του Πικιώνη και στις έξι πρωτοποριακές γυναικείες φωνές της γεωμετρικής αφαίρεσης. Αυτόν τον μήνα οι λέξεις «μουσείο» και «γκαλερί» θα ακούγονται πολύ συχνά.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

Εικαστικά / Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

H έκθεση στο Μουσείο Ορσέ συγκεντρώνει 90 έργα του Αμερικανού στυλίστα ζωγράφου, εστιάζοντας στην πιο καθοριστική περίοδο του έργου του. Aνάμεσά τους και η περίφημη «Madame X», το πιο διάσημο έργο του.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Εικαστικά / Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Η έκθεση «Beato Angelico», συγκεντρώνει στο Palazzo Strozzi και στο Mουσείο του Αγίου Μάρκου στη Φλωρεντία περισσότερα από 140 έργα με δάνεια από 70 συλλογές ιδιωτών και μουσείων και φιλοδοξεί να εδραιώσει τη φήμη του Φρα Αντζέλικο ως κορυφαίου δασκάλου της Αναγέννησης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Εικαστικά / Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Πεθαίνει σαν σήμερα το 1669 ο φλαμανδός ζωγράφος Ρέμπραντ φαν Ράιν. Αυτός ο πίνακας υπήρξε η πραγματική αιτία της οικονομικής καταστροφής του καλλιτέχνη ή πρόκειται περί θεωρίας συνωμοσίας;
THE LIFO TEAM
«Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Εικαστικά / «Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Η νέα έκθεση του Μουσείου Μπενάκη, χαρτογραφεί την πορεία έντεκα Ελλήνων και Ελληνίδων εικαστικών και θέτει ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: «Σε μια πορεία πλούσια, γεμάτη ανατροπές αλλά και επαναλήψεις, ποιες ήταν οι πρωτόλειες αναζητήσεις τους, στις οποίες επέτρεψαν ακολούθως να εισχωρήσουν στις ώριμες αποφάσεις τους»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Εικαστικά / Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Μια έκθεση στο Μουσείο Γουίτνεϊ ενώνει διαφορετικές φωνές και αποκαλύπτει την άγνωστη ως τώρα τάση Αμερικανών καλλιτεχνών που στράφηκαν στον σουρεαλισμό για να εκφράσουν την ταραχώδη δεκαετία του '60.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
"Η κούνια" του Φραγκονάρ: Στο φως τα ζουμερά μυστικά και η ίντριγκα του πιο αυθάδικου έργου του ροκοκό

Εικαστικά / «Η Κούνια» του Φραγκονάρ: Τα μυστικά και η ίντριγκα του πιο αυθάδικου έργου του ροκοκό

Η περίφημη «Κούνια» με τη σκηνοθεσία της συνεύρεσης των σωμάτων και των ψυχών με τρόπο ακόλαστο, πονηρό ή ανοιχτό σε μια νέα ηθική, έργο – σταρ της περίφημης συλλογής Wallace στο Λονδίνο, αποκαταστάθηκε φέρνοντας στο φως άτακτες λεπτομέρειες που ενισχύουν την αυθάδεια του έργου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ειρήνη Παναγοπούλου

Εικαστικά / Ειρήνη Παναγοπούλου: Η μεγάλη Ελληνίδα συλλέκτρια Τέχνης μιλά στη LIFO

Η γνωστή συλλέκτρια μιλά στη LiFO για το ταξίδι της στην τέχνη μέσα από τη συγκρότηση της μεγάλης και σπάνιας συλλογής της, μέρος της οποίας θα δούμε με αφορμή την έκθεση «Fernweh ή νοσταλγία για άγνωστους τόπους».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ