«Windfall» στο Netflix: Ένα ευπρόσδεκτα ράθυμο θρίλερ οικιακής εισβολής

windfall Facebook Twitter
Το σασπένς της ταινίας προκύπτει κυρίως από το σενάριο της, από ένα εκλεπτυσμένο, παλιομοδίτικο μουσικό score και από την ένταση των ερμηνειών.
0

ΤO ΦΙΛΜ ΞΕΚΙΝΑ με εικόνες μιας έπαυλης κτισμένης σε μεσογειακό περιβάλλον και εξοπλισμένης με πισίνα. Υπάρχει κι ένας πορτοκαλεώνας γύρω της που, για όποιον έχει δει τον «Νονό», μόνο καλά μαντάτα δεν μπορεί να σημαίνει.

Η ταινία που έρχεται στο μυαλό, βέβαια, δεν είναι η εμβληματική δημιουργία του Κόπολα, που έκλεισε πριν λίγες μέρες τα 50 της χρόνια, αλλά η «Πισίνα» του Ζακ Ντερέ.

Όταν όμως ο φακός εντοπίζει το ανθρώπινο στοιχείο, αυτό τίποτα κοσμοπολίτικο δεν έχει. Πρόκειται για έναν άνδρα αμερικανικής καταγωγής, με ατημέλητα γένια, λιγδιασμένο μαλλί και ρούχα από το πανέρι, ο οποίος λιάζεται μπροστά στην πισίνα. Στη συνέχεια εισέρχεται στο εσωτερικό της έπαυλης και, όταν έρχεται η ώρα να ουρήσει, το κάνει στην ντουζιέρα.

Καθώς ετοιμάζεται να αποχωρήσει, τον βλέπουμε να σκουπίζει το πόμολο της πόρτας κι εκεί διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για διαρρήκτη. Μόνο που, λίγο πριν αφήσει το σπίτι, ακούει τους πραγματικούς ιδιοκτήτες του να έρχονται. Για κακή τύχη όλων τους, γίνεται αντιληπτός και κάπως έτσι ξεκινά ένα ψυχολογικό θρίλερ οικιακής εισβολής. 

Αν λείπει κάτι για να αναβαθμιστεί το θέαμα, είναι ένας σκηνοθέτης, ο οποίος θα μετέτρεπε τους ελάσσονες χιτσκοκισμούς του υλικού σε μείζονες με πλανοθεσία που να υπηρετεί το σασπένς και με χειραγώγηση των ρυθμών (αλλά και των θεατών).

Ο Γκοντάρ έλεγε ότι για να κάνεις μια ταινία, το μόνα υλικά που χρειάζεσαι είναι ένα κορίτσι κι ένα όπλο. Το «Windfall» έχει δύο αγόρια, ένα κορίτσι κι ένα όπλο, οπότε ξεκινά με συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι του γκονταρικού φιλμικού ιδεώδους. Το ένα αγόρι θέλει χρήματα, το άλλο αγόρι τα έχει και το κορίτσι βρίσκεται ανάμεσά τους, ως παρατηρητής και θύμα ταυτόχρονα.

Aν όπως λέγεται, κάθε ατυχία γεννά μια ευκαιρία, ο πάμπλουτος λευκός επιχειρηματίας που υποδύεται ο Τζέσε Πλέμονς την άδραξε και γι’ αυτό έγινε αυτό που είναι σήμερα, όπως επισημαίνει περιπαιχτικά στον ταξικά υποδεέστερο, ευαίσθητο (;) ληστή του Τζέισον Σέγκελ.

Το σενάριο που έγραψαν ο Τζάστιν Λάντερ και ο Άντριου Κέβιν Γουόκερ (της φήμης του «Seven») παίζει πολύ με αυτό το μοτίβο, καθώς παραθέτει αναποδιές, από τις οποίες μπορεί ανά πάσα στιγμή να προκύψει μια ευκαιρία. Για ποιον και με ποιο αντικείμενο; Έχουμε την απάντηση, αλλά δεν θέλουμε να σας χαλάσουμε την έκπληξη. 

Το σασπένς της ταινίας προκύπτει κυρίως από το σενάριο της, από ένα εκλεπτυσμένο, παλιομοδίτικο μουσικό score και από την ένταση των ερμηνειών. Ο Τζέσε Πλέμονς παραδίδει μια πολύ πιο εξωστρεφή ερμηνεία από αυτές που τον έχουμε συνηθίσει, ο Σέγκελ πραγματοποιεί μια αποκαλυπτική εμφάνιση, ενσαρκώνοντας με ζήλο την αγωνία, την απόγνωση αλλά και την απειλή που προκύπτει από αυτές και όσο για τη Λίλι Κόλινς, μη βιαστείτε να τη λογαριάσετε για αδύναμο κρίκο. Η φαινομενική απάθειά της απέναντι στα γεγονότα βασίζεται σε συνειδητή χαρακτηρολογική και ερμηνευτική επιλογή.

Αν λείπει κάτι για να αναβαθμιστεί το θέαμα, είναι ένας σκηνοθέτης, ο οποίος θα μετέτρεπε τους ελάσσονες χιτσκοκισμούς του υλικού σε μείζονες με πλανοθεσία που να υπηρετεί το σασπένς και με χειραγώγηση των ρυθμών (αλλά και των θεατών).

Τη σκηνή της νυχτερινής συζήτησης ανάμεσα στον Σέγκελ και την Κόλινς π.χ., ο Χίτσκοκ θα την έστηνε με την απουσία του Πλέμονς «παρούσα» ή θα «τεμάχιζε» συχνότερα το κάδρο στα δύο, όπως κάνει ο Τσάρλι Μακντάουελ στην εισαγωγή –και μόνο–, έτσι ώστε το σασπένς να προκύπτει από την παράλληλη δράση εντός του κάδρου. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να υπερβεί και την εγγενή θεατρικότητα του υλικού. 

plemons collins Facebook Twitter
Ο Τζέσε Πλέμονς παραδίδει μια πολύ πιο εξωστρεφή ερμηνεία από αυτές που τον έχουμε συνηθίσει και τη Λίλι Κόλινς μη βιαστείτε να τη λογαριάσετε για αδύναμο κρίκο.

Πάντως, η ευπρόσδεκτη ραθυμία του «Windfall» και η στήριξή του στον διάλογο το φέρνει εγγύτερα σε γαλλόφωνους εκπροσώπους του είδους, μόνο που το σχετικό κοινό που θα έβλεπε και θα ευχαριστιόταν το ίδιο έργο αν είχε γυριστεί στα γαλλικά, εδώ είτε θα το αποφύγει, είτε θα το δει και (μάλλον) θα είναι επικριτικό απέναντί του.

Υπάρχει μια διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα θεατών που έχει την εξής προκατάληψη: ενώ το θέαμα είναι επί της ουσίας αμερικανοτραφές, μια ιδιότητα που, όπως επισημαίνουν σε κάθε ευκαιρία, απεχθάνονται, επειδή ομιλεί τη γαλλική δεν τους ενοχλεί καθόλου. Στα μάτια τους δίνει και μια επίφαση καλλιτεχνικότητας η γαλλική γλώσσα, άλλο που στην πραγματικότητα, όταν ακούς ανθρώπους να σου λένε πόσο αγαπούν το γαλλικό σινεμά, λιγότερες είναι οι πιθανότητες να αναφέρονται στον Σαμπρόλ και στον Σοτέ και περισσότερες στο «Θεέ μου τι σου κάναμε».

Κατά τα λοιπά, φοβάμαι ότι το έργο πηγαίνει λίγο σαν αρνί στη σφαγή, καθώς ο μέσος συνδρομητής του Netflix έχει συνηθίσει σε παραγωγές με ρυθμούς προσαρμοσμένους στο σοσιαλμιντιακά σμιλεμένο attention span του. Για όποιον, όμως, ψάχνει καλαίσθητη, αβαρή, ενήλικη διασκέδαση, το «Windfall» κάνει μια χαρά τη δουλειά, έστω κι αν θα το έχει ξεχάσει μια εβδομάδα μετά.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτικές ιστορίες κάτω από τα αστέρια στο Cine Paris

Οθόνες / Ερωτικές ιστορίες κάτω από τα αστέρια στο Cine Paris

Ένα υπέροχο κινηματογραφικό αφιέρωμα στο στέκι της Πλάκας, με παλιές δόξες, όπως το «Brief Encounter» και το «Roman Holiday» αλλά και πιο σύγχρονες, όπως το κομψοτέχνημα «In the Mood for Love» και το σπαραχτικό «Cold War».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Βασίλη και Δάφνη, πώς γυρίσατε την πιο αφοπλιστική ερωτική σκηνή του ελληνικού σινεμά;

Lifo Videos / Βασίλη και Δάφνη, πώς γυρίσατε την πιο αφοπλιστική ερωτική σκηνή του ελληνικού σινεμά;

Ο βραβευμένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Βασίλης Κεκάτος, μαζί με την πρωταγωνίστριά του, Δάφνη Πατακιά, μιλούν για όσα έζησαν στα γυρίσματα της ταινίας «Οι άγριες μέρες μας» – μιας ιστορίας με χαρακτήρες που είναι «γλυκά τσογλανάκια».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
«Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Οθόνες / «Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Ένα αποκαλυπτικό ελληνικό ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει την ωμή αλήθεια για το άθλημα του bodybuilding –έναν κόσμο όπου δοκιμάζονται τα όρια σώματος και πνεύματος– έρχεται στις αίθουσες την Πέμπτη 29 Μαΐου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.