Mπιλ Κίντερ: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά»

Mπιλ Κίντερ στη LiFO: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά» Facebook Twitter
Ναι, γνωρίζεις ότι οι ταινίες πέτυχαν, αλλά μόνο όταν αρχίζεις να βλέπεις τις προσωπικές συνδέσεις που κάνουν οι άνθρωποι με αυτές καταλαβαίνεις ότι συμμετείχες σε κάτι σημαντικό.
0

Έχοντας εργαστεί για κάποιο διάστημα στο πλευρό του Φράνσις Φορντ Κόπολα και της εταιρείας του, American Zoetrope, ο Μπιλ Κίντερ μεταπήδησε στην Pixar, όπου ανέλαβε το πόστο του γενικού υπεύθυνου μοντάζ και post-production. Μέσα σε περίπου 18 χρόνια έβαλε το χεράκι του σε ταινίες όπως το «Monsters Inc.», το «Finding Nemo», το «Ratatouille», το «Wall-e», το «Up» και το «Τοy Story 3» ─ ταινίες της χρυσής περιόδου του στούντιο και των καλύτερων χρόνων μιας νεότερης γενιάς σινεφίλ, εν ολίγοις. 

Τον συναντήσαμε στο πλαίσιο του 18ου Animasyros, όπου βρέθηκε ως επίσημος καλεσμένος της Αγοράς του φεστιβάλ, και μιλήσαμε μαζί του. Μας διαφώτισε για το πώς λειτουργεί η διαδικασία του μοντάζ στο animation, μας μίλησε για τον τρόπο της Pixar, για το πόσο τον βοήθησε η θητεία του δίπλα στον Κόπολα να εκτελέσει τα καθήκοντά του στην εταιρεία και για τη δυσαρέσκειά του που το animation θεωρείται αποκλειστικά παιδικό θέαμα για πολύ κόσμο. Επίσης, μοιράστηκε μαζί μας δυο απίθανες ιστορίες, μία για τον Κόπολα και την ταινία που δεν γύρισε ποτέ και μία όπου η δουλειά του τον βοήθησε να περάσει έναν αυστηρό έλεγχο σε αεροδρόμιο. 

Ο κόσμος παρασύρεται από την πιο διαδεδομένη άποψη στην αγορά και όλο αυτό ξεκινά από την εσφαλμένη πεποίθηση ότι οι ταινίες κινουμένων σχεδίων απευθύνονται αποκλειστικά σε παιδιά. Ακόμα και τα «Looney Tunes», οι υπέροχες ταινίες με τον Μπαγκς και τον Ντάφι Ντακ, δεν φτιάχτηκαν για παιδιά. Σήμερα θεωρούνται παιδικές ταινίες, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν.

― Πιθανότατα έχετε απαντήσει σε αυτή την ερώτηση χιλιάδες φορές, αλλά οφείλω να την κάνω, καθώς ο περισσότερος κόσμος αγνοεί την απάντηση. Στις live-action ταινίες το μοντάζ ξεκινάει μετά τα γυρίσματα, ενώ στο animation είναι μια εντελώς διαφορετική διαδικασία. Μπορείτε να την περιγράψετε;
Δεν με πειράζει να την απαντήσω ξανά, άλλωστε είναι ένας καλός τρόπος για να ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας. Πολλοί νομίζουν ότι μοντάζ σημαίνει να βγάζεις τα κακά κομμάτια και να τα ξαναφτιάχνεις και ότι έτσι προκύπτει η τελική ταινία. Στην πραγματικότητα, ακόμα και στο live-action σινεμά είναι πολύ περισσότερα από αυτό. Ωστόσο, στο animation το μοντάζ γίνεται πριν καν γυριστεί η ταινία, πριν υπάρξει οποιοδήποτε καρέ. Αυτό σημαίνει πως ο μοντέρ έχει πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ιστορίας, γιατί εκείνη τη στιγμή όλα είναι ακόμα ρευστά. Υπάρχουν storyboards με μολύβι, συχνά με προσωρινούς διαλόγους, oι οποίοι μπορούν εύκολα να ξαναγραφτούν χωρίς μεγάλο κόστος. Έτσι, εγώ, ο μοντέρ, αντί να σκέφτομαι αυτό που θα κάνω ως «κόψιμο», το αντιλαμβάνομαι περισσότερο ως «χτίσιμο». 

Στο live-action σινεμά μπορείς απλώς να πας σε ένα σημείο, να στήσεις την κάμερα και ευθύς να αποκτήσεις ένα πλάνο. Στο animation όλα πρέπει να δημιουργηθούν από την αρχή και να τοποθετηθούν συνειδητά. Έτσι, ο μοντέρ λειτουργεί σαν να φτιάχνει ένα σχέδιο για το «χτίσιμο» της ταινίας και το animatic (σ.σ. χονδρικά, τα κινούμενα storyboards) εκφράζει ακριβώς αυτό το πλάνο. Και επειδή η διαδικασία είναι χρονοβόρα και δαπανηρή, δεν θέλεις ποτέ να αλλάξεις κάτι όταν ολοκληρωθεί το animation. Θα ήταν σαν να έχει ολοκληρώσει ένας αρχιτέκτονας το κτίριό του και μετά να το κοιτάξει και να πει «μου αρέσει αυτός ο τοίχος, αλλά θέλω να τον μετακινήσω ένα μέτρο πιο πέρα», κάτι που μάλλον είναι λιγουλάκι δύσκολο να γίνει (γέλια). Γι’ αυτό ο μοντέρ βοηθά να διαμορφωθεί η ταινία από τα «θεμέλιά» της.

Mπιλ Κίντερ στη LiFO: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά» Facebook Twitter
Mέσα σε περίπου 18 χρόνια έβαλε το χεράκι του σε ταινίες όπως το «Monsters Inc.», το «Finding Nemo», το «Ratatouille» και το «Wall-e».

 ― Άρα στο animation δεν υπάρχει περίπτωση να δείτε το ολοκληρωμένο cut, να σκεφτείτε ότι χρειάζεστε ένα επιπλέον πλάνο και να το προσθέσετε;
Όχι, ποτέ. Και δεν χρειάζεται κιόλας, αυτή είναι η ομορφιά του. Ο μοντέρ μπορεί να δουλέψει απευθείας με τους σεναριογράφους και τους υπόλοιπους δημιουργούς της ιστορίας και να προτείνει πράγματα. Να πει, για παράδειγμα, «τι θα γινόταν αν είχαμε ένα κοντινό εδώ;». Στην Pixar δίνεται τεράστια έμφαση στο συναίσθημα των χαρακτήρων. Έτσι, πολλά storyboards είναι απλώς σκίτσα των προσώπων με ελαφρώς διαφορετικές εκφράσεις. Είναι σύνηθες ο μοντέρ να ζητήσει το ίδιο σχέδιο με μια μικρή αλλαγή στη φορά του βλέμματος ή στην έκφραση του προσώπου, ώστε να αρχίσει να χτίζεται η αίσθηση μιας ερμηνείας, να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε την πορεία της σκέψης και των συναισθημάτων του χαρακτήρα. 

― Αναρωτιόμουν πώς αισθάνεστε όταν οι άνθρωποι αναφέρονται στο animation ως genre (είδος) αντί για format; 
Είναι λυπηρό. Ο κόσμος παρασύρεται από την πιο διαδεδομένη άποψη στην αγορά και όλο αυτό ξεκινά από την εσφαλμένη πεποίθηση ότι οι ταινίες κινουμένων σχεδίων απευθύνονται αποκλειστικά σε παιδιά. Ακόμα και τα «Looney Tunes», οι υπέροχες ταινίες με τον Μπαγκς και τον Ντάφι Ντακ, δεν φτιάχτηκαν για παιδιά. Σήμερα θεωρούνται παιδικές ταινίες, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν.

― Προβάλλονταν συνοδευτικά, πριν ξεκινήσει η μεγάλου μήκους ταινία, που συνήθως απευθύνονταν σε ενήλικες. 
Ακριβώς. Και οι ίδιοι οι δημιουργοί τα έφτιαχναν για τον εαυτό τους. Διασκέδαζαν οι ίδιοι και ταυτόχρονα ήταν και είναι πολύ διασκεδαστικά για τους ενήλικες. Ο Μπραντ Μπερντ (σ.σ. σκηνοθέτης των «Incredibles» και του «Ratatouille») ήταν ο πρώτος που άκουσα να λέει με πάθος ότι «το animation δεν είναι είδος». Αυτό το έλεγε την εποχή των «Incredibles», που ήταν μια πολύ σημαντική ταινία για την Pixar. Ήταν η πρώτη ταινία της εταιρείας με σήμανση PG, που σημαίνει ότι χρειαζόταν η έγκριση του γονιού για να την παρακολουθήσουν τα παιδιά. Κι εγώ πριν από μερικά χρόνια έκανα ένα κινηματογραφικό πρόγραμμα στο Pacific Film Archive, βασισμένο ακριβώς σε αυτήν την ιδέα: ότι το animation δεν είναι είδος, είναι κινηματογραφικό format και μπορεί να υπηρετήσει οποιοδήποτε είδος, είτε είναι γουέστερν, είτε ρομαντική κωμωδία, θρίλερ ή πολεμική ταινία. Δεν έχεις παρά να δεις πρόσφατες ταινίες όπως το «Memoir of a snail», που προβάλλεται και εδώ, στο Animasyros (σ.σ. η ταινία του Άνταμ Έλιοτ, που είδαμε την άνοιξη στις εγχώριες αίθουσες, βρισκόταν στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ). Δεν είναι παιδική ταινία. Έχει πολύ σκοτάδι και ένταση, απευθύνεται αποκλειστικά στο ενήλικο κοινό. Και φυσικά μπορούμε να πάμε πίσω, σε ταινίες όπως το «Persepolis», το «Waltz with Bashir», το «Flee», το «My life as a zucchini». Όλες αυτές είναι σπουδαίες καλλιτεχνικές ταινίες animation.

Το τρέιλερ του «Persepolis»

― Και ακόμα πιο πίσω, στις ταινίες του Ραλφ Μπάκσι, του Ρενέ Λαλού, στο «Belladonna of sadness», στο «Heavy metal».
Yπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα από το παρελθόν. Αλλά oι περισσότεροι ακόμα ταυτίζουν το animation με το «καρτούν», με θέαμα αποκλειστικά για παιδιά. Και, ξέρετε, σε έναν βαθμό αυτό είναι κατανοητό, γιατί συχνά οι παγκόσμιες καμπάνιες μάρκετινγκ από τις μεγάλες εταιρείες προωθούν αυτές τις ταινίες ως οικογενειακές ή παιδικές και ο κόσμος αφομοιώνει αυτό το μήνυμα και πιστεύει ότι έτσι είναι τα πράγματα. Στην πραγματικότητα απλώς δεν είναι εξοικειωμένος με άλλες, εξαιρετικές ταινίες, σαν αυτές που αναφέραμε.

― Για μένα η Pixar βρήκε την ιδανική ισορροπία μεταξύ του παιδικού και του ενήλικου θεάματος, όπως η κλασική Disney. Οι ταινίες της λειτουργούν κάπως σαν τη «Mary Poppins». Είναι καλές «νταντάδες» για τα παιδιά, αλλά παράλληλα προσπαθούν να θεραπεύσουν το πληγωμένο παιδί μέσα στον ενήλικο θεατή.
Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για την Pixar, και είμαι σίγουρος ότι εξακολουθεί να είναι και σήμερα που έχω φύγει από την εταιρεία: η ιδέα ότι φτιάχνουμε ταινίες για όλους. Και ναι, αν η ταινία είναι με σήμανση G, θέλεις να είναι ελκυστική για τα μικρά παιδιά. Αλλά αυτό σημαίνει ότι οι γονείς τους πιθανότατα θα τα συνοδεύουν, και θέλεις να είναι εξίσου ελκυστική και για εκείνους. Έτσι, το σενάριο σε αυτές τις ταινίες λειτουργεί σε πολλά διαφορετικά επίπεδα. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό επίτευγμα.

― Και επειδή μιλάμε για το μοντάζ, έχουν έναν διαφορετικό ρυθμό. Σκέφτομαι, για παράδειγμα, ταινίες άλλων εταιρειών, της DreamWorks, της Illumination, οι οποίες έχουν φρενήρη ρυθμό, ενώ στην Pixar υπάρχουν μεγάλες παύσεις, που σου επιτρέπουν να χωνέψεις το περιεχόμενο. Χαρήκατε που αυτό το δημιουργικό ρίσκο πέτυχε;  
Πάρα πολύ. Και νομίζω ότι οφείλεται στο γεγονός πως εκείνα τα πρώτα χρόνια της Pixar όλοι όσοι δούλευαν στις ταινίες έφτιαχναν μια ταινία που θα ήθελαν οι ίδιοι να δουν. Υπό αυτή την έννοια, δεν μας φαινόταν ριψοκίνδυνο, αν και κοιτάζοντάς το από απόσταση αντιλαμβάνομαι ότι ήταν. Ο καθένας έβαζε μέσα ό,τι ήθελε να δει στο κομμάτι που είχε αναλάβει. Φυσικά, υπήρχε και ρίσκο σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Εγώ βρέθηκα στην Pixar ακριβώς μετά την πρώτη ταινία «Toy Story», την πρώτη ταινία animation φτιαγμένη εξ ολοκλήρου με CGI. Οι δημιουργοί ήξεραν πολύ καλά ότι, αν δεν ήταν εξαιρετική, θα καθυστερούσε την εξέλιξη του CGI για πολλά χρόνια. Ο κόσμος θα έλεγε «δεν μου αρέσουν οι CGI ταινίες, γιατί είδα εκείνο το “Toy Story”». Ευτυχώς πέτυχε. Όσοι την έβλεπαν, τη λάτρευαν και ανυπομονούσαν για την επόμενη. Και στη συνέχεια εμφανίστηκαν πολλοί μιμητές, όπως η DreamWorks, που μπήκε δυναμικά στο πεδίο του ψηφιακού animation.

Mπιλ Κίντερ στη LiFO: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά» Facebook Twitter
Βρέθηκα στην Pixar ακριβώς μετά την πρώτη ταινία «Toy Story», την πρώτη ταινία animation φτιαγμένη εξ ολοκλήρου με CGI.

― Βλέπουμε όμως ότι τώρα, τρεις δεκαετίες μετά, πολλές εταιρείες επιστρέφουν στο χειροποίητο σκίτσο∙ ακόμα και η Pixar θα κάνει το πρώτο χειροποίητο animation της, το «Gatto». Πιστεύετε ότι είναι μια απόφαση που οφείλεται στη νοσταλγία;
Φαντάζομαι ότι υπάρχουν διάφοροι παράγοντες, αλλά στην περίπτωση της Pixar, αν και δεν ξέρω τίποτα για την ταινία, πιστεύω ότι έκαναν αυτή την επιλογή γιατί εκτιμούν ότι εξυπηρετεί καλύτερα την ιστορία, ίσως και για να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό. Και το βρίσκω ευπρόσδεκτο, σημαίνει ότι είναι και πάλι διατεθειμένοι να πάρουν ένα ρίσκο και να αλλάξουν την αντίληψη του κόσμου για το τι πρεσβεύει η Pixar.

― Τώρα που σας έχω εδώ, μου δίνεται η ευκαιρία να σας ρωτήσω κάτι που ήθελα χρόνια. Έχω μια θεωρία για τις ταινίες της Pixar, ότι μέχρι ενός σημείου ακολουθούσαν την εξέλιξη της ζωής του μέσου ανθρώπου. Η παιδική ηλικία στο «Toy Story», η φυγή από το σπίτι στο «A bug’s life», η είσοδος στην αγορά εργασίας στο «Monsters Inc.», η ανάληψη της γονικής ευθύνης στο «Finding Nemo» και η λειτουργία ως οικογένεια στο «Incredibles». Αναρωτιόμουν, είναι κάτι που συνέβη συνειδητά ή απλώς έτυχε;
(Μεγάλη παύση) Λοιπόν, αυτή είναι μια καταπληκτική θεωρία. Δεν νομίζω ότι την έχω ακούσει ποτέ ξανά, κάτι που μάλλον απαντά στην ερώτησή σας (γέλια). Όπως καταλαβαίνετε, δεν ήμουν προετοιμασμένος για να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Αλλά τώρα που το αναφέρατε και το σκέφτομαι, βλέπω το μοτίβο. Ενδεχομένως υποσυνείδητα να λειτουργήσαμε κάπως έτσι και το ένα να έφερε το άλλο. Δεν γεννήθηκε καμία από τις ταινίες τις οποίες επικαλεστήκατε ως μέρος ενός τέτοιου σχεδίου, αλλά πραγματικά το βρίσκω συναρπαστικό, όσο το σκέφτομαι. Είναι αστείο πόσο αλλάζει η θεώρηση των πραγμάτων όταν μεσολαβεί η απόσταση. Κοιτάζουμε πίσω, εξετάζουμε τη γενικότερη εικόνα και μπορούμε να ανακαλύψουμε μοτίβα που δεν μας είχαν περάσει ποτέ από το μυαλό, σαν αυτό που περιγράψατε. 

Mπιλ Κίντερ στη LiFO: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά» Facebook Twitter
Η ταινία «Incredibles» ήταν πολύ σημαντική για την Pixar.

― Πριν πιάσετε δουλειά στην Pixar εργαστήκατε στην American Zoetrope του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Πώς ήταν η συνεργασία με έναν καλλιτέχνη γεμάτο ιδέες, αλλά και τόσο συγκεντρωτικό; 
Ήταν υπέροχη. Έμαθα πάρα πολλά. Η πιο σημαντική εμπειρία που είχα εκείνη την περίοδο ήταν όταν έκανα ένα animatic του πρωτότυπου σεναρίου του για τον «Πινόκιο». Είχε γράψει ένα σενάριο για τον «Πινόκιο» στις αρχές του ’90 και προσέλαβε αρκετούς καλλιτέχνες storyboard από την Disney. Τους έφερε να δουλέψουν σε έναν αχυρώνα στο κτήμα του στη βόρεια Καλιφόρνια. Περάσαμε εκεί όλο το καλοκαίρι. Ο Κόπολα ήταν πάντα οραματιστής. Ήθελε να χρησιμοποιεί storyboards και βίντεο για να προ-οπτικοποιήσει την ταινία που θα γύριζε. Συχνά ξεκινούσε με κάτι σαν «ραδιοφωνικό θεατρικό»: μάζευε ηθοποιούς γύρω από ένα τραπέζι, έκαναν ανάγνωση του σεναρίου και εκείνος το άκουγε, το φανταζόταν και το έγραφε ξανά και ξανά. Ο «Πινόκιο» που σας ανέφερα δεν προοριζόταν για ταινία animation. Θα ήταν live-action με μερικά στοιχεία CGI και χειροποίητου animation. Αλλά ήθελε να κάνει storyboards για ολόκληρη την ταινία, όπως είχε κάνει και σε άλλες δουλειές του. Στον «Δράκουλα», για παράδειγμα, είχε δημιουργήσει πάρα πολλά storyboards. Aποκαλούσε όλη αυτήν τη διαδικασία «score». Η ιδέα του ήταν να προ-οπτικοποιήσει την ταινία σαν προσχέδιο που λειτουργούσε όπως μια μουσική παρτιτούρα, με ενδείξεις που μπορούν να ακολουθήσουν μετά οι «μουσικοί» για να φτιάξουν την ταινία.

― Eνδιαφέρον που το λέτε, γιατί έβλεπα ξανά το «Tucker: The man and his dream» πριν από μια βδομάδα και σκεφτόμουν ότι, ενώ δεν υπάρχουν τραγούδια και χορευτικά, ο ρυθμός και ο τρόπος της ταινίας παραπέμπουν σε μιούζικαλ. Και ο «Δράκουλας», που ήρθε μετά, είναι σαν όπερα.
Αν με ρωτάτε, νομίζω πως πάντα είχε τη μουσική στο μυαλό του. Προερχόταν από το θέατρο και το μιούζικαλ, ο πατέρας του ήταν συνθέτης, ήταν μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Οπότε είναι λογικό να βγαίνουν αυτές οι επιρροές με τέτοιον τρόπο στο σινεμά του. Είπαμε, είναι ένας πρωτοποριακός καλλιτέχνης. Για να επανέλθω στον «Πινόκιο», σχεδιάσαμε τελικά τα storyboards και το κάναμε όλο ψηφιακά, κάτι που δεν είχε ξαναγίνει. Ήταν ενθουσιασμένος με το πείραμα. Είχε ήδη δουλέψει πολύ τη δεκαετία του ’70 και του ’80 με το βίντεο, εκμεταλλευόμενος την αμεσότητά του και τη δυνατότητα του ψηφιακού μοντάζ.

Mπιλ Κίντερ στη LiFO: «Oι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν είναι μόνο για παιδιά» Facebook Twitter
Tο «Monsters, Inc.» είναι μια υπέροχη ταινία.

― Αναφέρεστε στο «One from the heart»;
Ακριβώς. Αν δείτε το υλικό στο DVD, υπάρχουν πολλά παρασκήνια με τις ηλεκτρονικές μεθόδους storyboard που είχε αναπτύξει και είναι πραγματικά εξαιρετικά. Ο «Πινόκιο» ήταν η εξέλιξη όλων αυτών των ιδεών στην ψηφιακή εποχή. Από εκεί έμαθα πολλά, παρακολουθώντας τον να σκηνοθετεί και να οραματίζεται την ταινία με αυτόν τον τρόπο, παρουσιάζοντάς τη στους υπεύθυνους της Columbia ως ολοκληρωμένο story reel. Δυστυχώς, το πρότζεκτ κόλλησε σε νομικές διαμάχες με τη Warner Brothers.

― Είχαν κι εκείνοι «Πινόκιο» στα σκαριά;
Όχι ακριβώς. Η Warner ισχυριζόταν ότι είχε τα δικαιώματα για την επόμενη ταινία του Κόπολα, αλλά δεν ήθελε να κάνει τον «Πινόκιο». Εκείνος όμως ήθελε, και η Columbia έλεγε «θα θέλαμε πάρα πολύ να κάνουμε την ταινία μαζί σου». Έτσι ξεκίνησε μια νομική διαμάχη, την οποία ο Kόπολα τελικά κέρδισε. Μάλιστα, αποζημιώθηκε με 80 εκατομμύρια δολάρια επειδή δεν γύρισε τον «Πινόκιο». Ίσως είναι τα περισσότερα χρήματα που κέρδισε ποτέ ένας καλλιτέχνης για να μη γυρίσει μια ταινία (γέλια).

Pinocchio Official Trailer

― Αλήθεια;
Ναι, ήταν μια καλή μέρα για εκείνον, υποθέτω. Βέβαια νομίζω ότι ήθελε πραγματικά να κάνει την ταινία και ίσως είναι κρίμα που δεν προχώρησε. Ωστόσο, αυτή η εμπειρία με βοήθησε όταν γνώρισα τους ανθρώπους της Pixar, οι οποίοι μόλις είχαν ολοκληρώσει το πρώτο «Toy Story». Εγώ ερχόμουν από κάτι που θεωρούσα «πείραμα». Ήταν κι εκείνοι στη βόρεια Καλιφόρνια και είχαμε τόσα να συζητήσουμε, γιατί και το «Toy Story» είχε μονταριστεί ψηφιακά – κάτι εντελώς ανορθόδοξο για την εποχή, αφού τόσο στην Disney όσο και στα υπόλοιπα στούντιο το animation γινόταν ακόμα με παραδοσιακές μεθόδους. Έτσι, η εμπειρία μου με τον Kόπολα αποδείχτηκε πολύτιμη και είχα κάτι ουσιαστικό να συνεισφέρω στην Pixar.

― Δεδομένου ότι κι εκείνοι πειραματίζονταν.
Ακριβώς. Ήθελαν να ξεπεράσουν τα όρια του ψηφιακού. Ήταν μια καταπληκτική περίοδος. Σήμερα όλα αυτά θεωρούνται αυτονόητα, μπορείς να μοντάρεις την ταινία σε ένα laptop. Κανείς δεν σκέφτεται πόσο δύσκολο ήταν τότε. Εγώ όμως έζησα αυτήν τη μετάβαση από το αναλογικό στο ψηφιακό μέσα στην καριέρα μου.

― Δεν μπορώ να φανταστώ το άγχος όταν κάτι δεν λειτουργούσε.
Ναι, πολλές φορές ήταν σαν να περπατάς στον πάγο. Αλλά, ταυτόχρονα, αυτό το έκανε συναρπαστικό.

― Αν έπρεπε να επιλέξετε ένα αγαπημένο πρότζεκτ στο οποίο δουλέψατε στην Pixar, ποιο θα ήταν και γιατί;
Aχ, είναι πολύ δύσκολο να διαλέξω. Μια άλλη μέρα ίσως έδινα μια άλλη απάντηση, αλλά σήμερα θα επιλέξω το «Monsters, Inc.», επειδή είναι μια υπέροχη ταινία. Βέβαια, πολλές από τις ταινίες εκείνης της εποχής είναι τέτοιες. Αλλά για μένα προσωπικά ήταν μια στιγμή στην οποία, ενώ ακόμα ανακαλύπταμε πράγματα, ταυτόχρονα αρχίζαμε να νιώθουμε ότι ξέρουμε λίγο καλύτερα πώς πρέπει να τα κάνουμε. Είχαμε ήδη γυρίσει το «A bug’s life» και το «Toy Story 2» και ο ψηφιακός κινηματογράφος ήταν προ των πυλών. Ήταν συναρπαστικό να σκεφτόμαστε ότι μπορούσαμε να προβάλλουμε εικόνες φτιαγμένες ψηφιακά απευθείας σε ψηφιακές οθόνες, χωρίς να περνάμε από την απογοητευτική, ακριβή και επιβαρυντική για το περιβάλλον διαδικασία του φιλμ. Ήταν πραγματικά μια απίστευτη εποχή. 

Θυμάμαι ένα ταξίδι στην Ευρώπη για την προώθηση του «Finding Nemo», που θα ήταν η επόμενη ταινία μας. Περνούσα από τον έλεγχο στο Λονδίνο και ήταν πολύ αυστηρός, λόγω της εποχής. Με σταμάτησαν και με ρώτησαν: «Τι δουλειά κάνεις;». Απάντησα ότι είμαι κινηματογραφιστής. «Έχεις δουλέψει σε κάτι που ξέρουμε;» ρώτησαν. Ο υπάλληλος έδειχνε πολύ σκληρός, ομολογώ ότι τρόμαξα και ανησύχησα. Του απάντησα ότι δουλεύω σε μια ταινία που λέγεται «Finding Nemo», αλλά δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα. Παρέμεινε ανέκφραστος και με ρώτησε με αυστηρό τόνο «και ποια ήταν η τελευταία σου ταινία;» κι εγώ του απάντησα «μια που λέγεται “Monsters, Inc.”». Και τότε αυτός ο τεράστιος, βλοσυρός φύλακας μαλάκωσε, χαμογέλασε πλατιά, μου είπε «μπράβο, φίλε» και με άφησε να περάσω. Ήταν καλύτερο και από διαβατήριο το ότι είχα δουλέψει στο «Monsters Inc.». Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι έχουμε επηρεάσει ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες σε όλο τον κόσμο. Ναι, γνωρίζεις ότι οι ταινίες πέτυχαν, αλλά μόνο όταν αρχίζεις να βλέπεις τις προσωπικές συνδέσεις που κάνουν οι άνθρωποι με αυτές καταλαβαίνεις ότι συμμετείχες σε κάτι πιο σημαντικό. Και είναι πανέμορφο να βρίσκεσαι με αυτούς τους ανθρώπους από διαφορετικά μέρη και να μιλάς μαζί τους για τις ταινίες, γιατί ο καθένας έχει τη δική του οπτική. Είναι κι αυτός ένας σημαντικός λόγος που γυρίζουμε ταινίες: για να επικοινωνήσουμε.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Αν έχω αληθινούς φίλους; Ρώτα με ένα λεπτό πριν πεθάνω»

Lifo Videos / «Αν έχω αληθινούς φίλους; Ρώτα με ένα λεπτό πριν πεθάνω»

Ο Monozim, κατά κόσμον Ορέστης Μπαρσάκης, μιλά για τους δύο άξονες της δημιουργίας του –τη μουσική και το animation– και τη μοναχική πορεία που ακολουθεί, για τη δυσπιστία του απέναντι στις δισκογραφικές, καθώς και για τη δυσκολία βαθιάς σύνδεσης με τους ανθρώπους γύρω του.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
«Ne Zha 2»: Κινεζικό blockbuster σπάει κάθε ρεκόρ και είναι έτοιμο να κατακτήσει τη Δύση

Πολιτισμός / «Ne Zha 2»: Κινεζικό blockbuster σπάει κάθε ρεκόρ και είναι έτοιμο να κατακτήσει τη Δύση

Το «Ne Zha 2» συνδυάζει παραδοσιακά στοιχεία από την κινεζική μυθολογία με μοντέρνα αφήγηση και προηγμένα εφέ, προσεγγίζοντας τόσο το οικογενειακό κοινό όσο και τη νέα γενιά θεατών
LIFO NEWSROOM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ έπαιξε σε 120 ταινίες. Σε αυτές τις 10 ξεπέρασε τον εαυτό της

Οθόνες / Η Ιζαμπέλ Ιπέρ έπαιξε σε 120 ταινίες. Σε αυτές τις 10 ξεπέρασε τον εαυτό της

Με αφορμή το αφιέρωμα που ετοίμασε το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για μία από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς της εποχής μας, επιλέγουμε 10 ταινίες της, στις οποίες έχει αποτυπωθεί η τεράστια υποκριτική της δυναμική και η ικανότητά της να μεταμορφώνεται εσωτερικά με κάθε ρόλο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βιμ Βέντερς: Τι θα δούμε στο μεγάλο αφιέρωμα που έρχεται στη Στέγη

Οθόνες / Βιμ Βέντερς: Τι θα δούμε στο μεγάλο αφιέρωμα που έρχεται στη Στέγη

Ένα μοναδικό μεγάλο αφιέρωμα στον σπουδαίο δημιουργό για ένα τριήμερο σε όλους τους χώρους της Στέγης, με προβολές των ταινιών του, ένα masterclass και μια συζήτησή του με την Αφροδίτη Παναγιωτάκου στην Κεντρική Σκηνή.
M. HULOT
Steve Blame: «Το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή είναι να παραμένεις καλός άνθρωπος»

Οθόνες / Steve Blame: «Το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή είναι η καλοσύνη»

Υπήρξε από τις πιο αναγνωρίσιμες διεθνώς τηλεοπτικές περσόνες, όντας ο κεντρικός παρουσιαστής του MTV. Σήμερα ο 66χρονος τηλεοπτικός παραγωγός, συγγραφέας και σεναριογράφος ζει πλέον μόνιμα στην Αθήνα, όμως ο έρωτας με την Ελλάδα κρατάει από πολύ παλιά. Ο Steve Blame αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Oι 10 Καλύτερες Ελληνικές Ταινίες των ‘20s μέχρι τώρα

Η λίστα / Oι 10 καλύτερες ελληνικές ταινίες των '20s μέχρι τώρα

Ποιες ελληνικές ταινίες της τρέχουσας δεκαετίας έχουν ξεχωρίσει μέχρι στιγμής; Ρωτήσαμε 20 κριτικούς κινηματογράφου, ανθρώπους του ευρύτερου κινηματογραφικού χώρου και αθεράπευτους σινεφίλ και σας παρουσιάζουμε το top 10 που προέκυψε μέσα από το συναρπαστικό, σύνθετο μωσαϊκό του σύγχρονου ελληνικού σινεμά.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να εξηγήσω απόλυτα γιατί επιστρέφω διαρκώς εκεί»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Επιστρέφοντας, μπορεί να πιάσουμε πάλι το νήμα»

Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος μας μιλά για το χωριό όπου γεννήθηκε, το Αρματολικό στη νότια Πίνδο, αλλά και για το νέο του ντοκιμαντέρ, «Τα τέρματα του Αυγούστου», που διαδραματίζεται εκεί.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει τα πιο ψαγμένα αφιερώματα

Οθόνες / Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει τα πιο ψαγμένα αφιερώματα

Από μια ρετροσπεκτίβα στην Ιζαμπέλ Ιπέρ μέχρι έναν πλήρη οδηγό του έργου του Γιώργου Τσεμπερόπουλου και από το spotlight στον Μαρσέλ Πανιόλ μέχρι μια ανατρεπτική ματιά στην έννοια του plot twist, οι θεματικές ενότητες του φεστιβάλ διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Γιούλη Τσαγκαράκη: «Κάθε σπίτι έχει τον δικό του Νετανιάχου, τον δικό του Τραμπ»

Οθόνες / Γιούλη Τσαγκαράκη: Η θεία Σταματίνα από τις «Σέρρες» του Γιώργου Καπουτζίδη μιλά στη LifO

Η ταλαντούχα ηθοποιός με τον ρόλο της ίντερσεξ θείας έσπασε ταμπού και άνοιξε ξανά μια σειρά συζητήσεων για το φύλο, την LGBTQI+ κοινότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πώς ετοιμάστηκε για το ρόλο; Πώς βλέπει τις αντιδράσεις;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Τι θα δούμε στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Σινεμά / Τι θα δούμε στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Η νέα ταινία της Ιζαμπέλ Ιπέρ, φιλμ που έρχονται από τις Κάννες, πρεμιέρες, οι μικρού μήκους του Γιώργου Τσεμπερόπουλου και οι ελληνικές συμμετοχές των διαγωνιστικών τμημάτων είναι μερικοί από τους λόγους που θα μας στείλουν και φέτος στις αίθουσες του αγαπημένου κινηματογραφικού θεσμού.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Το αμερικανικό σινεμά δίνει τη μία μάχη μετά την άλλη

Pulp Fiction / Το αμερικανικό σινεμά δίνει τη μία μάχη μετά την άλλη

Προτροπή για αντίσταση ή παραίνεση για τρομοκρατία; Το αριστούργημα του Πολ Τόμας Άντερσον «Μια μάχη μετά την άλλη», οι εξαιρετικές πρόσφατες αλληγορίες «Weapons» και «Eddington», αλλά και οι αξέχαστες κινηματογραφικές αναφορές τους απασχολούν τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο και τον αρχισυντάκτη της LiFO Γιάννη Πανταζόπουλο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Επιτρέπεται να θαυμάζουμε σήμερα τη Λένι Ρίφενσταλ;

Ιδέες / Επιτρέπεται να θαυμάζουμε σήμερα τη Λένι Ρίφενσταλ;

Με αφορμή το νέο ντοκιμαντέρ για μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες του 20ού αιώνα, ξαναθυμόμαστε τι είχαν απαντήσει στη LiFO οι Πέπη Ρηγοπούλου, Θωμάς Μοσχόπουλος, Δημήτρης Στεφανάκης, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Πάνος Κούτρας και Θεόφιλος Τραμπούλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Boots»: Μια σειρά για το τι σημαίνει «να είσαι gay στον στρατό»

Οθόνες / «Boots»: Kάτι καλό θα κάνει αυτή η σειρά για να την αποκαλούν «woke σκουπίδι»

H τηλεοπτική σειρά οκτώ επεισοδίων του Netflix, που έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις, προσεγγίζει με μοναδικό και συγκινητικό τρόπο το θέμα της ομοφοβίας στον στρατό. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ειρήνη Παπά μέσα από 9 ταινίες και 1 ντοκιμαντέρ

Οθόνες / Ειρήνη Παπά: Οι σημαντικότερες ταινίες της για ένα πενθήμερο στην Ταινιοθήκη

Την αποκάλεσαν «Καρυάτιδα», συνέβαλε στο να φτάσει το αρχαίο δράμα στο Χόλιγουντ, υπήρξε μια αληθινή σταρ. Αυτή την εβδομάδα μπορούμε να δούμε ξανά την «Αντιγόνη», τις «Τρωάδες», το «Ζ» και άλλες ταινίες που η Ειρήνη Παπά σφράγισε με την ερμηνεία της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Daily / Η αιώνια και οικουμενική θεία Μπεμπέκα

Η αναγγελία του θανάτου της Άννας Κυριακού προκάλεσε βαθιά συγκίνηση και θλίψη καθώς πολλοί έμοιαζαν να πενθούν όχι τόσο την απώλεια της ίδιας της ηθοποιού όσο του χαρακτήρα της στις «Tρεις Χάριτες», κι ας έχουν περάσει τρεις δεκαετίες από τότε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ανδρέας Αποστολίδης, συγγραφέας, σκηνοθέτης

Οι Αθηναίοι / Ανδρέας Αποστολίδης: «Πλέον το αστυνομικό μυθιστόρημα ανθεί ως παραγωγή, αλλά δεν ανανεώνεται»

Επί δικτατορίας σχετιζόταν με παράνομες οργανώσεις και έφτασε να κατηγορηθεί ως ηθικός αυτουργός της κατάληψης του Πολυτεχνείου. To ταξίδι του με την αστυνομική λογοτεχνια ξεκίνησε με μια μετάφραση του Ρέιμοντ Τσάντλερ. Σειρά πήραν η Χάισμιθ, ο Ελρόι και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς. Μετά, έγραψε τα δικά του μυθιστορήματα, ασχολήθηκε με την αρχαιοκαπηλία και το ντοκιμαντέρ. O Ανδρέας Αποστολίδης αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ