«Η ζωή μου έχει δύο άξονες: το animation και τη μουσική. Είναι και τα δύο εξίσου σημαντικά για μένα και προσπαθώ να τα κάνω κεντρικό κομμάτι της καθημερινότητάς μου, να ζήσω μέσα από αυτά. Το όνομα “Monozim” είναι μια λέξη από τη διάλεκτο της Νέας Αρτάκης, της πόλης όπου μεγάλωσα στην Εύβοια. Σημαίνει “μόνος μου” και το διάλεξα γιατί με αντιπροσωπεύει. Είναι απλό, αυτονόητο και κουβαλάει κάτι από τις ρίζες μου – μου αρέσει όταν οι άνθρωποι τις εντάσσουμε στην τέχνη μας.
Είμαι μόνος μου σε ό,τι αφορά τη δημιουργία. Ναι, πλέον κάνω συνεργασίες, αλλά όταν πρόκειται για την πρώτη ύλη –τη σύνθεση, την παραγωγή– είμαι μόνος. Σπούδασα στη Σύρο και ήταν πολύ δύσκολο να βρω άτομα που να έχουν τα ίδια μουσικά ακούσματα ή να κάνουν το είδος που με ενδιαφέρει. Οπότε, εκ των πραγμάτων, έμαθα να λειτουργώ μόνος.
Αν έπρεπε να πω κάτι για τη μουσική μου, θα έλεγα πως είναι “funky”. Από εκεί και πέρα, πειραματίζομαι: βάζω στοιχεία από electronica, synth ήχους, τώρα ετοιμάζω και κάτι πιο ραπ. Δεν έχω συγκεκριμένο πλαίσιο, αφήνομαι στην αίσθηση. Η δημιουργία είναι το μόνο κομμάτι όπου νιώθω πλήρης.
Στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, τα πράγματα είναι αλλιώς. Δεν νιώθω συχνά βαθιά σύνδεση – τουλάχιστον όχι όπως τη φαντάζομαι ή την περιμένω. Πλέον, το έχω συνηθίσει, αλλά δεν σημαίνει πως το έχω αποδεχτεί. Δεν ξέρω αν μπορώ να εμπιστευτώ. Είμαι όμως ανοιχτός στο ενδεχόμενο αυτό να αλλάξει στο μέλλον.
Ονειρεύομαι να ζήσω από τη μουσική. Θέλω να με στηρίζει, να με ακολουθεί και να με συντηρεί. Δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να μπω στον κόσμο των δισκογραφικών – έχω ενστάσεις, είμαι καχύποπτος. Προτιμώ να μείνει καθαρό αυτό που κάνω, να φτάσει στον κόσμο όπως το νιώθω.
Η έμπνευσή μου έρχεται σχεδόν πάντα από κάτι αρνητικό. Δεν γράφεις τραγούδι όταν είσαι ευτυχισμένος – τότε απλώς ζεις τη στιγμή. Αλλά όταν κάτι δεν πάει καλά, έχεις ανάγκη να το εκφράσεις. Κάποιοι λένε ότι αν σου δοθεί όλη η ευτυχία, κάπου αλλού θα νιώσεις το κενό. Προσωπικά, ένιωσα πολλές φορές έλλειμμα ευτυχίας. Κι αυτό, με έναν τρόπο, γίνεται δημιουργία.
Βλέπω γύρω μου μια κρίση – ανθρώπινη, υπαρξιακή. Οι παρέες υπάρχουν, αλλά οι βαθιές φιλίες; Δεν ξέρω αν έχω αληθινούς φίλους. Η φιλία πρέπει να είναι αμφίδρομη. Αν με ρωτήσεις ένα λεπτό πριν πεθάνω, ίσως τότε μπορέσω να σου απαντήσω».
