Έρωτας και μνήμη: Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών Facebook Twitter
Αν σήμερα η ταινία εξακολουθεί να είναι ερωτικά relevant, οφείλεται στο γεγονός ότι ο Κάουφμαν δεν πιστεύει στις αδελφές ψυχές, στους larger than life έρωτες που τροφοδότησαν επί αιώνες τη ρομαντική μυθοπλασία.
0

Αν μια εξωγήινη φυλή προσπαθούσε να εξακριβώσει ποιες ταινίες ξεχώρισε η ανθρωπότητα από έναν και πλέον αιώνα κινηματογράφου και μελετούσε το υλικό των πρώτων χρόνων εδραίωσης των social media, θα κατέληγε σε τρεις: την Amelie, το V for Vendetta και την Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού. Η πρώτη κάνει αραιές εμφανίσεις πια, το score του Γιαν Τίρσεν σταμάτησε να ακούγεται παντού, αν και ξέρουμε ότι θα επανέλθει όταν χρειαστούμε ξανά την καρτποσταλική Μονμάρτρη. Η δεύτερη εξαφανίστηκε εντελώς, ανέλαβαν άθελά τους τα Minions τον ρόλο του σοσιαλμιντιακού επαναστάτη απέναντι στους «πέντε Μασόνους που κυβερνούν τον κόσμο» κι έτσι δεν ήταν πια απαραίτητη. Η Αιώνια Λιακάδα επιμένει.

Πέρα από την εξωκινηματογραφική ζωή της στα social media, η δημιουργία των Μισέλ Γκοντρί και Τσάρλι Κάουφμαν παραμένει στην κινηματογραφική επικαιρότητα και εξακολουθεί να κερδίζει οπαδούς. Αυτό οφείλεται εξίσου στην ανεξάντλητη δημιουργικότητα του πρώτου, στον κυνισμό του δεύτερου και στο γεγονός ότι ελαχιστοποιήθηκαν οι ρομαντικές ταινίες που μπόρεσαν να διεισδύσουν τόσο βαθιά στο συλλογικό ασυνείδητο τα χρόνια που ακολούθησαν – και ελαχιστοποιήθηκαν και οι ρομαντικές ταινίες που παράγονται, μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ο έρωτας είναι βασική θεματική της ταινίας, μα όχι κυρίαρχη. Η μνήμη έχει την πρωτοκαθεδρία και ο έρωτας εξερευνάται υπό το πρίσμα της.

Λίγοι το θυμούνται, αλλά το παρόν της δράσης της ταινίας, η πρώτη σκηνή της δηλαδή, εκτυλίσσεται τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Ο Τζόελ, ένας εμφανώς καταθλιπτικός σαραντάρης, δηλώνει άρρωστος για να αποφύγει τη δουλειά, παίρνει το τρένο μέχρι το Μοντόκ, νιώθει μόνος και αναπολεί μια πρώην του, τη Ναόμι. Στο τρένο του γυρισμού γνωρίζει την Κλέμενταϊν, μια υπάλληλο βιβλιοπωλείου, η οποία τον προσκαλεί στο διαμέρισμά της. Μην τα πολυλογούμε, σύντομα θα μάθουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο Τζόελ και η Κλέμενταϊν γνωρίζονται για…πρώτη φορά, καθώς η ταινία έχει στοιχεία επιστημονικής φαντασίας.

Στο σύμπαν της, μέσω μιας διαδικασίας που επινόησε ένας νευροχειρούργος –ο Τομ Γουίλικινσον, που χάσαμε πριν μερικές εβδομάδες– μπορείς να διαγράψεις έναν άνθρωπο εντελώς από τη μνήμη σου με μια απλή επεμβατική διαδικασία. Ο Τζόελ και η Κλεμεντάιν, λοιπόν, έβγαιναν για δυο χρόνια και η σχέση τους πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, με αποτέλεσμα μετά από έναν μεγάλο καυγά τους εκείνη να εξαφανιστεί, αποφασίζοντας να τον διαγράψει εντελώς από τη μνήμη της. Μόλις ο Τζόελ το μαθαίνει, καταρρακώνεται και αποφασίζει να πράξει το ίδιο. Κατά τη διάρκεια της «επέμβασης», παρακολουθούμε στάδια της σχέσης τους, από το τέλος προς την αρχή.

Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών Facebook Twitter
Όχι, ο Τζόελ και η Κλέμενταϊν δεν αποτελούν ζευγάρι προγραμματισμένο να είναι (και να ξαναείναι) μαζί από μια απώτερη δύναμη.

Πρόκειται για το γέννημα ενός ευτυχούς καλλιτεχνικού γάμου, εκείνου των Μισέλ Γκοντρί και Τσάρλι Κάουφμαν. Ο πρώτος βρήκε στο σενάριο του δεύτερου το περιεχόμενο που έλειψε από επόμενες δημιουργίες του, κι ο δεύτερος έναν άνθρωπο που θα εικονογραφήσει τις μυριάδες ανησυχίες του και τις αυτοψυχαναλυτικές τους διακλαδώσεις με οπτικά ευρήματα, θα τις βάλει σε σειρά και θα τις περάσει από ένα πιο αισιόδοξο φίλτρο.

Αν ο Κάουφμαν διασκεύαζε ποτέ το «Κοριτσάκι με τα σπίρτα», στο τελευταίο του όραμα η γιαγιά του δεν θα το έπαιρνε αγκαλιά να πετάξουνε παρέα, αλλά θα του έλεγε ότι ο «κόσμος μας είναι σκατά και η μάνα σου δεν σε ήθελε ποτέ της, αλλά χαίρομαι που θα πεθάνεις, γιατί θα ησυχάσεις επιτέλους, και να ξέρεις ότι δεν πειράζει που είσαι μόνη μες στο κρύο, όλοι μας μόνοι πεθαίνουμε». Δεν υπερβάλλουμε, κατά κάποιον τρόπο έχει κάνει όντως αυτή την ταινία, αλλά δεν θα επεκταθούμε, θα ήταν ένα spoiler αχρείαστο για τις ανάγκες του παρόντος.

Καθώς ο Τζόελ στα μισά της διαδικασίας αλλάζει γνώμη και, ναρκωμένος, προσπαθεί να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται από τις αναμνήσεις του με την Κλέμενταϊν, πινακίδες και βιβλία αδειάζουν, πρόσωπα γίνονται άμορφα και συνομιλίες παραμορφώνονται – δείτε την ταινία με το καλύτερο δυνατό ηχοσύστημα.

Μέσα από χειροποίητα τρικ μπροστά στον φακό και όχι στο post-production, καθώς χρησιμοποιήθηκαν ελάχιστα ψηφιακά εφέ, με ευφάνταστες χειροτεχνίες και ιδιοφυείς μεταβάσεις από το ένα μέρος στο άλλο –πραγματικό έγκλημα η απουσία της Βάλντις Οσκαρσντότιρ από τις υποψηφιότητες του Όσκαρ Μοντάζ εκείνης της χρονιάς– ο Γκοντρί μάς βάζει στο μυαλό του ήρωα και δημιουργεί μια συναρπαστική, σύνθετη αφήγηση που δεν ξεχνά ποτέ το συναισθηματικό σημείο αναφοράς της, δεν χάνεται στον σουρεαλισμό και στην παραδοξότητα.

Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών Facebook Twitter
Μετά από μεγάλους χωρισμούς κι από στενάχωρες ή/και τραυματικές εμπειρίες, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μάς ωθεί στην αναζήτηση της λήθης.

Επίσης, το score του Τζον Μπράιον, από τα πιο πολυακουσμένα της δεκαετίας, έρχεται για να ενώσει το συναισθηματικό με το παράδοξο και να δώσει στο αμερικανικό indie το μουσικό του ιδίωμα για την επόμενη δεκαετία. Και, φυσικά, πολλά οφείλονται στο πρωταγωνιστικό ζεύγος.

Ο Τζιμ Κάρεϊ είχε περάσει ένα καταθλιπτικό επεισόδιο πριν ξεκινήσει τα γυρίσματα, αυτό είναι κοινή γνώση πια, κι έτσι θα δεις πολλούς να γράφουν ότι εκεί οφείλεται η μετρημένη του ερμηνεία, η κατάδυσή του στην εσωστρεφή, μελαγχολική φύση του χαρακτήρα. Κι όμως, ο Κάρεϊ ήθελε αρκετές φορές να δώσει πολλά παραπάνω, να αφεθεί να οργιάσει, και ο Γκοντρί τον έβαζε να αφαιρεί, να αφήσει στην άκρη όλα τα συνήθη «κόλπα» του. Ακόμα και στις σκηνές που υποδύεται ως ενήλικος τον πεντάχρονο Τζόελ, δεν υπάρχει ίχνος από τη γνώριμη, μανιακή του περσόνα, δεν έχουμε ξαναδεί τέτοιον τύπο ερμηνείας από αυτόν στο σύνολο της φιλμογραφίας του.

Και, έπειτα, η Κέιτ Γουίνσλετ έρχεται για να φέρει αλήθεια σε έναν χαρακτήρα που στα χαρτιά φάνταζει υπόδειγμα εκκεντρικότητας, στα χέρια μιας άλλης ηθοποιού θα μπορούσε να γίνει απλά η «κοπέλα που αλλάζει μαλλί ανάλογα με τη διάθεσή της», όχι ολοκληρωμένος χαρακτήρας, αλλά μια σειρά από ανακυκλούμενα τικ, κι έτσι θα χανόταν η δυναμική ζεύγους ανάμεσά τους και, μαζί της, η δύναμη και η γοητεία της ταινίας.

Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών Facebook Twitter
Η Κέιτ Γουίνσλετ έρχεται για να φέρει αλήθεια σε έναν χαρακτήρα που στα χαρτιά φάνταζει υπόδειγμα εκκεντρικότητας, στα χέρια μιας άλλης ηθοποιού θα μπορούσε να γίνει απλά η «κοπέλα που αλλάζει μαλλί ανάλογα με τη διάθεσή της».

Μιλώντας για τη γοητεία της, αν σήμερα, ακριβώς είκοσι χρόνια από την αμερικανική πρεμιέρα της, η ταινία εξακολουθεί να είναι ερωτικά relevant, οφείλεται στο γεγονός ότι ο Κάουφμαν δεν πιστεύει στις αδελφές ψυχές, στους larger than life έρωτες που τροφοδότησαν επί αιώνες τη ρομαντική μυθοπλασία – και αποτέλεσαν αιτία κι αφορμή αναζήτησης του μεγάλου «δράματος» για πολλούς από εμάς.

Όχι, ο Τζόελ και η Κλέμενταϊν δεν αποτελούν ζευγάρι προγραμματισμένο να είναι (και να ξαναείναι) μαζί από μια απώτερη δύναμη. Είναι, όμως, δυο άνθρωποι που καθένας τους απαντά σε μια σειρά από ερωτήματα και ανάγκες του άλλου –στις σκηνές της παιδικής ηλικίας του Τζόελ αυτό καθίσταται (παραπάνω από) σαφές– και νιώθουν έλξη. Ο έρωτας είναι βασική θεματική της ταινίας, μα όχι κυρίαρχη. Η μνήμη έχει την πρωτοκαθεδρία και ο έρωτας εξερευνάται υπό το πρίσμα της.

Μετά από μεγάλους χωρισμούς κι από στενάχωρες ή/και τραυματικές εμπειρίες, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μάς ωθεί στην αναζήτηση της λήθης. Έλα, όμως, που δίχως την εμπειρία, δίχως την αφομοίωση και την ανάμνησή της, είναι αδύνατη η εξέλιξη. Χωρίς αυτές, καταδικαζόμαστε στα ίδια λάθη, επιβεβαιώνουμε τον μέγα πεσιμιστή, τον Νίτσε, που όχι τυχαία μνημονεύεται στο έργο.

Ο Κάουφμαν ξεκινά το σενάριο με τη σκηνή της νέας τους συνάντησης και μετά μας δείχνει την πρότερη αποδόμηση της σχέσης τους, επειδή πιστεύει ότι κάθε αρχή κρύβει ένα τέλος. Το αρχικό του σενάριο τελείωνε απαισιόδοξα και…νιτσεϊκά – μπορείτε να αναζητήσετε περισσότερα εκεί έξω. Και εκεί ήρθε ο Γκοντρί, που πιστεύει ότι κάθε τέλος είναι αφορμή για μια (νέα) αρχή, και άλλαξε το φινάλε.

Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών Facebook Twitter
Κατά τη διάρκεια της «επέμβασης», παρακολουθούμε στάδια της σχέσης τους, από το τέλος προς την αρχή.

Και έτσι ο Τζόελ και η Κλέμενταϊν τα ξαναβρίσκουν, αφού έχουν ακούσει τις κασέτες και όσα ροκάνισαν τη σχέση τους. Και επιλέγουν να ξεκινήσουν μια σχέση με τα χαρτιά τους ανοιχτά. Πραγματολογικά μιλώντας, είναι δυο άγνωστοι που (ξανα)συστήνονται και ξεκινούν κάτι από την αρχή – έχουν το ίδιο πρόσωπο και τα ίδια χαρακτηριστικά, μόνο για λόγους που αναφέραμε παραπάνω. Χάρη στην υπενθύμιση αυτής της προηγούμενης εμπειρίας τους, όμως, είναι έτοιμοι να συνδεθούν με διαφορετικό τρόπο, δυνητικά καλύτερο. Και είναι ο τόνος αυτών των σκηνών, η αδιαμφισβήτητη θετικότητα, που δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες και αμφιβολίες.

Στη δημιουργική μάχη σκηνοθέτη και σεναριογράφου, ο σκηνοθέτης έχει τον τελευταίο λόγο. Το φινάλε της «Αιώνιας Λιακάδας» αποτελεί κι ένα εξαίρετο εκπαιδευτικό παράδειγμα σκηνοθετικής παρέμβασης στο κείμενο. Χωρίς να πειράξεις λέξη από όσα λένε οι χαρακτήρες, με μια αλλαγή της τονικής προσέγγισης, το φινάλε αυτό θα γινόταν πιο δυσοίωνο, όπως επιθυμούσε ο Κάουφμαν. Ο Γκοντρί επιλέγει συνειδητά την (είπαμε, κατακτημένη) αισιοδοξία.

Κι έτσι το καθαρό μυαλό του τίτλου δεν συμπίπτει με το αδειανό, με το μυαλό ενός μωρού, όπως ακούμε να υπόσχεται η επιστημονική εταιρεία στους πελάτες της. Ούτε με το μυαλό ενός τουρίστα, ενός ανθρώπου που δεν άφησε καμία εμπειρία να τρυπήσει τον φλοιό της πρώτης εντύπωσης και να αποθηκευθεί στον εσωτερικό σκληρό του. Είναι εκείνο το μυαλό που μελέτησε τα σύννεφα, μάντεψε με τι ζώο μοιάζουν, πρόσεξε πότε κοχλάζουν και πότε εγκυμονούν βροχή και δεν λογάριασε τη λιακάδα για αναπόφευκτη βεβαιότητα, ούτε για απώτερο ιδανικό, μα για αγαθό που μπορεί να εννοηθεί μόνο μέσα από την αντιπαραβολή του με τις θύελλες. Ίσως και να κατακτηθεί. Όπως κατακτήθηκε σταδιακά η αγάπη για την ταινία από εικοσάρηδες και τριαντάρηδες του 2004, μέσα από εμπειρίες συναφείς, για να την τοποθετήσει στο ψηλότερο όρος του κινηματογραφικού τους κανόνα. Πιο κοντά στον ήλιο, δηλαδή.

Eternal Sunshine of the Spotless Mind Official Trailer

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Άγγελος Φραντζής θέλησε να κάνει μια αστεία ταινία 

Οθόνες / Άγγελος Φραντζής: «Mόνο αν πας στην πηγή των τραυμάτων, μπορείς να απελευθερωθείς»

Μια κουβέντα με τον ακατάτακτο σκηνοθέτη λίγο πριν από την επίσημη πρεμιέρα της νέας του ταινίας «Ο Νόμος του Μέρφυ», μιας σουρεαλιστικής υπαρξιακής κωμωδίας που δεν μοιάζει με καμία από τις προηγούμενες δουλειές του.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Γιατί διχάζει τόσο το «The Substance»;

The Review / Γιατί διχάζει τόσο το «The Substance»;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και η δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου Ιωσηφίνα Γριβέα συζητούν για την πιο αμφιλεγόμενη ταινία της χρονιάς, που έχει προκαλέσει έντονες διαμάχες στα social media, για τη φεμινιστική της διάσταση και για τις γυναικείες φωνές στο σινεμά, που επιτέλους ακούγονται πιο ηχηρά από ποτέ.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ματ Ντίλον: Outsider για πάντα

Οθόνες / Ματ Ντίλον: Outsider για πάντα

Ξεκίνησε ως εφηβικό είδωλο στα ’80s, πρωταγωνίστησε σε δύο εμβληματικές ταινίες του Κόπολα και έχτισε την καριέρα του επιλέγοντας ταινίες με γνώμονα τα ενδιαφέροντά του. Στα 60 του έχει συνδεθεί με μερικές από τις πιο αγαπημένες καλτ ταινίες διεθνώς, δηλώνει ζωγράφος και διατηρεί σημαντική συλλογή τέχνης. Έρχεται στη Θεσσαλονίκη για να παραλάβει έναν τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Τζέιμς Φράνκο και Σεθ Ρόγκεν: Το πικρό τέλος ενός μεγάλου bromance

Οθόνες / Τζέιμς Φράνκο και Σεθ Ρόγκεν: Το πικρό τέλος ενός μεγάλου bromance

Οι κατηγορίες εναντίον του Φράνκο για σεξουαλική κακοποίηση έβαλαν στον γύψο όχι μόνο την καριέρα του στο Χόλιγουντ αλλά και τη στενή φιλία του με τον επί εικοσαετίας κολλητό και συνεργάτη του.
THE LIFO TEAM
15 highlights του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Οθόνες / 15 highlights του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Πάμελα Άντερσον, Αριάν Λαμπέντ, Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, σινεφίλ τέρατα και όλη η νέα ελληνική κινηματογραφική παραγωγή της χρονιάς στην 65η διοργάνωση που για δέκα μέρες (31/10-10/11) θα μεταμορφώσει τη Θεσσαλονίκη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Teri Garr (1944-2024): Το χιούμορ τής έσωσε τη ζωή

Απώλειες / Teri Garr (1944-2024): Το χιούμορ τής έσωσε τη ζωή

Αστεία και ανθρώπινη, η αξιαγάπητη, υπερταλαντούχα Τέρι Γκαρ, που απολαύσαμε στο «Young Frankenstein» και το «Τούτσι» και αγαπήσαμε από τις εμφανίσεις της στο βραδινό talk show του Ντέιβιντ Λέτερμαν, ήταν μια από τις πιο λαμπερές σουμπρέτες του αμερικανικού σινεμά.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντος μας

Daily / Bruce Springsteen & the E Street Band: Το ροκ του παρελθόντος και του μέλλοντός μας

«Μετά από 50 χρόνια στον δρόμο, είναι πολύ αργά για να σταματήσουμε τώρα», δηλώνει μ’ ένα διακριτικό μειδίαμα ο 75χρονος ροκ σταρ σ’ ένα νέο ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής την πρόσφατη περιοδεία του Μπρους Σπρίνγκστιν και της θρυλικής μπάντας του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Paul Morrissey (1938-2024)

Απώλειες / Ο Paul Morrissey (1938-2024) έδωσε φωνή στα «ανθρώπινα σκουπίδια»

Ο εμβληματικός σκηνοθέτης της cult τριλογίας «Flesh» - «Trash» - «Heat» ταυτίστηκε με τον Άντι Γουόρχολ και το νεοϋορκέζικο αβανγκάρντ των ’60s, ως ο πιο ανεξάρτητος από τους ανεξάρτητους.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ