Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σύρου: Η μεγάλη απόδραση από την πανδημία

Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σύρου: Η μεγάλη απόδραση από την πανδημία Facebook Twitter
Προβολές στην αυλή του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Κυκλάδων. Προβλήθηκαν τα έργα που προέκυψαν από το εργαστήριο «Περιφερειακή όραση» υπό τον Tamer El Said, συνιδρυτή της Cimatheque του Καΐρου. Το εργαστήριο διεξήχθη με την υποστήριξη του Goethe-Institut Athen.
0

Η παρουσίαση πρωτότυπων καλλιτεχνικών έργων και η χρήση νέων χώρων προβολών ήταν τα δύο βασικά χαρακτηριστικά του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σύρου (SIFF) που ολοκληρώθηκε τη Δευτέρα και το οποίο φαίνεται να βγαίνει ανανεωμένο από το μούδιασμα που προκάλεσε η πανδημία στις καλλιτεχνικές διοργανώσεις. 

Φέτος, κατά την ένατη συνεχή χρονιά διεξαγωγής του, το SIFF άφησε πίσω τα μέσα που επιστράτευσε κατά την περσινή «δορυφορική» εκδοχή του και επέστρεψε πλήρως στο νησί όπου παραδοσιακά αναπτύσσεται. Όπως, άλλωστε, μας έχει συνηθίσει, στο πρόγραμμά του συνδυάστηκε για πέντε συνεχόμενες ημέρες ένα μεγάλο εύρος ταινιών, από βωβές και κλασικές μέχρι σύγχρονες πειραματικές, με περφόρμανς, εγκαταστάσεις, συζητήσεις, δράσεις για νέους και εφήβους αλλά και προβολές που προέκυψαν από το εργαστήριο «Περιφερειακή Όραση». 

Ωστόσο, για πρώτη φορά αποφάσισε να επεκτείνει τη θεματική ενότητα «Off Season / Εκτός εποχής», γύρω από την οποία αναπτύχθηκε και πέρσι. Όπως είχε διευκρινιστεί, η θεματική «εστιάζει στις διαφορετικές αντιλήψεις για τον χρόνο, στις διαφορετικές "ταχύτητες" στις οποίες λειτουργεί η ανθρωπότητα, στην αναγκαστική μετακίνηση και στάση, στη διαχείριση του προσωπικού και του ελεύθερου χρόνου ως θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος».

Οι αναθέσεις καλλιτεχνικών έργων, ωστόσο, φαίνεται ότι θα αποτελέσουν έναν από τους νέους πυλώνες του φεστιβάλ, με το SIFF να αποσκοπεί σε νέες, ανοιχτές, πειραματικές σχέσεις με θεσμούς και οργανισμούς, ειδικά εκείνους που έχουν στην κατοχή τους οπτικοακουστικά αρχεία.  

Η επέκταση της θεματικής ενότητας είναι ίσως η πιο προφανής επίπτωση της πανδημίας στο φεστιβάλ. Σύμφωνα με τους διοργανωτές Τζέικομπ Μo και Κασσάνδρα Σελεστέν, η απόφαση λήφθηκε σχεδόν φυσικά, καθώς η πανδημία «άλλαζε το πρίσμα εξέτασης της θεματικής, ειδικά σε διαστάσεις όπως ο τουρισμός, η κινητικότητα και η πρόσβαση». 

Σημειώνεται πως η φετινή διοργάνωση πραγματοποιήθηκε χωρίς εισιτήριο. Η Κασσάνδρα Σελεστέν κάνει λόγο για μια πράξη αλληλεγγύης προς το κοινό «ως αναγνώριση των οικονομικών δυσκολιών που προέκυψαν από την πανδημία αλλά και της δυσκολίας πρόσβασης», καλώντας παράλληλα για στήριξη των μικρότερων διοργανώσεων. «Πρέπει να αναγνωρίσουμε το εύθραυστο των διοργανώσεων», προσθέτει ο Τζέικομπ Μο. 

Διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Σύρου Facebook Twitter
Από την προβολή του «Χειρόγραφον», της found-footage ταινίας με σπάνια πλάνα από πρώιμα ντοκιμαντέρ για τη μετανάστευση από τη Μεσόγειο στις ΗΠΑ το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Μετά από δεκαετίες αξιοποιείται ξανά για προβολές ο χώρος του πρώην κινηματογράφου «Αθηνά», που χρησιμοποιείται ως πάρκινγκ.

Νέοι χώροι στο προσκήνιο

Οι εργασίες για το φετινό SIFF είχαν ξεκινήσει ήδη από τον περασμένο Σεπτέμβριο και συνεχίστηκαν, από απόσταση, κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Ως ένα site-specific γεγονός, παράλληλα με όλα όσα εντάσσονται παραδοσιακά στο πρόγραμμά του, ερευνήθηκε και η αξιοποίηση νέων χώρων. 

Το υποβλητικό λατομείο Καράβελα μπορεί να μη φιλοξένησε δράσεις αυτό το καλοκαίρι, ωστόσο νέοι χώροι χρησιμοποιήθηκαν από τη διοργάνωση. Μεταξύ άλλων, η αυλή του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Κυκλάδων, που στεγάζεται σε ένα νεοκλασικό του 1871, το κολυμβητήριο του Αθλητικού Κέντρου «Δημήτριος Βικέλας», με την οθόνη να δεσπόζει πάνω από την άδεια πισίνα, και ο πρώην θερινός κινηματογράφος «Αθηνά», κλειστός από τη δεκαετία του ’70, που πλέον αποτελεί πάρκινγκ. «Μια κλειστή πισίνα ή ένα πάρκινγκ σχετίζονται άμεσα με την "Off Season / Εκτός εποχής" θεματική», υπογραμμίζει ο Τζέικομπ Μο. 

Πλάι σε αυτούς τους χώρους είναι και εκείνοι που έχουν ταυτιστεί με το SIFF, όπως ο θερινός κινηματογράφος «Παλλάς» και το ναυπηγείο «Ταρσανάς». Για μία ακόμα χρονιά, μέσα από τη δημιουργία του αυτοσχέδιου ντράιβ-ιν αξιοποιήθηκε το εγκαταλελειμμένο γήπεδο ποδοσφαίρου στην περιοχή της Ποσειδωνίας. 

Διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Σύρου Facebook Twitter
Προβολές στην αυλή του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Κυκλάδων. Προβλήθηκαν τα έργα που προέκυψαν από το εργαστήριο «Περιφερειακή όραση» υπό τον Tamer El Said, συνιδρυτή της Cimatheque του Καΐρου. Το εργαστήριο διεξήχθη με την υποστήριξη του Goethe-Institut Athen.

Αναθέσεις έργων, μια νέα πρόκληση

Πέρα από τον σχεδιασμό ενός φεστιβάλ στα αχαρτογράφητα νερά μιας πανδημίας, η διοργάνωση αναμετρήθηκε με μια νέα πρόκληση, τις αναθέσεις καλλιτεχνικών έργων.

«Κατά διαστήματα επανεξετάζουμε τι έχει πετύχει το φεστιβάλ. Αναθεωρούμε, απορρίπτουμε και εντάσσουμε. Είναι η πολυτέλεια που έχουμε και η δυσκολία που αντιμετωπίζουμε. Δείχναμε καλές ταινίες και φέρναμε ενδιαφέροντες δημιουργούς. Είχαμε βρει τον ρυθμό μας. Ωστόσο αναρωτηθήκαμε ποιο είναι το επόμενο βήμα», μας λέει η Κασσάνδρα Σελεστέν. 

«Κάποιες αναθέσεις πυροδοτήθηκαν από μια δημιουργική περιέργεια σύνδεσης με έναν συγκεκριμένο καλλιτέχνη, σε άλλες περιπτώσεις διαπιστώσαμε πως το φεστιβάλ προσφέρει μοναδικούς χώρους στους οποίους μπορεί να αναπτυχθεί ένα έργο στο όριο του κινηματογράφου και των εικαστικών», προσθέτει από την πλευρά του ο Τζέικομπ Μο. 

Το «Χειρόγραφον», μια found-footage ταινία για τη μετανάστευση από τη Μεσόγειο στις ΗΠΑ, στην οποία ο μοντέρ Harout Arakelian ένωσε πλάνα από πρώιμα ντοκιμαντέρ και κινηματογραφικά επίκαιρα, ενώ ο μουσικοσυλλέκτης Ian Nagoski ανέσυρε από τα αρχεία του πρωτότυπες ηχογραφήσεις από διάφορες μεταναστευτικές κοινότητες της εποχής, προβλήθηκε κατά την πρώτη ημέρα της διοργάνωσης στον πρώην κινηματογράφο «Αθηνά». 

Στο κολυμβητήριο οι θεατές απόλαυσαν μια πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Κωστή Δρυγιανάκη για τη βωβή σοβιετική προπολεμική ταινία «Αλάτι για τη Σβανέτια», ενώ την τελευταία ημέρα του φεστιβάλ παρουσιάστηκαν τα έργα που προέκυψαν από το διάρκειας δέκα μηνών εργαστήριο υπό τον Tamer El Said, συνιδρυτή της Cimatheque – Alternative Film Centre του Καΐρου.

Διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Σύρου Facebook Twitter
Το ναυπηγείο «Ταρσανάς» αποτελεί μια σταθερή αξία για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σύρου.

Τα ανθρωπόμορφα πλοία και η αρχιτεκτονική της επιτήρησης

Από τις αναθέσεις του SIFF, ωστόσο, δύο σχετίζονται άμεσα με την ιστορία του νησιού: η site-specific εγκατάσταση της Μαρίνας Γιώτη «Τελετή Καθέλκυσης» και η ταινία «Πίσω αυλή με θέα» της Δήμητρας Κονδυλάτου. 

Η «Τελετή Καθέλκυσης» παρουσιάστηκε στο ναυπηγείο «Ταρσανάς» τη δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ, με τη συνθέτρια και θερεμινίστρια May Roosevelt να εκτελεί ζωντανά τη μουσική που έγραψε για την εγκατάσταση. Αξιοποιώντας αρχειακά υλικά, η Μαρίνα Γιώτη δημιούργησε ένα έργο όπου πρωταγωνιστούν καθελκύσεις πλοίων και ο κόσμος γύρω από αυτές. 

«Ήταν μια συμμετοχική περφόρμανς. Όλοι εσείς συμμετείχατε. Γιατί, όπως και σε όλες αυτές τις παλιές ταινίες, μαζευτήκαμε για να παρακολουθήσουμε μια καθέλκυση», μας λέει η κινηματογραφίστρια και εικαστικός Μαρίνα Γιώτη, η οποία ερευνά τα ναυάγια και θέλησε, πέρα από το τέλος το πλοίων, να φωτίσει και την αρχή της ζωής τους. 

Επηρεασμένη από το έργο του Μαρκ Φίσερ, η Γιώτη ασπάζεται την άποψη ότι στη νεωτερικότητα υπάρχουν μέλλοντα που δεν υλοποιήθηκαν. «Όταν καθελκύεις ένα πλοίο, το στέλνεις προς το μέλλον. Είναι μια κίνηση προς τα μπρος». Γιατί, όμως, καθελκύσεις και όχι απόπλους; «Δεν ήθελα να νοηματοδοτήσω μόνο ένα ταξίδι, με ενδιέφερε το παρθενικό», απαντάει. 

Έτσι, η Γιώτη, ορμώμενη από πολύ συγκεκριμένο μέρος του νησιού, στο οποίο ναυπηγήθηκαν αναρίθμητα σκάφη, δημιούργησε ένα έργο με παγκόσμιες προεκτάσεις και άμεσα σχετιζόμενο με την πανδημική εμπειρία. «Τα πλοία είναι ανθρωπόμορφα, είμαστε εμείς, είμαστε δεμένοι πολύ καιρό τώρα, υπάρχουν καταπιεσμένες επιθυμίες», αναφέρει καλώντας σε «προσωπικές καθελκύσεις». 

Διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Σύρου Facebook Twitter
Για μία ακόμη χρονιά το ντράιβ-ιν έδωσε ζωή στο παλιό γήπεδο ποδοσφαίρου.

Η Γιώτη μόνταρε την ταινία κυρίως τα βράδια. Ήταν η πρώτη φορά που μόνταρε βωβό. Δεν γνώριζε τη May Roosevelt αλλά ήξερε το έργο της. Και πίστευε πως εκείνη θα μπορούσε να γράψει τη μουσική για την «Τελετή Καθέλκυσης».  

«Δεν δουλέψαμε με τον παραδοσιακό τρόπο. Συζητήσαμε πάρα πολύ για όσα φαίνονται στην ταινία, για τα συναισθήματα που προκαλούν. Η ταινία πήρε ζωή με τη μουσική», εξομολογείται η Μαρίνα Γιώτη, αναγνωρίζοντας παράλληλα και τη δουλειά όσων επεξεργάστηκαν την εικόνα, καθώς η ίδια χρησιμοποίησε πλάνα από τη δεκαετία του ’30 έως και τα μέσα της δεκαετίας του '60. 

«Δουλέψαμε στενά. Κάναμε κάτι όμορφο μαζί, που ξεκίνησε από μια κόλλα χαρτί. Δεν ναυάγησε», μας λέει για την ανάθεση. «Στείλαμε φαντάσματα στο μέλλον. Τα πλοία γεννιούνται, ταξιδεύουν, πεθαίνουν. Έχουν ονόματα. Δεν είναι μαιευτήρια τα ναυπηγεία;» προσθέτει. 

«Θα ήθελα να κάνουμε τουρ σε ναυπηγεία σε όλον τον κόσμο και να το δείξουμε. Δεν ξέρω αν μπορεί να σταθεί σε μια αίθουσα, αν θα έχει τον ίδιο αντίκτυπο», μας λέει για το μέλλον του συγκεκριμένου έργου της.

Από την πλευρά της, η εικαστικός και κινηματογραφίστρια Δήμητρα Κονδυλάτου, που ασχολείται ερευνητικά με τον τουρισμό, δημιούργησε μια ταινία, στο επίκεντρο της οποίας βρέθηκε ένα εμβληματικό, αλλά εγκαταλελειμμένο κτίριο του νησιού, αυτό του Λοιμοκαθαρτηρίου. Η αφετηρία της ενασχόλησης με αυτό το επίπονο θέμα εντοπίζεται στο εργαστήριο «Εναλλακτικά Μονοπάτια» που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του περσινού SIFF, το οποίο σύστηνε λιγότερο γνωστά κομμάτια του νησιού. 

Διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Σύρου Facebook Twitter
Προετοιμασίες για την προβολή ταινιών στο κολυμβητήριο, με την οθόνη πάνω από την άδεια πισίνα και τους θεατές στις κερκίδες. Το βράδυ εκείνο η Anouk Nier-Nantes «συναντήθηκε» με τη Φρίντα Λιάππα και τη σοβιετική προπαγάνδα.

«Αρχικά πραγματοποιήθηκε μια ξενάγηση και μια προσέγγιση σε έννοιες όπως η αρχιτεκτονική επιτήρησης και ελέγχου, το ταξίδι και η καραντίνα, ενώ συζητήσαμε για τις ταξικές διαφορές στο λοιμοκαθαρτήριο κατά την καραντίνα, για την πορεία του κτιρίου μέσα στον χρόνο, το ενδεχόμενο διατήρησής του αλλά και για την περιοχή. Παράλληλα, μιλήσαμε και για τη συνθήκη εγκλεισμού που βιώσαμε το προηγούμενο διάστημα. Στο εργαστήριο οι συμμετέχουσες και οι συμμετέχοντες έφτιαξαν οπτικές αφηγήσεις απ' όσα έβλεπαν στον χώρο», μας λέει η Δήμητρα Κονδυλάτου.  

«Είναι ένα οριακό κτίριο. Βρίσκεται μεταξύ πόλης και εξοχής, ανάμεσα στην υγεία και στην ασθένεια, στη ζωή και στον θάνατο. Είναι οριακές και οι καταστάσεις εντός του», μας λέει η καλλιτέχνιδα. Η Κονδυλάτου σκεφτόταν αρχικά το κτίριο του Λοιμοκαθαρτηρίου, από το οποίο ονομάστηκε ολόκληρη η περιοχή Λαζαρέτα, να αποτελέσει το τέλος μιας διαδρομής, ωστόσο η πανδημία την ώθησε να εστιάσει σε αυτό. «Έγινε αντιληπτό πως το κτίριο από μόνο του πολύ μεγάλη σημασία», αναφέρει χαρακτηριστικά. 

Με το εύρημα μιας τουρίστριας η Κονδυλάτου συστήνει το υπό κατάρρευση κτίριο στο κοινό, που αποτέλεσε σταθμό καραντίνας κατά τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα και στη συνέχεια καταφύγιο προσφύγων, «άσυλο φρενοβλαβών» και, τέλος, φυλακή. 

«Προσπάθησα να βρω στοιχεία ζωής στο κτίριο, οι άνθρωποι είναι απόντες, ακούγονται όμως οι ήχοι από τη γειτονιά, από τα ναυπηγεία», μας λέει η καλλιτέχνις, που πραγματοποίησε γυρίσματα μίας εβδομάδας, μέρα και νύχτα, και αρκετά edits μέχρι να βρει την προσέγγιση του φιλμ. 

Η ίδια αναγνωρίζει πως παρόμοιες ιστορίες έχουν κι άλλα λοιμοκαθαρτήρια στην Ελλάδα, επιθυμεί την προβολή της ταινίας και αλλού, ενώ δεν αποκλείει να εμβαθύνει την έρευνά της.  

Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σύρου: Η μεγάλη απόδραση από την πανδημία Facebook Twitter
Τελετή έναρξης στον θερινό κινηματογράφο «Παλλάς».

Το δέκατο SIFF προ των πυλών

Οι επικεφαλής του SIFF δεν αποκαλύπτουν προς το παρόν τα σχέδιά τους για τη δέκατη διοργάνωση του φεστιβάλ, που αναμένεται να πραγματοποιηθεί το καλοκαίρι του 2022. 

«Τα τελευταία δέκα χρόνια σχεδόν, που πραγματοποιείται το SIFF, ο κόσμος του σινεμά έχει αλλάξει. Οφείλουμε να ανταποκριθούμε σε αυτή την αλλαγή και δημιουργούμε, μαζί με τους καλλιτέχνες, ένα σώμα δουλειάς. Πλέον το φεστιβάλ αφήνει ίχνη. Τα έργα θα είναι εκεί και για τις επόμενες γενιές και θα αποτελούν ένα σημάδι τού τι έγινε», μας λέει η Κασσάνδρα Σελεστέν, προσθέτοντας πως η δουλειά που παράγεται στη Σύρο δεσμεύει το φεστιβάλ απέναντι στον τόπο.

Οι αναθέσεις καλλιτεχνικών έργων, ωστόσο, φαίνεται ότι θα αποτελέσουν έναν από τους νέους πυλώνες του φεστιβάλ, με το SIFF να αποσκοπεί σε νέες, ανοιχτές, πειραματικές σχέσεις με θεσμούς και οργανισμούς, ειδικά εκείνους που έχουν στην κατοχή τους οπτικοακουστικά αρχεία.  

«Θέλουμε να συνεχίσουμε να εξερευνούμε την προοπτική των αναθέσεων και τη μεγαλύτερη και βαθύτερη εμπλοκή καλλιτεχνών και ερευνητών από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που θα οδηγήσει σε ταινίες για τις οποίες είμαστε ενθουσιασμένοι», αναφέρει ο Τζέικομπ Μο, ξεκαθαρίζοντας πως στόχος του SIFF είναι οι μακροχρόνιες δράσεις με αντίκτυπο. 

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η Αμελί έγινε 20 χρονών

Οθόνες / To φαινόμενο Αμελί έγινε 20 χρονών. Γιατί αγαπήθηκε τόσο; Ρωτήσαμε 15 σινεφίλ.

Με αφορμή τη φετινή επέτειο, ετοιμάσαμε ένα πολυσυλλεκτικό αφιέρωμα στο φιλμ του Ζαν-Πιερ Ζενέ, που έχει φτάσει να θεωρείται σήμα κατατεθέν της γαλλικής κουλτούρας. Μιλούν: Χρήστος Μήτσης, Ηλίας Δημόπουλος, Κατερίνα Ανδρεάκου, Άκης Καπράνος, Φαίδρα Βόκαλη, Γιώργος Παπαδημητρίου, Μαρίζα Ρίζου, Δημήτρης Μαραμής, Μανώλης Δούνιας, Χρήστος Πολίτης, Ελίζ Ζαλαντό, Κώστας Παπαδημητρίου, Γιώργος Παππάς, Αλέξανδρος Διακοσάββας και η Άλκηστη Χαρσούλη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

O Στίβεν Κινγκ στο σινεμά: Οι 10 καλύτερες μεταφορές

Οθόνες / O Στίβεν Κινγκ στο σινεμά: Οι 10 καλύτερες μεταφορές

Είναι εντυπωσιακός ο αριθμός διασκευών του έργου του δημοφιλούς συγγραφέα που θα δούμε στο πανί, στο γυαλί και στο σανίδι, κι αυτό στάθηκε αφορμή για ένα αφιέρωμα στις καλύτερες ταινίες που ενέπνευσαν τα γραπτά του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Φρανκενστάιν: Ένα θεσπέσιο μελόδραμα που σε παρασύρει και σε ματώνει

Ανταπόκριση από τη Βενετία / Φρανκενστάιν: Ένα θεσπέσιο μελόδραμα που σε παρασύρει και σε ματώνει

O Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο θα έκανε την Μέρι Σέλεϊ περήφανη. Ο δικός του Φρανκενστάιν κατορθώνει να μην προδώσει το πνεύμα του πολυδιασκευασμένου μυθιστορήματός της.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
After the Hunt: Το #MeToo στα χέρια του Λούκα Γκουαντανίνο είναι μια μπερδεμένη υπόθεση

Ανταπόκριση από τη Βενετία / After the Hunt: Το #MeToo στα χέρια του Γκουαντανίνο είναι μια μπερδεμένη υπόθεση

Ο Λούκα Γκουαντανίνο νοσταλγεί τη χαμένη τέχνη του διαλόγου, αλλά το After the Hunt χάνει το δίκιο του στην ακαδημαϊκή φλυαρία και τις σεναριακές αστοχίες.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα του γάμου δύσκολα: 10 ταινίες για να δείτε μετά το «Ρόουζ εναντίον Ρόουζ»

Οθόνες / Όλα του γάμου δύσκολα: 10 ταινίες για να δείτε μετά το «Ρόουζ εναντίον Ρόουζ»

Από το «Awful Truth» του Λίο ΜακΚάρεϊ στο «Gone Girl» του Ντέιβιντ Φίντσερ κι από τις μπεργκμανικές «Σκηνές από έναν γάμο» στο «Revolutionary Road» του Σαμ Μέντες, ανατρέχουμε σε δέκα ταινίες για όσους ενώθηκαν ενώπιον Θεού κι ανθρώπων «μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος».   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΒΟΥΓΟΝΙΑ

Ανταπόκριση από τη Βενετία / «Βουγονία»: Κριτική για τη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου

«Είναι περιπέτεια η "Βουγονία", fun και πιο περίπλοκη απ’ ότι δείχνει» - Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος καταγράφει τις εντυπώσεις του από την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας στο 82ο Φεστιβάλ Βενετίας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

Οθόνες / Terence Stamp (1938-2025): Ο μάγκας του Λονδίνου που θα γινόταν Τζέιμς Μποντ

«Το άτακτο αγόρι του βρετανικού σινεμά βρήκε τον δρόμο του σε ώριμες επιλογές, είτε παίζοντας κάποιον αδυσώπητο κακό είτε αφήνοντας τα λακωνικά του διακριτικά σαν στάμπα, όνομα και πράγμα, σε σύντομες εμφανίσεις – εννοείται πως έχει υποδυθεί και τον διάβολο!»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Οθόνες / The Karate Kid: Πώς η «ταινιούλα που δεν θα έβλεπε κανείς» εξελίχθηκε σε παγκόσμιο φαινόμενο

Η ταινία σημάδεψε μια γενιά εφήβων που φαντασιώνονταν ότι θα αντιστεκόντουσαν ηρωικά στους νταήδες που τους κακοποιούσαν καθημερινά. Και τώρα, ο μύθος επιστρέφει για έκτη φορά στην οθόνη, με πρωταγωνιστές τον Τζάκι Τσαν και τον Ραλφ Μάτσιο
THE LIFO TEAM
Ο άνθρωπος που έφερε την μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Daily / Ο άνθρωπος που έφερε τη μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Το ντοκιμαντέρ «Sunday Best: The untold story of Ed Sullivan» αναδεικνύει τη συμβολή του Εντ Σάλιβαν και της δημοφιλέστατης τηλεοπτικής εκπομπής του στην ανάδειξη τεράστιων μορφών της μαύρης μουσικής, από τη Nίνα Σιμόν και τον Τζέιμς Μπράουν μέχρι την Tίνα Τέρνερ και τον Στίβι Γουόντερ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Οθόνες / Έντουαρντ Νόρτον: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Με αφορμή τα σημερινά του γενέθλια, ανατρέχουμε στην καριέρα ενός ηθοποιού με την ερμηνευτική στόφα των μεγάλων ονομάτων του New Hollywood, μα καταδικασμένου να εργάζεται σε καιρούς που η κινηματογραφική βιομηχανία δεν ξέρει τι να κάνει μαζί του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Οθόνες / Ana Kokkinos: «Αν ήμουν ένας στρέιτ, Άγγλος άντρας, η ζωή θα ήταν ευκολότερη»

Η ελληνικής καταγωγής Αυστραλή σκηνοθέτιδα πίσω από το «Ten Pound Poms» μιλά στη LiFO για τη στάση των Αυστραλών απέναντι στους μετανάστες, την ταινία της που εξόργισε την ομογένεια, και το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος ακόμη κι όταν το έργο σου έχει δει πολύς κόσμος.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Το τρίο Πασκάλ-Τζόνσον-Έβανς και 9 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Μια ταινία που η Τζέιν Όστιν θα ήταν περήφανη να είχε σκηνοθετήσει, η Λίντσεϊ Λόχαν ανταλλάζει σώμα με την Τζέιμι Λι Κέρτις ξανά μετά από 22 χρόνια κι ένας μεταλλαγμένος Μπάμπι εκδικείται για τον θάνατο της μαμάς του. – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
«Νεαρές μητέρες»: Είναι καλοκαιρινή επιλογή μία ταινία των αδελφών Νταρντέν; 

The Review / «Νεαρές μητέρες»: Tα κατάφεραν πάλι οι αδελφοί Νταρντέν; 

Τι κάνει τις «νεαρές μητέρες» να ξεχωρίζουν από τις προηγούμενες δουλειές των Βέλγων δημιουργών; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητάνε για τη βραβευμένη ταινία που παίζεται στους θερινούς κινηματογράφους της Αθήνας.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ