8 κρυμμένα σινεφίλ διαμάντια που μπορείτε να δείτε στο Netflix

swimming pool Facebook Twitter
Στο «Swimming Pool» του 2003 η Λουντιβίν Σανιέ αναδεικνύεται σε μία από τις πιο ερωτικές παρουσίες που πέρασαν από τη μεγάλη οθόνη μέσα στη δεκαετία.
0

«Δεν έχω τι να δω στο Netflix». Έχει καταντήσει μόνιμη επωδός των συνδρομητών της πλατφόρμας. Και έχει μια δόση αλήθειας. Η άλλη αλήθεια λέει ότι υπάρχουν αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα για να δεις στο Netflix, απλώς τα κρύβει επιμελώς ο αλγόριθμος και, κυρίως, η απουσία curating. Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα που μια streaming πλατφόρμα τέτοιου βεληνεκούς, η οποία ξοδεύει ανυπολόγιστα ποσά σε παραγωγές αμφιβόλου ποιότητας, δεν επενδύει χρήματα για να ενισχύσει το ανθρώπινο δυναμικό της και να προσλάβει curators. Η δουλειά αυτών των ανθρώπων είναι να κάνουν τις κατάλληλες επιλογές από τις εταιρείες από τις οποίες αγοράζει ταινίες η πλατφόρμα, να τις ομαδοποιούν σωστά, με γνώμονα τις κινηματογραφικές γνώσεις τους, και να δημιουργούν συλλογές κατατοπιστικές και ομοιογενείς, αντί γι’ αυτό το χάος που συναντάς όποτε σκρολάρεις. Πραγματικά, ψάχνεις κάτι να δεις και συναντάς απίθανες κατηγορίες, βρίσκεις σ’ αυτές τις ίδιες και τις ίδιες ταινίες και συνήθως το 1/3 (τουλάχιστον) δεν ταιριάζει καν σε αυτό που περιγράφει η «συλλογή».

Μεγάλη συζήτηση αυτή, σε τελική ανάλυση δεν είναι δουλειά μας να πούμε στους ανθρώπους του Netflix πώς θα κάνουν τη δική τους. Είναι, όμως, δουλειά μας να σκαλίσουμε τον κατάλογό του, να ανακαλύψουμε κρυμμένους θησαυρούς, να σας βοηθήσουμε να απαντήσετε αυτό το πάγιο ερώτημά σας που αναφέραμε στην αρχή και, βέβαια, να γράψουμε και μερικές (ελπίζουμε ενδιαφέρουσες) αράδες γι’ αυτούς.

Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα που μια streaming πλατφόρμα τέτοιου βεληνεκούς, η οποία ξοδεύει ανυπολόγιστα ποσά σε παραγωγές αμφιβόλου ποιότητας, δεν επενδύει χρήματα για να ενισχύσει το ανθρώπινο δυναμικό της και να προσλάβει curators.

Ιδού, λοιπόν, οκτώ κρυμμένα σινεφίλ διαμάντια που μπορείτε να παρακολουθήσετε στο Netflix αυτή την περίοδο. 

Pepe le Moko (1937)

Mέσα σε μια τριετία, από το 1937 ως το 1939, ο Ζαν Γκαμπέν γύρισε τέτοιες ταινίες που ακόμα κι αν σταματούσε για πάντα την καριέρα του με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, θα αρκούσαν για να θεωρείται μέχρι σήμερα ένας από τους μέγιστους, άλλο που μια τέτοια εξέλιξη θα μας στερούσε σωρεία εκλεκτών τίτλων, με αιχμή του δόρατος τη στιβαρή πρωταγωνιστική του παρουσία. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: η «Μεγάλη Χίμαιρα», το «Λιμάνι των Απόκληρων», το καταπληκτικό «Ξημερώνει», που υπάρχει επίσης στην πλατφόρμα, και το «Ανθρώπινο Κτήνος» γυρίστηκαν μέσα σε αυτό το διάστημα. Και βέβαια, πριν από όλα αυτά, ο Γκαμπέν έκανε το «Pepe le Moko», μια ταινία κομβική για το χτίσιμο του μύθου του. Σκηνοθετημένο από τον Ζιλιάν Ντιβιβιέ, που εσχάτως η κριτική επανεκτιμά, αυτό το υπόδειγμα κινηματογραφικού φαταλισμού έστρεψε τον κινηματογραφικό φακό στο περιθώριο και βρήκε την τέλεια ενσάρκωσή του στο πολυκαιρισμένο ακόμα και σε νεαρή ηλικία (και γι’ αυτό τόσο γοητευτικό) πρόσωπο του Γκαμπέν. Παραλίγο να χάσουμε για πάντα την ταινία, καθώς το αμερικανικό στούντιο που πήρε τα δικαιώματα του ριμέικ –το αποτυχημένο «Algiers» με τη Χέντι Λαμάρ– σκόπευε να καταστρέψει όλες τις κόπιες, μια όχι ασυνήθιστη πρακτική της εποχής. Ευτυχώς που διασώθηκε, επειδή, πέραν όλων των άλλων, μόνο μέσα στα πρώτα δεκαπέντε λεπτά της θα δεις πράγματα που στη συνέχεια πιστώθηκαν ως μοντερνισμοί στη νουβέλ βαγκ. 

8 κρυμμένα σινεφίλ διαμάντια που μπορείτε να δείτε στο Netflix Facebook Twitter

An inspector calls (1954)

Θα αναρωτιέστε γιατί βλέπετε τόσες άγνωστες βρετανικές και, γενικότερα, ευρωπαϊκές ταινίες αμφιβόλου ποιότητας στον κατάλογο του Netflix. Ο λόγος είναι ότι ένα ποσοστό του περιεχομένου των streaming πλατφορμών και του προγράμματος της συνδρομητικής τηλεόρασης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης οφείλει να είναι ευρωπαϊκής προέλευσης. Μέσα σε στατικές, μη προσβλητικές, μα παντελώς αμελητέες δόσεις βρετανικής μυθοπλασίας που βρίσκονται στον κατάλογο υπάρχουν και διαμάντια σαν αυτό εδώ, τα οποία χάνονται λόγω της απουσίας curating, για την οποία κάναμε λόγο και στην εισαγωγή. Mε πρωταγωνιστή τον Άλαστερ Σιμ, έναν ηθοποιό που ακόμα και το όνομά του ξεχειλίζει από βρετανικότητα, το φιλμ «Ο επιθεωρητής έρχεται» έρχεται με ταξική ευσυνειδησία να αναδείξει τη σχέση αιτίου και αιτιατού μεταξύ των πράξεων των εύρωστων χαρακτήρων και των αποτελεσμάτων τους, με απώτερο στόχο να τους διδάξει την έννοια της λογοδοσίας. Έχουμε δει το έργο να μεταφέρεται αρκετές φορές και στις εγχώριες θεατρικές σκηνές, συμπαθέστατη και μια πρόσφατη τηλεοπτική μεταφορά του BBC με τον Ντέιβιντ Θιούλις.

8 κρυμμένα σινεφίλ διαμάντια που μπορείτε να δείτε στο Netflix Facebook Twitter

High plains drifter (1973)

Έχοντας γυρίσει ήδη το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, τον προάγγελο του «Fatal Attraction» με τον τίτλο «Play Misty for me», ο Ίστγουντ επέλεξε για τη «δύσκολη» δεύτερη ταινία του να καταπιαστεί με το είδος που τον ανέδειξε. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το «High plains drifter», ένα γουέστερν που όμοιό του δεν έχεις ξαναδεί. Μυστηριώδης ξένος έρχεται σε μια πόλη που έχει απολέσει το δικαίωμα στη συγχώρεση, επειδή οι κάτοικοί της ουδέποτε μετανόησαν, και φέρνει μαζί του πυρωμένη τιμωρία. Με την έλευση του Ξένου οι ισορροπίες στην κοινότητα διαταράσσονται, οι έσχατοι έσονται πρώτοι και ουδείς θεσμός μένει στο απυρόβλητο. Άνθρωποι της Δύσης, λέει, καταχραστήκατε τη Γη της Επαγγελίας και ήρθε η ώρα να πληρώσετε τον λογαριασμό. Με απόκοσμο ηχητικό σχεδιασμό, φωτογραφία που φλερτάρει με τον εξπρεσιονισμό και την ταυτότητα (αλλά και τη φύση) του τιμωρού να μένει απροσδιόριστη, το «High plains drifter» μπορεί να έχει τη φόρμα και τα δομικά στοιχεία του κατεξοχήν αμερικανικού κινηματογραφικού είδους, αλλά μάλλον θυμίζει περισσότερο ταινία μεταφυσικού τρόμου.

The Pledge (2001)

Μπορεί ο σκηνοθέτης Σον Πεν να έχει γίνει ανέκδοτο για την κριτική σήμερα, κάποτε όμως ήταν εκείνος ο εναλλακτικός δημιουργός που έστηνε το φιλμικό ανάλογο μιας μπαλάντας του Σπρίνγκστιν, που χαρτογραφούσε την αμερικανική ενδοχώρα και τους ανθρώπους της και, βέβαια, ήταν και ο σκηνοθέτης της «Υπόσχεσης». Το πάρτι συνταξιοδότησης ενός ντετέκτιβ διακόπτεται από την ειδοποίηση για τη δολοφονία ενός μικρού κοριτσιού. Ο ντετέκτιβ σπεύδει στον τόπο του εγκλήματος και η μητέρα του παιδιού τον βάζει να της ορκιστεί ότι θα εντοπίσει τον υπεύθυνο. Και κάπως έτσι ξεκινά ένα υπνωτιστικό αστυνομικό θρίλερ που σταδιακά εξελίσσεται σε τραγωδία, με τον ήρωα να διαπράττει ύβρη και να τιμωρείται – όχι όμως ύβρη απέναντι στον Θεό, στον οποίο τον έβαλε να ορκιστεί η μάνα στην αρχή, αλλά απέναντι στους ανθρώπους του. Φανταστικό καστ, μια σπαραχτική, ολιγόλεπτη εμφάνιση από τον Μίκι Ρουρκ, η καλύτερη ερμηνεία του Τζακ Νίκολσον μέσα στον εικοστό πρώτο αιώνα και ένα στοιχειωτικό φινάλε που θα κουβαλάτε μέσα σας για καιρό συνθέτουν μια πραγματικά αξιόλογη, αλλά πέρα για πέρα μαυρόψυχη φιλμική εμπειρία.

8 κρυμμένα σινεφίλ διαμάντια που μπορείτε να δείτε στο Netflix Facebook Twitter

Swimming Pool (2003)

Αφήνοντας, ευτυχώς, κατά μέρος το προβοκάρισμα με το οποίο μας συστήθηκε, ο Φρανσουά Οζόν συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τη Σαρλότ Ράμπλινγκ, επιχειρεί μια αναδρομή σε ηλιοκαμένα, βραδύκαυστα γαλλόφωνα θρίλερ άλλων εποχών και εντάσσει οργανικά στην ιστορία την αγαπημένη του θεματική της φαντασίωσης, την επιθυμία για απόδραση και την επιθυμία γενικότερα. Όσο περνά η ώρα το φιλμ γίνεται απολαυστικά πιο διεστραμμένο, η Λουντιβίν Σανιέ αναδεικνύεται σε μία από τις πιο ερωτικές παρουσίες που πέρασαν από τη μεγάλη οθόνη μέσα στη δεκαετία, ενώ ο τρόπος που η Ράμπλινγκ εκδηλώνει την καταπιεσμένη επιθυμία μέσα από το προσωπείο της αποστροφής, χωρίς να καταφεύγει σε υπερ-εκδηλωτικές γκριμάτσες και ανακυκλούμενα τικ –η συνήθης ερμηνευτική οδός που ακολουθούν συνάδελφοί της–, είναι από μόνος του ένας ξεχωριστός λόγος για να (ξανα)δεις μία από τις καλές στιγμές του Γάλλου σκηνοθέτη. Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν πρόκειται για ριμέικ της ομώνυμης ταινίας του Ζακ Ντερέ με Ντελόν, Σνάιντερ, Ρονέ και Μπίρκιν, διαθέτει όμως έναν συναφή, υπόκωφο ερωτισμό.

Reprise (2006)

Λίγες ταινίες συζητήθηκαν το τελευταίο διάστημα όσο το «Worst person in the world», το οποίο δίχασε, αλλά, σε κάθε περίπτωση, επιχείρησε να αποτυπώσει τον σύγχρονο ανθρωπότυπο, ένα ον ενεργητικό, που δεν ολοκληρώνει τίποτα, πρόσκαιρα γενναιόδωρο, μα στο βάθος εγωιστικό και αυτοαπορροφούμενο, αμετανόητα sex positive, μα συναισθηματικά ανικανοποίητο και φορτισμένο με τέτοια διάσπαση προσοχής και τόσο κυριευμένο από το FoMO του, που μοιάζει να αδυνατεί να απολαύσει τη στιγμή (σ)την οποία (υποτίθεται) πως ζει. Μια αντίστοιχη, καλύτερη και λιγότερο επικριτική ταινία ήταν το «Les Olympiades» του Οντιάρ –άλλη ιστορία αυτή–, το θέμα είναι πως ο Γιοακίμ Τρίερ είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν να αφουγκράζεται τις ανησυχίες και να επιχειρεί να αναδείξει την ιδιοσυστασία του νέου της εποχής. Το «Reprise», πρώτο μέρος της άτυπης τριλογίας του Όσλο, όπως ονομάστηκε, έχει τη φλασάτη αισθητική, τον κομπασμό και, κυρίως, την υπερπληροφόρηση, δηλαδή  τρία βασικά χαρακτηριστικά της γενιάς στην οποία αναφέρεται. Για τους φαν του «Worst person in the world» είναι αυτό που λέμε στο χωριό μου essential viewing.

Our souls at night (2017)

Aπό το 1979 και το «Electric Horseman» είχαν να συναντηθούν στην οθόνη οι Ρόμπερτ Ρέντφορντ και Τζέιν Φόντα, που υπήρξαν κάποτε χαρακτηριστικό κινηματογραφικό ζευγάρι, αριθμώντας άλλες δύο κοινές συμμετοχές, στο «Chase» του Άρθουρ Πεν και, βέβαια, στο «Barefoot in the park». Η επανένωσή τους προσθέτει ένα ειδικό βάρος στη γλυκιά, μικρή ταινία του Ρίτες Μπάτρα, υπεύθυνου για μια σειρά από ταινίες ανάλογης τρυφερότητας. Στην ταινία δυο άνθρωποι, ένας χήρος και μια χήρα, γείτονες για χρόνια, μα ποτέ με κάποια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ τους, γνωρίζονται καλύτερα κι αποφασίζουν να ζητήσουν ο ένας από τον άλλο αυτό που κατά βάθος ζητούν οι ψυχές όλων μας μέσα στη νύχτα: ένα αντίδοτο στη μοναξιά. Κάτι που μπορεί να δώσει κι αυτή η ταινία, αν σας βρει μέσα στη νύχτα και σας πετύχει στην ανάλογη διάθεση. 

I lost my body (2019)

Το σώμα έχει τη δική του μνήμη. Η κατάρτισή της (και η κατάκτησή της) είναι ένα έργο εν εξελίξει. Κάθε λάθος κίνηση καταγράφεται, αφομοιώνεται και το βοηθά να αποφύγει τις κακοτοπιές. Συνήθως αυτή η πορεία είναι επώδυνη, μπορεί κάπου κάπου να οδηγεί και σε ακρωτηριασμό, μεταφορικά ή και κυριολεκτικά, όπως σ’ αυτήν εδώ τη μαγνητική δημιουργία που σημείωσε διακριτική, πλην διόλου ευκαταφρόνητη φεστιβαλική πορεία τη χρονιά που κυκλοφόρησε, προτού καταλήξει στην πλατφόρμα του Netflix και σταδιακά εξαφανιστεί στις αθέατες γωνιές του άνισου καταλόγου του. Χρειαζόταν περισσότερη αφαιρετικότητα στο δράμα, ίσως και μια πιο στοχευμένη κορύφωση, και πάλι, όμως, πρόκειται για μια (πάρα πολύ) ενδιαφέρουσα animated κατάθεση στο ποιητικό σινεμά, με ατού ένα ατμοσφαιρικό score από τον Νταν Λέβι που αναπόφευκτα θα στοιχειώσει την playlist στο Spotify σας μετά την προβολή.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Athena: Πυροτεχνική λιτανεία εξέγερσης και καταστολής

Daily / «Athena» στο Netflix: Πυροτεχνική λιτανεία εξέγερσης και καταστολής

Η νέα ταινία του Ρομέν Γαβρά με φόντο την πυριτιδαποθήκη των παρισινών προαστίων έκανε πρεμιέρα στο Netflix, τον δημιουργό της όμως φαίνεται να τον ενδιαφέρει η αισθητική της κλιμακούμενης σύγκρουσης μάλλον παρά οποιοδήποτε πολιτικό μανιφέστο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Daily / Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Το ντοκιμαντέρ «In Restless Dreams: The Music of Paul Simon» αποτελεί μια συναρπαστική αναδρομή στη μακρά πορεία του σπουδαίου δημιουργού, από τους Simon and Garfunkel μέχρι σήμερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Οθόνες / Έρωτας και μνήμη: Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Η δημοφιλής ρομαντική ταινία με τον Τζιμ Κάρεϊ και την Κέιτ Γουίνσλετ συμπλήρωσε μια εικοσαετία από την αμερικανική της πρεμιέρα. Με αφορμή αυτή την επέτειο, την επισκεπτόμαστε ξανά και εξετάζουμε γιατί παραμένει αγαπητή μέχρι σήμερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τρία ελληνικά ντοκιμαντέρ του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε

Οθόνες / Γιατί τα ελληνικά ντοκιμαντέρ είναι στο σύνολό τους καλύτερα από τις ταινίες μυθοπλασίας - Τρία παραδείγματα

Τα πολυσυζητημένα «Αδέσποτα Κορμιά», ένα ερωτικό προσκύνημα στη Σαπφώ και ένα στοιχειωμένο σκακιστικό καφενείο στην καρδιά του αθηναϊκού κέντρου: Τρεις ταινίες που ξεχώρισαν στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

The Review / Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Ναταλία Πετρίτη συζητούν για τα συν και τα πλην της παραγωγής του Netflix, για τους λόγους που δέθηκαν οι θεατές μαζί της και για άλλες πρόσφατες παραγωγές που θα έκαναν ακόμα και μια πέτρα να κλάψει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάθη, μίση, ανταλλαγή εραστών και ατέλειωτοι καβγάδες: Το μυστικό παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Οθόνες / Πάθη, μίση, ατέλειωτοι καβγάδες: Το παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Ένα νέο ντοκιμαντέρ για το ντουέτο του παραγωγού Ισμαήλ Μέρτσαντ και του σκηνοθέτη Τζέιμς Άιβορι καθιστά σαφές ότι τα υποβόσκοντα πάθη στις ταινίες τους δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με ό,τι συνέβαινε πίσω από την κάμερα.
THE LIFO TEAM
Lee Grant: «Η εξορία μου από το Χόλιγουντ ήταν η καλύτερη εκπαίδευση που θα μπορούσα να φανταστώ»

Οθόνες / Λι Γκραντ: Μια «ακυρωμένη» ηθοποιός, μια ακόμα ενεργή και αξιόλογη σκηνοθέτιδα

To τρομερό ταλέντο που έκανε μπαμ από μακριά και το Χόλιγουντ κατέστρεψε χωρίς αιτία βρίσκεται πια στην κορυφή της λίστας με τους μεγαλύτερους (σε ηλικία) εν ζωή σκηνοθέτες. Η ιστορία της ζωής και της καριέρας του κοριτσιού με την κλεμμένη νεότητα είναι συγκλονιστική.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
The Sopranos: Ο εθισμός του Τζέιμς Γκαντολφίνι στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά και το χάος στα γυρίσματα της κορυφαίας σειράς

Οθόνες / The Sopranos: Ο εθισμός του Τζέιμς Γκαντολφίνι στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά και το χάος στα γυρίσματα της κορυφαίας σειράς

Σ’ ένα νέο βιβλίο αποκαλύπτεται το μέγεθος των προβλημάτων που συχνά προκαλούσε η κατάσταση που βρισκόταν ο πρωταγωνιστής της εμβληματικής σειράς του HBO
THE LIFO TEAM
Μίσα Ντεφονσέκα: Η αληθινή ιστορία της γυναίκας που «έζησε με τους λύκους» και εξαπάτησε τους πάντες

Οθόνες / Μίσα Ντεφονσέκα: Η αληθινή ιστορία της γυναίκας που «έζησε με τους λύκους» και εξαπάτησε τους πάντες

Η ιστορία της τα είχε όλα. Ήταν δραματική, συγκινητική, μια ιστορία επιβίωσης ενός παιδιού, είχε αθωότητα, πίστη και το πιο δραματικό φόντο της πιο σκοτεινής περιόδου της ευρωπαϊκής ιστορίας, τις διώξεις και την εξόντωση των Εβραίων και το Ολοκαύτωμα. H απίστευτη αυτή ιστορία είναι τώρα ένα ντοκιμαντέρ που προβάλλεται στο Netflix.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
10 γυναικείες οσκαρικές πρωτιές

Οθόνες / Δέκα γυναικείες οσκαρικές πρωτιές που έγραψαν ιστορία

Η πρώτη μαύρη ηθοποιός, η πρώτη αυτόχθονας Αμερικανίδα, η πρώτη ΛΟΑΤΚΙ+ γυναίκα, η πρώτη που πήρε βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας ανταγωνιζόμενη τον πρώην σύζυγό της, η πρώτη zoomer και ως τώρα η μοναδική γεννηθείσα τον 21ο αιώνα με Όσκαρ.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αν μια ταινία δεν είναι στη συλλογή της Criterion, δεν μετράει, όσα βραβεία κι αν έχει πάρει

Οθόνες / Αν μια ταινία δεν είναι στη συλλογή της Criterion, δεν μετράει, όσα βραβεία κι αν έχει πάρει

Έχει διαμορφώσει γενιές κινηματογραφιστών που μεγάλωσαν υπό την επιρροή της, για την πλειονότητα των κινηματογραφόφιλων είναι κάτι σαν το Λούβρο, αλλά «με μια χιπ αύρα». Για πολλούς, η γνώμη της εταιρείας που επιλέγει 50 με 60 νέες ταινίες κάθε χρόνο μετράει περισσότερο από οποιαδήποτε τελετή απονομής βραβείων.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάτια Ερμητικά Κλειστά»: Η επιτάφια ονειροφαντασία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ

Οθόνες / «Μάτια Ερμητικά Κλειστά»: Η επιτάφια ονειροφαντασία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ

25 χρόνια συμπληρώνονται από τον θάνατο του σπουδαίου σκηνοθέτη, λίγους μήνες πριν από την πρεμιέρα του αριστουργηματικού, πολυδαίδαλου επιλόγου της ασυναγώνιστης φιλμογραφίας του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ