12ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας

Ξερή γη που φλέγεται Facebook Twitter
H «Ξερή γη που φλέγεται» των Ζοάνα Πιμέντα και Αντίρλεϊ Κιερός είναι ένα ντοκιμαντέρ-μυθοπλασία και συγχρόνως γουέστερν και queer μανιφέστο που βγαίνει απευθείας από μια βραζιλιάνικη φαβέλα.
0

Ας ξεκινήσουμε με την επιλογή του εικαστικού της αφίσας: ο Μπάστερ Κίτον, ο λατρεμένος σκηνοθέτης των σουρεαλιστών της δεκαετίας του 1920, από τον Θαλασσοπόρο, την αποκαταστημένη ταινία του που προβάλλεται στο φεστιβάλ. Ο μεγάλος κωμικός του βωβού κινηματογράφου με τα πιο αδιανόητα γκαγκ, τις παράτολμες ακροβασίες, αλλά πρωτίστως με θέματα συχνά τόσο απροσδόκητα που υπογράμμιζαν την απιθανότητα και την ειρωνεία των ανθρώπων και των συνηθειών με τρόπο που κανένας άλλος δεν είχε κάνει πριν από αυτόν ‒ με εξαίρεση τον Τσάπλιν ίσως. Γι’ αυτό ο Μπουνιουέλ είχε πει ότι οι ταινίες του αποτελούσαν «τα σημαντικότερα ποιήματα που έχει γεννήσει ο κινηματογράφος».

Με την εμβληματική του εικόνα ως συμβόλου ενός είδους εντελώς παράδοξου αλλά και βαθύτατα ποιητικού, λοιπόν, ξεκινάει το 12ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Ταινιοθήκης. Γιατί σε κάθε εποχή η πρωτοπορία είναι εκείνη που πρώτη ανιχνεύει την προβληματική ή ελπιδοφόρα διάστασή της μέσω της τέχνης.

Μια άλλη ενότητα έχει τίτλο «Με το βλέμμα των γυναικών» και κάνει μια ενδιαφέρουσα αναδρομή σε αγαπημένες ταινίες, στις οποίες τη διεύθυνση φωτογραφίας υπογράφουν οι Μπαμπέτ Μανγκόλτ, Ανιές Γκοντάρ, Ντάρια Ντ’Αντόνιο, Ολυμπία Μυτιληναίου, Κατερίνα Μαραγκουδάκη και η Χριστίνα Μουμούρη.

Η εναρκτήρια ταινία είναι η Χρυσή Άρκτος της τελευταίας Μπερλινάλε, οι Ροδακινιές του Αλκαράς της Κάρλα Σιμόν, που καθρεφτίζει πιστά την εποχή μας, δείχνοντας μια ολόκληρη οικογένεια να εκδιώκεται από τη γη που για χρόνια καλλιεργούσε για να τοποθετηθούν φωτοβολταϊκά. Πρόκειται για καταγγελία που βασίζεται σε προσωπικά βιώματα, καθώς η Σιμόν μεγάλωσε στο μικρό χωριό της Καταλονίας όπου γύρισε την ταινία. Αντίστοιχα η ταινία λήξης είναι η αποκατεστημένη νέα εκδοχή του αριστουργήματος του Μπράιαν ντε Πάλμα από το μακρινό 1974 Το φάντασμα του παραδείσου».

Ροδακινιές του Αλκαράς Facebook Twitter
Η εναρκτήρια ταινία είναι η Χρυσή Άρκτος της τελευταίας Μπερλινάλε, οι «Ροδακινιές του Αλκαράς» της Κάρλα Σιμόν.

Στο εικοσαήμερο που θα διαρκέσει το φεστιβάλ οι Αθηναίοι σινεφίλ, και όχι μόνο, θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα άκρως ενδιαφέρον και πλούσιο πρόγραμμα που περιλαμβάνει εκατόν δέκα ταινίες με αποκατεστημένα παλιά και παραγνωρισμένα αριστουργήματα, αφιερώματα, ειδικές προβολές και, πάνω απ’ όλα, το διαγωνιστικό τμήμα με εννέα ταινίες νέων κατά κανόνα σκηνοθετών και σκηνοθέτιδων. Απόπειρες νέου τύπου αφήγησης, αναπάντεχες θεματικές, νέες ματιές απ’ όλο τον κόσμο, από την Παραγουάη, τη Βραζιλία και τις Φιλιππίνες έως την Ινδία και την Αυστρία.

Η Ιστορία του Χα του Λαβ Ντίαζ αφηγείται τη ζωή ενός διάσημου καλλιτέχνη του vaudeville το 1950, μιλώντας παράλληλα για την ήττα των δημοκρατικών δυνάμεων στις Φιλιππίνες· η Μακρά Πορεία του Κίρο Ρούσσο φωτίζει τα αδιέξοδα των Βολιβιανών μεταλλωρύχων· στην ινδική ταινία Πέδρο του Νάτες Χέζντε φτώχεια και προκατάληψη πάνε μαζί σε ένα απομακρυσμένο χωριό· η ποιητική ταινία Εάμι της Παζ Ενσίνα αφηγείται τις πληγές που προκάλεσε η αποικιοκρατία σε μια φυλή αυτοχθόνων της Παραγουάης· η Ξερή γη που φλέγεται των Ζοάνα Πιμέντα και Αντίρλεϊ Κιερός είναι ένα ντοκιμαντέρ-μυθοπλασία και συγχρόνως γουέστερν και queer μανιφέστο που βγαίνει απευθείας από μια βραζιλιάνικη φαβέλα· η Μπέατριξ των Μιλένα Τσερνόβσκι και Λίλιθ Κράξνερ, γυρισμένη σε φιλμ 16 mm, εξερευνά το γυναικείο σώμα· η Πυρηνική οικογένεια των Έριν και Τράβις Γουίλκερσον είναι ένα δοκιμιακό road-movie που θέτει διαχρονικά οικολογικά και πολιτικά ερωτήματα· στην ταινία Ο καθεδρικός ο Ρίκι ντ’ Έμπροουζ αποκαλύπτει τα τραύματα που βίωσε ως μοναχοπαίδι· τέλος, η Ιρανή παραγωγός του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, Μίτρα Φαραχανί, στο βραβευμένο στο Βερολίνο ντοκιμαντέρ της Τα λέμε την Παρασκευή, Ροβινσώνα σκηνοθετεί την αλληλογραφία μεταξύ του Γκοντάρ και του Ιρανού κινηματογραφιστή Ιμπραήμ Γκολεστάν, οι οποίοι στοχάζονται, ο πρώτος από την Ελβετία και ο δεύτερος από την έπαυλή του στο Σάσεξ, πάνω στον ρόλο της ποίησης στην εποχή μας. Η επιτροπή που θα κρίνει τις παραπάνω ταινίες αποτελείται από την επιμελήτρια κινηματογράφου Σεσίλια Μπαριονουέβο, τον σκηνοθέτη Πέτρο Σεβαστίκογλου και τον διευθυντή φωτογραφίας Δημήτρη Θεοδωρόπουλο.

Μπέατριξ Facebook Twitter
Η «Μπέατριξ» των Μιλένα Τσερνόβσκι και Λίλιθ Κράξνερ, γυρισμένη σε φιλμ 16 mm, εξερευνά το γυναικείο σώμα

Αν το νέο αίμα αποτυπώνει το παρόν, υπάρχουν και τα ξεχασμένα αριστουργήματα που για μία ακόμα χρονιά το πρόγραμμα «Αποκαταστημένες και υπέροχες» φέρνει για να τα θυμηθούν οι παλιότεροι και να γνωρίσουν οι νεότεροι σινεφίλ. Δύο πρώιμες βωβές ταινίες, η Ισπανική γιορτή (1920) της Ζερμέν Ντιλάκ και το Ήλιος και σκιά (1924) της Μουσιδόρα, με κοινή αναφορά την ισπανική κουλτούρα, αποδεικνύουν ότι η δεκαετία του ’20 είχε δυναμικές και ενδιαφέρουσες γυναίκες σκηνοθέτιδες-παραγωγούς. Ακολουθεί το Ο Πασκουαλίνο και οι 7 καλλονές (1975) με τον μοναδικό Τζανκάρλο Τζιανίνι, όπου η αείμνηστη Λίνα Βερτμίλερ ανατέμνει το αξιακό σύστημα της Νάπολης και τις επιπτώσεις που έχει στο περιβάλλον ενός αλαζόνα. Ο Μπαμπούλας (1979), ένας συνδυασμός ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας του Ινδού σκηνοθέτη Γκόβινταν Αραβιντάν, και το Σκάκι του ανέμου (1976) του Μοχάμεντ Ρεζά Ασλανί, ένα προεπαναστατικό αριστούργημα του ιρανικού κινηματογράφου, απαγορευμένο από το ισλαμικό καθεστώς, είναι δυο ταινίες που κινδύνευσαν να εξαφανιστούν, αλλά κάποιοι κατάφεραν να τις ανακτήσουν και να τις επιστρέψουν στο διεθνές κοινό. Ο Θαλασσοπόρος (1924), μία από τις σημαντικότερες κωμωδίες του Μπάστερ Κίτον, κυκλοφορούσε για χρόνια σε πάρα πολύ κακής ποιότητα κόπιες. Τη μουσική για την αποκατεστημένη κόπια έχει γράψει ο συνθέτης Αντόνιο Κόπολα. Το Είχαμε αγαπηθεί τόσο (1974) του Ετόρε Σκόλα είναι μια δραματική κωμωδία που κριτικάρει σκληρά τη μεταπολεμική Ιταλία. Παίζουν οι Νίνο Μανφρέντι, Βιτόριο Γκάσμαν και Στεφανία Σαντρέλι, ενώ σε σύντομες εμφανίσεις εμφανίζονται ο Βιτόριο Ντε Σίκα, ο Φεντερίκο Φελίνι και ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Τέλος, θα δούμε ένα άγνωστο γαλλικό ντοκιμαντέρ για τη Σχοινούσα (1982) του Γάλλου Ζαν Μπαρόνε, την ακόμα πολλά ελληνικά νησιά ήταν ερημικοί παράδεισοι.

Ο Θαλασσοπόρος Facebook Twitter
Ο Θαλασσοπόρος (1924), μία από τις σημαντικότερες κωμωδίες του Μπάστερ Κίτον.

Πολύτιμη επιλογή είναι και το αφιέρωμα στον «πάπα» του πειραματικού σινεμά της Νέας Υόρκης, τον λιθουανικής καταγωγής Αμερικανό ποιητή και κινηματογραφιστή Γιόνας Μέκας (1922-2019) με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του. Πρωτεργάτης στη διάδοση της κουλτούρας του φιλμ, εκδότης περιοδικών, ιδρυτής της Anthology Film Archives (Ανθολογία Κινηματογραφικών Αρχείων), θρύλος της underground νεοϋορκέζικης σκηνής των ’50s και ’60s, δημιουργός ημερολογιακών φιλμ, άλλοτε με την ιδιότητα του εξόριστου μιας μακρινής πατρίδας και άλλοτε με αυτήν του καταγραφέα εικόνων της πόλης, των ανθρώπων, των φίλων, γενικά στοιχείων που μέσα από τον φακό του αποκτούν ποιητική διάσταση. Θα προβληθούν οι ταινίες του Τα όπλα των δέντρων (1962), Ουόλντεν (Ημερολόγια, σημειώσεις και σχέδια) (1969), Αναμνήσεις από ένα ταξίδι στη Λιθουανία (1972), Χαμένος, χαμένος, χαμένος (1976), Καθώς προχωρούσα μπροστά κάθε τόσο έβλεπα αχτίδες ομορφιάς (2000) και Παραλειπόμενα από τη ζωή ενός ευτυχισμένου ανθρώπου (2012).

Γιόνας Μέκας Facebook Twitter
Γιόνας Μέκας

Αφιέρωμα θα γίνει και στη Γαλλο-αμερικανίδα σκηνοθέτιδα, διευθύντρια φωτογραφίας και φωτογράφο Μπαμπέτ Μανγκόλτ, μια ξεχωριστή προσωπικότητα του πειραματικού κινηματογράφου και της καλλιτεχνικής σκηνής της Νέας Υόρκης. Θα δούμε τις ταινίες της Τι ήξερε η Μέιζι (1975), Η κάμερα: Εγώ (1977), Κινηματογραφική τοποθεσία, ο ουρανός (1982), Ορατές πόλεις (1991), Τα μοντέλα του πορτοφολά (2003), που αποτίει φόρο τιμής στο Ρομπέρ Μπρεσόν, τρία φιλμ για τη χορογράφο Τρίσα Μπράουν, τον Κινητήρα νερού (1978), το Έργο σε ταράτσα στη Χάι Λάιν (2012) και το Ανεβάζοντας το Lateral pass (1985/2013), και το ντοκιμαντέρ Επτά εύκολα έργα της Μαρίνα Αμπράμοβιτς (2007). Τέλος, η Μανγκόλτ, στο μεταίχμιο μεταξύ αναλογικού φιλμ και ψηφιακού βίντεο, θα μας παρουσιάσει το τελευταίο της ντοκιμαντέρ Καλάμιτι Τζέιν και Ντελφίν Σερίγκ: Μια ιστορία (2020), που είναι αφιερωμένο στην εμβληματική Γαλλίδα ηθοποιό Σερίγκ και διερευνά τη φεμινιστική διάσταση του φαρ ουέστ μέσα από τον θηλυκό θρύλο της Άγριας Δύσης, την παρενδυτική Καλάμιτι Τζέιν.

Καλάμιτι Τζέιν και Ντελφίν Σερίγκ: Μια ιστορία (2020) Facebook Twitter
Καλάμιτι Τζέιν και Ντελφίν Σερίγκ: Μια ιστορία (2020)

Το φεστιβάλ προτείνει και ένα αφιέρωμα σε ταινίες χορού, δημιουργημένες στα όρια μεταξύ μυθοπλασίας και screendance.

Μια άλλη ενότητα έχει τίτλο «Με το βλέμμα των γυναικών» και κάνει μια ενδιαφέρουσα αναδρομή σε αγαπημένες ταινίες, στις οποίες τη διεύθυνση φωτογραφίας υπογράφουν οι Μπαμπέτ Μανγκόλτ, Ανιές Γκοντάρ, Ντάρια Ντ’Αντόνιο, Ολυμπία Μυτιληναίου, Κατερίνα Μαραγκουδάκη και η Χριστίνα Μουμούρη.

Μια άλλη ενότητα είναι αφιερωμένη στον σπουδαίο πρωτοπόρο του ελληνικού κινηματογράφου και πρωτεργάτη του ντοκιμαντέρ στην πατρίδα μας, τον Ροβήρο Μανθούλη (1929-2022). Στο πλαίσιό της θα προβληθούν η αποκατεστημένη εκδοχή της εμβληματικής του ταινίας Πρόσωπο με Πρόσωπο του 1966 και το πρώτο επεισόδιο της ελληνο-γαλλικής τηλεοπτικής παραγωγής «Ακυβέρνητες πολιτείες: Η Λέσχη» του 1985, που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Στρατή Τσίρκα.

12ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας Facebook Twitter
Το βλέμμα του Οδυσσέα.

Ταξίδι στα Κύθηρα, Το μετέωρο βήμα του πελαργού, Το βλέμμα του Οδυσσέα, Μια αιωνιότητα και μια μέρα: τέσσερις ταινίες που εκτίναξαν τη φήμη του Θόδωρου Αγγελόπουλου στα πέρατα του κόσμου και εδώ συγκροτούν το ξεχωριστό αφιέρωμα στον Έλληνα δημιουργό που έφυγε πριν από δέκα χρόνια αναπάντεχα, με υπότιτλο Η Ιστορία και η έννοια του τραγικού. Αφηγήσεις μεγάλης έκτασης, η Ιστορία μέσα από μια ιδιαίτερη ποιητική ματιά, πλάνα-σεκάνς με αργούς ρυθμούς, μια τεχνοτροπία που στοχάζεται πάνω στην ανθρώπινη περιπέτεια, ερμηνεύοντάς τη μέσα από το επικό κινηματογραφικό τοπίο που μόνο εκείνος μπορούσε να δημιουργήσει, καθαγιάζοντας την ελληνική φύση και εντάσσοντάς τη στην προσωπική του ενατένιση.

«Μετά την Επανάσταση»: Με αφετηρία τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση και τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν κατά τη συγκρότηση των εθνικών κρατών δημιουργήθηκε ένα αφιέρωμα που διερευνά την πορεία ίδρυσης των κρατών της Ελλάδας, της Ιταλίας, των Βαλκανίων, της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής. Ο κινηματογράφος αναπαρέστησε και αφηγήθηκε με τον δικό του τρόπο τα γεγονότα και αυτό το βλέπουμε σε ταινίες όπως ο Μπάυρον, μπαλάντα για έναν δαίμονα (1992) του Κούνδουρου, ο Μεγαλέξανδρος (1980) του Αγγελόπουλου, ο Καιρός των Ελλήνων του Παπαστάθη, ο Γατόπαρδος (1963) του Βισκόντι, το Μπελ Επόκ ή το τελευταίο βαλς στο Σεράγεβο (1990) του Στογιάνοβιτς, η Ώρα του κομήτη (2008) του Κότσι, το Βίβα Ζαπάτα! (1952) του Καζάν, οι Μνήμες Υπανάπτυξης (1968) του Αλέα και η Σαμπιζάνγκα (1972) της Σάρα Μαλντορόρ από την Ανγκόλα. Τέλος, στο ντοκιμαντέρ Η ώρα των καμινιών (1968) των Σολάνας και Γκετίνο.

12ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας Facebook Twitter
Μια θέση στον ήλιο.

Το φεστιβάλ κάνει αφιέρωμα και σε δύο ανυπέρβλητους σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου, τον σκηνοθέτη του Χόλιγουντ Τζορτζ Στίβενς (1904-1975) και τον Ινδό Σατγιαζίτ Ρέι (1921-1992). Ο Στίβενς, έχοντας περάσει απ’ όλα τα είδη, υπέγραψε μερικές από τις μεγαλύτερες διεθνείς επιτυχίες του αμερικανικού σινεμά, υπήρξε υποψήφιος πέντε φορές για Όσκαρ σκηνοθεσίας και το κέρδισε για τις ταινίες Μια θέση στον ήλιο το 1951 και Ο Γίγας το 1956. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου βρέθηκε στο μέτωπο, όπου τράβηξε, από την πλευρά των Συμμάχων, το μοναδικό έγχρωμο φιλμ που υπάρχει από εκείνη την περίοδο και αφορά την ιστορική απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στη Νορμανδία. Μεταξύ άλλων, θα δούμε και συγκλονιστικές εικόνες από την απελευθέρωση των κρατουμένων από το στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου τον Απρίλιο του 1945. Όλο αυτό το υλικό θα το δούμε συγκεντρωμένο σε ένα σπουδαίο ντοκιμαντέρ που υπογράφει ο γιος του Στίβενς, ο Τζορτζ Στίβενς τζούνιορ, όπως και ένα ακόμα όπου σκιαγραφεί το προφίλ του διάσημου πατέρα του. Στην περίπτωση του Σατγιαζίτ Ρέι, η επιρροή του ιταλικού νεορεαλισμού είναι εμφανής στις πρώτες κυρίως ταινίες του. Με την περίφημη Τριλογία του Απού ο μεγάλος ουμανιστής σκηνοθέτης απέδειξε ότι ο ινδικός κινηματογράφος δεν είναι μόνο Μπόλιγουντ. Υπηρετώντας ένα σινεμά μεταξύ της παράδοσης και του εκσυγχρονισμού της Ινδίας, θίγει ζητήματα όπως η θέση της γυναίκας, η αποικιοκρατία και οι άκαμπτες δομές της ινδικής κοινωνίας.

12ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας Facebook Twitter
Ο Αντόνιο Ρέις και η Μαργκαρίντα Κορντέιρο, ζευγάρι στον κινηματογράφο και στη ζωή.

Ο Αντόνιο Ρέις και η Μαργκαρίντα Κορντέιρο, ζευγάρι στον κινηματογράφο και στη ζωή, δύο πρωτοπόρες φιγούρες του ριζοσπαστικού κινηματογράφου της Πορτογαλίας αποτελούν το αντικείμενο ενός ακόμα αφιερώματος στο πλαίσιο του φεστιβάλ. Εμφανίστηκαν στον απόηχο της εξέγερσης του 1974 ενάντια στο καθεστώς του Σαλαζάρ και επηρέασαν τους σκηνοθέτες της νέας γενιάς κινηματογραφιστών που εμφανίστηκαν τις δεκαετίες του 1980 και του 1990.

Το «Μετά την καταστροφή: Ο κινηματογράφος την εποχή του 6ου αφανισμού» είναι ένα αφιέρωμα στις «άλλες» ταινίες καταστροφής. Μια φυσική καταστροφή που αφανίζει ένα μεξικάνικο χωριό, η αιματηρή αποτυχία της δημοκρατικής επανάστασης της Συρίας, το επικείμενο ναυάγιο ενός κρουαζιερόπλοιου αλλά και πολεμικές καταστροφές, όπως αυτή στο ντοκιμαντέρ Τ.Ν. σε πόλεμο (2020) του Φλοράν Μαρσί, που είναι γυρισμένο στα χαλάσματα της Ράκα στη Συρία και της Μοσούλης στο Ιράκ, ενώ οι σποραδικοί πυροβολισμοί συνεχίζονταν και τα πτώματα παρέμεναν άταφα.

Τιμώντας την Ουκρανία, το φεστιβάλ παρουσιάζει σε πρώτη πανελλαδική προβολή το ντοκιμαντέρ Babi Yar. Context (2021) του πολυβραβευμένου Ουκρανού σκηνοθέτη Σεργκέι Λοζνίτσα που τιμήθηκε στις Κάννες με το βραβείο Golden Eye. Με αριστοτεχνική χρήση αρχειακού υλικού, η ταινία αφηγείται τη σφαγή χιλιάδων Εβραίων στο Μπάμπι Γιαρ στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

12ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας Facebook Twitter
Babi Yar. Context (2021)

12ο Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας
26/5-15/6
Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Θερινός κινηματογράφος Λαΐς , Αίθουσα Α’, Αίθουσα Β’)
Περισσότερες πληροφορίες και το πρόγραμμα των προβολών στο
tainiothiki.gr

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.


 

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Οι σημαντικότερες εκδηλώσεις στην πόλη μέχρι το τέλος της άνοιξης

Spring Preview 2022 / Θέατρο, εικαστικά, μουσική: Οι σημαντικότερες εκδηλώσεις στην Αθήνα μέχρι το τέλος της άνοιξης

Οι εκθέσεις των John Craxton και Brice Marden, η ματιά της Λένας Κιτσοπούλου στον μύθο του Φρανκενστάιν, η επιστροφή του ADD Festival, το Spring Forward στην Ελευσίνα, η παγκόσμια πρεμιέρα της νέας ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου, το φεστιβάλ πρωτοποριακού κινηματογράφου, συναυλίες με μεγάλα ονόματα και πολλά ακόμα.
ΑΠΟ ΤΟΥΣ Μ. ΗULOT, ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ, ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών κριτικών κινηματογράφου

Οθόνες / Ρεξ Ριντ: Ο τελευταίος μιας γενιάς βιτριολικών σινεκριτικών

Έγινε πασίγνωστος από τα κουτσομπολιά που ξεφούρνιζε και τις κακίες που έγραφε για τα μεγαλύτερα ονόματα του Χόλιγουντ του ’60 και του ’70. Δεν έχει και την καλύτερη γνώμη για τους νέους συναδέλφους του, του καταλογίζουν ότι δεν βλέπει καν τις ταινίες που θάβει κι ότι γράφει απίστευτες ανακρίβειες - στο «Poor things» του Γιώργου Λάνθιμου έδωσε μόλις ένα αστεράκι. Υπάρχει όμως και ένα κοινό που ακόμα τον εμπιστεύεται.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Οθόνες / Ο Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στα 90: Ο βασιλιάς της τηλεόρασης ζει εδώ και χρόνια χωρίς μυστικά

Διάσημος ανά τον πλανήτη από το «Σογκούν» και «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας», ο Αμερικανός ηθοποιός αποφάσισε πριν από είκοσι χρόνια να αποκαλύψει την σεξουαλική του ταυτότητα και να κερδίσει την ελευθερία του
THE LIFO TEAM
Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Οθόνες / Η αποδόμηση του greek dream στις ταινίες του Νίκου Παπατάκη

Ο εμιγκρές που κατάφερε να δει διεισδυτικά και βαθιά στην ελληνική ψυχή, ο «μοναχικός αναρχικός» με την πολύ μικρή σε μέγεθος φιλμογραφία αλλά την τεράστια σε καλλιτεχνική αξία. Από τον Παπατάκη μέχρι τον Λάνθιμο, η απόσταση είναι μικρότερη απ' όσο φανταζόμαστε.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
10 σπουδαίες κινηματογραφικές ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Οθόνες / Από τα ζόμπι του Ντάνι Μπόιλ ως τον Κεν Λόουτς: Δέκα σπουδαίες ερμηνείες του Κίλιαν Μέρφι

Ο φετινός νικητής του Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου είναι ένας αυθεντικός καρατερίστας, αλλιώτικος και απόκοσμος, συγκινητικός στα όρια της συντριβής. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Οθόνες / Γιατί η Apple πετάει τόσα πολλά χρήματα σε παραγωγές που δεν βλέπει σχεδόν κανείς;

Ο τεχνολογικός γίγαντας έχει την πολυτέλεια να ξοδεύει μυθικά ποσά για περιεχόμενο υψηλού κύρους αλλά χαμηλής ανταπόκρισης. Είναι αυτό μέρος μιας στρατηγικής ή απλά έχει λεφτά για πέταμα;
THE LIFO TEAM
Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Οθόνες / Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Ένα πικρό φινάλε σε μια λαμπερή ζωή, με ιστορίες μίσους μεταξύ των παιδιών του, μια περιουσία που έχει διανεμηθεί «άδικα» και κατηγορίες για χειραγώγηση και κακοποίηση.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

The Review / Tα «Αδέσποτα Κορμιά» δεν είναι μόνο η πολυσυζητημένη αφίσα τους

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Τίνα Μανδηλαρά αναλύουν την ταινία που συζητήθηκε περισσότερο από όλες στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τα «Αδέσποτα Κορμιά» της Ελίνας Ψύκου, με αφορμή την κυκλοφορία της στις αίθουσες από 28 Μαρτίου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Αποκλειστική συνέντευξη / Κέιτ Μπλάνσετ: «Οι κοινωνίες σπρώχνουν τις συλλογικές τους αποτυχίες κάτω από το χαλί»

Με αφορμή το «Νέο Αγόρι», μια ταινία του συμπατριώτη της Γουόρικ Θόρντον στην οποία ανέλαβε την παραγωγή και πρωταγωνιστεί, η σπουδαία ηθοποιός συζητά με τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο. Αποκαλύπτει ένα δύσκολο παιδικό βίωμα, μιλά για τις έννοιες του θαύματος και του σωτήρα, θυμάται πώς γνώρισε τον Χρήστο Νίκου και τι την έλκει στο σινεμά που αυτός οραματίζεται. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Daily / Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Το ντοκιμαντέρ «In Restless Dreams: The Music of Paul Simon» αποτελεί μια συναρπαστική αναδρομή στη μακρά πορεία του σπουδαίου δημιουργού, από τους Simon and Garfunkel μέχρι σήμερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Οθόνες / Έρωτας και μνήμη: Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» έγινε 20 χρονών

Η δημοφιλής ρομαντική ταινία με τον Τζιμ Κάρεϊ και την Κέιτ Γουίνσλετ συμπλήρωσε μια εικοσαετία από την αμερικανική της πρεμιέρα. Με αφορμή αυτή την επέτειο, την επισκεπτόμαστε ξανά και εξετάζουμε γιατί παραμένει αγαπητή μέχρι σήμερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Τρία ελληνικά ντοκιμαντέρ του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε

Οθόνες / Γιατί τα ελληνικά ντοκιμαντέρ είναι στο σύνολό τους καλύτερα από τις ταινίες μυθοπλασίας - Τρία παραδείγματα

Τα πολυσυζητημένα «Αδέσποτα Κορμιά», ένα ερωτικό προσκύνημα στη Σαπφώ και ένα στοιχειωμένο σκακιστικό καφενείο στην καρδιά του αθηναϊκού κέντρου: Τρεις ταινίες που ξεχώρισαν στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

The Review / Υπάρχει άνθρωπος που δεν έκλαψε με το «One Day» του Netflix;

Ο Γιάννης Βασιλείου και η Ναταλία Πετρίτη συζητούν για τα συν και τα πλην της παραγωγής του Netflix, για τους λόγους που δέθηκαν οι θεατές μαζί της και για άλλες πρόσφατες παραγωγές που θα έκαναν ακόμα και μια πέτρα να κλάψει.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Πάθη, μίση, ανταλλαγή εραστών και ατέλειωτοι καβγάδες: Το μυστικό παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Οθόνες / Πάθη, μίση, ατέλειωτοι καβγάδες: Το παρασκήνιο πίσω από τις βελούδινες ταινίες του Τζέιμς Άιβορι

Ένα νέο ντοκιμαντέρ για το ντουέτο του παραγωγού Ισμαήλ Μέρτσαντ και του σκηνοθέτη Τζέιμς Άιβορι καθιστά σαφές ότι τα υποβόσκοντα πάθη στις ταινίες τους δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με ό,τι συνέβαινε πίσω από την κάμερα.
THE LIFO TEAM
Lee Grant: «Η εξορία μου από το Χόλιγουντ ήταν η καλύτερη εκπαίδευση που θα μπορούσα να φανταστώ»

Οθόνες / Λι Γκραντ: Μια «ακυρωμένη» ηθοποιός, μια ακόμα ενεργή και αξιόλογη σκηνοθέτιδα

To τρομερό ταλέντο που έκανε μπαμ από μακριά και το Χόλιγουντ κατέστρεψε χωρίς αιτία βρίσκεται πια στην κορυφή της λίστας με τους μεγαλύτερους (σε ηλικία) εν ζωή σκηνοθέτες. Η ιστορία της ζωής και της καριέρας του κοριτσιού με την κλεμμένη νεότητα είναι συγκλονιστική.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ