ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φέτος κατάλαβα πως μερικοί άνθρωποι γκρινιάζουν και παραπονιούνται χωρίς κάποιον ουσιώδη λόγο, απλά για να ρίξουν λίγο από αυτό που νομίζουν είναι το "αλατοπίπερο" στις σχέσεις, λες και αν όλα είναι τέλεια είναι κάτι κακό. Υπερανάλυση σε ασήμαντες και μικρές λεπτομέρειες (γιατί πήγα 5 λεπτά πιο νωρίς σπίτι της επειδή δεν είχε ετοιμαστεί και αυτό την άγχωσε τώρα που θα βιαστεί για να μην περιμένω, γιατί αγόρασα σοκολατάκια βανίλια για τους γονείς της όταν πήγαμε επίσκεψη ενώ ο πατέρας της δεν τρώει γλυκά -λόγω ιατρικού προβλήματος- ενώ είχαν τελειώσει τα αλμυρά και γενικά "έπρεπε" να πάρω κάτι ακόμα και αν ποτέ δεν τρώει τίποτα ο πατέρας της, απλά για το θεαθήναι, γιατί έφαγα φαγητό με κρεμμύδια -τα σιχαίνεται- πριν την επισκεφτώ -επειδή νιώθει την μυρωδιά και γεύση τους ακόμα και αν πλύνω 2 φορές τα δόντια μου και αυτό μετά την αποτρέπει από το να με φιλήσει, και άλλα τέτοια μικροπροβληματάκια που γιγαντώνονται στα μάτια της, γιατί δεν έβαλα μπλούζα σε πετρόλ απόχρωση για να ταιριάζει αισθητικά με το σκούρο πράσινο υφασμάτινο παντελόνι που μου έκανε δώρο -και αυτό ενώ είμαστε βόλτα με τον καφέ στο χέρι, όχι καλεσμένοι σε κάποιο γκαλά- , και γιατί το ένα και γιατί το άλλο) και επιμονή να περνάει το δικό της. Σαν να υπάρχει λιακάδα στον ορίζοντα και καθαρός ουρανός, και κάπου εκεί στο βάθος να είδε ένα μικρό συννεφάκι και να εστιάσει εκεί, στο 0,01% του τοπίου. Μερικοί άνθρωποι δυστυχώς θεωρούν το κρεβατομουρμουρίστικο αυτό παράπονο σαν το "αλατοπίπερο" σε μία σχέση, κάτι που και καλά σε κάνει να "μαλώσεις" και μετά τα βρίσκεται και γούτσου γούτσου και αναθερμαίνεται το πάθος και αυτή η αντίθεση (μεταξύ γλυκόλογα και μαλώματα) έτσι αναδεικνύει ακόμα περισσότερο την αγάπη σας. Μερικοί το βλέπουν έτσι και πιάνονται από πράματα που αν δεν τα σχολίαζαν ίσως να μην τα σκεφτόμασταν καν, πράματα που ίσως να μην είχαν αντίκτυπο στο μεταξύ σας αν δεν γνωριζόσασταν και βρίσκουν την αφορμή και τα διατυμπανίζουν απλά έτσι, να σου την σπάσουν λίγο, πείτε το ναζάκια. Στην αρχή λες "οκ, καταλαβαίνω την γοητεία σε αυτό, μία μικρή αντιδρασούλα εντάξει ας πάει στα κομμάτια". Μετά όμως περνούν οι μήνες και λες "καλά τώρα, είναι δυνατόν ακόμα να το κάνει αυτό; Δεν βαρέθηκε να τα σκαλίζει συνέχεια χωρίς λόγο, λες και είναι τελειομανής αλλά εμμονική κιόλας;". Δεν ξέρω με τι παραμύθια μεγάλωσε και τι προσδοκίες έχει, όμως όλη αυτή η πίεση να τα θέλει όλα σε κουτάκια και έτσι ακριβώς, ούτε παραέτσι ούτε παραλλιώς, κουράζει, κουράζει αφάνταστα πολύ.