ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
24.3.2021 | 03:05

Έχει κορονοιο το αγόρι μου

Είμαι 28 ετών και έχω σχέση με έναν άντρα 40 ετών. Είμαστε μαζί 8 μήνες. Γενικά είμαι όλα καλά. Αυτός τις τελευταίες 10 μέρες έχει κορονοιο. Αγχωθωκε πάρα πολύ γιατί έχει πολλά συμπτώματα όπως 39 πυρετό, βήχα, πόνους κτλ . Γενικά μένει μόνος και οι γονείς του είναι μακριά. Εγώ δεν κόλλησα και προσπαθώ να τον φροντίσω ωστόσο αρνείται την βοήθεια μου. Πχ παραγγέλνει φαγητό από εστιατόριο και ότι χρειάζεται το ζητάει από τους ιδιοκτήτες των αντίστοιχων μαγαζιών να το αφήσουν στην πόρτα του . Θίχτηκε και του ζήτησα να με αφήσει κάπως να βοηθήσω γιατί νιώθω πολύ άσχημα να είναι τόσο χάλια και να μην κάνω τίποτα. Βέβαια όλο αυτό το διάστημα ήταν επίσης και φουλ αγχωμένος μη τυχόν με κόλλησε και κολλήσω κάποιον δικό μου. Τώρα κάπως ηρέμησε. 2 φορές που χρειάστηκε και κάποια πράγματα μου ζήτησε να του πάω και του πήγα και 2 3 φορές φαγητό. Γενικά όμως διακρίνω μια ψύχρα. Αυτό λέτε να είναι λόγω του άγχους και της πίεσης που έχει επειδή το περνάει δύσκολα; μερικές φορές που του έλεγα αν θέλει φαγητό νε φώναξε κιόλας ότι αν ήθελε ια μου έλεγε και να μην τον ρωτάω συνέχεια. Μετά μου ζήτησε συγνωμη λέγοντας μου ότι ειναι πρωτόγνωρο για αυτόν, ότι είναι αγχωμένος και ότι δεν φταίω σε κάτι απλά ξέσπασε. Ωστόσο τελευταία μου μιλάει λίγο ψυχρά και δεν μου κάνει γλύκες...εν μέρει τον δικαιολογώ γιατί ζει μια φρίκη νοσηλεύτηκε και 2 μέρες αλλά από την άλλη εγώ θα ένιωθα την ανάγκη να βασιστεί στο άτομο που αγάπω. Λέτε όλο αυτό να επηρεάσει την σχέση μου ;πως πρέπει να είμαι απέναντι του;καλά κάνω που προσπαθώ να τον φροντίσω;; νιώθω ότι είμαι πολύ καλή μαζί του αλλά δεν το εκτιμά. Θα μου πείτε έχει τον πόνο του
4
 
 
 
 
σχόλια

Περαστικα του για αρχη και ευχομαι η Παναγια να ειναι διπλα του σε ολο αυτο, Σιγουρα με τα οσα λες το μονο π βλεπω ειναι οτι και εσυ ενδιαφερεσαι για εκεινον για να τον φροντισεις αλλα και εκεινος για να μην σε κολλησει.Επισης προσπαθησε να μην εισαι τοσο υπερπροστατευτικη γιατι οντως ο ανθρωπος εχει τα ζορια του ,εχει και μια 2η μαμα απο πανω του.και σιγουρα δεν του αρεσει ετσι οπως σου φερεται.Δωστου χρονο και προσπαθησε να εισαι διπλα του αλλα αφηνοντας του και τον χωρο του.Ευχομαι τα καλυτερα και γρηγορη αναρρωση.

Ο ανθρωπος εχει το ζορι του και την αγωνια του... γλυκες περιμενεις;;; αν θες να κανεις κατι για αυτον κανε του δωρο ενα οξυμετρο αν δεν εχει ηδη και διασφαλισε να εχει τηλεφωνικη επικοινωνια με καποιον γιατρο ωστε να ειναι υπο ιατρικη επιτηρηση εστω και εξ αποστασεως... περαστικα του...

Καταλαβαίνω και την ανησυχία σου αλλά και την αντίδρασή του. Όπως λες είναι κάτι πρωτόγνωρο και επειδή έχουν πεθάνει άνθρωποι από αυτό τον ιό είναι λογικό να φοβάται. Πιστεύω ότι ο εκνευρισμός του βγαίνει από την κατάσταση και το φόβο του και από το γεγονός ότι δε σε βλέπει ενώ θέλει. Για μένα έχει υπεύθυνη συμπεριφορά, προτιμά να μη σε δει από το να σε κολλήσει εσένα και κάποιον δικό σου. Εύχομαι περαστικά και γρήγορα, όλα θα φτιάξουν.

Στον καθένα αρέσει να τον φροντίζουν, ειδικά στα δύσκολα. Κάνετε καλά που του στέκεστε. Κι ωστόσο, μην κάνετε σαν μαμά του. Πώς μας εκνευρίζει όταν η μαμά μας συνεχώς μας ρωτά μήπως πεινάμε (κι ας έχει περάσει ένα μισάωρο από γεύμα του σκασμού); Καταλαβαίνουμε ότι το κάνει από αγάπη, αλλά καταλήγει εκνευρισιτκό, έτσι δεν είναι;
Σκεφτείτε τώρα πόσο πολύ πιο εκνευριστικό είναι για έναν ερωτικό σύντροφο, αρκετά μεγαλύτερό σας κιόλας, όταν κυριολεκτικά τον κυνηγάτε με την έγνοια, λες και είναι παιδάκι ανήμπορο να ζητήσει αυτό που θέλει. Εκείνος ξέρει ότι είστε εκεί γι' αυτόν, εκτιμά το γεγονός ότι νοιάζεστε και αν χρειαστεί κάτι να είστε σίγουρη ότι θα σας πει. Μπορείτε να τον ρωτάτε μια φορά τη μέρα πώς είναι και φροντίστε να μιλάτε για διάφορα θέματα για να ξεχνιέται ο ίδιος και να μη νιώθει ότι εστιάζετε στην κατάστασή του.