«Μισάνθρωπος» σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά: Ένα παραπλανημένο love story

«Μισάνθρωπος» σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά: Ένα παραπλανημένο love story Facebook Twitter
Στο επίκεντρο της παράστασης δεν τοποθετείται ο Μισάνθρωπος αλλά η Σελιμέν. Όλη η βραδιά αποδεικνύεται ένα λατρευτικό hommage στα θέλγητρα της ηθοποιού που την υποδύεται. Φωτο: Alex Kat
2

Η υποκρισία των κοινωνικών σχέσεων τον εξοργίζει. Ο κολακευτικός τρόπος που μιλάμε σε ανθρώπους που δεν σημαίνουν τίποτε για μας, τα κοπλιμέντα που ανταλλάζουμε του προκαλούν ναυτία.


Επιζητά την εντιμότητα. Όταν μας πλησιάζει κάποιος τον οποίον αντιπαθούμε, να μην του γλυκομιλάμε, αλλά να επιδεικνύουμε την απέχθειά μας απερίφραστα.


Η προσποίηση είναι γι' αυτόν καταδικαστέα. Το ζητούμενο είναι η αυθεντικότητα: να λέμε αυτό που εννοούμε, αυτό που κρύβεται στην καρδιά μας.

Σε μια εποχή όπου η μάσκα έχει ζωτική σημασία για την επιτυχή επιβίωση του ατόμου στην αυλική κοινωνία, ο Αλσέστ ζητά την απογύμνωση, την ξεκάθαρη δήλωση των προθέσεων. Να πέσουν οι μάσκες, αυτό θα τον έκανε ευτυχισμένο. Να μην υπάρχει καμία απόσταση ανάμεσα στο είναι και στο φαίνεσθαι.


«Όπου κοιτάξω, διαπιστώνω άνανδρες κολακείες, δόλους, απάτες, σκοτεινά συμφέροντα, αδικίες. Δεν αντέχω άλλο το ανθρώπινο γένος και θέλω να κόψω κάθε επαφή μαζί του» επιμένει ο μισάνθρωπος Αλσέστ.

Οι πολύπλοκες σχέσεις κοινωνικής εξάρτησης, τα παιχνίδια εξουσίας ανάμεσα στο «εγώ» και στο «εσείς» του Μισάνθρωπου μετατρέπονται εδώ σε ένα παραπλανημένο love story.


Όσο κι αν ο μετριοπαθής Φιλέντ προσπαθεί να του αποδείξει ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ανέφικτο, τόσο ο Αλσέστ αρνείται να υποταχθεί στις κοινωνικές συμβάσεις. Όσο κι αν τον προτρέπει να αντιμετωπίζει με επιείκεια τις ανθρώπινες αδυναμίες, τόσο ο Αλσέστ κλείνει τα αυτιά του.

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες στο δικό του σύμπαν. Μονάχα απόλυτα σχήματα εξουσιάζουν την κρίση του. Άσπρο ή μαύρο και, για την ακρίβεια, πάντα μαύρο, μόνο μαύρο, κανένας άσπρος, εκτός από τον ίδιο, δεν υπάρχει σε αυτήν τη διεφθαρμένη κοινωνία.


Τα άκρα, όμως, πάντοτε συναντιούνται. Στην αντιστροφή κατοικεί η ταύτιση. Οι απόλυτες, ιλιγγιωδώς υψηλές θέσεις, όπως μας έμαθαν οι μεγάλοι συγγραφείς, δεν φανερώνουν ιδεαλισμό, αλλά υποκρισία.

Οι φανατικοί «απόστολοι της αλήθειας» είναι συνήθως οι μεγαλύτεροι υποκριτές, ταρτούφοι, κούφιοι ηθικολόγοι που στιγματίζουν αυτό που λαθροβιοί στον ίδιο τους τον εαυτό.

«Ο Μολιέρος είδε, όπως αργότερα ο Σταντάλ, ότι εκείνοι που επιδεικνύουν την ελευθερία και την εκκεντρικότητά τους, τα πάθη και τις μανίες τους, είναι στην πραγματικότητα προσεκτικοί και υπολογιστές ηθοποιοί, με κανένα ίχνος αληθινού αυθορμητισμού και ειλικρίνειας μέσα τους» γράφει ο Λάιονελ Γκόσμαν.¹

«Μισάνθρωπος» σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά: Ένα παραπλανημένο love story Facebook Twitter
Σε αυτό το πάρτι της Σελιμέν για τον εαυτό της όλοι οι υπόλοιποι περισσεύουμε. Φωτο: Alex Kat


Πόσο πιο εύκολος ο αφορισμός από την προσπάθεια, η καταδίκη από την κατανόηση, η υπεροψία από την αυτογνωσία... Ο Αλσέστ διακηρύσσει με κάθε ευκαιρία πως είναι πιο αγνός, πιο τίμιος, πιο ασυμβίβαστος απ' όλους τους άλλους.

Και ο λόγος που τους καταδικάζει είναι ακριβώς επειδή αρνούνται να του αναγνωρίσουν την ανωτερότητά του αυτή: «Θέλω να με ξεχωρίζουν και να μ' επιλέγουν γι' αυτό που είμαι» επιμένει, αλλά τα λόγια του δεν βρίσκουν αντίκρισμα.

Την αγάπη και την αναγνώριση που κατά βάθος λαχταρά δεν τις εισπράττει ούτε από την κοινωνία ούτε από το αντικείμενο του πόθου του, τη Σελιμέν. Αντιθέτως, εισπράττει την ειρωνεία και τον σαρκασμό.

«Δεν είναι ότι η κοινωνία ενοχλείται από τον αντικομφορμισμό του Αλσέστ ή ότι γελάει μαζί του επειδή είναι διαφορετικός. Γελάει μαζί του επειδή είναι ίδιος, αλλά προσποιείται τον διαφορετικό... Είναι εξίσου υπολογιστικός με όλους τους άλλους».²

Η εξάρτηση του Εγώ από την κοινωνική ζωή, από τη μια, και η αντιπαλότητά του προς αυτήν, από την άλλη, δημιουργούν ένα θαυμαστό πλέγμα ευαίσθητων ισορροπιών και συσχετισμών στον Μισάνθρωπο.

Θέλω οι άλλοι να με αγαπούν και να με αναγνωρίζουν, αλλά ταυτόχρονα τους μισώ επειδή κατέχουν τη δύναμη αυτή, τη δύναμη δηλαδή να αποφαίνονται για τη διατράνωση του Εγώ μου.

Και από αυτή την άποψη, ίσως, γινόμαστε όλοι «μισάνθρωποι» κάθε φορά που διεκδικούμε κάτι που μας διαφεύγει και ειδικότερα όταν προβάλλουμε δυσανάλογες ή υπερβολικές αξιώσεις για επιβεβαίωση μέσα στον μάταιο τούτο κόσμο.

Σε αυτού του είδους τις αξιώσεις η κοινωνία θα αντιδρά είτε τιμωρητικά είτε αδιάφορα, και ο φαύλος κύκλος θα διαιωνίζεται όσο υπάρχουν άνθρωποι.

«Μισάνθρωπος» σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά: Ένα παραπλανημένο love story Facebook Twitter
Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός μοιάζει να παλεύει ειλικρινώς με τα σκοτάδια του ήρωα, αρνείται τις εύκολες λύσεις, του προσδίδει αξιοπρέπεια και πυγμή, τον παρακάνει, εν τέλει, συμπαθή και τον δικαιώνει. Φωτο: Alex Kat


«Κωμωδία; Ποια κωμωδία; Μάλλον ζοφερό δράμα» σχολιάζει ο Γιάννης Χουβαρδάς στο πρόγραμμα της παράστασης, και πράγματι δεν υπάρχουν πολλά πράγματα για να γελάσει κανείς εδώ.


Το ευρύχωρο, μοντέρνο σαλόνι με την ελκυστική διαρρύθμιση και διακόσμηση (Εύα Μανιδάκη), βυθισμένο σε έναν χαμηλό, υποβλητικό φωτισμό (Σίμος Σαρκετζής), μας προσκαλεί στον κόσμο της παράστασης και εμείς ακολουθούμε με αδημονία.

Σύντομα, όμως, οι προσδοκίες γκρεμίζονται και ούτε η σαγηνευτική ατμόσφαιρα του χωροχρόνου στέκεται αρκετή να κρατήσει το ενδιαφέρον μας.


Οι πολύπλοκες σχέσεις κοινωνικής εξάρτησης, τα παιχνίδια εξουσίας ανάμεσα στο «εγώ» και στο «εσείς» του Μισάνθρωπου μετατρέπονται εδώ σε ένα παραπλανημένο love story.

Ο εθισμός του Αλσέστ με τη Σελιμέν έχει προφανώς προεξάρχουσα θέση στο δράμα του Μολιέρου, εφόσον αποδεικνύει ότι και σε αυτό το επίπεδο, το ερωτικό, όπως και στο κοινωνικό, ο Μισάνθρωπος επιθυμεί ακριβώς αυτό που δεν μπορεί να έχει.

Επιθυμεί διακαώς τη Σελιμέν επειδή την επιθυμούν και όλοι οι άλλοι και όχι επειδή τρέφει γνήσια συναισθήματα για το πρόσωπό της. Ως γνήσιος νάρκισσος, θέλει να τον αγαπούν, αλλά δεν ξέρει να αγαπά.

Το γεγονός, δε, ότι η Σελιμέν αναδύεται κι εκείνη ως νάρκισσος περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα και κορυφώνει το δραματουργικό δέσιμο των προβολών και των αντικατοπτρισμών του μολιερικού κειμένου.

«Μισάνθρωπος» σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά: Ένα παραπλανημένο love story Facebook Twitter
Οι ηθοποιοί υπηρετούν ευσυνείδητα τη σκηνοθετική κατεύθυνση. Φωτο: Alex Kat


Εδώ, όμως, στην παράσταση του Εθνικού, παρακολουθούμε μια άλλη, πολύ πιο απλοϊκή ιστορία. Βλέπουμε τον πικραμένο άντρα που ερωτεύτηκε το λάθος κορίτσι. Βλέπουμε τον ειλικρινή αρνητή της σάπιας κοινωνίας, αυτόν που έχει ματώσει από την απονιά του κόσμου και που, παρ' όλα αυτά, δεν συνειδητοποιεί ότι η εν λόγω κυρία ενσαρκώνει όλα όσα τον πληγώνουν.

«Αχ, ο έρωτας είναι τυφλός» αναφωνεί ο δύσμοιρος θεατής, που δεν μπορεί να μην αισθανθεί οίκτο για την ατυχία του πρωταγωνιστή και για τα άτιμα παιχνίδια της μοίρας. Μα, να μη βλέπει ότι η κοπέλα είναι σκάρτη!

Στο επίκεντρο της παράστασης δεν τοποθετείται ο Μισάνθρωπος αλλά η Σελιμέν. Όλη η βραδιά αποδεικνύεται ένα λατρευτικό hommage στα θέλγητρα της ηθοποιού που την υποδύεται.

Η συνεχής εναλλαγή των κοστουμιών της, τα διαρκή γκρο πλαν στο πρόσωπό της, τα τσαλίμια της, τα νάζια της, τα τραγούδια της, οι χοροί της, κυριαρχούν στη δράση και στην όψη του εγχειρήματος.

Η Άλκηστις Πουλοπούλου, περιχαρής, απολαμβάνει τα χάδια που εισπράττει και τα πολλαπλασιάζει εις τη νιοστή, ανίκανη να αντισταθεί στον πειρασμό της (αυτο)προβολής της ή να τη διαχειριστεί με μέτρο και στόχευση, ώστε να σημάνει κάτι περισσότερο από απλή φιλαυτία.


Σε αυτό το πάρτι της Σελιμέν για τον εαυτό της όλοι οι υπόλοιποι περισσεύουμε. Περνάει τόσο καλά μόνη της με τις τουαλέτες της, ώστε δεν έχουμε κάτι άλλο να της προσφέρουμε.

Η υποτιθέμενη απέχθεια του Αλσέστ για την κοινωνία μένει μετέωρη, ανεξερεύνητη. Ποτέ δεν καταλαβαίνουμε τι κρύβει η στάση του κεντρικού ήρωα. Δεν καταλαβαίνουμε ότι είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει πάνω απ' όλα τον εαυτό του: μένουμε με την εντύπωση ότι χάνει το κορίτσι.


Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός μοιάζει να παλεύει ειλικρινώς με τα σκοτάδια του ήρωα, αρνείται τις εύκολες λύσεις, του προσδίδει αξιοπρέπεια και πυγμή, τον παρακάνει, εν τέλει, συμπαθή και τον δικαιώνει.

Παρά τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχει κανείς, η επιλογή αυτή θα λειτουργούσε καλύτερα αν ο σκηνοθέτης δεν τη σπαταλούσε στα πάρε-δώσε μιας ανούσιας ερωτοτροπίας.


Οι ηθοποιοί (Χρήστος Λούλης, Δημήτρης Παπανικολάου, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Λαέρτης Μαλκότσης, Έλενα Τοπαλίδου, Έμιλυ Κολιανδρή, Γιάννης Βογιατζής, Γρηγόρης Ελευθερίου) υπηρετούν ευσυνείδητα τη σκηνοθετική κατεύθυνση, ενώ το μεγάλο επίτευγμα της βραδιάς (και γενικότερα) αποδεικνύεται η λαμπερή, εύρυθμη και ζωογόνα μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη.

Info:

Μολιέρος

Μισάνθρωπος

Μετάφραση: Χρύσα Προκοπάκη

Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς

Πρωταγωνιστούν: Μιχαήλ Μαρμαρινός, Άλκηστις Πουλοπούλου, Χρήστος Λούλης, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Γιάννης Βογιατζής, Έμιλυ Κολιανδρή

Εθνικό Θέατρο - Κεντρική Σκηνή

Αγ. Κωνσταντίνου 22-24, Ομόνοια, 210 5288170, 210 3305074

Έως 26/05


1, 2 Lionel Gossman, «Men and Masks: Α study of Molière»

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

 

Θέατρο
2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Η μετριότητα δεν παρήγαγε ποτέ κανέναν μύθο»

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Η μετριότητα δεν παρήγαγε ποτέ κανέναν μύθο»

Ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους του ελληνικού θεάτρου αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον «Μισάνθρωπο» που σκηνοθετεί ο Γιάννης Χουβαρδάς για το Εθνικό Θέατρο. Ποιος είναι τελικά ο Αλσέστ, αυτός ο μυθικός ήρωας του Μολιέρου, πώς πάνε τα πράγματα στην Ελλάδα τελευταία και τι σημαίνουν, τελικά, τα τατουάζ στο σώμα του πολύ αγαπητού καλλιτέχνη;
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

2 σχόλια
Πάντα περιμένω με ανυπομονησία την ανάλυση του θεατρικού κειμένου από την κα Αρκουμενέα καθώς συμπληρώνει τις ελλιπείς γνώσεις μου, ασχέτως, αν συμφωνώ ή διαφωνώ με όσα αφορούν στη θεατρική του απόδοση. :).
Έχω πάψει να βλέπω παραστάσεις του Χουβαρδά (no matter what) όταν διαπίστωσα ότι είναι αναπόφευκτη η παρουσία της συγκεκριμένης ηθοποιού. Η εμμονή που έχει ο Χουβαρδάς μαζί της, δείχνει οτι έχει πλέον σημαντικό πρόβλημα ως σκηνοθέτης αφού αδυνατεί να διακρίνει το έλλειμμα ταλέντου στην ηθοποιό. Τέλος πάντων, έχουμε δει καταπληκτικές παραστάσεις απ' τον Χουβαρδά στο παρελθόν. Υπάρχουν κι άλλοι.